Bloggang.com : pinkpearl : เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่9

เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่9

“ส่งแพนแค่นี้แหละค่ะพี่เอก นี่มันก็สายมากแล้วนะคะ พี่เอกเข้างานสายเดี๋ยวคุณพรพิมลเค้าจะว่าเอาได้นะคะ” เสียงใสร้องบอกเมื่อเอกองค์ขับรถมาส่งเธอที่หน้าบริษัท และชายหนุ่มยังบอกว่าจะเดินเข้าไปส่งถึงโต๊ะทำงานด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องแพน พี่เป็นถึงเจ้าของบริษัทนะครับ เข้างานสายนิดหน่อยไม่มีใครกล้าว่าอะไรพี่หรอก อีกอย่างพี่เป็นคนทำให้น้องแพนมาทำงานสาย พี่ก็ต้องเดินไปส่งน้องแพนสิ เดี๋ยวเจ้านายน้องแพนว่า พี่จะได้แก้ตัวแทนให้ไงครับ”

“ไม่เป็นไรจริงๆคะ พี่เอกไม่ต้องเดินไปส่งหรอก” ร่างบางปฏิเสธ ส่งสายตาอ้อนวอนให้คนตัวสูง

การที่ให้ชายหนุ่มเดินขึ้นไปส่งเป็นเรื่องที่ไม่สมควรสักเท่าไหร่ ที่บริษัทไม่รู้ว่ามีใครบ้างคนที่เป็นหูเป็นตาให้โสภิตาคู่หมั้นของเอกองค์ อย่างไรเธอก็ไม่อยากโดนตบโชว์กลางออฟฟิศหรอกนะ โดนตบไม่นานก็หายเจ็บ แต่ที่เจ็บแล้วไม่หายง่ายๆคือเจ็บปวดหัวใจจากสายตาคนที่ดูถูกเธอ เพื่อนร่วมที่บริษัทไม่มีใครรู้เรื่อง’อดีต’ของเธอและเธอก็ไม่ปรารถนาให้พวกเขารู้ด้วย เธอไม่อยากโดนสังคมทอดทิ้งอีก

ร่างบางขยับตัวออกห่างจากเขาเมื่อเห็นสายตาของคนอื่นมองมาทางเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น การที่เพื่อนสนิทของประธานบริษัทมาพูดคุยกับพนักงานเล็กๆอย่างเธอด้วยความสนิทสนมย่อมเป็นที่สะดุดตาอยู่แล้ว

เอกองค์มองท่าทางคนตัวเล็กแล้วถอนหายใจ คงต้องใช้เวลาอีกนานให้เธอปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ “ก็ได้ครับ พี่ไม่ขึ้นไปส่งน้องแพนก็ได้” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังเดินตามร่างบางของหญิงสาวขึ้นเพื่อจะขึ้นลิฟต์อีก

หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มด้วยความสงสัย “ไหนพี่เอกบอกว่าจะไม่ขึ้นไปส่งแพนแล้วไงคะ แล้วทำไมมาเดินตามแพนอย่างนี้ละคะ ก็....” หญิงสาวจะพูดต่อแต่ก็ถูกเสียงห้าวแทรกขึ้นมาซะก่อน

“พี่ไม่ได้ขึ้นไปส่งน้องแพนนะครับ พี่แค่นึกขึ้นได้ว่ามีธุระกับไอ้ภูมิมันนิดหน่อยก็เท่านั้น” พูดพลางยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวที่เรียงกันเป็นระเบียบให้หญิงสาว และยังส่งสายตาพราวแพรวระยิบระยับให้อีก คนตัวเล็กส่ายหน้าอย่างระอากับความเจ้าเล่ห์ของเขาก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน

“ชั้นไหนครับ” เสียงทุ้มนุ่มสุภาพเอ่ยถามหลังจากที่เห็นผู้โดยสารใหม่ก้าวเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว

“ชั้น 18 กับชั้น 25 ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ร่างบางร้องบอก พลางหันไปยิ้มให้กับความมีน้ำใจของชายหนุ่ม

แผนกที่เธอทำงานอยู่น่ะชั้น 18 ส่วนชั้น 25 นั้นเป็นของผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น

ร่างสูงของชายหนุ่มทอดสายตามองหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเขา แววตาถ่ายทอดความรักออกมาให้เธออย่างปิดไว้ไม่อยู่ นัยน์ตาเหลือบไปเห็นร่างหนาของใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของหญิงสาว แล้วต้องร้องเสียงออกมาด้วยความดีใจ

“เฮ้ย! เจ้าทัศน์”

ชายหนุ่มผู้ที่มีชื่อว่าเมทัศน์หันกลับมาเพื่อมองหาว่าใครเป็นคนเรียกชื่อของเขา แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบกับร่างสูงของเอกองค์ เมทัศน์จะยิ้มออกมาด้วยความดีใจตรงเข้าไปกอดเอกองค์อย่างสนิทสนมส่งผลให้ผู้คนในลิฟต์ต่างผงะกันไปตามๆกัน สายตาของทุกคนมองการกระทำของชายหนุ่มสองคนอย่างสงสัยไม่เว้นแม้กระทั่งร่างบาง ก็มองด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน

ชายหนุ่มทั้งสองคลายวงแขนออกจากกัน เอกองค์หันมาแนะนำผู้ชายที่เขากอดเมื่อครู่ให้หญิงสาวฟัง

“น้องแพน...นี่เมทัศน์ลูกพี่ลูกน้องของพี่เอง น้องแพนก็เคยเจอกับเขานี่นา จำได้ไหม”

พิชญาเอียงคอมองหน้าเมทัศน์หน้าแป๋ว ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ เมทัศน์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเอกองค์ เธอเคยพบกับเขาครั้งสองครั้งก่อนที่เขาจะเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศ ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา แต่เอกองค์ก็ดูจะรักเขาเหมือนเป็นพี่น้องกันแท้ๆเลยเชียวล่ะ

“สวัสดีค่ะคุณเมทัศน์” พูดพลางพนมมือไหว้ชายหนุ่ม

“สวัสดีเช่นกันครับ ไม่เจอกันนานจนทำเอาผมจำคุณแพนไม่ได้เลย คุณแพนดูสวยขึ้นมากเลยนะครับ” ไม่พูดเปล่า ยังส่งรอยยิ้มแบบฉบับเพลย์บอยกระชากใจสาวมานักต่อนักแล้วให้หญิงสาว แต่เธอไม่มีท่าทีอะไรตอบกลับมาเลยนอกจากรอยยิ้มบางๆมาให้เท่านั้น

เมทัศน์มองร่างบางของพิชญาแล้วลอบยิ้ม เมื่อสองปีก่อนที่เจอกันก็ว่าสวยน่ารักแล้ว แต่ตอนนี้ยิ่งสวยมากกว่าเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว สวยจนน่า.....

“ว่าไงเจ้าทัศน์ กลับมาเมื่อไหร่ล่ะเรา ไม่เห็นส่งข่าวบอกพี่บ้างเลยนะ” เอกองค์พยายามดึงความสนใจจากลูกพี่ลูกน้องให้กลับมาอยู่ที่เขา ผู้ชายด้วยกันดูออก ดูจากสายตาของเมทัศน์เขาก็พอใจเดาได้ว่ามีความพึงพอใจพิชญาอยู่ไม่น้อย สำหรับเขาเมทัศน์เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆดังนั้นเขาจึงรู้นิสัยของเจ้าน้องชายคนนี้ดี เป็นเพลย์บอยขนานแท้เลยเชียวล่ะ

“ผมกลับมาได้สามสี่วันแล้วครับพี่เอก พอกลับมาคุณพ่อท่านก็ใช้งานผมเลย ผมอยากเที่ยวเล่นก่อนแท้ๆ นี่วันอาทิตย์นี้ผมกะว่าจะแวะไปหาพี่อยู่แล้วเชียว พอดีมาเจอกันซะก่อน” ปากตอบพี่ชายไปแต่สายตายังคงมองร่างบางอย่างไม่วางตา

“ดีแล้วล่ะ แกน่ะเล่นมามากแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาช่วยงานคุณลุงได้แล้ว ท่านจะได้วางมือพักผ่อนซะบ้าง ทำงานหนักมาทั้งชีวิตแล้วนี่ ว่าแต่ว่ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ”

“อ้อ...พอดีคุณพ่อท่านใช้ให้ผมมาทำธุระนิดหน่อยนะครับ”

ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อมาถึงจุดหมายคือชั้น 18 ที่เป็นชั้นทำงานของหญิงสาว พิชญากล่าวลาชายหนุ่มทั้งคู่ก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ไป แต่มือใหญ่ของเอกองค์ก็คว้าเข้าที่ต้นแขนของเธอเสียก่อน

“มีอะไรรึเปล่าคะพี่เอก?”

“พี่อยากให้น้องแพนคิดเรื่องที่พี่บอกไปเมื่อเช้านี้นะครับ”

ร่างบางมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง แววตาวูบไหวของเขาทำให้เธอลำบากใจกับคำตอบที่จะบอกออกไป จึงทำได้แค่พยักหน้าน้อยๆเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยขอตัวไปทำงานพลันสายตาเรียวสวยก็ปะทะเข้ากับสายตาคมกริบเหมือนมีดคู่นั่นเข้าจนเธอต้องหลุบตาลงต่ำเพื่อหนีสายตาเย็นชานั้น พิชญาหันหลังไปมองเอกองค์ก่อนจะพบว่าเขาขึ้นลิฟต์ไปแล้ว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างเสียดาย คนที่จะปกป้องเธอไม่อยู่เสียแล้ว

“มาทำงานสายแล้วยังมายืนพลอดรักกันอีกนะ” เสียงทุ้มต่ำดุดันตำหนิ หญิงสาวไม่สนใจที่จะฟังมัน สาวเท้าเดินก้มหน้า หนีเข้าไปในแผนกโดยเร็ว แต่ไม่เร็วเท่ามือหนาที่ตวัดเข้ามารัดเอวเธอ หญิงสาวบิดตัวหนีแต่ไม่พ้นอยู่ดี เรี่ยวแรงน้อยนิดมีหรือจะสู้แรงชายได้ เธอจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ยิ่งดิ้นยิ่งหนีเท่าไหร่ก็ถูกลำแขนเรียวหนาของเขารัดแน่นขึ้นเท่านั้น ผลคือร่างของเธอยิ่งเบียดชิดกับร่างของเขาจะแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน!

“ปะ....ปล่อยฉันนะ กรุณาปล่อยดิฉันเถอะคะคุณภูมิ” เสียงหวานร้องอย่างวิงวอนได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองสบตาเขา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก่อนยังคงฝังอยู่ในความทรงจำ จนเธอไม่กล้าสู้หน้าเขา

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงร้องคร้านกับอาการต่อต้านของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากับรวบตัวเธอเข้ามาแนบอกมากขึ้น กลิ่นหอมจากเรือนผมละมุนละไมให้ได้กลิ่นจนเขาเผลอสูดกลิ่นหอมจางๆเข้าไปเต็มปอด มือหนาที่รวบเอวบางเลื่อนมาจับข้อมือเรียวแทนเพื่อดึงหญิงสาวไปสู้ซอกที่ลับตาคน

“ปล่อยฉันนะคุณภูมิ! คุณจะทำอะไรฉัน” หญิงสาวพยายามสะบัดมือของเขาทิ้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งเขาพาเธอเดินเข้ามาในที่ลับตาคน ก็ยิ่งหวั่นวิตก

“ทำไม! ฉันจับนิดจับหน่อยมันไม่สึกหรอหรอกน่า ทีกับคนอื่นเธอยังให้มากกว่านี้ ฉันขอจับนิดจับหน่อยจะเป็นไรไป เมื่อกี้ฉันเห็นเธอให้ท่าไอ้เอกมัน ขนาดอยู่ในที่โล่งแจ้งยังทำขนาดนี้ ถ้าอยู่ในที่ลับตาคนล่ะ ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะร้อนแรงสักแค่ไหน”

“ฉันไม่อยากฟังคำพูดบ้าๆอะไรของคุณอีกแล้ว ฉันพูดได้แค่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ต่อจากนั้นคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจคุณ กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ”

“ไม่ปล่อย ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงชอบแย่งของชาวบ้าน ไอ้เอกมันมีคู่หมั้นแล้วนะ เธอต้องการทำลายมันเหมือนที่เธอเคยทำกับฉันใช่ไหมล่ะ”

“ฉันไม่เคยคิดอยากได้ของๆใคร ไม่เคยคิดจะทำร้ายใครด้วย” ฉันต่างหากที่โดนคนอื่นทำร้ายมาตลอด ร่างบางรำพึงในใจอย่างเจ็บปวด

“งั้นเธอก็เลิกยุ่งกับไอ้เอกซะสิ ถ้าอยากได้นักก็บอกฉัน ฉันสนองให้เธอได้ ฉันทำให้เธอถึงอกถึงใจกว่าที่เคยพบมาด้วยซ้ำ จูบของฉันร้อนแรงแค่ไหนเธอก็รู้ดีนี่” หญิงสาวหน้าแดงซ่านทันทีเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนั้น

ภูมิรพียิ้มเหยียดเมื่อเห็นวงหน้าซับระเรื่อของอีกฝ่าย ทำไร้เดียงสา มารยาทั้งเพ

“ฉันรู้ว่าเธอต้องการฉัน ” ไล้มือไปตามสีข้างของอีกฝ่าย “เหมือนที่ฉันต้องการเธอ…”

หญิงสาวสะดุ้ง ขนลุกซู่ไปกับสัมผัสของเขา ก่อนจะถล้ำไปมากกว่านี้เธอจึงปัดมือที่ลูบไล้บนตัวเธออก เธอเข้าใจความหมายในคำพูดของเขาดี รู้ดีว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ แต่เธอไม่มีวันให้ได้ ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ

“ไม่! ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ” พิชญาพยายามสะบัดตัวหลีกหนีจากอ้อมแขนที่รัดแน่นของเขา ต่อสู้กันอยู่นานสุดท้ายเธอก็หนีไม่พ้นชายหนุ่มอยู่ดี ซ้ำเหตุการณ์ยังเลวร้ายลงไปอีก เมื่อเขาดันตัวเธอเข้าไปติดกำแพงคร่อมร่างเธอเอาไว้ ไร้ซึ่งทางหนี

ร่างบางรับรู้ถึงความเย็นจากกำแพงซึมผ่านเนื้อสูทสีครีมบางเบามาถึงเนื้อนวลที่อยู่ข้างในจนกายสั่นสะท้าน เมื่อมองไปข้างหน้าก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรอยู่ใกล้ชิดจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดพวงแก้มนวล

พิชญาต้องเบือนหน้าหลบเมื่อวงหน้าคมเข้มเลื่อนเข้ามาใกล้

“อย่าหลบหน้าฉัน” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มทว่าฟังดูนุ่มนวลนัก มือหนาจับวงหน้าเรียวสวยพลิกกลับมา เมื่อดวงตาของทั้งคู่สบกันทุกอย่างดูไร้ความหมาย ตาตบตาประสานกันนิ่ง ที่เขาว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจท่าจะจริง แวบหนึ่งที่เธอเห็นพี่ภูมิคนเดิมของเธอในนั้น

ร่างกายที่แนบชิดไปทุกสัดส่วนทำให้เขาเริ่มหายใจติดขัด หญิงสาวเบิกตาโพลงเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ดุนดันอยู่บริเวณต้นขา ความตกใจสั่งให้เธอพลักไสเขาออกไป จนในที่สุดร่างบางก็เป็นอิสระจากการเกาะกุมของเขา หญิงสาวไม่รอช้า สาวเท้าวิ่งหนีให้พ้นจากบริเวณนั้นทันที เพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้ภูมิรพีไม่สามารถคว้าร่างบางที่นุ่มนิ่มนั้นไว้ได้

“โธ่โว้ย!!” ภูมิรพีสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อนกน้อยโบยบินออกไปจากอ้อมอกเสียแล้ว

ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

ร่างโปร่งระหงก้าวเข้ามาอย่างมาดมั่น ด้วยเครื่องหน้าที่ดูเปรี้ยวจัดกับการแต่งหน้าที่เน้นไปในโทนเซ็กซี่ รับกับชุดแส็คสายเดี่ยวสีแดงรัดรูปของเธอเหลือเกิน ผมหยิกยาวสยายสีแดงอมน้ำตาลถูกปล่อยให้ลงมาคลอเคลียกับในหน้านวลผ่องที่ถูกพอกไว้ด้วยเครื่องสำอาจราคาแพง และผมบางส่วนถูกปล่อยให้ยาวสยายไปด้านหลัง ท่าทางวางท่าดุจนางพญาหงส์ เรียกความสนใจจากเหล่าพนักงานทั้งชายและหญิงเข้าด้วยกันเป็นจุดเดียว แต่ไม่รวมถึงคุณเลขาของท่านประท่าน ที่บัดนี้นั่งหน้าเคร่งมือเคาะเร็วและรัวอยู่แป้นคีบอร์ด สายตาไม่ละไปจากหน้าจอเลยสักวินาทีเดียว ทำให้ไม่ทันเห็นผู้ที่มาใหม่

มือเรียวขยับแว่นกรอบสีชาอันเป็นแฟชั่นใหม่จากเมืองนอกถอดลงใส่กระเป๋าสะพายใบเก๋ สองขาเรียวยาวก้าวอย่างมาดมั่นมาถึงหน้าห้อง’ท่านประธานใหญ่’ และเปิดพลักบานประตูเข้าไปทันทีไม่รีรอ

เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากเลขาสาวได้ แต่กว่าเธอจะสนใจมันก็ช้าไปเสียแล้ว เมื่อสาวเจ้าที่มาใหม่เดินเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว ไม่เปิดโอกาสให้เธอแย้งหรือห้ามเลยสักนิด ที่เธอทำได้ตอนนี้คงทำได้แค่การถอนหายใจและรอรับคำตำหนิจากท่านเจ้านาย ที่สั่งย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามให้ใครรบกวนโดยเด็ดขาด!

แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ในเมื่อคนที่เข้ามาใหม่หาใช่คนธรรมดาอย่างเราเสียที่ไหน ข่าวลือหนาหูที่ได้รับมาปากต่อปากจากพนักงานทั้งบริษัทบอกว่าผู้หญิงคนนั้นจะก้าวเข้ามาเป็น ‘ภรรยาท่านประธาน’

ฉะนั้นงานนี้เธอคงไม่ถูกท่านประธานตำหนิ ถ้ากันไม่ให้เข้าสิจะถูกตำหนิมากกว่า ว่าแล้วก็หันมาตั้งสมาธิกับงานตรงหน้าต่อ ขืนทำงานไม่เสร็จคงต้องถูกตำหนิอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งวันนี้อารมณ์ของเจ้านายเธอไม่ปรกติตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ว่าแล้วก็ได้แต่ทอดสายตามองประตูด้วยความกังวล

ร่างสูงที่นั่งหลับตาพริ้มอยู่บนเก้าอี้เพื่อพักสายตาจากการทำงานติดต่อกันนานหลายชั่วโมง ต้องเปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อรู้สึกถึงแขนใครบางคนโถมลงมากอดเขาไว้จากทางด้านหลัง

“พี่ภูมิขา เหนื่อยกับงานมากเหรอ งั้นว่านนวดให้นะคะ” หญิงสาวที่มาใหม่ถือวิสาสะยื่นมือบางไปจับบริเวณขมับของชายหนุ่มก่อนจะคลึงเบาๆให้คนที่นั่งอยู่รู้สึกผ่อนคลาย แต่มือหนากลับเอื้อมไปจับทั้งสองข้างของเธอไว้เป็นเชิงบอกให้เธอหยุด

“ทำไมคะ วานวดไม่ดีเหรอ?”

“พี่ไม่ชอบให้วาทำแบบนี้ มันไม่สมควร” ชายหนุ่มพูดพลางตีหน้าดุใส่หญิงสาว แต่เธอกลับไม่สนใจท่าทีที่เคร่งครึมของเขา หนำซ้ำยังลอยหน้ายิ้มระรื่นไปนั่งที่โซฟาอีกต่างหาก

“วาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็นานพอที่จะเห็นพี่ภูมินั่งหน้าเคร่งคิ้วผูกโบว์นั่นแหละค่ะ วาหวังดีจะนวดให้แท้ๆ พี่ภูมิกลับปฎิเสธซะนี่” วาสินีอดกระเซ้าคนตัวสูงไม่ได้ น้ำเสียงเจือปนซึ่งความน้อยใจที่ปิดไว้ไม่มิด ทั้งที่ตลอดสองปีที่ผ่านมาเธอพยายามทุกวิถีทางที่จะเปิดหัวใจเขา แต่เธอกลับได้แค่ตำแหน่งน้องสาวมาครอบครอง

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่พักอยากพักสายตา” ปากพูดไปแต่สายตาของชายหนุ่มกลับมองแต่เอกสารในมือมากกว่ามองหน้าคนที่คุยด้วย จนหญิงสาวทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจอยู่ในลำคอ แต่ก็ไม่กล้าโวยวายหรือทำอะไรมากกว่านั้น เธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบคนเรื่องมาก

“วามาที่นี่มีธุระอะไรกับพี่รึเปล่า?”

“แหมพี่ภูมิ...ต้องมีธุระเหรอคะถึงจะเข้ามาหาพี่ได้ เราไม่เจอกันตั้งหลายวันแล้วนะคะ พอดีวันนี้วาแวะมาทำธุระแถวนี้ขากลับก็เลยแวะมาหาพี่ภูมิ กะจะชวนพี่ภูมิไปทานข้าวด้วย นะคะ”

ภูมิรพีเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางยกข้อมือหนาขึ้น มองนาฬิกาข้อมือ “นี่มันเพิ่ง 11 โมงเองนะ ยังไม่เที่ยงซะเลย”

“โธ่พี่ภูมิขา...ออกก่อนสักชั่วโมงเดียวจะเป็นไรคะ พี่ภูมิเป็นเจ้าของบริษัทนะ จะเข้ากี่โมงออกกี่โมงก็ได้ ไม่มีใครกล้าว่าอะไรพี่ภูมิหรอก นะคะ....วาอยากทานข้าวกับพี่ภูมิ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันตั้งหลายวันแล้วนะคะ” วาสินีถวายทั้งสายตาหยาดเยิ้มและน้ำเสียงหวานๆไปให้ชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่มองเธอเลยสักนิด

“เพราะพี่เป็นเจ้าของบริษัท ยิ่งทำตัวเหลวไหลไม่ได้ เดี๋ยวพนักงานจะเอาเป็นเยี่ยงอย่างได้” พูดจบก็หันไปเปิดแฟ้มนู้นแฟ้มนี่ไปมาให้วุ่นวายไปหมด

วาสินีเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ อยากจะตรงเข้าไปปาแฟ้มนั่นลงพื้นให้หมด แต่เธอฉลาดพอที่จะไม่ทำอย่างนั้น หญิงสาวพยายามระงับความไม่พอใจเอาไว้ และยิ้มด้วยรอยยิ้มหวานเหมือนเช่นเคย ทั้งที่ในใจเดือดปุ๊ดๆเหมือนน้ำร้อนแล้ว

“งั้นวารอพี่ภูมิก็ได้คะ เที่ยงนี้เราไปทานข้าวด้วยกันนะคะ”

ภูมิรพีเลือกที่จะตอบคำถามด้วยการแต่พนักหน้าเบาๆ เท่านั้น แล้วเขาก็หันไปสนใจเอกสารในมือต่อ ไม่สนใจเธออีกเลย ปล่อยให้หญิงสาวนั่งเคว้งอยู่บนโซฟารับรองแขกคนเดียว จนเวลาผ่านไป...ผ่านไป เขาก็ยังไม่สนใจเธออยู่ดี ทุกวินาทีสายตาของวาสินีจับจ้องอยู่ที่เขา...ภูมิรพีเพียงคนเดียว แต่เขาไม่เคยนึกจะหันมามองเธอเลยด้วยซ้ำ เอาแต่สนใจงานบ้าบออยู่นั่นแหละ ความจริงเธอน่าจะชินแล้วด้วยซ้ำ ตั้งแต่ที่สิริสราตายไป เขาก็เป็นอย่างนี้ เหมือนมนุษย์หุ่นยนต์ไร้หัวใจเข้าไปทุกที

ตอนแรกวาสินีนึกดีใจที่เขาเป็นแบบนั้น เป็นมนุษย์หุ่นยนต์ทำแต่งานไร้หัวใจ เพราะนั่นเท่ากับว่าเขาปิดกั้นผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เธอรู้ดีว่ามีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่สนใจในตัวของเขา ทั้งหน้าตาหล่อเหลา หน้าที่การงาน ฐานะการเงินที่มั่นคง กับหน้าตาทางสังคม ผู้ชายที่เพียบพร้อมขนาดนี้ใครจะไม่อยากได้ ถ้าเขาเปิดโอกาส มีหรือที่พวกผู้หญิงแบบนั้นจะไม่กระโจนเข้าใส่ ฉะนั้นการที่เขาปิดกั้นผู้หญิงคนอื่นย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่ใครจะรู้เล่าว่าเขาปิดกั้นกระทั่งเธอด้วย

แต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้เข้าใกล้เขามากที่สุด จนกระทั่งมีข่าวลือระหว่างเธอกับเขาขึ้น ภายในใจของเธอรู้ดีว่าเขาจัดเธอไว้อยู่ในฐานะอะไร ก็แค่ ’เพื่อนของคนรัก’ ถ้าเธอไม่อยู่ในฐานะนี้ มีหรือที่จะได้อยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนั้น ตอนนี้เธอยินดีอยู่ในฐานะที่เขาจัดไว้ให้ แต่วาสินีหมายมั่นอยู่ในใจ สักวันเธอจะต้องทำให้เขาหันมามองเธอให้จงได้!

“จริงด้วย วาลืมไปซะสนิทเลย” น้ำเสียงหวานๆทำให้ภูมิรพีที่กำลังเปิดแฟ้มชะงัก สายตาคมมองหญิงสาวเป็นเชิงถาม วาสินียิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม มือเรียวเอื้อมไปหยิบถุงกระดาษส่งให้ภูมิรพี

“พอดีคุณแม่ของวาท่านไปปารีสมาน่ะค่ะ ท่านเลยซื้อของมาฝากพี่ภูมิด้วย แต่ท่านไม่ว่างมาเอง ท่านเลยฝากให้วามาแทนค่ะ” ความจริงเธอต่างหากที่เป็นคนอ้อนวอนขอมาเอง โอกาสเพียงน้อยนิดเธอจะไม่ละทิ้งมันเด็ดขาด “อ้อใช่...วันนี้พี่ภูมิว่างรึเปล่าคะ คุณแม่ท่านให้วามาชวนพี่ภูมิไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วยค่ะ”

“ฝากขอบคุณท่านด้วยนะ แต่พอดีวันนี้พี่ไม่ว่าง มีงานต้องเคลียร์เยอะแยะเลย ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ” พูดรวดเดียวแบบมัดมือชก ไม่มีโอกาสให้อีกฝ่ายได้โต้แย้ง วาสินีพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก

ภูมิรพีรับถุงกระดาษมาวางไว้ข้างๆโต๊ะ แล้วก้มลงทำงานต่อ

“พี่ภูมิจะไม่เปิดดูหน่อยเหรอคะ ว่าข้างในเป็นอะไร วาจะได้เอาไปบอกคุณแม่ถูกว่าพี่ภูมิชอบรึเปล่า”

มือหนาควานหาถุงมาเปิดอย่างอีกฝ่ายต้องการ รีบๆดูจะได้จบๆไปซะ ตอนนี้เขาต้องการทำงานที่เร่งด่วนนี้ให้เสร็จ ถ้าขืนไม่ดูวาสินีก็คะยั้นคะยอให้ดูอีกจนได้

ภูมิรพีมองกล่องน้ำหอมราคาแพงลิบลิ่วอย่างเมินเฉย ไม่ยินดียินร้ายอะไร

“เป็นไงคะ พี่ภูมิชอบรึเปล่า กลิ่นนี้หอมมากๆเลยนะคะ วายังชอบเลย วาว่าเหมาะกับพี่ภูมิดีค่ะ” วาสินีถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน อยากให้อีกฝ่ายพอใจและเธอก็เลือกที่จะใส่น้ำหอมกลิ่นเดียวกับเขา

คงไม่ต้องบอกว่าอีกฝ่าย ’ชอบมากขนาดไหน’ เพราะเขาที่นั่งห่างออกไปตั้งไกลยังได้กลิ่นน้ำหอมที่เจ้าหล่อนใส่ ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง จากหอมกลายเป็นฉุน ชวนให้คัดจมูกตลอดเวลา นี่ถ้าความอดทนของเขาไม่มากพอคงจามไปหลายครั้งแล้ว ต่างจากกลิ่นหอมอ่อนๆของใครบางคน ที่บัดนี้กลิ่นนั้นยังคงติดอยู่ในจมูกตลอดเวลา ทั้งที่เขา ‘ถือวิสาสะ’ สูดกลิ่นนั่นมาโดยที่เธอไม่ยินยอมก็ตาม

ภูมิรพีมองหน้าหญิงสาวที่ตั้งตารอฟังคำตอบว่าเขาชอบหรือไม่ ทำให้เขาต้องตอบอย่างเสียมิได้

“พี่ชอบมาก” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่หน้าตายังเฉยเมยจนหญิงสาวรู้สึกได้ ภูมิรพีเก็บน้ำหอมลงกล่องตามเดิมก่อนจะเปิดแฟ้มเพื่อทำงานต่อ

วาสินีนั่งหน้างอเป็นม้าหมากรุกอยู่บนโซฟา นี่เขาไม่มีเธออยู่ในสายตาเลยรึไงนะ กว่าจะพูดแต่ละคำออกมาได้ ให้เธอพูดปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว ไหนจะท่าทางเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือนั่นอีก เมื่อไหร่จะรักษาหายก็ไม่รู้ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้หรอก

“พี่ภูมิคะ วาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แล้วก็เช่นเคย ร่างสูงเพียงพยักหน้าให้เธอเท่านั้น ก่อนจะก้มหน้าจรดปากกาลงในเอกสารต่อ ไม่หันมาสนใจเธออีกเช่นเคย

ร่างโปร่งระหงเดินกระฟัดกระเฟียดเพราะเธอไม่สามารถทำให้เขาสนใจได้ ความที่เดินโดยไม่มองใครนี่แหละทำให้เธอรู้สึกว่าเดินชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง แถมชนอย่างแรง แรงจนเธอถึงกับเซไปข้างหลังหลายก้าวเช่นกัน แต่เพราะการประครองที่ตัวดีทำให้ไม่ล้มลงหน้าคว่ำให้ใครต่อใครเขาหัวเราะ จะมีก็แต่อีกฝ่ายที่ถูกเธอชนนั่นแหละ ถึงกับทรุดลงไปกองที่พื้น แฟ้มเอกสารตกเกลื่อนกลาดไปหมด

และเมื่อมองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นแค่พนักงานธรรมดาไม่ใช่คนใหญ่โตที่ไหน นิสัยเดิมๆชอบปัดความผิดให้คนอื่นก็กลับมา บวกความที่โมโหชายหนุ่มในห้องที่ทำท่าทางเย็นชาใส่ ทำให้วาสินีตวาดใส่คนที่ถูกชนเสียงดังลั่น

“นี่เธอ เวลาเดินหัดดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ เกิดฉันล้มลงไปจะทำยังไง เธอรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ” ยืนเชิดหน้าเสมองไปทางอื่น ไม่คิดที่จะก้มลงเก็บแฟ้มเอกสารที่หล่นเกลื่อน ทั้งๆที่เธอเป็นคนเดินชนแท้ๆ

“ซุ่มซ่ามจริงๆ เสื้อฉันเปื้อนรึเปล่าก็ไม่รู้” พูดพลางปัดเสื้อไปมาเหมือนเสื้อเปื้อนเยอะแยะ ทั้งที่แค่เดินชนเท่านั้น ยังไม่ทันล้มด้วยซ้ำ อาการแบบนี้บอกโดยนัยว่ารังเกียจพนักงานกระจอกๆเสียเต็มประดา

“ขอโทษค่ะ ดิฉันเดินไม่ระวังเอง” คนตะโกนใส่หน้าได้แต่ก้มหน้างุดๆเก็บแฟ้มที่หล่นเกลื่อนโดยไม่เงยไปหน้าคนที่ตะโกนใส่ ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายถูกชนแท้ๆแต่อีกฝ่ายกลับโยนความผิดให้เธอเสียนี่

น้ำเสียงที่กระทบเข้าโสตประสาทดูคุ้น เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน นั่นทำให้วาสินีต้องก้มหน้าลงไปมองคนที่เธอชนเมื่อครู่ พอรู้ว่าคนที่เธอชนเป็นใครเท่านั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง

“แพน!!” เสียงกึ่งตวาดกึ่งตะโกน ทำให้ร่างบางที่ก้มหน้าเก็บของ ต้องเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงที่เรียกชื่อเธอเสมือนคุ้นเคยมานาน

“วา!!”

To Be Continue...

ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

ครบ100% แล้วค่า แวะเข้ามาอ่านก็ทักทายกันนิดนึงนะคะ ไข่มุกอยากรู้ว่ามีคนอ่านในบล๊อกเยอะไหม จะได้นำมาลงแบบสม่ำเสมอ ถ้าไม่คอมเม้นกันไข่มุกก็ไม่รู้ว่ามีคนอ่านกี่คน ถ้ามีคนอ่านเยอะ ไข่มุกจะปั่นมาให้อ่านกันเร็วๆค่ะ ก็ได้กำลังใจล้นเหลือนี่นา เลยมีแรงปั่น

Create Date : 05 พฤษภาคม 2549

Last Update : 16 มกราคม 2552 3:28:01 น.

46 comments

Counter : 508 Pageviews.

ดีใจจังเลยมาอัพแล้วเข้ามารอทุกวันค่ะ เพราะอ่านสนุกจนติดใจมาก เขียนมาเรื่อยๆนะค่ะอย่าหายไปนานล่ะคิดถึง

โดย: น้องหมิว IP: 84.195.46.152 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:3:05:54 น.

ขอบคุณที่เข้ามารอค่ะ น้องหมิว แม้ว่าไข่มุกจะอัพช้า แหะๆ แต่จะพยายามอัพเร็วๆนะค่ะ แต่หลังจากตอนหน้าอาจจะหายหน้าไปสักพัก เพราะคอมไข่มุกใกล้เดี้ยงค่ะ คงต้องส่งซ่อม ยังไงจะมาอัพให้อีกสักตอนแล้วค่อยส่งซ่อมค่ะ ซ่อมคงไม่นานหรอก(มั้ง - -") ขอบคุณนะค่าที่ติดตาม จะมาต่อให้ครบ 100% เร็วๆนี้ค่ะ

โดย: pinkpearl (pinkpearl

) วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:4:04:16 น.

ชอบเรื่องนี้มากๆเลย น่ารักดี แต่งต่อเร็วๆนะคะ

อย่าให้รอนานนัก

โดย: มุก Oldtrafford IP: 202.143.151.166 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:12:40:49 น.

นุ่มก็ชอบอ่านเรื่องนี้นะคะ มาเปิดอ่านทุกวันเลยว่า อัพหรือยัง ยังไงก็จะรอส่วนที่เหลือนะคะ

โดย: num IP: 202.183.244.4 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:13:09:28 น.

มุก Oldtrafford

ที่เหลือจะอัพให้เร็วๆค่ะ ขอเวลาเรียงร้อยประโยค กับกำจัดตัวขี้เกียจออกอีกนิด แหะๆ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.16.241 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:19:44:57 น.

num------- ดีใจจังค่ะ ที่มีคนชอบเรื่องนี้ >_< ส่วนที่เหลือกำลังเร่งค่า จะมาไวๆนี้แหละ รอหน่อยนะค่ะ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.16.241 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:19:47:15 น.

สนุกมากๆเลยค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ อัพเร็ว ๆนะคะอยากอ่านมากๆ เลย

โดย: papara IP: 203.158.4.155 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:22:22 น.

เย้ๆๆ... อัพแล้วอัพแล้ว เข้าคิวรอตอนต่อไปเลยนะจ๊ะ

โดย: [S]inE' IP: 203.113.16.241 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:56:48 น.

papara----แหะๆ ขอบคุณค่ะที่ติดตาม จะรีบอัพให้นะคะ

[S]inE'----เข้าคิวเลยค่า มีคนมารอต่อแถวอ่านนิยายแล้วดีใจจัง เย้ๆๆ อิอิ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.39.12 วันที่: 5 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:50:29 น.

รีบ ๆ มาอัฟน่ะค่ะน้องไข่มุกพี่ตะวันรออ่านอยู่ค่ะ

โดย: กลางตะวัน IP: 203.156.71.139 วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:50:01 น.

จะรีบมาอัพเลยค่า พี่ตะวัน

โดย: pinkpearl IP: 203.113.39.6 วันที่: 6 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:52:33 น.

ก๊าก หลงเสน่ห์หนูแพนไปเป็นอย่างจัง นายภูมิเอ๋ย ทำไมยัยวาน่าเกลียดจังเลยเนอะ รีบๆอัพน้าไข่มุก

โดย: Oldtrafford IP: 202.143.151.162 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:9:46:45 น.

สนุกมากจ้า รีบมาอัพต่อไวๆนะจ้ะ

โดย: ก้อย IP: 58.8.7.8 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:11:57:00 น.

ขอบคุณที่แวะไปตาลายที่บลอคนะค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากๆค่ะ จะรออ่านอีกนะคะ

โดย: เด็กหญิงอีฟ (นู๋น้อยหมวกเงิน

) วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:16:02:36 น.

Oldtrafford---- 555 สงสัยจะใช่ค่ะ ก็หนูแพนเสน่ห์แรงนิคะ อิอิ ปากบอกว่าเกลียด แต่ทำไมชอบไปปล้ำจูบเขาตลอด พวกปากไม่ตรงกับใจก็แบบนี้แหละค่า

ก้อย----- กำลังปั่นเลยค่า อิอิ

เด็กหญิงอีฟ (นู๋น้อยหมวกเงิน)------- บล๊อกสวยมากเลยค่า แต่เข้าไปนานตาอาจลายได้ อิอิ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.39.6 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:18:21:33 น.

ว้าวๆๆ หนุกหนานที่สุดเลยอย่างงี้จะไม่ให้ติดตามต่อได้ไงเนี่ย มาอัพเร็วๆนะค่ะน้องไข่มุกคนเก่ง

โดย: หมิวจ้า IP: 81.164.192.78 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:05:16 น.

หมิวจ้า -------- อิอิ ชมมากนู๋ตัวลอยติดเพดานแล้วค่า แต่นู๋ก็ช๊อบชอบ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.16.241 วันที่: 8 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:44:15 น.

สนุกมากเลยคะ รีบๆมาupเร็วๆนะคะ

โดย: แหวน IP: 58.9.139.60 วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:1:02:50 น.

ชอบค่ะเรื่องนี้ อยากรู้ตอนต่อไปแล้วค่ะ

เชอะ!! พระเอกของเราสุดท้ายก็.........
น่าสงสารหนูแพน นางเอกของเรามากๆ เลย

ท่าทางเรื่องจะซับซ้อนใช้ได้

โดย: จ๊ะจ๋า IP: 58.8.171.50 วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:56:19 น.

จ๊ะจ๋า --------- พระเอกก็แบบนี้แหละค่า พวกปากไม่ตรงกับใจ ส่วนเนื้อเรื่อง ซับซ้อนรึเปล่าหว่า

หุหุ อันนี้ต้องรออ่านตอนต่อไปคะ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.38.13 วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:10:19 น.

แหวน---------จะรีบอัพนะค่ะ รอก่อนน้า

โดย: pinkpearl IP: 203.113.38.13 วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:12:37 น.

หายไปนานจนจะลืมเนื้อเรื่องอยู่แล้วค่ะ อย่าหายไปนานนักสิคะ คนอ่านรออ่านอยู่นา ขอบคุณค่ะ

โดย: รีบมาเร็วๆนะคะ IP: 210.203.182.40 วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:57:30 น.

รีบมาเร็วๆนะคะ-------- เอิ๊กๆ ขอโทษที่หายไปนานค่า พอดีมันยุ่งๆนิดหน่อยนะคะ กลับมาเขียนอีกคนเขียนก็ลืมไปเหมือนกัน ต้องมานั่งรื้อฟื้น แบบมันเกิดอาการพิมไม่ออก

แต่ยังไงจะพยายามมาเร็วๆนะคะ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.38.12 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:1:32:18 น.

ตัวร้ายแยะจัง(ก็ต้องเป็นงั้นอยู่แล้ว ก็ขนดตัวเอกอย่างภุมิรพีก็ร้าย)

จริงๆแล้วก็จะอ่านเรื่องนี้ในเด็กดี ในนี้อ่านเรื่อง--จำชื่อไม่ใด้แต่เอาว่าเป็นอีกเรี่องีที่ลงในนี้แล้วกัน หิหิ

โดย: scarlet IP: 68.122.96.4 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:9:21:47 น.

รอนานมากกกกกกกกกกกก
แต่ก็อัพแล้วนี้เนอะ ^ ^ วานี้สงสัยรายนี้ร้ายจริง

อย่าลืมมาอัพบ่อยๆ นะจ๊ะ

ร๊ออออ รอออ อยู่

โดย: MiK IP: 203.130.159.2 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:10:10:21 น.

รออ่านอยู่นะค่ะ...

โดย: น้อง IP: 124.157.170.162 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:03:28 น.

วันไหนจะอัพอีกอ่ะค่ะ ใจจะขาดอยู่แล้วคิดถึงพี่ภูมิอ่ะ น้องไข่มุกมาอัพเร็วๆนะค่ะ

โดย: หมิวจ้า IP: 81.164.192.134 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:22:42:22 น.

scarlet---------มาถึงตอนที่9 ตัวละครยังออกกันไม่หมดเลยค่ะ ตัวร้ายรึไม่ร้ายจะทยอยออกในตอนต่อๆไป

MiK-------จะรีบมาอัพให้บ่อยๆนะค่า

น้อง---------

หมิวจ้า--------จะรีบอัพเลยค่ะ(พูดแบบนี้ทุกที

) แหะๆกำลังปั่นอยู่เลยค่ะ ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ พอดีไม่มีสต๊อกเก็บไว้พิมตอนต่อตอนเลย พิมเสร็จก็รีบเอามาลงให้อ่านเลยค่ะ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.39.55 วันที่: 10 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:56:53 น.

เรื่องสนุกดีนะค่ะจะเข้ามา update บ่อย ๆค่ะ

โดย: ฝ้าย IP: 58.147.37.239 วันที่: 11 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:01:20 น.

มาเยี่ยมน้องไข่มุกจ๊า แล้วก็แจ้งเรื่องเล่ห์ร้าย..เสน่ห์หา คือพี่กลางไม่สามารถ Login เข้าพันทิพ ได้ก็เลยต้องเปลี่ยนไปไว้ในที่แห่งใหม่ค่ะ
อ๋อลืมไป นามปากกาพี่มีสองชื่อน่ะ กลางตะวันและกลางฟ้าน่ะค่ะที่รักกกกกกกก งงอ่ะดิ ฮิ ฮิ

Link น่ะ

//blog.deedeejang.com/kungtawan/

โดย: กลางตะวัน IP: 203.156.74.9 วันที่: 11 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:53:05 น.

ฝ้าย-------

จะรีบอัพนะคะ

กลางตะวัน---------ไข่มุกไปเยี่ยมชมที่บล๊อกมาแล้วค่า บล๊อกสวยนะคะ นิยายก็สนุก ไว้ไข่มุกจะไปอ่านเรื่อยๆนะคะ

โดย: pinkpearl IP: 203.113.16.250 วันที่: 12 พฤษภาคม 2549 เวลา:0:24:29 น.

ขอบจัยน่ะจ๊ะ ที่เข้าไปอ่าน แล้วจ๊ะมาเยี่ยมใหม่ อัฟนิยายของน้องไข่มุกไว ๆ น่ะติดตามอยู่ชอบม๊าก มาก (จริง ๆ น่ะ) จ๊ะ บ๊าย บาย

โดย: กลางตะวัน IP: 203.156.74.9 วันที่: 12 พฤษภาคม 2549 เวลา:0:30:08 น.

มาแสดงตัวให้หนูมุกรู้ว่ายังมีคนอ่านที่รออ่านนิยายของน้องอยู่นา
ชอบนะเรื่องนี้สนุกดีออกแนวโหด(คนอ่านแอบชอบแนวนี้แบบว่าตบจูบกันปาย)เหอๆ
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะ อยากถามหน่อยว่ามีกี่ตอนจบเอ่ยเรื่องนี้

โดย: ปลาทอง IP: 210.246.165.104 วันที่: 15 พฤษภาคม 2549 เวลา:17:25:31 น.

ปลาทอง-------- แหะๆ ^^ ก็นู๋ชอบแนวตบจูบนี้นา เลยอยากลองเขียนเองดูบ้าง

ส่วนที่ถามว่ามีกี่ตอนจบ ตอนนี้คงยังบอกไม่ได้ค่ะเพราะเขียนไปเรื่อยๆแต่ถ้าจะให้ประมาณก็คงเกิน 30 ตอนมั้งค่ะ ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน

แต่ช่วงนี้ขอหายหน้าไปสักแว๊บนะคะ พอดีเปิดเทอมแล้ว ถ้าว่างมาอัพนิยายให้คนเป็นวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ค่ะ

โดย: pinkpearl IP: 210.203.178.110 วันที่: 15 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:16:26 น.

ยังไม่มาอัพอีกเหรอ

โดย: ปลาทอง IP: 202.5.95.205 วันที่: 18 พฤษภาคม 2549 เวลา:14:53:31 น.

จำพี่กลางได้รึเปล่าค่ะ เออพี่ต้องขอโทษด้วยน่ะที่ไม่ได้ลงในดี ดีจัง แล้ว แต่เปลี่ยนเป็นแจ่มใสจ๊ะแล้วก็คิดว่าจะไม่เปลี่ยนแล้วด้วยค่ะ ตอนนี้พี่ก็รออยู่ว่าจะได้คอมใหม่เมื่อไรจะได้เข้าพันทิพได้ซะทีเบื่อมากเลยไม่ได้อัฟ Bloggang เลยก็ไอเครื่องที่พี่ใช้อยู่น่ะซิมันมีระบบปัองกันภัยสูงสะจนขี้เกียจไปยุ่งยากที่จะต้องติดตั้งใหม่อ่ะค่ะ โอ้ยบ่นมากไปแหละเดี๋ยวน้องไข่มุกจะรำคาญ ไปก่อนน่ะ อืมแล้วมาอัฟนิยายไว ๆ น่ะเนี่ยเข้ามาดูบ่อยค่ะแต่ก็ยังไม่เห็นมีตอนใหม่ให้ปรากฎแก่สายตาพี่ซะทีค่ะ รออยู่น่ะค่ะ

บ๊าย บายจ๊ะ

โดย: กลางตะวัน IP: 203.156.74.26 วันที่: 19 พฤษภาคม 2549 เวลา:3:54:59 น.

หุ หุ คนแก่หลงจ๊ะบ่นมากจนลืมบอกลิงค์เลย

>> เล่ห์ร้าย..เสน่ห์หา (ฉบับแต่ใหม่ค่ะแต่ใช้ชื่อแซ่เดิม)

ตอนนี้ถึงตอนที่ 8 แล้ว จ๊ะ

>> Link >> //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=45127

โดย: กลางตะวัน IP: 203.156.74.26 วันที่: 19 พฤษภาคม 2549 เวลา:4:01:07 น.

ชอบเรื่องนี้มาก รออ่านตลอดเลบ

โดย: tulip IP: 202.28.244.11 วันที่: 19 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:22:16 น.

เย้ๆๆๆ
ยินดีที่ใด้รู้จักคะ

โดย: แม่มดน้อยหลงทาง

วันที่: 22 พฤษภาคม 2549 เวลา:15:03:32 น.

มาเยี่ยมจ๊ะ อัฟแล้วเหรอรออ่านอยู่ตั้งนานค่ะ

โดย: กลางตะวัน IP: 203.151.124.49 วันที่: 22 พฤษภาคม 2549 เวลา:17:22:20 น.

รอค่ะ
อย่าอู้ค่ะๆๆ
คนอ่านรอใจแทบขาดนะค่ะ
กว่าจะอัพแต่ละตอน
เดี๋ยวทวงถึงบ้านนะค่ะ
มีโหดค่ะๆๆๆๆๆ

โดย: รุ้ง IP: 59.41.160.241 วันที่: 25 พฤษภาคม 2549 เวลา:20:22:30 น.

หายไปนานจังเลยรออ่านจนจะลืมตอนเก่าอยู่แล้วอ่ะ มาอัพหน่อยนะค่ะรออ่านอยู่ค่ะ

โดย: น้องหมิว IP: 84.193.149.76 วันที่: 26 พฤษภาคม 2549 เวลา:21:21:00 น.

รีบมาอัพนะค๊าๆๆๆๆๆ

ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้หนุกมากเลย

โดย: บิว IP: 203.113.71.167 วันที่: 27 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:12:52 น.

ว่าแล้วเชียวว่าต้องออกมาเจอกัน
อือ อือ น่าสงสารแล้วก็น่ากลัว
ตอนหน้าจะมีอะไรอีกไหมเนี่ยยยย

ฮือฮือ

โดย: หมาเลี้ยงแกะ

วันที่: 10 มิถุนายน 2549 เวลา:23:55:10 น.

สนุกมาก เมื่อไหร่จะ up อีกคะ

โดย: anime IP: 125.25.26.34 วันที่: 21 มิถุนายน 2549 เวลา:1:32:09 น.

ชอบคะชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะฉนั้นต้องปั่น นะคะ มีคนรออ่านอยู่

โดย: no name IP: 203.150.84.243 วันที่: 30 ตุลาคม 2549 เวลา:17:42:17 น.