--[กว่ากรูจะได้กิน!!!!]--

สวัสดีตอนบ่าย ๆ เย็น ๆ ครับเพื่อน ๆ ชาวสวนลุมพินีวันทุกท่าน
วันนี้ข้าพเจ้า นายสมันน้อย เบอร์ 14 มีเรื่องเฮฮา ในความเฮงซวยของชีวิต มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังกันอีกแล้ว

มันก็เนื่องจากเมื่อเช้านี้ ตื่นนอนมา เช็คเวปไซต์ที่ตัวเองดูแลอยู่
กดพิมพ์ url เข้าไปตามปกติทุกวันที่ต้องกระทำ ว่า มันมีคนเข้ามาป่วนมั่งหรือเปล่า หรือว่า มีเมล์เข้ามาหามั่งหรือไม่!!!

และทุกวันก็จะเจอเข้ากับหน้าเวปรูปร่างเชย ๆ ที่ชินตาเพราะตัวเองทำเองกะมือ..
แต่ว่า วันนี้ อยู่ดี ๆ ทำไมหน้าเวปไซต์ของตัวเองมันถึงได้กลายเป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ อย่างนี้ล่ะ!!!!

เฮ่ย กรูเก่งอังกฤษขนาดทำเวปภาษาอังกฤษทั้งเวปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

ดูไปดูมา อ้าว ไม่ใช่นี่หว่า นี่มันเวปอะไรวะเนี่ย T_T .... ใจก็นึกว่ากดผิด ก็เลยลองพิมพ์ดูอีกที ทีละตัว เน้น ๆ กลัวว่าจะพิมพ์ผิด
ทั้ง ๆ ที่ก็ Add เวปตัวเอง ไว้ใน Favorites อยู่แล้ว มันจะผิดได้ไง แล้วก็กดเปิดอยู่ทุกวัน มาจะปีอยู่แล้วเนี่ย

พิมพ์เสร็จ กด Enter!!!!!!!!

ป๊าดดดดดดดด เวปเดิมนี่หว่า อะไรวะเนี่ย แล้วเวปตรูหายไปไหน?????
นั่งลองอยู่นาน จนหมดความพยายามก็เลยกดเบอร์โทรหาผู้ให้บริการ Server ทันทีด้วยความหงุดหงิด กะจะโทรไปวีนมันซะหน่อย!!!!


"ฮัลโหล" เสียงแข็งมาก กะโวยเต็มที่
"สวัสดีค่ะ ที่นี่................ ยินดีให้บริการค่ะ"

ในใจคิด "เออ กรูรู้แล้ว ไม่ต้องบอกก็ได้กรูกดมาเบอร์นี้ จะให้มันไปติด ICT หรือไงล่ะ"

ใจคิดอย่างนั้น แต่ปากตอบอย่างนี้ เสียงแข็งมาก...

"ครับ ผมเป็นผู้ดูแลเวปไซต์ชื่อ X เท่านั้นที่ครองโลก ดอท คอม ครับ" (เอ่อ นามสมมุติครับ นามสมมุติ อย่าคิดว่าจริงเป็นอันขาด!!!)
"อ่ะ ค่ะ มีอะไรให้รับใช้เหรอคะ"

เสียงตอบมาจากโอเปอร์เรเตอร์เสียงหวาน ซึ่ง ส่วนมาก เสียงหวาน ๆ อย่างนี้ หน้าตามักจะสวนทางกับเสียงโดยสิ้นเชิง ผมโดนมาแล้ว หลายทีด้วย T_T

"ครับ คือตอนนี้เวปผมมันกลายเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ทำไมมันถึงกลายเป็นหน้าเวปอื่นครับ" เสียงและทำนองกะเอาเรื่องเต็มที่
"อ๊ะ เวปชื่ออะไรนะคะ ช่วยสะกดด้วยค่ะ"

ขอชมเชยที่ไม่มีอารมณ์เสียตามเสียงผมเลยครับ สำหรับโอเปอร์เรเตอร์สาวท่านนี้


"กดนะครับ X เท่านั้นที่ครองโลก ดอท คอม!!!"
"โอเคค่ะ เดี๋ยวถือสายรอซักครู่นะคะ"


หายไปได้ประมาณ 30 วินาที ซึ่งผมกะว่า เดี๋ยวกลับมาจะซัดให้เละเลย โทษฐาน เสียงสวยเกินหน้าตา เอ้ย โทษฐาน ทำเวปผมหาย!!!! แต่ว่า คำตอบที่ผมได้รับ ทำเอาผมหน้าแหกหมอไม่รับเย็บ!!!!


"ขอโทษนะคะที่ให้ถือสายรอ ครือว่า เวปของคุณ หมดอายุ ไม่ได้ต่ออายุสมาชิกค่ะ"
"ป๊าดดดดด หมดอายุ!!!!!!"

"ค่ะ หมดอายุแล้ว เราส่งเมล์ไปแจ้งเตือนคุณเป็นชาติแล้วค่ะ แถมยังโทรไปแจ้งด้วยนะคะ"

เท่านั้นแหล่ะครับ ผมนึกออกทันที เออ จริงด้วย เค้าส่งเมล์มาบอกกรูตั้งนานแล้วนี่หว่า แถมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เค้ายังโทรมาบอกอีกด้วย ว่าให้ไปจ่ายเงิน

แสดดดดดด แล้วกรูจะโทรมาเอาเรื่องเค้าเนี่ยนะ เป็นไงล่ะ โดนซะแล้ว ก็นะ เสียงที่เมื่อกี๊แข็งเป็นสากกะเบือดิน กลับอ่อนยวบยาบกลายเป็นขี้ผึ้งขึ้นมาทันที!!!!


"อ้าว เอ่อ อ้า เอ่อ ขอโทษครับ แล้ว แล้ว เอ่อ ผมต้องทำยังไงบ้างครับเนี่ย"
"ก็ไปจ่ายเงินซะสิคะ"

แสดดดดด ถามไปได้ ว่าต้องทำไง ก็เค้าให้มรึงไปต่ออายุสมาชิก ยังเสือกถามเค้าอีกว่า ต้องไปทำยังไง ไม่รู้สมองมรึงทำด้วยอะไรกันแน่วะ!!!!

"เออ นั่นสิครับ ไม่น่าถามเลยกรู"
"ค่ะ เมล์ยังอยู่หรือเปล่าคะ"

"อ๊า..... ผมลบไปแล้วอ่ะครับ รบกวนช่วยแจ้งยอดเงิน แล้วก็วิธีชำระเงินให้ผมหน่อยนะครับ"
"อ่ะ ได้ค่ะ ยอดเงินทั้งสิ้น .......... บาท จ่ายได้ที่เค้าท์เตอร์ธนาคาร .......... นะคะแล้วแฟกซ์มายืนยันว่าจ่ายแล้ว หรือจะส่งมาทางเมล์ก็ได้ค่ะ"

"โอวว ขอบเตียง เอ้ย ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยครับ เดี๋ยวผมจะรีบแจ้นไปจ่ายเงินให้แล้วจะส่งหลักฐานไปนะครับ"


"ค่ะ ให้ว่องนะคะ ให้ว่อง" << อันนี้ผมมั่วเอานะครับ อิอิ

นั่นแหล่ะครับ เกรินมาตั้งนาน เพื่อที่จะเข้าเรื่องเนี่ยแหล่ะ ว่า ทำไมผมถึงต้องเผ่นไปฟิวเจอร์ ตั้งแต่บ่าย 2 โมง เพื่อไปจ่ายเงิน เพราะว่า วันนี้ ธนาคารปิด มีแต่ที่ฟิวเจอร์เท่านั้น ที่เปิดในวันหยุด!!!!!

เดินทางไปถึงธนาคารไทยพาณิชย์ สาขาฟิวเจอร์รังสิต ชั้น 2 หรือชั้น 3 ไม่รู้ล่ะ เพราะทุกวันนี้ก็ยังสับสนกับการนับชั้นของห้าง ๆ นี้อยู่ ไม่รู้มันนับกันยังไง ก็เห็นอยู่ว่ามันมี 4 ชั้น แต่ทำไมชั้นบนสุด มันถึงเป็นชั้น 3 ผมก็ไม่เข้าใจ T_T

ผมเดินเข้าไป เชื่อไหมครับ มีเจ้าหน้าที่สาวสวยคนหนึ่ง เดินเข้ามาถามว่า ผมมาทำอะไร แบบว่า ตรงเข้ามาเลยนะ ทั้ง ๆ ที่ก็มีตั้งหลายคนที่เดินเข้ามาพร้อม ๆ ผม แต่ทำไมเธอถึงได้ตรงมาที่ผมก็ไม่รู้

อาจจะเป็นเพราะว่า หน้าตาผม ดูเอ๋อ ๆ บ้านนอก ๆ ทำให้เธอคิดไปว่า หน้าอย่างนี้ มันจะทำอะไรเป๊นนนนน

เธอเดินเข้ามา ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ ในใจก็คิด

"โธ่ รู้จักไอ้หมันน้อยไปซะแล้ว แค่มาฝากเงินมันจะไปยากอะไร เค้าท์เตอร์ก็มีอยู่"

ว่าแล้ว ผมก็เดินตรงไปที่เค้าท์เตอร์ทันที โดยไม่สนใจอะไรกับพนักงานสาวท่านนั้น แต่เค้าก็ยังเดินตามมาดูผมนะ เหมือนจะสนใจ!!!!

และด้วยความฉลาดเป็นกรดของผม ทำให้ผมหยิบใบถอนเงินมาเขียน!!!!!!

ป๊าดดดด จนตอนที่พิมพ์กระทู้นี้ ผมก็ยังงง ๆ อยู่ว่า ผมจะไปจ่ายเงิน ทำไมถึงได้ทะลึ่งไปหยิบใบถอนมาเขียนได้หว่า T_T

เจ้าหน้าที่สาวคนนั้น ถามทันที

"เอ่อ ไม่ทราบว่า คุณต้องการทำอะไรคะ"

ผมหันไปมองพร้อมตอบกลับไปว่า

"มาฝากเงินเข้าบัญชีคนอื่นครับ!!!!"

"ฝากเงินเหรอคะ แล้วทำไมเขียนใบถอนเงินล่ะ"

ผมก้มลงดูใบที่ผมเขียนทันที!!!!!!
ครับ ก็หน้าแหกหมอไม่รับเย็บเป็นครั้งที่ 2 ของวัน T_T

"กรูหยิบใบถอนเงินมาเขียนทำไมวะเนี่ย" ผมนึกในใจ

"โอเคค่ะ มาฝากเงินนะคะ เอาเบอร์บัญชีมาค่ะ เดี๋ยวดิฉันเขียนให้"


โอ้วววววววว แม่พระชัด ๆ ผมไม่เคยเจอพนักงานคนไหนที่เขียนเอกสารให้กับลูกค้าเลย เพิ่งเคยเจอวันนี้แหล่ะเป็นวันแรก เขียนเสร็จก็เดินนำผมไปต่อคิว!!!!!
ผมสารภาพไว้ตรงนี้เลยครับ ว่า ต่อให้ผมเขียนถูก แต่จะให้ทำอะไรตรงไหนต่อ ผมไม่รู้เลย T_T เพราะปกติฝากและถอนผ่านตู้ ATM ตลอดศก....!!!!

ผ่านมาได้ครับ สำหรับการฝากเงินผ่านเค้าท์เตอร์ของธนาคาร

เอาล่ะ ต่อไปจะเข้าเรื่องแล้วนะครับ

จิตใต้สำนึก : แสดดดดด แล้วข้างบนนี่ มรึงจะเล่าไปทำพระแสงดาบค่ายอะไรวะ
จิตไม่สำนึก : อ้าว ถ้าไม่เล่าแล้วเค้าจะรู้เหรอว่าทำไมถึงต้องมาฟิวเจอร์ ฯ !!!!

จิตใต้สำนึก : เอ่อ คราวหลังมรึงบอกเลย ว่าวันนี้มรึงมาฟิวเจอร์ ไม่ต้องเกริ่นนำขนาดนั้น
จิตไม่สำนึก : อ้าว กรูจะเล่าอะไร มันก็เรื่องของกรู มรึงเสือกอะไรด้วย!!!!

(ชื่อมันก็บอกแล้ว ว่า จิตไม่สำนึก จะไปเอาอะไรกับมัน)

หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ผมก็เกิดอาการหิวโคตร ๆ นั่น ทำให้ผมเดินหาเหยื่อ เอ้ย หาอะไรกินที่ห้างนั่นเอง
เดินขึ้นไปชั้นบน ที่มีฟู๊ดเซนเตอร์อยู่

อะโห คนหรือหนอนวะเนี่ย มาอะไรกันเยอะแยะ หนุ่ม ๆ สาว ๆ มากันเพียบเลย ขาว ๆ หมวย ๆ ทั้งนั้น เดินกันขวักไขว่ ให้ใจคิดว่า ทำไมสาว ๆ ยุคนี้มันหน้าตาท่าทาง คล้าย ๆ กันหมดเลยวะ
คนเยอะจริง ๆ นี่ถ้าห้างมันถล่มนะ โอ้ย คงตายกันเป็นแสนแน่ ๆ (รวมทั้งมรึงด้วยไอ้หมัน)

ผมขี้เกียจรอต่อคิวแลกคูปอง ซึ่งยาวเป็นกิโล!! ก็เลยลงลิฟต์ย้อนลงมาชั้นใต้ดิน เพื่อเข้าร้านอะไรก็ได้ซักร้านหนึ่ง............. เดินไปเดินมา สะดุดอยู่หน้าร้านที่ชื่อว่า โออิชิราเมน!!!

ก็แน่นอน คนหน้าตาญี่ปุ่นๆ อย่างผม มันก็ต้องกินอาหารญี่ปุ่นอยู่แล้ว จะให้ไปนั่งร้านก๋วยเตี๋ยวเรือท่าสยามที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ได้อย่างไร เสียชาติตระกูลหมด
ผมไปคนเดียว ก้าวขาเข้าไปในร้าน ซึ่งเท่าที่ดูแล้ว พนักงาน ท่าจะมากกว่าคนกิน

เข้าไปยืนเป็นกระเหรี่ยงคอยาวอยู่ด้านหน้า ไม่เห็นมีพนักงานคนไหน หันมาสนใจซักคนเดียว หันไปด้านข้าง ที่มีเค้าท์เตอร์จ่ายเงินอยู่ พนักงานก็ไม่สนใจ มัวแต่กดนั่นกดนี่อยู่


"อ่ะ ไม่เป็นไร ไม่สนใจกรู กรูหาที่นั่งเองก็ได้"


ว่าแล้ว ผมก็เดินหาที่นั่ง ผมหาที่ได้ดีมากเลย ผมยืนอยู่ตรงไหน ข้าง ๆ ผมมีโต๊ะอยู่โต๊ะหนึ่ง ผมก็นั่งมันตรงนั้นแหล่ะ
ในตัวผมมีการ์ตูนเรื่อง อภัยมณีซาก้า อยู่เรื่องหนึ่งเพิ่งซื้อมาเมื่อกี๊นี้ นั่งปุ๊ป ผมก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านปั๊ป!!!!!

อ่านไปอ่านมา เพลินครับ..... อ่านจนจบเล่ม เพิ่งรู้ตัวว่า ตัวเองจะมากินข้าวนี่หว่า แล้วทำไมนั่งอยู่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีคนเอาเมนูมาให้เลือกเลยวะ!!!!

คุณคิดดูว่า หนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่ง คุณใช้เวลาอ่านเท่าไหร่ถึงจะจบเล่ม สำหรับผมนี่ อย่างต่ำก็ ครึ่งชั่วโมง!!!!
ผมนั่งอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่มีแม้แต่แมวซักตัวที่จะเดินเอาเมนูมาให้ เอ๊ะ หรือว่าเค้าให้ไปสั่งเองวะ

ผมมองซ้ายมองขวา เพื่อดูความเป็นไปในร้าน ซึ่งปรากฎว่า คนจากที่ตอนแรกผมเดินเข้ามา มีอยู่นิดเดียว แต่ตอนนี้ เต็มร้านแล้ว และทุกโต๊ะ มีอาหารวางอยู่
ยกเว้นโต๊ะผมโต๊ะเดียวที่ว่างโล่ง!!!!

ผมพยายามหันไปมองหน้าพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมา พร้อมส่งกระแสจิตไปบอก


"น้องครับ พี่ยังไม่ได้แดรกอะไรเลยครับน้อง ขอเมนูหน่อย ขอเมนูหน่อย ขอเมนูหน่อย ขอเมนูหน่อย!!!"


พยายามส่งกระแสจิตอยู่หลายครั้งก็ไม่ได้ผล เพื่อน ๆ อาจจะบอกว่า แล้วทำไมไม่พูด ทำไมไม่เรียกเค้า เค้าอาจจะไม่เห็น
ใจแรกผมก็อยากจะเรียกแหล่ะครับ แต่ว่า จุดที่ผมนั่งอยู่เนี่ย พนักงานก็แทบจะเดินเหยียบหัวผมผ่านไปมาอยู่แล้ว แต่เค้าก็ไม่สนใจ!!!

นั่นทำให้ผมหุบปากของตัวเองไว้ แล้วรอความหวัง ดูซิว่า ผมจะได้เมนู เมื่อเวลาผ่านไปเท่าไหร่ .......... ปรากฎว่า ไม่ว่าจะรอนานเท่าไหร่ ผมก็ไม่ได้เมนูซักที


นั่งไปนั่งมา มองไปนอกร้าน เหมือนโลกมันจะกลม ดันไปเจอเพื่อนที่ห้องศุภฯ (ห้องบาส) คนหนึ่ง เดินเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าร้าน ผมตะโกนเรียกทันที

"เฮ้ย ธาน (เพื่อนผมชื่อธานครับ)" มันเหลือบมาเห็นผม ก็เดินตรงเข้ามาทันที
"อ้าว หมัน มาทำไรวะ"

"กรูนั่งอยู่โออิชิราเมน มรึงคิดว่ากรูมาแดรกก๋วยเตี๋ยวเรือหรือไงล่ะ"
"แสดดดดด แล้วไม่เห็นมีราเมนอะไรของมรึงเลย"

"กรูรออยู่"
"อ้าว รอไม่มีพนักงานมารับออร์เดอร์เหรอ"

"เออ กรูรอมาจะวันนึงแล้วเนี่ย"
"อ่ะ ดีเลย กรูกำลังหิว กินด้วยเลยก็แล้วกัน"

ครับ อยู่ดี ๆ ก็มีเพื่อนมาร่วมชะตากรรมเพิ่มอีก 1 คน นั่งเอ๋อกันอยู่ 2 คน ก็ไม่มีเมนูมาที่โต๊ะซักที จนเพื่อนผมหัวเราะ

"หมัน สงสัยว่าวันนี้ เราไม่ได้กินแน่ว่ะ"
"เออ กรูก็ว่างั้น เอางี้ ไม่ต้องรอแมร่งแล้ว เดี๋ยวกรูจัดการให้"

ว่าแล้ว ผมก็เดินไปหยิบเมนูที่วางอยู่ข้าง ๆ เค้าท์เตอร์คิดเงิน เดินเอามาวางที่โต๊ะ!!!!!
แค่นั้นแหล่ะ พนักงานแทบจะกรูกันเข้ามารับออร์เดอร์ จนผมกับเพื่อนหันมามองหน้ากัน แล้วยิ้ม ๆ

"เออ สงสัยต้องไปหยิบเมนูก่อนแล้วเค้าถึงจะมารับออร์เดอร์มั้งเนี่ย"

ครับ กว่าจะได้กิน ก็ปาไปเกือบ ๆ ชั่วโมง!!!!

หิวชิบหาย แล้วคุณรู้ไหม ว่าคนหน้าตาญี่ปุ่น ๆ อย่างผม สั่งอะไรมากิน
555555 อย่าให้พูดครับ มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าคนหน้าตาอินเตอร์อย่างผม ของที่สั่งมันก็ต้องอินเตอร์ตามไปด้วย

ผมสั่ง


ราเมนหน้าผัดกระเพราหมู!!!!


แสดดดดดดดดดด ที่บ้านไม่มีกินหรือไงวะ ผัดกระเพราหมูเนี่ย!!!!!!!



สมันน้อย กระเพราหมู เบอร์ 14!!!!

Create Date : 13 มิถุนายน 2549 Last Update : 13 มิถุนายน 2549 17:44:36 น. Counter : 375 Pageviews.		20 comments
Share Tweet