สิ่งทั้งหลายทั้งปวง...ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่น ^^
จิปาถะ
แบ่งปันประสบการณ์
บุคคลประทับใจ
แด่...เธอด้วยดวงใจ
เพลงโปรด
หนังขายยา
บันทึกประจำวัน
<<
มิถุนายน 2550
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
24 มิถุนายน 2550
ดอกไม้...ในหัวใจ
ณ วันที่ฉันไอ...
"มิตรภาพ...บนฝ่าเท้า"
บนภูทับเบิกในวันเข้าพรรษา
จิตเศร้า จิตโศก และความอนิจจังของข้าพเจ้า
หายใจ กับ ใจหาย
"ใจหาย"
ในวันแห่งความรัก...ของข้าพเจ้า
ความฝันและความหวัง
สะพายเป้...สู่ทะเลคราม
ก็แค่.....คนกินผัก
ดอกไม้...ในหัวใจ
ริมทิวเขาถนนธงชัย
ดอกไม้...ในหัวใจ
เมื่อวาน...เช้าตรู่ของวันเสาร์...ยังคงเป็นอีกวันที่ต้องเดินทาง
โดยเตรียมความพร้อมกับน้องๆ ไว้ล่วงหน้าราว ๆ สองสามอาทิตย์
ในการเดินทางไป ภูทับเบิก และ หล่มสัก
ตั้งใจจะหยิบภาพมาใส่ไว้ในสเปซแต่แบตเตอรี่ไม่เอื้ออำนวย
เลยต้องรอรูป...จากน้องเล็กในวันพรุ่งนี้แทน
การเดินทางอันยาวต่อเนื่องทั้งวัน...ขึ้น ๆ ลง ๆ เขาลูกโน้น ลูกนี้
สนุกสนาน...ธรรมชาติสวยงามมากที่สุดแห่งหนึ่งเท่าที่เคยไปมา
แต่ก็เหนื่อยมาก...เช่นกัน...กว่าจะสรุปประเด็นปัญหาในแต่ละพื้นที่ได้สำเร็จ
เมื่อทำกิจกรรมทุกอย่างเสร็จสิ้น...มองดูนาฬิการาวๆ ห้าโมงเย็นเศษๆ
เราหันไปขอความคิดเห็นจากพี่คนขับเป็นอันดับแรกว่า
"จะเข้าพักที่โรงแรมก่อนมั๊ยคะ...เพราะเห็นพี่ปุขับมาทั้งวันแล้ว...ถ้าขับกลับพิษณุโลกอีกคงไม่ไหวแน่ๆ?"
"ไม่เป็นไรครับ...ผมขับไหว...จากที่นี่ขับอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงพิษณุโลกแล้ว"
พี่ปุยืนยันหนักแน่น...ว่าสามารถขับกลับพิษณุโลกไหว
ทั้งๆ ที่ขับรถให้พวกเรานั่งตลอดทั้งวันจริงๆ
เราหยุดคิดสักพัก...
รู้สึกเห็นใจน้องๆ ทีมงานทุกคน...ที่ไม่ได้มีวันหยุดกันมาหลายสัปดาห์แล้ว
ทำงานกันอาทิตย์ยันอาทิตย์ 7 วันกันจริงๆ
ถ้าตัดสินใจกลับ...นั่นหมายถึง วันพรุ่งนี้ทุกคนจะมีวันหยุดได้อยู่กับครอบครัว 1 วัน ก่อนจะเริ่มงานอันยุ่งเหยิงในวันจันทร์
เรา...แอบนึกถึงตะกร้าผ้าขึ้นมาทันที...เพราะมันล้นแล้วล้นอีก...รอคอยการซักจากเจ้าของของมัน
"โอเคค่ะ...กลับก็กลับ"
ขากลับ...
รถแล่นมาอย่างสม่ำเสมอ...จนเข้าเขตพิษณุโลก...หลังอาทิตย์อัสดงไปแล้ว
ท้องฟ้ามืด...รถราวิ่งกันขวักไขว่...อ่า...ฮ้า...ใกล้ถึงบ้านแล้ว
พี่ปุ : "ขอโทษนะครับคุณ...แถวนี้มีปั๊มใกล้ๆ มั๊ยครับ" พี่ พขร.ใจดี หันมาถามเราจากด้านหน้ารถ
เรา : "มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"
พี่ปุ : "คือ รถน้ำมันใกล้หมดน่ะครับ ผมขับเพลินไปหน่อย"
เรา : "งั้น จอดก่อนดีกว่ามั๊ยคะ เพราะปล่อยให้น้ำมันหมดคารถเลยคงไม่ดีแน่ๆ " ....ทำปากดี แต่จริงๆ ในใจกำลังคิดว่า ตั้งแต่ใช้รถไปราชการมา ไม่เคยมีซักทีที่น้ำมันหมดกลางทางแบบนี้...เวงกำ...แม้คราวที่แล้วหม้อน้ำจะรั่วระหว่างทาง ก่อนคราวที่แล้วล้อยางแบนเป็นปลากระเบน ต้องเสียเวลาเปลี่ยนอยู่สักพัก...ก็ตาม
พี่ปุ : "คือ รถมันกระตุกแล้วล่ะครับ"
เรา : "มันจะวิ่งไปได้อีกไกลแค่ไหนอะพี่ปุ"
ทันทีที่พูดจบ...รถกระตุกครั้งสุดท้าย...มันหยุดนิ่ง สงบ...
พี่ปุหันมามองหน้าพวกเราอย่างไม่รู้จะทำยังไง...เวงกำ2
เราและน้องๆ ตัดสินใจลงมาโบกรถริมทางเพื่อขอความช่วยเหลือและโทรหาน้องพลายเผื่อจะอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น
แต่โชคร้ายที่น้องพลายอยู่ที่มหาวิทยาลัย...และไม่มีรถสักคันยอมจอดให้ความช่วยเหลือ
โบกกันอยู่สักพัก...ก็เห็นรถบรรทุกขนาดจิ๋วชลอความเร็วเข้ามาใกล้ๆ
ในรถคันดังกล่าวเรามองเห็นชายวัยกลางคนนั่งมาคู่กับภรรยาและลูกน้อย...พร้อมกับสัมภาระเต็มหลังรถ
หลังการเจรจา...สองสามีภรรยาผู้ใจดีให้ความช่วยเหลือ ไปส่งพี่ปุที่ปั๊มน้ำมัน เพื่อซื้อน้ำมันกลับมาเติมให้รถ
กว่าจะถึงบ้าน...เล่นเอาทุกคนเหนื่อยล้าไปตามๆ กัน
เรามานั่งคิดทบทวนดูว่า...ทำไมน๊า...ผู้หญิงสามคนยืนอยู่หลังรถตู้ที่กำลังเปิดไฟกระพริบ และข้างๆ รถติดชื่อหน่วยงานราชการเอาไว้...แต่ต้องรอเป็นนานสองนานกว่าจะมีคนหยุดรถช่วยเหลือ
เราพิจารณาถึงรถที่แล่นผ่านไปแต่ละคัน...จนกระทั่งมาถึงรถคันเก่าๆ ของคุณอาใจดีกับภรรยา
อะไรคือความต่างที่กั้นระหว่างกลางของจิตใจคนเรา
ถ้านำมาเปรียบกับสิ่งที่แม่เคยสอน...การปลูกดอกไม้...ไว้ในใจ
เป็นการบ่มเพาะน้ำใจ...ที่ทำได้ไม่ยาก...แต่ก็ไม่ง่ายสำหรับคนที่ไม่เข้าใจ...แล้งน้ำใจ...เห็นแก่ตัว...บางคน
หรืออาจเป็นเพราะ...การปลูกดอกไม้...มันเสียเวลาเกินไป...แถมยังต้องเปลืองน้ำ เปลืองปุ๋ย
หมั่นคอยพรวนดิน...เสียเหงือ เสียพลังงาน
ผู้คนสมัยนี้...จึงไม่ค่อยนิยมปลูกดอกไม้...ที่ไม่ว่าจะปลูกไว้ในแห่งหนใดๆ
วันนี้...เรากลับมารดน้ำให้ดอกไม้ที่แม่เคยสอนให้ปลูกไว้ในหัวใจอีกครั้ง
ขอให้มันเติบโตเป็นดอกไม้ที่สมบูรณ์...ตามอัตภาพต่อไป
เพื่อ...สักวัน...เราอาจจะเด็ดมันส่งให้คนที่ต้องการ...เฉกเช่นเดียวกับคุณอาใจดีสองท่าน...เด็ดส่งให้พวกเรา...เมื่อวานนี้
ขอบพระคุณค่ะ
Create Date : 24 มิถุนายน 2550
Last Update : 24 มิถุนายน 2550 23:10:37 น.
2 comments
Counter : 812 Pageviews.
Share
Tweet
ถ้าเราได้ช่วยเหลือใครสักคนนึง
วันนึง เค้าจะได้ช่วยคนอื่นๆ อีกเป็นร้อยคน
แล้วโลกนี้จะสวยงามขึ้นอีก
โดย:
กายแก้ว
วันที่: 26 มิถุนายน 2550 เวลา:10:34:53 น.
ความซวยนี่ไม่เคยปราณีใครเลยจริงๆ แบบนี้ก็เคยซวยมาเหมือนกัน ตอนที่คนเยอะๆ ไม่เคยเสีย พอเปลี่ยวๆ มันชอบจริงๆ
โดย: สเสือ (
Mr.Tyger
) วันที่: 9 กรกฎาคม 2550 เวลา:17:55:47 น.
ชื่อ :
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
ดอกคูณที่จากไป
Location :
พิษณุโลก Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
เมื่อเรายิ้มให้โลก
โลก...ก็จะยิ้มให้เราตอบ
ทุกอย่างเริ่มจากตัวเราเสมอ
กายแก้ว
ป้ามด
oui_wikanda01
Mr.Tyger
"ผมอยู่ข้างหลังคุณ"
นมสิการ
Living Extreme
~ Jenny B. Good ~
BeCoffee
how2orchids
Freedom of Life
Tamp2499
billabong11
น้ำค้างเดือนหก
madampee
เจ้าจัน
link-conner55
Webmaster - BlogGang
[Add ดอกคูณที่จากไป's blog to your web]
Bloggang.com
วันนึง เค้าจะได้ช่วยคนอื่นๆ อีกเป็นร้อยคน
แล้วโลกนี้จะสวยงามขึ้นอีก