หลังจากโดนฉีดวัคซีน แก้โรค ความอ่อนแอแล้ว
อาการก็ดีขึ้น ต้องขอบคุณ เพื่อนๆ พี่ๆ พ่อและแม่
ที่ทำให้หนูคิดได้ และที่สำคัญคือเพื่อน(พี่ๆ)ที่ร่วมงานด้วย

หลังจากเรื่องเมื่อคราวที่แล้ว กลายเป็นว่าเราไม่อยากไปทำงาน
รู้สึกหดหู่ เมื่อคิดว่าต้องเจอ อิเชฟ อีกแล้ว (เหลืออีก 6 อาทิตย์เท่านั้น!)
เราเกือบถอดใจแล้ว แต่พี่ที่ทำงานโทรมาถาม ด้วยความเป็นห่วง
เค้าพยามปลอบเรา บอกให้เราไม่ต้องคิดมาก
ก็แค่อิเชฟคนเดียว มันก็มีปัญหากับคนอื่นไปทั่ว (เราก็รู้)
อย่าไปสนใจมัน น้องไม่อยากทำที่มันบอกก็ไม่ต้องทำ
เดี๋ยวพี่ช่วยกันพูดให้ (เราก็เลยรู้สึกว่าตัวเองทำให้เรื่องมันใหญ่จังฟ่ะ)

พอเราสำนึกได้ ว่าตัวเอง แม่งจะอ่อนแอไปไหน อะไรนิดหน่อย
กระทบกระเทือนจิตใจก็โวยวาย ร้องไห้ซะแล้ว แต่ ณ เวลานั้น
มันไม่ไหวจริงๆนะ พอเราสงบ เราก็มาย้อนมองดูว่า
ก็อีแค่ปัญหาแค่นี้ ใช่ว่าคนอื่นจะไม่เจอ บางคนเจอหนักกว่าอีก
เค้ายังรอดมาได้ ยังทนได้ ทำไมเราจะมายอมแพ้ล่ะ

พอได้ทบทวนกะตัวเอง 1 วันเต็มๆ เราก็เลยยอมไปทำงาน เหมือนเดิม
และปรากฏว่ามันดีขึ้น! (ไม่รู้จะดีขึ้นเรื่อยๆหรือเปล่านะ)
เหมือนพอมีผู้ช่วยเชฟเข้ามาทดลองงานแทนแล้ว
 อิเชฟมันก็ไม่วุ่นวายมากเท่าไร แถมยังอารมณ์ดี
ถามเรา เป็นไง สบายดีมั้ย คุณโอเคนะ
(ในใจอยากตอบ ไม่โอเค เพราะมึงนั่นแหละ ที่ทำกูร้องไห้อ่ัะ)
เราก็ยิ้มแบบฝืดๆไปให้ และเรื่องที่เราร้องไห้ก็กลายเป็นหัวข้อในที่ทำงาน
ของแผนก ( อายชะมัด ไม่น่าเลย) มีแต่คนถาม ร้องไห้ทำไม วันนั้น
เราเดินหนีเลย ไม่อยากตอบ อายที่จะตอบอ่ะ

สรุปคือพอมีพี่ผู้ช่วยเชฟ อะไรๆมันก็เริ่มดีขึ้นสำหรับเราอ่ะ
แต่เชฟ ก็ยังปัญญาอ่อนกับเรา แม่ง ชอบมาเยอะกับเรา
ชอบล้อเลียนเวลาเราพูดกับมัน ( โตแล้ว สมองน่าจะโตเท่าอายุนะ)
ชอบแกล้งเรา เวลาเราพูด ซอรี่ๆ มันก็จะเลียนแบบ ซอรี่ๆ
แต่ทำเสียง งี่เง่าอ่ะ แบบ กวนติง (เกียดว้อย)
แถมยังมีหน้าบอกว่า พรุ่งนี้เราต้องทำขมที่เราชอบอีกนะ
( ได้ข่าวว่า ไม่ได้ชอบทำ และเพราะไอ้ขนมบ้านั่นแหละ ที่ทำให้เราร้องไห้)
พี่ๆในแผนกก็แซว เชฟ เป็นภาษาไทย
"มึงช่างไม่รู้เลยนะ ว่าทำน้องเค้าร้องไห้เพราะขนมหอกนั่น"
เราแบบหัวเราะเสียงดังเลย แล้วเชฟก็ถาม what?
แล้วมันหน้ามึนๆ (สมน้ำหน้า) พวกพี่ๆก็บอกไม่มีไร เชฟ

พี่ที่ทำงานก็บอกเราว่า เชฟมันเป็นไรกะแกว่ะ ชอบจับผิด
ชอบมองแกทำงาน (กลัวชั้นทำพลาดละซิ) ชอบกวนติง
เราเลยบอก ไม่รู้ แม่ง ชอบเยอะไง เป็นคนที่เยอะนะสิ
เชฟชอบอารมณ์เสียแล้วพาลใส่คนอื่น พี่ผู้ช่วยเชฟเพิ่งมาทำงาน
ได้อาทิตย์แรก เริ่มเมื่อวาน วันที่สองก็โดนแล้ว แต่ยังแค่เบาะๆนะ
ยังไม่เคยเจอตอนมัน เขวี้ยงช้อน กะละมังใส่ ถ้าเจอพี่แกคงเผ่นเหมือนกัน
แต่พออยู่ไป มันชินแฮะ แบบว่า จะทำอะไรก็เชิญ ไม่สนใจ
จะบ่น จะด่า จะว่า ก็เอาเลย แกล้งฟังไม่ออกซะ มันก็จะเดินจากไปเอง

จบเรื่องเครียดๆ มาเรื่องดีๆ ดีกว่า อิอิ
วันนี้ได้เจอพี่คนหนึ่ง น่ารักอ่ะ (แอบมองมานานล่ะ) ไม่กล้าคุยด้วย
 พี่เค้าเคยถามชื่อ ตอนที่เจอกันตรงครัวเย็น เราก็เขินๆ บอกแค่ชื่อ
แล้วเดินไปเลย แบบไม่กล้าสนทนาต่อ มาวันนี้
เจอกันที่โรงอาหาร เราก็ไม่ทันสังเกต เดินไปตัก น้ำพริกกะปิให้พี่ๆ
เจอ พี่น่ารักยืนต่อแถว (เราแบบ แอบแซงคิวนิดหน่อย เพราะพี่เค้าตักข้าวอยู่)
พอตักเสร็จกำลังจะเดินไปหาพี่ๆที่โต๊ะ จู่ๆก็มีคนมาสวัสดี พร้อมเรียกชื่อเรา
พอหันไปแบบ ช็อคอ่ะ พี่น่ารักกำลังยิ้มให้ และในมือถือน้ำพริกกะปิถ้วยโตด้วย
ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดว่าเราตะกละหรือเปล่า (แต่เค้าเปล่ากินคนเดียวนะ!)
เราเลย สวัสดีกลับแล้วถามพี่ชื่อไรค่ะ (แอบเนียน) พี่เค้าก็บอกชื่อแล้วยิ้ม
ตอนแรก นึกว่าจะจบแค่นั้น เพราะเราก็กลับมาทานข้าว คุยเล่นกะัพี่ในแผนกต่อ

พี่น่ารักก็มานั่งตรงหน้า (คนละโต๊ะ) เราก็แบบ เขิน ไม่กล้ากิน แกล้งมองทีวี
แต่จริงๆ หางตาแอบมองพี่เขา ได้สบตากัน สองครั้ง เราก็เลิกมองล่ะ
อาย โม้ต่อดีกว่า ฮ่าๆๆ พอกินกันจะเสร็ตแล้ว เราเห็นพี่น่ารัก เดินมาหา
แต่มาคุยเล่นกับพี่ในแผนกเราก่อน เสร็จก็เดินมาหาเรา เราก็นั่งยิ้มให้
ในใจนี้ กรี้ดอ่ะ (พี่ๆอย่ามาใกล้ ใจละลาย แฮะๆ)พี่เค้าก็แซวเรื่อง
เสื้อเรา (เละช็อคโกแลต อย่างกะไปขุดดินมา) พอแซวเสร็จ
พี่เค้าก็เดินจากไป โห รู้สึกใจเต้น ตึกๆอ่ะ เอิ๊กๆ

ดีนะไม่มีใครสังเกต ไม่งั้นเราตายแน่ เขินตาย
พอได้เจออะไรแบบนี้ ก็มีกำลังใจไปทำงานต่อแร่ะ (ฮ่าๆ)
จากนี้จะพยามไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ จะลองสู้(กะอิเชฟ)
ดูสักครั้ง แต่ก่อนอื่นคงต้องไปขอพ่อ ว่าจะลองดูอีกที
เพราะพ่อยังเคือง เชฟไม่หาย สั่งเราย้ายแผนกเกือบทุก ชม
เราคงต้องไปเกลีั่ยกล่อมพ่อใหม่ เพราะขี้เกียจไปคุยกะ HR อ่ะ
เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะรำคาญ แค่นี้เราก็ทำเรื่องวุ่นวายมากพอแล้ว

เหนื่อยกาย แต่ขอไม่เหนื่อยใจดีกว่า สู้ๆนะเปิ้ลนะ :)