ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) จบแล้วจ้าาา
กรี้้้ดดดด ตอนนี้ตำ่กว่า 18 และคนเป็นเบาหวาน ห้ามอ่านนนน
เค้าเตือนแร้วนะ
***
“ปราณคะ” เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทำให้ปราณขยับตัวลุกขึ้นด้วยความเมื่อยล้า หันไปมองนาฬิกา เย็นมากแล้ว นี่เขาขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ความรู้สึกแปลก ๆ นั่น น่าจะเกิดจากกาแฟแก้วนั้น และเขาไม่น่าไว้ใจอรอุมาเลย โชคยังดี ที่เขาไม่เพลี้ยงพล้ำเพราะหากเป็นเช่นนั้นละก็
“ปราณ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“วี่”
เสียงนั้นคือเสียงของวิกันดาเขารีบลุกไปเปิดประตูทันที
“ไม่สบายหรือเปล่านี่”
หน้าหวานมองเขาอย่างเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าแล้วทำไมคุณอรเขาเขียนใบลาออกวางไว้บนโต๊ะทำงานละทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไร”
ชายหนุ่มสั่นหน้ายังรู้สึกมึนงงอยู่ จึงกลับไปนั่งบนเตียงนอน
“แน่ใจเหรอบอกกันตรง ๆ ก็ได้”
“อย่าขยับหน้าเข้ามาใกล้สิ”
“ทำไม อยากจูบเหรอ”
วิกันดาจงใจยั่วยวนเขาก่อนจะถอยออกมาและหัวเราะร่าเมื่อเห็นสีหน้ามึนงงของเขา
“ดูปากนี่สิยังเขียวไม่หายเลยนะ”
“สามีเธอละไปไหนแล้ว”
เปลี่ยนเรื่องเอ่ยถามถึงสันติ
“เขากลับกรุงเทพฯไปแล้วละ และคงจะมาบ่อยขึ้น มาหาลูกรับลูกไปเที่ยวบ้างแล้วแต่ สิ่งที่เขาอยากทำก็ให้เขาทำ แต่ วี่กับเขา เราจะไม่มีอะไรกัน”
หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ให้วี่กับไปอยู่กับคนที่เคยทำร้ายวี่ วี่ทำไม่ได้”
หล่อนนั่งลงข้าง ๆ เขา
“ผมรู้สึกเหมือนป่วย ๆ วี่กลับไปก่อนเถอะ ปิดประตูล๊อกให้ผมด้วยนะ”
เขาไม่อยากคิดว่า ฤทธิ์ของยานั่นอาจจะยังอยู่กับเขาแค่หล่อนขยับเข้ามาใกล้ได้กลิ่นน้ำหอมของหล่อน ใจเขาก็จวนเจียนจะขาดใจซะแล้ว
ทางที่ดีคือหนีขึ้นไปนอนซะหล่อนจะได้เกรงใจและกลับออกไปเสียที ทว่าผิดคาดวิกันดากลับยืนเท้าสะเอวมองชายหนุ่มที่หลับตาพริ้มอยู่นั่นด้วยความหมั่นไส้
“มาคุยกันก่อนสิ ยังมีอะไรตั้งเยอะแยะที่วี่ไม่ได้เล่าให้ฟังนะ”
“ผมง่วง”
“งั้นวี่จะทำให้คุณหายง่วง”
หล่อนจะทำอย่างไรเหรอเขาไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าเตียงนอนไหวยวบลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนก็อยู่เหนือใบหน้าเขาแล้ว
“ที่วี่ไม่ได้รักสันติแล้วเพราะว่าวี่มีคนรักใหม่แล้วนะปราณ”
“ใคร”
ใช่ละคำนั้นทำให้เขาแทบหายมึน
“ก็..”
หล่อนหัวเราะแก้เขิน
“ผมเหรอ”
“มั้ง”
“วี่รักปราณได้ไหมละ”
เพียงเท่านั้นเขาก็รั้งร่างบางลงมาแนบอกเขากอดแน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
“ฟังเสียงหัวใจผมสิ ตอบรับหรือปฏิเสธ”
วิกันดายิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะจูบเขาอย่างอ่อนโยนที่สุด
“อะไรก็ได้นะปราณไม่ต้องมากมายแบบที่ปราณเป็นวี่ก็รักปราณแล้วละ”
“ผมก็เหมือนกันไม่ต้องมากมายผมก็รักวี่แล้ว เป็นแบบที่เราเป็นอยู่แบบที่เราอยู่ เท่านี้ผมก็พอใจแล้วละ ขออย่างเดียว อย่าทิ้งผมไปไหนได้ไหม”
“ไม่ไปหรอก จะไปได้ยังไงละหัวใจอยู่ตรงนี้”
คำพูดของหล่อนช่างหวานหู วิกันดาลุกขึ้น ส่งยิ้มหวานให้เขา
“ลุกเถอะเดี๋ยววี่ไปแบ่งกับข้าวบ้านแม่มาให้ปราณดีไหม ไม่มีอะไรกินแน่เลย”
“ให้ผมไปทานที่นั่นด้วยได้ไหม”
“ได้สิ บ้านเรายินดีต้อนรับ”
เจ้าซันดูจะมีความสุขที่สุดที่ปราณมาทานอาหารที่บ้านเพราะเขาสนิทกับปราณมากกว่าสันติ ที่ยังไงก็ไม่สนิทสนมกันสักที รู้สึกโล่งใจเสียด้วยซ้ำที่สันติไม่อยู่
“วี่พ่อแม่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
กลับจากไปส่งปราณที่บ้านแล้ว วิกันดาก็เจอบิดามารดานั่งรออยู่
“คะพ่อ”
หล่อนนั่งลงรอฟังคำจากบิดาของเขา
“จะเอายังไงเรื่องสันติ แล้วก็ปราณอีกจะรักจะชอบกันพ่อแม่ไม่ว่าแต่ เรื่องสันติยังคา ๆ อยู่นะ”
“เขาตกลงจะกลับมาหย่าให้วี่คะพ่อ เขาบอกว่าเขาคิดได้แล้ว ที่ผ่านมาตั้ง 4 ปีที่เขาทิ้งให้วี่ลำบากอยู่คนเดียว และปราณเป็นคนพูดให้เขาเก็บเรื่องพวกนี้ไปคิด พร้อม ๆ กับที่เขาดีใจมากที่วี่ให้โอกาสเขาทำหน้าที่พ่อให้กับลูก เขาตอบแทนวี่ด้วยการจะเซ็นใบหย่าให้คะ”
คำพูดนั้นทำให้บิดามารดาของหล่อนยิ้มออก
“และเขาก็บอกวี่ด้วยว่า ปราณเป็นคนที่เหมาะสมที่จะอยู่กับวี่เพราะปราณเป็นคนที่หวังดีกับวี่มาก ไม่ทำร้ายวี่แน่นอน สายตาผู้ชายอย่างเขาบอกวี่ว่าปราณเขารักวี่มากคะพ่อ”
“พ่อก็รู้”
“อ้าว..”
หล่อนอึ้งไปทันที
“มีคนเดียวที่พ่อไว้ใจให้วี่ไปใกล้ชิดด้วยเพราะรู้ว่าเขาปลอดภัยสำหรับวี่ แต่ต่อไปถ้าจะต้องห่าง ๆ กันซะแล้วละ คงต้องรอให้แต่งงานกันก่อน”
บิดาว่าก่อนจะหัวเราะร่วนทำเอาหญิงสาวหน้าแดง เหมือนหล่อนจะพลาดอะไรตรงไหนไปหรือเปล่าทำไมบิดารู้แต่หล่อนไม่รู้ละ แถมทุกคนยังเห็นด้วยหากหล่อนกับปราณจะรักและแต่งงานกัน
..เขาต้องการคนดูแล และหล่อนก็ต้องการรักแท้..
เป็นอย่างนี้หรือเปล่านะ
ช่วงเวลายามสายที่เงียบสงบ ปราณนั่งเหม่ออยู่คนเดียว หลังจากส่งกล้วยไม้ล๊อตแรกของวันนี้ไปแล้วก็หมดงานทำต้องมานั่งทำบัญชีเสียเองตัวเลขแสนปวดหัวและที่สำคัญ ผู้ช่วยคนใหม่ของเขาก็ดันลาออกไปซะดื้อ ๆ แต่ถ้าเกิดยังอยู่ เขาก็คงจะไล่ไปอยู่ดีนะแหละ ไม่กล้าอยู่ใกล้ กลัวไม่ปลอดภัย
ในความเงียบวิกันดาเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและข้าวกล่อง
“วี่เอาข้าวมาให้นะกำลังยุ่งอยู่หรือไง คิ้วตีกันแล้วนะ”
“บัญชี จะเป็นลม”
โยนสมุดเล่มหนาทิ้งไปแล้วก็เอนกายมาพิงไหล่หล่อนอย่างถือโอกาส
“เดี๋ยววี่ทำให้ บัญชีของง่าย ๆ ทำให้ก็ได้ของถนัดของวี่อยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ”
จังหวะที่หล่อนโน้มตัวไปหยิบสมุดบัญชีมานั้นเขาก็แตะริมฝีปากที่ข้างแก้มหล่อนเบา ๆ
“อื้อทำไรนี่”
“รักนะครับ”
วิกันดากลับมานั่งนิ่ง ออกจะเขิน คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ใกล้ชิดกันเป็นเพื่อนกัน วันนี้กลายมาเป็นคนรักเปิดหัวใจให้กันก็ไม่น่าจะขัดเขินอะไร แต่หล่อนกลับมีความรู้สึกว่า ขัดเขิน จนทำอะไรไม่ถูก สองมือโอบรอบเอว วิกันดาเอาไว้
“ผมอยากอยู่กับวิแบบนี้มานานแล้วแต่งงานกับผมได้ไหม”
เขาเอ่ยขึ้นทำให้หล่อนถึงกับนิ่งเงียบทำเอาหล่อนใจเสีย
“ผมเป็นคนพิการ วี่คงอายใครเขาถ้าหากใครรู้ว่าจะแต่งงานกับผม”
“ใครว่าละ วี่เป็นแม่หม้ายลูกติด แถมมีพ่อแม่ต้องดูแลอีก ถ้าจะแต่งงานกับวี่นี่ภาระเยอะนะไหวเหรอ”
“ทุกคนในครอบครัวไม่ใช่ภาระของผมหรอก”
“ชาวบ้านเขาจะนินทาได้น้าว่าแต่งงานกับแม่หม้ายลูกติดนะ”
หญิงสาวแซวอย่างอารมณ์ดี
“งั้น.. ผมไม่แต่งก็ได้ อยู่กันไปแบบนี้ละ”
เขาหันมาจุมพิตหล่อน ที่ข้างแก้มอีกครั้ง ตั้งใจจะบุกมากกว่านั้นหากหญิงสาวใช้สองแขนกั้นเอาไว้
“ผมไม่เสียหายอยู่แล้ว”
“ใครว่าวี่จะยอมเล่า”
หล่อนดิ้นเบา ๆ ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าแดงจัด เขาเองก็ไม่แพ้กัน
“แต่งงานกับผมนะ”
“แต่งสิเร็ว ๆ ด้วยไม่งั้นวี่จะต้องขาดทุนไปมากกว่านี้แน่ ๆ”
เขาหัวเราะด้วยความสุขโน้มจมูกเข้าหาหล่อนอีกครั้ง หล่อนไม่ถอยหนีอีก ตอบรับจูบจากเขาด้วยความเต็มใจ
รักแท้ สำหรับหล่อนแล้ว ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลเลย อยู่ข้าง ๆ ตัว ข้าง ๆ ใจ มานานแล้วนี่เอง น่าขอบคุณสันติ ที่บอกนำทางให้หล่อนกล้าเดินเข้ามาหาเขาเพื่อเปิดเผยหัวใจ
สำหรับเขาละ หล่อนคือสิ่งพิเศษที่สุดในชีวิตของเขาสินะ เป็นรักสุดท้ายแล้วของหัวใจ
จบ
..
อ่านแร้วเม้นท์ด้วยนะจ๊ะ ติด้วยติงด้วย เรื่องต่อไปจะได้พยายามากกกว่านี้
แว้บหาอาเดียวสุดหล่อคลิกรูปขยันเลยนะคับบ target="_blank"> ...
Create Date : 14 มิถุนายน 2554 |
|
11 comments |
Last Update : 14 มิถุนายน 2554 11:41:53 น. |
Counter : 1785 Pageviews. |
|
|
|
เด๋วรอลุ้นเรื่องต่อไปน๊าาาา..
ปล..เก่งจังเนอะ เอาเวลาที่ไหนมาคิดเรื่องราวมากมายเนี่ย