ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 1
อารัมภบท
อุบัติเหตุทำให้เขาต้องกลายเป็นคนพิการ จากวิศวกรหนุ่มผู้มีอนาคตไกล ชีวิตผลิกผันกลายมาเป็นเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ ที่ยังต้องการคนมาดูแล ใครคนนั้นที่เขาตามหาอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือหรือว่าอยู่ไกลเกินความฝันกันนะ ต้องติดตามอ่านกันแล้วละคะ
ตอนที่ 1
“ปราณ”
เสียงหวานที่เรียกหาทำให้ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกต้องหันมา ต้อนรับยิ้มหวานของคนที่ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ
“นี่เป็นใบสมัครผู้ช่วยคนใหม่ดูสิว่าใช้ได้บ้างหรือเปล่า”
“ขอบใจนะ”
เขารับเอกสารนั้นมาดูเพียงผ่าน ๆ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะเล็กข้างหน้า
“ยังมีคนอยากจะมาทำงานในไร่กล้วยไม้เล็ก ๆ ที่นี่อีกเหรอ”
“มีสิเยอะแยะไปเรามีเงินจ้างเขาก็มาแหละ”
วิกันดาพูด สีหน้าหล่อนมักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอแม้ว่าจะเหนื่อยสักขนาดไหน
“วี่ไปก่อนนะ ปราณก็ดูดูไปก่อนละกันสนใจคนไหนก็โทรไปได้เลย วี่ต้องรีบไปรับลูกที่โรงเรียนนะ”
“ขอบคุณมากครับ”
หล่อนเดินตัวปลิวจากไปตามประสาคนคล่องแคล่ว วิกันดาเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ติด ๆ กับไร่กล้วยไม้แห่งนี้ เป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือเขา
นับแต่เขาเกิดอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนและตัดสินใจลาออกจากงานที่เมืองหลวงมุ่งหน้ากลับสู่บ้านเกิด เอาแรงทั้งหมดที่มีทุ่มให้กับไร่กล้วยไม้ที่ก่อนนั้นมารดาเคยปลูกเพราะใจรักแต่เขานำมันมาเป็นอาชีพ เป็นธุรกิจที่สร้างรายได้ให้เขาได้กินอยู่อย่างสุขสบาย โดยไม่เดือดร้อนอะไร
อุบัติเหตุทำให้เขาสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง แม้จะใส่ขาเทียมหากการเดินเหิรก็ไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป เขาอยู่เมืองหลวงไม่ได้เพราะอับอายผู้คน แรกที่กลับมาบ้านเกิดจึงปิดตายปิดประตูทุกด้านไม่ยอมให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขา ทว่าครอบครัวที่อบอุ่นผลักดันให้เขาลุกขึ้นสู้
เป็นจังหวะเดียวกับชีวิตครอบครัวที่พลิกผันของวิกันดาทำให้หล่อนหอบลูกวัย ทารกกลับสู่บ้านเกิดด้วยเช่นกัน
คนแพ้ที่มักพาตัวเองมาร้องไห้อยู่ริมรั้วหลังบ้าน น้ำตาของหล่อนกลับทำให้เขามีแรงเพิ่มมากขึ้นเพราะไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่แพ้ หล่อนเป็นอีกแรง ที่ผลักให้เขากล้าที่จะก้าวออกไปนอกบ้านพบปะผู้คน กล้าชนกับคำติฉินนินทา เพราะแม่หม้ายลูกติดอย่างหล่อน กล้าที่จะพาลูกออกไปพบสังคม ทำให้ชายชาตรีอย่างเขานึกอับอายในความกล้าหาญหล่อน
เมื่อเริ่มก่อร่างสร้างแปลงกล้วยไม้ก็เพียงแค่ทำเพราะไม่อยากอยู่อย่างไม่มีความหมาย แต่มีคนมาขอดู แวะมาขอซื้อผลผลิต จนกลายเป็นธุรกิจ วิกันดาแนะนำให้เขาทำโฮมเสตย์เพื่อการท่องเที่ยวแน่นอนว่ามันได้ผลอย่างคาดไม่ถึง
หล่อนเองช่วยเป็นธุระจัดการให้เขาเสียแทบทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะให้ค่าตอบแทนหากหล่อนไม่ยอมรับ แต่ให้คิดซะว่าหล่อนช่วยเหลือเพื่อนคนหนึ่ง
นั่นทำให้เขานึกละอายใจเพราะเขาไม่เคยเห็นค่าหล่อนเลยแม้ว่าจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หรือแม้ถึงวัยเรียนและวัยรุ่นเลยด้วยซ้ำไป นั่นเพียงเพราะหล่อนไม่เคยสวยในสายตาเขา แล้วทำไมตอนนี้หล่อนจึงเป็นคนที่สวยที่สุดแสนดีที่สุดสำหรับเขาเพียงแต่เขาคว้าหล่อนไม่ได้เลย
ตอนนี้เขามีครบทุกอย่าง แล้วสิ่งเดียวที่ยังไม่มีคือคู่ชีวิต
ชายหนุ่มพลิกเอกสารในมือด้วยความสนใจ วิกันดาแนะนำให้เขารับสมัครผู้ช่วยแทนคนเก่าที่ลาออกไป และต้องเป็นผู้หญิงด้วย เพื่อเขาจะได้มีใครสักคนเสียที เขาไม่เห็นด้วยกับวิธีการนี้ของหล่อน หากแต่ขัดความตั้งใจของหล่อนไม่ได้ คนที่กลายมาเป็นคนพิการอย่างเขาจะมีใครที่ไหนกันสนใจ
“แต่การมีใครสักคนดูแลก็ดีเหมือนกันนะปราณ ไม่ต้องรักกันมาแค่ดูแลอยู่ด้วยกันได้ ก็น่าจะพอเพียงแล้วความรักยิ่งรักมาก ยิ่งเจ็บปวดเพราะฉะนั้น เลือกเอาคนที่พร้อมจะดูแลเราก็พอแล้ว” คนบาดเจ็บกับความรักอย่างหล่อนบอกกับเขา
“งั้นเราจ้างเธอก็ได้อยากได้เงินเท่าไหร่ละ”
“เพื่อนกับแฟนทำแทนกันไม่ได้”
หล่อนเอาเพลงมาพูดแล้วก็หัวเราะร่วน เขาได้เพียงแต่แอบพิจารณาร่างอวบอย่างคนที่มีลูกมาแล้วอย่างหล่อน ที่ไม่ใช่หญิงสาววัยรุ่นบอบบางไร้เดียงสา หากหล่อนก็จับสายตาเขาทันในทันที
“อย่าคิดทะลึ่งนะเดี๋ยวเหอะ”
“ไม่คิดก็ได้”
เขาแบะปากยักไหล่พูดในสิ่งที่ผิดแผกไปจากความคิดของตัวเอง
“อวบ ๆ อย่างเธอนะ มองไปก็เสียสายตาเราชอบคนสวย ๆ หุ่นดี ๆ มากกว่า”
“ยะ”
หล่อนค้อนแต่ไม่ยักโกรธแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนจะบอกว่า
“อย่ามีข้อแม้มากมายในชีวิตเพราะมันจะทำให้นายพลาดสิ่งที่ดี ดีไปตลอดชีวิต”
นั่นไงพูดจบหล่อนก็หัวเราะอีกครั้งจนลืมไปแล้วว่า ตัวเองเคยร้องไห้มากมายมาตอนไหนแต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเพราะเขายินดีที่จะมองหล่อนที่มีความสุขแบบนี้มากกว่า
วิกันดาจอดรถกระบะโฟวิลล์สีดำสนิทของหล่อนลงหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง มีผู้ปกครองจำนวนหนึ่งมาจอดรถรอลูกหลานแบบเดียวกับหล่อนหลายคนทีเดียว หญิงสาวชะโงกดูหน้าตัวเองในกระจกแว้บหนึ่งก่อนจะคว้ากระดาษซับมันมาซับเหงื่อที่ใบหน้าตัวเอง
..นี่หล่อนมีเรื่องวุ่นวายอะไรมากไปหรือเปล่านะถึงได้ไม่ได้สนใจดูแลตัวเองขนาดนี้..
แต่การได้รับโทรศัพท์จากสามีเก่าที่มาคุยเรื่องใบหย่าทำให้หล่อนบ้าพอที่จะทำงานมากมาย เพื่อไม่ให้คิดอะไรมากมายอีก พยายามหัวเราะให้มาก ๆ เพียงเพื่อจะได้เลิกคิดถึงมันทว่า ..มันยากเหลือเกินที่จะทำได้..
“คุณวี่สวัสดีครับ”
เสียงทุ้มนุ่มนวลที่ทักทายนั้นไม่ทำให้หล่อนแปลกใจสักนิดปกติก็จะมีคนมาทักทายหล่อนแบบนี้ประจำ
“สวัสดีคะคุณปลัด วันนี้มารับลูกเองเลยเหรอคะ”
“ครับ..ผมอยากเจอคุณวี่ด้วยละ”
“อยากเจอวี่ เรื่องอะไรกันคะ เรื่องสวนปาล์มหรือว่ากล้วยไม้”
“แหม คุณนี่ฃีวิตกลายเป็นเรื่องงานไปหมดแล้วนะครับชาวสวนคนเก่ง”
“ขอบคุณคะที่ชมว่าเก่ง แต่จริง ๆ แล้ววี่ไม่เก่งอะไรหรอกคะ แต่พยายามทำ ทุกอย่างให้ได้ดีนะคะ”
“ครับผมเห็นด้วยถ้าต้องการคนช่วยเมื่อไหร่ละก็บอกผมได้นะครับ”
ปลัดวิชัยไม่ลืมส่งสายตาเจ้าชู้มาให้หล่อนแทนที่จะเก้อเขิน วิกันดากลับยิ้มขัน วัยของหล่อนมันไม่ควรจะมีการจีบแบบเด็ก ๆ แบบนี้อีกแล้วละ
“เด็ก ๆ มาแล้วขอตัวนะคะ”
หล่อนหันไปทางประตูโรงเรียน เห็นลูกชายตัวน้อยของหล่อนวิ่งผ่านประตูมาก่อนใครเพื่อนแสดงถึงความแข็งแรงอย่างที่สุด หล่อนจึงต้องรีบไปรับ
ปลัดวิชัยมองตามร่างอวบที่ก้าวผ่านไป จะว่าไปวิกันดาจัดได้ว่าเป็นแม่หม้ายลูกติดที่ยังสาว สวย และคงความสดใสไว้ให้หนุ่ม ๆ ทั้งอำเภอนี้พากันเทคะแนนความสนใจไปที่หล่อน ไม่ใช่คนสวยจัด แต่น่ารักมีเสน่ห์ในแบบที่ใครเดินผ่านก็ต้องหันมอง และสะดุดในความเป็นกันเองของหล่อน
เจ้าซันเด็กชายวัยสี่ขวบกระโดดกอดคอมารดาและหอมฟอดที่ข้างแก้มเบา ๆ พร้อมกระซิบบอก
“คิดถึงแม่จังคับ”
“แม่ก็คิดถึงซันคับกลับบ้านกันเถอะ”
“ครับ”
สองคนแม่ลูกเดินจูงมือกลับไปที่รถ ปลัดวิชัยยังคงมองตามหล่อนไป อย่างไม่วางตา อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนไหนในอำเภอนี้ที่หล่อนจะให้ความสนใจและเรียกได้ว่าเป็นคนพิเศษสำหรับหล่อนในเมื่อหลายปีที่ผ่านมาหล่อนไม่เคยมองใครเป็นพิเศษเลย
วิกันดาไม่จัดว่าเป็นผู้หญิงสวย ที่โดดเด่นที่สุด แต่จัดอยู่ในประเภทดูดี ดูเพลินดูไม่มีวันเบื่อ รูปร่างหล่อนอาจจะอวบนิด ๆ แต่ตะโพกยังคงกลมกลึงได้รูป มีหน้าอกอวบอัดพอ ๆ กัน เขาว่าน่ามองและน่าสัมผัสมากกว่าหากจะคิดแบบนั้นก็ไม่เสียหายอะไร เพราะหล่อนเองก็ผ่านการมีสามีและลูกแล้ว เรื่องแบบนั้น ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาซะด้วยไป หากเขาจะมองแบบนั้นก็ไม่ผิดตรงไหน
ดวงตาของปลัดวิชัยบ่งบอกบางอย่างที่ทำให้หัวใจของวิกันดาคุกรุ่น เขายังคงมองหล่อนขณะที่หล่อนมองเห็นดวงตาของเขาผ่านกระจกมองหลังรถ ดวงตาแบบนี้ไม่ให้เกียรติหล่อนเลย
“เอี้ยดดด”
“เฮ้ยย..”
ได้ผล ปลัดหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อโฟวิลค์ของม่ายสาวคนงามถอยมาเกือบจะชนเขา หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันที
“ขอโทษด้วยนะคะคุณปลัด”
หล่อนกดกระจกลงมาขอโทษเขาแค่ชั่วแว้บก่อนจะปิดสนิทและขับรถออกไปด้วยความเร็ว
..ใช่สิ..หล่อนเป็นหม้าย แล้วไงละ เจอดวงตาแบบนี้มามากต่อมาก ทำไมจะมองหล่อนเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่ได้เชียวเหรอหล่อนไม่ใช่คนกร้านโลกเสียหน่อย อย่างน้อยก็แต่งงานมีสามี ด้วยวัยที่เหมาะสม มีลูก มีครอบครัวแบบคนทั่วไป เมื่อไปกันไม่ได้ ก็ต้องเลิกกัน ก็เท่านั้น ทำไมผู้ชายที่นี่จะต้องดูแคลนหล่อนด้วยนะ..
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
แนะนำตัวด้วยความชอบ แบบส่วนบุคคลค่า..ภาพจากเน็ตนะคะ
คุณปราณ ผู้ชายที่ดูภายนอกบุคลิภอบอุ่นแสนใจดี แต่ความจริงแล้วซ่อนความเป็นคนใจร้อนไว้ภายใน
วิกันดา ม่ายสาวพราวเสน่์ห์ หล่อนเหมือนคนที่เข้มแข็ง มีความมั่นใจในตนเอง แต่ทว่าภายในใจกลับตรงกันข้าม ขี้แยและร้องไห้้ด้วยเรื่องเล็กนิดเดียว
อ่านแล้วติด้วยติงบ้างนะคะ แว้บหาอาเดีียวสุดหล่ออยู่ตรงนี้คร้าบ คลิกเลย ...
Create Date : 23 พฤษภาคม 2554 |
|
13 comments |
Last Update : 23 พฤษภาคม 2554 13:31:53 น. |
Counter : 2166 Pageviews. |
|
|
|
ดีใจด้วยนะครับที่คุณเล็กทำลิ้งค์เป็นแล้ว
คุณเล็กยังแต่งบล็อกได้มากกว่าผมเยอะเลยล่ะครับ อิอิอิ