|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องสั้น - ข่มขืน..ฆ่า! โดย หมีบางกอก
ครึ่งชั่วโมงก็แล้ว...ขสมก.ยังคงไม่ใยดีว่าเธอกำลังนั่งคอยอยู่
คันที่แล้วก็ว่าง..แต่ดันขับเลยไปเฉย ทั้งๆ ที่ยืนคอยที่ป้ายกันไม่ใช่น้อย หลายคนต้องหันมาพึ่งมินิบัสสีเขียวอย่างไม่เต็มใจ
ตราบใดที่บริการขนส่งมวลชนบ้านเรายังต้องพึ่งรัฐวิสาหกิจปลวกๆ แบบนี้ คุณภาพชีวิตจะเหลืออะไร...
เธอนึกถึงชีวิตประจำวันที่แสนจะซ้ำซากอย่างเหนื่อยหน่าย...นี่กว่าจะถึงบ้าน..กี่โมงกันเนี่ย
ชำเลืองไป..เขาคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ดูไม่เลวอยู่ ผูกไทท่าทางเหมือนหนุ่มออฟฟิศ ยืนแกว่งอยู่นานพอสมควร
มองไปทางขวา..รถแอร์คันนั้นดูคลับคล้ายคลับคลา...อ้าว..คนละสายไปซะฉิบ
หันกลับมาก็แทบสะดุ้ง หนุ่มคนนั้นมายืนอยู่ข้างๆ เมื่อไรไม่ทราบ หน้าตาก็พอควงไปวัดตอนสายๆ ได้อยู่ เขาก้มหน้าลงมา “สายไหนไปบางลำพูมั่งครับ?”
ก่อนจะเอ่ยปาก เธอก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อรู้สึกถึงปลายแหลมของคมมีดทิ่มมาที่ด้านหลัง...
ยังไม่ทันที่จะเงยหน้า ผ้าเช็ดหน้าสีเข้มก็ถูกตะปบเข้าที่จมูก...ปากที่กำลังจะเปล่งเสียงร้องพลันต้องอ้าค้างอยู่เช่นนั้น ...พร้อมความรู้สึกที่ดับวูบไป
...................................................................................
ในความเลือนลางของสติ...
หูยังคงอื้อ..ตายังคงพร่า...สมองเหมือนไม่สั่งงาน
ความรู้สึกเริ่มกลับมา..ใบหน้าของใครคนนึงที่คุ้นๆ
ลมหายใจติดขัด... มือแข็งแรงค้ำคออยู่ เธอหมดแรงจะดิ้นรน...
ใบหน้าเริ่มชัดขึ้น.. หนุ่มที่ป้ายรถเมล์นั่นเอง หน้าตาก็ไม่บอกว่าเป็นผู้ร้ายเลยนี่
มองไปข้างตัว บนพื้นหญ้ารกมีแต่เศษถุงพลาสติกเกลื่อนไปทั่ว นั่น.. กระเป๋าถือของเรานี่.. โทรศัพท์มือถือหลุดหล่นออกมา..ไม่เห็นมันสนใจ
ความรู้สึกเริ่มชัดเจนอีกครั้ง..เมื่อรู้สึกว่าท่อนล่างตัวเองกำลังถูกปลดเปลื้อง...
พอเริ่มขยับตัว..มือที่ค้ำคอเริ่มกดน้ำหนักลงมา...เสียงลมหายใจฟืดฟาดดังใกล้หู... “ไม่อยากตาย..อย่าดิ้น...”
ตัวมันใหญ่กว่าร่วมสองเท่า น้ำหนักที่กดมาทำให้กระดิกกระเดี้ยอะไรก็ไม่ได้...
สายตาเริ่มกวาดไปรอบๆ นี่มันพงหญ้าแถวไหนกัน ..อาการคันเริ่มตามมา แม่งจะหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง...
มีดสปริงปลายแหลมหล่นอยู่อีกข้าง.. อุปกรณ์ที่มันจี้ลากเธอมาจากป้ายรถเมล์นั่นเอง
มือคว้าแขนล่ำที่ค้ำคออยู่นั้น...เสียงกระซิบรอดไรฟันออกมา “เบาๆ ก็ได้..ชั้นหายใจไม่ออก”
สายตาไอ้หมอนั่น..พิศวงอยู่แวบหนึ่ง ยังดีที่มือเริ่มคลายออก...เธอพลิกตัว
กำปั้นถูกเงื้อขึ้นอีก...เธอสะดุ้งยกแขนขึ้นบังโดยสัญชาตญาณ “คอนด้อมอยู่ในกระเป๋าโน่น...”
มันชะงัก..มองดูเธออย่างแปลกใจนิดๆ เธอพยักเพยิดไปที่กระเป๋าถือ...
มันก้มลงมาประชิด จนได้กลิ่นเหล้าจางๆ จากลมหายใจ... “กูชอบสดๆ...” “มันครบรอบเดือนแล้ว ..อยากเลอะก็ตามใจ”
ไอ้เวรนั่นอึ้งไปพักใหญ่..มันหันไปคว้ามีดสปริง อีกมือยังไม่ยอมปล่อยจากคอของเธอ ท่าทางมันมืออาชีพ...
กระเป๋าถูกเทออก ซองคอนด้อมร่วงลงมา 2 ซอง มือถือมีดยังค้ำที่คอ รู้สึกถึงคมมีดเย็นยะเยือกกดลงไปบนเนื้อ
ลมพัดเย็นวูบ ท่อนล่างรู้สึกโล่งว่างเปล่า...บ้าเอ๊ย..
ปากมันฉีกซองคอนด้อมอย่างชำนาญ เธอไม่กล้าขยับตัว รู้สึกเจ็บตรงคมมีดที่กดลงบนเนื้ออ่อนบนคอ... “เบาๆ หน่อย..มีดมันบาด”
มันจัดการกับคอนด้อมอย่างรวดเร็วในความมืดสลัว เธอยังคงไม่กล้ากระดิกกระเดี้ย... “ทำไมต้องใช้มีดด้วย...ทำดีๆ ก็แล้วกัน”
มันโถมเข้ามาทั้งตัว จนเธอต้องเอามือยันไว้ “นังนี่ท่าทางเจนจัด..” มือมันกลับมาค้ำคออีก... “ อุ๊ย ค่อยๆ หน่อย..ชอบรุนแรงหรือไง”
อีกมือเริ่มตะโบมที่หน้าอก ไอ้เวร..ทำเป็นแค่นี้เหรอ.. มันส่งเสียงงึมงัมอย่างหื่นกระหาย...เธอพยายามจะพลิกตัวแต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำหนักมันมากเกิน...เอ๊ะ ตกลงมันเข้ามายังหว่า...
แวบนึง..เธออดขำในใจไม่ได้...เคยอ่านจากไหนไม่ทราบว่าพวกที่ชอบข่มขืนเนี่ย..มักจะมีปมบางอย่าง..อย่างเช่น ของเล็กเกินกว่าจะให้ความสุขหญิงทั่วไปได้ ก็เลยต้องมาปล่อยความหื่นกับคนที่ไม่มีทางต่อต้าน ทำตัวเป็นมาสเตอร์ควบคุมเกมส์เซ็กซ์...ถึงจะบรรลุซึ่งจุดสุดยอด...
เอ๊ะ..นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงเริ่มนึกสนุกกับมัน..บ้ารึเปล่าเนี่ย...
จริงๆ หุ่นมันก็บึ้มไม่เลวหรอกนะ...ถ้าอะไรๆ มันใหญ่ตามหุ่นกว่านี่อีกสักนิดด....
เธอทำเป็นดิ้นรนขัดขืน...ผลลัพธ์คือโดนฝ่ามือมันไปหนึ่งฉาด...หน้าชาไปเหมือนกัน แต่ผลที่ได้คือเลือดวิ่งพล่านไปทั้งตัว...อะดรีนาลีนเริ่มทำงาน...ความตื่นเต้นถาโถมเข้ามาอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เธอจิกผมมันขึ้นมา กัดเข้าที่คอประมาณย้ำๆ มันครางลั่นเลยคราวนี้ …….
เล็บจิกเข้าที่กลางหลังเปลือยเปล่า กรีดจนประมาณเลือดซึมซิบๆ มันผวาขึ้น เธอผวาตามขึ้นไปกอดรัดไม่ยอมปล่อย...ในแสงสลัว เธอยังเห็นตามันเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น...
ฉับพลัน..นัยน์ตาที่เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น..ต้องเบิกค้างอยู่เช่นนั้น
ร่างถูกพลิกกลับไปลงไปนอนกับพื้นหญ้า...สีข้างปรากฏมีดสปริงของตนเองดื่มลึกจนมิดใบมีด ทั้งร่างชาค้างไปราวกับเป็นอัมพาต
เธอพลิกกลับมาอยู่ด้านบน ม่านตาขยายออกด้วยอารมณ์ตื่นเต้น มองไปรอบๆ คว้าเชือกพลาสติกสีชมพูที่ตกอยู่ ..คงจะยาวพอนะ
ตำแหน่งที่เธอขย่มมันอยู่...ให้ความรู้สึกมีชัยเหนือเพศผู้อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เหงื่อซึมออกมาทั้งร่างที่ร้อนผ่าวด้วยอารมณ์ระทึกอย่างไม่เคยนึกว่าจะรู้สึกอะไรได้ขนาดนี้
มือตวัดเชือกพลาสติกรอบคอไอ้หนุ่มนั่น..กระชาก...นัยน์ตามันเหลือกลานแทบจะถลนออกมา...มือทั้งสองไร้เรี่ยวแรงสะเปะสะปะไปมา....ขาสองข้างสั่นเกร็งระริก...หรือมันกำลังถึงจุดสุดยอดอย่างที่ไม่เคยถึงมาก่อน?
เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสถึงความหฤหรรษ์อย่างที่ไม่เคยพานพบ... เสียงกรีดร้องดังก้อง....
..................................................................................
นิ้วที่กำลังพรมไปบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่วต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงแม่เพื่อนตัวดีที่แอบเล่นเน็ตอยู่ข้างๆ “อุ๊ย..ตายแล้ว นี่มันยังจับไม่ได้กันอีกเหรอ...ดูสิ เจออีกศพแล้วที่ป้ายรถเมล์”
เธอหันไปมองเป็นเชิงถาม... “ฆาตกรฆ่าข่มขืนไงเธอ... นี่มันย้ายไปอาละวาดแถวป้ายรถเมล์ย่านบางบัวทองอีกแล้ว...”
นัยน์ตาเป็นประกาย เธอเลื่อนเก้าอี้ตัวเองไปข้างๆ จอของเพื่อนสาว “เธอว่าไงนะ...มันเกิดขึ้นอีกแล้วเหรอ?”
แม่เพื่อนสาวทำหน้าสยอง “น่ากลัวนะเธอ..ดีมันไม่มาเกิดแถวออฟฟิศ”
เธอมองภาพข่าวในจอคอมพ์ ถอนใจ... “บางบัวทอง..ไกลชะมัด”
เพื่อนสาวหันมาทำหน้าฉงน
เธอหัวเราะ..เลื่อนเก้าอี้ตัวเองกลับไปที่โต๊ะ คลิกเข้าไปในเว็บของ ขสมก. ไม่เลวหรอก..อย่างน้อยก็ยังมีบริการทางอินเตอร์เน็ต พอทันสมัยอยู่...
เอ..ไอ้ป้ายรถเมล์ที่ว่ามันอยู่ตรงส่วนไหนของบางบัวทองนะ....
Create Date : 06 พฤษภาคม 2554 |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2554 15:40:07 น. |
|
1 comments
|
Counter : 1301 Pageviews. |
|
|
|
โดย: นายเรียว (นายเรียว ) วันที่: 3 มิถุนายน 2554 เวลา:16:04:44 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
งานเขียนบทความ บทหนัง เรื่องสั้น และนวนิยายในบล็อกนี้สงวนลิขสิทธิ์โดย Bkkbear (หมีบางกอก) ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2539 ห้ามมิให้ดัดแปลง ลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต
|
|
|
|
|
|
|