|
ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 6
“คุณวี่คับ”
วิกันดาเหลือบตาขึ้นมอง เห็นปลัดวิชัยยืนอยู่เหนือโต๊ะที่หล่อนกำลังนั่งทานอาหารอยู่
“ดีใจจังที่ได้ทานมื้อกลางวันกับคุณ ให้ผมเป็นเจ้ามือนะครับ”
เขารวบรัดเอาแบบง่าย ๆ
วิกันดายิ้มหวานก่อนจะบอกว่า
“แต่วี่ต้องซื้อไปเผื่อคนที่บ้านด้วยอะคะเยอะด้วยสิ”
“ไม่เป็นไรครับผมจ่ายให้”
เขาทรุดนั่งลงรวดเร็ว วิกันดามองหน้าปลัดวิชัย หล่อนรู้ว่าผู้ชายหลายคนถือโอกาสใกล้ชิดหล่อนแบบนี้เสมอ ปลัดคนนี้เจอบ่อยเพราะมีลูกไปเรียนที่เดียวกัน นี่คงมั่นหาแม่ใหม่ให้ลูกเร็ว ๆ แน่เลย
“งั้นรบกวนด้วยนะคะ น้องคะ”
หล่อนเรียกเด็กในร้านมาทันที
“ทานอะไรดีคะ”
“ผมขอข้าวผัดสักจานดีกว่าครับ”
“น้องคะ ขอข้าวผัดให้คุณปลัดหนึ่งจานนะคะแล้วก็..”
หล่อนสั่งอาหารอีกยาวเหยียดก่อนจะสั่งให้ใส่กล่อง เพราะหล่อนจะเอาไปฝากคนที่บ้าน
“ถ้ายังไง วี่จ่ายเองก็ได้คะ”
“ผมคำไหนคำนั้นครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“สั่งเยอะ ๆ สิดี เพราะเราจะได้มีเวลาคุยกันนาน ๆ”
เขาบอกนึกเสียดายนิด ๆ เพราะว่าวันนี้ วิกันดาใส่เสื้อผ้ามิดชิดทำให้มองไม่เห็นสัดส่วนที่เขาชอบแอบมองอยู่เสมอแต่เหมือนวิกันดา จะรู้ทันพอดีกับที่โทรศัพท์ข้างกายหล่อนดังขึ้น
“วี่ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”
หล่อนเดินออกไปจากโต๊ะในทันทีและไม่กลับออกมาอีกจน พนักงานนำอาหารมาให้ ทำเอา ปลัดวิชัยเซ็งเลยทีเดียว
“ครั้งนี้วี่เป็นหนี้ค่าอาหารของคุณครั้งหน้าวี่ต้องขอเลี้ยงบ้างแล้วละคะ”
หล่อนยิ้มหวานให้ก่อนจะลาเขา ทิ้งปลัดวิชัยหน้าเสียตรงนั้น ค่าข้าวผัดวันนี้ราคาเกือบพันมันไม่คุ้มกันซะเลย แต่เอาเถอะครั้งหน้าที่วิกันดาบอกจะเมื่อไหร่นั้นเขาจะรอ
วิกันดาหอบอาหารมากมายเข้ามา พะรุงพะรังทำเอาปราณมองตาค้าง
“มองไรเล่ามีคนเลี้ยงมา”
“ใคร”
“ปลัดวิชัย”
หล่อนบอกก่อนจะหันมอง อรอุมา ที่มองหล่อนด้วยความสงสัยว่าหล่อนคือใคร
“นี่เธอผู้ช่วยคนใหม่ คุณอร”
“ใช่เธอทำงานเก่ง ลายมือสวยมาก”
“ยะ วี่มันลายมือไก่เขี่ย คุณอร เดี๋ยวทานด้วยกันนะ เยอะแยะเลย”
“คะ”
อรอุมายิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร ดูอัธยาศัยดีแบบนี้ใช่ไหม ปราณถึงได้มองด้วยสายตาชื่นชม และชมอยู่บ่อย ๆตอนที่สอนงานหล่อน ผู้หญิงคนนี้นี่เอง
“นี่เธอไปหลอกอะไรเขามาอีกละ”
“เขาแค่อยากเลี้ยง แต่เราก็บอกแล้วว่า จะซื้อมาฝากคนด้วยไม่ยอมจะจ่ายก็ให้จ่ายไงจะได้เข็ด ๆ”
“เจ้าเสน่ห์จังนะ”
เขาแซว อรอุมาแอบสังเกตคนทั้งคู่ว่าเป็นอะไรกัน สรุปได้ว่าเหมือนเป็นคู่รักกันมากแต่ก็น่าตกใจที่อยู่ดี ๆ สันติก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
วิกันดาหน้าเสีย ตั้งท่าจะออกไปแต่เขาขวางเอาไว้
“พอผมมาก็จะไปหมายความว่ายังไง ยังไม่ได้คุยกันเลย”
“เรื่องเดียวที่วี่จะคุยกับคุณก็คือเรื่องหย่า”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่หย่า ถ้าผมจะหย่าผมหย่ามานานแล้วไม่รอจนวันนี้หรอก”
“งั้นฉันก็ไม่คุยกับคุณ”
“ผมอยากได้ลูก”
สันติเอ่ยขึ้นลอย ๆ
“ผมสามารถฟ้องร้องให้ลูกไปอยู่กับผมได้ ผมทำได้”
วิกันดาหยุดนิ่งเสียตรงนั้นเมื่อสันติเอาเรื่องกฎหมายมาขู่
“เพราะเจ้าซันเป็นลูกผมลูกที่จดทะเบียนสมรสถูกต้อง ไม่ใช่เด็กนอกสมรส แล้ว
ผมก็ไม่ได้ยินยอมให้คุณพาลูกมาอยู่ที่นี่แต่คุณพามาเอง ผมมีสิทธิ์ฟ้องร้องคุณ”
หล่อนหน้าเสียรู้สึกใจหายกับคำพูดแสนร้ายกาจของเขาดวงตาเหมือนมีน้ำมาคลอ จนสันติเองก็ตกใจเพราะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดไปนั้นมันแรงเกินไปแต่เขาก็อยากจะให้หล่อนอ่อนให้เขาบ้าง สักนิดก็ยังดีเพื่อที่จะได้คุยกันได้ง่ายขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะฟ้องหย่าคุณและฟ้องร้องเรียกดูค่าดูแลตลอดสี่ปีที่ผ่านมาที่คุณไม่เคยจ่ายสักบาทด้วย ไหนละคะทนายความของคุณ ฉันจะได้ไปหาทนายมาสู้คดีกับคุณ”
วิกันดาก้าวเดินออกไปสันติก้าวตาม อรอุมาทำหน้าตาเหรอหรา ที่คุยกันมาทั้งหมดนี่หล่อนได้ยินว่าวิกันดามีสามีและลูกแล้วด้วยสิ ไม่ใช่คู่แข่งของหล่อนเสียหน่อย
ปราณมองออกไปด้านนอกด้วยความรู้สึกห่วงใยวิกันดา สองคนยื้อยุดฉุดกันอยู่
ด้านนอกเขาพาตัวเองออกไปทันที
“อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย”
สันติประกาศ
“คุณเป็นแค่อดีต”
วิกันดาเอ่ยขึ้นและจับแขน ปราณเอาไว้มั่น
“แต่คนนี้เป็นคนปัจจุบัน”
“ไม่จริง”
หมัดทั้งดุ้นวิ่งมาใส่หน้าปราณที่ยืนนิ่งไม่รู้เรื่องราวอยู่เขาล้มทั้งยืน
“คุณทำอะไรลงไปนะ สันติ บ้าไปแล้วหรือไง”
“คือผม”
สันติยืนนิ่งไม่คิดว่าหมัดของเขาจะทำให้ปราณล้มได้และรู้สึกว่าตัวเองจะทำรุนแรงมากเกินไป ขณะที่ปราณพยายามพยุงตัวขึ้นยืน วิกันดาช่วยประคองเขาไว้ สายตาของหล่อนจ้องมองสันติอย่างโกรธจัดและเหมือนเขาจะรู้ตัวจึงได้แต่ยืนเงียบ
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”
อรอุมาเข้ามาช่วยพยุงปราณเข้าไปด้านใน
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แค่หมัดเดียวเอง”
พูดเหมือนจะหัวเราะแต่ใครว่ามันทำให้เขาวิ้งได้เหมือนกันละ เขานั่งลงมองหน้าสันติและวิกันดาก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“ผมว่าคุณสองคนควรจะพูดจากันดี ๆ ด้วยเหตุผล ทิ้งอารมณ์ความโกรธไว้ดีกว่านะครับ อย่างน้อยที่สุดก็เคยรักกัน แต่งงานกันและมีลูกด้วยกัน ยังไงก็น่าจะเห็นแก่ เจ้าซันบ้าง”
“ผมขอโทษ ที่ใจร้อนไปหน่อย”
สันติเอ่ยขึ้นก่อนจะหันมาทางวิกันดา
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“คะ”
เสียงหล่อนสงบนิ่งมากกว่าที่เคยเป็๋น
หล่อนเดินออกไปด้านนอกไปยังบ้านของหล่อนที่มีบิดามารดาอยู่ด้วยโดยมีสันติเดินตามไปอย่างช้า ๆ อรอุมามองตามไปอย่างไม่เข้าใจ
“คุณ..เป็นอะไรมากไหมคะ”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก”
เขาโบกมือวุ่นวายเมื่ออรอุมาเข้ามาอยากจะช่วยเหลือเขา
“อย่าทำเหมือนผมเป็นคนพิการที่อ่อนแอขนาดนั้นสิผมไม่ชอบ”
“คะ อรขอโทษ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณหรอก ขอบคุณมากที่ห่วงผม ทำงานเถอะ”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยน ทำให้อรอุมายิ้มออกมาได้ หล่อนมีความรู้สึกว่า
ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษกว่าที่หล่อนคิดเอาไว้ และรอยยิ้มของเขาก็แสนน่ารักเสียด้วย หล่อนไม่เคยโดยใครพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
อ่าีอีกสองตอนก็จะจบแล้วนะคะ
แว้บหาอาเดียวสุดหล่อคลิกที่รูปสุดเท่ห์เลยเจ้าคะ
 ...
| Create Date : 11 มิถุนายน 2554 |
|
11 comments |
| Last Update : 11 มิถุนายน 2554 11:28:46 น. |
| Counter : 610 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
