[REVIEW] สุดสายที่ปลายรุ้ง [SPOIL]  สุดสายที่ปลายรุ้ง สำนักพิมพ์ Princess ในเครือสถาพร โดยคิงเพนกวิน เนื่องจาก entry นี้เป็น entry รีวิวหนังสือ เพราะงั้นเรื่องวีรกรรมวีรเวรใด ๆ ของผู้เขียน ขอให้ยกไว้ อย่าได้ไปกล่าวถึง ยกเว้นส่วนที่เกี่ยวข้องกับหนังสือเล่มนี้ ขออนุโลมพาดพิงนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วกันนะ ถ้าไม่ใช่มนุษย์โลกสว่าง และไม่ซึน ก็คงจะรู้กันหมดแล้วมั้งว่าคิงเพนกวินเป็นสาววาย (คิดว่านะ) มี behavior ในการเขียนปกติเป็นนิยายวาย (คิดว่านะ) และสุดสายที่ปลายรุ้งเล่มนี้ ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มันก็เคยเป็นนิยายวาย (คิดว่านะ!!) ในนาม Smoke&Gun (มีชื่อไทยว่า กลิ่นบุหรี่และควันปืน หรืออะไรเทือก ๆ นี้แหละ เราเรียกมันด้วยชื่อภาษาฝรั่งมังค่าตลอด) วางขายอยู่ใต้ดินในฐานะนิยายวายเต็มภาคภูมิ ก่อนจะถูกนำมาโมใหม่ ให้กลายเป็นนิยายชายหญิงหน้าตาเฉย เพื่อขายให้แก่สำนักพิมพ์บนดิน สุดสายที่ปลายรุ้ง (ทำไมตอน search ชื่อเรื่องนี้ใน google มันถึงได้เจอละครเกาหลีขึ้นมาฟะ? หรือว่านิยายเรื่องนี้โด่งดังจนกลายเป็นละครเกาหลีไปแล้วโดยเราไม่รู้เนื้อรู้ตัว อะ ล้อเล่น  ) เป็นเรื่องราวรักสามเส้าของเราสามคน ระหว่างหลงจิ้ง ทายาทตระกูลหลง มาเฟียฮ่องกง เจ้าพ่อตงฮู่, เยี่ยนจื่ออิง มือขวาและคู่ขาของหลงจิ้ง (ก็แล้วจะเรียกเป็นอะไรอื่นไปได้เล่า!) และอนันต์จิรา สาวน้อยจากเมืองไทย ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยจับพลัดจับผลูเข้าไปอยู่ในนิยายวาย แต่วันนี้เธอได้รับการอัพเกรดให้มาเป็นนางเอกเพียงหนึ่งเดียวในตองอูเข้าเรื่องกันเลยละกัน ขอสปอล์ยหมดเปลือกแบบไม่เกรงใจใครตั้งแต่บรรทัดนี้เป็นต้นไปเลยก็แล้วกัน ใครอยากไปหาอ่านเอง ไม่อยากรู้เรื่องก่อน ก็ขอให้ปิดไปซะ...ความจริง เจ้าของ blog เคยอ่าน smoke&gun มาแล้ว โดยการถูกเพื่อนยัดเยียดให้ยืม (ไม่ได้รังคัดรังแคดอกนะโฉมเอก แต่เจ้าของ blog เป็นสาววายสาย fanfic ด้วยขี้เกียจทำความรู้จักกับตัวละครใหม่ ๆ ทุกเมื่อเชื่อวันนั่นเองแหละ) ตอนที่อ่านก็เฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากนัก (เพราะถูกยัดเยียดให้ยืมหลายเรื่องพร้อม ๆ กัน ในเซ็ตเดียวที่ได้ยืมมานั้น เจ้าของ blog ออกจะติดใจโคมแดงของลิงน้อยมากกว่า แต่เรื่องนั้นเราไว้ว่ากันวันหลังก็แล้วกัน ถ้ามีโอกาส ซึ่งก็เชื่อว่าไม่มีหรอก) ก็พอจะจำได้ว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง แล้วก็จบยังไงเท่านั้นแหละ มาวันนี้ ได้อ่านสุดสายที่ปลายรุ้ง (ตอนพิมพ์นี่ชะงักมือไปวูบหนึ่งเพราะนึกไม่ออกว่าชื่อเรื่องมันว่าอะไรนะ?) ด้วยความรู้สึกที่อยากจะรู้จักมันให้เป็นจริงเป็นจังกว่าวันนั้น ก็พบว่าสนุกดี...คำว่าสนุกดีของเจ้าของ blog นี้ ไม่ได้มีความหมายส่ง ๆ แค่ตอบให้พ้นตัวไปเวลามีใครถามว่าอ่านแล้วเป็นไงมั่ง แต่เป็นสนุกดี ในความหมายที่ว่า สนุกดี จริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการผูกเรื่อง ซึ่งถึงจะไม่ซับซ้อนอะไรมากมายนักตามประสาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ (อยากอ่านอะไรซับซ้อนไปอ่านสืบสวนสอบสวนโน่นสิ!) แต่ก็กลมกลืน และกลมกล่อม อ่านแล้วต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกสะดุดกึกกักหรือต้องขมวดคิ้วว่าอะไรวะ มาไงนี่ หรืออารมณ์ไม่ต่อเนื่องอย่างเวลาอ่านนิยายวัยรุ่นบางเล่ม (ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดหรอก ฉันทาคติส่วนตัวของเจ้าของ blog บอกว่า สาววายโดยทั่วไปมักมีฝีมือมากกว่าประชาชนบนดินสามส่วนอยู่แล้ว) หากจะมีอะไรไม่ถูกใจในเรื่องนี้ละก็ แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องที่อยู่ ๆ เรื่องที่ถูกปูอย่างเต็มที่ว่ามันจะต้องจบแบบรักสามเส้าของเราสามคน ดันหักให้จบแบบนายเอกได้กับนางเอกหน้าตาเฉย ไม่ได้คิดแบบนี้เพราะเจ้าของ blog เป็นสาววายหรอกนะ แต่มันหักจริง ๆ คือไงดีล่ะ เหมือนกับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา สองคนนี้ผูกพันกันโดยมีหลงจิ้งเป็นตัวกลาง ถึงหลงจิ้งจะไม่อยู่ แต่ topic ปกติที่สองคนนี้มีร่วมกันก็คือเรื่องหลงจิ้ง อนันต์จิราไม่เคยสนใจตัวตนที่แท้จริงของจื่ออิง ไม่เคยพินิจพิจารณาในแง่อื่นนอกจากศัตรูความรัก และจื่ออิงเองก็ไม่เคยคิดจะดูแลอนันต์จิราในแง่อื่นนอกจากนี่คือผู้หญิงที่จะมาแต่งงานกับหลงจิ้ง คนสองคนที่มานั่งหัวเราะและร้องไห้ด้วยกันเพราะหลงรักผู้ชายคนเดียวกันนั้น วันหนึ่งมันทั้งคู่จะเตะผู้ชายคนนั้นออกจากชีวิตไป แล้วมา Featuring กันเองนั้น เป็นสิ่งที่...ก็อาจจะเกิดขึ้นได้อยู่หรอกนะ แต่บทบาทในหนังสือเล่มนี้มันยังดำเนินไปไม่ถึงตอนนั้นอย่างแน่นอน ให้หมัดกัดสิเอ้า! ก็คงจะโทษอะไรไม่ได้ นอกจากความจำเป็นในการขึ้นบนดิน (ซึ่งดูเหมือนว่าตอนแรกคิงเพนกวินจะยังไม่รู้ว่ามันจะไปอยู่ภายใต้แบรนด์ Y) จำนวนหน้าที่จำกัด ไม่เพียงพอต่อการสร้างสถานการณ์ระหว่างนายเอกกับนางเอก และความไม่เนียนในการเกลี่ยเรื่องวายให้กลายเป็นชายหญิง...ละมั้ง อนึ่ง ในจำนวนตัวละครทั้งหมด เจ้าของ blog ชอบท่านหลงมากที่สุด...ไม่ใช่เพราะเจ้าของ blog เป็นโอจิค่อน เพราะถึงแม้เจ้าของ blog จะเป็น แต่นี่มันก็ไม่ใช่ประเด็นนั้น...แกดูเหมือนตาแก่ใจดี ไม่เหมือนเจ้าพ่อตงฮู่ กร๊าก แต่เอาเถอะ คนเราก็มีหน้าตาแตกต่างกันไปแล้วแต่กำลังหันไปเผชิญหน้ากับใครละนะ อสอง ได้ยินว่าใคร ๆ ก็เกลียดหลงจิ้ง แต่เจ้าของ blog ไม่ยักกะเกลียดว่ะ สงสัยว่าฉบับปรับปรุงจะทำให้ความเข้มข้นและหน้าด้านของหลงจิ้งลดลงไปเยอะ ดูไปดูมา แทบจะเป็นตัวประกอบอยู่แล้ว อสาม ถ้าจะชอบใครรองจากท่านหลง ก็คงเป็นยัยพริกขี้หนู เจ้าของ blog ชอบการตายของเธอใน smoke&gun มาก กร๊าก ทำไมต้องรีไรท์ส่วนนี้ด้วยล่ะ มันไม่จำเป็นสักหน่อย by Carousal First Published : canine@exteen ดีมาก
โดย: แฟนนิยายวาย IP: 125.26.4.99 วันที่: 15 กันยายน 2555 เวลา:23:44:49 น.
|
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 192 คน [