ข้อที่ 2. วิธีการขายให้ได้ราคาสูง ๆ นั้นแกคงทำเป็นอยู่แล้ว ..

.. แต่ปัญหามีอย่างเดียวคือจะต้องหาลูกค้าที่ยอมจ่ายสูง ๆ ซึ่งมันมีอยู่น้อยเต็มทีมาตกหลุมซื้อของแก เพราะที่รวย ๆ ก็จะมาพร้อมกับความเขี้ยว ๆ (นี่พูดกันแบบตามความเป็นจริงพบเห็นในตลาดนะ ไม่รวม Absolutely Abstract Customer และ ลูกค้าในอุดมคติ หรือว่ารวยแต่โง่ ทั้งรวยทั้งโง่ บอกอะไรก็ว่าตามนั้น ไม่เคยรู้ราคา ไม่เคยสืบราคา ไม่เคยคิดเปรียบเทียบราคา หรือทั่วทั้งปฐพีไม่มีใครมีสินค้าเยี่ยงนี้ขายอีกแล้ว ฯลฯ)

.. ข้อนี้คงต้องปรึกษากันถึงวิธีการที่จะให้ได้มาซึ่งลูกค้าประเภทนี้เยอะ ๆ ถ้าเขาได้ลูกค้าประเภทนี้บ่อย ๆ ครั้งก็ควรจะรีบปรึกษาว่าทำยังไงพนักงานขายทุกคนจะทำเยี่ยงนี้ได้บ้าง

.. หรือจะไปจุดธุปจุดเทียนบนบานศาลกล่าวเยี่ยงไร หรือต้องไปอัญเชิญเทวาศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนมาประทับสิงสถิต ณ ตี่จู้ประจำสำนักงานของแก

  

ข้อที่ 3. ถ้าปีนึงเขาได้บังเอิญได้ลูกค้าล่ำซำมาสักครั้งแล้วมาคุยเหมือนกันขายทุกครั่งได้กำไรหัวห้าพันบาทไปเสียหมด แกก็ย้อนกลับไปดูด้านบน (ถึงไม่ใช่ความผิดร้ายแรง แค่คุยโม้โอ้อวดก็อนุโลมอยู่ในข้อนี้เหมือนกัน)

... ความจริงการค้าขายแบบนี้ก็เหมือนกับเวลาไปเดินชอปปิ้งกุงเกงในมือสองที่ตลาดประตูน้ำ แรกเริ่มถามราคาก็เจอ 100 บาท เจอฝรั่งดั้งขอต่อราคาตามคำภีร์โลนลี่พลาเน็ทที่ 20 บาทก็ทำเป็นอิด ๆ ออด ๆ พอเขาทำท่าเดินหนีก็รีบละล่ำละลั่กยินยอมพร้อมใจขายซะดื้อ ๆ จบการขายก็มาหัวเราะเคี้ยก ๆ ที่จริงตรูซื้อมาแค่ห้าบาทเท่านั้นเอง ยังได้กำไรอีกตั้งสิบห้าบาทเฟ้ยย .. โธ่นึกว่าจะเก่ง

... แต่มีข้อควรระวังกรณีการบอกราคาเผื่อโง่แบบนี้ สำหรับลูกค้าเซนซิทีฟมีใบหน้าบางเบาไม่กล้าต่อรองราคาให้เป็นที่จับตาและครหาแก่คนทั่วไป ว่ามาเดินซื้อหากุงเกงในมือสองแล้วยังกล้าต่อราคาอีกเร๊อะ .. เพื่อเซฟเฟส..ทั่นก็จะเดินหนีไปโดยฉับพลัน โดยไม่ทันจะได้อ้าปากต่อรองกันซะงั้น .. เรียกว่าไม่ทันจะเริ่มการค้าก็จบเห่เสียก่อน ..

  

ข้อที่ 4. เอาทฤษฏีหน่อยนิ

ย้อนกลับไปที่ทฤษฏีความพอใจขาย กับ ความพอใจซื้อ คนนึงต้องการกำไรห้าพันบาทอีกคนต้องการซื้อที่กำไรห้าร้อยบาท ถ้าตกลงกันได้ก็ค้าขายกันได้ แต่ถ้าตกลงกันไม่ได้ก็คงไม่เกิดการค้าขาย (ดูเพิ่มที่หัวข้อการต่อรอง – negotiate)

.. ซึ่งการค้าขายนั้นต้องอาศัยความสมยอมระหว่าง 2 ฝ่าย เพราะถ้ายังไม่ตกลงกันเป็นมั่นเหมาะเสียก่อน .. หากแต่ท่านก็จู่โจมเข้าไปล้วงควักเอาเงินในกระเป๋าเขามาเฉย ๆ คนละหลายพันบาท มีหวังโดนจับข้อหาปล้นทรัพย์เข้าให้

.. หรือถ้าตอนแรกเขายอมให้ล้วงแต่โดยดีเนื่องจากโดนสารเอฟริดีนเข้าไปทำให้งุนงงหลงลืมตัวจกเงินออกอย่างง่ายดาย

.. แต่ช้าก่อนแม่นางคำสายมา .. กรุณาคิดอีกให้ยาวไปอีกนิดนึงว่าถ้าเขาคืนสติกลับมา เอาสินค้าของแกไปพิจารณาแล้วค้นพบว่ากุงเกงในนั้นเป้ามีแมงแทะแหว่งไปแล้ว เขาเกิดไม่พึงใจโมโหโกรธาเพราะถึงแม้จะซื้อมือสองก็ไม่ได้คาดหวังจะให้มีรอยแทะตรงนี้

.. เช่นนี้ .. อย่างเบาเขาก็อาจจะร้องแรกแหกกระเชอไปโพสท์ชื่อพร้อมเบอร์โทรไว้ให้ตามหน้าเวบต่าง ๆ แล้วบรรดาแมงเม้าร่วมด้วยช่วยกันประณามหยามเหยียดถึงความผิดอันแสนจะบ้อท่า อย่างนี้ก็อับอายขายขี้หน้าพอประมาณแล้วแต่เรทของแต่ละเวบว่าจะปากคอจัดจ้านกัดจิกแกแบบไหน

.. หรืออย่างทารุณกรรม ..ไปกว่านั้นถ้าเกิดแกดันไปเจอลูกค้าดอคเตอร์เฮดเข้า ท่านอาจจะหอบกุงเกงในพร้อมผลตรวจเลือดไปฟ้องร้องที่ สคบ. ว่าถูกแกมอมยาสะกดจิตหลอกเอากุงเกงในขาดเป้ามาขายก็เป็นอันจบเห่ ..เท่งทึงซีเซ็กฉ่ายตายแหง๋แก๋แน่แกเอ๋ย

สรุปล่ะนะ “ นายไม่เคยผิด” อ้ะ .. คำถามทีเหลือของแกก็ตัวใครตัวมันเอารึกัน ..

  

สวัสดียามมืดค่ะ

  

สวัสดี มาเยี่ยมเยียนครับ

ไม่ตอบละ อยากดูอะไร ๆ ที่สบาย ๆ อะครับ