เมื่อความตายเข้ามาทักทาย หุหุ บางทีความตายนั้นอยู่คู่กับเราเสมอ เพียงแต่เราไม่ได้คิดถึง เขาเติบโตและแข็งแรงคู่กันมากับเรา ยิ่งเราอายุมากขึ้นเขาก็แข็งแรงขึ้น จนบางครั้งเขาได้แวะเข้ามาทักทายกับเรา หุหุ มีทั้งความสวยงามและโหดร้าย ปนเปกันไป ความตายได้แวะเข้ามาทักทาย สอระผู้นี้ เมื่อ 2ปีที่แล้ว เขาได้เข้ามาบอกว่า " จริงๆแล้วผมไม่ได้แข็งแกร่งมากมายอย่างที่เข้าใจเลย " ซึ่งตอนนั้นผมค่อนข้างจะมั่นใจในร่างกายของผมที่ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้วไม่เคยมีโรคภัยใดๆ อากาศบนเขาที่ภูเรือ ที่หนาวเย็นตอนเช้า ผมยังถอดเสื้อเดินไปอาบน้ำ หุหุ วิ่งขึ้นภูกระดึงได้ โดยไม่เหนื่อยมากมายนัก และเขาได้ทำลายร่างกายที่แข็งแกร่งเหมือนหิน ให้กลายเป็นไม้ผุๆ ทำให้ สอระ ผู้นี้มีสภาพเป็นคนพิการได้นานถึง ครึ่งปี ในวันนั้น ...........(หุหุ ขอเวลานึกก่อน) เป็นวันเสาร์ผมตื่นค่อนข้างสายไปนิด มีความรู้สึกอยากไปไหว้พระที่วัดป่าเลไลย์ สุพรรณบุรี ผมเลยควบเจ้าแดงเพลิง หุหุ YAMAHA TZR (ปัจจุบัน ขายให้น้องที่ทำงานไปแล้ว) อุปกรณ์ safety ตามรูป หมวกกันน๊อค และ เสื้อผ้าร่ม ซึ่งปรกติจะเป็นเสื้อหนังสีดำหนา แต่ ทริปนี้เพราะคิดว่าใกล้เคยใส่แค่เสื้อผ้าร่ม และก็เคยไปมาครั้งหนึ่งแล้ว หุหุ ออกเดินทางจาก วังน้อย อยุธยา ขี่ไปทางบางบัวทอง หลงครับ ปรกติเข้าอยุธยาออกสุพรรณ แต่ก็ยังไปถึงจนได้ ขับตามกฎครับ ขี่บนไหล่ทางความเร็วไม่เกิน 90 Km/h เข้าวัดไปไหว้พระ เสี่ยงเซียมซี ได้ใบเสี่ยงทาย หุหุ ไม่ดีมากๆเอาเสียเลย เลยให้หลวงพ่อท่านรดน้ำมนต์ และดื่มน้ำมนต์ในโอ่ง ( ที่นี้ทางวัดเตรียมน้ำมนต์ปลุกเสกใส่โอ่งพร้อมขันไว้ให้ญาติโยมครับ ) แวะซื้อของใส่เป้ผ้าร่ม (อันที่จริงคือที่ใส่หมวกกันน๊อคแต่ผมเอามาสะพายหลังไว้เก็บของ และได้ช่วยเซฟหลังผมในเวลาต่อมา) แล้วจึงเดินทางกลับ ในตอนเดินทางกลับนั้นเอง.....(หุหุ เบรคก่อนครับ เดี๋ยวมา) การเดินทางก็ยังเป็นในสิ่งที่มันจึงจะเป็น จนกระทั่งมาถึงสามแยกแล้วตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเข้าถนนเพื่อไปทาง อยุธยา อำเภอเสนา เมื่อเลี้ยวเข้าไปแล้วปรากฎว่า บนไหล่ทาง มีมอเตอร์ไซค์ขับสวนเลนอยู่ ผมจึงต้องหักหลบ หุหุ ปรากฎว่า ตัวถนนและไหล่ทางสูงไม่เท่ากัน ล้อหน้าเจ้าแดงเพลิงเลยสะบัด งานนี้คุมรถไม่อยู่ ผมกำเบรคหน้าแน่นซึ่งเป็นความคิดที่ผิดเพราะ เมื่อเบรคหน้า lock ล้อหลังจึงลอยและ สะบัดผมออก ซึ่งในตอนนั้นทุกอย่างมันเร็วมากที่ความตายเข้ามาสัมผัส ผมลอยในอากาศและตกลงพื้น แล้วก็กลิ้ง เสียงหมวกกันน๊อคที่มีหัวผมอยู่ข้างในกลิ้งบนถนน ปูนซีเมนต์ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากว่าตัวเรากำลังกลิ้งอยู่บนถนนและมันก็หยุดลง ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง หุหุ ผมนั่งอยู่กลางถนน เจ้าแดงเพลิงนอนสงบห่างผมประมาณ 2 วา น้ำมันกำลังไหลลงถนน ส่วนรถคันทีเล่นสวนเลน เขาเห็นว่าผมนั่งได้แล้ว เขาก็รีบขี่รถหนีไป ข้อเท้าขวาผมรู้สึกชาแบบปวดๆ ผมยังไม่ได้สำรวจร่างกายดี มีสิบล้อเลี้ยวมาตามทางที่ผมเลี้ยวมา ผมต้องรีบลุกขึ้น ชูมือโบกไปมา หุหุ รอดจากการถูกสิบล้อเหยียบ เพราะเขาหลบ ร่างกายรู้สึกชา ข้อเท้าขวาปวดขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งผมอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ผมพยายามลากตัวเองไปที่เจ้าแดงเพลิง ตอนนั้นเอง......เบรคอีกแล้วครับ มีรถส่งกุ้งวิ่งมาอีกเลนเขารีบจอด 2 คนสามีภรรยารีบมาที่ผม ในขณะเดียวกันรถของหน่วยกู้ภัยคันหนึ่งวิ่งมาจอด เจ้าหน้าที่หนึ่งนายก็ตรงเข้ามา ตัวผมถูกพาไปนั่งที่ไหล่ทาง เจ้าแดงเพลิงเช่นกัน สุดท้ายเจ้าหน้าที่กู้ภัย สตาร์ทเจ้าแดงเพลิงให้ผมแล้วให้ผมขับกลับอยุธยา หุหุ ไม่มีการทำแผลดูอาการใดๆ แต่ยังไงผมก็ขอขอบคุณทั้งสามท่านที่ได้ช่วยเหลือ ผมพยายามฝืนความเจ็บขี่เจ้าแดงเพลิงมาจนถึงอยุธยา ระหว่างทางโทรหาน้องที่ทำงานเผื่อเขาจะได้เอารถกระบะมาช่วยขน เจ้าแดงเพลิงกลับแต่โทรไม่ติด ผมขี่เจ้าแดงเพลิงไปจนถึงร้านซ่อมเจ้าประจำ เพราะถ้าผมต้องนอนโรงพยาบาลก็จะไม่มีคนพาเจ้าแดงเพลิงไปหาช่าง ตอนนี้ผมเริ่มสำรวจร่างกาย หลัง ,เสื้อผ้าร่ม ทะลุ ผ่านเสื้อในเขาถึงร่าง หุหุ พอถอดเสื้อออก ด้านหลังตรงกล้ามเนื้อปีกทั้งสองข้างเป็นแผล นอนหลังแตะพื้นไม่ได้ หุหุ บริเวณข้อศอกทั้งสองข้าง ข้อเท้าค่อยๆบวมขึ้นเรื่อยๆเป็นสีม่วง และ หัวเข่าทั้งสองข้างก็เป็นแผล , กางเกงยีนขาด ถุงมือขาด และ รองเท้าหนังหุ้มข้อสุดรัก ก็ขาด หมวกกันน๊อคถลอก ส่งแดงเพลิงถึงร้านซ่อม ได้แล้วแต่จะส่งตัวเองไปโรงพยาบาลยังไงดี หุหุ โชคยังดี น้องคนที่โทรหาโทรกลับมา เลยได้ไปโรงพยาบาลสักที งานนี้ยับเยินครับ ทำแผลรอบตัว ข้อเท้าหุหุ กระดูกไม่หักแต่เอ็นและกล้ามเนื้อ อักเสบ หลังจากที่แผลหายแต่ข้อเท้างอไม่ได้ ต้องประคบน้ำร้อนและทำกายภาพบำบัดเอง อยู่ครึ่งปี ต้องใช้ไม้เท้าช่วยเวลาเดิน ทุกวันนี้แผลหายเป็นปรกติหมดแล้ว แต่กล้ามเนื้ออ่อนแรงลงไปมาก ส่วนความตายนั้น หลังจากเหตการณ์ในคราวนั้นแล้วเขายังคงมองผมอยู่ห่างๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่เขาจะมาทักทายผมอีกครั้ง   Create Date : 23 พฤษภาคม 2550 33 comments Last Update : 23 พฤษภาคม 2550 13:06:07 น. Counter : 1928 Pageviews. Share Tweet

อ้าวววว มาต่อสิคับ กะลังมันๆ   โดย: Kurt Narris 23 พฤษภาคม 2550 9:10:51 น.

แวะมาอ่านตอนเช้าคับ   โดย: frank3119 23 พฤษภาคม 2550 9:13:16 น.

มาปูเสื่อรอฟังค๊า   โดย: หนูนีล (นางน่อยน้อย ) 23 พฤษภาคม 2550 9:23:04 น.

บ่อยครั้ง ตัวเองก็เคยคิดถึงว่าเมื่อตายแล้วคนเราไปไหน ? แต่ความคิดแรกๆก็กลัว ทั้งที่ไม่รู้ว่าเราจะไปไหนเมื่อสิ้นไปจากโลกใบนี้ เหอะ มันคงมีที่ไหนสักแห่งที่ส่งเราไปอยู่ ทำงานมานานมากก็หลายสิบปีแล้ว ชักเบื่อสังคมเบื่อคนที่อยู่รอบๆเพราะส่วนใหญ่ ไม่จริงใจ ทำไมถึงมีความคิดเช่นนี้ก็ไม่ทราบ ตลอดเวลาจีงมีเพื่อนน้อยมาก แต่คนรุ้จักที่ผ่านมาผ่านไปและรวมทั้งคนที่ยังอยู่เป็นเพียงเเค่คนรู้จัก   โดย: Yoawarat 23 พฤษภาคม 2550 9:42:18 น.

วิ่งขึ้นภูกกระดึง ทำได้ไงเนี่ย แล้วในวันนั้นมีอะไรเนี่ย ปล่อยให้อยากรู้แล้วจากไปซะงั้น เล่าต่อแล้วมาตามด้วยน๊า   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 พฤษภาคม 2550 9:53:37 น.

เล่าต่อนะคะวันหลังจะมาฟังอีก อยากรู้ค่ะ   โดย: akojajaa 23 พฤษภาคม 2550 10:41:38 น.

อารายเนี่ย มาต่อดิ ฮ่วย บ่ปลื้มเลย   โดย: จิ๊บ (มดน้อยในไร่ส้ม จิ๊บๆ ) 23 พฤษภาคม 2550 10:44:05 น.

โธ่...ใครนะที่บอกว่าความตายอยู่ห่างตัวเรา ความตายไปกับเราทุกที่ละค่ะ แค่หยุดหายใจก็ตายแล้วจ้า แล้วจะมาติดตามตอนต่อไปนะคะ อิ อิ ขอเชิดดดบ้างสิ   โดย: เพียงแค่เหงา 23 พฤษภาคม 2550 10:54:24 น.

เฉยเลยอ่ะ กำลังอ่านเพลิน ต้องติดตามตอนต่อไปอีกสิคะเนี่ย   โดย: ฝากเธอ 23 พฤษภาคม 2550 11:27:23 น.

ติดตามๆ คุนสอระ   โดย: floral_flory 23 พฤษภาคม 2550 12:09:59 น.

เบรกอีกแว้วว ตะ ตะ ตะ แต่เอาใจช่วยน๊า ท่าทางจะสาหัส มะ มะ มาตามไปอ่านด้วยค่ะ ฮ่า ๆ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 พฤษภาคม 2550 12:18:56 น.

....โห้.............เราก็มีประสบการณ์เฉียดตายหลายรอบอ๊ะ แต่ตอนนี้จำกัดจินตนาการว่าไม่นึกถึงดีกว่า เจ็บบบหนักเกิน   โดย: หนูนีล (นางน่อยน้อย ) 23 พฤษภาคม 2550 12:36:08 น.

เขากลับมาแล้วคะ อิอิ กลับมาอ่านต่อต่ะหาก ต้องทำกายภาพตั้งครึ่งปีเลยเหรอคะ ตอนนั้นคงลำบากมาก ถามนิดนึงนะคะ ถ้าความตายมาเยือนอีกครั้ง ครั้งนี้คุณจะกลัวมันหรือเปล่า เคยเฉียดมันมาเหมือนกันนะ แต่ถ้ามันมาอีกคงไม่กลัวมันแล้วค่ะ   โดย: ฝากเธอ 23 พฤษภาคม 2550 14:13:30 น.

ตามมาอ่านอีกและ ทำไมไม่ให้คนช่วยไปส่งรพ.ตั้งแต่แรกนะ งง วันหลังพี่จะเล่าอะไร เอาให้จบไปเลยดีกว่า อ่านหยุดๆ มันเหนื่อย ความจริงเรื่องที่พี่เขียน ตื่นเต้นน่าติดตามแต่คนจะไม่ตามก็เพราะพี่ ยึกยัก อะ จ๊ะจ๋าชอบพูดตรงๆ ไม่โกรธนะคะ   โดย: akojajaa 23 พฤษภาคม 2550 14:20:11 น.

ง่ะ น่ากลัว ดีนะคะพี่ปลอดภัย แต่เจ้าคนที่ขี่สวนมานี่น่า...   โดย: zalapao (Beaut ) 23 พฤษภาคม 2550 14:26:14 น.

ตอบคำถาม คุณฝากเธอ -->> ถ้าเจอกันอีกครั้งผมไม่มั่นใจในสภาพร่างกายว่าตอนนี้จะผ่านไปได้เหมือนคราวที่แล้วรึเปล่า หุหุ ผมไม่กลัวแต่ไม่พร้อมครับ คุณ akojajaa -->> ขอบคุณที่ทักท้วงครับ ผมอยากไปครับโรงพยาบาล แต่เจ้าแดงเพลิงจะไปอยู่ที่ไหน เพราะที่เกิดเหตุที่สุพรรณบุรี ไม่รู้จักใครเลย ตอนนั้นมึนๆ แล้วเจ้าหน้าที่กู้ภัยแกก็ บอกให้กลับไปอยุธยาท่าเดียว ส่วนที่อ่านๆหยุดๆ ทำใจนิดหนึ่งครับ คืออันนี้เขียนสดๆไม่ได้ร่างมาก่อนแล้วกำลังเขียนมีงานเข้าก็ต้องหยุดไปทำงานก่อนแล้วจึงมาเขียนต่อ หุหุ ขาดตอนๆ จริงๆก็เลยไม่อยากเขียนอะไรที่มันยาวๆเลย เพราะมันจะต้องเป็นแบบนี้ล่ะครับ   โดย: สอระ (สอระ ) 23 พฤษภาคม 2550 14:41:14 น.

โถ่ .. ทำไมเจ้าหน้าที่เปนแบบน้านน   โดย: fonejank 23 พฤษภาคม 2550 14:48:10 น.

ไม่เคยเจออะไรที่ทำให้เจ็บอย่างนี้ค่ะ เคยแต่เจ็บใจ   โดย: Nilz 23 พฤษภาคม 2550 15:04:58 น.

โชคดีอยู่ละที่ไม่เป็นอะไรมาก ระวังตัวด้วยนะคุ อย่าประมาท   โดย: mooemp 23 พฤษภาคม 2550 15:21:25 น.

เราต้องดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาทค่ะ ปกติชันเป็นคนที่ขับรถเร็วมากๆ เฉียดตายมาก็หลายครั้ง ระยะหลังจึงค่อยขับช้าลง มีคนเตือนเยอะค่ะ ทั้งเพื่อนๆและที่บ้าน เพื่อนๆนั่งรถชันเสียวกันเป็นแถว แล้วชันยังมีพ่อแม่ต้องดูแลอีก   โดย: saruta 23 พฤษภาคม 2550 15:34:31 น.

รอดมาได้ก็โชคดีแล้วค่ะ   โดย: printcess of the moon 23 พฤษภาคม 2550 17:19:11 น.

แวะมาทักทายก่อนคะ แล้วจะเข้ามาใหม่น่ะคะ   โดย: เด็กน้อยขี้แย 23 พฤษภาคม 2550 17:24:33 น.

ตามมาอ่าน ไม่เห็นมาตามเลย ต้องปั่นจักรยานมาดูเอง แต่ปลอดภัยก็ดีแล้ว ต่อไปก็ระวัง ๆ ตัวหน่อยนะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 พฤษภาคม 2550 17:28:35 น.

มาหัวเราะอะไรที่บ้านเราน่ะ แจก ๆๆ ไปล่ะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 พฤษภาคม 2550 17:48:48 น.

โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 พฤษภาคม 2550 17:59:51 น.

ดีนะที่ไม่เป็นอะไรถึงชีวิต พระคุ้มครอง ขี่มอเตอร์ไซด์ก็อย่าประมาทมากนะค่ะ ค่อยๆ ขี่หล่ะ...   โดย: thattron 23 พฤษภาคม 2550 19:44:00 น.

อ่านแล้วขนลุกครับ น่ากลัวครับ อิอิ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 23 พฤษภาคม 2550 20:19:29 น.

คำสอนผู้หลักผู้ใหญ่ คำอวยพรเป็นมงคลทั้งนั้น ว่าแต่ นีลแพนด้ารับพรได้ด้วยรึ ? *********************************** ตอบค๊า --- รับได้ทั้งพรและ อั้งเปาค๊า ---- ปล. ย่านนนแผลแม่ะ ค๊า...   โดย: หนูนีล (นางน่อยน้อย ) 23 พฤษภาคม 2550 20:55:06 น.

วิ่งลงแถวๆๆซำกกไผ่ ด้วยอะป่าวอะ แถวๆซำกกไผ่เนี่ย สุดยอดเลยอะ ขอบอก..เอิ๊กๆๆ   โดย: จอมแก่นแสนซน 23 พฤษภาคม 2550 23:08:04 น.

สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณสอระ วิ่งขึ้นภูกระดึงเนี่ยนะ?? เอ่อ ถ้าเป็นอิ๊วคงลิ้นห้อยๆ หอบแฮ่กๆซะก่อน ไม่ไหวค่ะ เป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำเลยนะคะเนี่ย ทำให้พึงระลึกอยู่เสมอว่า อย่าประมาท เวลาขับรถไปไหนต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา แต่ก็อย่างว่านั่นแหล่ะค่ะ อิ๊วมักจะคิดงี๊ประจำว่า ถ้าเราไม่ชนเค้า บางทีเค้าก็ชนเรา -*- เพราะฉะนั้น ระมัดระวังให้ดีที่สุดเป็นพอ ไม่เข้าใจเลย ทำไมเจ้าหน้าที่ถึงไม่พาคุณสอระ ไปโรงพยาบาล ทำไมถึงยังปล่อยให้ขี่รถกลับไป แล้วถ้าเกิดคุณเป็นอะไรไปจะทำไง แต่โชคดีมากเลยนะคะ ที่จากอุบัติเหตุครั้งนั้น คุณสอระไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่อิ๊วเข้าใจค่ะ ว่าคงทรมานน่าดูเลยแหล่ะ ต้องใช้เวลารักษาอยู่ ครึ่งปี ใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทนะคะคุณสอระ มีสติอยู่เสมอ ^^   โดย: Kimi o ai X eru 24 พฤษภาคม 2550 5:49:18 น.

...อะโหลเทสสส วังน้อยนี้ใกล้กทม. นิ๊ดดดดเดียวแหม๋ ความรู้สึกเหมือนพี่อยู่ บ้านลิงส่องชะอีก 555   โดย: หนูนีล (นางน่อยน้อย ) 24 พฤษภาคม 2550 7:16:10 น.

ขอบคุณทุกท่านที่แวะชมและข้อคิดเห็นครับ   โดย: สอระ (สอระ ) 24 พฤษภาคม 2550 7:42:57 น.

คุนสอระ ยังขี่แดงเพลิงกลับมาเองได้อีก สุดยอดไปเรยอ่ะ เปนแป้งหอม พอหล่นลงจากรถปั๊บก้อคงนึกว่าตัวเองตายแล้วหร่ะ ไงก็อย่าปรามาทนะฮับ จาได้มาบล็อคแกงค์ได้ทุกวัน   โดย: floral_flory 24 พฤษภาคม 2550 7:52:53 น.