0006: วันที่ได้สอนป๊า (อาทิตย์ 2007.03.18) หูของผมกำลังฝึกรับฟังภาษาที่ไม่คุ้นชิน ลิ้นก็กำลังหัดงอและยืดเพื่อส่งสำเนียงที่ไม่คุ้ยเคย ยังมิต้องเอ่ยถึงตาที่ไม่ต้องพยายามอ่านข้อความที่ไม่เคยรู้ กระทั่งผิวหนังต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศที่พร้อมจะปลุกเส้นขนให้ลุกขึ้นมายืนได้ตลอดเวลา ยิ่งเป็นช่วงปลายหนาว ลมแรงแบบนี้ ทั้งหมดนั้นคือการเรียนรู้ แม้บางอย่างไม่ได้เรียนเพื่อที่จะรู้จนกระจ่าง แต่ก็เรียนเพื่อให้รู้พอที่จะอยู่รอด มีข้าวกิน มีน้ำดื่ม และสื่อสารกับเพื่อนร่วมงานได้ ช่วงเวลาเรียนรู้มีทั้งความสนุกที่จะได้รู้อะไรใหม่ๆ และความทรมานระหว่างเรียนในสิ่งที่ยาก และไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จะเราจะใช้สอยความรู้นั้นได้อย่างคล่องแคล่ว เหมือนการหัดเล่นกีต้าร์ ที่จะสนุกก็ต่อเมื่อตีคอร์ทไม่บอด พอเริ่มเล่นเป็นเพลงได้ก็จะสนุกยิ่งขึ้น และพอเดินทางมาถึง “คอร์ททาบ” ก็จะพบกับความทรมานอีกครั้ง ระหว่างที่ผมกำลังเรียนรู้อยู่ที่นี่ อีกพื้นที่หนึ่งของโลกก็กำลังมีคนเรียนรู้อยู่เช่นกัน และหากวัดกันตัวต่อตัว บทเรียนต่อบทเรียนแล้ว ผมไม่คิดว่าบทเรียนของเขาและเธอจะง่ายดายไปกว่าบทเรียนของผมเลยแม้แต่น้อย เขาและเธอที่ว่า คือ ป๊าและแม่ และบทเรียนที่ว่า คือ วิชาคอมพิวเตอร์ แน่นอนว่า หกสิบกว่าปีที่ผ่านมาของทั้งคู่นั้น ไม่เคยได้มีโอกาสจับเม้าส์ และเอานิ้วเคาะแป้นคีย์บอร์ด แม่คงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจับมีดจับตะหลิว ส่วนป๊าก็คงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการหยิบของชำในร้านเพื่อส่งต่อให้ลูกค้า เพื่อจะได้จับเงินมาใส่ลิ้นชักโต๊ะเก็บตังค์ เม้าส์ ที่พวกเราใช้กันได้คล่องแคล่ว จึงไม่ใช่อะไรที่จะบังคับกันได้ง่ายๆ สำหรับป๊าและแม่ สำหรับพวกเขาแล้วการจับ “เม้าส์” ไม่ต่างอะไรกับการจับ “หนู” ที่ซุกซนเลย แน่นอน สำหรับคนที่ยังต้องการคำแนะนำว่าจะเปิดคอมฯ นั้นต้องกดที่ปุ่มไหน จะนับประสาอะไรกับการควบคุมลูกศรบนหน้าจอมอร์นิเตอร์ ยังโชคดีที่บ้านผมยังมีพี่สาว ที่ขณะนี้ต้องควบตำแหน่งอาจารย์สอนวิธีใช้คอมฯ ให้กับป๊าและแม่อีกหนึ่งตำแหน่ง ผมยังหลับตานึกภาพพวกเขาสอนกันเรียนกันว่ามันคงน่าเอ็นดูดีไม่น้อย เวลาเห็นคนที่ผ่านโลกมามากมานั่งร่ำเรียนอะไรเหมือนเด็กๆ ผมว่ามันน่าเอ็นดู และคงจะยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่ เมื่อเป็นป๊าและแม่ ผมนึกออกเลยว่า ป๊าจะปล่อยฮากับลีลาขยับเม้าส์อย่างไร เพราะป๊าคงบังคับมันไม่ได้ดั่งใจอยู่หลายวัน บังคับลูกชายหัวดื้อคนนี้บางทียังง่ายกว่าบังคับหนูไฟฟ้าตัวนั้น ป๊าคงต้องทำความเข้าใจอะไรต่อมิอะไรบนหน้าจออีกมาก เมื่อเปิดเครื่องขึ้นมาแล้วต้องกดที่ไหน กดกี่ครั้ง การกดสองครั้ง (ดับเบิ้ลคลิก) กับการกดหนึ่งครั้งต่างกันอย่างไร แล้วปุ่มซ้ายกับปุ่มขวาของเม้าส์ล่ะ มันต่างกันอย่างไร ป๊าคงต้องค่อยๆ เรียนรู้ไป และเชื่อได้ว่า แรกๆ ป๊าคงไม่ค่อยกล้ากด และพอถูกพี่สาวบอกให้กดสองครั้งติดกัน ก็คงต้องใช้เวลาพอประมาณกว่าจะได้จังหวะ “ดับเบิ้ลคลิก” ที่พอเหมาะ เชื่อว่าต้องมี “ทริปเปิ้ลคลิก” เกิดขึ้นเป็นแน่ ยิ่งคิดผมยิ่งอยากทำหน้าที่เป็นครูจับมือป๊าเลื่อนเม้าส์ ผมว่าเราคงสนุกกัน แม่น่ะเหรอ? เรื่องเทคโนโลยีสำหรับแม่ดูจะเป็นเรื่องยาก อย่าให้แม่ปรับสีทีวี ปรับคอนทราส หรือปรับแต่งภาพใดๆ ทั้งสิ้น สำหรับแม่ นั่นไม่ต่างอะไรกับการตัดสายระเบิด ขนาดเพิ่มเสียง แม่ยังกดเป็นเปลี่ยนช่อง! บ้านของเรา แม่เป็นฝั่งหัวใจ ผมได้รับอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกอ่อนไหวจากแม่มามาก ส่วนป๊าเป็นฝั่งสมอง ป๊าสอนวิธีใช้ชีวิตให้รอดในสังคมให้กับผมเสมอ เรื่องเทคโนโลยีจึงต้องยกให้ป๊า และผมเดาว่าป๊าน่าจะเป็นนักเรียนดีเด่นที่เรียนรู้ได้เร็วคนหนึ่งเชียวล่ะ ป๊ากับแม่เกิดนึกคึกอะไรถึงมาเรียนรู้วิธีใช้คอมพิวเตอร์กันตอนนี้? พฤติกรรมทำนองนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก ถ้าไอ้ลูกแหง่คนนี้ไม่เก็บกระเป๋าออกจากบ้านมาทำงานในต่างแดน ที่ค่าโทรศัพท์แพงเกินกว่าที่จะคุยกันให้ความคิดถึงสลายตัว มีเรื่องมากมายที่อยากถาม มีหลายเรื่องที่อยากเล่าให้ฟัง มีความเป็นห่วงเป็นกองที่ต้องส่งผ่าน ยังไม่นับความรัก นั่นเองเป็นเหตุผลที่ต้องอาศัยเทคโนโลยีอินเตอร์เน็ตเข้ามาเชื่อมตรงกลางระหว่างเรา ยิ่งได้เห็นหน้าค่าตากันผ่านทางเว็บแคมก็ดูเหมือนรอยยิ้มของแม่จะกว้างขึ้น ไอ้ลูกคนนี้จะอ้วนขึ้นมั้ย หน้าตายังสดใสรึเปล่า ยิ้มให้แม่ดูทีซิ ส่งจูบให้ป๊ากับแม่หน่อย ไกลก็เหมือนใกล้ ใกล้แต่ก็ยังคงไกลอยู่ แต่อย่างน้อยเราก็ได้เห็นรอยยิ้มของกันและกัน หน้าต่างอินเตอร์เน็ต เอ็กซ์พลอเรอร์มีปุ่มมากมายให้กด ป๊าคงต้องเรียนรู้ที่จะกรอกและกดปุ่มเพื่อที่จะเชื่อมต่อมายังบล็อกแห่งนี้ เพื่อที่จะได้มาอ่านข่าวคราวของลูกชายแบบวันต่อวัน เหมือนอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเช้า ถ้าป๊าอ่านมาถึงบรรทัดนี้ ขอบอกว่า “ป๊าเก่งมาก” หน้าต่างเอ็มเอสเอ็นที่พวกเราใช้กันคล่องแคล่ว มันก็ไม่ง่ายนักสำหรับนักเรียนหัดใหม่ ต้องคลิกตรงไหน ยังไง กี่ครั้ง แล้วหน้าต่างมันเด้งขึ้นมาแล้วยังไงต่อ แล้วหากอยากเห็นหน้าลูกต้องกดปุ่มไหน อยากได้ยินเสียงต้องทำยังไง นั่นคือคำถามที่ป๊าต้องรีบจดจำคำตอบให้ได้ภายในเร็ววัน เราจะได้สื่อสารกันในเวลาที่อาจารย์สาวคนนั้นไม่อยู่บ้านแล้ว พี่สาวของผมกำลังจะเดินทางไปศึกษางานที่เพนซิลวาเนีย สหรัฐอเมริกา เป็นเวลาสี่เดือน เป็นการเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าป๊ากับแม่จะเหงา นั่นเอง เราจึงวางแผนการณ์เปิดคอร์สสอนคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตให้ป๊ากับแม่แบบเร่งรัดให้ทันท่วงที เพราะเมื่อวันนั้นมาถึง เราสามฝ่ายคงต้องพูดคุยกันผ่านอากาศ หอมแก้มกันผ่านจอมอนิเตอร์ เมื่อเช้านี้เราคุยกันอยู่นานเกือบชั่วโมง เป็นการคุยกันครั้งที่ยาวที่สุดตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ แม่ถามว่า จะไปนอนพักไหม เหนื่อยรึเปล่า ผมตอบหลายครั้งว่า ไม่เลย อยากคุยด้วย คุยกันนานๆ ได้เลย วันนี้ผมว่าง ไม่มีอะไรสำคัญที่ต้องทำหรอก จะมีอะไรสำคัญไปกว่าการได้คุยกับคนที่เรารักอีกเล่า? ตลกดีที่ตอนจะปิดเครื่องแล้วผมได้ยินเสียงป๊าบ่นว่าหาปุ่ม Disconnect ไม่เจอ ป๊านึกว่าสายตัดจากผมไปแล้ว ผมเรียกป๊าทางหูฟัง แต่เดาว่าป๊าคงถอดหูฟังออกไปแล้ว ผมจึงพิมพ์ข้อความในหน้าต่างเอ็มเอสเอ็น “ป๊า เดี๋ยวเอ๋บอกให้ว่า ปุ่ม Disconnect มันอยู่ตรงไหน” ป๊าเห็นแล้วจึงหยิบหูฟังมาครอบศีรษะอีกครั้ง ผมค่อยๆ บอกป๊าที่ละขั้นตอน กะอีแค่จะปิดหน้าต่างหนึ่งลง ยังอธิบายกันนาน “ป๊าดูที่หน้าจอนะ มันจะมีแถบข้างบน ดูที่มุมขวาบน จะมีปุ่มสามปุ่ม เห็นมั้ย มีสีแดงกากบาท สี่เหลี่ยมเล็กๆ สองอัน แล้วก็อันที่มีขีดใช่ไหม ป๊ากดที่อันที่มีขีดนะ พับเก็บมันลงมาก่อน” “กดกี่ครั้ง” ป๊าถาม “ครั้งเดียวก็พอ” ผมตอบ “ดูที่มุมขวาล่าง เห็นสัญลักษณ์จอสองจอไหม?” “ที่เป็นทีวีเล็กๆ สองอันน่ะเหรอ?” “อืม อันนั้นแหละ ป๊าคลิกสองครั้งติดกันนะ” “มันขึ้นมารึยัง?” “เออๆ ขึ้นมาแล้ว” ป๊าส่งเสียงดีใจ “เก่งมาก คราวนี้ป๊าดูนะ ในนั้นจะมีปุ่ม Disconnect อยู่ ป๊าก็กดที่ปุ่มนั้นแหละ แล้วค่อยปิดคอมฯ” “กดเลยใช่ไหม?” “เดี๋ยว! พอป๊ากดแล้วจะตัดจากเอ๋ไปเลยนะ แล้วพรุ่งนี้คุยกันนะป๊า หวัดดีนะ” แล้วป๊าก็กดปุ่มนั้น ผมกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ผมว่าป๊าน่ารักดี เวลาที่เรียนตามที่ผมสอน เป็นทีของผมบ้าง หลังจากที่ผมได้รับการพร่ำสอนจากป๊ามาตลอดตั้งแต่ยังเด็กจนกระทั่งถึงตอนที่จะเดินทางมาที่นี่ ทั้งป๊าและแม่สอนอะไรต่อมิอะไรมากมาย ทั้งที่เคยสอนแล้วและสิ่งใหม่ คนเป็นพ่อเป็นแม่คงมีเรื่องสอนลูกได้ตลอดชีวิต เช้าวันนี้ ผมรู้สึกดีที่ได้คุยกับป๊าและแม่ อากาศหนาวๆ ที่โอบล้อมตัวอยู่ดูจะอบอุ่นขึ้น และอีกหนึ่งความรู้สึกที่ผุดขึ้นมากลางหน้าอกข้างซ้าย ผมรู้สึกมีกำลังใจที่จะเรียนรู้สิ่งที่ผมยังไม่รู้ ก็ขนาดป๊ายังเรียนรู้เพื่อที่จะคุยกับลูกเลย นี่ล่ะมังความสวยงามของ “บ้าน” สถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในโลก ซึ่งเอาเข้าจริงแล้ว มันอาจไม่ใช่สถานที่ที่มีรูปทรงมวลสารสันฐานเป็นกล่องสี่เหลี่ยมที่มีหลังคาปิดฝาไว้ แต่มันคือมวลองค์ประกอบง่ายๆ ที่เกิดขึ้นได้ทุกที่ที่มีคนที่รักกันมาอยู่ร่วมกันครบทุกคน กระทั่งในความล่องหน “บ้าน” ก็ยังอบอุ่นเสมอ   Create Date : 18 มีนาคม 2550 33 comments Last Update : 18 มีนาคม 2550 12:30:22 น. Counter : 597 Pageviews. Share Tweet

อ่านไป.. พี่เอ๋เชื่อมั้ย? ....ม ด ร้ อ ง ไ ห้...~** เรื่องที่พี่เอ๋เขียนว่าไปมันก็คล้ายๆกับเรื่องของมดมากเหมือนกัน พ่อกับแม่มดก็คล้ายๆกับป๊าและแม่ของพี่เอ๋ มดก็อยากสอนให้แม่เล่น มันอาจจะติดต่อกันสะดวกกว่าในบางครั้ง ต่อไปมดก็จะต้องไปเรียนที่อื่นแล้ว มดคงคิดถึงพ่อ แม่ แล้วก็บ้านของมดมาก ยิ่งไปอยู่ต่างประเทศอย่างพี่เอ๋ยิ่งแล้วใหญ่ มดคงไม่เป็นอันทำอะไรเลยมั้ง หุหุ เข้มแข็งไว้น้า fighting fighting เป็นกำลังใจให้เสมอ   โดย: Modz(มด) IP: 58.137.48.4 18 มีนาคม 2550 12:23:29 น.

อ่านแล้วอมยิ้มดีค่ะ ครอบครัวสุขสันต์   โดย: yayaa IP: 203.114.105.105 18 มีนาคม 2550 12:25:41 น.

อ่านแล้วนึกถึงครั้งแรกที่สอนเค้าให้ใช้โทรศัพท์มือถือ อิอิ น่ารักดีค่ะ   โดย: yayaa IP: 203.114.105.105 18 มีนาคม 2550 12:31:52 น.

อ่านเรื่องราววันนี้แล้วอบอุ่นดีจัง 'บ้านนี้มีรัก' คงเข้าได้กับบ้านของเอ๋ ทั้งบ้านที่มีตัวตน และบ้านที่ล่องหนในอากาศ ดีใจที่วันนี้เอ๋ยังมีป๊า+แม่ให้เราได้บอก (สอน) บางสิ่ง วันเวลาที่มีความสุข มักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแปล็บเดียวก็จะถึงวันนั้นที่เอ๋ได้กลับมาเจอคนที่รัก+ผูกพันแล้ว อ่านเรื่องข้างบนแล้ว อดที่จะอยากอ่านเป็นหนที่สองไม่ได้ เพราะอ่านแล้วยิ้ม อ่านแล้วมีความสุขไง ปล...ลำดับของเรื่องไล่ตามวันที่เข้ามาบันทึกเหรอจ๊ะ   โดย: jummdcu IP: 125.24.159.124 18 มีนาคม 2550 12:34:37 น.

Home Sweet Home   โดย: Vingt-Neuf IP: 202.44.8.100 18 มีนาคม 2550 12:42:03 น.

คุณค่ะ ระวังไว้หน่อยนะคะ อีกหน่อยป๊า กะ ม๊า จะบ่นคุณ ประมาณว่า พิมพ์เร็วๆ หน่อย ช้าอยู่ได้ วัยรุ่นเซ็ง ฮ่าๆๆ มีความสุขกันทั้งครอบครัวคะ   โดย: tanoy~ตะนอย 18 มีนาคม 2550 13:59:42 น.

คุณ(พี่)นิ้วกลม ชอบงานเขียนของคุณนะคะ เป็นแฟนก็ว่าได้(แต่เป็นแบบหลวมๆเพราะไม่ได้ชอบอ่านอะไรเยอะๆมากมาย) แต่ถ้ามีคนถามว่าชอบงานเขียนของใคร จะตอบว่า นิ้วกลมทุกทีเลย เจอพี่ที่นี่แล้วดีใจ จะตามอ่านบ๊อกเก่าๆนะคะ บอกแล้วว่าเป็นแฟน   โดย: คนสวย IP: 124.120.6.116 18 มีนาคม 2550 14:41:30 น.

เรา ร้อง ไห้ คิดถึง แม่ เรา เลย *อย่ายอมแพ้นะคะ ทั้ง น้องเอ๋ คุณป๊า คุณแม่ และพี่สาว สู้ๆ นะคะ   โดย: pattararanee IP: 203.118.95.70 18 มีนาคม 2550 14:42:37 น.

"ในวันที่ต้องห่างไกลกัน เราจะสัมผัสความรักมากมายที่มีให้กันได้มากมาย ๆ ๆ กว่าเดิมหลายเท่านัก"   โดย: kokkok55 (ร้อน ๆ หนาว ๆ ) 18 มีนาคม 2550 14:58:12 น.

น้ำตาซึมเหมือนกัน   โดย: grappa 18 มีนาคม 2550 15:46:00 น.

อบอุ่นคะ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก เหมือนพี่ญาเลยคะ อ่านแล้วนึกตอนที่สอนให้ให้พ่อกับแม่ใช้มือถือครั้งแรก พ่อสอนง่าย จำได้เร็ว ส่วนแม่ต้องให้ลูกสาวเขียนเป็นขั้นตอนกันเลยทีเดียว ต้องเขียนกอไก่ถึงฮอนกฮูกในตัวเลขแต่ละปุ่มเพื่อให้แม่เขียนข้อความส่งหาพวกเรา *อีกไม่นานป๊า แม่พี่เอ๋ก็คล่องแล้วล่ะคะ อาจารย์เก่งออก   โดย: หมี IP: 125.25.1.165 18 มีนาคม 2550 15:50:15 น.

อ่านเรื่องนี้จบแล้วโทรหาพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดทันที ความคิดถึงมันเพิ่มมาทวีคูณล่ะ   โดย: oum IP: 124.121.112.23 18 มีนาคม 2550 17:26:35 น.

น่ารักดี อ่านแล้วอมยิ้มตาม ทำให้นึกถึงเรื่อง christmas in august เคยดูไหม ที่พระเอกรู้ว่าตัวเองจะตาย ก็เลยสอนให้พ่อถ่ายรูปล้างรูปเป็น เวลาไม่อยู่จะได้ทำเป็น แต่เรื่องที่นิ้วกลมเขียน พระเอกไม่ได้กำลังจะตายสักหน่อยเนอะ   โดย: รวยระริน IP: 61.7.174.197 18 มีนาคม 2550 19:32:35 น.

พี่เอ๋ได้รับเมลล์แล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ เพิ่งกลับมาจาก Adfest วันนี้ ได้คำตอบบางอย่าง Creativeคงไม่ใช่งานที่จะทำแล้วล่ะค่ะ พี่เอ๋เชื่อมั๊ย กับการเป็น Staff ห้องตัดสิน ทั้ง Outdoor Radio TVC Cyber ได้เจอ Creative สุดยอดขั้นเทพ งานชิ้นไหนที่ตวงชอบ ไม่ผ่านเข้ารอบสักชิ้น งานไหนที่เข้ารอบ ไม่เข้าใจมากมาย บางชิ้นต้องนั่งทำความเข้าใจอยู่นาน โดยเฉพาะ Outdoor Print ถึงวันนี้มีงานชิ้นนึงของ SIngapore ได้ Bronze ไป ตวงก็ยังไม่เข้าใจเลย ว่าสื่ออะไร มีโอกาสคุยกับพี่ไก่ G1 Strategic Planner น่าสนใจค่ะ ดูจะตรงใจด้วย ยังไงรักษาสุขภาพนะคะพี่เอ๋ ป่วยไข้ต่างถิ่น มันเจ็บเป็นหลายเท่าเลยทีเดียว   โดย: talent-tuang (PauLFranK ) 18 มีนาคม 2550 20:28:02 น.

อิจฉาจังอ่ะ เพราะบางบ้านก็มีกำแพงที่หนาเกินกว่าเสียงเล็กๆจะผ่านเข้าไปได้   โดย: เจน IP: 158.108.86.88 18 มีนาคม 2550 21:42:10 น.

อ่านแล้วรู้สึกไปด้วยเลยค่ะ อีกไม่กี่เดือนก็ต้องจากบ้านไปไกลเหมือนกันค่ะ เป็นครั้งแรกที่จะจากบ้านไปไกล แล้วก็นาน ตอนนี้ก็หาที่ทำบล็อคใหม่อยู่จะได้เอาไว้เขียนเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ป๊ากับแม่อ่าน(มีบล็อกที่ wordpress แต่เมืองจีนเปิดไม่ได้ใช่ไหมคะ? T T) แต่ไปอยู่ไกลๆแบบนั้นแล้วห่วงเค้าจังเลย ไม่รู้ว่าอยู่กันเองทางนี้จะเป็นยังงัยบ้าง   โดย: p. IP: 58.9.79.120 18 มีนาคม 2550 22:07:28 น.

ไม่มีอะไรยากเกินเรียนรู้ ถ้าสิ่งนั้น เกี่ยวข้องคนที่เรารัก ไม่มีอะไรที่พ่อแม่ ทำไม่ได้ ถ้าคำตอบนั้น มีความหมายถึงลูก ป๊า กับแม่ของคุณนิ้วกลมคงจะได้ยิ้มและภูมิใจ ถ้าสามารถเปิดเข้ามาอ่านถึงบรรทัดนี้ได้ รางวัลของคนขยันเรียน นอกจากจะสื่อสารกับลูกชายได้ ยังทำให้รู้ว่า นิ้วกลมนี้ไม่ธรรมดา ไม่ใช่แค่ลูกชายหัวดื้อ ชอบเดินทาง แต่ยังเป็นนักเขียนขวัญใจนักอ่านหลายๆๆๆ คน   โดย: เอ (กลม) IP: 125.24.239.143 18 มีนาคม 2550 22:45:02 น.

จนถึงทุกวันนี้แม่เรายังใช้มือถือไม่เป็นเลย มิพักต้องคิดถึงการใช้คอมพิวเตอร์ เคยสอนแม่อัดวิดีโอ 55 เหนื่อยแทบตาย เรื่องของคุณนิ้วฯ คงเป็นความอบอุ่นท่ามกลางอากาศที่เย็นยะเยือกเนอะ   โดย: Qingqing IP: 124.121.83.145 18 มีนาคม 2550 22:55:58 น.

เรื่องของนายคล้ายๆของเราเลยหว่ะ เราก็ต้องไปเรียนที่กรุงเทพส่วนป๊ากับแม่อยู่ต่างจังหวัด แต่ยังดีที่ค่าโทรศัพท์ถูก ไม่เหมือนต่างประเทศ เลยใช้เน็ตคุยกันเป็นบางครั้ง มีอยู่วันนึงป๊าเดินเข้ามาบอกว่า"สอนป๊าต่อเน็ตหน่อยดิ" เป็นงงอ่าอยู่ดีๆก็มาขอให้สอนเรื่องที่เค้าไม่ค่อยได้สนใจ แต่มันก็เป็นความน่ารักอีกแบบหนึ่งน่ะ   โดย: him IP: 203.113.80.14 19 มีนาคม 2550 1:03:25 น.

อ่านไปก็อดอมยิ้มไม่ได้ค่ะ แถมน้ำตาก็คลอๆ เรียกว่ามันทั้งซึ้งทั้งสุข บอกไม่ถูก ป๊าๆ พี่เอ๋น่ารักดีค่ะ เมื่อวันศุกร์ผ่านไปแถว center point มีงานประกวดกนังสั้นของม.กรุงเทพ "เฮ้ย... นั่นพี่ก้องป่ะ"(1) "ไม่ใช่หรอก"(2) "เข้าไปดูใกล้ๆ มั๊ย"(1) "พี่ก้อง จริงด้วย"(2) "ดูคล้ำขึ้นป่ะ"(2) "เออ.ว่ะ ตอนนี้สีเดียวกับพี่เอ๋เลย"(1)   โดย: therainyseason IP: 58.8.186.242 19 มีนาคม 2550 9:18:09 น.

จากเรื่องที่ไม่คุ้นเคย แม้จะยากมากมาย แต่ความรักที่มีต่อลูกทำให้คุณพ่อคุณแม่ทำได้ทุกอย่างนะครับ เรื่องยากกลายเป็นเรื่องง่ายในพริบตา ซาบซึ้งไปด้วยจริงๆ ถ้าคุณพ่อคล่องแล้ว ลองให้คุณพ่อเขียน Blog ดูสิครับ เผื่อนิ้วกลมจะได้อ่านเรื่องของที่บ้านผ่านBlogรายวันด้วย ใน Bloggang มีผู้อาวุโสหลายๆคนที่เขียน Blog ได้สนุกสนานทีเดียว เช่น ป้ามด ป้าหู้ ป้าดา ลุงกล้วย ฯลฯ เยอะมากครับ คุณพ่ออาจได้สมาคมและเพื่อนใหม่ๆเพิ่มขึ้นนะครับ   โดย: ป้อจาย 19 มีนาคม 2550 9:24:30 น.

บ้ า น นี้ มี รั ก~*   โดย: Modz(มด) IP: 58.137.48.4 19 มีนาคม 2550 11:27:29 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจัง..   โดย: 11:05 IP: 125.27.16.126 19 มีนาคม 2550 14:03:34 น.

พี่เอ๋ๆ (แอบกระซิบ) ดูไปดูมาตรงหัวข้อไดอารี่อ่ะ 0006 วันที่ได้สอนป๊า เป็นบันทึกวันอาทิตย์ แล้วบันทึกของวันเสาร์ล่ะค่ะ ไม่เอามาให้อ่านเหรอหัวข้อมันข้ามไปวันนึงน๊า ...ไม่ใช่อะไรหรอกต่อมอยากรู้อยากเห็นทำงานสูงอ่ะคะ   โดย: หมี IP: 203.188.22.59 19 มีนาคม 2550 15:12:49 น.

นั่นสิๆ ของวันที่ 17 หายไปไหน หว่า ? ฮี่ฮี่   โดย: ... IP: 124.121.89.36 19 มีนาคม 2550 15:39:38 น.

ตวง - แพลนเนอร์ก็น่าสนุกครับ คำแนะนำของคุณป้อจายน่าสนใจมากครับ อยากให้ป๊าเขียนเหมือนกัน แต่กลัวจะเขียนสนุกกว่าผม เดี๋ยวจะมาแย่งตลาดกัน ไม่ดีครับ ไม่ดี ฮ่าฮ่า หมี / ... - วันที่สิบเจ็ดเป็นโรแมนติกซีนครับ ว่างๆ จะมาเล่า ฮ่าฮ่า   โดย: นิ้วกลม IP: 202.136.209.2 19 มีนาคม 2550 15:50:34 น.

อย่าลืม ! มาเล่าละกานเน๊อะ คุณพี่นิ้วฯ   โดย: ... IP: 124.121.89.36 19 มีนาคม 2550 17:11:43 น.

ผมขอเล่นมุขนึงนะ เพราะเป็นอีกคนที่จะร้องไห้จากเรื่องนี้(ผมก็ต้องติดต่อกับพ่อแม่บ่อยๆทางนี้ตลอดทั้งปี) สำหรับพ่อแม่ของผมแล้ว การเลี้ยงลูกกับการใช้เม้าส์เป็นเรื่องที่เหมือนกันเดะเลย... พี่เอ๋ทายสิว่าทำไม เฉลย เพราะต้องควบคุม"ลูกศร"เหมือนกัน อ่านบล็อกนี้เสร็จแล้วกลัวว่าจะไปนั่งร้องไห้จัง   โดย: Le petit garçon ! IP: 85.29.70.212 20 มีนาคม 2550 2:26:51 น.

น่ารักจังเลยค่ะ อ่านแล้วก็ตื้นตัน พลันนึกรักและเอ็นดูป๊าของคุณประหนึ่งเป็นป๊าของตนเองไปโดยพลัน   โดย: MoneyPenny 20 มีนาคม 2550 5:36:30 น.

อ่านแล้วนึกถึงวันที่พ่อแม่สอนจับดินสอวันแรก นำมือของท่านมาจับที่มือของเรา แล้วค่อยๆลากเล้นให้เป็นตัวก. ไก่ อบอุ่นดีจัง ต้องขอบคุณคนที่คิดค้นอินเตอร์เน็ต ที่ทำให้โลกดูแคบลง แต่ใกล้ชิดกันมากขึ้น   โดย: jom IP: 125.25.204.33 25 มีนาคม 2550 2:59:48 น.

นึกยิ้มอยู่ในใจ นึกถึงวันที่สอนแม่ใช้โปรแกรมเวิด (เพื่อให้พิมพ์งานให้สิเนี่ยหละ) อยากเห็นบรรยากาศเหล่านี้กับตัวเองบ้าง (สินึกยิ้มในใจ)   โดย: สิ IP: 58.8.89.118 28 มีนาคม 2550 16:04:06 น.

อบอุ่นจัง พ่อนู๋เป็นอาจารย์ เรื่องComputer ถือว่าพอใช้งานได้ ส่วนแม่นู๋เป็นแม่บ้าน ทั้งชีวิตไม่เคยสัมผัสกับComputerเลย วันหนึ่งแม่ให้พ่อสอนเปิด-ปิดคอม เอ่อ ดูแม่จะมีความสุขกับการเริ่มต้นเล็กๆ กับเทคโนโลยีที่ไม่คุ้นเคย วันนั้น นู๋ถามแม่ว่า "ทำไมจู่ๆ ถึงอยากใช้คอมเป็นหล่ะม๊า?" "ม๊าอยากร้องคาราโอเก๊ะในคอมอะ" ขอบคุณบทความนี้นะคะพี่เอ๋ "เทคโนโลยีไม่ใช่อุปสรรคของความรัก"   โดย: แปง IP: 125.24.145.29 20 เมษายน 2550 15:24:22 น.

ไม่มีคำอธิบายได้ มันอยู่ข้างใน(ใจ) แสดงออกมาด้วยรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความสุข ดี ดี   โดย: lee IP: 124.120.144.42 11 กรกฎาคม 2550 19:14:07 น.