--[ หลอน!!! ]--

เพื่อน ๆ ทุกท่านครับ ผมมีเรื่องจะมาบอก!!!!!!!!


ตั้งแต่เมื่อวานนี้ จนกระทั่งตอนนี้ (เหลือบดูนาฬิกา) เวลา 15.10 น. หรือแถวบ้านผมเรียกว่า บ่าย 3 โมง 10 นาที!!!

ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ T__T

เนื่องจากว่า อีกไม่กี่วัน ที่โรงงานผม จะมีงานสัปดาห์ความปลอดภัยในการทำงาน
ซึ่งโต้โผใหญ่ในการจัดงานดังกล่าว ก็จะเป็นหน้าที่ของ จป. ประจำบริษัทฯ

และ จป.ประจำบริษัทฯ ผม มีอยู่แค่ 1 คน นั่นคือ "อีเขียว"
เมื่อ อีเขียว ต้องเป็นผู้รับผิดชอบในงานดังกล่าว ส่วนงานของผมเลยต้องติดร่างแหไปกับมันด้วย!!!

เพราะอีเขียว ประจำอยู่ส่วนงานเดียวกับผม

หน้าที่ของอีเขียว คือ จัดกิจกรรมให้พนักงานได้ร่วมกันทำ เช่น ประกวดร้องเพลง ประกวดคำขวัญ เป็นต้น!!!
และ 1 ในกิจกรรมที่ต้องมี ก็คือ การจัดบอร์ดเกี่ยวกับความปลอดภัย!!!

ตัวผมเอง ในฐานะที่เคยทำกิจกรรมประเภทนี้มาก่อนที่อีเขียวจะเข้ามาทำงาน
จึงทำให้ผมเป็นคนที่มีประสบกาม เอ้ย ประสบการณ์ในการเตรียมงานต่าง ๆ เป็นอย่างดี

และเมื่อผมเห็นว่า เขียวกำลังจะโดนกิจกรรมทับตาย ผมจึงเกิดความสงสาร
และด้วยเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ผมจึงแสดงตัวทันที!!!




"อย่ามายุ่งกะกรูเลยนะ ตัวใครตัวมันโว้ย!!! T_T"



ครับ ผมเป็นคนดี มีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ มีน้ำใจต่อเด็ก สตรี และคนชรา
ก็ด้วยที่ผมเป็นคนมีน้ำใจขนาดนี้แหล่ะ ทำให้ผมต้องชิงออกตัวก่อน

ว่า "ผมไม่ช่วยนะ ตัวใครตัวมัน!!!"

ครับ ผมมีน้ำใจมากเลย T__T
โธ่ ก็จะให้เอาเวลาที่ไหนไปช่วยมันละครับ แค่ทุกวันนี้ เวลาจะหายใจยังแทบจะไม่มี
ใช้งานเยี่ยงทาสจริง ๆ ไอ้นั่นก็จะเอา ไอ้นี่ก็จะเอา ไม่รู้ว่าจะรีบเอาไปทำไม
เดี๋ยวท้องขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!!!!

เอ่อ คนละเรื่องแล้วครับ T_T

แต่ทว่า ขนาดผมเอ่ยปากตัดความสัมพันธ์มันไปขนาดนั้นแล้ว แต่ก็อดไม่ได้
เนื่องจาก กิจกรรมชิ้นหนึ่ง ที่มีกำหนดส่งวันสุดท้าย นั่นก็คือ "วันนี้!!!"

นั่นคือ กิจกรรม "จัดบอร์ดความปลอดภัย"

ทุกส่วนงาน ทยอยส่งมากันหมดแล้ว ขาดอยู่ส่วนงานเดียว นั่นคือส่วนงานของผม
และผู้ที่รับผิดชอบ ก็คือ อีเขียว และ น้องชิมิแคะ คนที่ผมเกลียดเสียงมันที่สุดในจักรวาล!!!

"ชะม๊า ชะม๊า สวยมิแคะ สวยชะม๊า"

เอาเหอะครับ ช่างหัวชะม๊ามันเหอะ กลับมาเรื่องบอร์ดต่อ
ก็เพราะว่า วันนี้ต้องส่ง เพราะเป็นวันสุดท้าย แต่ส่วนงานผมยังไม่กระดิกเลยแม้แต่นิดเดียว
บอร์ดอยู่ไหนยังไม่รู้เลย

แต่ไม่เกี่ยวกับผมครับ ผมไม่ได้รับผิดชอบ อีกทั้ง ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับน้องชะม๊าด้วย
ผมเลยไม่สนใจ จะทำก็ทำ ไม่ทำก็ช่างหัวเอ็งเหอะ!!!!

แต่แล้ว อยู่ดี ๆ เมื่อวานนี้ ช่วงเวลาประมาณ 8 นาฬิกา ตามเวลาประเทศอุเบกิสถาน!!
อีเขียวก็เดินมา บอกสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินเลยซักกะติ๊ต!!!

"พี่หมัน ช่วยทำบอร์ดหน่อยนะคะ"
"อะ-ไร-นะ!!!"

"ช่วยทำบอร์ดหน่อย ส่วนเรายังไม่ได้ทำเลย"
"เฮ่ย อย่าเอาส่วนมาอ้าง เอ็งรับปากกับญาติม๊าไปทำแล้ว ไม่ต้องมาอ้างเลย"

"นะพี่หมันนะ พี่หมันสุดหล่อ"
"อย่ามาตอแร๋ เมื่อวานนี้เอ็งยังว่าพี่แก่อยู่เลย"

"แก่แต่เร้าใจไง"
"เออ พูดไปเหอะ!!!"

พูดไปพูดมา ผมจะด่ามันยังไง ผมก็ต้องช่วยมันอยู่ดี T_T
ปรากฎว่า ผมเสียรู้ให้กับอีเขียวอย่างแรง เมื่อต้องมานั่งทำบอร์ดเกี่ยวกับความปลอดภัยอันนี้

และก็ไม่รู้ว่าอีเขียวมันคิดยังไง ถึงได้เอาเรื่องความปลอดภัย
มาให้คนที่ปีนี้ทั้งปี โดนนั่นโดนนี่ แหก เย็บนับครั้งไม่ถ้วน เป็นคนที่ปลอดภัยมากเลย T__T

และไอ้บอร์ดนี่ก็แสดงพิษสงของมันออกมา เมื่อ ผมถ้าจะนับกันจริง ๆ
ปีนี้ อายุก็ปาเข้าไป 30 ปีแล้ว เรื่องจัดบอร์ด ผมทิ้งไปตั้งแต่ก้าวขาออกมาจากโรงเรียนแล้ว T__T

งานผมเลิก บ่าย 4 โมงครึ่ง บาย 4 โมงแล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ
จริง ๆมันยังไม่กระดิกด้วยซ้ำ!!!

จนเวลาเลิกงานมาถึง ก็ยังไม่กระเตื้อง นั่นทำให้ผมต้องอยู่ทำล่วงเวลา
ซึ่งมันได้เงินก็จริงอยู่ แต่บังเอิญว่าเงินน่ะ ผมก็มี (แต่น้อย) อยู่แล้ว เลยไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่
เน้นหลักการ เศรษฐกิจพอเพียง ที่ใช้ไม่ค่อยจะได้ช่วงสิ้นเดือน!!! T__T

(แถวบ้านผมเรียกขี้เกียจครับ T__T )

2 ทุ่มผ่านไป ได้แค่ขอบบอร์ด อีเขียวหนีความจริงกลับบ้านไปแล้ว
ปล่อยให้ผมเผชิญชะตากรรมกับบอร์ดนรกนี่อยู่คนเดียว!!!

ตอนมันไปมันยังหันมาให้กำลังใจผมอีกนะ


"พรุ่งนี้จะกลับมาดูว่ามันสวยขนาดไหนนะพี่หมันนะ"
"แสดดดดดดด ตกลงว่า กรูต้องทำให้เสร็จใช่ไหมเนี่ย T_T"

4 ทุ่มผ่านไปไวเหมือนโกหก!!!
ผมคิดอะไรไม่ออก เลยเจาะบอร์ดตัวเองเละเทะไปหมด T_T
ประมาณว่า สิ้นคิดแล้ว ตามการคาดการณ์ในการกระทำดังกล่าวคือ

ถ้าไม่ออกมาสวยเลิศ ก็ ชิบหายไปเลย T__T

5 ทุ่มผ่านไป!!! เริ่มมีรูปร่างมากขึ้น
ใจเริ่มดี แต่ร่างกายเริ่มแย่ เพราะไม่มีข้าวกิน ใจผมอยากกลับบ้านจะตาย แต่ก็ห่วงงาน กลัวว่ามันจะไม่เสร็จ!!!

(ประโยคด้านบนนี้ ผมโกหกครับ ที่ผมกลับบ้านไม่ได้ เนื่องจากว่าบ้านผมอยู่ไกลมาก
และเวลาขนาดนี้ไม่มีรถวิ่งผ่านหน้าโรงงานผมแล้ว!!! ถ้าอยากจะออกไปข้างนอก
เพื่อหาอะไรกิน มีทางเดียวคือ ต้องเดิน!!!

และเซเว่นที่ใกล้ที่สุด ห่างจากโรงงานผมประมาณ 5 กิโล!!!


เอาเหอะ กรูยอมอดตายก็ได้ ไกลโคตรขนาดนี้ ทำบอร์ดไป ท้องร้องไป น้ำตาไหลไป
ใจก็คิดตามไปว่า "ทำไมกรูต้องมาลำบาก ทรมานตัวเองขนาดนี้ด้วยเนี่ย!!!"

ได้แต่คิดครับ ทำอะไรไม่ได้ กลับบ้านไม่ได้

สรุปคือ ผมต้องนอนที่โรงงานสถานเดียว!!!
ใจตอนแรกผมยังคิดจะได้นอนอยู่นะ แต่เอาเข้าจริง ๆ

อย่าว่าแต่นอนเลย เวลาจะเดินไปชงกาแฟกินยังไม่มี!!!
เมื่อเวลาผ่านไป ๆ ๆ ๆ

จวบจนเวลา ตี 2 มาถึง บอร์ดเริ่มดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น
แต่สภาพจิตใจคนทำ เริ่มแย่ลง ๆ

เนื่องจาก เมื่อยิ่งดึก โรงงานยิ่งเงียบ และเมื่อมันเงียบ จิตผมก็เริ่มฟุ้งซ่าน
เมื่อเริ่มฟุ้งซ่าน ผมก็เริ่มรายการหลอนตัวเอง T__T

เห็นอะไรเป็นตุเป็นตะไปหมด ของมันตั้งอยู่ดี ๆ ก็ไปคิดว่ามันขยับเองได้
แอร์เป่ากระดาษขยับนิดนึง ผมก็ตั้งท่าสตาร์ท เตรียมออกตัววิ่งแล้ว T__T

แล้วที่แสบที่สุด เมื่อเวลาประมาณตี 3 เมื่อที่ผมหลอนตัวเองจนถึงจุดพีค!!!
ออฟฟิตที่ผมทำงาน ล้อมรอบด้วยกระจกใสรอบด้าน ซึ่งเมื่อมันดึก มันสามารถสะท้อนได้นิดหน่อย
ผมนั่งพิมพ์ตัวหนังสือในคอมอยู่ อยู่ดี ๆ ผมเกิดอาการปวดหลัง
เมื่อปวดหลัง ผมก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ!!!!

แล้วอยู่ดี ๆ ผมก็ก็เห็นเงาอะไรก็ไม่รู้ มายืนมองผมอยู่ T__T โดยสะท้อนกลับมาจากกระจก!!!

"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ผมอุทานออกมาอย่างสุดเสียง

วินาทีนั้น กายละเอียดผมวิ่งออกไปนอกโรงงานแล้ว แต่กายหยาบผมยังยืนขาแข็งอยู่กับที่!!!
อยากจะวิ่งเหมือนกัน แต่ขาไม่ยอมขยับก้าวขาไม่ออก T__T

สภาพตอนนั้น ยืนตัวแข็งทื่อ ตาค้างมองไปที่กระจก!!!
ตาค้างอยู่กับภาพที่เห็น!!!

เมื่อกายละเอียดผมเห็นว่า กายหยาบหมดสภาพที่จะตามไปได้แล้ว
มันจึงวิ่งกลับมาเข้าร่าง และเมื่อนั้นเอง ผมจึงมีเวลาที่จะพิจารณา
สิ่งที่ผมเห็น!!!



ผมเขม้นมองดูเงาดังกล่าว ที่ตอนนี้กำลังขยับมองผมอยู่
ขนผมลุกเกรียวววววว


"เล่นกรูแล้วววววววววว"



ผมเขม้นมองอีกที เงานั้นจากการที่เพ่งมองผ่านกระจกที่สะท้อนแสงได้เพียงเล็กน้อยบานนั้น
จับรูปร่างได้คร่าว ๆ ว่า ...........

เป็นผู้ชาย หน้าตาดี ผิวสีดำแดง สูงประมาณ 185!!
หนักประมาณ 65 กิโลกรัม ใส่ชุดฟอร์มบริษัทผม!!
จากเงาที่เห็น และพอจะสังเกตุได้ เงาของชายผู้นั้น
กำลัง ทำท่ามองผมด้วยเช่นกัน!!!!

ใช่แล้ว ในที่สุดผมก็พบตัวการที่ทำให้ผมจิตสะดุด หลุดออกจากร่างไป 8 วินาทีจนได้
มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก.........


ตัวผมเอง T___T

ใช่แล้วครับ ผมยืนขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว มองไปในกระจก เห็นเงาตัวเองแล้วไม่คุ้น T__T
เนื่องจาก ปกติผมทำงานกลางวัน จะมองไม่ค่อยเห็นอะไรสะท้อนผ่านกระจกใสบานนี้

แต่นี่ตอนกลางคืน จากฉากหลังที่ค่อนข้างอึมครึม บวกกับบรรยากาศ
วิเวก วิเหวงโหวง อย่างนี้ด้วยแล้ว เงาตัวเองที่ผมไม่เคยเห็นตอนกลางวัน

ก็กลับชัดเจนขึ้นมา ในตอนกลางคืน!!!!
คนไม่เคยสังเกตุเช่นผม เจอเข้าอย่างนี้ขนหัวก็เกือบตั้งไปเหมือนกัน T_T




"ชิบหายเอ้ย!!!........นั่นเงากรูเองนี่หว่า T__T"



ครับ ผมหลอนเงาตัวเองเข้าอย่างจัง!!!
สาบานเลยครับ ว่าผมเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะคิดไปได้
ก็ แหม.........!!! อยู่ดี ๆ ยืนขึ้นมาเจอเข้ากับเงาตัวเองเข้าจัง ๆ ขนาดนั้นใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว

แล้วหน้าตาผมตอนนั้น กับผี ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก T_T
มองดี ๆ ก็คล้าย ๆ ผีเปรตเหมือนกันนะ!!!

ที่ผมเล่ามานั่น เป็นเรื่องที่ผมคิดไปเองครับ
แต่ ต่อจากที่ผมตกใจกับเงาตัวเองในกระจกแล้ว
สติของผม ดูเหมือนจะไวขึ้นอีก 100 เปอร์เซนต์!!!

อะไรกระดิกไม่ได้เลย ผมเห็นหมด แล้วผมก็หลอนหมดเหมือนกัน T_T
ตามสามัญสำนึกง่าย ๆ คือ ไม่มีใครอยู่ในห้อง ไม่มีคนไปยุ่งกับของต่าง ๆ

ดังนั้น มันจึงควรจะวางอยู่กับที่ ไม่ควรขยับเขยื้อนไปไหน
เพราะถ้าเมื่อไหร่ ที่ ไม้บรรทัดเคลื่อนที่ได้เอง โดยที่ผมไม่ได้ไปจับมัน
เมื่อนั้น ผมก็ต้องขอจรลีไปก่อน เพราะคงอยู่ไม่ได้เสียแล้ว T__T

สติผมไวขึ้นอย่างมาก จับทุกการเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว
และทุกครั้งที่ผมจับความเคลื่อนไหวได้ ก็จะกลายเป็นว่า
ไปเจอเข้ากับแสงไฟของรถส่งของที่วิ่งรับของอยู่หน้าบริษัททุกครั้งไป

นั่นนำมาซึ่งความโล่งอกของผมอย่างที่สุด!!!
จนผมเริ่มกลับเข้าสู่โหมดปกติ คือ กลับมาเป็นตัวของตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาทำบอร์ดนรกนี่ต่อไป


ซึ่งขณะนั้น ตี 3 ผ่านไปแล้ว บอร์ดเสร็จไปแล้ว 85 เปอร์เซนต์
ตกแต่ง และ ตอแร๋อีกนิดหน่อย มันก็จะเรียบร้อยแล้ว T_T
อะไรก็ดี เสียอย่างเดียว ปวดหลังชิบเป๋งเลย เพราะต้องนั่งก้มตัว ตัดบอร์ดอยู่ตลอดเวลา!!!


จนในที่สุด ของจริงก็มาเยือน ......... ผมไม่รู้ว่า สิ่งที่ผมเห็นนั่น เป็นอะไร
แต่ผมมั่นใจว่า ผมเห็น!!!!

ขณะที่ผมจัดการกับบอร์ดของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เมื่อเวลาประมาณ ตี 4 กว่า ๆ
โรงงานเงียบสนิท มีเพียงเสียงเพลงสุนทราภรณ์ที่ผมเปิดให้มันดัง ๆ เข้าไว้
เพื่อกลบเสียง ที่ไม่อยากจะได้ยิน เช่น

"ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย"
"มรึงทำอารายยยยยยยยยย"
"ทามมายม่ายกลับบ้านนนนน"

"กรูจะบีบคอมรึงงงงงงงงง"

อะไรประมาณนี้!!!
และทุกเพลง ผมจะแหกปากให้ดังที่สุด บังเอิญว่าห้องผมเก็บเสียงครับ
เลยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาได้ยิน!!

ก็แน่ล่ะ มันไม่มีคนนี่หว่า หมาที่ไหนมันจะมาได้ยินเสียงมรึงร้องเพลงล่ะ
นอกจาก อะไรซักอย่าง ที่วนเวียนอยู่แถว ๆ นั้น ซึ่ง ก็ไม่อยากจะเจาะจงว่าเป็นผี!!!

อารมณ์ตอนนั้น กลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้วเรียบร้อย
กำลังเก็บของที่เรี่ยราด ให้เข้าที่เข้าทาง เพื่อที่ผมจะได้ล้มตัวลงนอนซะที!!!

ตี 4 กว่า ๆ นอนเก็บแรงได้หลายชั่วโมงเหมือนกัน กว่าจะเริ่มงาน!!
ปรากฎว่า ................... เมื่อผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เนื่องจากปวดหลัง!!!


ฝั่งตรงกันข้ามห้องผม เป็นห้องกาแฟ ซึ่ง เป็นเป้าหมายถัดไป
ในการที่จะเข้าไปหาอะไรกินรองท้องก่อนนอน!!
ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเบนสายตาไปที่นั่น เพียงแต่ ผมบิดตัวไปทางนั้นพอดี...


ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (อันนี้เล่าจริง ๆ นะครับ ไม่ได้มุข)


ประตูห้องกาแฟ ที่ปิดอยู่ดี ๆ มันก็ค่อย ๆ เปิดในลักษณะ โดนดันเข้าไป!!!!
แล้วก็เปิดค้างอยู่เช่นนั้น เพราะถึงล็อคพอดี ถ้าจะปิด จะต้องไปดึงกลับมา มันถึงจะปิดได้!!!

เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อไฟห้องกาแฟจากที่มืด ๆ ก็พลันสว่างขึ้น!!!!


เท่านั้นแหล่ะครับ หัวผมก็โตขึ้นเท่ากระบุงเลยทีเดียว
คราวนี้ ทั้งกายหยาบและกายละเอียด พร้อมใจกัน ใส่ตรีนหมา!!!

โกยเถอะโยม!!!!!!!!


ไม่โกยไหวเร๊อะ มาเปิดประตูกันให้เห็น ๆ อย่างนี้ ถึงไม่เห็นตัว
แต่อยู่ดี ๆ ประตูห้องเปิดเองได้ โดยไม่มีใครผลักมันเข้าไป

จะว่าลม ก็คงไม่ใช่ เพราะประตูมีตัวฝืดติดอยู่ ถ้าลมที่จะสามารถเปิดประตูอย่างนี้ได้
ก็ต้องเป็นพายุช้างสารสถานเดียว ลมแอร์ที่เปิดอยู่ คงไม่สามารถที่จะเป่าจนประตู
บานเบ่อเร่อนั่นเปิดได้!!!!!

ไม่ต้องรอดูเหตุการณ์ต่อไปให้เสียเวลา ผมออกมายืนอยู่ตรงป้อมยาม นอกโรงงานแล้วเรียบร้อย!!!
มองหายามเป็นเพื่อน ปรากฎว่า ยามทั้ง 2 คน หลับสนิท!!!


พระเจ้า ลูกน้องลาบานูนกรู หลับสนิททั้งคู่เลย นี่ถ้าบริษัทโดนปล้น มันก็คงยังไม่รู้ตัวหรอก
แต่นี่ ลูกพี่มรึง โดนผีหลอกเข้าอย่างจัง ยังไงก็ต้องลุกขึ้นมาเป็นเพื่อนกรูก่อน T__T

ก็ต้องถือว่าเป็นความซวยของลาบานูนทั้ง 2 นาย ที่ต้องโดนผมปลุกให้ลุกขึ้นมานั่งฟังเรื่องราวเป็นเพื่อน!!!
เล่าไป สายตาก็สอดส่องไปที่ออฟฟิตตัวเอง ที่ตอนนี้ไฟยังติดอยู่ เพราะว่า
ผมวิ่งออกมา โดยไม่ได้สนใจอะไรเลย


อารมณ์นี้ ถ้าไฟไหม้ออฟฟิต ผมก็คงจะปล่อยให้มันไหม้ไปนั่นแหล่ะ
อย่าหวังว่าผมจะเข้าไปดับเป็นอันขาด!!!

โดนผีหลอกน่ากลัวกว่าหลายเท่านัก T_T


ครับ ก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกัน บอร์ดเสร็จแล้ว แต่ของยังเก็บไม่หมด
ก็ทิ้งไว้งั้นเลย ผมนั่งเอ๋อ ขนลุกเกรียว ๆ อยู่ที่ป้อมยามตั้งแต่ตี 4 กว่า ๆ

ยัน 6 โมงเช้า ถึงได้กล้ากลับเข้าไปในออฟฟิตอีกรอบ!!!

กลับเข้าไปเอาเงิน แล้วก็เดินออกมาอย่างเร็วที่สุด
โดยสายตามองไปที่ประตูห้องกาแฟ ซึ่งตอนนี้ มันปิดแล้วเรียบร้อย
พร้อมไฟในห้องด้วย เออ อย่างน้อย มันก็ยังมีมารยาท ที่เปิดแล้วปิดให้ด้วย!!!


เช้ามา เริ่มงาน เรื่องที่สมันน้อย โดนผีหลอกก็กระฉ่อนไปทั้งส่วนงาน!!
ทุกคนอยากรู้ว่า ผมเห็นอะไร และเกิดอะไรขึ้น!!
ไม่รู้ว่าผมเล่าไปกี่รอบแล้วเหมือนกัน จนถึงตอนนี้
ก็มีทีท่าว่า จะต้องเล่าอีกหลายรอบซะด้วย T_T

นั่นจึงทำให้สภาพของผมตอนนี้
โคตรจะเหมือนหมีแพนด้าสุด ๆ นั่งหน้ามึน!!
ใครถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง จ้องจะเอา เอ้ย จ้องจะนอนท่าเดียว T__T

นี่ถ้าตอนนี้ ใครเอาหมอนมาให้ผมนะ ผมจะยอมกราบตรีนมันเลยแหล่ะ!!!
ทุกคนล้วนเดินมาร่วม สมเพชเวทนาให้กับสภาพของสมันน้อยกันถ้วนหน้า

"สมน้ำหน้า โดนผีหลอก"




เออ สมน้ำหน้ากรูกันเข้าไป เอาไว้มรึงมาโดนเองแล้วจะรู้สึก
ว่า อยู่ดี ๆ ประตูบ้านมรึง เปิดและปิดเองได้ โดยไม่มีคนอยู่เนี่ย


มันจะระทึกใจขนาดไหน



ว่าแต่ ตอนนี้ต่อให้ผีมาเป็นกรุ ก็คงจะเอาผมไม่อยู่แล้ว เพราะง่วงเหลือเกิน T_T
เดี๋ยวคืนนี้มีนัดกับเพื่อน ๆ ในห้องบาส ไปกินเบียร์ที่ลานเบียร์ฟิวเจอร์อีก

สงสัย พรุ่งนี้ผมคงไม่ต้องตื่นแน่ ๆ หลับเป็นตาย!!!
โอยไม่ไหวแล้วววววววว ข้าพเจ้าขอลาไปก่อน


พบกันใหม่ เมื่อโดนผีหลอกครั้งต่อไป..........




สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 11 พฤศจิกายน 2549 0:22:22 น. Counter : 405 Pageviews.		18 comments
Share Tweet