ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 2

กลับไปอ่านบทนำคลิกเลบคร้าบบ ...


กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งคลิกเลยคร้าบบ ...


ตอนที่ 2

“เป็นอะไรหรือเปล่านะ”

เพราะวิกันดาที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้หินอ่อนหลังบ้าน ที่เป็นส่วนเชื่อมต่อไปยังแปลงสวนปาล์มนับ สามสิบไร่หลังบ้านนั้นทำให้ ปราณ ซึ่งเดินมาที่หลังบ้านของเขามองด้วยความแปลกใจ

พื้นที่หลังบ้านเขามีอาณาเขตเพียง 5 ไร่เท่านั้น เป็นแปลงกล้วยไม้และเรือนพักแบบโฮมเสตย์ มีคนมาพักบ้างประปรายเพราะช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงเทศกาล นอกจากคนงานในไร่แล้ว เขายังต้องการคนช่วย ในเรื่องอื่น ๆ อีกด้วย วิกันดาแนะนำให้เขาหาผู้ช่วยเลยไปถึงคนดูแลตัวเขาด้วยเพราะเขาควรที่จะมีใครได้แล้ว แต่หล่อนสิเขาไม่เห็นหล่อนจะสนใจใครเลย

“วี่..เป็นไรนะ”

เขาตะโกนเรียกผ่านรั้วคอนกรีตที่สูงระดับเอว

“เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไร”

หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะหันมาทางเขาและยิ้มร่า

“มาทำอะไรตรงนี้นะ”

“มาดู ๆ แหละ”

“ไม่ต้องลำบากหรอกคนงานมี เธอจะเหนื่อยทำไม”

“ถึงพิการแต่เราก็ไม่ใช่ง่อยเปลี้ยนะ”

เขาพูดจนหล่อนหน้าเสีย เพราะเหมือนกับหล่อนไปสะกิดปมด้อยของเขาซะงั้น

“ก็มันจริงนี่ ไม่โกรธใช่ไหม”

“เหอะ”

หล่อนสั่นหน้าช้า ๆ ไม่อยากให้เขาคิดมากไม่อยากให้เขาเป็นกังวล อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีที่สุดของหล่อนคนหนึ่ง และไม่เคยมองหล่อนด้วยสายตาไม่ให้เกียรติแบบนั้นด้วย

“มีอะไรให้ต้องคิดหรือเปล่ามีอะไรให้เราช่วยบ้างไหม”

น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความห่วงในชัดเจน ทำเอาวิกันดายิ้ม

“ไม่มีอะไร”

หล่อนตอบง่าย ๆ และมันสวนทางกับความจริงซึ่งเขาไม่เชื่อหากไม่ถามให้มากความ

“อย่าคิดมากละ”

ว่าแล้วก็เดินเขยกหายเข้าบ้านไป แม้จะสวมขาเทียมแต่การเดินของปราณก็ไม่เหมือนคนปกติทั่วไปเขายอมรับได้ในส่วนนั้นและพยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติมากที่สุดแม้กระทั่งการขับรถแต่ธุระในส่วนนี้ วิกันดาจะเป็นคนทำแทนเองเสียเกือบทั้งหมดและอาสาขับรถให้ได้เพราะหล่อนไม่วางใจเขาและเขาเองก็แทบจะไม่วางใจตัวเองเมื่อต้องขับรถไปในที่ที่รถมากมายและผู้คนเยอะแยะ เขายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้อย่างไม่ลืมเลือน

มันกระจ่างขึ้นในสมองทุกครั้งที่เขาจะเหยียบคันเร่งไม่รู้ตัวเองกลายเป็นคนใจฝ่อเสียตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เหตุการณ์วันนั้น หลังจากที่พิมพ์ใจบอกเลิกและลาเขาไป เขาดับความเสียใจด้วยเหล้าจำนวนมากมายที่ร้านประจำก่อนจะกลับด้วยสภาพที่เดินยังแทบไม่อยู่

แต่ความเมาทำให้เขาเหยียบคันเร่งจนมิด และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเขาเห็น ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจูงลูกวัยน่ารักข้ามถนน สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนั้นก็คือการหักหลบและรถชนกับเสาไฟฟ้า ตัวเองหมดสติไปในนาทีนั้นเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ทราบว่า ขาด้านขวาของตัวเองตั้งแต่เหนือเข่าลงไปถูกหมอตัดขาดไปแล้วเพราะแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

คำว่าคนพิการจึงติดตามตัวเขามานับแต่นั้น

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าปราณ”

คนเมื่อสักครู่ที่เขาเพิ่งเดินจากมาหล่อนมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา ด้วยรอยยิ้มที่มีให้กันเหมือนเช่นที่ผ่านมาไม่ว่าตัวเองจะเจอเรื่องร้ายกาจขนาดไหนก็ตาม

“ก็ว่าจะกินข้าว”

ชายหนุ่มละมือจากตู้กับข้าวหันมองหล่อน ทั้ง ๆ ที่ตนเองยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าวันนี้จะทานข้่าวกับอะไร นั่นเพราะเขามีปัญหากับคนที่มาส่งอาหารให้ทุก ๆ วัน

“เธอกินข้าวหรือยังกินด้วยกันไหม”

“กินแล้วกินกับเจ้าซัน”

หล่อนบอกเขาเขาพยักหน้ารับรู้ อย่างไรเสียหล่อนก็อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น มีบิดามารดา และลูกชายที่น่ารัก ส่วนตัวเขาอยู่คนเดียว ไม่มีใครไม่กล้าเรียกหาใคร

“แล้วทำไมหนีลูกมาที่นี่ละ”

“ก็ลูกอยู่กะตากะยาย อยู่ได้ไม่ต้องอยู่กับแม่ตลอดเวลาหรอก ไหนดูสิวันนี้กินข้าวกับอะไร”

หล่อนเดินไปเปิดตู้กับข้าวแทนเขาแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อมันว่างเปล่า

“ว่าจะเจียวไข่นะ”

“งั้นเดี๋ยววี่เจียวให้แล้วคนส่งปิ่นโตละหายไปไหน”

“เขาคงลืมมั้ง”

“ไม่ใช่ไปอาละวาดใส่เขานะ”

หล่อนเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันทำเอาเขาหลบสายตา

“ก็..ยายนั่นทำอาหารไม่อร่อยนี่หน่าทำเหมือนขอไปที อยากได้เงินเขาอย่างเดียวแต่ไม่พัฒนาอะไรเลย เราก็เลยว่าเราทำกินเองซะดีกว่า แต่วันนี้มันยังไม่ได้เริ่มไง”

“เหรอจ๊ะ”

หล่อนมองหน้าเขาพลางเบ้หน้า

“เดี๋ยววี่เจียวให้กินแล้วพรุ่งนี้จะมาส่งกับข้าวให้ด้วยกินแบบที่บ้านวี่กินได้หรือเปล่าละ แต่เชื่อเถอะอร่อยกว่ายายป้านั้นทำแน่ ๆ เพราะยายทำ ถ้าบ่นไม่อร่อย ก็อดกิน”

“ขอบคุณนะ”

เขายิ้มแป้นมองหล่อนด้วยสายตาแสดงความขอบคุณ

“คิดถึงพ่อกับแม่จัง”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบา ๆ รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า บิดามารดาของเขาเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อนด้วยอุบัติเหตุพร้อมกัน ในวันนั้นคนที่อยู่เคียงข้างเขาก็ยังเป็นหล่อน เหมือนเช่นวันนี้

วิกันดาหันไปเจียวไข่ให้ชายหนุ่มด้วยความคล่องแคล่วเพียงแว้บเดียวก็นำมันมาเสริฟตรงหน้าเขาพร้อมด้วยกลิ่นหอมฉุย

“กินด้วยกันไหม”

“ไม่ละแค่นี้ก็อ้วนพออยู่แล้ว”

หล่อนรีบปฏิเสธ

“ทำงานเหนื่อยและหนักอย่างวี่ต้องกินเยอะ ๆ จะได้มีแรงสู้กับงาน”

“รู้สึกว่าตัวเองกลมขึ้นเหรอ”

เอามือลูกท้องนูน ๆ ของตัวเองเป็นผู้หญิงเนอะมันดูไม่น่ามองยังไงก็ไม่รู้ ทำเอาชายหนุ่มอมยิ้มขบขัน

“ยังไงก็ดูดี”

“ขอบใจยะที่เอาใจ มีเธอคนเดียวนี่ละปราณรู้ไหมที่มองฉันแบบนี้ละ”

“แบบไหน”

“มองแบบไม่..”

หล่อนสรรหาคำพูดนั้นไม่เจอจึงได้แต่เงียบเสียงไป

“คิดมากน่า เรื่องนี้เหรอที่คิดมากไม่น่าจะใช่เรื่องอื่นมากกว่าบอกมาได้เลยพร้อมฟัง”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ตักอาหารเข้าปากไปด้วยมองหน้าหญิงสาวแววเศร้ามาเยือนใบหน้าของหล่อนอีกครั้ง จนเขานึกสงสัย

“บอกมาเถอะ เผื่อช่วยได้”
“พ่อเจ้าซันจะมา”

“อะไรนะ”

เขาวางช้อนลงบนจานเป็นกระแทกในทันที

“ยอมหย่าแล้วเหรอ”

“ไม่ยอม”

“เฮ้อแล้วจะมาทำไม”

“มาขอคืนดี”

“สัตว์เอ้ย..”

เขาสบถ มองหน้าหญิงสาวที่ดูสับสนจนทำให้คิดในใจว่าบางทีหล่อนอาจจะยังรักสามีเก่าอยู่ก็ได้คนเคยอยู่ด้วยกันมาหลายปีที่สำคัญมีลูกด้วยกันแม้จะทิ้งไปนานแล้วก็ตาม

“เธอว่าไงจะกลับไปไหม”

“อยู่ที่นี่ฉันสบายดี แต่ลูก ควรจะมีพ่อใช่ไหม”

คำถามนั้นทำเอาเขาตอบไม่ถูก

“ลำพังฉันคนเดียวคงไม่คิดจะกลับไปหรอกแต่นี่ฉันมีลูก ลูกที่ถามหาพ่อทุกวัน ลูกที่อยากเจอและอยากเห็นหน้าว่าพ่อเป็นแบบไหน ฉันจะเห็นแก่ตัวมากไปหรือเปล่าถ้าปฏิเสธเขา ฉันจะทำร้ายลูกไหม”
เพียงพูดน้ำตาของหล่อนก็ไหลริน สิ่งที่ปราณทำได้ดีที่สุดก็คือการเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้หล่อนเบา ๆ

“ฉันควรทำยังไงหรือปราณ”

“เพื่อลูก”

เขาเอ่ยด้วยคำสั้น ๆ แม้หัวใจของเขาแทบขาดหาย เขาจะเห็นแก่ตัวรั้งหล่อนไว้ที่นี่ได้ยังไงในเมื่อเจ้าซันยังมีอนาคต เห็นความน่ารักของเด็กชายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสารและเห็นใจ หากมีโอกาสที่เจ้าซันจะมีพร้อมพ่อแม่ลูกเขาก็ยินดี กับเด็กน้อยด้วย

“เธอต้องคิดให้ดี ๆ”



...

แว้บหาอาเดียวสุดหล่อคลิดที่รูปคร้าบบ

Create Date : 24 พฤษภาคม 2554		3 comments
Last Update : 27 พฤษภาคม 2554 10:41:02 น.
Counter : 779 Pageviews.
Share Tweet