*** ความสุขเล็ก ๆ ของ ๆ คนหนึ่ง ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหม ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การได้อยู่ ได้มอง ได้เห็น และสัมผัส สิ่งมีชีิวิตเล็ก ๆ ที่เรียกว่าลูก เติบโต ตามวัย คืน และวัน โดยไม่จำเป็นต้องมีสิ่งประกอบใดอีก ***
ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 1

อารัมภบท

อุบัติเหตุทำให้เขาต้องกลายเป็นคนพิการ จากวิศวกรหนุ่มผู้มีอนาคตไกล ชีวิตผลิกผันกลายมาเป็นเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ ที่ยังต้องการคนมาดูแล
ใครคนนั้นที่เขาตามหาอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือหรือว่าอยู่ไกลเกินความฝันกันนะ ต้องติดตามอ่านกันแล้วละคะ

ตอนที่ 1

“ปราณ”

เสียงหวานที่เรียกหาทำให้ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกต้องหันมา ต้อนรับยิ้มหวานของคนที่ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ

“นี่เป็นใบสมัครผู้ช่วยคนใหม่ดูสิว่าใช้ได้บ้างหรือเปล่า”

“ขอบใจนะ”

เขารับเอกสารนั้นมาดูเพียงผ่าน ๆ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะเล็กข้างหน้า

“ยังมีคนอยากจะมาทำงานในไร่กล้วยไม้เล็ก ๆ ที่นี่อีกเหรอ”

“มีสิเยอะแยะไปเรามีเงินจ้างเขาก็มาแหละ”

วิกันดาพูด สีหน้าหล่อนมักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอแม้ว่าจะเหนื่อยสักขนาดไหน

“วี่ไปก่อนนะ ปราณก็ดูดูไปก่อนละกันสนใจคนไหนก็โทรไปได้เลย วี่ต้องรีบไปรับลูกที่โรงเรียนนะ”

“ขอบคุณมากครับ”

หล่อนเดินตัวปลิวจากไปตามประสาคนคล่องแคล่ว วิกันดาเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ติด ๆ กับไร่กล้วยไม้แห่งนี้ เป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือเขา

นับแต่เขาเกิดอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนและตัดสินใจลาออกจากงานที่เมืองหลวงมุ่งหน้ากลับสู่บ้านเกิด เอาแรงทั้งหมดที่มีทุ่มให้กับไร่กล้วยไม้ที่ก่อนนั้นมารดาเคยปลูกเพราะใจรักแต่เขานำมันมาเป็นอาชีพ เป็นธุรกิจที่สร้างรายได้ให้เขาได้กินอยู่อย่างสุขสบาย โดยไม่เดือดร้อนอะไร

อุบัติเหตุทำให้เขาสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง แม้จะใส่ขาเทียมหากการเดินเหิรก็ไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป เขาอยู่เมืองหลวงไม่ได้เพราะอับอายผู้คน แรกที่กลับมาบ้านเกิดจึงปิดตายปิดประตูทุกด้านไม่ยอมให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขา ทว่าครอบครัวที่อบอุ่นผลักดันให้เขาลุกขึ้นสู้

เป็นจังหวะเดียวกับชีวิตครอบครัวที่พลิกผันของวิกันดาทำให้หล่อนหอบลูกวัย ทารกกลับสู่บ้านเกิดด้วยเช่นกัน

คนแพ้ที่มักพาตัวเองมาร้องไห้อยู่ริมรั้วหลังบ้าน น้ำตาของหล่อนกลับทำให้เขามีแรงเพิ่มมากขึ้นเพราะไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่แพ้ หล่อนเป็นอีกแรง ที่ผลักให้เขากล้าที่จะก้าวออกไปนอกบ้านพบปะผู้คน กล้าชนกับคำติฉินนินทา เพราะแม่หม้ายลูกติดอย่างหล่อน กล้าที่จะพาลูกออกไปพบสังคม ทำให้ชายชาตรีอย่างเขานึกอับอายในความกล้าหาญหล่อน

เมื่อเริ่มก่อร่างสร้างแปลงกล้วยไม้ก็เพียงแค่ทำเพราะไม่อยากอยู่อย่างไม่มีความหมาย แต่มีคนมาขอดู แวะมาขอซื้อผลผลิต จนกลายเป็นธุรกิจ วิกันดาแนะนำให้เขาทำโฮมเสตย์เพื่อการท่องเที่ยวแน่นอนว่ามันได้ผลอย่างคาดไม่ถึง

หล่อนเองช่วยเป็นธุระจัดการให้เขาเสียแทบทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะให้ค่าตอบแทนหากหล่อนไม่ยอมรับ แต่ให้คิดซะว่าหล่อนช่วยเหลือเพื่อนคนหนึ่ง

นั่นทำให้เขานึกละอายใจเพราะเขาไม่เคยเห็นค่าหล่อนเลยแม้ว่าจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หรือแม้ถึงวัยเรียนและวัยรุ่นเลยด้วยซ้ำไป นั่นเพียงเพราะหล่อนไม่เคยสวยในสายตาเขา แล้วทำไมตอนนี้หล่อนจึงเป็นคนที่สวยที่สุดแสนดีที่สุดสำหรับเขาเพียงแต่เขาคว้าหล่อนไม่ได้เลย

ตอนนี้เขามีครบทุกอย่าง แล้วสิ่งเดียวที่ยังไม่มีคือคู่ชีวิต

ชายหนุ่มพลิกเอกสารในมือด้วยความสนใจ วิกันดาแนะนำให้เขารับสมัครผู้ช่วยแทนคนเก่าที่ลาออกไป และต้องเป็นผู้หญิงด้วย เพื่อเขาจะได้มีใครสักคนเสียที เขาไม่เห็นด้วยกับวิธีการนี้ของหล่อน หากแต่ขัดความตั้งใจของหล่อนไม่ได้ คนที่กลายมาเป็นคนพิการอย่างเขาจะมีใครที่ไหนกันสนใจ

“แต่การมีใครสักคนดูแลก็ดีเหมือนกันนะปราณ ไม่ต้องรักกันมาแค่ดูแลอยู่ด้วยกันได้ ก็น่าจะพอเพียงแล้วความรักยิ่งรักมาก ยิ่งเจ็บปวดเพราะฉะนั้น เลือกเอาคนที่พร้อมจะดูแลเราก็พอแล้ว”

คนบาดเจ็บกับความรักอย่างหล่อนบอกกับเขา

“งั้นเราจ้างเธอก็ได้อยากได้เงินเท่าไหร่ละ”

“เพื่อนกับแฟนทำแทนกันไม่ได้”

หล่อนเอาเพลงมาพูดแล้วก็หัวเราะร่วน เขาได้เพียงแต่แอบพิจารณาร่างอวบอย่างคนที่มีลูกมาแล้วอย่างหล่อน ที่ไม่ใช่หญิงสาววัยรุ่นบอบบางไร้เดียงสา หากหล่อนก็จับสายตาเขาทันในทันที

“อย่าคิดทะลึ่งนะเดี๋ยวเหอะ”

“ไม่คิดก็ได้”

เขาแบะปากยักไหล่พูดในสิ่งที่ผิดแผกไปจากความคิดของตัวเอง

“อวบ ๆ อย่างเธอนะ มองไปก็เสียสายตาเราชอบคนสวย ๆ หุ่นดี ๆ มากกว่า”

“ยะ”

หล่อนค้อนแต่ไม่ยักโกรธแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนจะบอกว่า

“อย่ามีข้อแม้มากมายในชีวิตเพราะมันจะทำให้นายพลาดสิ่งที่ดี ดีไปตลอดชีวิต”

นั่นไงพูดจบหล่อนก็หัวเราะอีกครั้งจนลืมไปแล้วว่า ตัวเองเคยร้องไห้มากมายมาตอนไหนแต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเพราะเขายินดีที่จะมองหล่อนที่มีความสุขแบบนี้มากกว่า



วิกันดาจอดรถกระบะโฟวิลล์สีดำสนิทของหล่อนลงหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง มีผู้ปกครองจำนวนหนึ่งมาจอดรถรอลูกหลานแบบเดียวกับหล่อนหลายคนทีเดียว หญิงสาวชะโงกดูหน้าตัวเองในกระจกแว้บหนึ่งก่อนจะคว้ากระดาษซับมันมาซับเหงื่อที่ใบหน้าตัวเอง

..นี่หล่อนมีเรื่องวุ่นวายอะไรมากไปหรือเปล่านะถึงได้ไม่ได้สนใจดูแลตัวเองขนาดนี้..

แต่การได้รับโทรศัพท์จากสามีเก่าที่มาคุยเรื่องใบหย่าทำให้หล่อนบ้าพอที่จะทำงานมากมาย เพื่อไม่ให้คิดอะไรมากมายอีก พยายามหัวเราะให้มาก ๆ เพียงเพื่อจะได้เลิกคิดถึงมันทว่า ..มันยากเหลือเกินที่จะทำได้..

“คุณวี่สวัสดีครับ”

เสียงทุ้มนุ่มนวลที่ทักทายนั้นไม่ทำให้หล่อนแปลกใจสักนิดปกติก็จะมีคนมาทักทายหล่อนแบบนี้ประจำ

“สวัสดีคะคุณปลัด วันนี้มารับลูกเองเลยเหรอคะ”

“ครับ..ผมอยากเจอคุณวี่ด้วยละ”

“อยากเจอวี่ เรื่องอะไรกันคะ เรื่องสวนปาล์มหรือว่ากล้วยไม้”

“แหม คุณนี่ฃีวิตกลายเป็นเรื่องงานไปหมดแล้วนะครับชาวสวนคนเก่ง”

“ขอบคุณคะที่ชมว่าเก่ง แต่จริง ๆ แล้ววี่ไม่เก่งอะไรหรอกคะ แต่พยายามทำ
ทุกอย่างให้ได้ดีนะคะ”

“ครับผมเห็นด้วยถ้าต้องการคนช่วยเมื่อไหร่ละก็บอกผมได้นะครับ”

ปลัดวิชัยไม่ลืมส่งสายตาเจ้าชู้มาให้หล่อนแทนที่จะเก้อเขิน วิกันดากลับยิ้มขัน วัยของหล่อนมันไม่ควรจะมีการจีบแบบเด็ก ๆ แบบนี้อีกแล้วละ

“เด็ก ๆ มาแล้วขอตัวนะคะ”

หล่อนหันไปทางประตูโรงเรียน เห็นลูกชายตัวน้อยของหล่อนวิ่งผ่านประตูมาก่อนใครเพื่อนแสดงถึงความแข็งแรงอย่างที่สุด หล่อนจึงต้องรีบไปรับ

ปลัดวิชัยมองตามร่างอวบที่ก้าวผ่านไป จะว่าไปวิกันดาจัดได้ว่าเป็นแม่หม้ายลูกติดที่ยังสาว สวย และคงความสดใสไว้ให้หนุ่ม ๆ ทั้งอำเภอนี้พากันเทคะแนนความสนใจไปที่หล่อน ไม่ใช่คนสวยจัด แต่น่ารักมีเสน่ห์ในแบบที่ใครเดินผ่านก็ต้องหันมอง และสะดุดในความเป็นกันเองของหล่อน

เจ้าซันเด็กชายวัยสี่ขวบกระโดดกอดคอมารดาและหอมฟอดที่ข้างแก้มเบา ๆ พร้อมกระซิบบอก

“คิดถึงแม่จังคับ”

“แม่ก็คิดถึงซันคับกลับบ้านกันเถอะ”

“ครับ”

สองคนแม่ลูกเดินจูงมือกลับไปที่รถ ปลัดวิชัยยังคงมองตามหล่อนไป อย่างไม่วางตา อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนไหนในอำเภอนี้ที่หล่อนจะให้ความสนใจและเรียกได้ว่าเป็นคนพิเศษสำหรับหล่อนในเมื่อหลายปีที่ผ่านมาหล่อนไม่เคยมองใครเป็นพิเศษเลย

วิกันดาไม่จัดว่าเป็นผู้หญิงสวย ที่โดดเด่นที่สุด แต่จัดอยู่ในประเภทดูดี ดูเพลินดูไม่มีวันเบื่อ รูปร่างหล่อนอาจจะอวบนิด ๆ แต่ตะโพกยังคงกลมกลึงได้รูป มีหน้าอกอวบอัดพอ ๆ กัน เขาว่าน่ามองและน่าสัมผัสมากกว่าหากจะคิดแบบนั้นก็ไม่เสียหายอะไร เพราะหล่อนเองก็ผ่านการมีสามีและลูกแล้ว เรื่องแบบนั้น ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาซะด้วยไป หากเขาจะมองแบบนั้นก็ไม่ผิดตรงไหน

ดวงตาของปลัดวิชัยบ่งบอกบางอย่างที่ทำให้หัวใจของวิกันดาคุกรุ่น เขายังคงมองหล่อนขณะที่หล่อนมองเห็นดวงตาของเขาผ่านกระจกมองหลังรถ ดวงตาแบบนี้ไม่ให้เกียรติหล่อนเลย

“เอี้ยดดด”

“เฮ้ยย..”

ได้ผล ปลัดหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อโฟวิลค์ของม่ายสาวคนงามถอยมาเกือบจะชนเขา หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันที

“ขอโทษด้วยนะคะคุณปลัด”

หล่อนกดกระจกลงมาขอโทษเขาแค่ชั่วแว้บก่อนจะปิดสนิทและขับรถออกไปด้วยความเร็ว

..ใช่สิ..หล่อนเป็นหม้าย แล้วไงละ เจอดวงตาแบบนี้มามากต่อมาก ทำไมจะมองหล่อนเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่ได้เชียวเหรอหล่อนไม่ใช่คนกร้านโลกเสียหน่อย อย่างน้อยก็แต่งงานมีสามี ด้วยวัยที่เหมาะสม มีลูก มีครอบครัวแบบคนทั่วไป เมื่อไปกันไม่ได้ ก็ต้องเลิกกัน ก็เท่านั้น ทำไมผู้ชายที่นี่จะต้องดูแคลนหล่อนด้วยนะ..



ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ



แนะนำตัวด้วยความชอบ แบบส่วนบุคคลค่า..ภาพจากเน็ตนะคะ

คุณปราณ ผู้ชายที่ดูภายนอกบุคลิภอบอุ่นแสนใจดี แต่ความจริงแล้วซ่อนความเป็นคนใจร้อนไว้ภายใน

วิกันดา ม่ายสาวพราวเสน่์ห์ หล่อนเหมือนคนที่เข้มแข็ง มีความมั่นใจในตนเอง แต่ทว่าภายในใจกลับตรงกันข้าม ขี้แยและร้องไห้้ด้วยเรื่องเล็กนิดเดียว




อ่านแล้วติด้วยติงบ้างนะคะ
แว้บหาอาเดีียวสุดหล่ออยู่ตรงนี้คร้าบ คลิกเลย ...




Create Date : 23 พฤษภาคม 2554
Last Update : 23 พฤษภาคม 2554 13:31:53 น. 13 comments
Counter : 2154 Pageviews.

 
อิอิอิ


ดีใจด้วยนะครับที่คุณเล็กทำลิ้งค์เป็นแล้ว

คุณเล็กยังแต่งบล็อกได้มากกว่าผมเยอะเลยล่ะครับ อิอิอิ




โดย: กะว่าก๋า วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:00:22 น.  

 
ผมก็ชอบนิยายครับ


โดย: panwat วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:46:31 น.  

 
เขียนได้ดี...น่าติดตามครับ


โดย: panwat วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:14:58:10 น.  

 
ว๊าวๆๆๆๆๆ..ว้าวววว..
เอ่อ..2 รูปนั่นน่ะ พระเอก+นางเอกในดวงใจเลยน๊า

อืม..วันนี้เห็นทีต้องนอกใจสุดหล่อ มาขอกรี๊ดหนุ่มในรูปแทนซะแล้ว หุหุ

ปล..ว่าด้วยหนุ่มๆเกาหลี จริงๆก็ชอบตั้งหลายคนนะ
คนนั้นก็หล่อ..คนนี้ก็น่ารัก..เหอะๆๆๆ


โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 202.91.19.195 วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:06:35 น.  

 
ฝันดีนะคร๊าบบบบบบ..สุดหล่อ
ส่วนสุดสวย คืนนี้จะขอฝันหวานถึงหนุ่มในรูปนั้นน่ะ เหอ เหอ เหอ

กู๊ดไนท์คร้าบบบบ..


โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 1.46.174.249 วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:25:03 น.  

 

แหล่มค่ะชอบ...เขียนอีกๆๆๆ



โดย: อุ้มสี วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:25:35 น.  

 
หลับฝันดีค้าบคุณน้ำค้าง...
ฝันถึงอาเดียวด้วยนะคับ
วันนี้นอกจากมุดท่อ ปีนซาเล้ง
แล้วยังลื่นล้มหัวฟาดอีก ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกก้าบบ



โดย: แม่อาเดียว IP: 115.67.254.227 วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:50:27 น.  

 
แม่เล็ก


เราแต่งขาย มันเป็นงานเป็นเิงินของแม่เล็กไ่ม่ใช่เหรอ

ไม่รู้ว่า ที่แม่เล็กเอามาลงเนี่ย ผลงานนี้ขายหรือยังจ๊ะ

รินกลัวว่าใครจะมาแฮ็ปไปแค่เปลี่ยนชื่อตัวนักแสดงไง

แล้วเอาไปเสนอขายก่อนน่ะ

รินว่าถ้าอันไหนยังไม่ได้ขายก็ไม่ควรเอามาลงนะรินว่า

เอาอันที่ขายมาดีกว่า

รินเชื่อว่าแม่เล็กทำได้ดีทีเดียว

เอาใจช่วย สู้ๆ



โดย: Rinsa Yoyolive วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:55:07 น.  

 
ว้าววว แต่งนิยายแล้วเหรอจ๊ะ จะแวะมาบอกว่า คลอดน้องแล้วน๊า


โดย: Always & Forever วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:19:22 น.  

 
สวัสดียามเช้าครับ








โดย: กะว่าก๋า วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:6:43:25 น.  

 
สุดหล่อคร๊าบบ..ตื่นรึยางงงงงงงงงง.?

โห...วีรกรรมแต่ละวันเนี่ยนะ เล่นเอาผู้ใหญ่กุมขมับปวดหัวไปตามๆกันเลย ชิมิ
หลานของน้ำค้างน่ะ เป็นผู้หญิง เกิดปีวอก ฮ่าๆๆ
อย่าให้เม้าเล้ยย ว่าร้ายขนาดไหน เหอะๆๆ..
ก็แขนหัก ดามเฝือกอยู่เป็น 2- 3 เดือน มาแล้ว 2 ครั้ง
แผลเป็นทีใบหน้า ข้างตา(เกือบตาแตกแน่) และแก้มด้วย
นี่ยังไม่รวมแผลเล็ก แผลน้อย ตามร่างกายอีก..นับไม่ถ้วน
วันๆ ถ้าหาเขาไม่เจอนะ..โน้น..บนตนไม้โน่นหละ..ที่ประจำ
เฮ้อ ลูกสาวคนเดียว ใครๆก็รุมรัก เลยร้ายซะ..ไม่ฟังใคร
ยกเว้นอาของเขา..แหะๆๆ ก็น้ำค้างเองหละ..
เราบอกให้ทำไรฟังหมด แต่พ่อแม่บอกไม่ฟังเล้ยยย..
แฮ่ๆๆ นึกถึงหลานสุดเลิฟทีไร ก็ทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งไป
เด็กๆต่อให้ซนยังไง ก็ทำให้ผู้ใหญ่พลอยมีความสุขตามไปด้วยเนอะ

สุขกับทุกๆวันนะคร้าบบบ..

ปล..หนุ่มน้อยบ้านนี้ ยิ่งโตยิ่งหล่อ นะนั่นนะ..น่าจุ๊บๆอ่า..


โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.157.150 วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:8:38:09 น.  

 


สวัสดียามเช้าค่ะ ครอบครัวน้องอาเดียว


โดย: หัวใจแก้ว วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:40:55 น.  

 
คุณน้ำค้างคร้าบบ
โชคดีสุด ๆท่บ้านอาเดียวมีต้นไม้ไม่กี่ต้นมีอย่างอื่นที่น่าปีนก่าเยอะ
เรื่องลูกรักหลานรักนี่กลุ้มอะ อาเดียวก็เป็นเช่นนั้น
และกับแม่ก็ดื้อทุกอย่างด้วย

เรื่องลูกบาดเจ็บนี่ สุดท้ายคนที่โดนดุก็คือคุงแม่มันนี่แหละ

ไม่ดูแลลูก

..
เช้า ๆ เด๋วอัพรูปสุดหล่อให้ดูจะได้มีแรงทำงานนะก้าบบบ


โดย: ปันฝัน วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:47:48 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ปันฝัน
Location :
สุราษฏร์ธานี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]




ตัวเล็ก เป็นแม่ของอาเดียวคะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นแม่ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่มีความตั้งใจ ที่จะเลี้ยงดูลูกชายคนเดียว ที่เกิดจากความรักของคนสองคน แม้ว่าหัวใจคนอีกคนจะสั้นนักก็ตาม

ลูกไม่ใช่ภาระ ลูกคือความสวยงาม เป็นสิ่งที่แสนดี ชีวิตเราในขณะนี้ ลูกคือทุกอย่าง

มาเอาใจช่วยแม่ตัวเล็กพาอาเดียวไปตลอดรอดฝั่งด้่วยนะคะ

เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ง่ายเลย ใครอย่ามาเลียนแบบนะ บอกเอาไว้ก่อน มันลำบากมากจริง ๆ โดยเฉพาะในวันที่ลูกป่วยและเราตัวคนเดียว


**ลูกโตขึ้นทุกวัน เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ทุกวัน กับโลกว้าง สู้ ๆ เค้านะูลูก

แม่ไม่หวังอะไรปมากกว่าการเห็นลูกเติบโตขึ้นมาเ็ป็นลูกที่น่ารักและเป็นคนดีของสังคม..**
แล็กกราวน์ กล่องเมนท์ กลุ่องเมนท์ กล่องเมนท์ เฟชบุ้ค Mommy's A Deaw

คลิกหาอาเดียวในเฟชบุ๊ค

หน้าอาเดียว

A DEAW

ตามไปกดไลท์ที่เพจของอาเดียวได้ครับ

เพจเอสโอเอส

SOS ANIMALS Thailand

รับปรึกษาและช่วยเหลือสัตว์เลี้ยง/a>
New Comments
Group Blog
 
 
พฤษภาคม 2554
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
23 พฤษภาคม 2554
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add ปันฝัน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.