ครบหนึ่งอาทิตย์ ที่ฝึกงาน อยากจะนอนนิ่งๆไปสักหนึ่งปีกันเลยทีเดียว
พระเจ้าเหอะ! เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวสุดบรรยายอ่ะ 

ก่อนจะมาฝึกงานโรงแรมแผนกเบอเกอรี่ ฝันไว้ซะสวย
แบบว่า จินตนาการว่าจะได้ชิมนู้น ชิมนี้ อยู่ใกล้ๆเค้ก
ได้กลิ่นขนมปังอบใหม่ หอมๆ เหมือนตอนที่เราเข้าร้าน ค่าเฟ่ย์
ปกติเราก็ชอบทานอาหารบุฟเฟ่ย์ที่โรงแรม โดยเฉพาะ
บุฟเฟ่ย์เค้ก นี้ต้องเดินเฉียดเข้าไปใกล้ทุกที

แต่พอได้มาอยู่เบื้องหลัง มันเป็นอะไร ที่ไม่ใช่เลย ไม่ใช่อย่างแรง!
วันแรกที่ฝึก จำได้ว่า พี่ HR เดินมาส่งที่แผนก แนะนำตัวกะเชฟ
ขอเรียกว่า เชฟว่า เฮียขาวีน เพราะฮีแก วีนทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตอนแรก
ไม่วีนนะ แหม พาไปชมนู้นชมนี้ แนะนำส่วนต่างๆของโรงแรม สร้างภาพซะ
เราก็รู้สึกดีนะ พี่ๆที่แผนกเบอเกอรี่ ตอนแรกมี ราวๆ 8 ชีวิต รวมทั้งกะเช้ากะบ่าย
แผนกเบอเกอ ทำขนมมีประมาณ 4 ทำ pastry ขนมหวานมีอีก 4
รวมเราที่เป็นเด็กฝึกงาน เข้าไปเป็น 9 ชีวิต

คำแรกที่พี่ในแผนกถามคือ: น้องคิดยังไงมาฝึกงานที่นี้?
เรา: อ๋อ มันใกล้บ้านค่ะ แล้วก็เห็นเป็นโรงแรมเพิ่งเปิด
พี่: พลาดแล้วน้องเอ้ย พวกพี่จะลาออกกันอยู่แล้ว
ตึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

บอกตรงๆ นึกว่าพี่ๆพูดเล่น แต่พออยู่ไป รู้เลย ว่าพวกพี่เอาจริง T^T
วันแรกก็เรียนรู้งาน นิดๆหน่อยๆ ชั่งส่วนผสมนู้นนี้นั่น ง่ายๆ
แต่ให้ตาย วันแรก เลิก 6 โมง คิดในใจ ไม่เป็นไร วันแรก
ก็ช่วยๆพี่เขาหน่อย แต่พอมาวันที่ 2 อิเชฟ เดินมาค่า บอก
ยู ต้องมาพรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้า แม่ม อยากสถบออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศส
(เพราะเชฟเป็นคนฝรั่งเศส) เราก็ อ๋อๆ ไม่อยากมีปัญหา บอกว่าได้ไว้ก่อน
แต่พี่ในแผนกเชียร์ให้บอก ว่าบ้านไกล มาไม่ได้ อ้างไปเลย
(พวกพี่สนับสนุนให้แกล้งเชฟ เพราะมันชอบวีน คิดว่าตัวเองเก่งไรงี้)
สุดท้ายคือ มา เจ็ดโมง แต่ไม่เคยเลิก 5 โมงเลยสักวัน แถมจริงๆเราต้องเลิก
4 โมง เพราะฝึกงาน ทำแค่ 9 ชม ต่อวัน แต่ขอโทษค่ะ
เราล่อเข้าไป 10 กว่าชม ทุกวัน ตั้งแต่ทำมา ไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาเลิกเลย
แถมยังทำนานกว่าพนักงานประจำทำก็ทำให้ฟรี
เงินอะไรก็ไม่ได้ ข้าวก็กินมื้อเดียว (จริงๆโรงแรมให้สองมื้อ)
แต่ไม่มีอารมณ์กิน เหนื่อย อยากนอน รีบเดินกลับบ้านเลย

มันเป็นอะไรที่ ทรมานมากๆ สองวันแรก ขาระบน เท้าบวมๆ เพราะยืนนาน
ยืนทั้งวัน และหน้าที่หลักๆของเรา คือตักไอติม แม่ม เอ้ย
แล้วอุปสรรคของโรงแรมเปิดใหม่ คือขาดคนค่ะ!
พวกพี่ๆ ที่ตอนแรกมี 9 ชีวิต ลดเหลือ 4 ค่ะ รวมคนทำขนมปัง ทำขนมหวาน
เหลือแค่ 4 รวม อิเชฟ รวมเราด้วยนะค่ะ แล้วแม่ม มันคืออะไร?

ไม่ต้องสืบ งานเข้า มีอยู่วันหนึ่ง มีเรา และพี่ป.ปลา และ พี่จ.จาน กะอิเชฟ
มาทำงานค่ะ ผลคืออะไร รู้ๆกันอยู่ ทำขนมไม่ทัน อิเชฟอ้วน(เชฟใหญ่)
เดินเข้ามาด่าค่า ดีนะ ที่อิเชฟเรา มันเข้าข้าง บอกคนไม่พอ ไม่งั้นพี่ป.ปลา
จะลาออกวันนั้นเลย ส่วนเราเรอะ จะอยู่ทำพระแสงไรเล่า กะจะออกเหมือนกัน
แล้วฝึกปีหน้า ไม่คงไม่แคร์ไรแล้ว ณ จุดๆนั้น ท้อมากอ่ะ
เรามาทำเป็นเด็กฝึกงานยังไม่ครบอาทิตย์จะให้มาเป็น Professional ได้ไง

วันนั้นเราเกือบโทรไปหา อาจารย์ที่ปรึกษาแล้ว ว่าขอย้ายที่ฝึกงาน
ไม่ไหวจริงๆ งานมันนรกเกิน แต่เหมือน อิเชฟจะรู้ตัว ตอนเย็นแม่งรีบบอก
ว่า ชั้นภูมิใจในตัวพวกเธอมาก ถึงแม้คนเราจะไม่พอสำหรับวันนี้
แต่ทุกอย่างออกมาดี ทุกคนทำงานหนักมาก (มันบอกให้เราแปลให้พวกพี่ๆฟัง)
 ก็แหงล่ะ มีกันอยู่ สามคน ทำงานมือเป้นระวิงเลย เราทำตั้งแต่
ล้างอุปกรณ์ยันทำขนม เป็นครั้งแรกที่ได้อบขนมเอง กลัวพลาดก็กลัว
เห้ออออ  ตั้งแต่เกิดมาในชีวิต ทำเป็นแต่แพนเค้กกะไข่เจียว

เจอแต่พี่ๆในแผนก kitchen ทัก น้องไม่กลับบ้านหรอ? ทำไมพี่เจอบ่อยจัง
ไม่ให้เจอบ่อยได้ไงล่ะพี่ ก็หนูเล่นอยู่ตั้งแต่ 7 โมง ยัน ทุ่มหนึ่ง ทุ่มครึ่งบ้าง
ไม่ใช่อะไรหรอก เราสงสารพี่ๆในแ ผนกเบอเกอรี่อ่ะ ถ้าเราไม่อยู่ช่วย
ไม่อยากจะคิด ว่างานมันจะหนักแค่ไหน
อิเชฟเคยไปด่าแหลกกะ HR มาแล้ว ลาก HR มาถึงที่ แล้วบอก
ดูสิ นี้คืออะไร one staff and only one trainee, no casual no more staff
what the fuck  ได้ยินเต็มๆ สองหู ฮ่าๆๆ พี่ HR ก็ด่ากลับ
ว่า เชฟ ยู มองไปรอบโรงแรมสิ ว่าเราโรงแรมเพิ่งเปิดใหม่ ไม่ถึงปี
ยูจะต้องการอะไรดั่งใจได้ยังไง ประมาณนี้

แม่ม อยากตอกหน้าทั้ง HR กะ อิเชฟ ว่า ถ้ามีเวลาว่างมาด่ากันให้เราฟัง
ไมไม่หา คนมาสมัครเพิ่ม และอิเชฟ กรุณาอย่าเอาแต่วีน ช่วยกันทำด้วยเหอะ
เรายังไม่เท่าไร เพราะฝึกงาน แต่พวกพี่ๆในแผนกนี้สิ โดนหนัก
เห้อออ พูดแล้วก็เหนื่อยย ผ่านไปอาทิตย์หนึ่ง นานอย่างกะเป็นปี
เรายอมอ่านหนังสือสอบติดๆกันสามวัน เพราะมันยังไม่หนักเท่ากะการฝึกงาน
แค่วันเดียว เราเคยทำ Part time ที่โรงแรมอื่น ก็ยังไม่หนัก สาหัส
เท่าฝึกงานโรงแรมนี้เลย จะจำไว้เป็นบทเรียน จำให้หนักๆเลยล่ะ
ว่าจะไม่ฝึกงานโรงแรมเปิดใหม่เด็ดขาด
อาเมนน