บทที่ 26 มาแล้วค่ะ พยายามจะขมวดให้จบภายในไม่เกิน 30 ตอน ...แต่ละตอน สั้นบ้าง ยาวบ้าง ตามแต่ความสามารถในการเขียนแต่ละคืน ช่วงนี้จะพยายามมาอย่างต่อเนื่อง เท่าที่จินตนาการจะอำนวย


นิยายเรื่องนี้ ไม่มีพล็อต ไม่มีไคล์แมกซ์ เขียนตามอารมณ์ล้วน ไม่เหมาะสำหรับคนที่ต้องการสาระ แต่ถ้าต้องการแค่ความหวาน อ่านเพลิน (หรือเปล่าไม่รู้นะ !!)

เชิญอ่านค่ะ...

*ปล. มีคนอ่านบอกว่าบทของพระรองน้อยไป ไม่เด่น ...หนึ่งเสียงสะท้อนของผู้อ่าน ทำให้เราได้มองเห็นจุดบกพร่องของตัวเอง ขอบคุณค่ะที่ชี้แนะ ...คนเขียนจะพยายามเกลี่ยบทให้เท่าๆ กันนะคะ

ไม่ได้ตั้งใจ

เงาในกระจกที่สะท้อนกลับมา คือผู้ชายร่างสูง แววตานิ่งสนิท ความอบอุ่นที่เคยเห็นอยู่เป็นนิจหายไป ถูกแทนที่ด้วยใครอีกคนที่ดูแกร่งกร้าว เสื้อนอกถูกถอดออกไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวเดียว คราบกาแฟเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด ฟรานเชสโก้ปาดนิ้วเช็ดรอยเลือดตรงมุมปากแล้วยิ้มกับตัวเอง


หมัดของนายคริสนี่มันหนักใช่เล่นนะ... คิดพลางหัวเราะออกมา


สิ่งที่ทำลงไป มันจะคุ้มกับสิ่งที่ได้มาไหมหนอ... ชายหนุ่มถามตัวเองอีกครั้ง พลางนึกไปถึงวันแรกที่ได้รู้จักกับซิลวิโอพ่อของคริส เมื่อสิบกว่าปีก่อน ซิลวิโอโด่งดังขึ้นมาในโลกของธุรกิจการโรงแรม จากผู้ชายโนเนมที่ไม่มีใครรู้จัก เขาแต่งงานกับลีน่า ลูกสาวคนสวยของผู้ทรงอิทธิพล เจ้าของครึ่งเกาะแห่งนี้ จากนั้น เขาก็ขยายโรงแรมอีกมากมายหลายแห่ง และเปิดคาสิโนเยอะแยะ จนกลายเป็นครอบคลุมทั้งเกาะ ซึ่งใครๆ ก็เรียกว่า โรงแรมในเครือ ซิลวิโอโฮเตล


เขาชื่นชมผู้ชายคนนี้เสมอมา แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าซิลวิโอคือพ่อผู้ให้กำเนิดคริส ลูกชายของปราณี ว่าที่ภรรยาของลีโอในขณะนั้น ลีโอเป็นลุงของเขา แต่ก็เป็นญาติที่ไม่ได้สนิทสนมกับพ่อแม่ของเขามากนัก เมื่อพ่อแม่ของชายหนุ่มเสียชีวิตลง เขาเองเป็นเขาดูแลกิจการแทน ประคับประคองจนมันผ่านมาด้วยดี ดี และดียิ่งขึ้นเรื่อยๆ


การที่ต้องดูแลตัวเองมาตลอด มันทำให้รู้สึกโดดเดี่ยว ดังนั้น สิ่งที่จะทำให้เขารอดพ้นจากช่วงเวลาแห่งความโดดเดี่ยวได้ ก็คือการมีใครซักคน และฟรานเชสโก้รู้ดีว่า การจะมีใครซักคนข้างๆ เขาต้องเป็นมิตร จึงจะมีคนเข้าหา ดังนั้น เขาจะพยายามทำตัวเองให้ยิ้มง่าย อ่อนโยน จนในตอนนี้ เขาคิดว่า เขาคงเป็นแบบนั้นจริงๆ


ผู้ชายแสนดี ผู้ชายอบอุ่น ผู้ชายในฝัน ...นั่นคือสิ่งที่คนอื่นพูดถึงเขา ...


แต่เวลาอยู่คนเดียว เขารู้ตัวเองดี เขามีความเหงาลึกล้ำซ่อนอยู่ เขาต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีชื่อเรียก ... บางสิ่งบางอย่าง ที่จะทำให้ใจลึกๆ ของเขาเติมเต็ม


วันแรกที่เขาเห็นรอยยิ้มของสายฝน ดูเหมือนโลกรอบตัวมันสว่างไสวขึ้นกว่าที่เคย เพราะแบบนี้หรือเปล่า เขาถึงเปิดใจอย่างง่ายดาย เขาอยากได้ไออุ่นจากรอยยิ้มนั้น และคริสเองก็เช่นกัน


คริส...


ฟรานเชสโก้ครุ่นคิดกลับไปในวันเก่า ตอนที่คริสอายุ 16 คริสในตอนนั้นเป็นเด็กวัยรุ่นที่กำลังอยากเรียนรู้ เขาชวนฟรานเชสโก้ออกไปแข่งรถ เพราะต่างก็เป็นคนคลั่งไคล้ ชอบความเร็วด้วยกันทั้งคู่ แต่ด้วยความอ่อนหัด ไร้ประสบการณ์ คริสรถเสียหลักและเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นเองที่เขาได้มีโอกาสพบกับซิลวิโอ ผู้ชายลึกลับที่โด่งดัง มันเป็นความปลาบปลื้ม และเป็นความมุ่งมั่น ที่เขาฝันเอาไว้ ว่าซักวัน เขา และโรงแรมของเขา จะเป็นส่วนหนึ่งของซิลวิโอโฮเทล พ่อของคริสแม้จะนิ่งๆ แต่ก็ท่าทางจะชอบเขาอยู่ไม่น้อย


แล้วไม่กี่เดือนที่ผ่านมา อยู่ๆ ซิลวิโอก็โทรหาเขา และมีเรื่องต้องการให้เขาช่วยเหลือ แม้เรื่องนั้นมันจะแปลกอยู่ซักหน่อย แต่ข้อเสนอที่ซิลวิโอหยิบยื่นให้เขา มันคุ้มค่า


ถ้าสำเร็จ ...เขาจะได้ทุกอย่าง
แต่ถ้าไม่....เขาก็ได้บางอย่างอยู่ดี

---

ปิ๊งป่อง...ปิ๊งป่อง...


เสียงกริ่งทำให้ชายหนุ่มสลัดความคิดนั้นทิ้งไป เดินมาครึ่งทางแล้ว ก็ต้องเดินต่อไป ...


ไม่รู้ว่าใครมาหาเขาตอนนี้ ...ซิลวิโอหรือไม่? คงไม่...แล้วใครกัน ชายหนุ่มคิดไม่ออกจริงๆ คงไม่ใช่คริสเป็นแน่ เพราะตั้งแต่แยกกัน คริสโมโหอย่างมากมายกับข้อเสนอของเขา หากเป็นสายฝนก็คงไม่ใช่เช่นกัน เพราะถ้าไม่มีความจำเป็น เธอก็ไม่อยากอยู่ใกล้เขาอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อเธอรู้ว่าเขาเป็นคนกว้านซื้อหุ้นโรงแรมในเครือของคริส ไม่มีทางเด็ดขาดที่สายฝนจะมาหาเขา


เมื่อเปิดประตู เขาเตรียมตัวเตรียมใจรับไม่ทันจริงๆ กับภาพตรงหน้า โรซาลีนน์ยืนอยู่หน้าประตู พร้อมถุงสีขาวในมือ เขาอดแปลกใจไม่ได้จริงๆ

"คุณมาทำไม" ชายหนุ่มถาม พรางเหลือบตามองไปโถงทางเดิน "บอดี้การ์ดของคุณไปไหน"

โรซาลีนน์เชิดคอ "อยู่บ้านซีโมนโน้น" บอกพลางเดินผ่านตัวเขาเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ "ฉันไปบ้านซีโมน แล้วแอบออกมาทางหลังบ้าน"

"คุณมาทำไม" เขาถาม ปิดประตูตามหลัง แล้วเดินตามหญิงสาวเข้ามาด้านใน นิ่งหมิ่นๆ บนเก้าอี้หมุนหน้าเคาเตอร์ ข้างๆ กับที่หญิงสาวยืนอยู่

"ฉันมาเพราะอยากรู้เรื่องที่โรงพยาบาล ที่คริสพูด มันเรื่องจริงหรือเปล่า"

"มันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

"มันเป็นเรื่องของฉันแน่ คุณไม่มีสิทธิ์ทำอะไรลับหลับคริสนะ" โรซาลีนน์เสียงเขียว

เขามองเธออย่างหมิ่นๆ " คุณจะเดือดร้อนอะไร ผมแค่พยายามทำสิ่งที่จะทำให้เราได้สิ่งที่เราต้องการเท่านั้น"

"หมายความว่ายังไง"

"คุณกับผม เราต่างก็มีเป้าหมายเดียวกัน คือแยกสายฝนและคริสออกจากกัน ... คุณควรจะอยู่เฉยๆนะ" เขาบอก

"ฉันอยู่เฉยๆ ไม่ได้หรอกนะ ถึงฉันจะไม่ใช่แฟนคริสอีกแล้ว แต่เขาและครอบครัวเขา เป็นเหมือนครอบครัวของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำลายหรือครอบครองมันหรอก"

เขากวาดสายตามองหญิงสาวและประชด "คุณช่างมีน้ำใจ ขนาดคุณเป็นผู้หญิงที่เขาไม่ต้องการแล้วเป็นผู้หญิงที่เขาเขี่ยทิ้งแล้ว คุณก็ยังคิดจะปกป้องเขาอยู่ดี คริสวาสนาดีเสียจริงๆ ใครๆ ก็อยากปกป้องเขา"

"ฉันไม่ได้ถูกเขี่ยทิ้งนะ" โรซาลีนน์เถียงเสียงแข็ง

"งั้นคุณเป็นอะไรล่ะ" เขาถามยั่วๆ และเธอไม่มีคำตอบที่ดีพอ จึงย้อนหาเรื่อง

"แล้วคุณต่างจากฉันตรงไหน คุณก็เป็นคนที่ผู้หญิงคนนั้นไม่เหลียวแลเช่นกัน" ...เมื่อถูกตีตรงจุด ชายหนุ่มก็เงียบไป สายตาคมจ้องหญิงสาวเขม็ง หงุดหงิดใจลึกล้ำ ...

โรซาลีนน์ไม่เคยแพ้ ...เมื่อตีถูกจุด หญิงสาวก็กระหน่ำค้อนลงไปทันที

"อ้อ ...แต่เราต่างกันนิดนึงนะ อย่างน้อย ก่อนที่คริสจะเขี่ยฉันทิ้ง ฉันเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อนย่ะ ...ส่วนคุณน่ะ แม้แต่โอกาสซักครั้งก็ยังไม่เคย"

ก่อนจะยักไหล่ แล้วเดินตรงไปที่ประตู ได้ยินเขาเลื่อนตัวลงจากเก้าอี้ แต่เธอไม่แคร์และไม่อยากจะแคร์ เปิดประตูออก แต่ช้าไป เพราะคนตัวสูงไวกว่า เดินตามมาทันใช้มือดันประตูปิดฉับทันควัน หญิงสาวหันมามองด้วยความขุ่นเคือง เขาอยู่ใกล้เกินไป หญิงสาวถอยจนหลังติดบานประตู

"คนเสียมารยาท มาปิดประตูทำไมมิทราบ"

ฟรานเชสโก้ยืนค้ำหญิงสาวอยู่ ก้มลงมองคนตัวเล็กตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่แปลกไป ตอนแรกเห็นที่พบกัน เธอดูสูงส่ง เย่อหยิ่ง มั่นใจแต่ตอนนี้ หญิงสาวตรงหน้า ดูหน้างอเป็นม้าหมากรุก แต่ท่าทางอ่อนไหวคล้ายเด็กสาวเท่าอายุของเธอจริงๆ ไม่เหมือนก่อนนั้น ที่เขามองเธอเป็นหญิงสาวเต็มตัวคนหนึ่ง เพราะการแต่งตัวของเธอ และการแสดงท่าทีที่เกินวัย...

"ผมเสียมารยาท เพราะคุณเสียมารยาทกับผมก่อน" เสียงเขาอ่อนลง จนโรซาลีนน์แปลกใจ "คุณเข้ามาในห้องผมโดยพลการ ต่อว่าผมฉอดๆ แล้วจะไปง่ายๆ ได้ยังไง"

"ฉันต่อว่าคุณ เพราะคุณไม่ตอบคำถามของฉัน และคุณว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ถูกเขี่ยทิ้ง" หญิงสาวเม้มปาก ขัดเคืองใจ "ถอยออกไป ฉันอึดอัด" มือดัน แต่เขาไม่ถอย พอเขาก้มลงมองถุง เธอก็รีบเอาถุงไปซ่อนไว้ด้านหลัง ยิ่งทำให้เขาสงสัยเข้าไปใหญ่

"อะไรนั่น"

"..."

"ไม่ตอบ ยิ่งทำให้ผมอยากรู้" เขาเอื้อมมือจะไปดึงของที่ด้านหลัง โรซาลีนน์ก็ปัดป้อง

"ยิ่งคุณซ่อน ผมก็ยิ่งอยากค้นหา" เขาว่า แล้วทั้งสองก็แย่งของกันพลวัล สุดท้าย คนตัวสูงแข็งแรง และเร็วกว่า ก็เป็นฝ่ายมีชัย ในขณะเดียวกันที่หยุด ... ก็ต้องนิ่งงั้นไป เพราะต่างคนก็ต่างอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

โรซาลีนน์เงยหน้าขึ้นมองด้วยหัวใจที่เต้นแรง ขณะที่ฟรานเชสโก้เอง ก็รู้สึกแปลกๆ อึดอัด หนักหน่วง แปล๊บๆ ในอก เหมือนเธอได้สัมผัสบางส่วนที่มองไม่เห็นของเขา

 ...ตาจ้องตา...

กลิ่นหอมกาแฟบนเสื้อของชายหนุ่ม ส่งกลิ่นหอมอบอวลพร้อมๆ กับกลิ่นกุหลาบ ที่ฟรานเชสโก้ได้กลิ่นอยู่ในขณะนี้


เขาก้มลงมาหาเธออยู่ไม่มีเหตุผล และหญิงสาวก็ไม่ได้หลบสายตาลง แววสั่นระริกในดวงตาของโรซาลีนน์ คล้ายรอคอยและคาดหวัง เขาจูบเธออย่างแผ่วเบา นุ่มนวล เชื่องช้า แต่ว่าหนักแน่น การตอบสนองของโรซาลีนน์เชื่องช้า ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนกับความรู้สึกลึกล้ำและเสียวซ่านหัวใจนี้แต่หญิงสาวก็ตอบสนองตามสัญชาติญาณของร่างกาย สองมือยกขึ้นโอบรอบคอแล้วเขย่งเท้าขึ้นสุดตัว แต่นั่นดูเหมือนจะไม่เพียงพอ เพราะฟรานเชสโก้กอดเธอแน่นขึ้น ทั้งตัวของหญิงสาวแนบชิดชายหนุ่ม จนไม่มีที่ว่างใดๆ เลย


คล้ายผีเสื้อกระพือปีกเป็นร้อยๆ ตัวอยู่กลางทุ่งกว้างยามสาย แดดสะท้อนแสงพราวระยิบระยับจับตา นั่นคือความรู้สึกของหญิงสาว เมื่อฟรานเชสโก้กดจุมพิตหนักหน่วงขึ้น เขาขยับตัว หญิงสาวก็ขยับตามอย่างไม่รู้ตัว ราวกับตัวเองเป็นผีเสื้อน้อยตัวหนึ่งในร้อยในทุ่งกว้างนั้น ที่สยายปีกขยับตามเพื่อดอมดมกลีบดอกไม้เมื่อมันไหวเอนยามลู่ลมแรง มือข้างที่ว่างของเขา เลื่อนขึ้นมาลูบไล้บริเวณต้นคอ ข้างแก้ม ติ่งหู เพิ่มความหวิวไหวให้หญิงสาวเป็นทวีคูณ โดยที่เขาและเธอต่างก็ไม่รู้ตัว มือใหญ่หยุดนิ่งของที่กราม จับให้เธอคล้อยตาม เมื่อเขาเปลี่ยนมุมการจูบ...


ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่หลังของโรซาลีนน์รู้สึกถึงขอบเค้าท์เตอร์แข็งแรง


ตุ้บ..บ


ถุงในมือชายหนุ่มร่วงลงบนพื้น ทำให้ความรู้สึกมหัศจรรย์พลันสลาย หญิงสาวปล่อยมือจากคอเขา และเขาเองก็คลายอ้อมกอด แต่ยังไม่ปล่อยเสียทีเดียว แค่คลายหลวมๆ จ้องหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจนัก

ตาจ้องตา... ไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใด

"ผมขอโทษ .."

".."

"ผมไม่ได้ตั้งใจ"

คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวยะเยือกในใจ ...ไม่ได้ตั้งใจ...

โรซาลีนน์เบี่ยงตัวเองออกจากอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา "ไม่เป็นไรค่ะเราต่างก็เผลอไผลไปตามสัญชาติญาณชายหญิงแบบโง่ๆ เท่านั้นเอง" ก่อนจะหันลง แล้วเปิดประตูออกไปจากห้องทันที


ฟรานเชสโก้ได้แต่มองตามหลังหญิงสาวไป ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เพราะเขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง แล้วหันกลับมามองที่พื้น บนพื้นนั้น ถุงสีขาวที่ร่วงลงไปเปิดอ้า สิ่งของในนั้นกระจัดกระจาย

พลาสเตอร์ ยาใส่แผล ผ้าก๊อต ครีมทาแผล...


เขาหันไปมองประตูอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ...แล้วก้มลงเก็บของทุกอย่างใส่ถุง เสี้ยวนาทีนั้น บางอย่างวิ่งผ่านเข้ามา ...


สายตาอาวรณ์ชั่วแว๊บในวันที่มีระเบิดในโรงแรมของคริส ...

ท่าทีปกป้องเขาจากคริสที่โรงพยาบาล...

ดวงตาเต้นระริกเมื่อกี้...

หน้าประตูห้องฟรานเชสโก้...


โรซาลีนน์ยังยืนอยู่ตรงนั้น ยกมือขึ้นปิดปาก

คุณชอบเขาหรือ?.. เสียงสายฝนแว่วมา

เธอจะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจตัวเองง่ายๆ นะ ฉันรักคริสย่ะ รักคริส เข้าใจไหม ...เสียงคำตอบของเธอแว่วตามมาเช่นกัน


แต่ ณ ตอนนี้ มันไม่หนักแน่นอีกแล้ว สิ่งที่หนักแน่น สลักลึกล้ำอยู่ในตอนนี้ คือรอยจูบหนักหน่วงของฟรานเชสโก้ ยังแนบสนิทอยู่กับผิวเนื้อบนริมฝีปากของเธอ ราวกับขณะนี้ เขายังทำมันอยู่

รอยจูบรอยนั้น ที่ทำให้เธอลืมทุกรอยจูบที่เคยสัมผัสมาในอดีต ไม่เว้นแม้กระทั่ง รอยจูบของคริส ในขณะที่ทั้งสองยังเยาว์วัย...

รอยจูบของคริส มันให้ความรู้สึกแบบไหน เธอจำไม่ได้อีกแล้ว
และรู้แต่ว่าตอนนี้ ขณะนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้...
รอยจูบของฟรานเชสโก้...มันทำให้เธอ

สะท้านไปทางใจ...

Create Date : 22 ธันวาคม 2555
Last Update : 22 ธันวาคม 2555 14:29:32 น.		1 comments
Counter : 1199 Pageviews.
Share Tweet