สิ่งทั้งหลายทั้งปวง...ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น ^^
จิปาถะ
แบ่งปันประสบการณ์
บุคคลประทับใจ
แด่...เธอด้วยดวงใจ
เพลงโปรด
หนังขายยา
บันทึกประจำวัน
<<
กุมภาพันธ์ 2551
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
15 กุมภาพันธ์ 2551
ในวันแห่งความรัก...ของข้าพเจ้า
ณ วันที่ฉันไอ...
"มิตรภาพ...บนฝ่าเท้า"
บนภูทับเบิกในวันเข้าพรรษา
จิตเศร้า จิตโศก และความอนิจจังของข้าพเจ้า
หายใจ กับ ใจหาย
"ใจหาย"
ในวันแห่งความรัก...ของข้าพเจ้า
ความฝันและความหวัง
สะพายเป้...สู่ทะเลคราม
ก็แค่.....คนกินผัก
ดอกไม้...ในหัวใจ
ริมทิวเขาถนนธงชัย
ในวันแห่งความรัก...ของข้าพเจ้า
บันทึกในวันที่ 14 ก.พ. 51
บนโต๊ะทำงาน ที่บ้าน
เวลา 00.25 น.
หลังเลิกเรียนพิเศษในวันนี้...เราได้รับโทรศัพท์จากยัยอ้อม
ดูเหมือนอ้อมตั้งใจโทรมาถามเรื่องการบริจาคสิ่งของให้กับน้องๆ ที่อำเภอท่าสองยาง
และตามด้วยคำถามที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ
V
V
"ทำไมหล่อนไม่ออนไลน์ยะ...มาเคลียร์กันหน่อยดิ๊"
"คิดยังไงกับวันพรุ่งนี้ (14 ก.พ.)...ชั้นอยากให้พอตื่นขึ้นมาแล้วเป็นวันที่ 15 ก.พ.ไปเลยก็คงดี"
เรายิ้มให้กับคำถามน่ารักๆ ของอ้อมเสมอ
และคำถามเหล่านั้นทำให้เราฉุกคิดถึงวันพรุ่งนี้ขึ้นมาอย่างจัง
หลังเลิกงานในเวลาทุ่มเศษๆ...เราเดินจากหน้าออฟฟิศมายังลานจอดรถ
ในสมองครุ่นคิดเรื่องคำถามของอ้อมแทนเรื่องงานในยามปกติ...ไปโดยปริยาย
"วันแห่งความรัก"
"ความรัก"
"ความรักของชั้น...เริ่มต้นเมื่อไหร่กันน๊า"
...ดูเหมือนความคิดของเราจะลอยไปไกลโขซะแล้ว
...ลอยไปไกลจริงๆ
ไกลจนถึง...20 กว่าปีที่แล้ว...ในยามนอนป่วยตอนเด็กๆ ...ตอนนั้นเราเป็นเด็กหญิงผู้แสนจะขี้โรค
นิดๆ หน่อย ก็ป่วยแล้วป่วยอีก...และบางครั้งป่วยจนต้องรบกวนหมอให้มาฉีดยาถึงที่บ้าน
ในทุกๆ ครั้ง...แม่จะอยู่ข้างๆ เรา
แม่...ผู้หญิงที่รักเราที่สุดในโลก
ใช่แล้ว...เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เรารู้จักความรัก
เมื่อโตขึ้น...เข้าโรงเรียน...เตี่ยทำงานสารพัดอย่างทั้งบุ๋นและบู๊
...ตั้งแต่พูดบรรยายในเรื่องการเมืองไปจนถึงขายเต้าฮวย น้ำขิง น้ำเต้าหู้...เพื่อส่งพวกเราเรียน
แม้เราจะเรียนจบมาได้โดยไม่รบกวนเงินค่าเทอมของเตี่ยสักบาท
...แต่ความอาทรและความรักของเตี่ยที่มีต่อลูกๆ อย่างพวกเรา ก็ช่างมากมายเหลือเกิน
เตี่ยทำงานอย่างไม่มีวันหยุด...และสอนพวกเราอย่างแข็งขันว่าให้ตั้งใจเรียน
ใครอยากได้อะไร...ขอให้อยู่ในเหตุและผล...เตี่ยก็จัดสิ่งเหล่านั้นให้ด้วยใจเช่นกัน
--------------------------------------------------------------------------------
ตลอดระยะทางที่เรียนในทุกๆ ระดับชั้น...จนกระทั่งเรียนจบ เราค้นพบมิตรภาพจากเพื่อนๆ หลายต่อหลายคน
อุ๋ย...เพื่อนที่สนิทของเราและคบกันมานานกว่า 17 ปี
...อุ๋ยมักบอกเราเสมอว่า "แกคือเพื่อนที่ไม่ต้องมีคำจำกัดความนะ...และมิตรภาพระหว่างแกกับชั้นมันก็ไม่ต้องมีคำอธิบายเหมือนกัน"
แสงจันทร์...คริสเตียนสาวที่ไปดูหนังเป็นเพื่อนเราบ่อยที่ซู้ดดดดด...แสงเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจและเป็นตัวของเราเองมากที่สุด
(ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะแสง)
อ้อม...เพื่อนในโลกไซเบอร์ที่เราไม่เคยเจอสักครั้ง...แต่ทำไมมิตรภาพระหว่างอ้อมกับเราถึงได้แน่นแฟ้นนักนะ
...จนบางครั้งเราเคยนึกจินตนาการไปว่า "ชีวิตชั้นมันคงจะขาดความสดใสไปมากเลยนะ...ถ้าชั้นไม่ได้รู้จักกับแก"
เอส...ไอ้ไข่ย้อย ณ เชียงใหม่...เอสเป็นเพื่อนที่มีความสม่ำเสมอมากกกกกก
...รู้จักกันมานาน แต่นายก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง...ขอบใจนะเฟ้ยยยย
ทั้งอุ๋ย แสงจันทร์ อ้อม และนายเอส...เหมือนกันอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือ เอือมระอากับพฤติกรรมไม่เคยโทรไปหาของเรา
แต่ก็ดูเหมือนทุกคน...จะไม่เคยเบื่อที่จะโทรหาเราด้วยเช่นกัน
นั่นคงเป็นความรักจากพวกแกที่มีให้ชั้นเสมอสินะ
แม้เราจะไม่โทรหาใครเลยในรอบแต่ละปี...แต่เรานึกถึงพวกแกเสมอนะ
** ยังมีเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เอ่ยนาม อย่าเพิ่งน้อยใจนะเจ้าคะ...จดจำได้หมดทุกคนเช่นกันจ้า
--------------------------------------------------------------------------------
เมื่อเรียนจบและทำงาน
ไม่ว่าที่กรุงเทพฯ หรือย้ายกลับมาทำงานที่พิษณุโลก
เราพบหัวหน้าใจดีและมีคุณธรรมเสมอ
ตอนอยู่ กทมฯ หัวหน้าชาวญี่ปุ่นสอนงานเราสารพัด
...สอนแม้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น การเดินผ่านซอยเล็กๆ ที่ชื่อว่า "พัฒน์พงษ์" หรือ การข้ามถนนเส้นสีลม
พาไปดูว่า...การใช้ชีวิตของคนกรุงเทพฯ นั้นเป็นยังไง
และพูดให้เรายิ้มได้ในทุกๆ ครั้งที่เครียดเรื่องงาน
เมื่อย้ายกลับมาพิษณุโลก...มหาวิทยาลัยชนบทแห่งนี้ทำให้เราได้รู้จักกับหัวหน้างานที่ดีที่สุดในชีวิต
สอนงาน ให้โอกาส และให้เกียรติมดงานอย่างพวกเราเสมอมา
นั่นคือ ความรักจากหัวหน้าที่มีต่อลูกน้องอย่างพวกเราจริงๆ
--------------------------------------------------------------------------------
ทำไม ?????
ความรักของชั้นมันถึงมากมายนักล่ะ
เพราะนี่...ปาเข้าไปเกือบจะร้อยบรรทัดแล้ว...เรายังบรรยายความรู้สึกที่ได้รับความรัก ยังไม่หมดเลยนะ
หยุดก่อนดีมั๊ย...เพราะไม่งั้น คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันพอดี
--------------------------------------------------------------------------------
สุดท้ายถ้าไม่กล่าวถึงก็คงจะไม่ได้...เพราะนี่คงเป็นความรักแบบที่ใครๆ ก็เฝ้าใฝ่ฝันถึงเป็นแน่
เรากำลังพูดถึงความรักของพี่กานต์กับหนูอุ้ย
หลังได้รับเชิญให้ไปงานแต่งของคนทั้งสอง...เราก็บอกกับตัวเองว่า "ชั้นจะไปงานนี้ให้ได้"
เหตุผลเพราะ...1. พี่กานต์คือเพื่อนที่ทำให้เรารู้สึกเสมอว่า...ความจริงใจของเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
2. นางสาวอุ้ยจัง...เป็นน้องที่มีบุคลิกไม่เหมือนใคร เธอดูใสๆ และสิ่งหนึ่งที่เราเห็นได้ชัดตลอดมาก็คือ เธอรักเพื่อนของเราด้วยความจริงใจ หวังดี และอยู่ข้างๆ เพื่อนของเราเสมอ...อุ้ย เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ในความเป็นตัวเองสูงมากๆ (อุ้ย เกาะแป้นพิมพ์ไว้แน่นๆ นะน้องนะ อย่างเพิ่งลอย)
เราอิ่มใจ...เมื่อได้เข้าไปนั่งอยู่ในงานแต่งงานของพี่กานต์และอุ้ย
งานแต่งเล็กๆ เรียบง่าย...แต่อบอุ่นชะมัด
เจ้าบ่าว เจ้าสาว ยิ้มแย้มต้อนรับผู้คนอย่างเป็นกันเอง
แขกเหรื่อที่มาในงาน...ทุกคนก็ล้วนดูง่ายๆ สบายๆ
เฮ้ออออออออออ...น่าปลื้มใจจริงๆ นาจ๊ะ
--------------------------------------------------------------------------------
ขอให้ทุกๆ ความรัก ไม่ว่าในฐานะอะไรที่เกิดขึ้นแล้วบนโลกใบนี้ หรือกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต
รุ่งโรจน์สดใส...สุข สมหวัง และมอบความจริงใจให้กันและกันน๊า
สาธุ
Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 19 กรกฎาคม 2553 22:46:00 น.
6 comments
Counter : 907 Pageviews.
Share
Tweet
แวะมาส่งความสุขก่อนเข้านอน
สำหรับ...มิตรภาพในBiogGang
โดย:
=Lord Gary=
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:0:53:28 น.
แวะมา Say Happy Valentines Day ย้อนหลังครับผม
ช่วยรับหัวใจ 3 ดวงนี้ไปด้วยนะครับ
คลิกที่หัวใจเพื่อเข้าบ้านมิสเตอร์ฮองได้นะครับ
โดย:
มิสเตอร์ฮอง
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:4:11:11 น.
เป็นความรักที่อบอุ่น น่ารัก
และเป็นมิตรมากเลยค่ะ
ทำให้เราต้องย้อนมาคิดถึงความรักในรอบปีที่ผ่านมา
มีเรื่องราวและความรักเกิดขึ้นมากมายจริงๆ
โดย:
BeCoffee
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:49:22 น.
อ่านแล้วหมดคำบรรยายครับ ได้แต่นั่งอมยิ้ม... ดีใจด้วยพี่น้องครับ
โดย: lglnv(สเสือ) (
Mr.Tyger
) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:01:11 น.
อิอิ
อยากได้คนพาไปพัฒน์พงศ์จัง
555+
มายิ้มๆ ให้ตัวหนังสือครับ
โดย:
แสง สีรุ้ง
วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:07:59 น.
ขอบคุณจ้า คุณ =Lord Gary=
เสียงดนตรีงุ้งงิ๊ง ที่เอามาลงไว้ช่วยประเทืองบล็อคของข้าพเจ้าไม่ให้เศร้าสร้อยตามเพลง "เราจะข้ามเวลามาพบกัน" มากเกินไปนัก ^^
Happy Valentine's Day เช่นกันค่ะคุณชายฮอง...เอ๋
นี่คุณแวะมาเป็นครั้งที่สองแล้วหรือนี่
ขอบคุณน๊า
แหม...คุณ BeCoffee อย่าเพิ่งชมเราเลย
เพราะเรื่องราวการนั่งรถไปเที่ยวโคราชของคุณ
ก็เรียกความประทับใจในเรื่องราวในอดีตได้โข เช่นกันน๊า
ยินดีด้วยพี่น้องเช่นกันค่ะพี่เสือ
แฟนพันธุ์แท้บล็อคของข้าพเจ้าเจงๆ พี่ทั่น
คุณแสง สีรุ้ง แวะมาทักทายกันอีกรอบแล้นนน
เอ่อ...ที่ไปข้ามถนนแถวพัฒน์พงศ์ เพราะออฟฟิศข้าพเจ้าอยู่แถวนั้นจ้า --" เด๋วเข้าใจหัวหน้าผิด ไม่ได้ๆ
แอบเข้าไปยิ้มๆ ให้ตัวหนังสือในบล็อคคุณเหมือนกัน
แต่ไม่ได้ทิ้งร่อยรอยไรไว้อ่า...ไม่ว่ากันเน๊าะ
เพราะบางทีการอ่านแบบเงียบๆ สร้างความสุนทรีย์ให้ข้าพเจ้ามากกว่าเป็นไหนๆ ^^
ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมค่ะ
โดย:
ดอกคูณที่จากไป
วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:12:11:15 น.
ชื่อ :
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
ดอกคูณที่จากไป
Location :
พิษณุโลก Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
เมื่อเรายิ้มให้โลก
โลก...ก็จะยิ้มให้เราตอบ
ทุกอย่างเริ่มจากตัวเราเสมอ
กายแก้ว
ป้ามด
oui_wikanda01
Mr.Tyger
"ผมอยู่ข้างหลังคุณ"
นมสิการ
Living Extreme
~ Jenny B. Good ~
BeCoffee
how2orchids
Freedom of Life
Tamp2499
billabong11
น้ำค้างเดือนหก
madampee
เจ้าจัน
link-conner55
Webmaster - BlogGang
[Add ดอกคูณที่จากไป's blog to your web]
Bloggang.com
สำหรับ...มิตรภาพในBiogGang