--[แม่ตรู!!! ทำไมอ้วนงี้ล่ะแม่ T_T]--

สวัสดีครับ!!! เพื่อน ๆ ชาวสยามสแควร์ทุกท่าน

มีเรื่องฮา ๆ จิต ๆ มาเล่าให้ฟังกันอีกแล้วครับ

เนื่องจากวันนี้ ผมกลับบ้านแต่หัววัน เออ ทำไมเรียกหัววัน ทั้ง ๆ ที่มันก็เกือบ ๆ 6 โมงเย็นเข้าไปแล้ว จริง ๆ น่าจะเรียก หัวค่ำมากกว่า T_T

เอาเหอะ ช่างหัววันกับหัวค่ำมัน!!!! กลับเข้าเรื่องกันต่อ

กลับมาถึงบ้าน เวลาประมาณ 17.40 น.ได้ แดดยังดีอยู่เลย..... กลับมาเปิดคอมที่โหลดบิททิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวันจันทร์ดูว่าวันนี้ มีอะไรโหลดเสร็จบ้าง

แหม หน้าตาอย่างผม มันจะโหลดอาไร๊ นอกจากหนังสารคดีชีวิตสัตว์โลก!!!
โหลดจนหน่วยความจำ 160 GB ในเครื่อง ที่แบ่งเป็น 2 ไดรฟ์ คือ ไดร์ฟ Smannoi I (C:) หน่วยความจำ 80 GB ตอนนี้ เหลือแค่ 5 GB เท่านั้นเอง T_T

ดูไปดูมา มันจะเต็มแล้ว เอาไว้ใช้เก็บงานบ้าง เลยเปลี่ยนที่เก็บสำหรับ สารคดีชุดใหม่ ๆ ไว้ที่ ไดร์ฟ Smannoi II (D:) เพราะหน่วยความจำยังเต็มอยู่ 80 GB

ครับ นั่นเป็นเมื่อประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา ตอนนี้ Smannoi II (D:) เหลือแค่ 10 GB แค่นั้นเอง T_T จนทุกวันนี้ เปิดดู ก็ยังงง ๆ อยู่ว่า ผมไปโหลดอะไรมาเยอะแยะ โหลดมาก็ไม่ได้ดู (ตอแร๋กันสด ๆ)

ก็บังเอิญว่า เมื่อวันอังคาร ผมไปโหลดเอา NBA ACTION มาชุดหนึ่ง แล้วมันก็เพิ่งจะโหลดเสร็จเรียบร้อยวันนี้เอง

ผมเลิกสนใจสารคดีทันที!!!!!!
กินข้าวเสร็จ ก็เปิด NBA ACTION ดูไปกินข้าวไป .......
แหม แล้วไอ้ของพวกนี้ มันดูได้ซะที่ไหนล่ะ เพื่อน ๆ ที่เล่นกีฬาจะรู้ดีนะครับ ว่ายิ่งดูมันยิ่งอยากเล่น ยิ่งอยากเล่น มันจะยิ่งครั่นเนื้อครั่นตัว อยากเสียเหงื่อ!!!!

ผมดูไปได้ครึ่งเดียว ทนความอยากไม่ไหว เดินลงไปใส่รองเท้า หยิบลูกบาส จูงจักรยานเตรียมจะออกจากบ้าน
และตอนที่กำลังจะออกไปพ้นประตูรั้วบ้านนั่นเอง เสียงสวรรค์ ก็ดังออกมาจากภายในบ้าน


"หมัน จะไปไหน"


ครับ ไม่ใช่ใครอื่นไกล เสด็จแม่ผมเองตอนแกตะโกน แกอยู่ชั้นบนนะ ไม่รู้แกเห็นว่าผมกำลังจะออกจากบ้านได้ยังไง สงสัยแกมีกุมารทองคอยบอกการเคลื่อนไหวของผมแน่ ๆ

"จะไปเล่นบาส"

ผมตะโกนตอบกลับไป ใจผมสั่งให้ผมรีบออกจากบ้านไปให้ไวที่สุด เพราะความรู้สึกส่วนตัวมันบอกว่า


"ถ้ามรึงยังคิดจะอยู่ต่อ เดี๋ยวมรึงซวยแน่"


แต่ครับ!!!!! แต่..... ขาผมยังไม่ไวเท่าแม่ผม


"เดี๋ยวแม่ไปด้วย!!!!"

"นั่นไง กรูว่าแล้ว" ในใจผมคิด

"แม่จะไปไหน"
"จะไปเติมเงิน"

"เติมเงินอะไร"
"เติมเงินโทรศัพท์"

"ฮ๊ะ เติมเงินโทรศัพท์ ร้านข้างบ้านนี่มันก็มีบัตรเติมเงินขาย จะออกไปทำไม"
"แม่จะเติมผ่านตู้ ATM"

ป๊าดดดดดดดด แม่กรู ไฮเทคชิบหาย ขนาดผมยังไม่รู้เลยว่ามันมีเติมเงินผ่านตู้ ATM ได้ เพราะทุกวันนี้ ใช้แบบจดทะเบียน จ่ายเงินเป็นรายเดือน!!!! ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้แกซื้อบัตรเติมเงิน เติมเอาแถวนี้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องออกไปไกล ๆ แต่แกก็ไม่ยอม จะออกไปให้ได้ท่าเดียว ไม่ว่าผมจะชักแม่น้ำทั้งทวีปมาชักจูงแก แกก็ยังยืนยันว่า

"แม่จะออกไปเติมเงินที่ตู้ ATM!!!!"

ในเมื่อผมหาทางเอาตัวรอดให้ตัวเองไม่ได้ ผมก็ต้องยอมรับชะตากรรม เอาแม่ซ้อนท้ายรถจักรยานคู่ชีพ ออกไปหน้าหมู่บ้านด้วย

หมู่บ้านผม มันจะมีสนามบาสเล็ก ๆ ขนาด 10x10 เมตร มีแป้นบาสแป้นนึงตั้งอยู่ แต่ไม่มีคนเล่น จะเรียกได้ว่า สนามบาสส่วนตัวก็ไม่ผิด เพราะมีผมเล่นอยู่คนเดียว!!!

ระยะทางจากบ้านผมออกไปหน้าหมู่บ้าน ประมาณ 800 เมตร ก็ถือว่าไกลพอสมควร หมู่บ้านผมไม่ใหญ่ครับ แต่ว่า ลึกโคตร!!!!! แล้วบ้านผมก็อยู่ซะเกือบ ๆ ท้ายหมู่บ้านเข้าไปแล้ว

ลำพังคนเดียวปั่นจักรยานออกมา ยังใช้เวลาเกือบ ๆ 10 นาที แต่นี่ มีแม่ซ้อนท้ายมาด้วย!!!!! ........... อ่ะ ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยใช่มะ?? แค่เอาแม่ซ้อนออกมาคนเดียว มันจะขนาดไหนกันเชียว

แต่ว่าผมรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เพราะว่าผมกับแม่ ไปไหนมาไหนด้วยกันนับครั้งได้ อาจจะเป็นเพราะว่า เวลาไม่ตรงกันมั่ง ออกไม่พร้อมกันมั่ง ก็เลยไม่ค่อยมีโอกาส ถ้านับเป็นเวลา ก็หลายปีเหมือนกันนะ นานมากเลยที่ผมไม่ได้ออกไปไหนมาไหนกับแม่ จะมีก็แต่เมื่อวานนี้ ที่พาแกไปกินหมูกะทะที่ตลาดข้าง ๆ หมู่บ้าน

ก็นั่นแหล่ะ ทำให้ผมไม่ค่อยได้สังเกตุวิวัฒนาการอันรวดเร็วของแม่ ว่า ตอนนี้ แกทำน้ำหนักไปถึงไหนต่อไหนแล้ว รู้แต่ว่า แกอ้วนขึ้น แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้!! T_T


แล้วผมก็ได้รู้ว่า แม่ผมนี่ ก็ไม่ใช่เบา ๆ เพราะว่า ผมเอาแม่ซ้อนท้ายจักรยานออกมาด้วย!!!!!!
แม่นั่งซ้อนท้ายปุ๊ป.... ผมก็ออกแรงปั่นทันที โดยไม่ได้สังเกตุถึงสิ่งผิดปกติใด ๆ ทั้งสิ้น

แต่ว่า ยิ่งปั่น ยิ่งออกแรงเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนผมเริ่มเอ่ะใจว่า มันเกิดอะไรขึ้น
ได้ยินเสียง กึ่ดดดดดดดดดดดดดดดด ที่ล้อหลังตรงที่แม่นั่งซ้อนอยู่ .......... ผมปั่น ๆ ไปก็เหลือบไปมอง ว่ามันเป็นอะไรหว่า ทำไมมีเสียง


ปรากฎว่า



"ยางแบน!!!!!!!"


แล้วไม่ได้แบนธรรมดา มันแบนแต๊ดแต๋!!!!
แบนประมาณว่า ถ้าไม่นับยาง ก็วงล้อจักรยานแหล่ะครับ
แล้วเสียงที่เกิด มันก็เกิดจากไอ้วงล้ออลูมิเนียมเนี่ยแหล่ะ ที่มันบดกับพื้น


"กึ่ดดดดดดดดดดด"


"แม่ ยางแบน"
"เออ แม่รู้แล้ว แต่กลัวเราจะกลับเข้าไปสูบ มันเสียเวลา"

ป้าดดด ถ้ากลัวเสียเวลา แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนออกจากบ้าน ว่า ไอ้หมันเอ๊ย แม่นั่งแล้วยางมันแบนน่ะลูก สูบลมก่อนไหม .....

นี่มันจะค่อนทางอยู่แล้ว ไอ้ครั้นจะย้อนกลับไปสูบลม ผมว่า ถ้าให้ย้อนกลับไป ผมคงไม่ต้องเล่นกันพอดี!!!!!

"แม่"
"อะไร"

"แม่กินวัวเข้าไปหรือเปล่าเนี่ย"
"ทำไมล่ะ"

"ทำไมตัวหนักอย่างนี้ล่ะ แม่เอาปืนมายิงผมดีกว่า ตัวหนักโคตร!!!!"
"คิดไปเองหรือเปล่า"

"คิดไปเองอะไร แม่อ่ะ อ้วนแล้ว!!!!"
"ปากหมานะเราเนี่ย"

"อ้าว เวรโดนด่าอีก ยอมรับความจริงหน่อยดิแม่"
"หุ่นแม่ยังเพรียวอยู่เลย"

เพรียว!!!!!!!!! ...... แม่พูดมาได้ไงหุ่นยังกะตุ่มสามโคก แล้วมาบอกเพรียว ใช่ซี๊ เพรียวของแม่มันเพรียวลมตาหลักกลย์ศาสตร์น่ะสิ รูปทรงโค้งมน แอร์โร่ไดนามิค!!! ไม่ต้านลม

"เพรียวตรงไหน แล้วที่ชนหลังผมอยู่นี่มันอะไร อย่าบอกนะว่านม นมแม่คงไม่ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้หรอก"
"พุง!!!!!!!"

"เห็นมะ อ้วนแล้ว"
"เอาน่า อย่าพูดมาก ปั่นไป"

"ก็ปั่นอยู่นี่แหล่ะ แต่ผมว่า ลงไปเข็นมันจะไวกว่าไหมแม่"
"หมันก็เข็นดิ เดี๋ยวแม่นั่งจับแฮนด์ให้"

"โห กินแรงกันเห็น ๆ"
"อ้าว ก็แม่เป็นแม่ หมันก็ต้องเสียสละสิ"

"เออ ๆ ๆ ผมปั่นต่อไปก็ได้ แต่ยางมันแบนอ่ะแม่ นั่งยก ๆ ตรูดหน่อยดิ ผมเหนื่อยนะ"
"พูดมากจริง ยกไม่ไหว ตรูดหนัก"

"จะบอกว่าตรูดใหญ่ก็บอกมาเหอะ"
"ไอ้นี่เว้ย ปากหมาจริง ๆ มันเหมือนใครวะ"

แค่นั้นแหล่ะครับ ผมก็หุบปาก เพราะคาดว่าถ้าพูดต่อไปอาจจะโดนด่าไปถึงพ่อได้
แต่เพื่อน ๆ คิดดู ผมปั่นจักรยานยางแบนแต๋แบบนั้น นั่งปั่นไม่ได้นะครับ ต้องยืนแล้วออกแรง แล้วแม่ผมนะ เจ๊แกโคตรอ้วนเลย ไม่รู้ไปกินอะไรมา สงสัยก่อนออกจากบ้าน เจ๊แกกินวัวเป็น ๆ เข้าไปแน่เลย T_T

ขณะปั่นจักรยานไปนั้น ผมก็คิดหาวิธีไปล่วงหน้า ว่าทำยังไง จะได้ไม่ต้องปั่นเองแกกลับมาด้วย เพราะเดี๋ยวเจ๊แกไปเติมเงินที่ตู้ ATM เสร็จ แกต้องเดินย้อนกลับมาแน่ ๆ เลย แล้วดูจากรูปการแล้ว แกต้องมารอซ้อนท้ายผมกลับบ้านแน่ ๆ เพื่อน ๆ อาจจะคิดว่าผมไม่รักแม่ จะขับไสไล่ส่งแม่อยู่แน่ ๆ เลย แต่เพื่อน ๆ ครับ ผมเหนื่อย เหนื่อยชิบหายเลย มันเหมือนกับ ออกแรงปั่นจักรยาน ที่ผูกติดอยู่กับกระสอบข้าวสาร 100 กิโลนั่นแหล่ะครับ ที่กว่าจะไปได้แต่ละคืบ มันลำบากขนาดไหน จะว่าไม่รักแม่ก็ว่าเลยครับ ก็ผมเหนื่อยนี่หว่า T_T!!!!!!!!

"แม่"
"อะไรอีกล่ะ"

"เดี๋ยวแม่ปั่นจักรยานไปเลยนะ เดี๋ยวผมเดินกลับเองได้"
"ไม่อยากปั่นให้แม่นั่งล่ะสิ"

ในใจคิด "รู้ทันกรูอีก!!!!!!"

"ป่าวซะหน่อย กลัวแม่จะเหนื่อย เดินไปเดินมา ไหนจะต้องมารอผมอีก แม่ก็ปั่นกลับบ้านไปเลยไง"
"อืมมม ก็ดีเหมือนกัน!!!"

ผมนึกในใจ “สบายกรูละทีนี้ ฮ่าๆๆๆๆ”

ครับ กว่าผมจะเอาตัวรอดมาถึงสนามบาสของผมได้ ขาก็สั่นดิ๊ก ๆ เหงื่อออกเต็มตัว จริง ๆ แล้วผมสามารถกลับบ้านได้เลยนะ เพราะได้เหงื่อแล้ว ได้เหงื่อโดยไม่ต้องออกแรงเล่นบาสเลยแม้แต่นิดเดียว แค่ออกแรงลากแม่ตัวเองออกมาถึงนี่ได้ ผมแมร่งก็โคตรเก่งแล้ว

ผมจอดจักรยาน แล้วให้แม่ปั่นต่อไป

ใจผมก็คิดว่า สบายแล้ว เพราะไม่ต้องออกแรงปั่นพาแม่กลับบ้าน เลยเล่นบาสได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ว่าเดี๋ยวแกจะมานั่งรอกลับด้วย
ระยะทางจากสนามบาสที่ผมเล่น กับตู้ ATM ของแก ประมาณซัก 200 เมตร ถ้าจะไปจริง ๆ แค่ 10 นาทีก็น่าจะเสร็จแล้ว แต่นี่ ผมเล่นบาสอยู่เป็นชั่วโมง ก็ยังไม่เห็นแกปั่นกลับมา

ใจเริ่มเป็นห่วงว่า รถสิบล้อ..เอาแม่ผมไปแดรกหรือเปล่า ผมเลิกเล่นบาสทันที เวลาขณะนั้น ประมาณซักทุ่มกว่า ๆ ได้แล้ว ผมเลิกเล่นปุ๊ป กะว่า เดี๋ยวจะเดินออกไปดูซะหน่อย ว่าแกอยู่ตรงไหน มีคนมาจีบหรือเปล่า จะได้ใส่พานถวายให้ไปเลย เอ้ย!!!! ไม่ใช่ ไม่ใช่ จะได้เข้าไปกันท่าไม่ให้คนมาจีบแม่ผม

อ๊ะ พูดแล้วจะหาว่าคุย แม่ผมนี่ นางนพมาศ ประจำอำเภอ บ้านโป่ง นะคร้าบบบบบบ (อำเภอหรือตำบลหว่า ผมจำไม่ได้แล้ว)
เอ่อ แต่นั่นมันสมัยก่อนครับ น่าจะประมาณ 40 ปีก่อนแหล่ะ ถ้าเป็นตอนนี้ ถ้าจะประกวดอีก คงส่งได้อย่างเดียว คือ


นางงามช้าง!!!!!


ผมล้างมือ หยิบลูกบาส ทำท่าจะเดินออกจากสนามบาสไปดู !!!!!!

แต่ทว่า ขาผมยังก้าวไม่ทันออกจากสนามบาสเลย แม่ผมก็ปั่นจักรยาน ที่ยางแบน ๆ อันนั้นกลับมาพอดี ผมถามทันทีด้วยความเป็นห่วง

“แม่ไปไหนมาตั้งนาน”
“ป่าว ไม่ได้ไปไหน กดเงินเสร็จแล้วก็ปั่นมานั่งคุยอยู่กับแม่ค้าหน้าหมู่บ้านนี่แหล่ะ”

ป๊าดดดดดด นั่นมันห่างจากจุดที่ผมอยู่แค่ไม่ถึง 10 เมตรนะนั่นน่ะ เพียงแต่มันมีกำแพงกั้นอยู่ ผมมองไม่เห็น แต่แกมองเห็นผมนะ เพราะรั้วมันจะมีช่องเล็ก ๆ อยู่ ถ้านั่งจากมุมตรงที่แกนั่งนั่น แกจะมองเห็นผม แต่ผมไม่เห็นแก เพราะต้นไม้บัง!!!!

“อ้าว แล้วไม่คุยต่อล่ะ” <<< ผมเริ่มเห็นแววแล้ว ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
“ก็เห็นเราเลิกแล้ว ก็เลยมารับ”

“มารับ โอ้ย ไม่ต้องรอรับก็ได้ แม่กลับเลย กลับบ้านไปเลย ไม่ต้องเป็นห่วงผมขนาดน้านนนนน” <<< เริ่มมั่นใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น T_T
“เอาน่ะ แม่เป็นห่วงกลัวจะต้องเดินกลับบ้าน”

“โอ้ย ขอบคุณมากครับแม่”
“อ่ะ เอาจักรยานไป กลับบ้าน!!!!” <<< เจอประโยคนี้เข้าไป ..100 เปอร์เซนต์เต็ม ว่า ที่รู้สึกเมื่อกี๊ ไม่ผิดแน่ ๆ

“แล้วแม่ล่ะ”
“แม่จะซ้อน แม่เมื่อยแล้ว ขี้เกียจขี่”


ป๊าดดดดดดดดดดดด "นั่นไง กรูว่าแล้ว ...... กรูซวยอีก" ผมนึกในใจ
ยิ้มทั้งน้ำตา ด้วยที่ว่า เสียรู้แม่ตัวเองเข้าอย่างจัง
อย่าคิดว่าแกจะไม่รู้ว่าเราคิดอะไร แกรู้หมด เลยเจอแกซ้อนแผนเข้าให้
เป็นไงล่ะ กว่าผมจะลากข้าวสารหนัก 100 กิโลกลับถึงบ้านได้ ผมก็แทบจะตายกลางทางหลายครั้ง

ส่วนแม่ผมน่ะเหรอ

เจ๊แกก็นั่งอุ้มลูกบาสของผม และก็ ลูกบาสในพุงแกสบายใจเฉิบไปน่ะสิครับ


ฮือออออออออออออออออ ขากรูลากหมดแล้ววววววว



ปล.เมื่อวานพาแกไปกินหมูกระทะหน้าหมู่บ้าน แกออกจากบ้านมาด้วยชุดสุดเซ็กซี่ สายเดี่ยว กระโปรงยาว ผมถามว่า

“นี่ เจ๊ จะไปไหนเนี่ย”
“ก็ไปกินหมูกระทะไง”

“เอ่อ กินหมูกระทะ ไม่ต้องสายเดี่ยวก็ได้มั้งแม่ ไปเปลี่ยนเหอะ!!!!!”
“เผื่อหนุ่ม ๆ จะมาจีบมั่ง”

“โถ แม่ ยังคิดจะให้หนุ่มมาจีบอีกเรอะ เพลา ๆ ซะมั่งเห๊อะ ดูสังขารตัวเองหน่อย... ไปเปลี่ยนเลย ให้ไว ๆ”

แกหัวเราะแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนเป็นเสื้อโปโล กางเกงขาสั้นมาจนได้ T_T
ครือ เรื่องของเรื่อง แกจะแกล้งผมนั่นแหล่ะ เลยใส่ชุดนั้นออกมา
ดูสิผมน่าสงสารจะตาย ขนาดแม่ยังชอบแกล้งผมเลย ฮืออออออ ชีวิตกรู.....



สมันน้อย ลูกน้อยของแม่ เบอร์ 14

Create Date : 21 มิถุนายน 2549 Last Update : 21 มิถุนายน 2549 12:52:14 น. Counter : 505 Pageviews.		17 comments
Share Tweet