ร่างบางของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แม้ดวงหน้าจะซีดเฝือกแต่ยังคงมีความงดงามปรากฏไว้ไม่จางหาย ร่างน้อยนอนไม่ได้สติไม่ต่างอะไรกับคนตาย สิ่งเดียวที่บอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่นั้นก็คือลมหายใจที่แผ่วเบาเท่านั้น

หญิงสาวเริ่มขยับเปลือกตาไปมาราวกับจะปรับม่านตาให้คุ้นกับแสงสว่างที่ไม่ได้รับมาถึงสี่วันเต็ม ร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองลุกจากเตียงนอน แต่แล้วก็กลับทรุดลงไปบนเตียงใหม่ ราวกับเรี่ยวแรงได้ถูกดูดกลืนไปจนหมดสิ้นแล้ว

“ คุณฟื้นแล้วเหรอคะ คุณพิชญา ” พยาบาลสาวพลางก่อนจะรีบเข้ามาพยุง คนเจ็บให้นั่งบนเตียง

“ ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” น้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบกล่าวออกไป ก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อมือเล็กของเธอสัมผัสไปถูกศีรษะที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้

“ ที่นี่คือโรงพยาบาลค่ะ คุณประสบอุบัติเหตุสลบไปตั้งสี่วันแน่ะค่ะ คุณจำอะไรได้บ้างไหมคะ ” หลังจากได้รับคำตอบจากพยาบาลแล้ว ราวกับเหตุการณ์ทั้งหมดกลับเข้ามาสู่ความทรงจำอีกครั้ง...

เมื่อสี่วันที่แล้ว เธอกำลังขับรถให้กับเพื่อนรักของเธอ สิริสรา..เพื่อนสาวที่กำลังจะเข้าสู่ประตูวิวาห์ในวันนั้น แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่น่าคาดฝันก็เกิดขึ้น เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับรถของเธอและเพื่อน พิชญารับรู้เพียงแค่ว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุอยู่ๆเธอก็เกิดเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอพยายามแตะเบรกแล้ว แต่กลับเบรกไม่อยู่และในที่สุดรถก็พุ่งชนต้นไม้ข้างทาง จากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

“ แล้ว..แล้ว...สรา เอ่อ สิริสราเพื่อนของฉันล่ะคะ เธอปลอดภัยใช่ไหมเพื่อนของฉันคงได้รับบาดเจ็บไม่มากใช่ไหมค่ะ ” พิชญาเอ่ยอย่างมีกังวน

“ คุณสิริสราเสียชีวิตแล้วค่ะ คุณสิริสราโดนกระจกรถด้านหน้าที่แตกบาดตรงคอหอย คาดว่าเสียชีวิตทันที ”

“ ไม่! ไม่จริง คุณพยาบาลโกหกดิฉันใช่ไหมคะ ไม่จริง สราจะต้องยังไม่ตาย เธอจะตายได้ยังไงในเมื่อเธอกำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว เธอกำลังจะมีความสุข ” หญิงสาวกรีดร้องอย่างเจ็บปวดสุดซึ้ง คิ้วเรียวงามถูกขมวดเป็นปม ดวงตาใสราวกับกระจกตอนนี้กลับพรั่งพรูไปด้วยน้ำตาแห่งความโศกเศร้า ทำไมเพื่อนที่กำลังมีความสุขที่ได้แต่งงานกับคนที่ตนรักจะต้องมาตายไปต่อหน้าต่อตาด้วย

“ ฉันอยากไปงานศพของเพื่อนฉันค่ะ ฉันต้องไป ต้องไป ” พิชญาสะบัดผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็กลับทรุดลงไปกองกับพื้นแทน ขาทั้งสองข้างไม่มีแรงจะเดิน จนพยาบาลต้องเข้ามาพยุงเธอให้กลับไปนั่งทีเตียงตามเดิม แต่เธอก็ยังไม่วายจะลุกขึ้นจากเตียงให้ได้

“ ใจเย็นๆนะคะ คุณกำลังไม่สบายอยู่นะคะ คุณยังไม่ควรออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ หากหักโหมมากอาการหอบของคุณจะกำเริบขึ้นอีกได้นะคะ ”

“ ดิฉันขอร้องเถอะนะคะคุณพยาบาล ให้ฉันได้ไปร่วมงานศพของเพื่อนดิฉัน...ได้โปรด ” ท่าทางอ้อนวอนของพิชญทำให้พยาบาลวัยกลางคนเกิดใจอ่อนขึ้นมา

“ ก็ได้ค่ะ แต่คุณจะไปคนเดียวไม่ได้หรอกนะคะ คุณต้องมีญาติมารับตัวไป อ้อ! พอไปร่วมงานศพเสร็จแล้วต้องกลับมาพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่อนะคะ ”

“ ฉัน...ฉันไม่มีญาติเลยสักคน ไม่มีแม้แต่บ้าน ” พูดจบน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็พากันไหลหลากลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ อพิโถ่ อพิถัง... งั้นดิฉันจะพาคุณไปเองค่ะ ”

ในที่สุดพิชญาและนลินพยาบาลวัยกลางคนก็มาถึงงานศพของสิริสรา พิชญาอยู่ในชุดของโรงพยาบาลแต่มีสูทสีดำทับกับเสื้อของโรงพยาบาลอีกที โดยมีนลินพยาบาลใจดีจัดหามาให้ รวมถึงพาเธอมายังที่งานศพนี้ด้วยแต่ความเป็นพยาบาลก็ยังไม่ละเลยหน้าที่โดยการให้พิชญานั่งรถเข็นมาแทนการเดินด้วยตัวเอง นลินรู้ว่าพิชญายังอ่อนแอมาก...ทั้งร่างกาย และจิตใจ

ถึงแม้จะเป็นงานศพแต่ก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย นลินแอบสังเกตอยู่บ้างว่าคนที่มางานศพล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลร่ำรวยทั้งนักการเมืองคุณหญิงคุณนาย หรือแม้แต่กระทั้งนักธุรกิจแนวหน้าของเมืองไทยก็ต่างพากันเดินจนแทบจะไหล่เกยกันอยู่แล้ว สิ่งที่เห็นบอกนลินพยาบาลวันกลางคนได้ว่า สิริสราไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมเล่าสาวน้อยตรงหน้าของเธอถึงได้บอกว่าตัวเองไม่มีบ้าน ไม่มีญาติ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนกับคนรวยระดับนี้

“ คุณต้องการให้ฉันเข้าไปข้างในด้วยไหมคะ คุณพิชญา ” เอ่ยออกมาอย่างสงสารจับใจกับอาการของสาวน้อยตรงหน้า ที่ร้องไห้สะอื้นเหมือนจะขาดใจตายให้ได้เมื่อเข้ามาภายในงานแล้ว

“ คุณพยาบาลรอต้องนี้ก็แล้วกันค่ะ ดิฉันจะเข้าไปในศาลาเอง ” หญิงสาวกล่าวก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นจากรถเข็น ขาที่ไม่มีแรงกลับมามีแรงได้อย่างน่าประหลาด

พิชญาเดินเข้าไปในศาลาที่ใหญ่โตที่กำลังจัดงานศพของเพื่อนรักของเธอ พร้อมกับร่ำไห้ราวกับจะขาดใจให้ได้ เธองงกับสายกับอาการของคนอื่นที่มองเธอด้วยสายตาเยียดหยาม ไม่ต่างจากเธอเป็นตัวน่ารังเกียจอะไรสักอย่างที่หลงเข้ามาในงานนี้ แต่เธอไม่สนใจอีกแล้ว สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือเคารพศพเพื่อนรักเท่านั้น

“ แก...นังหน้าด้าน แกมาทำไมอีก ออกไปให้พ้นนะ ” คุณหญิงสิริโสภาผู้เป็นแม่ของสิริสรามองพิชญาด้วยสายตารังเกียจก่อนจะเอ่ยปากไล่หญิงสาวออกไปจากงานศพของลูกรักด้วยวาจาหยาบคาย

“ คุณหญิงแม่ ”

“ ฉันไม่ใช่แม่แก แกนังอกตัญญู ฉันอุตส่าห์ส่งเสียให้แกร่ำเรียนให้แกกินอยู่อย่างสุขสบายเหมือนลูกของฉันอีกคน แต่แกกลับทำแบบนี้กับลูกของฉันได้ แกมันฆาตกร ”

“ คุณหญิงแม่พูดอะไร แพน..แพนไม่รู้เรื่อง แพนไม่ใช่ฆาตกร เรื่องทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุ แพนไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น ”

“ ไสหัวออกไปซะ!! ” เสียงห้าวคำรามออกมาจากด้านหลัง ทำให้หญิงสาวต้องหันหลังไปกลับไปดูทันที นัยน์สวยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาปะทะกับสายตาคมดุจพญาเหยี่ยวของ ’ภูมิรพี ’ แค่เห็นสายตาที่เย็นชาว่างเปล่าของภูมิรพี อดีตว่าที่เจ้าบ่าวของเพื่อนรักแล้ว หัวใจของของพิชญาเหมือนจะขาดรอนรอน

“ พี่ภูมิ...ทำไมไล่แพนอย่างนี้ล่ะคะ แพนไม่ได้... ”

“ ฉันบอกให้เธอออกไปไง แล้วก็จำไว้ นับจากวันนี้ฉันไม่ใช่พี่ภูมิของเธออีกต่อไปแล้ว ผู้หญิงแพศยา ฆ่าได้แม้กระทั่งเพื่อนรักของตัวเอง เธอมันไม่ใช่คน พิชญาเธอมันเป็นฆาตกร ไสหัวออกไปซะ ” สิ่งเดียวที่หญิงสาวรู้สึกตอนนี้คือคำว่า เจ็บ เจ็บจนเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ หากเป็นคำพูดของใครอื่น เธอคงจะไม่เจ็บช้ำขนาดนี้เลยแต่ว่านี่เป็นคำพูดของคนที่เธอรัก

ภูมิรพี ผู้ชายคนเดียวที่เธอรัก และรักมานานถึงห้าปีเต็ม.. แต่เธอเห็นแก่ความสุขของเพื่อนถึงกับยอมให้เรื่องมันดำเนินไปอย่างนี้แม้เธอจะเจ็บที่ไมได้สมหวังกับภูมิรพี แต่เพื่อให้เพื่อนของเธอสิริสรามีความสุขเท่านี้ก็เพียงพอ แต่ทำไมเรื่องราวมันถึงกลับตลปัตถึงเพียงนี้

พิชญาเต็มไปด้วยความงุนงง เกิดอะไรขึ้น !? ทำไมทุกคนรวมไปถึงพี่ภูมิจึงเห็นเธอเป็นฆาตกร ทั้งๆที่มันเป็นอุบัติเหตุ เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น

“ นังแพน พี่ภูมิเค้าบอกให้แกออกไป แกไม่ได้ยินรึไง ” วาสินีเพื่อนรักของเธออีกคนก็เป็นไปกับเขาด้วย

“ วา..ทำไมวาพูดอย่างนี้ล่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ วาไม่เชื่อแพนเหรอแพนไมได้ฆ่าสรานะ วาต้องเชื่อแพนนะ เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ เราสามคนไง สรา วา แล้วก็แพน เราเป็นเพื่อนรักกันนะ เราสัญญากันไว้ไม่ใช่เหรอว่าจะเป็นเพื่อนกันไปพันปีน่ะ จะไม่มีใครมาทำให้มิตรภาพของเราสั่นคลอนลงไง ”

พิชญากล่าวพร้อมกับวิ่งไปกอดวาสินีเอาไว้ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันสำหรับพิชญาก็เกิดขึ้นเมื่อวาสินีตบหน้าพิชญาอย่างแรงจนร่างเล็กๆของพิชญาเซทลาลงไปนอนกองกับพื้น

“ ทำไมล่ะวา ทำไมทำกับแพนอย่างนี้ ” หญิงสาวสะอื้นไห้กับการกระทำของเพื่อน และถ้าเธอสายตาของเธอไม่ฝาด เธอเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของภูมิรพีเมื่อเธอโดนวาสินีเพื่อนรักตบ

“ ทำแค่นี้มันยังน้อยไป กับคนสารเลวอย่างแก จำไว้ความเป็นเพื่อนของเราขาดกันตั้งแต่วันนี้พิชญา ” เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางใจของพิชญา ความเป็นเพื่อนรักกันมาถึงสิบปีจะมาขาดกันก็วันนี้นะเหรอ โดยที่เธอยังไม่ทันได้มีโอกาสอธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร

“ วา...เธอจะไม่เห็นว่าฉันเป็นเพื่อนอีกเลยก็ได้ แต่อย่าไล่ฉันเลยนะ ขอให้ฉันได้เคารพศพของสราเถอะนะ ” หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินไปยังโลงศพของเพื่อนรัก สิริสราไม่มีเธออีกต่อไปแล้ว... แต่แล้วก็กลับมีมือใหญ่เข้ามาเกี่ยวกวัตที่เอวของเธอ ก่อนที่พิชญาจะตั้งตัวได้ เธอก็ถูกจับโยนออกไปจากงานโดยฝีมือของพี่ภูมิของเธอ เรียบร้อยแล้ว

“ เธอไม่มีสิทธิ์จะเข้าใกล้แม้แต่โลงศพของสราอีก ไสหัวไปซะ! นังผู้หญิงหน้าด้าน ทำไมคนที่ตายกลับเป็นสราไม่ใช่เธอ ” ว่าแล้วภูมิรพีก็แทบอยากกัดลิ้นตัวเองให้ได้ ให้ตายสิ เขาไม่เคยหยาบคายกับผู้หญิงคนไหนเท่านี้อีกแล้ว ไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะหยาบคายกับผู้หญิง แต่พิชญาปลุกสันดานดิบในตัวของเขาให้ออกมาได้มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ

ไม่หรอก ผู้หญิงชั่วๆพรรค์นั้นสมควรได้รับผลอย่างนี้อยู่แล้ว เพราะหล่อนทำให้คนที่เขารักต้องตาย สิริสราผู้หญิงคนเดียวที่เขารักและมอบใจให้กลับต้องมาตายอย่างน่าอนาตด้วยฝีมือของเพื่อนรักของตัวเอง พิชญา...ฉันจะเคียดแค้นเธอไปจนวันตาย

“ นั่นซินะ ทำไมคนที่ตายกลับเป็นสราไม่ใช่ฉัน ฉันมันไม่เคยมีใครต้องการอยู่แล้วนี่ ” พิชญาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ร่ำไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือดก็ไม่มีใครสนใจเธอสักคน

ฉันเกิดมาบนโลกใบนี้เพื่ออะไร


To Be Continue..

+++++++++++++++++++++++