สิ่งทั้งหลายทั้งปวง...ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น ^^
<<
มิถุนายน 2552
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
27 มิถุนายน 2552

หายใจ กับ ใจหาย



สิ่งที่ฉันแทบไม่เคยปฏิบัติเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็คือ "อาการเรื้อรัง"
ฉันมักจะจบความคิดหรือการกระทำ ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งเสมอ
นั่นไม่ใช่ความเก่งกาจ หรือ พฤติกรรมดีเด่นอะไรเลย
แต่เป็นเพราะ "นิสัยใจคอ" ที่ไม่อาจเปลี่ยนได้แม้จนอายุปูนนี้...กระมัง

ในวันนี้ และ ณ ขณะนี้
ฉันจึงได้แต่ถามตัวเองว่า...อาการเรื้อรังที่ได้เกิดขึ้นและกำลังดำเนินอยู่นี้ มีสาเหตุมาจากอะไร

มันอาจไม่ใช่อาการเศร้าที่จมดิ่ง ไม่ใช่อาการโศกที่อ้อยอิ่ง
หากฉันขอเรียกอาการนี้ว่า "ใจหาย" ที่ไม่เคยจางไป
รู้สึกได้เลยว่า จิตฉันไม่ได้หนักแน่นเพียงพอที่จะสนองตอบต่อกำลังสติที่เคยตั้งมั่น
เมื่อฉันลองนับเวลาดู...อืมม..นี่มันเกือบเดือนแล้ว ที่ฉันไม่สามารถถอนใจออกจากอาการดังกล่าวได้แม้สักวัน

ปึ้ก ปึ้ก
...ฉันลองเอามือสัมผัสกับอกด้านซ้าย ไม่แรง และไม่เบาจนเกินไป
แรงกระทบทำให้ฉันเรียกสติคืนมาได้ทุกครั้ง
ก่อนจะกลับไปใจโหวง...ในแบบที่มันถนัดนัก

ฉันสูดลมหายใจเข้า-ออก ช้า ช้า

ลมหายใจ...ส่งเสียงสดใสทักทายฉันและย้ำเตือนว่า "เอาน่า อย่างน้อยฉันก็ยังหายใจอยู่ ยังสามารถสร้างสรรค์งานให้กับแผ่นดินได้อีกมากมาย แม้จะไม่ได้ร่วมงานกับทีมงานที่น่ารักกว่า 20 ชีวิตอีกแล้ว และแม้ต้องทนดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้บริหารและสถาบันที่ฉันรักอยู่แบบนี้ โดยทำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม"

แต่ไม่นานนัก
อาการ "ใจหาย"...ก็กำเริบขึ้นฉันได้ยินเสียงพึมพำ เบา เบา ว่า "ฉันทุกข์ที่ได้เห็นและรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับคนดีที่มีแต่ทำคุณให้แผ่นดิน ฉันท้อที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการเฝ้าดูและเอาใจช่วยอยู่ห่างห่าง ฉันสลดที่ต้องจากสถาบันที่ฉันรักไป ฉัน ฉัน ฉัน บลา บลา บลา"

หากเปรียบอาการปรุงแต่งจิตดังกล่าวเป็นเครื่องปรุงรสอาหารชนิดต่างๆ
เกือบเดือนที่ผ่านมา...ฉันคงได้กลายเป็นกุ๊กฝีมือดีที่สุดในโลกเป็นแน่
เพราะจิตฉัน...นำพาให้รับรู้รสชาดที่หลากหลาย แซ่บ ไม่หยอกเลย

การฝึกสติยังคงเดินหน้าต่อไป ภายใต้สภาวะแห่งการทดสอบที่ดูเหมือนจะหนักอึ้งและยาวนานสำหรับฉัน

ขอบคุณประสบการณ์แห่งทุกข์ที่สอนให้ฉันแยกความหมายของคำสองคำออกจากกันได้อย่างถ่องแท้
หายใจ...กับ...ใจหาย...แตกต่างกันมากมายเหลือเกินเจ้าเด็กอนุบาลเอ๋ย

ป.ล. ฉันจะผ่านการทดสอบในครั้งนี้ให้ได้ด้วยสติที่ฉันพึงมี ไม่ว่ามันจะนานและหนักหนาสักเพียงใดก็ตาม...สู้กันต่อไปนะ โหยง เหยง

ป.ล. 2 สารภาพกับคุณครูว่า ครั้งนี้เจ้าดอกคูณฯ สอบตกอีกแล้วขอร้าบบบ

ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมค่ะ




Create Date : 27 มิถุนายน 2552
Last Update : 27 มิถุนายน 2552 12:11:42 น. 7 comments
Counter : 790 Pageviews.  

 
อ่านแล้วซึ้งดีจัง


โดย: บางส้มเปรี้ยว วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:13:50:04 น.  

 
อืมม อ่านแล้วก็เข้าใจสัจธรรมดีเหอะๆ

คำเดียวกันแต่สามารถแปลได้หลายความหมาย


โดย: น้ำค้างปลายข้าว วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:16:52:46 น.  

 
วิชาชิวิตไม่เคยมีใครที่ไม่เคยสอบตก
การสอบตกทำให้คนเรามีปัญญา มีประสบการณ์
คนทีไม่เจอปัญหาอะไรเลย เขาไม่รู้ตัวเองหรอกว่า ตนเองนั้นแกร่งขนาดไหน

สัคว์ป่าที่เกิดมา ไม่ถึงชั่วโมงก็เดินได้วิ่งได้
เพราะสัตรูผู้ไล่ล่ามีมาก

ลองส่งคนอายุ 20 ปีเข้าป่าคนเดียวซิ ไม่ถึงวันก็จะเหลือแต่ชื่อนามสกุลเท่านั้นเอง


โดย: นมสิการ วันที่: 27 มิถุนายน 2552 เวลา:19:43:16 น.  

 
โอ้ โฮ
ขออุทานเป็นภาษาโบราณหน่อยน๊าท่านผู้มาเยือน

** ขอบคุณคุณบางส้มเปรี้ยวฮะ ที่แวะมาซึ้งกับบล็อคของข้าพเจ้า

** หนูน้ำค้างปลายข้าว แอบหลานมาเข้าใจสัจธรรมแถวนี้นี่เอง อิอิ หลานสาวมายืนคอยอยู่โน่นแล้วจ่ะ

** รู้สึกเป็นเกียรติมากกกก มากกก ค่ะ
ที่ได้รับข้อคิดเห็นจากท่านนมสิการ
ฮือออ...ข้าพเจ้าทำอะไรไม่เนียนใช่ป่าวคะ
ท่านถึงรู้ว่าข้าพเจ้าแอบไปอ่านบล็อคของท่านเสมอๆ

ป.ล. หยงจะจำไว้ค่ะคุณครู

ขอทุกท่านเจริญในธรรมค่า



โดย: ดอกคูณที่จากไป วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:22:45:26 น.  

 

สวัสดีคะ แวะมาทักทายในวันที่อากาศดีๆ มีความสุขในการทำงานนะคะ



โดย: หน่อยอิง วันที่: 30 มิถุนายน 2552 เวลา:8:38:52 น.  

 

สวัสดีคะ แวะมาทักทายในวันที่อากาศดีๆ มีความสุขในการทำงานนะคะ



โดย: หน่อยอิง วันที่: 30 มิถุนายน 2552 เวลา:8:39:05 น.  

 
สวัสดีเช่นกันค่ะ คุณหน่อยอิง
ขอยืมจักรยานคันงามไปขี่หน่อยน๊าค๊า


โดย: ดอกคูณที่จากไป วันที่: 4 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:18:54 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดอกคูณที่จากไป
Location :
พิษณุโลก Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เมื่อเรายิ้มให้โลก
โลก...ก็จะยิ้มให้เราตอบ

ทุกอย่างเริ่มจากตัวเราเสมอ

[Add ดอกคูณที่จากไป's blog to your web]