--[จะร้องทำไม]--

เหตุเกิดวันนี้ ตอนประมาณ 6 โมงเย็น หน้าแดนเนรมิตรเก่าครับ
วันนี้ผมมีธุระต้องไปทำอยู่แถวๆ เมเจอร์รัชโยธิน เมื่อเสร็จธุระแล้ว
ด้วยความที่ไม่รู้ว่ารถเมล์สายไหนมันผ่านหน้าเซ็นทรัลลาดพร้าวบ้าง
ผมจึงใช้วิธี "เดิน" จากเมเจอร์ รัชโยธิน มาเซ็นทรัลลาดพร้าว (ไอ้หน้าโง่เอ้ย)

การแต่งกายวันนี้

1. กางเกงผ้าขาสั้น สีกากี ขากางเกงมีรอยขาดไปข้างนึง
2. เสื้อยืด Giodano สีดำดูดีมีชาติตระกูล จับฉลากได้ในงานวันเกิดเพื่อน (นึกว่ามีปัญญาซื้อเองเร๊อะ T_T)
3. หมวกครอบหัวสีน้ำตาล (หรือจะเรียกว่า หมวกขอทานก็ไม่ขัด) 1 ใบ
4. กระเป๋า Nike สีดำตัวหนังสือสีแดง 1 ใบ
5. หูฟังเพลงต่อจากโทรศัพท์ 1 เส้น แยกเสียบ 2 หู สีขาว
6. รองเท้าแตะสีน้ำเงินหัวโตๆ 1 คู่
7. ผีเปรต 1 ตัว

เมื่อเอาทั้ง 7 ข้อด้านบนมารวมกันแล้ว ก็เหมือน ขอทานแก่ๆ คนนึงกำลังเดินไปหาทำเลนั่งทำมาหากิน T_T

นั่นแหล่ะครับ อาจจะดูประหลาดๆ ไปนิดนึงแต่ผมว่า ผมก็ยังไม่ประหลาดขนาดที่
ทำหัวตัวเองให้เป็นพายุเฮอริเคนสีทอง เหมือนวัยรุ่นสมัยนี้นะ ไอ้นั่นดูประหลาดกว่าผมเยอะ
ทรงผมค่อนข้างจะเกาหลี แต่หน้าตาออกแนวพม่ายังไงชอบกล (ไปว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลยเมิงเอ๊ย)

เหตุเกิดก็ตรงที่ เมื่อเดินท่อมๆ มาถึงหน้าแดนเนรมิตร (ฝั่งตรงกันข้ามนะ) มันจะเป็นคอนโดอะไรซักอย่างนึง
บัดนั้น ก็มีสาวออฟฟิตคนนึง เดินสวนมา จริงๆ มีสวนมานับไม่ถ้วนเพราะเพิ่งเลิกงาน แต่ขอเล่าถึงคนนี้แล้วกันครับ T_T

ผมคงบรรยายอะไรไม่ได้ว่าเธอเดินมาอีท่าไหน หอบหิ้วของมาอย่างไร เพราะผมใส่หมวกขอทานอยู่
ปีกหมวกมันปิดตาไปครึ่งนึงเหมือนเด็กฮิปฮอป ที่ต้องเดินเงยหน้าตลอด ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง
เพราะหัวผมโตแค่นั้น แต่หมวกดันโตกว่าหัวผมมันเลยตกลงมาปิดตาตลอดเลย T_T

เมื่อเดินมาถึงจุดเกิดเหตุ อยู่ดีๆ ก็มีถุงสัมภาระถุงหนึ่ง ภายในบรรจุหนังสือและเอกสารอะไรบ้างก็ไม่รู้
หล่นแผล่ะอยู่ตรงหน้าผม จากระยะสายตาที่ผมสามารถมองเห็นในตอนนั้น มีเพียง ขาเรียวๆ ส้นสูง
และ ถุงเอกสาร หนังสือที่หล่นแผล่ะลงมาตรงหน้า คาดว่าหูถุงมันจะขาด...

ด้วยความเป็นพลเมืองค่อนข้างจะดีของผม จึงก้มลงเก็บเอกสารที่ตกลงมาเหล่านั้น
(ป่าวหรอกครับ ถ้ามันตกลงข้างหลังผม ผมก็คงเดินหนีไปแล้ว แต่นี่ดันตกลงตรงหน้า ไม่หยิบก็กระไรอยู่)
ด้วยความหวังที่ว่า เดี๋ยวคงจะเหมือนในมิวสิควีดีโอ ที่ผมเคยดูมาตั้งแต่จู๋เท่านิ้วก้อย
จนทุกวันนี้นิ้วก้อยเท่าจู๋ผมแล้ว (ยังไงกันวะ) คงจะเหมือนกันตรงที่ พอพระเอก (คือตัวผม ... ถุ๊ยสส์ กล้าพูด)
กับนางเอก (คือเจ้าของขาเรียวๆ กับส้นสูงคู่นั้น) เงยหน้ามาประสบพบเจอกัน แล้วจะปิ๊งๆๆ พบรักกันหน้าแดนเนรมิตร
หลังจากนั้นก็รักกัน แต่งงานกัน มีลูกกัน แล้วก็แอบไปหย่ากันที่เมืองจีน!!!! .... เอ่อ ช่างเมืองจีนมันเหอะครับ T_T

ผมทะยอยเก็บเอกสารเหล่านั้น มาได้บางส่วน เพราะอีกบางส่วน เธอคนนั้นเป็นคนเก็บ
เวลาที่ผ่านไปนั่น ผมไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว คงก้มหน้าก้มตาเก็บไปเรื่อย
ด้วยหวังว่า มันจะเป็นไปตามที่ผมเขียนไว้ด้านบนนั้น

และแล้ว วินาทีที่สำคัญก็มาถึง


เมื่อผมยื่นปึ่กเอกสาร และ หนังสือที่ผมเก็บไว้บางส่วนยื่นให้เธอ

มือ ต่อ มือ


ผมค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น

เงยหน้าขึ้น


เงยหน้าขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
ตา ต่อ ตา มาประสาน

ในห้วงความคิดของผม "เดี๋ยวเธอต้องตะลึง และ ยิ้มเอียงอายเหมือนในมิวสิคแน่ๆ"

ในความเป็นจริง เธอเงยหน้ามองหน้าผม ผมว่าเธอก็คงคิดเหมือนที่ผมคิดนี่แหล่ะ
คือเตรียมฉีกยิ้มมาจากบ้าน แต่คงเหมือนคนเห็นอะไรที่น่าตกใจที่สุดในชีวิต รอยยิ้มจางๆ
จึงหดหายไปแบบเสี้ยววินาที ตามมาด้วยอาการผง่ะ และเสียง


"ว๊ายยยย~!!!"


เอ้า เจ๊ดโด้ววววววววววววววววววววววววววววว ว๊ายทำไมฟร๊า....

ว๊ายอย่างนี้ตีความได้ 2 กรณี คือ

1. ว๊ายเพราะตะลึงในความหล่อ กับ
2. นึกว่า วินมอเตอร์ไซด์จะมาลากไปข่มขืน

แน่นอน สำหรับผมแล้ว ข้อ 1 นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หน้าตาผมห่างจากคำว่า "หล่อ" ประมาณ 18 ชั่วโคตร!! T_T
เพราะฉะนั้น ข้อ 2 น่าจะเข้าข่ายมากที่สุด โอว นี่เราขับมอเตอร์ไซด์วินหรือนี่ ...
เธอว๊าย เล่นเอาผมผง่ะไปเหมือนกัน อะไรกัน นี่เราน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึ
เหมือนเธอจะปรับสติสตังได้เข้าที่แล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอตกใจอะไร เพราะหลังจากนั้น เธอบอก

"ขอบคุณค่ะ"

ผมก็ตอบเธอไปแบบงง ๆ อารมณ์ตอนนี้ ลืมมิวสิคไปแล้วเรียบร้อย

"ครับ ไม่เป็นไรครับ"

แล้วเธอก็เดินจากไปอย่างรีบเร่ง เหมือนกำลังจะขนของหนีภาษีออกนอกประเทศ!!
ทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่หน้าแดนเนรมิตร ว่าเมื่อต่ะกี๊นี้มันเกิดส้งติงอะไรขึ้น เธอว๊ายอะไร

หน้าตาเรามันน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ ??~
หรือว่ามีตัวอะไรเกาะอยู่ที่หน้าเราโดยที่เราไม่รู้??

ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่องหน้าตัวเอง (หน้าจอเป็นกระจกครับ)
ส่องทุกซอกทุกมุมก็ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ มันก็ยังเป็นหน้าเดิมๆ ของผมนี่แหล่ะ
ถึงแม้ว่า หน้าตาผมจะไม่ค่อยหน้าไว้ใจแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายจนต้องตกใจที่เห็นในระยะประชิดขนาดนี้!!


แล้วผู้หญิงคนนั้น ตกใจอะไร???



มีวิญญาณผีหัวขาดตามหลังผมอยู่รึ??

คงไม่หรอก ผีปัญญาอ่อนที่ไหนจะมาตามคนอย่างผม บุญเบิญอะไรก็ไม่เคยทำ
ขืนตามผมก็อดบุญไม่ได้เกิดกันพอดี T__T

แล้ว เธอตกใจอะไร............


จากตอนนั้น 18.00 น.
ถึงตอนนี้ 23.21 น.

ผมนั่งคิดมาจนหัวแทบระเบิดบนรถเมล์ ในโรงหนัง (แวะดูหนังแก้เครียดมา) ร้านก๋วยเตี๋ยว
คิดยังไงก็คิดไม่ออก ว่าเธอว๊ายอะไร


ใครก็ได้ บอกผมทีเหอะ (แล้วเค้าจะรู้ไหมเนี่ย)


เครียดจริงๆ นะครับเนี่ย ไม่ใช่เล่นๆ นี่หน้าตาผมมันไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเชียวหรือ??
แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ไปทำศัลยกรรมใหม่เหรอ สงสารหมอเค้าน่ะครับ หน้าอย่างผม ศัลยกรรมยังไงก็เอาไม่อยู่
มีอยู่ทางเดียวคือตัดหัวทิ้ง เอาหัวใหม่มาต่อนั่นแหล่ะครับ ถึงจะเอาอยู่ T_T

ว่าแต่ว่า......


เธอว๊ายอะไร!!!!


สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2551 Last Update : 18 พฤศจิกายน 2551 21:32:33 น. Counter : 433 Pageviews.		11 comments
Share Tweet