Bloggang.com : Bkkbear : เรื่องสั้น - สันติ..อหิงสา..มานย์ โดย หมีบางกอก

เรื่องสั้น - สันติ..อหิงสา..มานย์ โดย หมีบางกอก

สันติ..อหิงสา..มานย์

ประตูห้องขนาดสตูดิโอเล็กๆ นั้นเปิดออกอย่างระโหยโรยแรง บ่งบอกอาการของเจ้าของห้องที่เดินขาลากเข้ามานั่งแหมะที่ปลายเตียง

ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ หน้าที่มันระยับด้วยละอองเหงื่อพร้อมรอยเปื้อนมอมแมม ลิปสติกหายไปครึ่งปาก แต่เจ้าตัวดูเหมือนไม่สนใจ โยนกระเป๋าถือใบเล็กกระเด็นไปทาง....มือคว้ารีโมทโทรทัศน์กดด้วยความเคยชิน

ข่าวล่ามาเร็วของช่องใดก็ไม่ทราบ กำลังเสนอเหตุการณ์ชุลมุนบนถนนสีลมยามค่ำคืน เห็นผู้คนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น...

เธอสะดุ้งรีบปิดทีวีแทบไม่ทัน ยกมือทาบอกใจสั่นระริก นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เรารอดมาได้ยังไงกันเนี่ย...

วิ่งหนีลูกแก้วกับหัวน็อตจากแยกศาลาแดงจะมาขึ้นรถไฟฟ้า ดันมีเอ็ม 79 ลอยมาลงหลังคา ทำไมชีวิตเธอมันแจ๊กพ็อตได้ขนาดนี้....

เธอถลาเข้าไปในห้องน้ำ ไม่กล้าแม้ชำเลืองดูหน้าตัวเองในกระจก เปิดน้ำล้างหน้าอย่างลวกๆ เวร..รองพื้นยังไม่หมด ต้องบีบโฟมละเลงอีกพักใหญ่ กว่าจะล้างได้สะอาด....

เพิ่งเห็นว่าเสื้อทำงานสีขาวที่ใส่อยู่ฉีกเป็นทางยาวบริเวณพุง ตายแล้ว นี่ชั้นกลายเป็นนางแบบนู้ดเมื่อไรกันเนี่ย โชคดีที่ไม่สูงขึ้นมากว่านั้น มิฉะนั้นคงได้เป็นนางแบบวิกตอเรียซีเครทเพิ่มอีกตำแหน่งเป็นแน่....

ถอนใจเฮือกใหญ่ เดินซับหน้าด้วยผ้าขนหนูผืนโตออกมานั่งที่โซฟาตัวกะทัดรัด รู้สึกหน้าโล่งสบายขึ้นอีกพะเรอ อดไม่ได้..ขอกดรีโมทอีกสักที เผื่อจะเลี่ยงไปดูละครทีวีช่องน้ำเน่า หนีไปอยู่ในโลกจินตนาการสักพัก

แต่รายการวิเคราะห์ข่าวดูยังไม่จบง่ายๆ มีสกู๊ปข่าวของอดีตนายทหารที่เคยได้ชื่อว่าขงเบ้งแห่งกองทัพบก แต่ตอนนี้กลายสภาพมาเป็นประธานพรรคการเมืองเต็มตัว กำลังทำท่าดราม่าออกทีวีอยู่...

“ถ้าไม่มีพระมหากรุณาธิคุณดังกล่าว กระผมคิดว่าไม่แน่ใจต่อการสูญเสียภายใน 1-2 วันข้างหน้านี้ มันจะเป็นตราบาปหรือสิ่งที่พี่น้องคนไทยไม่ต้องการที่จะเห็นในชีวิต ….รับรองหากมีการใช้ความรุนแรงคงไม่ใช่แค่ สี่ห้าร้อยศพคงเยอะกว่านั้น”

ประโยคเด็ดนี้หลุดออกมาจากปาก หลังจากสาธยายความจงรักภักดีอยู่เป็นนาน....เธอถึงกับอ้าปากค้าง นี่ตกลงที่ได้ยินเรื่องจาบจ้วงเบื้องสูงก็กลายเป็นความจริงตรงหน้านี้ชัดเจนชนิดไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย แถมยังเป็นการพูดออกสื่อให้คนได้ยินกันทั้งประเทศ..คุกคามบีบในหลวงท่านให้ตัดสินพระทัยอย่างที่ฝ่ายตนเองต้องการ?

เธอรู้สึกแน่นขึ้นมาถึงหน้าอก...เหมือนหายใจไม่ออก...อยากจะขว้างรีโมทใส่หน้าจอทีวี แต่ก็ได้สติก่อน..ทีวีเครื่องนี้ยังผ่อนไม่หมดนี่หว่า....

ตัดกลับไปที่ผู้ดำเนินรายการ เสียงอาจารย์คนดังแจ้วๆ "พูดออกมาได้ยังไง..ผมถึงว่า..ถ้าไม่บ้าไปแล้ว..ก็ต้องเรียกว่า...สามานย์!"

เธอหลุดปากหัวเราะคิก..เออ ในความเครียดกับสถานการณ์ ก็ยังมีอะไรให้หัวเราะได้เหมือนกัน

พลันนึกย้อนไปถึงคลิปวิดิโอในยูตุ๊บ เว็บวิดิโอยอดนิยม ที่ลูกน้องทหารนักเลงดังออกมาข่มขู่คนกรุงว่า แล้วจะเห็นดีกันว่าต้องป่วนไปทั้งกรุงเทพฯ จากนั้นมาจนถึงบัดนี้..ทุกอย่างเกิดขึ้นตามที่หมอนั่นปาวๆ ทุกประการ เหตุบึ้มรายวันรวมๆ เกือบ 70 ครั้งเข้าไปแล้ว เท่ากับเป็นการยืนยันชัดเจนว่าเป็นผลงานก่อการร้ายของพวกนั้นหรือ?

แล้วไอ้ที่โวยออกสื่ออยู่ทุกวี่วันว่า สันติ อหิงสา มันคืออะไร...ที่ชั้นต้องหนีตายกระเซอะกระเซิงกลับบ้านมาเนี่ยนะ

นิ้วกดเปลี่ยนไปเป็นละครหลังข่าว แต่ไม่ทราบว่าเรื่องอะไรแล้ว ตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง หรือมันกำลังเข้ากลียุคอย่างที่เขาทำนายกันไว้...

................................................................................................

เธอรู้สึกเคืองตาจากแสงจ้านั้น....

เอ๊ะ..นี่เราเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร...ตายละ นาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่งเข้าไปแล้ว

เธอกระโจนเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน อาบน้ำเร็วที่สุดเท่าที่เคยทำมาในชีวิต วันนี้เจ้านายมีประชุมช่วงเช้าซะด้วย....

กว่าจะกระหืดกระหอบขึ้นมาบนรถไฟฟ้าก็ล่อไปแปดโมงแล้ว เธอเดินเข้าไปชิดประตูด้านใน หายใจเข้าปอดลึกๆ วันนี้ดูไม่มีใครสนใจใครยังไงไม่ทราบ ต่างคนต่างเหม่อไปคนละทางสองทาง ก็น่าดอกนะ เหตุการณ์เมื่อคืนมันก็ไม่ชวนให้มาทำงานนักหรอก....

เดินลงมาจากสถานีได้สักพัก ก็รู้สึกคนบางตากว่าทุกวัน สงสัยหลายบริษัทคงปิดกันเป็นแถวๆ แน่ละ ใครอยากจะให้พนักงานต้องมาเสี่ยงกับพวกบ้าระห่ำ คงมีแต่บริษัทเธอกระมังที่ได้พนักงานเดนตายลุยทุกสถานการณ์...

อ้าว...นั่น กลุ่มเพื่อนของเธอเองนี่ กำลังจะไปไหนกัน ไม่ใช่ทิศทางไปบริษัทเสียหน่อย เธอตะโกนเรียก แต่เหมือนไม่มีใครได้ยิน

เธอรีบสาวท้าวตามไปติดๆ ยกข้อมือดูนาฬิกา นี่มันก็ใกล้เวลาทำงานเข้าไปทุกทีแล้วนะ...

ทั้งกลุ่มเดินเข้าไปในโรงพยาบาลใกล้ๆ นั่น เธอกะจะตะโกนเรียก แต่เสียงตุ๊กๆ ที่กำลังเร่งเครื่องข้างๆ ทำให้เธอเปลี่ยนใจ ก้าวฉับๆ ตามไป เห็นหลังเพื่อนเธอกำลังเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินอยู่หลัดๆ

อ้อ อยู่ตรงนั้นเอง เธอรีบตามไปสมทบ อ้าว นั่นยายจิ๋มเดินออกมา ก้มหน้าซับน้ำตาไม่มองหน้าเธอเลย เธอยิ้มทักค้าง...

ชาย กับนายตี๋ พี่หน่อย ยืนอึ้งกันอยู่ไม่ตอบเสียงทักของเธอสักคน เธอหันไปมองที่เตียงคนไข้ที่มีสายระโยงระยางรอบตัว....

เธอยืนตะลึง....

นั่นมันตัวเธอเองนี่....

“ตกลงอาการมันเป็นยังไงมั่งอะ ตี๋”
พี่หน่อยกระซิบ

ตี๋ได้แต่ทำตาแดงๆ ชายหันมาตอบแทน
“หมอเขาบอกว่า คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ครับ เพราะมันอยู่ในโคม่า”

เธออ้าปากค้าง....หันกลับไปมาระหว่างร่างที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกับเพื่อนๆ ของเธอ

เอื้อมมือไปคว้าแขนพี่หน่อย กำลังจะบอกว่าเธออยู่นี่...

แต่เหมือนคว้าอากาศที่ว่างเปล่า....

.................................................................................................

Create Date : 27 เมษายน 2553

Last Update : 27 เมษายน 2553 19:05:27 น.

20 comments

Counter : 670 Pageviews.

หวัดดียามค่ำครับคุณหมี

วันนี้เลือกบันทึกประวัติศาสตร์ในรูปแบบเรื่องสั้น.....ดีไปอีกแบบนะครับ
ในอนาคตลูกหลานจะได้รับรู้
ไอ้คนเคยสาบานดื่มน้ำแทงหอกแทงดาบ แล้วมาทำแบบนี้
เราจะคอยดูว่า......แบบไหน?

โดย: Dingtech

วันที่: 27 เมษายน 2553 เวลา:22:45:48 น.

อรุณสวัสดิ์เช้าวันพุธที่แสนสุขค่ะ

โดย: cd2lucky

วันที่: 28 เมษายน 2553 เวลา:5:06:02 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่หมี

การเมืองยามนี้
เป็นคำถามที่ไร้คำตอบจริงๆครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 28 เมษายน 2553 เวลา:7:49:33 น.

เรื่องสั้นทันสมัย.. หุหุ

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ เขาก็ดิ้นรนกันไปเพื่อวัตถุนิยม ลาภยศ ที่อาจจะได้มาในภายหน้าละค่ะ.. ถ้าฟลุ้ค..

จะคอยดูอย่างที่คุณดิ่งว่าเหมือนกัน หุหุ..