สุดท้าย...."คือเถ้าธุลีที่ลมพัดพา" วันที่สายลมพัดผ่าน วันที่สายฝนโปรยปราย วันที่นำชีวิตและรอยยิ้มสู่ผืนดิน วันที่ผืนฟ้ารอเถ้าธุลี ชีวิต....เกิด...แก่...เจ็บ...ตาย.. เกิด....ดับ...นับเนื่อง... ใครเลยเลี่ยงพ้น พ้นผ่านไปแล้วสำหรับงานเศร้าๆ...ที่ทำให้เราฉุกคิดได้อีกมุมมอง เด็กหนุ่มจากไปในวัยเยาว์ ทิ้งโลกยุ่งรุงรังไว้เบื้องหลัง "คนเกลียดๆแค่ชัก...มันอยู่กันเต็มบ้าน ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่มันกินมันสูบแต่อยู่กันเต็มบ้านพื้ด....ไอ้คนดีๆไสมันไปเร็วนัก..." เสียงพร่ำรำพันของคนเป็นย่าผ่านปากครั้งแล้วครั้งเล่า..... ในความเศร้าทุกคนเฝ้าถาม....เราอย่าเป็นคนดีมากเกินไปถ้าอยากอยู่นาน แล้วเราก็หัวเราะ..... เพราะแท้จริงในใจ...ทุกคนรู้ดีว่า....ต่อให้เป็นคนเลวสุดๆ ดีสุดๆ ไม่มีใครเลี่ยงวาระอันนี้ไปได้ ช้าเร็วทุกคนล้วนจากไป...แต่คนอยู่หลังพูดถึงเราเช่นไรคนจากไปย่อมไม่รู้..... ในความทรงจำของคนอยู๋...รำลึกได้ว่าเราทำดี ทำเลวอะไรก่อนเราจะไป..... บางคนอาจไม่สนใจเพราะถือว่าตายไปแล้วไม่รู้เห็น....ฉันจะชั่ว ฉันจะเลว ใครจะทำไม บางคนอาจใส่ใจ....ทำดีให้มากไว้เพื่อเกิดใหม่ในภูมืภพที่ดีกว่า.... บางคน...อาจทำดีไว้ เพราะไม่ได้คิดอะไรนอกจากทำดี.... ทุกคน...มีเหตุและรับผลตามการกระทำของตนทั้งสิ้น... เพราะสุดท้าย...เราต่างได้พื้นที่บนผืนโลกเพียงเท่านี้ทั่วถ้วนกันทุกคน ศพน้องวุฒิมาจากภูเก็ตวันที่ 22 สิงหาคม 2550 และเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน เมื่อ 3 ปีที่แล้ว พ่อน้องวุฒิเสียชีวิต วันที่ 22 สิงหาคมเหมือนกัน และเป็นวันพุธตรงกับวันเกิดของคนทั้งสองเช่นกัน และปลงศพวันเดียวกันคือวันที่ 27 สิงหาคม พระบอกว่า....เขาหมดอายุขัยของเขาจริงๆ ชะตาเขากับพ่อพ่วงกันมา เพราะก่อนที่เขาจะเข้าโรงพยาบาลเขาฝันว่าเห็นพ่อมายืนที่ปลายเตียงแล้วห่มผ้าขาวให้กับเขา..... ไม่มีใครบอกได้ว่าเป็นเรื่องอะไร.......บอกให้ทุกคนฟังตามที่ได้ยินมา แล้วแต่ว่าจะพิจารณากัน มาเฟียคุมมอญ.....พี่สาวคนโตของตระกูล แม่งานใหญ่ (ตระกูลคนจีนในย่านนี้ พี่สาวคนโต สะใภ้คนโต จะมีบทบาทในครอบครัวพอๆกับผู้ชาย และอาจจะมากกว่า) แม่ครัว.....ในเขตพื้นที่ 60 UP (น้ำหนักต่ำกว่า 60 ห้ามเข้า!) โต๊ะเตรียมบริการแขกมาในงาน.....ตักมือระวิง...เดินกันเป็นลิง.....เด็กเสริฟก็คือพี่น้องทั้งแก่ทั้งหนุ่ม และคนงานมอญ เลี้ยงแขกในงานก่อนพระสวดตอนค่ำ พระเริ่มสวดตอน 2 ทุ่ม วันปลงศพ 27 สิงหาคม 2550 ย่ากับพระนำทาง ก้อนน้ำตาในลำคอพี่ชาย.....กรวดน้ำครั้งสุดท้ายก่อนพาน้องสู่เชิงตะกอน จุดธูป โยนเหรียญ...ขอข้ามสะพาน บนเมรุ...วัดตำตัว ชีวิต...เกิดแต่น้ำ... จากด้วยไฟ..... เจ้ามาเดียว...ไปก็เดี่ยว... สุดท้าย...."คือเถ้าธุลีที่ลมพัดพา" ๑๑๑๑ ๑๑๑๑๑ ๑๑๑๑๑๑ ช่วงวันอันเหนื่อยหนัก..และเวลาของการจากพรากของครอบครัวน้องวุฒิ ลูกชายลุงของพี่นุก็ผ่านไปแล้ว..... ปลายแปรงขอขอบคุณพี่ๆ...น้องๆ...มิตรที่ดีในบล๊อคที่เป็นแรงใจให้ คววามรู้สึกดีๆเหล่านี้จะนำไปมอบให้ครอบครัวน้องเขาอีกครั้งหนึ่งเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณทุกๆท่าน...ทั้ง พี่ยานา น้องนก(หทัยชนก สีน้ำฟ้า ลุงบูลย์ พ่อพเยีย พี่นกแสงตะวัน คุณดุสิตา คุณยายแพรฯ p tim สาวขอนแก่น แม่ปัน-ปอง ณณินธร และทุกๆคนที่แวะมาเยี่ยมค่ะ น้ำใจ...บางครั้งไม่ต้องรินหลั่งเป็นหยาดน้ำ เพียงเปิดผ่านแล้วทอดถอนใจในวาระเกิด-ดับ แห่งชีวิต ก็พึงผ่านซึ่งน้ำใจ   Create Date : 30 สิงหาคม 2550 25 comments Last Update : 30 สิงหาคม 2550 9:31:42 น. Counter : 3523 Pageviews. Share Tweet

ดูภาพ สุดท้าย สิครับ สิ่งที่ล่องลอยขึ้นฟ้า คงมิเพียงแค่ หมอกควัน ทุกคำตอบ ทุกความรู้สึก ของชีวิต อยู่ในหมอกควันที่ล่องลอยนั้นแล้ว   โดย: seaman IP: 218.90.236.54 30 สิงหาคม 2550 12:03:33 น.

ชีวิตที่จากไป.....เหลือเพียงอาลัยในความหลัง ชีวิตที่อยู่ยัง....เก็บความทรงจำไว้ในใจ ชีวิตของเธอฉัน...เหลือกี่วันที่ยังอยู่ ชีวิตรู้วันที่มา....แต่ไม่รู้วันที่จะไป ขอเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 30 สิงหาคม 2550 12:50:52 น.

ปลายแปรงจ๊ะ.. พักผ่อนให้เยอะๆนะ ฝากบอกถึงทุกๆคนในครอบครัว ของพี่ณุด้วย.. คนเราทุกคนใช่ว่าจะสามารถมีชีวิตอยู่ยืนยาวได้หมด เราอาจจะคิดว่าน้องเขาจากไปด้วยวัยอันน้อยเกินไป แต่บางทีแล้วน้องเขาอาจจะหมดอายูขัยของเขาเท่านี้จริงๆ ยานาเคยอ่านหนังสือว่า ความตายมีทั้งหมด 4 อย่าง ตายเพราะหมดอายุขัย ตายเพราะหมดกรรม ตายเพราะโรคภัย ตายเพราะอุบัติเหตุ แล้วเราควรหันกลับมาดูตัวเราเองบ้าง ว่าแล้วตัวเราล่ะจะมีชีวิตเหลืออยู่อีกกี่วัน...ไม่มีใครตอบเราได้เลย..   โดย: ยานา IP: 61.7.171.100 30 สิงหาคม 2550 16:50:37 น.

เพิ่งทราบเรื่อง ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณปลายแปรงด้วยค่ะ   โดย: สเลเต 30 สิงหาคม 2550 19:15:46 น.

เพิ่งทราบเหมือนกัน เพราะไม่ได้เข้าบล็อกแรมเดือน ขอแสดงความเสียใจอีกคนครับ   โดย: ธารดาว IP: 203.146.63.185 30 สิงหาคม 2550 19:47:01 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ   โดย: pichsud IP: 203.154.203.140 31 สิงหาคม 2550 11:28:51 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ   โดย: รุ้งสีที่แปด IP: 61.19.124.43 31 สิงหาคม 2550 15:46:41 น.

มาส่งกำลังใจให้พี่ปลายแปรงค่ะ คุณวุฒิไปแล้ว เหลือเราที่ยังต้องอยู่ แต่ใครจะอยู่เพื่ออะไรหรือเพื่อใคร คงต้องพิจารณากันเองเนอะ ..ชีวิตจะอยู่อีกกี่วัน และกี่วันนั้น ได้ทำอะไรให้แก่แผ่นดินบ้าง จงตรอง..(นกเก็บประโยคนี้ใส่ใจไว้เตือนตนเสมอค่ะ พี่ปลายแปรง)   โดย: หทัยชนก (Nok_Noah ) 31 สิงหาคม 2550 16:13:24 น.

สวัสดีจ๊ะเจ้าหูตูบ ค.ป.ป. ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณปลาบแปรง ด้วยที่สูญเสียคนในครอบครัวไป เนทที่บ้านป้าชุมีปัญหาซะหลายวัน และก็อยู่ในช่วงที่กำลังเตรียมตัวสอบวีซ่าด้วย สอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และวันนี้เนทก็ติดตั้งเพิ่งเสร็จ คิดถึงนะจ๊ะ ดูและสุขภาพตัวเองและคนข้างเคียงด้วย   โดย: ป้าชุ IP: 86.142.11.200 1 กันยายน 2550 1:37:37 น.

ขออภัย พิมพ์ผิด หวังว่าคงเดาออก   โดย: ป้าชุ IP: 86.142.11.200 1 กันยายน 2550 1:40:38 น.

สวัสดีเช้าวันเสาร์ค่ะ วันหนึ่งวันที่ผ่านไป..มีเรื่องราวมากมายให้ขบคิด แต่เรื่องราวของชีวิต...ย่อมไม่พ้น.... "เถ้าธุลีที่สายลมพัดพา" นับครึ่งเดือนจริงๆที่เรื่องราวต่างๆผ่านเข้ามาในครอบครัวน้อง และเรื่องราววุ่นวายก็ยังคงดำเนินต่อเพราะคนอยู่หลังยังต้องอยู่ ใจจริง...อยากอัพบล๊อคนี้แค่รูปควันไฟจากเตาเผาในเมรุวัดมาไว้ภาพเดียว แต่ก็รู้สึกว่าอาจขาดหายไปบางอย่าง เพราะชีวิตที่จากไป....นั้นพัดพา...ไปแห่งใดเราไม่อาจรู้ได้ แต่ยังมีคนข้างหลังอยู่อีกมากมาย...รวมทั้งพวกเราชาวบล๊อคด้วยใช่ไหมคะ.... ร้องไห้ร้อยวัน....วันที่ร้อยหนึ่งต้องหยุดร้อง เพราะไร้แล้วซึ่งน้ำตา.... เสียใจร้อยเดือน....เดือนที่ร้อยหนึ่งต้องเลือนลาง เพราะชีวิตต้องเผชิญเรื่องเสียใจ ดีใจ อีกมากมาย.... รองแต่พอดี...เสียใจแต่พอควร... แล้วดำรงชีวิตของเราอย่างมีสติต่อไป..... เพราะเราไม่อาจรู้ได้..ว่าพรุ่งนี้...อาจเป็นเราที่จากจร....... ขอบคุณ..... ++++++คุณ seaman ที่เฝ้ามองควันสุดท้ายที่ฉาบทาบเมฆหม่น...ภาพสุดท้ายจริงๆค่ะที่อยากให้ทุกคนเห็น ++++++ สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น ที่มาให้กำลังใจเป็นกำลังใจให้ท่องเที่ยวอย่างสนุกสนานเช่นกันนะ ++++++พี่ยานา ที่เป็นกำลังใจให้สม่ำเสมอ และมากล้นจนต้องแอบเก็บไว้ในลิ้นชัก....ข้างใน! ++++++ คุณสเลเต ขอบคุณค่ะ...ไม่ได้ไปเยี่ยมเยือนที่บ้านดอกไม้บาน เสียนานเหมือนกัน หมดเรื่องยุ่งๆแล้วคงได้มาเกาะแกะหน้าจอบ่อยขึ้นค่ะ ++++++ธารดาว ขอบคุณค่ะ การห่างหายจากบาวสิ่ง บางอย่างในชีวิตก็มีความหมายมากมาย...หรือเปล่า? ++++++คุณpichsud ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม ชอบรูปนกที่คุณเขียนจริงๆ...น่ารัก และอบอุ่นมาก ++++++รุ้งสีที่แปด คุณครูอย่าเพิ่งเหนื่อยนะคะ....เรายังต้องเหนื่อยกันอีกนาวนานเลย เพราะคุณครูก็ยังอายุวัยสะรุ่นอยูนี่นา ++++++นู๋นกโนอาห์ เรามาอยู่ต่อกับชีวิตเราใช่ไหมจ๊ะ..... ++++++ป้าชุ...ดีใจจังที่ป้าชุสอบเสร็จ น่าจะรอดแล้วนาครานี้....ชูนิ้วสองนิ้วข้ามโลกให้ไปค่ะ ปลายแปรงเจ้าค่ะ...วันนี้จะเข้าสวนเสียหน่อย สงสัยฟักกะบวบที่ปลูกไว้ เลื้อยข้ามเขาไปอีกลูกแล้วแน่เลย.....   โดย: ปลายแปรง 1 กันยายน 2550 6:53:00 น.

สวัสดี เขียนอะไรไม่ได้มากกว่านี้ ต้องหยุดอยู่ที่ภาพ "ก้อนน้ำตาในลำคอพี่ชาย....." แล้วผ่านเลยมากล่าวคำว่า สวัสดี   โดย: แพรจารุ 1 กันยายน 2550 8:44:20 น.

ปลายแปรงจ๊ะ ยิ่งเราอายุมากขึ้น เราก็จะยิ่งพบเห็นเรื่องการจากพราก (จากตาย) เมื่อเป็นเด็ก ๆ เรานึกไม่ค่อยออกหรอกว่า การจากพรากชั่วชีวิตเป็นอย่างไร แต่พอเราเติบโต เราค่อย ๆ ได้เรียนรู้ ยิ่งเมื่อเป็นผู้ใหญ่ ยิ่งเมื่อสูงวัยขึ้น เราก็จะยิ่งเห็นชัดเจน เพราะรอบข้างตัวเรา คนของเรา คนของเพื่อนเรา จะค่อย ๆ จากไป ทีละคน ทีละคน เหมือนใบไม้ที่ปลิดใบร่วงหล่นไปทีละใบ มีคนจากไป มีคนเกิดใหม่ มันเป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลย คนยังอยู่ก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ และดำเนินชีวิตไปตามวิถีนั้น คนตายสอนคนเป็น ให้เรียนรู้ที่จะอยู่อย่างมีคุณค่า ในโลกสมมุติแห่งนี้ หวังว่าปลายแปรงและญาติพี่น้องคงผ่านพ้นห้วงทุกข์โศกนี้ได้ในเร็ววันจ้ะ   โดย: หนอนเมืองกรุงฯ 2 กันยายน 2550 9:47:04 น.

สวัดีค่ะ เห็นภาพจากบล็อกของลุงโดม ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ   โดย: ลูกของพ่อค่ะ (lukkongpoka ) 2 กันยายน 2550 12:04:04 น.

สวัสดีค่ะพี่.. แวะมาทักทาย.. บรรยากาศของความเศร้ายังคงเกาะกินในหัวใจ ..และคงยิ่งปวดร้าวเมื่อคิดถึง แจมคงขอแสดงความห่วงใยพี่ได้อย่างเดียว รักษาสุขภาพนะคะ.. เป็นห่วงค่ะ ฝนก็ตกบ่อย..อย่าเจ็บ อย่าไข้นะคะ..   โดย: สีน้ำฟ้า IP: 61.7.149.214 2 กันยายน 2550 12:52:15 น.

ปลายแปรงจ๊ะ.. ยานา ขอยกกวีนิพนธ์กทหนึ่งกล่าวถึงความตายไว้ว่า.. เห็นกันอยู่เมื่อเช้า สายตาย สายอยู่สุขสบาย บ่ายม้วย บ่ายรื่นชื่นรวยราย เย็นดับ ชีพแฮ เย็นเล่นกับลูกด้วย ค่ำม้วยอาสัญ..   โดย: ยานา IP: 61.7.173.183 3 กันยายน 2550 8:04:40 น.

สวัสดีค่ะปลายแปรงที่รัก นกแสงตะวันสัญจรร่อนเร่ไปนานวัน ฝากคำอาลัยไว้ก่อนเดินทาง... ตีหาครึ่งกลับมาถึงบ้าน แวะมาที่บ้านนี้..ก่อนบ้านอื่น.. บรรยากาศเศร้าสร้อยยังจุกคอหอยเช่นกับ "พี่ชาย" ค่ะ การพรากจาก แม้เข้าใจ.. แต่ทำใจยากนัก เข้มแข็ง มีสติ เพื่อก้าวข้ามมันไป ด้วยระลึกถึงเสมอมิตรชิดใกล้   โดย: นกแสงตะวัน 3 กันยายน 2550 8:41:42 น.

สวัสดีค่ะ คุณปลายแปรง ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ   โดย: หนอนบ้านนอก 3 กันยายน 2550 11:39:49 น.

บทสวดบทสุดท้ายของอนิจจา วะตะสังขารา...พระสวดว่า "เตสังวู ปะสะโมสุขโข" แปลได้ง่ายๆ ว่า "การดับไปของสังขารเป็นความสุข" ซึ่งน่าจะสุขจริง ๆ และสุขแบบนิรันดร ส่วนการเกิดมานั้นแท้จริงคือความทุกข์ แต่เราก็ยังอยากเกิด(ก็เกิดมาแล้วนี่) และไม่อยากตาย เรากลัวตาย... ใครเคยคิดสักนิดหนึ่งไหมว่า ในชีวิตของคนเราตอนไหนที่สุขสบายที่สุด ตอบได้ไหม... ขอค้างไว้ไม่เฉลย อยากให้คิดก่อน คำตอบขอยกไปไว้ตอนหน้า.... สำหรับลุง บางครั้งนึกจินตนาการไปว่า สงสัยตอนเราตายนี่น่าจะสุขจริงและคงจะสุขมาก ๆ และการอยู่ในสภาพมีความรู้สึก(วิญญาณ=ความจำได้ ระลึกได้) แต่ไม่มีสังขารนั่นแหละน่าจะประเสริฐที่สุด แต่ถามว่า งั้นไม่มาเกิดเสียเลยได้ไหม จะได้ไม่ทุกข์ ไม่สุข เรียกว่า นิพพนาน คำตอบคือ ไม่ได้ ต้องเกิด เพราะคุณยังมีวิบาก วิบากทำให้เกิด หมดวิบากกรรมเมื่อไร นั่นคือคุณเข้าสู่นิพพาน ไม่มาเกิดอีก กลายเป็นสุขนิรันดร์ แต่คุณจะเกิดเป็นอะไร ข้อนี่ไม่รู้ และไม่อยากตอบเช่นกัน เพราะไม่รู้จริง ๆ นอกจากเดาเอา ส่วนที่ว่าตายแล้วมีความสุขนั้น ที่มาคอคำพระสวด ขอจบแค่นี้ ไปดีกว่า...   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 3 กันยายน 2550 15:13:57 น.

โดย: ปลายแปรง 3 กันยายน 2550 17:10:34 น.

ท่าจะเบลอยาแก้หวัดแฮะเรา..... สวัสดีตอนเย็นๆวันจันทร์ค่ะ..... ตั้งใจจะเข้าบล๊อคตั้งกะเช้า...แต่วันนี้ทั้งวันก็ขับรถพาแม่น้องวุฒิไปทำธุระจัดการมรดกของน้องเขา....เพราะพี่ๆคนอื่นเขาก็ทำงานกันหมด ปลายแปรงกะตานุเป็นคนว่างงาน 365 วันก็เลยปฏิบัติภารกิจหลานดีเด่นเสียหน่อย (ยกหางตัวเองเสียเลย...ไม่มีใครชม...ชมเองได้ไม่สนนิ ฮิ...ฮิ บ้านปลายฟ้า.....ฝนก็ยังตกเหมือนเคย.... หัวใจแม่...ฝนยังตกพร่างพรมดุจเดิม.... แต่สักวัน...ฝนก็ซา...ฟ้าก็จะใส..... เหมือนความรู้สึกดีๆ...น้ำใจงามๆที่ทุกคนส่งมาให้บ้านปลายฟ้าอย่างไรล่ะ.... ..............ขอบคุณจริงๆค่ะ........... .......คุณยาย-แพร จารุ ตอนที่เห็นภาพนั้นก็แทบจะกลั้นความรู้สึกไม่อยู่จริงๆ..... เห็นพี่ชายน้องวุฒิข่มตาหลับกรวดน้ำ....กรามขึ้นเป็นสันโปน...แล้วลำคอก็ล่วงผ่านบางสิ่งไป.... เจ็บปวดเหลือเกิน....กับความรู้สึกที่เห็นยามนั้น... เพราะเต็มตื้น...เลยเก็บภาพได้หลังจากน้ำตาล่วงผ่านลงอกไปแล้ว...... ผู้ชายร้องไห้.....ไม่มีน้ำตา...แต่สาหัสนัก..... ...........พี่หนอนเมืองกรุงคะ ขอบคุณค่ะสำหรับถ้อยคำงามงดที่เอื้อนเอ่ย.... การจากพราก...คือวัฏฏะหนึ่งของการมีชีวิต..... วันนี้...ปลายแปรงเห็นเป็นวัฏฏะหนึ่งของชีวิตที่สักวันอาจประสบ.. ซึ่งอาจเป็นพรุ่งนี้ ใช่จะหยั่งรู้ฟ้าดิน...... เพราะเราต่างถูกพรากตั้งแต่ยังเป็น จำได้ว่า....เมื่อยังเยาว์เคยมีผู้เฒ่าบอกกล่าวว่า คนเรายิ่งแก่ตัวลงยิ่งมีเพื่อนน้อยลง.... คนรอบข้างต่างจากหายไปในวิถีชีวิตทั้งที่ยังเป็น....สูญสิ้นไปทั้งจากความตาย..... ปลายแปรงก็ปลอบแม่น้องวุฒิเสมอว่า...คนไปเขาไปแล้ว...เราต่างหากที่ต้องอยู่กับกรรม และทุกข์ต่อ.....น้องเขาหมดทุกข์แล้วต่างหากจึงจากไปด้วยวัยเยาว์ ทุกคนเข็มแข็งดีค่ะ..... ........ลูกของพ่อค่ะ (หนู jellyjam ของพี่โดมแน่เลย) ขอบคุณค่ะที่แวะมาให้กำลังใจ..... แวะไปเยี่ยมที่บ้าน "คุกสีขาว" ของหนูมาแล้วนะคะ คิดว่าคงมีอะไรมากมายได้คุยกันอีก ตั้งใจเรียน...ขยันเขียนหนังสือนะคะ....จะเป็นกำลังใจให้ เพราะทางเดินของหนูเพิ่งเปิดกรุยผ่าน... แต่วันเลา...เส้นทางของปลายแปรงต้องสร้างและซ่อมแซมใหม่...ไม่สวยสดเท่าหนูแน่ๆ.... ขยันนะคะ ........นู๋แจม สีน้ำฟ้า หัวใจมีหลายซีกห้อง...แต่ละห้องมีประตูหลายบาน มีหน้าต่างมากหลาย... แล้วยังมีลิ้นชักมีกะเอ...ที่เอาไว้เก็บเรื่องราว เรื่องเจ็บ ปวดร้าว....เศร้า...เหงา ซึม หรือเรื่องรักหวานไหว....หัวใจหวานหวาม.... ย่อมเก็บได้..ในหลายๆชั้นในลิ้นชักหัวใจ...... นั่นแหละ..หัวใจมนุษย์ ของปลายแปรงด้วย.....มีหลายห้อง แต่ประกาศหาคนเช่า...ไม่ยักกะมีใครหลวมตัว.... เผอิญว่า...ยามเฝ้าประตู..หน้าไม่ค่อยรับแขก....เหอ....เหอ.... ........พี่ยานาคะ หูตูบ...หูตก...แล้วยกได้.... แปรงลุดปลาย....จุ่มสีใหม่...ให้ซาบซับ... ซำบายหายห่วง......แต่ที่ห่วงน่ะพี่ยานาตะหาก... เหนื่อยไหมช่วงนี้... เรื่องราวชีวิตผ่านพ้นไปถึงไหน.ไม่ได้คุยกับพี่เสียหลายวัน เป็นห่วงน๊า...ขอบอก เพราะเรื่องยุ่งๆในชีวิตปลายแปรง...เอาแปรงปัด..ซุกบ้าง...ทิ้งบ้าง...ไม่ค่อยกังวล แต่เรื่องยุ่งๆของพี่....จะมีไม้ตีแมงวันสักวันไว้ค่อยไล่ไหมน๊อ..... เดี๋ยวจังหวะดีๆ...จะปิ้งป่องไปนะคะ.... .........พี่นกแสงตะวันคะ พี่นกเองก็รักษาสุขภาพนะคะ....กว่าจะทำงานเสร็จดึกดื่น อ้อ..เช้าเลยสินะ กว่าพี่นกฯจะเสร็จงาน ปลายแปรงก็ตื่นอีกรอบพอดี กำลังกายดี...กำลังใจไม่ต้องห่วงค่ะ.... เพราะชีวิตคือชีวิต...มีเกิด...มีดับ...เกิดแล้วไปสู่ทางแห่งทุกข์ ดับแล้ว...ไปไหน...ไม่อาจรู้ รู้...เห็น...แต่ความเจ็บปวดในความทรงจำของคนอยู่.. เราปลงได้แต่ "พี่ชาย" ใกล้ชิดกว่า ย่อมยากที่จะทำใจ... เวลา...เวลาค่ะพี่...ที่จะทำให้ "พี่ช่ย" คนนั้น ที่เราเห็น เข็มแข็งและปกครองน้อง ดูแลแม่อย่างดีต่อไป พี่นกฯเองก็รักษาสุขภาพนะคะ อย่าเจ็บไข้ได้ป่วย....อย่าทุกข์โศกตรมกับเรื่องราวในวันเวลา..... ขอบคุณอีกครั้งค่ะ..ที่มาให้กำลังใจ .........หนอนบ้านนอก คะ กระดื้บหนอนมาจากม่านฝนเลยเหรอ..... ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจที่ให้.... ปลายแปรงซำบายดี...ยังมีแรงกินหนอนทอดไดอีกหลายจานเลยล่ะ.... ดูแลตัวเองนะคะ...อย่าลอยน้ำไปกับปากน้ำโพ ปีนี้น้ำแรง...ระวังคอนหวันจะเป็นทะเลเน้อ.... ........ลุงบูลย์คะ วัฏฏะสังสาร..... คือเช่นนั้นจริงๆ..... คนอื่นอาจไม่รู้สึก...แต่ปลายแปรงรับข้อเท็จจริงข้อนี้ตั้งแต่วันที่เสียพ่อเมื่อสี่ปีก่อน พ่อไปอย่างสงบ...แต่พ่อไปไหน และมีความสุขไหม...ไม่รูค่ะ เหมือนที่ตอบลุงบูลย์ไม่ได้เหมือนกันว่าเรามีความสุขที่สุดตอนไหน..... เพราะครั้งหนึ่งในชีวิต....ตอนที่ลุงบูลย์มีลูกคนแรก ก็อาจจะบอกว่าสุขที่สุดในชีวิต... แต่เมื่อเวลาผ่าน...ความสุขอื่นๆก็เข้ามา...จนไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ว่าสุขใดมากน้อยกว่ากัน... อ่านในหนังสือ....แค่ความสุขบังเกิด...แล้วดับไป นั้นคือวาระเกิด-ดับ นับร้อยครั้ง พันครั้งในชีวิตหนึ่งวัน...เพียงแต่การเกิด-ดับนั้น เป็นกึ่งนามธรรม จับต้องไม่ได้เพราะพ่วงเกี่ยวกับอารมณ์ แต่การเกิด-ดับของสังขาร นั้นเป็นรูปธรรม รู้ เห็น จับต้องได้....จึงปะทะอารมณืมากกว่าการเกิด-ดับ ใดๆ แต่เราเลือกเกิดได้ไหม...ไม่รู้เหมือนกัน เอ...หรือลุงบูลย์รู้ จึงรีบเผ่นกลับไปก่อน.... แต่ถ้าเลือกได้...ปลายแปรงไม่เกิดแน่เลย เพราะการเกิดก็เป็นทุกข์ ขี้เกียจเป็นทุกข์น่ะ....ฮิ....ฮิ ชีวิตมีวันว่างมากแน่เลย.....ขนาดจะทุกข์ยังรู้สึกขี้เกียจเลยนิ.....   โดย: ปลายแปรง 3 กันยายน 2550 17:54:32 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ชีวิตเรามี เกิด แก่ เจ็บ ตาย.. เหมือนกันหมด แล้วแต่ท่านจะกำหนด สิ่งที่เหนือกว่าที่เราคิด บ้างครั้งมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะ จงใช้ชิวิตที่เหลืออยู่อย่างมีค่า   โดย: บุญสิตา (ดาวกระพริบฟ้า ) 4 กันยายน 2550 8:17:55 น.

ปุจฉา..... ในชีวิตของคนเราตอนไหนที่สุขสบายที่สุด (ปลายแปรงตอบผิด ว่าไปไกล) เฉลย.... ตอนนอนหลับซี รู้สึกไหม ลุงว่ามีความสุขที่สุดนะ แต่อย่าหลับแล้วฝันร้ายก็แล้วกัน.... หรือใครจะปฏิเสธว่า เวลานอนหลับไม่ใช่ความสุข เพราะฉะนั้นถ้าหลับไปเลย หลับไปตลอด มันจะไม่สุขกว่าที่เราหลับคืนละ ๔-๕ ชั่วโมงหรือ น่าคิดนะลุงว่า เพราะฉะนั้นเราทุกคนหมดกรรมเมื่อไหร่ได้หลับยาวทุกคน   โดย: ลุงบูลย์ IP: 125.27.236.156 4 กันยายน 2550 15:22:06 น.

สวัสดีค่ะ เย็นวันนี้หนูพึ่งจะไปขายบัตรมินิมารธอนไนติงเกลที่ตลาดมณีรัตน์มาค่ะ เป็นงานวิ่งมารธอนที่วิทยาลัยจัดขึ้นเป็นปีที่ 7 แล้วค่ะ เส้นทางการวิ่งทั้งหมด 9 กิโลเมตรค่ะ จัดงานวันที่ 23 ที่จะถึงนี้ค่ะ ได้ประสบการอีกหนึ่งอย่าง คือการเสนอขายสิ้นค้า มีทั้งผิดหวังและสมหวัง ลูกค้าคนแรกทำใจอยู่นานเลยค่ะถึงจะกล้าตัดสินใจเข้าไปถาม แต่พอคนต่ดไปใช้เวลาทำใจน้อยลงกว่าคนที่หนึ่งค่ะ มีผิดหวังบ้าง สมหวังบ้าง แต่แล้วก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ   โดย: ลูกของพ่อค่ะ IP: 61.7.231.130 4 กันยายน 2550 17:39:33 น.

เพิ่งกลับมาถึงบ้านค่า...ไปงานที่ชุมพรมา คุณบุญสิตาคะ เมื่อก่อนเคยหวาด...แต่ไม่ถึงกับกลัวนะคะสำหรับความตาย แต่ระยะหลังสัมผัสความตายใกล้ชิดมากขึ้น....ตัวเองเคยเฉียดตายมาก เลยรู้สึกนิ่ง สงบ กับความตายมากขึ้น เพราะเราทิ้งห่วงไปได้หลายห่วง จึงไม่กังวลกับความตายนัก...เพราะปลายแปรงไม่มีห่วงอะไรให้กังวลกับการอยู่หลัง มีความสุขกับตัวเองและวันเวลาแม้ว่าจะมีเรื่องสุข และทุกข์.....คุณค่าก็ปรากฏมากล้นค่ะ... แม้แต่ชีวิตต่างแดน...ได้สุขเล็กน้อยกับส้มตำสักจานรสชาติบ้านเกิดก็มีคุณค่า.......จริงไหมคะ ลุ๊ง....ลุงบูลย์ แหม...ไม่ยักกะรู้ว่าเล่นมุข ปลายแปรงก็คิดว่า ลุงบูลย์ซ๊เรียสน่ะสิ ก็เล่นไวยากรณ์ ไวยาวัจกร มัคทายก ซะเต็มตำราเลย.... ที่ไหนได้....ลุงเรา ลูกเล่นเยอะนักนะ ปลายแปรงห่างบล๊อคไปไม่เท่าไร...ตามไม่ทันเสียแล้ว ร่ำๆจะหาคนมาเช่าบ้านอยู่แล้วเชียว.....ช่วงนี้วังเวงพิกลอยู่ ลุงมาเช่าหน่อยสิ น้องเบญจ์คะ (ลูกของพ่อค่ะ ) ประสบการณ์แรกๆน่าสนุกใช่ไหมล่ะ.... เดี๋ยวก็มีเรื่องสนุกๆอีกเยอะในชีวิตรอบรั้วมหาวิทยาลัยมาให้น้องเบญจ์เขียนได้หลายเรื่องเชียวล่ะ ดีไม่ดีนะ...รวบเล่มได้ก่อนใครเชียวนา แล้วจะแวะไปอานจดหมายน้องอีกค่ะ....   โดย: ปลายแปรง IP: 203.113.17.148 5 กันยายน 2550 19:36:20 น.