|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
อีกหนึ่งรอยทางของความรัก
ฉันไม่รู้ว่า...ชั่วชีวิตหนึ่งของคนเราจะต้องพบพานเรื่องตื่นเต้นสักกี่ครั้ง?
สำหรับคนบางคน...ความตื่นเต้นไม่ได้ผ่านเข้ามาบ่อยๆ อาจจะเพียงแค่เดือนละครั้ง หลายๆ เดือนครั้งหรือนานกว่านั้น
และสำหรับบางคนชีวิตก็มีอะไรให้รู้สึกตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา
ฉันไม่รู้ว่า...เราจะนับการผ่านเข้ามาของใครบางคนเป็นเรื่องตื่นเต้นได้ไหม?
คงจะได้...เพราะมันเป็นการพบกันโดยไม่คาดฝัน และนำมาซึ่งอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ฉันไม่คิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะได้พานพบ
อะไรบางอย่างที่เรียกว่า...ความรัก...
ฉันรู้จักพี่ปลาผ่านโลกไซเบอร์โดยรับรู้แต่เพียงว่า... เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่อีกคนหนึ่งที่เข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนสาวบนเว็บไซต์ที่ฉันมักจะแวะเวียนเข้าไปอ่านบทความอยู่เสมอ
ด้วยความที่เขาเป็นผู้ชาย ทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าที่จะพูดคุยอะไรกับเขามากนัก นานๆ ครั้ง เราจึงจะพูดคุยกันผ่านกล่องข้อความของเว็บ แต่ก็เป็นเพียงข้อความทักทายสั้นๆ เช่น...
...สวัสดียามเช้า...
...สวัสดีตอนบ่าย...
...สบายดีไหม?...
ใครจะคิดว่าคนที่ผ่านกันไปผ่านกันมา เพียงแค่ในแช็ทบ็อกซ์จะกลายมาเป็นเพื่อนกันในที่สุด
บางที...อาจจะเป็นโชคชะตาที่กำหนดไว้
ในโมงยามของความเหงา...กับช่วงเวลาที่หัวใจค่อยๆ แหลกสลายลงทีละน้อย การมีเพื่อนพูดคุยแม้จะเป็นเพียงเรื่องสัพเพเหระทั่วไปก็ยังดีกว่าการไม่มีใครเลยสักคน
พี่ปลาเพิ่งจะผิดหวังจากความรักมาหมาดๆ เท่าๆ กันกับที่ฉันถูกใครบางคนหมางเมินแบบไม่มีสาเหตุ
คนเหงาสองคนจึงหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่ฉันจะพบว่า...เราสองคนเข้ากันได้ดีในแบบที่ยังต่างเป็นตัวของตัวเอง
ฉันชอบอ่านหนังสือ...พี่ปลาก็ชอบอ่านหนังสือ...
เราฟังเพลงแบบเดียวกัน...ชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน...
และเราก็มองโลกด้วยมุมมองที่คล้ายกันอย่างเหลือเชื่อ
มีใครบางคนเคยพูดไว้... ว่าความอ่อนแอไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะในขณะที่ใครบางคนอ่อนแอ ใครอีกคนหนึ่งจะเข้มแข็งขึ้น...
ความเหงาและความเสียใจของฉันและพี่ปลาจึงเป็นเสมือนยาที่ช่วยสมานใจของกันและกัน
เปลี่ยนให้โลกของคนเหงาสองคน กลายเป็นโลกที่อบอวลไปด้วยมิตรภาพและความรู้สึกดีๆ
แน่นอนว่า...ในระหว่างนั้นอาจมีความกังวลไม่แน่ใจเจืออยู่บ้าง แต่ฉันก็เชื่อว่า...เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความจริงใจระหว่างกัน
ฉันรู้ว่าพี่ปลาค่อนข้างเป็นกังวลถึงฐานะและวัยที่แตกต่าง แต่สำหรับฉันแล้วสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงองค์ประกอบย่อยๆ ที่ไม่อาจบ่งชี้คุณค่าความเป็นมนุษย์ของใคร
แต่ที่แน่ไปกว่านั้น คือการเติบโตแผ่กิ่งก้านใบของต้นไม้ที่ชื่อว่า...มิตรภาพ... ต้องการปฏิสัมพันธ์ที่มากกว่าการคุยกันผ่านโปรแกรมสนทนา อีเมล์ และโทรศัพท์มือถือ
ดังนั้นพี่ปลาจึงเดินทางมาหาฉันในวันหนึ่ง
คงไม่ใช่เรื่องแปลกหากฉันจะบอกว่า...การพบใครสักคนเป็นครั้งแรกเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นในชีวิต
ฉันนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน และลืมตาขึ้นแทบจะทันทีที่เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนสาย พี่ปลาส่งข้อความภาพมาถึงฉัน และภาพนั้นก็ทำเอาฉันอยากจะบึ่งรถเขาไปในเมืองทันที
มันเป็นภาพร้านกิ๊ฟท์ช็อปที่ฉันหุ้นกันทำกับเพื่อนสนิทนั่นเอง
ฉันต่อโทรศัพท์ถึงเขา... พี่ปลาหัวเราะห้าวๆ มาตามสายกับอาการเนิร์ดแบบปัจจุบันทันด่วนของฉัน
“ไม่ต้องรีบหรอกครับ พี่ไม่หายไปไหนหรอก”
“แต่มิ่งอยากเจอพี่ปลาเร็วๆ นี่” ฉันบอกออกไปตามที่ใจคิด แล้วก็ได้เสียงหัวเราะห้าวๆ ตอบกลับมาอีกคำรบ
ฉันอาบน้ำอย่างลวกๆ ก่อนจะหยิบเอาชุดเสื้อกระโปรงที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมาสวม ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนสวย...แต่ก็มั่นใจในความน่ารักของตัวเองอยู่พอสมควร
ก่อนออกจากห้องฉันสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง... เงาสะท้อนจากกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ฉายให้เห็นภาพหญิงสาวร่างเล็กผิวขาวจัด ตัดกับผมตรงยาวสีดำสนิท
ฉันไม่รู้ว่าพี่ปลาคาดหวังอะไรจากการพบกันครั้งนี้บ้าง แต่ฉันก็พร้อมแล้วสำหรับการจะเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ในชีวิตอีกครั้ง
ฉันมาถึงร้านก่อนเวลาเล็กน้อย ทว่ายังช้าไปกว่าพี่ปลาที่มายืนคอยอยู่แล้ว พี่ปลาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ด้วยส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร และน้ำหนักเกือบๆ ร้อยกิโลกรัม ซึ่งเมื่อเทียบกับฉันที่สูงเพียงร้อยห้าสิบสองเซนติเมตร น้ำหนักตัวไม่ถึงห้าสิบกิโลกรัมดี ก็เทียบได้กับเสื้อไซส์เอสเอสกับเสื้อเบอร์เอ็กซ์เอ็กซ์แอลเลยทีเดียว
“พี่ปลาตัวใหญ้...ใหญ่”
“มิ่งก็ตัวเล้ก...เล็ก”
ความแตกต่างทางกายภาพนั้นแลดูชัดเจน แต่ดูจะไม่ใช่ปัญหาเท่ากับ “วัย” ที่ต่างกันมากของเราสองคน
พี่ปลาอายุห้าสิบเอ็ด... ในขณะที่ฉันเพิ่งจะย่างสามสิบ...
ทว่าในกรณีนี้ฉันกลับมองว่ามันเป็น “เรื่องดี” เพราะในยามที่ฉันใจร้อน...เอาแต่ใจ ความเป็นผู้ใหญ่ของพี่ปลาทำให้ เขาอ่อนโยนและใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ
นับตั้งแต่รู้จักสนิทสนมกันมา... เราเคยเข้าใจผิดกันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ฉันพาพี่ปลาไปทานอาหารมื้อเย็นที่ร้านอาหารริมหนองจองคำ ก่อนจะพากันไปเดินเล่นย่อยอาหารในสวนสาธารณะใกล้ๆ
“พี่ปลาเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่มิ่งเคยมีเลย” ฉันบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง บาดแผลจากความรักในอดีตยังคงอยู่ แต่มันก็ตื้นเขินขึ้นมากแล้ว
พี่ปลากุมมือฉันไว้ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“มิ่งเองก็เป็นของขวัญของพี่เหมือนกัน”
ระยะทางจากแม่ฮ่องสอนไปยังฝั่งธนยังคงไกลเท่าเดิม แต่ระยะทางระหว่างหัวใจสองดวงดูจะใกล้กันเข้ามาทุกๆ ขณะ
พี่ปลาเดินทางขึ้นมาแม่ฮ่องสอนทุกสองเดือน สลับการเดินทางเข้ากรุงเทพของฉัน
เราไปดูหนัง... นั่งจิบกาแฟคุยเรื่องจิปาถะ...
ไปเดินเล่นในตัวเมือง... ไปนั่งมองฝนริมทะเลสาบด้วยกัน...
ทุกๆ วินาทีที่อยู่ด้วยกันคือความสุข ฉันไม่รู้ว่าอนาคตของเราจะเป็นเช่นไร การมีใครสักคนอยู่เคียงข้างย่อมดีกว่าความเงียบเหงาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา
“พี่ปลาทำมิ่งเสียนิสัย”
ฉันเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ขณะเดินจูงมือกันเดินไปตามฟุตบาทในสวนสาธารณะ โดยมีฉันเดินอยู่ข้างบนฟุตบาทและพี่ปลาเดินอยู่บนพื้นถนนเพื่อที่ส่วนสูงของเราจะได้พอดีกันขึ้นมาบ้าง
“ทำไมล่ะครับ พี่ไม่เห็นมิ่งนิสัยไม่ดีตรงไหน”
“ก็เพราะพี่ปลามองไม่เห็นว่ามิ่งนิสัยไม่ดีนี่แหละ รู้ไหมคะว่า... มันทำให้มิ่งเคยตัว ถ้าพี่ปลาไม่อยู่มิ่งคงอยู่กับคนอื่นลำบากแล้วล่ะ”
“ก็ไม่เห็นยากนี่ครับ มิ่งก็อยู่กับพี่ไปเรื่อยๆ”
ฉันหยุดเดิน...จ้องลงไปในดวงตาสีดำเข้มของพี่ปลาอย่างจริงจัง
ไม่รู้ว่าอุปทานไปเองหรือเปล่าที่ฉันคล้ายจะเห็นแววกรุ่มกริ่มในดวงตาที่แลสบมา แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่ากับอะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ จนท่วมท้นออกมาเป็นคำพูดในวินาทีถัดมา
“มิ่งรักพี่ปลา...แบบไหนไม่รู้ แต่ก็รักล่ะนะ”
พี่ปลาตอบรับคำบอกรักของฉันด้วยอ้อมแขนอบอุ่น กับริมฝีปากที่แตะลงบนหน้าผากแผ่วเบา
“พี่ก็รักมิ่งจ้ะ”
ฉันไม่รู้ว่า...คำบอกรักนั้นจะเป็นการพาตัวเองผ่านไปสู่การเปลี่ยนแปลงอะไรอีกหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือ...ปีเก่าเพิ่งจะผ่านพ้นไป และปีใหม่ก็กำลังผ่านเข้ามา
การเปลี่ยนผ่านจากปีเก่าไปสู่ปีใหม่ก็คงจะนับเป็นเรื่องตื่นเต้นได้อีกเรื่องหนึ่งเหมือนกัน
ความห่างไกลของระยะทางทำให้ฉันและพี่ปลาเลือกที่ฉลองปีใหม่กับเพื่อนฝูงและครอบครัวของตัวเอง พี่ปลาไปเคาท์ดาวน์กับพี่ชายที่สวนผึ้ง ในขณะที่ฉันติดสอยห้อยตามครอบครัวของเพื่อนสาวไปค้างคืนที่บ้านไร่นอกเมือง
ก่อนการเดินทางฉันส่งอีเมล์ฉบับหนึ่งพี่ปลา...
เพลงรักของโรส ศิรินทร์ทิพย์ที่ได้ยินผ่านคลื่นวิทยุชุมชนเมื่อวันก่อนยังคงติดหู
...ถึงแม้ว่ามันจะไกลสุดไกลแสนไกล และฉันก็คงจะไปได้เพียงแค่ครึ่งทาง ในวันที่ฉันได้จับมือของเธอคราวนั้น ฉันเหมือนได้เห็นทางเดินสู่หัวใจ
แต่จากตรงนี้... จะอีกไกลไหม จากมือเธอนั้นไปสู่ใจ
ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร เพราะมันดูแสนจะยาวไกล ไกลสักเพียงไหน No Lo Se
ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไป จะไปสู่กลางใจเธอ A Tu Corazon…***
ระยะทางกว่าแปดร้อยกิโลเมตร อาจเรียกได้ว่าห่างไกล...แต่นั่นก็ใช้ได้กับเพียงแค่ร่างกาย เพราะการกระจัดระหว่างหัวใจมีมาตราส่วนพิเศษที่ไม่อาจเทียบเคียงได้กับมาตราใดๆ บนโลกใบนี้
สำหรับฉันแล้ว...การเดินทางจากหัวใจดวงหนึ่งไปสู่หัวใจอีกดวงหนึ่ง อาจมีระยะทางยาวไกลยิ่งกว่าการเดินทางจากโลกไปดาวอังคาร อาจจะต้องใช้เวลาในการเดินทางอีกเนิ่นนาน รวมทั้งอาจมีเรื่องไม่คาดฝันรอคอยอยู่ระหว่างทางมากมาย
หากถึงอย่างนั้นฉันกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด เพราะรู้ดีว่า...ตลอดเส้นทางข้างหน้าจะมีมือที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนของใครอีกคนเกาะกุมกันไปจนถึงปลายทาง
...ที่หัวใจสองดวงจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป...
***เพลงสู่กลางใจเธอ ขับร้องโดย โรส ศิรินทร์ทิพย์
สวัสดีปีใหม่อีกครั้งหนึ่งนะคะ ขอเปิดบ้านต้อนรับปีใหม่ด้วยเรื่องสั้นหวานๆ เป็นการประเดิม กับเรื่องสั้นที่ธารเขียนเพื่อร่วมสนุกในคอลัมน์ ณจินตนาการของ "ลายปากกา" ค่ะ หวังว่า...จะทำให้เพื่อนๆ ทุกคนมีความสุข ไปกับเทศกาลแห่งความสุขนี้ด้วยนะคะ HAPPY NEW YEAR 2011 ค่ะ
Create Date : 07 มกราคม 2554 |
|
10 comments |
Last Update : 29 ตุลาคม 2554 20:08:07 น. |
Counter : 1185 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: puii IP: 119.46.227.3 8 มกราคม 2554 16:57:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่ ณ IP: 203.146.6.28 9 มกราคม 2554 12:04:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: Paulo 12 มกราคม 2554 9:07:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: redclick 14 กุมภาพันธ์ 2554 5:41:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: BeCoffee 16 มีนาคม 2554 18:34:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: Paulo 18 มีนาคม 2554 23:26:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|