"ลาก่อน โทรเลขไทย" .......... ณ ไปรษณีย์กลางบางรัก

วันที่ 30 เมษายน 2551 ที่ผ่านมา ผมกับคนไทยอีกจำนวนมากไปร่วมกันเป็นพยานในคืนประวัติศาสตร์ของกิจการการสื่อสารของไทยคืนหนึ่ง นั่นคือการยุติการให้บริการโทรเลขอย่างเป็นทางการครับ วันนี้เลยเก็บภาพมาฝากกันครับผม ^ ^

---

ผมไปถึงงานราว ๆ 6 โมงกว่าครับ นั่งรถไฟฟ้าไปลงสถานีตากสินแล้วเดินมาหน่อยก็ถึงไปรษณีย์กลางบางรักแล้ว






เข้าไปก็เจอสภาพนี้ครับ มีคนราว 12 ล้านคนอยู่ในนี้ ............ โอ้วก็อด






สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือไปขอใบส่งโทรเลขและใบจองโทรเลขที่ระลึกฉบับสุดท้ายครับ ........ แต่โทรเลขที่ระลึกฉบับสุดท้ายถูกหยิบหมดไปอย่างรวดเร็ว ถ่ายเอกสารกันมาทีละรีมเดี๋ยวเดียวก็หมด ซึ่งใบนี้จะใช้จองโทรเลขที่ระลึกฉบับสุดท้ายครับ ข้อความจะเหมือนกันหมด ส่วนใบส่งโทรเลขที่เป็นกระดาษสีน้ำตาลนี่เราสามารถเขียนข้อความเองได้ครับ






ผมเลขพยายามติดต่อทุกคนที่อยากส่งให้ แต่ปรากฏว่าติดต่อคนที่อยู่ในเมืองไทยไม่ได้เลย แต่ดันติดต่อเพื่อนที่ไปเรียนที่อังกฤษได้ สุดยอดจริง ๆ ให้ดิ้นตายสิ T_T ........... พวกมันเลยฝากให้ผมส่งให้สัก 4 - 5 ฉบับ

นี่ไงครับ ผู้ที่มาแทนกับผู้ที่กำลังจากไป ........ คิดแล้วใจหายเหมือนกันเพราะนี่คือครั้งแรกที่ผมส่งโทรเลข (ขอเซ็นเซอร์ที่อยู่หน่อยนะครับ กลัวสาว ๆ ตามมาถึงบ้าน ....... อุ้ย //love )






แต่พอเขียนเสร็จแล้วต้องไปส่งให้เจ้าหน้าที่นับคำครับ ปัญหาก็คือคนรอคิวนับคำกันมหาศาลมาก และเจ้าหน้าที่ประกาศว่าไม่ต้องห่วง เพราะหลังจาก 20.00 น. แล้ว ไปรษณ์ย์จะปิดประตูและคนที่อยู่ในนั้นจะได้ส่งทุกคนแน่นอนไม่ว่าจะดึกขนาดไหน ....... ผมเลยนั่งเล่นรอดีกว่าครับ






รออะไรน่ะเหรอ? ........ รอวินาทีที่โทรเลขไทยจะปิดให้บริการไงครับ มีผมกับพี่คนหนึ่งยืนจ้องนาฬิกากันอยู่ 2 คน






และวินาทีนั้นก็มาถึงแล้วครับ เมื่อเข็มนาฬิกาเดินผ่านเวลานี้ไป โทรเลขหรือตะแล็บแก๊ปก็จะกลายเป็นสิ่ง "ที่จะหาชมไม่ได้อีกแล้ว..."






เจ้าหน้าที่หยุดแจกใบส่งโทรเลข และเก็บทุกอย่างใส่ลังเป็นครั้งสุดท้ายครับ







แต่คนที่รอเข้าคิวนับคำก็ยังไม่น้อยลง ผมจึงไปเข้าแถวซื้อของที่ระลึกซึ่งเป็นใบส่งโทรเลข ใบรหัสมอสต์ ซองโทรเลขธรรมดาและซองโทรเลขด่วนพิเศษที่ไปรษณีย์ใส่ซองพลาสติกขายชุดละ 10 บาทครับ ....... วันนั้นเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ทุกคนน่ารักมาก ขอชื่นชมครับ ^ ^






ซื้อเสร็จคนก็เริ่มน้อยครับ ผมจึงไปต่อแถวให้เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์เขานับคำ ........






....... และลงหมายเลขกำกับ







ซึ่งผมได้หมายเลขนี้ครับ 25537 เป็นหมายเลขที่ผมส่งโทรเลขให้ตัวเอง ส่วนที่ส่งให้คนอื่นก็เรียงกันไป 7 ใบครับ







เสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วไปจ่ายตังค์ครับ ระหว่างที่ยืนรออยู่นั่นพิธีกรก็ประกาศว่าพี่เสื้อชมพูคนนี้แหละครับคือ "คนสุดท้ายของประเทศไทยที่ใช้บริการโทรเลข"






ส่วนนี่ก็คือ "โทรเลขฉบับสุดท้ายของประเทศไทย", "แท่นรองอันสุดท้ายของโทรเลขไทย" และ "ตราปั๊มอันสุดท้ายของโทรเลขไทย" .......... สามสิ่งนี่น่าเก็บเข้าพิพิธภัณฑ์นะครับ






นี่ครับหมายเลขสุดท้าย 25680 .......... จะมีใครไปแทงหวยมั๊ยเนี้ย ^ ^"






โฉมหน้าพี่คนนี้ครับ ติดตามชมวินาทีนี้ได้ในกบนอกกะลา วันไหนไม่รู้ครับผม ^ ^






ผมเดินเล่นถ่ายรูปจนคนกลับกันไปเกือบหมด ที่ทำการไปรษณ์กลางบางรักเริ่มเงียบลง






มันก็น่าคิดนะครับ ......... สิ่งหนึ่งซึ่งเคยเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ มีความสำคัญต่อประเทศทั้งในแง่เศรษฐกิจ สังคม และความมั่นคงที่ยืนหยัดมา 133 ปี ........ วันนี้สิ่งนั้นกลับเป็นสิ่งที่หายไปกับกาลเวลาในที่สุด






ในงานมีแต่คนพูดกันว่า สงสัยคราวหน้าอีกกี่ปีก็ไม่รู้ เราอาจจะต้องมาจัดงานอำลาโทรศัพท์มือถือหรืออินเตอร์เน็ตกันก็ได้






ทุกคนพูดเหมือนกันว่าเสียดาย ไม่อยากให้มันหายไป แต่สัจธรรมที่ตอกย้ำความจำเป็นในการยกเลิกโทรเลขก็คือความจริงที่ว่ากว่าครึ่งของคนที่มาร่วมงานวันนี้ไม่เคยส่งโทรเลขเลย






Charles Darwin พูดถูกเรื่อง Natural Selection ครับ .......... ผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอดในธรรมชาติ ........ มันคือกฏของจักรวาลครับ






แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ทำให้ผมมีโอาสไปเล่าให้ลูกฟังว่า วันหนึ่งพ่อเคยส่งโทรเลขมาแล้วนะ (หวังว่าผมคงจะมีโอกาสมีลูกให้เล่านะครับ อิอิอิ)

---

สำหรับวันนี้จบเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกท่าน สวัสดีครับ

Create Date : 02 พฤษภาคม 2551 Last Update : 2 พฤษภาคม 2551 17:15:02 น. Counter : 3888 Pageviews.		17 comments
Share Tweet

	Serve Him MOU Day 13.1 : Historic Site of Gosan Yun Seondo (고산 윤선도 유적지) mariabamboo (4 ก.ค. 2568 09:47:16 น.)		แจกภาพปฏิทินประจำวัน ครั้งที่ 6 (8-14 กรกฎาคม 2568) ทองกาญจนา (7 ก.ค. 2568 10:55:35 น.)
	แจกภาพปฏิทินประจำวัน ครั้งที่ 5 (1-7 กรกฎาคม 2568) ทองกาญจนา (30 มิ.ย. 2568 08:57:28 น.)		Himeji ไร้นาม (21 มิ.ย. 2568 10:40:55 น.)