|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
5 กรกฏาคม 2552
|
|
|
|
จิตเศร้า จิตโศก และความอนิจจังของข้าพเจ้า
อนิจจัง ชีวิตมนุษย์นั้นหรือ มีทุกข์และมีสุขปะปน...มากมายเหลือเกิน
แด่...ไอรดา สถาบันที่ฉันรัก บันทึกเมื่อ วันพุธที่ 1 กรกฎาคม 2552
ฉันยังคงมาทำงานในยามเช้าและเซ็นต์ชื่อทำงานในเวลาราชการเหมือนทุกวัน และรับรู้ตลอดเวลาว่า...นี่คือวันสุดท้ายของการเข้ามาทำงานที่นี่แล้วนะ ฉันมองทางเดินระหว่างห้องทำงานของแต่ละคน แต่ละห้องไปจนสุดสายตา ก่อนจะค่อยๆ เดินผ่านไปทีละห้อง ทีละห้อง และ กลั้นน้ำตาเอาไว้ ฉันมองเพื่อนร่วมงานที่ฉันรักแต่ละคน อย่างอาลัย แต่น้อยคนนักที่จะรู้ใจฉัน ว่ามันทุกข์ขนาดไหน อาจเป็นเพราะแก้มฉันฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา...ก็เป็นได้ น้องๆ บอกฉันว่า "ใจหาย" และพยายามเข้ามาพูดคุยด้วย ฉันยิ้มพรายตอบ ก่อนที่จะเดินหนีออกจากบริเวณที่พบเพื่อนร่วมงานทุกคน ในวันนี้ เพราะฉันรู้ดีว่า หากฉันได้ยินได้ฟังอะไรที่มากไปกว่านี้ ฉากจากกันโดยไร้น้ำตาที่ฉันปรารถนาคงไม่เกิดขึ้นแน่ๆ ฉันแค่ต้องการทิ้งรอยยิ้มให้ทุกๆ คนจดจำไว้แค่นั้นเอง และฉันแค่ต้องการให้พวกเราจากกันโดยไม่มีน้ำตา
ฉันรู้ดีว่า ทุกคนคงแปลกใจ ที่วันนี้ฉันแทบไม่พูดจากับใคร แต่เหมือนทุกคนจะรู้ทันฉันเสียแล้ว...จึงหลีกเร้นไปทันที เมื่อเห็นอาการของฉันดังกล่าว
ฉันใช้เวลาตลอดทั้งวันหมดไปกับการทำสไลด์นำเสนอเพื่อการประชุมร่วมกับทางจังหวัดกำแพงเพชรในวันพรุ่งนี้ และได้ผลดีเสียด้วยสิ เพราะฉันได้สไลด์นำเสนอมากถึง 80 กว่าแผ่น และทุกๆ แผ่น มีภาพและเทคนิคประกอบมากมาย เมื่อเวลาเลิกงานมาถึง ทุกคนเริ่มทะยอยกลับบ้าน จึงเป็นเวลาที่ฉันเริ่มลงมือเก็บข้าวของ ฉันเดินไป เดินมา และสูดลมหายใจลึกลึก ก่อนจะบรรจงนำกล่องใบโตมาเปิดรอ อุปกรณ์เครื่องเขียน ตุ๊กตาไขลานเสียงดนตรี รูปภาพระบายสีที่ฉันลงสีเอง สมุดจดบันทึก หนังสือที่ระลึกต่างๆ และของจิปาถะ แต่ละชิ้นค่อยๆ เคลื่อนจากชั้นวางของด้านหลังโต๊ะทำงานลงสู่กล่องใบนั้น
ระหว่างเก็บของฉันนึกถึงคำถามที่ได้ยินบ่อยๆ ก่อนหน้านี้ "ที่ทำงานใหม่เป็นยังไงบ้าง" "ที่ทำงานใหม่หรูมั๊ย" คำตอบจากฉันมีเพียงสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มคือ "น่าจะโอเคนะคะ" น่าแปลก...ที่ฉันขึ้นไปดูที่ทำงานใหม่เพียงครั้งเดียว และเป็นการไปดูภายใต้คำสั่งจากเบื้องบนเสียด้วยสิ ฉันไม่สนใจใคร่รู้เลยสักนิด ว่าที่ทำงานใหม่จะเป็นยังไง แม้จนกระทั่งพี่มีนา นำแผนผังที่นั่งมาให้ฉันจับจองลงนั่งในตำแหน่งที่ฉันต้องการ ฉันมองแผนผังนั้น พร้อมกับบอกพี่มีนาไปสั้นๆ ว่า "หนูนั่งตรงไหนก็ได้ค่ะพี่ พี่ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ทุกคนเลือกที่นั่งก่อนได้ตามสบายเลย เหลือตรงไหน ค่อยว่ากัน"
ผู้ใหญ่หลายท่านปลอบฉันว่า "นี่คือเกมส์การเมือง อย่าคิดอะไรมากนะ พยายามทำงานในหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ" ฉันยังคงหยิบเอกสารหลายๆ ฉบับที่ไม่ใช้แล้ว ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ฉันได้แต่ละเลียด อ่านแล้ว อ่านอีก ก่อนหยิบเอกสารเหล่านั้นวางลงในกล่องกระดาษไม่ใช้แล้ว ในที่สุด...ฉันก็ตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกบางอย่าง แต่แล้ว.....ฉันก็ชะงักจนได้...เมื่อหันมาเห็นแฟ้มเอกสารที่เขียนติดหน้าแฟ้มว่า "นเรศวรวิจัย" ฉันนิ่งไปสักพัก...และยอมจำนนต่อความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ภายในใจจนได้ ความรู้สึกอดทน อดกลั้น ที่ผ่านมาตลอดทั้งวันได้พังทลายลง ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกแล้ว เสียงสะอึกสะอื้น ดังก้องอยู่ภายในห้องเป็นเพื่อนฉันในยามเริ่มค่ำ เนิ่น....นาน... ....เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่...เสียงนั้นค่อยๆ จางลง และฉันเริ่มได้สติอีกครั้ง ไอรดา....ฉัน รัก แก เหลือ เกิน ฉันรักทุกๆ องค์ประกอบที่รวมกันแล้วเป็นแก ฉันรักทุกๆ อณู ที่เคยได้รับรู้ว่ามีแกอยู่ และฉันจะรักแกอยู่แบบนี้...แกโปรดจำไว้นะ ลาก่อน...นี่คือคำกล่าวลาจากฉัน แต่การจากลาในครั้งนี้...ฉันขอให้แกรู้ว่า...เราจากกันเพื่อจะกลับมาพบกันอีก ฉันจะรอวันนั้นนะ...ไอรดา
ป.ล. ขอเศร้าและโศกอีกครั้งก่อนจะเรียนรู้บทเรียนครั้งใหม่ค่ะคุณครู
.
Create Date : 05 กรกฎาคม 2552 |
|
12 comments |
Last Update : 5 กรกฎาคม 2552 22:30:51 น. |
Counter : 617 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: oDaineo 14 กรกฎาคม 2552 23:51:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: นายสมองมด IP: 112.142.40.33 31 กรกฎาคม 2552 16:09:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไร้น้ำตา IP: 58.64.116.63 3 สิงหาคม 2552 0:01:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: พุทธะจิต 29 สิงหาคม 2552 11:22:16 น. |
|
|
|
| |
|
|
ดอกคูณที่จากไป |
|
|
|
|
มีใครก็ไม่รู้เคยบอกไว้ว่า
สำหรับความสุข ถ้ามีคนมาร่วมสุขกับเรา
ความสุขนั้นจะขยายเป็น 2 เท่า
สำหรับความทุกข์ ถ้ามีคนมาร่วมทุกข์กับเรา
ความทุกข์นั้นจะลดลงเหลือครึ่งเดียว
ดิฉันยังไม่เข้าใจความทุกข์ของคุณดอกคูณที่จากไปได้ดีนักนะคะ
แต่ดิฉันก็ซึมซับมันได้ไม่น้อยเลย
ดิฉันรู้สึกได้ถึงความร้าวรันทด สะเทือนอารมณ์
แม้นว่าดิฉันจะไม่อาจแบ่งเบาความทุกข์ได้ถึงครึ่ง
แต่ขอให้แบ่งเบาได้บ้างนะคะ
ขอให้หล่อเลี้ยงพลังแห่งสติไว้นะคะ
พลังของสติแต่ละขณะ เหมือนน้ำแต่ละหยด
ให้น้ำนี้ค่อยๆ หยดไหลต่อเนื่องกันไป
ใจจะค่อยๆ ผ่องใสขึ้นค่ะ เมื่อน้ำเต็มเปี่ยมใจ
สมาธิจะตั้งมั่นและผสานใจที่ร้าวนี้
ความสุขจากภายในจะหล่อเลี้ยงคุณดอกคูณที่จากไป
ไม่ว่าสถานการณ์ภายนอกจะเป็นอย่างไร
คุณจะฝ่าข้ามไปได้ด้วยพลังความดีงามจากภายในค่ะ
ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข เจริญในธรรม
และบุญรักษานะคะ