40weeks::แล้วชีวิตฉันก็♥..ลัลลา..♥
สวัสดีค่า...พี่น้องbloggangทุกท่าน...ขอบคุณเพื่อนคนพิเศษหลายท่าน ที่มาแวะเวียนทักทายกันทุกวันนะคะ วันนี้พาหลานตัวน้อยมาทักทายกันค่ะ หลังจากพบคุณหมอครั้งล่าสุด...นัดกันไว้ว่าจะเร่งคลอดวันที่24ธันวาคม เพราะคุณแม่เมย์ไม่มีอาการเตือนว่าจะคลอดสักเท่าไหร่เลย แต่พอครบกำหนด40weeks วันที่21ธันวาคมปุ๊บ...เวลาตีสามอิฉันเริ่มรู้สึกถึงความแตกต่างในการปวดท้อง...เคยเจ็บเตือนค่ะ แต่คราวนี้มันเจ็บต่างไป นอนพิจารณาอาการเจ็บจนตีห้า(จริงๆขี้เกียจลุก..ห่วงนอนซะมากกว่า) ถึงปลุกพ่อม้ง... ไปถึงโรงพยาบาลหกโมงกว่าๆค่ะ...ตรวจเบื้องต้นปากมดลูกเปิดประมาณสามเซนติเมตร คุณหมอคาดว่าน่าจะคลอดประมาณบ่ายสองหรือสามโมง พยาบาลจึงบอกให้พ่อม้งกลับก่อนก็ได้..อ้าว ซะงั้น..แต่พ่อม้งไก็รออยู่หน้าห้องแบบในหนังน่ะแหละค่ะ ได้รับการดูแลที่ดีมาก เพราะช่วงที่ไปนักศึกษาพยาบาลมาฝึกงานเพียบ ระหว่างนอนดูอาการน้องๆมาเกาะเฝ้าข้างเตียงตลอดเวลา พร้อมขอสัมภาษณ์คุณแม่ไปทำรายงาน โดยตอบแทนด้วย การนวด ให้กำลังใจ และปลอบอีกต่างหาก.. จนประมาณเก้าโมงเช้าค่ะ...ย้ายไปห้องคลอด เจ็บท้องมากๆแต่ไม่มีน้ำเดิน คุณหมอจึงทำการเร่งคลอด และเจาะถุงน้ำคร่ำ...ความเจ็บปวด เริ่มมากขึ้น..มากขึ้น จากทุกๆสิบนาที แทบจะเป็นทุกๆนาที เจ็บแบบไหนหรือค่ะ เริ่มความเจ็บด้วยจากที่หลัง แปลบๆๆๆ ส่งมาเป็นทอดๆที่ท้องน้อย แล้วคล้ายๆมีอะไรบีบรัดในท้องเรา เหมือนทะลุออกมา แล้วความเจ็บนั้นก็หายไป คุณหมอถามว่าจะรับยาระงับปวดไหม..อิฉันส่ายหน้าค่ะ เพราะเคยดูYOUTUBEเด็กที่แม่ได้รับยาตอนคลอด ออกมาปุ๊บจะหงอยๆ แต่พวกที่ไม่ได้รับยาออกมา เด็กจะactiveทันที
เจ็บถี่ขึ้นเรื่อยๆ..เขย่าเตียงซะจนสายน้ำเกลือแทบหลุด ตอนนี้สารภาพว่า เริ่มคิดถึงยาที่หมอถามเมื่อกี้ซะแล้ว เพราะมันเจ็บเหลือเกิน..เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มจะเหมือนปวดอึแต่มันไม่ใข่นะคะ..แล้วเราจะเริ่มรู้สึกอยากเบ่ง จนถึงตอนนี้เวลาประมาณเที่ยง..คุณพยาบาลตรวจอีกครั้งปากมดลูกเปิดได้เจ็ดเซนติเมตร จึงตามคุณหมอที่อิฉันฝากพิเศษไว้ เตรียมทำคลอดค่ะ..ระหว่างนี้คุณพยาบาลบอกว่าอย่าเพิ่งเบ่งค่ะ..เดี๋ยวเจ็บ แต่แอบเบ่งไปหลายที ด้วยแรงทางธรรมชาติมันบอกตัวเราว่าลูกอยากออกมาแล้ว
น้องๆนักศึกษาก็ยังนั่งเกาะติดจออยู่ จากคนเดียว เริ่มเป็นสาม-สี่คน ตอนใกล้ๆคลอด ลืมตามามอง..เริ่มเป็นสิบคน ยังกะเชียร์บอลเลยค่ะ.. และเมื่อความเจ็บถึงขีดสุดกองเชียร์ก็เริ่มให้เบ่ง(คุณหมอและพยาบาลนะคะ น้องๆเค้ายืนดูกันเงียบสนิท)...เบ่งอยู่ประมาณห้าครั้ง(พยายามจดจำรายละเอียดมาเขียนบล็อค) และแล้ว..เวลา12.44น. สาวน้อย"ลัลลา" ก็ออกมาลืมตาดูโลก ได้ยินเสียงร้องของเธอ..ร้องแบบแข็งแรงเชียวค่ะ ดีใจไปเปราะนึงว่าลูกแม่ไม่เป็นใบ้แล้วหลังจากเช็ดทำความสะอาดเบื้องต้น คุณพยาบาลอุ้มลัลลามาวางบนอกให้ดูดนมแม่ คุ้มค่าแก่การไม่รับยาแก้ปวดจริงๆ เธอกระดุ๊กกระดิ๊ก ส่ายหน้าไปมา ลืมตามามองเราได้ทันที..พอเห็นหน้าของสาวน้อยชัดๆ อิฉันถึงกับหัวเราะออกมา หน้าเธอเหมือนพ่อม้งสุดๆเลยค่ะ การได้คลอดลูกเอง..เป็นประสบการณ์ที่ เจ็บค่ะ สำหรับอิฉันมันเป็นการสอนเราเบี้องต้นว่าเรายังต้องอดทนกับสิ่งต่างๆต่อไปจากนี้ให้ได้ เริ่มต้นด้วยการอดนอนเลยค่ะ..ลัลลา มีอาการตัวเหลือง เกินค่าที่กำหนดไปเล็กน้อยต้องอบตัวค่ะ พร้อมกับกินนมแม่เยอะๆ อ้ายเราก็มือใหม่ น้ำนมยังน้อย..ประกอบกับการให้ไม่ถูกท่า ลูกเลยกินได้น้อยในวันแรกๆ
แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ ได้กลับบ้านในวันที่สามหลังจากคลอด เย้..เย หมดแรงกันทั้งพ่อลูก...ลาไปด้วยภาพนี้ค่ะ ท่านอนอันน่ารักของพ่อม้งและลูกแม้ว ตื่นมาเห็นตอนเช้ามืด เห็นแล้วยิ้มได้จริงๆค่ะ..น่ารักที่สุด
Create Date : 28 ธันวาคม 2553 |
|
53 comments |
Last Update : 28 ธันวาคม 2553 4:07:27 น. |
Counter : 810 Pageviews. |
|
|
|
ขอแสดงความยินดีด้วยกับสมาชิกใหม่ของครอบครัว
(ครอบครัวบล็อกแก๊งค์ด้วยนะ อิอิอิ)
ขอให้น้องเมย์แข็งแรง
ขอให้น้องสดใสร่าเริง
ขอให้พ่อม้งพักผ่อนเยอะๆ เพราะได้ตื่นมาอุ้มลูกทุก 2 ชั่วโมงแน่ๆ 555
สู้ๆๆๆครับ
เหนื่อยแต่มีความสุขมากจริงๆ
ปล.ถ่ายรูปน้องเยอะๆนะครับ
อย่าพลาดรอยยิ้มแรกของเค้าเชียว
และที่สำคัญอย่าใช้แฟลชกล้องถ่ายรูปนะครับ
(อันนี้ต้องบอกคนมาเยี่ยมด้วย
บางทีชอบเผลอครับ)