กว่าจะผ่านคืนวันที่เปลี่ยวเหงา
กว่าจะผ่านเรื่องของเราที่เศร้าหมอง
กว่าจะผ่านคืนวันน้ำตานอง
กว่าจะมองเธอได้เต็มสองตา
 
ฉันต้องใช้เวลามากลำบากยิ่ง
กว่าที่ใจจะหยุดนิ่งไม่โหยหา
กว่าจะจบลงเอยได้ไม่ค้างคา
ไม่รื้อฟื้นขึ้นมาให้ใจช้ำ
 
อุปสรรคคือใจใจฉันนี้
กับสมองที่มีช่างน่าขำ
ที่มันชอบกักเก็บและจดจำ
ก็เลยทำให้ใช้เวลานาน
 
กว่าจะกล้ากดอารมณ์ตอบกระทู้
กว่าจะกล้ามองดูอย่างสนุกสนาน
กว่าจะกล้าหยอกล้อเล่นกลอนกานท์
ฉันนั้นใช้เวลานานเป็นแรมปี
 
ถึงตอนนี้ฉันบอกเลยว่าฉันผ่าน
อุปสรรคที่ยาวนานเหมือนก้อนขี้
อุปสรรคครั้งเก่าได้ลบที
อุปสรรคใหม่ไม่มีอย่ามาเอย...