เอาจนได้ ดราม่าจนได้ 

แบบความอดทนมันเดินมาถึงขีดสุดแล้ว

เคืองก็เคือง อายก็อาย โกรธก็โกรธ อารมณ์มันสะสมจนเป็นหนัก

เมื่อวานไม่ไหว ร้องไห้แบบไม่แคร์ใครเลย เข้าไปเปลี่ยนชุดเสร็จ

เดินร้องไห้ โทรหาเพื่อน โทรหาพ่อ แม่ พี่ ทุกคน (นิสัยเสียนะเนี้ย) 

แต่ ณ จุดๆ นั้น เราแบบไม่ไหวแล้วจริงๆ เชฟเยอะกับเรามากๆ

เราเป็นเด็กฝึกงาน เงินก็ไม่เคยได้ ใช้เราหนัก เราไม่ว่า

แต่อย่ามาโทษเราทุกสิ่งทุกอย่าง เราไม่มีความรู้ เรามา

เพื่อเรียนรู้ มีใครทำแล้วมัน Perfect ตั้งแต่เกิดจากท้องพ่อท้องแม่มั้ย?

เมื่อวาน เชฟ ใช้ให้เราทำขนมชนิดหนึ่ง แล้วต้อง อบ

ต้องบีบให้มันตรงๆ เราก็ทำแล้ว พยามแล้ว มันไม่สวยอ่ะ

พี่ T ก็อาสาจะทำให้ เราบอกจะทำเอง พี่แกก็บอก

คุณน้องทำช้า พี่จะทำให้ งานจะได้เสร็จไวๆ เราก็ไม่อยากเถียง

ไม่อยากมีเรื่อง ก็ไปทำอย่างอื่น เชฟ มันใช้ให้เราทำขนม สองอย่าง

ในเวลาเดียวกัน แล้วเราจะเลิก 5 โมง เพราะมีนัด เราก็ทำขนมอีกอย่างไว้รอ

เสร็จ ตอนที่อบขนมจากที่พี่ T ทำ เค้าก็เทใส่กล่องให้ เราก็ไม่จัดเรียงไว้

เชฟมันเดินมาเปิดดู มันเข้ามาด่าเรา ว่าทำไมไม่เรียงขนมไว้

(มึงจะเยอะไปไหนค่ะ? แล้วไม่ได้บอกด้วย ทีขนมตัวเองก็ใช่คนอื่นใส่กล่ิองให้) 

เราอบขนมก็ยังไม่เสร็จ งานก็เยอะ จะปลีกเวลาไหน มาจัดเรียงขนมว่ะค่ะ

ไม่ได้มี สิบมือ สิบแขนนะ จะได้ทำทุกอย่างในเวลาเดียวกัน

ขนมมะพร้าวเราก็ต้องทำ ขนมอบ เราก็ต้องจัดเรียงหรอ? 

แล้ว เด็กฝึกงานคนอื่น ทำแค่ แคะผลไม้ ยืนชั่งส่วนผสม

แล้วทำไม มันมาเยอะกับเรา? เชฟมันมาว่าเรา ว่าเรา

ควร respect of work เราก็เคารพนะ แต่เราไม่สามารถทำทั้งสองอย่าง

ได้ในเวลาเดียวกัน เรา โกรธมาก ไม่พูดเลย มันด่าไม่พอ

มันทำท่า ทำทาง เอาจะที่เย็บกระดาษ มาเย็บหัวเรา

ให้เราจำ จะหยาบไปไหน ทำไมไม่สอนดีๆว่ะ 

ไม่รู้ว่าที่ ปารีส เค้ามีอบรมเรื่องการควบคุมอารมณ์มั้ย

เราก็คนนะ ไม่ใช่ทาส เป็นเด็กฝึกงานเพื่อมาเอาประสบการณ์

ไม่ได้มาเป็นขี้ข้า ทำให้งานมึงสบายขึ้นนะค่ะ

พี่ทุกคนที่แผนกยังสงสัยว่าทำไม เชฟต้องเรียกแต่เรา

ด่าแต่เรา เยอะกับเรา เกียดเราขนาดนั้นเลยหรอ? 

แม้แต่พี่ F ที่เป็นเด็กฝึกงาน มันยังไม่เคยเรียกพี่เค้ามาทำขนมเลย

เรามาฝึกงานแค่ 3 อาทิตย์จะให้เราทำขนมสวยๆ เหมือนคนที่เค้า

โปร แล้วได้ยังไง ไม่ใช่อฉัยริยะ ข้ามเดือนนะ ของแบบนี้มันต้องฝึกฝน

จนชำนาญไม่ใช่หรอ? พี่ T ก็บอกเราว่า จะเชื่อฟังมันมากทำไม

เชื่อมันมากกว่าพ่อ กว่าแม่เราอีกหรอ? เราฟังแล้วถึงกับน้ำตาแตกอ่ะ

พ่อกับแม่ไม่ได้เลี้ยงเรามาเพื่อให้เค้ามาทำอย่างนี้กับเรานะ 

พ่อกับแม่ไม่ได้ส่งเสียให้เราเรียนสูงๆ ค่าเทอมแพงๆ เพื่อให้เรา

มาเป็นทาส และกดดันเราแบบนี้ซักหน่อย พอเราคิดแบบนี้ เราถึงกับร้องไห้

มันเหมือนทุกๆวันไปทำงาน เจอเรื่องเครียดๆ กดดัน เราก็พยามผลัก ไม่สนใจ

มันก็สะสมๆ จนเราไม่ไหว ขอระเบิดมั้ง ยิ่งกูทน ไม่โวย มึงยิ่งได้ใจใช่ไหม?

เวลาเชฟทำพลาด (ซึ่งมันเคยทำ) เรายังให้กำลังใจมัน

บอกมัน it's ok don't worry แต่พอทีเรา มันกับอย่างนี้

พอกันที กับ เด็กฝึกงานที่แสนดี แสนขยัน จากนี้ไป เราจะไม่เชื่อฟังมันแล้ว

พอครอบครัว เพื่อนๆ เรารับรู้ ถึงกับบอกให้เราย้ายแผนก

ลาออกซะ อยู่ไปก็เสียสุขภาพจิต เรามาเรียนรู้ ไม่ได้มาถูกใช้งานฟรี

แผลเป็นที่ได้จากการทำงาน ก็เงินพ่อแม่ที่นำมารักษา ยังจะมาสร้างแผล

ในใจให้เราอีก แล้วใครจะทนได้ แต่พอมาฟังพ่อพูด เราก็รู้เลย ว่าบางที

เราไม่โต พ่อบอก แค่นี้ อย่าร้องไห้ เราต้องเข้มแข็ง วันข้างหน้ายังเจออีกเยอะ

ชีวิตคนเรา มีทางเลือกเสมอ มันก็แค่เชฟ ทำไมต้องกลัว เราไม่ใช่ลูกน้องมัน

ถ้าไม่พอใจ ก็ย้ายแผนก พ่อดันบอก ให้จ้างคนไปตีมั้ย จะได้หยุดร้อง? 

เราแบบหัวเราะทั้งน้ำตาเลย รักพ่อที่สุดเลย 

พอมาฟังสิ่งที่พ่อสอนเราก็คิดได้ ทำไมเราต้องมานั่งแคร์มันมากมาย

(ก็เพราะพยามทำหน้าที่ของเรา แต่มันดันไม่เห็นคุณค่าแถมยังเหยียบย่ำอีก)

คนเรา ไม่จำเป็นต้องทนถ้าหากมันถึงที่สุด ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว

ตอนแรกเราแค่อยากได้คำแนะนำ ไม่เคยคิดว่าเรื่องมันจะใหญ่

อาจจะเพราะโวยวายไปหน่อย ( เห้อ เกียดตัวเองบางครั้งจริงๆ)

พ่อเลยจะโทรหา อาจารย์แล้วขอย้ายเราไปแผนกอื่น เราแทบจะหยุดพ่อไม่ทัน

ดูพ่อแอบโกรธเหมือนกันที่เราร้องไห้ ( หนูขอโทษค่ะ)

แต่เวลานั้น เราไม่ไหวจริงๆ มันเหมือนอยากได้ใครสักคนมาปลอบ

ถึงจะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วเมื่อไรจะโต แต่พ่อบอกให้คิดว่ามันคือสิ่งที่ต้องเรียนรู้

แต่ขออย่าร้องไห้ คนเราต้องเปลี่ยนความคิด พ่อดันบอก

ถ้ากล้าร้องไห้กับพ่อ ก็ต้องกล้าไปคุยกับ HR แล้วย้ายแผนก

เราลำบากใจเลยอ่ะ ไม่นึกว่าเรื่องจะใหญ่ แต่สุดท้าย มันก็มาเป็นแบบนี้แล้ว

เราเลยคิดว่าจะลองดูอีกสักอาทิตย์ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ เราคงจะย้ายแผนกแล้ว

(ไม่รู้ทำได้หรือเปล่า) เห้อออ ขอนอมรับ ความไม่เอาถ่านแต่โดยดี

แต่ถ้าแลกกับการเสียสุขภาพจิต และต้องมารองรับอารมณ์เชฟแบบนี้

ทนให้เค้าด่าว่า เหมือนเราไม่ใช่คน สถบหยาบคายใส่เรา เหมือนเราไม่มีค่า

เราจะทนไปทำไม แม่ยังมาบอกว่า ถ้าส่งลูกเรียนแล้วมาเป็นขี้ข้าคนอื่น

แม่ไม่ส่งหนูไปเรียนดีกว่ามั้ย? เสียดายเงิน (แง่ะ) พูดอีกก็ถูกอีก

พ่อบอก คนเราต้องคิดให้เก่ง อย่าเก่งแต่ในห้องเรียน ต้องใช้ชีวิตให้เป็น

คิดให้ถูก จากนี้ไปหนูสัญญา ว่าหนูจะเปลี่ยนน้ำตามาเป็นความเข้มแข็ง

ปัญหามันมีให้แก้ หนูก็จะแก้ โดยเริ่มจากตัวเอง สัญญาเลย 

และคนที่แคร์เรา เราก็จะแม่แคร์เค้า แคร์คนที่ให้เงินเลี้ยงดูเรา

สอนให้เราอย่างดีและดีกับเราเท่านั้น