ชายหนุ่มเคว้งคว้าง เดินบุกไปหามุนจุงที่ห้องทำงาน
     “คุณมุนจุง!”
     ชายหนุ่มยอมเสียมารยาท ลากแขนภรรยาของเพื่อนรุ่นพี่ออกมาจากห้อง ท่ามกลางเจ้าหน้าที่ของโรงแรม เขามีหล่อนเป็นทางออกคนเดียวเท่านั้น
     “คุณเทซก มีอะไรหรือคะ? ฉันกำลังประชุมอยู่”
     น้ำเสียงของคนพูดติดจะเย็นชาเล็กน้อย ไม่สนว่าคนที่กำลังสนทนาด้วยคือผู้อำนวยการ ผู้บังคับบัญชาหมายเลข 1
     “ธิชา ธิชาไปไหน? เมื่อไหร่?” ชายหนุ่มถามตะกุกตะกัก
     มุนจุงมองเขาเหมือนคนแปลกหน้า หล่อนพยายามควบคุมอารมณ์ที่จะไม่โกรธ ไม่ต่อว่ามาเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ตามคำขอร้องของคนที่จากไป
     “ไปไหน? ก็กลับประเทศไทยสิคะ” หล่อนเมินชา
     “แต่ถ้าจะตอบจริงๆ ฉันก็ไม่ทราบหรอกค่ะ ธิชาคงไม่มีความเข้มแข็งพอที่จะบอกฉันในตอนนี้ แล้วที่ต้องไป ก็เพราะอยู่ที่นี่ไม่ได้นี่คะ เอกสารไล่ออกให้เวลา 1 เดือน แต่ก็ส่งนโยบายผ่านคุณชินเน่ให้ไปเร็วที่สุด เป็นฉันก็คงอยู่นานเกิน 3 วันไม่ได้หรอกค่ะ ไล่กันถึงขนาดนี้!”
     “อยู่ที่นี่ไม่ได้! ผมไม่เข้าใจ!”
     มูนจุงถอนหายใจ
     “คุณเทซกไล่ธิชากรออกนี่คะ ชัดเจนอยู่อย่างนั้น จดหมายก็มีเป็นหลักฐาน สั่งจ่ายทั้งค่าชดเชย ทั้งออกหนังสือรับรอง...ให้ธิชาไปโดยเร็วที่สุด ทั้งๆ ที่ก็ทราบว่าเค้าก็อยู่ต่ออีกไม่นาน เขาขอแค่ได้อยู่ช่วยงานแต่งงานของคุณ อีกแค่ไม่นาน...คุณก็ยังทนรอไม่ได้!”
     “จดหมายไล่ออกจากคุณ ลายเซ็นของคุณ! มีคุณคนเดียวเท่านั้นทำได้ ...ผู้อำนวยการ”

     “ผมไม่เซ็น และไม่เคยเซ็น!”
     เทซกแทบล้มทั้งยืน ทำไมจะไม่ทราบคนที่สามารถเซ็นคำสั่งไล่พนักงานระดับธิชากรออกได้ ต้องเป็นระดับผู้อำนวยการ
แต่ทว่า...ตอนไหน?
     “คุณเมาหรือเปล่าคะ? ท่านผู้อำนวยการ ตอนนี้ ฉันรู้สึกเสียใจ ฉันไม่น่าเล่าเรื่องจุนโซและอุนโซให้ธิชากรฟัง ไม่น่ายอมให้เค้าซึมซับความลึกซึ้งของคุณสามคน และไม่น่าปล่อยให้ใกล้ชิดคุณ เพียงเพราะว่าความปรารถนาดีของเค้าอาจจะทำให้คุณซึ่งเป็นผู้อำนวยการที่รักของพวกเรามีความสุข"
     มูนจุงนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งได้รับ
     "แต่ฉันลืมไป ลืมไปว่าไม่ว่าจะอย่างไร ธิชาก็ไม่มีวันเติมเต็มในสิ่งที่คุณต้องการได้ สิ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งได้รับก็คือคำสั่งไล่ออก ราวกับคนไร้ค่าคนหนึ่ง เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคุณ”
     เทซกได้ยินเสียงมูนจุง กระแทกลึกเข้าไปในอกเบื้องซ้าย
     “ผมไม่เคยเซ็น ผมขอยืนยัน”
    “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องไปดูที่แผนกบุคคลเถอะค่ะ ในแฟ้มพนักงานเป็นลายเซ็นท่านชัดเจน”
     หญิงสาวบอกอย่างตัดใจเสียงเข้ม ก็หล่อนเห็นและได้อ่านคำสั่งนั้น แต่คงไม่ขึ้นใจเหมือนคนที่จากไปแล้ว 
     ธิชากรฝากจดหมายไว้ให้หล่อนเข้าแฟ้มในสภาพยับยู่ยี่ เพราะแผนกบุคคลไม่มีต้นฉบับพิมพ์ ‘ไม่ต้องดู ก็จำได้ขึ้นใจ’ คนส่งให้ยิ้มขื่น

     “พี่มุนจุง!...” เทซกเรียกชื่อคนที่เขาถือว่าสนิทด้วย
     มุนจุงถอนหายใจ รู้สึกตัวว่ารุนแรงไปหน่อย ถ้าเป็นเวลาปกติ เทซกอาจจะไล่หล่อนออกไปอีกคนก็ได้ แต่คำเรียกขานทำให้หญิงสาวใจอ่อน ชายหนุ่มไม่เคยขานเรียกมูนจุงแบบนี้มาก่อน
     ขณะนี้เขากำลังเป็นชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
     “ขอโทษค่ะคุณเทซก ที่จริงฉันโมโหมากที่ทราบเรื่อง ฉันเป็นถึงผู้จัดการบุคคล ผู้อำนวยการจะไล่ใครออก ฉันยังไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ พวกเราพอทราบกันดี กับผู้หญิงทั่วไป พอคุณเบื่อ ก็เปลี่ยนใหม่ คนที่คุณรักคือ...อึนโซ คุณรักอึนโซมาก มากจนไม่อาจตัดใจลืมเรื่องราวเก่าๆ ได้ พอทราบว่าคุณจะแต่งงาน ที่จริงพวกเราทุกคนรู้สึกยินดีด้วยใจจริง แต่...พอฉันเห็นเอกสารที่คุณสั่งลงมาเพื่อไล่ธิชาให้พ้นทางกับตา ได้อ่านทุกตัวอักษร ฉันไม่ทราบเหตุผลจริงๆ ว่าทำไมถึงทำกันเจ็บปวดขนาดนี้”
     มูนจุงร่ายยาวถึงสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในอก อย่างน้อยถ้าเทซกจะโกรธ ก็ให้คราวนี้คราวเดียว!
     “ถึงฉันจะโกรธแต่ก็ทราบว่านี่คือตัวตนของคุณ แต่คุณรู้ไหม? ธิชา...ทำทุกอย่างเพื่อให้คุณได้มีโอกาสได้พบคุณมินฮา แม้กระทั่งต้องทนเผชิญกับข่าวลือเรื่องคุณสองคนไปทำอะไรกันที่สวนทั้งที่คุณมินฮายังอยู่ ไปๆ มาๆ เรื่องก็กลายเป็นธิชาคนเดียวที่เที่ยวตามตื้อให้ท่าคุณ แต่เค้าก็ยังอยากอยู่ที่นี่ จนกว่าจะแน่ใจว่าคุณมีความสุขและได้รับสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตจริงๆ หลายอย่างที่ธิชาต้องทำเพื่อให้คุณมีความสุขมันมากมายเหลือเกิน...แม้กระทั่งการที่จะทำตามคำสั่งของคุณแบบนี้โดยไม่ปริปากกล่าวโทษอะไรเลย”
     “พี่มุนจุง!”
     เทซกมึนงง มือไม้อ่อน เขาเมา! หรือสมองเสื่อม! ขนาดจำไม่ได้เชียวหรือว่าทำอะไรลงไป?
     “เรื่องที่สวน?”
     “ก็ใช่นะสิคะ ใครๆ เขาก็ทราบกันทั้งนั้นว่า ว่าคุณ...กับธิชา... คุณทำอะไรไว้”
     “ทุกคน?...” ชายหนุ่มทวนคำ พยายามลำดับเรื่อง
     “ใช่ค่ะ...ทุกคนในซกโซรีสอร์ท เพราะมีคนเห็น ปากต่อปาก มันผิดเพี้ยนหมด คุณถึงทนไม่ได้ ต้องกำจัดธิชาไปใช่ไหมคะ?”
     เทซกตัวชา นี่...เขาทำธิชากรเดือดร้อนอีกแล้ว!
     “ถ้าผมยังมีสติอยู่ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน ผมไม่เคยคิดจะไล่ธิชาออกเด็ดขาด ไม่ว่าผมจะต้องเห็นเค้ามีคู่หมั้น หรือแต่งงาน หรือไม่รู้สึกอะไรกับผมอย่างที่ผมรู้สึก สิ่งที่เกิดขึ้นที่สวน...เป็นเพราะผม ผมเริ่มก่อนทั้งนั้น ดังนั้นผมจะไม่เป็นอย่างที่ผมเคยเป็น ธิชามีค่าสำหรับผม ถึงแม้ เธอไม่เคยรับรู้ก็ตาม แล้วจะทำอย่างนั้นทำไม? เค้าสามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างมั่นคง และสามารถเผื่อแผ่ให้ใครก็ได้ นานตราบเท่าที่เค้าต้องการจะอยู่”
     มุนจุงสบสายตากับชายหนุ่มอย่างพินิจ เมื่อเขายอมรับอย่างลูกผู้ชาย
     “แต่เอกสารนั้นชัดเจน คุณไปเซ็นตอนไหน มีใครเอาไปให้คุณโดยที่ไม่บอกว่าเป็นเอกสารอะไรหรือเปล่า?”
    เทซกสะท้าน ปกติเขาตรวจเอกสารก่อนเซ็นทุกครั้ง แต่วันนั้น...หลังจากที่เขากลับมาจากโซล กำลังว้าวุ่นใจกับเรื่องราวมากมาย แล้ว...

    “พี่เทซก... เซ็นเอกสารให้ก่อน...”
     ยุนชินเน่วิ่งมาจากในตึก ในขณะที่เขากำลังจะก้าวขึ้นรถไปหาลูกค้า ทั้งๆ ที่ปกติหญิงสาวจะวางมาดนางพญาเสมอ ริมฝีปากบางยิ้มประจบ พร้อมเอกสารปึกใหญ่ถูกยื่นส่งมาให้
     “เอกสารอย่างนี้พี่เซ็นให้ไม่ทันหรอก พี่ต้องดูก่อน”
     เทซกปฏิเสธ สิ่งที่เรียนรู้ คือการอ่านเอกสารที่ต้องเซ็นทุกฉบับ
     “ไม่มีอะไรเกี่ยวกับการเงินหรอกค่ะ แค่เรื่องของบุคคลเอง”
     “แต่...พี่รีบมากนะเดี๋ยวจะไม่ทัน พี่ต้องไปพบท่านผู้ว่า ตอนนี้ก็สายมากแล้ว พี่ไม่ชอบผิดเวลานัด”
     “พี่คะ กว่าพี่จะกลับมาก็ทำอะไรไม่ทันแล้ว” ชินเน่อ้อน ท่าทางเร่งรีบจริงๆ
     เทซกถอนหายใจดึงปากกามาเซ็น เขาอ่านผ่านๆ ไปได้ สองสามเรื่องเห็นว่าไม่ใช่เรื่องการเงิน แล้วชินเน่ก็ชี้ให้เขาว่าควรเซ็นตรงไหน
     “ที่จริงเธอก็ลงชื่อเองได้นี่นา เรื่องแค่นี้เอง”
     “ก็อยากให้พี่ออกคำสั่งเองค่ะ ฉันจะได้สั่งงานได้”
     ชายหนุ่มยิ้มขัน ก่อนจะขึ้นรถ “ร้ายอย่างเธอนี่ มีใครจะไม่ทำให้”
     ภาพล่าสุดคือน้องสาวของยุนจุนโซโบกมือให้อย่างร่าเริง เทซกตัวสั่น เมื่อนึกถึงตอนนั้นรอยยิ้มของ “ชินเน่”

     เขาคำราม “ยุนชินเน่!”

*****************************

     เทซกหนุ่มผละจากห้องทำงานของมูนจุง มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของชินเน่ราวกับพายุ
     ไม่ว่าชินเน่จะทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโกรธหล่อนเลยสักครั้ง หากคราวนี้ โทสะ...พุ่งสาดเข้ามา...จับจิต
     “จุนโซ ฉันจะทำอย่างไรกับน้องของนายดี?”
     ชายหนุ่มแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร นึกถึงเวลาที่เดินผ่านร่างบาง...ที่ค้อมตัวลงทักทาย จนเขาไม่อาจฝ่ากำแพงลึกไปถึงหัวใจที่อ่อนโยนอบอุ่นนั้นได้อีกต่อไป...ช่างโง่เหลือเกิน
     กำแพง!...ที่คิดว่าหล่อนเป็นคนสร้างขึ้นมา ที่แท้....เพราะเขาเอง!...
     “ธิชาบอกว่าจะติดต่อมาเอง คงอีกนานหรือไม่ติดต่อมาเลยก็ได้ พวกฉันเคารพในการตัดสินใจของเขาค่ะ”
     มูนจุงกางแฟ้มให้อ่านเนื้อความในจดหมาย สภาพของมันยับเยินราวกับคนอ่านบีบเอาไว้แน่น ตอนนี้จดหมายนั่น...อยู่กับเขา กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย แนบกับอก ลายเซ็นชัดเจน!
     “จุนโซ น้องสาวของนายต้องการสิ่งชดเชยมากเกินไปแล้ว!”
     “อึนโซ เธอขอให้พี่ดูแลชินเน่ สงสารชินเน่ นี่คือสิ่งที่เค้าตอบแทน จะยังให้เมตตาอีกหรือ?”
     เขาคร่ำครวญในอก ธิชากรได้รับการจ่ายค่าชดเชย หากต่อไปเล่า? เด็กกำพร้าที่หล่อนดูแลอยู่...แล้วจะเป็นอย่างไร? ไม่มีแม้กระทั่งคนรักที่อุปโลกน์ขึ้นมาเพื่อผลักไสกัน

     ความโกรธ เหมือนไฟที่คอยเผาผลาญหัวใจ ถ้ามีธิชากรเคียงข้าง หล่อนคงหาทางหยุดยั้งเขาได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หากตอนนี้ เทซกต้องคิดเอาเอง และเลือกเอง ว่าจะยอมเผาหัวใจตัวเองให้มอดไหม้ไปตามความต้องการของชินเน่ หรือจัดการดับมันเสีย
     ความริษยาของชินเน่ก็เหมือนกัน หล่อนไม่ได้รักเขา หากเพียงต้องการใครสักคนหนึ่งเคียงข้าง ที่เจ็บปวดเหมือนกัน ความอยากเอาชนะต่อชะตาชีวิตที่ลิขิตให้ต้องผิดที่ผิดทาง ไฟริษยากำลังเผาผลาญจิตใจของหล่อน
     ชายหนุ่มหลับตาชะลอฝีเท้า เริ่มวางใจสงบเมื่อนึกถึงคนที่มักจะดับไฟให้มาเสมอ สะท้อนใจ ความโกรธเกรี้ยวเปลี่ยนมาเป็นสมเพศ กับการกระทำของชินเน่ เขาจะไม่ยอมเป็นเหมือนหล่อน รุ่มร้อนและไข่วคว้าด้วยความอยากชนะ โต้ตอบให้กันและกันเจ็บปวด
     ใครคนหนึ่งเคยบอกเอาไว้ ให้อภัยไม่ดีกว่าหรือ?

******************

     ชินเน่เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร เตรียมตัวแล้วว่าจะรับมือกับพายุจากเทซกอย่างไร? ถึงอย่างไรก็วางใจ
     ธิชากร...ไม่มีวันเป็นเสี้ยนหนามตำใจหล่อนได้อีก เหมือนอึนโซ ที่จากไปแล้ว และตราบใดที่เทซกยังคงเจ็บปวด...เหมือนเฉกเช่นเดียวกัน
     “พี่เทซก..”
     ชินเน่ยิ้มใจเย็น รอคอย...ให้ชายหนุ่มแสดงโทสะออกมา หากเขาทำเช่นนั้น สัญญาของจุนโซและอึนโซช่วยเป็นเกราะป้องกันได้เสมอ
     “พี่อยากได้คำอธิบาย”
     เทซกวางกระดาษลงบนโต๊ะ สงบและนิ่ง สายตาของเขาเย็นชาจนชินเน่ไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
     “อ้อ... จดหมายนี่ พี่เป็นคนเซ็นนี่นา” หญิงสาวรับหน้าตาเฉย
     “ใช่... พี่เป็นคนเซ็น แต่พี่อยากทราบเหตุผลที่เธอให้พี่ทำอย่างนั้น”
     คำถามนั้นไม่ได้คาดคั้นแต่หนักแน่น และยากที่จะเดาอารมณ์คนถาม
     “ก็ฉันเห็นว่าธิชากรจะเป็นปัญหากับพี่ในอนาคต ถึงอย่างไรเขาก็มีคนรักมาตามถึงที่แล้ว ในขณะที่พี่ไม่ได้แต่งงานกับมินฮา ถ้าขืนทำงานด้วยกันต่อมันอาจไม่ดีกับพี่ ผู้หญิงพวกนี้อยู่ใกล้มากก็จะคิดว่าเราจริงจังได้นะ ยิ่งมีข่าวลือเรื่องพี่ไปทำอะไรอะไรกันที่สวนคืนนั้น”
     “อะไร? ข่าวลืออะไร?”
     “พี่น่ะ...ไม่รู้หรือ? ทำอะไรเอาไว้ล่ะ? พวกพนักงานลือกันทั้งนั้นว่าพี่หลบคู่หมั้นไปทำอะไรกับธิชาที่สวน ถ้ามินฮารู้ต้องเป็นเรื่องแน่ แล้วเรื่องโรงแรมก็จะล้มเหลว ผู้หญิงแบบนั้นจะมีค่าพออะไร? คอยแต่จะวิ่งไล่จับผู้ชาย”
     เทซกตัวชา นึกถึงค่ำคืนวันนั้น นับแต่รู้จักกับเขา ธิชากรมีแต่เรื่องที่ต้องเจ็บปวดและเสียหายตลอดเวลา และด้วยอารมณ์โกรธ เขายังปล่อยให้หล่อนเผชิญกับคำนินทาเพียงลำพัง
     ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาท้าวแขนบนโต๊ะ
     “ชินเน่! ถ้าพี่จริงจังจริงๆ ล่ะ จริงจังและคิดแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ใช้ชีวิตร่วมกัน เหมือนกับที่พี่ต้องการใช้ชีวิตกับอึนโซ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้น พี่เป็นฝ่ายเริ่มเอง เป็นฝ่ายต้องการ... พี่นี่แหละ...ที่เป็นต้นเหตุทั้งหมด”
     “เป็นไปไม่ได้หรอก! ... พี่เป็นคนเบื่อง่าย สักพักพอมีคนใหม่อีก พี่ก็จะเปลี่ยนไปอีก”
    หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ในใจเฝ้าหวาดหวั่นมาตลอดเวลา เทซกไม่เคยยอมรับกับใครเรื่องของธิชากร แต่..เขากำลังยอมรับกับหล่อน?
     “ไม่! ชินเน่ ...พี่ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ พี่มีความรัก...พี่รู้สึกมั่นคง...เป็นความรู้สึกที่ดีมาก ฟังนะชินเน่ พี่รักธิชา! พี่รักธิชากร”
     ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ...ที่มีหัวใจให้กับเขาเพียงผู้เดียว เทซกคิดถึงเจ้าของนามนั้นจนใจแทบขาดรอน
     “พอทีเถอะ! พอทีเถอะ ฉันไม่อยากฟัง”
     ชินเน่เอามือปิดหู หล่อนยอมพ่ายแพ้ไม่ได้ นี่หล่อนแพ้อึนโซ แล้วยังจะมาแพ้คนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างธิชากรอีก หล่อนยอมไม่ได้!

     “ชินเน่..”
     ความโกรธาที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ของเทซก เปลี่ยนเป็นความเวทนา ชินเน่ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะพบความสุขของตนเอง
     “พี่กำลังจะบอกอะไรฉัน? ไม่ต้องเลยนะ...พี่นะโง่ ถ้าพี่แต่งกับมินฮาก็จะจบเรื่อง หรือไม่ก็เป็นฉัน ฉันรอพี่อยู่นะ... ทำไมพี่ถึงมองข้ามฉันไปหาคนอื่นอยู่ร่ำไป อย่าลืมสิ! ฉันคือคนเดียวที่เหลืออยู่!”
     หญิงสาวกรีดเสียง ทนไม่ได้กับท่าทีของเทซก หล่อนอยากระเบิดออกมา ทุกอย่างที่เก็บเอาไว้
     “ชินเน่!... อย่าเอาแต่ใจตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้! ”
     หญิงสาวปล่อยโฮ...ปัดแฟ้มบนโต๊ะลงพื้น ในขณะที่เทซกถอยออกมายืนกอดอกมองเงียบๆ
     “คำหนึ่งก็เป็นไปไม่ได้ สองคำก็เป็นไปไม่ได้ พี่ทำร้ายจิตใจฉันมานานแค่ไหนนะรู้หรือเปล่า?...”
     “พี่ขอโทษ...ชินเน่ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ แต่เธอไม่ได้รักพี่...เธอแค่ต้องการเอาชนะ อึนโซ จุนโซ และพี่ พี่รู้ดี”

     ที่ทับกระดาษแก้วถูกปาใส่ร่างสูงที่ยืนนิ่ง กระทบอกของชายหนุ่มแล้วกระดอนกระทบพื้นแตกกระจาย
     เทซกถอนหายใจ มองคนที่ยืนท้าทายอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มเคยเห็นหล่อนออกฤทธิ์อย่างนี้กับจุนโซ หลายๆ ครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจ
     และหลายๆ ครั้งนั้นเขา ‘ซัด’ หล่อนกลับแทนจุนโซ พี่ชายแท้ๆ ที่นิ่งเงียบรองรับอารมณ์ของหล่อนเพื่อชดเชยความผิดพลาดของโชคชะตา
     “อย่ามาทำเหมือนพี่จุนโซนะ พี่ไม่ใช่พี่ของฉัน ฉันเกลี่ยดที่พี่มองฉันแบบนี้ ตำหนิฉันเหมือนพี่จุนโซ ไม่เคยมองฉันอย่างที่มองอึนโซ!”
     “ไม่ได้! เพราะจุนโซเป็นพี่ของเธอ เมื่อไม่มีเค้าพี่ถึงต้องเป็นพี่แทนอย่างไรเล่า”
     “ฉันไม่ต้องการ! พี่จุนโซเกลียดฉัน แม่เกลียดฉัน ไม่มีใครต้องการฉัน ไม่มีอึนโซ ก็ไม่มีที่ว่างสำหรับฉันอยู่ดี ตอนนี้ทุกคนมีความสุข แล้วฉันเล่า? ฉันคือคนที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวอย่างนั้นนะหรือ! ใครจะชดเชยให้ฉัน?”
     เทซกมองเห็นเงาของตนเองในร่างของชินเน่ ร้องไห้คร่ำครวญ เรียกร้องและยึดติด ต้องการ...แต่ไม่เคยให้
     “เธอคิดผิดแล้ว มองโลกให้กว้าง รักคนอื่นให้เป็น รักนั้นจะกลับคืนมาหา แล้วเธอจะมีความสุข และควรจะมีความรักเป็นของตัวเองได้แล้ว อย่าเกาะติดกับพี่เลย พี่เป็นได้แค่พี่ชายของเธอจริงๆ”
     เขาเก็บจดหมายเข้ากระเป๋า เก็บเศษแก้วที่ตกแตก ไม่สามารถตอบสนองความรู้สึกของชินเน่ และไม่อยากให้มีความหวังอีกต่อไป

     ร่างเพรียวบางของชินเน่ถลาเข้ามากอดเขาจากเบื้องหลัง
     “แต่ฉันต้องการพี่ ให้ฉันเป็นความรักของพี่นะ ได้โปรดเถอะ....”
     หัวใจของเทซกหนักอึ้งไปด้วยความเวทนา แต่จะไม่ยอมทรมานใครอีก แม้วันนี้...ได้สูญเสียความรักของตัวเองไปแล้วก็ตาม
     “ชินเน่...อย่าทำร้ายตัวเองอย่างนี้”
     “ฉันต้องการพี่ พี่รักฉันเถอะนะ พี่เทซก”
     ชินเน่สะอื้นหลับตากอดเขาแน่น สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่คือการยอมจำนน ชายหนุ่มค่อยๆ ปลดอ้อมแขนนั้นออก
     ใบหน้าที่มักจะปั้นให้ดูสูงส่งและแสแสร้งเสมอ เต็มไปด้วยน้ำตา อ้อนวอน
     “เธอไม่ได้ต้องการพี่หรอก สิ่งที่เธอต้องการคือ...คนที่เจ็บปวดเหมือนเธอ พอได้แล้วเถอะนะ นับแต่นี้พี่เองก็ยังจะต้อง...เจ็บปวด แต่นั่นเพราะรักและเพราะการให้ พี่จะไม่ยอมเจ็บปวดเพราะการยื้อแย่งหรือไข่วคว้ากับสิ่งที่ไม่ควรเป็นของตนอีกต่อไป เธอ...ก็ควรทำเช่นนั้นเหมือนกัน”
     ชายหนุ่มหันหลังให้หล่อน ยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการอีกมากนัก
     แต่ชินเน่กรีดเสียงด้วยความผิดหวัง ไม่ยอมละโอกาสที่จะทำร้ายคนอื่นเช่นเดิม
     “พี่เทซก! ไม่มีอึนโซ ไม่มีธิชา ฉันจะคอยดูพี่เจ็บปวด พี่จะเจ็บปวดตลอดไป! ไม่มีใครเป็นความรักของพี่ ไม่มี...อย่าง...แน่นอน! ธิชาคนนั้นก็ไม่ใช่ น้ำหน้าอย่างพี่...ถ้าพี่ไม่ไขว่คว้ายื้อแย่ง ให้ตายพี่ก็ไม่มีทางได้ความรักนั่นมาหรอก”

     ชายหนุ่มชะงัก รับรู้สิ่งที่เป็นจริง
     อย่างนั้นนะหรือ? จริงหรือที่จะต้องไขว่คว้า? ที่ผ่านมา...เมื่อใดที่ยื้อแย่ง...ก็มีแต่แตกสลาย ...ต่างกันตรงไหน?
     คราวนี้เขาถอนหายใจ ถึงหล่อนไม่สาปส่ง เขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่.... ก็อดท้าทายโชคชะตาไม่ได้

     เทซกหันไปสบตากับยุนชินเน่ ริมฝีปากหยักมีรอยยิ้มที่มีความหวัง
     “พนันกันไหมชินเน่? จากนี้ไป...พี่จะไม่ไขว่คว้า ไม่แสวงหา แต่หากเมื่อไหร่ที่ความรักของพี่กลับมาที่ซกโซ เธอต้องยอมแพ้พี่นะ”
     ชายหนุ่มไม่รอคำตอบจากชินเน่ ก้าวออกมาจากห้องทำงานของหล่อน โลกของเขาหนักอึ้งมองเห็นแต่ความทุกข์ทน และสิ้นหวัง
     เมื่อ... ไม่ไขว่คว้า ไม่แสวงหา แล้ว....ธิชากรจะกลับมาได้อย่างไร?

 
     คง...ไม่มีโชคดีสำหรับเขาอีกต่อไป

**********