หมายเหตุ เรท 15+เรื่องสั้นเรื่องนี้ ไม่มีพล็อต ไม่มีไคลแม็กซ์ ไม่มีจุดหักมุม เรื่องราวจะราบเรียบ ค่อยเป็นค่อยไปกับความสัมพันธ์ของตัวละคร ผู้เขียนต้องการเขียนเป็นเรื่องสั้นโรมานซ์ ดังนั้นจึงอัดแน่นไปด้วยความหวานและโรแมนติก ใครที่แพ้เรื่องสั้นแนวนี้ อ่านแล้วไม่อิน เลี่ยน จะอ้วก ไม่แนะนำให้อ่านค่ะ ...ความเสี่ยง... ...อย่าสูงไปกว่านี้เลย ผมกลัวเอื้อมคุณไม่ถึง....โอเคแหล่ะ มุกนี้มันออกจะเกินความคาดคิดของสายฝนไปหน่อย ฟังดูเสี่ยวๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันสยบนางฟ้าที่พร่ำบอกให้หยุด อย่าหลงใหลไปกับคำหวานของผู้ชายตรงหน้าได้อย่างชะงักงัน บอกตัวเองว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็แค่ลองรักซักครั้ง ไม่ใช่ก็ผ่านไป แค่นั้นเอง...ลองทำตามเสียงหัวใจ คงไม่เสี่ยงเกินไปไม่ใช่หรือ...คนตัวโตที่บอกว่าแม่ลืมซื้อคุกกี้ กลับไม่เอาคุ๊กกี้หอบใหญ่กลับบ้านตัวเอง แต่มานั่งเอกขเนกอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นของสายฝนอย่างสบายใจ หลังจากขอฝากท้องมื้อเที่ยงด้วยฝีมือสลัดผักที่ง่ายแสนง่ายของหญิงสาว สายฝนนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ไม่ใกล้ไม่ไกลออกไป...เลิกคิ้วถามยิ้มๆ อย่างรู้ทัน"ไม่เอาคุ๊กกี้ไปให้แม่เธอเหรอ"คริสยิ้มยอมรับแต่โดยดี "คุณก็รู้ ว่าผมแค่อ้าง เพราะอยากกลับมาหาคุณมากกว่า " ว่าแล้วก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ "อะไรน่ะ" สายฝนถาม เมื่อเขาชูมันขึ้น จึงเห็นว่ามันคือตลับไพ่ขนาดเล็ก ๆ ที่เด็กๆ ใช้เล่นกัน "ผมสัญญาแล้วไงว่าจะสอนคุณเล่นแบล็คแจ็ค ลืมหรือยัง" มานี่สิ เขาสั่ง พลางเลื่อนตัวเองจากโซฟาลงไปนั่งบนพรมสีขาวสะอาดตา และเลื่อนหนังสือและของเล็กๆ สองสามอย่างออกไปไว้ด้านหนึ่งของโต๊ะตัวเตี้ย สายฝนเดินลงมานั่งตรงข้าม เหยียดขายาวลงไปด้านโต๊ะอย่างสบายอารมณ์"เอามาจากไหนนี่" คริสขยิบตาให้ทีนึง "ความลับ" ว่าแล้วก็เริ่มทำล้างไพ่ในมือ สับ แล้วแจกให้เธอและเขาคนละใบ ก่อนสอนหญิงสาว ถึงวิธืการเล่นไพ่แบล็คแจ็ค คร่าวๆ ว่าแค่พยายามนับไพ่ในมือให้ได้ยี่สิบเอ็ด หรือใกล้เคียงที่สุด แต่ต้องไม่เกินนั้น และไพ่อะไรต้องใช้แทนเลขอะไร"พนันด้วยอะไรดี" เขาถาม และรีบดักคอ "แต่ต้องไม่ใช่เงินนะ ผมไม่กินเงินคุณ""เล่นเฉยๆ ไม่ได้เหรอ" คำตอบที่ได้รับคือการส่ายหน้า"ไม่ได้ มันต้องมีอะไรซักอย่าง ไม่งั้นมันไม่น่าตื่นเต้น" เขาบอก พลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ "อืม..."เมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ สายฝนเลยรีบดักคอบ้าง "ถ้าใครแพ้แล้วต้องเสียจูบ..." สบตาวาว ก่อนบอกต่อ" มุกนี้ไม่เอานะ ...เชย"คนเจ้าเล่ห์หัวเราะเสียงดัง ก่อนจะบอก "มุกนี้ผมก็ไม่ชอบ เบื่อ ใช่บ่อยแล้ว...งั้นเอางี้ดีกว่า ถ้าผมแพ้ ผมจะทำทุกอย่างให้คุณเลย ใช้ผมได้ทุกอย่าง""แล้วถ้าฉันแพ้ล่ะ""ผมขอคุณอย่างเดียว..โอเคเปล่า"...อะไรล่ะ เขาจะขออะไร จะขอจูบเธอ เหมือนในซีรี่ย์ที่เธอเคยดูบ่อยๆ หรือเปล่า... ถามตัวเองไปอย่างนั้นแหล่ะ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ก็เธอพร้อมจะลองไม่ใช่เหรอ แต่ก็ยังถามออกไปอยู่ดี"อะไรล่ะ""ขอคุณเดทมั๊ง" คริสว่า ทีเล่นทีจริง ก่อนจะหงายไพ่ในมือตัวเอง "แปด" เขาบอกสายฝนทำตาม "สิบ" คริสยยิ้ม ก่อนจะโยนไพ่อีกใบให้เธอ และตัวเอง "เก้า"สายฝนเปิดไพ่ใบที่สองของตัวเองบ้าง ได้รูปตัวคิง " นี่คืออะไร เมื่อกี้คุณว่าไงนะ ตัวนี้แทนสิบเหรอ...เย้ๆ ฉันชนะ" แล้วคนชนะก็ชักติดใจ เล่นไปเล่นมาจนกือบเป็นชั่วโมง จนลืมไปเลยว่าพนันอะไรกันไว้ แถมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าใครแพ้ใครชนะไปกี่ครั้ง หญิงสาวหัวเราะสนุกสนานทุกครั้งที่ชนะแต้ม และกรี๊ดลั่นเมื่อคริสเป็นฝ่ายชนะบ้าง"คุณโกงฉันหรือเปล่า" นี่คือคำถามที่เธอถามเขาทุกครั้งที่แพ้แต่เขาก็โต้กลับทุกครั้งที่เธอชนะบ้าง "ไม่คิดเหรอ ว่าที่คุณชนะ เพราะผมอ่อยให้"ดวงตาเข้มของคริสเป็นประกาย ในทุกครั้งที่สายฝนหัวเราะลั่น เขาบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแสนธรรมดาแต่จริงจัง"คุณรู้หรือเปล่า ว่าเวลาคุณยิ้ม โลกสดใสมาก"สายฝนหัวเราะค้าง ก่อนจะมองสบตาเขา ประกายแวววาวในดวงตาเขา เหมือนเม็ดอัญมณีในร้านเพชรที่เธอเคยเดินผ่านเวลาไปทำงาน และได้แต่ยืนน้ำลายยืดมองดูผ่านกระจกใส เพราะแสงจ้าของมันส่องความแวววาวกระทบนัยน์ตา แต่ไม่อาจจะซื้อมาครอบครองได้ เพรชที่มีค่าและมีราคาสูงเกินไปช่วงจังหวะนั้น คริสเอื้อมมือมาดึงไพ่ในมือของเธอไปล้างอีกครั้ง นิ้วยาวของเขา ปัดผ่านนิ้วมือของเธอไปอย่างรวดเร็วและแผ่วเบาแทบจะไม่รู้สึก แต่สายฝนสะดุ้งเฮือกในใจอย่างแรง ราวกับโดนใครเอาไฟมาจี้เข้ากลางใจ...แต่ว่า......แต่ว่าเพชรในดวงตาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม มันไม่ไกลเกินเอื้อมไม่ใช่หรือ แค่เธอกล้ายื่นมือออกไปคว้า เธอก็จะได้...คิดแล้วก็หน้าแดง จนต้องแกล้งเสมองไพ่ที่เขากำลังล้างอยู่ แทนที่จะมองจ้องตาของเขาตรงๆ ... ไม่ไหว ไม่ไหว ยิ่งจ้องคมนั้นทีไร หัวใจมันหวิวๆ แปลกๆ..."มีอะไรรึเปล่า" เขาถาม สายฝนรีบส่ายหน้า "ไม่เล่นแล้ว เบื่อ" ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ครัวแทน แต่ไม่รู้จะทำอะไรดี ได้แต่ยื่นเก้ๆ กังๆ อยู่กลางครัว ไม่วายหันไปมองคนที่กำลังเก็บไพ่ลงในสำรับอย่างช้าๆ ไม่อยากมองเลย แต่ก็อดทำอย่างนั้นไม่ได้ ทำไมเขาถึงช่างเป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบดึงดูดสายตาได้ขนาดนี้ โชคดีเหลือเกินได้เกิดมาในรูปร่างที่หล่อเหลายิ่งกว่านายแบบปกในนิตยสารวัยรุ่น มองเรื่อยขึ้นมาจากร่าง ต้นคอแข็งแกร่ง ใบหน้าคมได้รูป ผมยาวหยักศกละต้นคอน่าลูบไล้เล่น จมูกโด่ง ดวงตาคมวาว...และที่สำคัญ ริมฝีปากนั้น ...สวย...น่า...ถ้าเพียงแต่ไม่เคยได้สัมผัส เธอคงได้แต่เฝ้าสงสัย ว่ามันจะให้ความรู้สึกอย่างไรถ้าได้จูบเขา แต่ว่าเมื่อเธอเคยได้สัมผัสริมฝีปากนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง รู้ดีว่ามันให้ความรู้สึกหวานและเร่าร้อนขนาดไหน ยิ่งคิดถึงจูบในคืนนั้น ใจก็ยิ่งร้อน คริสนิ่วหน้าอย่างสงสัย "คุณไปยืนทำอะไรตรงนั้น" เขาถาม สายฝนเลยรีบเดินไปหยิบหม้อต้มกาแฟขนาดเล็กมาเปิดออก แล้วเทกาแฟใส่ในช่องกาแฟ "อ๋อ...เอากาแฟซักถ้วยไหม ฉันอยากได้กาแฟซักถ้วยน่ะ" ...อยากได้เธอมากกว่า... Devil ในตัวหญิงสาวกระซิบคริสเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ส่วนสายฝนยังแกล้งง่วนอยู่กับการตั้งหม้อกาแฟบนเตา...นี่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ทำไมเธอรู้สึกร้อนจังเลย..."คริส..เธอร้อนหรือเปล่า เปิดแอร์ดีกว่าไหม" ชี้ไปส่งๆ ยังรีโมทที่เสียบอยู่บนฝนังข้างประตู คริสได้แต่มองหน้าคนสั่ง"คุณร้อนเหรอ.." เขาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ "อืม..นิดหน่อย"คริสมองคนตรงหน้าที่ยืนอยู่ตรงข้างหม้อต้มกาแฟ อย่างเข้าใจอะไรมากขึ้น "..อืม.." เขาครางเบาๆ ในลำคอ"ผมก็เริ่มร้อนแล้ว" เขาบอกต่อ แต่ไม่ยักลุกไปเปิดแอร์ตามที่เธอสั่งเสียงกาแฟเดือดปุดๆ พร้อมกับเสียงตัวร้ายในใจเธอ...อยากจูบเขาจัง......ทำยังไงดี จู่โจมเลยดีไหม ไม่ได้ ไม่ได้ เป็นสาวเป็นนาง จะไปจูบผู้ชายก่อนไม่ได้...ก่อนจะเทกาแฟในหม้อใส่ถ้วย แล้วเอาไปวางตรงหน้าเขา เมื่อจะชักมือกลับ เขากลับแตะนิ้วมือเขาลงบนมือเธอเบาๆ เลื่อนมากำข้อมือหลวมๆ แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไล้ข้อมือด้านในเล่น.."ฝน..."สายฝนพยายามชักมือกลับ แต่เขากลับตรึงไว้แน่นด้วยสายตา ตาประสานตา หญิงสาวร้อนวูบวาบไปหมด..ไม่ เขาคงไม่รู้ความคิดเธอใช่ไหม ไม่... เขาไม่รู้หรอก ...แต่ดูสิ ริมฝีปากเขาเป็นสีชมพู่ระเรื่อ น่า...จัง..."เมื่อกี้คุณแพ้ผมนะ""หืม.." สายฝนกระพริบตา เรียกสติกลับคืน..."คุณว่าอะไรนะ แพ้อะไร""ก็แบล็คแจ็คเมื่อกี้ ผมนับด้วยนะ คุณแพ้ผม""..." ใช่เหรอ.?..เธอมัวแต่เล่นไพ่และมองหน้าเขาเพลิน จนไม่ทันได้นับเลย ว่าเธอแพ้เขากี่ครั้ง แต่ช่างเถอะ แพ้หรือชนะค่าก็เท่ากัน ใจมันอยากแพ้อยู่แล้วนี่ แกล้งแพ้ไปเลยดีกว่า "เหรอ..คงงั้นมั๊ง" พยักหน้ารับ "จะขออะไรล่ะ" ถามแล้วก็หน้าแดงเสียเอง ดึงข้อมือออกมาจากมือใหญ่จนได้ หันมาเทน้ำตาลลงในถ้วยตัวเอง คนไปคนมา รอคอยคำตอบ คริสก็ตักคนน้ำตาลมาในถ้วยกาแฟของเขา คนสองสามครั้งยกขึ้นดื่มจนหมดแล้ววางลง เลื่อนเก้าอี้ออกมานิดนึง ก่อนดึงมือหญิงสาวไปยืนแนบชิดแล้วโอบกอดรอบเอว แนบแก้มข้างหนึ่งเข้ากับหน้าท้องของเธอสายฝนก้มลงมองอย่างตกใจและแปลกใจ "อะไรกัน""เป็นแฟนกันไหม" เขาถามเบาๆ สายฝนต้องยอมรับว่า มันเป็นคำขอที่ออกจะไกลความคิดไปหน่อยอีกแล้ว เขาเด็กมากนะ เธอไม่ได้หวังจะเป็นแฟนกับเด็กอย่างเขาซักหน่อย ก็แค่อยากลองคบเล่นๆ คุยกันฉันมิตร แอบแตะเนื้อต้องตัวกันบ้างเพื่อความกระชุ่มกระชวยหัวใจเท่านั้นเอง "เธอยังเด็กเกินไปนะ แค่สิบแปดย่างสิบก้าว" หญิงสาวว่า "แล้วฉันก็แก่เกินไปสำหรับวัยรุ่นอย่างเธอ"เขานิ่งเงียบ จนสายฝนกระวนกระวาย นั่งลงบนตักเขาอย่างช้าๆ "เอ่อ... เราแค่คบกันเล่นๆ ดีไหม" เสียงอ่อยๆดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่คำตอบที่คริสต้องการ เขานิ่วหน้าน้อยๆ เสียงเข้ม มองสบตา "หมายความว่ายังไง""ก็..." สายฝนอึกอัก ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี "ก็หมายความว่า เราแค่ลองเอ่อ แบบว่า..เอ่อ คบๆ ดูๆ กันไป ซักพัก ถ้าใช่ แล้วค่อยเป็นแฟนกันจริงๆ ไง" "แล้วตอนคบกันเล่นๆ นี่ ผมจะจูบคุณได้หรือเปล่า" คริสถามอย่างไม่พอใจเท่าไหร่สายฝนไม่ตอบออกไปได้แต่นิ่งเงียบ แต่ในใจดันคิด ..อืม..นั่นแหล่ะ แบบที่ฉันต้องการ..."คุณเลือกเองนะ" เขากำชับอีกที ..."งั้น..."ว่าแล้วเขาก็ดึงเธอเข้าไปใกล้ พร้อมกับกระซิบเบาๆ แนบริมฝีปาก "ผมจะจูบคุณนะ" กระซิบแล้วไม่รอคำตอบ บดจูบลงไปอย่างคาดโทษที่คำตอบนั้นไม่เป็นอย่างที่ใจเขาต้องการ ...คบเล่นๆ เหรอ...คริสคิดอย่างโมโห เขาชอบเธอ อยากเป็นแฟนกับเธอจริงๆ แต่เธอกลับบอกเขาว่า ...ให้คบกันเล่นๆ... คิดแล้วก็ยิ่งบดจูบลงไปหนักหน่วงขึ้น จนคนตัวเล็กกว่าในอ้อมกอดพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ไม่เป็นผล เพราะเขาแรงแรงกว่า จนเมื่อเขายอมถอนจูบออกไป "ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ" สายฝนถามเสียงสั่นๆ แม้จูบนั้นจะรุนแรงไปหน่อย แต่เธอกลับรับรู้ถึงความความรุนแรงในใจเขามากกว่า จึงยกมือขึ้นปัดผมบนหน้าผากที่หล่นลงมาปกตาเขาไปด้านข้างอย่างอ่อนโยน"โกรธอะไรหรือ" ถามด้วยเสียงที่อ่อนลงคริสถอนหายใจแรง เสมองทางอื่น ไม่ยอมสบตาด้วย "ผมขอโทษที่รุนแรง แต่ผมโกรธ ไม่ชอบที่คุณบอกว่าจะคบเล่นๆ"คำตอบนั้น ทำให้หญิงสาวเข้าใจอะไรมากขึ้น "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหมายความอย่างนั้นหรอกนะ ฉันหมายถึง อยากให้เราค่อยเรียนรู้กันไปมากกว่า ว่าเราจะเข้ากันได้ไหม" บอกแล้ว แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่หันมาสบตา สายฝนจึงชะโงกหน้าเข้าไปเพื่อจะจูบเขาเป็นการขอโทษที่พูดให้เข้าใจผิด แต่คริสเบี่ยงหน้าหลบ ริมฝีปากบางของหญิงสาวจึงพลาดเป้าไปที่ลำคอแข็งแกร่งแทน และที่ตรงนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่น น่าซบเป็นที่สุด ดังนั้นเมื่อพลาดเป้าหมาย แทนที่สายฝนจะหยุด เธอกลับประทับจูบลงไปอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งตั้งแต่ลำคอเขา ลามขึ้นไปที่หลังใบหู ได้ยินเสียงเขาครางอยู่ในลำคอแผ่วเบา"หยุดนะ" เขาบอกเสียงเข้ม สองมือที่กุมรอบเอวบางบีบแน่น และพยายามผลักหญิงสาวออก แต่ยิ่งผลักก็เหมือนยิ่งยุ เพราะสายฝนยิ่งบดเบียดลำตัวเข้าไปอ้อมกอดของเขามากขึ้น จนเนื้อตัวแนบสนิท สองมือยกมาวางบนไหล่กว้าง เกาะเกี่ยวเขาไว้ ริมฝีปากและเล็มจูบไปตามเรือนผมที่น้ำตาลข้างใบหู"ฝน...หยุด ไม่งั้นผมจะ..." เขาบอก..มือที่เอวบีบแน่นกว่าเดิมจนสายฝนสะดุ้งแต่ยังยิ้มสู้"จะทำไมเหรอ" หญิงสาวยิ้มตาพราว แล้วแกล้งจูบที่มุมปากเขาจุ๊บนึงเบาๆ "ผมรู้นะ ว่าคุณแกล้งยั่วผมเล่น""อือฮึ" "ถ้าคุณไม่หยุด..ผมจะ...จริงๆ นะ" เขากระซิบผ่านไรฟัน อย่างพยายามห้ามใจสายฝนมองสบตาเขา เธอรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร แล้วเธอพร้อมจะเสี่ยงหรือเปล่า ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องกลัวนี่น่า ยี่สิบหกปีผ่านไปอย่างสูญเปล่า เสียความรู้สึกไปกับคนบางคนที่ไม่มีความจริงใจ ทำไมเธอไม่ลองเสี่ยงดูบ้าง อะไรจะรออยู่ข้างหน้าก็ช่างประไร แต่เก็บเกี่ยวความสุขวันนี้ก็พอ...แม้จะรู้ว่ามันอาจจะเป็นความคิดที่ผิด แต่มันก็เป็นความคิดและสิทธ์ของเธอ..."คริส ...เธอบอกฉันว่าอะไรนะวันนั้น เธอบอกฉันว่า เวลาเธอเล่นการพนันที่เธอต้องเดิมพันบางสิ่งที่เธอมีลงไป เธอจะตื่นเต้นด้วยความคาดหวังและการรอคอย ฉันอยากบอกเธอว่าฉันเองก็อยากเจอกับความรู้สึกแบบนั้น บางทีชีวิตที่ราบเรียบของฉัน อาจจะมีสีสันและมีความหมายขึ้นมาบ้าง""คุณหมายความว่า..." เขาหยุดค้างไว้แค่นั้น"ฉันหมายความว่า...นี่เป็นครั้งแรกของการพนันที่ฉันไม่เคยเล่นมาก่อน...ฉันอยากลองดูซักครั้ง""..คุณ..." เขามองเธออย่างไม่แน่ใจ แต่ก็คาดหวัง"ฉันอยากลองเสี่ยง...กับเธอ" คำบอกนั้น ทำให้คริสมองเธอด้วยสายตาที่มีคำถาม ราวกับไม่อยากเชื่อ"...กับเธอ..." สายฝนย้ำอีกทีและนั่นเพียงพอแล้วกับการรอคอยของคริส เขามองผู้หญิงตรงหน้า อยากบอกว่าไม่ เขาไม่มีความตั้งใจอะไรที่ลึกซึ้งกับเธอมากไปกว่าการจูบซักครั้งที่แสนหวาน แต่เมื่อมองแววตาที่มุ่งมั่น เธอสวยเสมอสำหรับเขา เธอดูอ่อนหวานและเอียงอายนิดๆเมื่อเธอพูดถึงความเสี่ยง แต่เธอก็ดูเร่าร้อนเมื่อเธอพูดว่าเธออยากลอง เธอคือความฝันที่แสนหวานในยามกลางวัน เธอคือความฝันที่แสนเร่าร้อนในยามค่ำคืน เธอคือทุกอย่างที่เขาเองก็อยากลงพนันทุกสิ่งทุกอย่างที่มีในชีวิตเพื่อจะได้ผู้หญิงคนนี้มาครอบครอง คริสยกตัวเธอลงจากตักเขาแล้วยืนขึ้นตาม ผลักหญิงสาวเบาๆ ช้าๆ ไปจนติดโต๊ะด้านหลัง ก่อนจะตามติดด้วยริมฝีปากเขาบนริมฝีปากเธอถามย้ำ "แน่ใจนะ" คำตอบที่ได้รับคือจูบหนักแน่นและเร่าร้อนของหญิงสาว คริสเอื้อมมือไปด้านหลังของสายฝน กวาดทุกอย่างที่ขวางหน้าลงไปจากโต๊ะ เสียงถ้วยกาแฟกระแทกพื้น แตกหรือไม่แตก ไม่มีใครรับรู้ ไม่มีใครได้ยินอะไรอีก นอกจากเสียงของความอื้ออึงในสายลมอันร้อนเร่า แล้วคริสก็ใช้สองมือยกตัวหญิงสาวขึ้นวางบนนั้น ผลักเธอลงนอนราบไปกับความราบเรียบของแผ่นกระดานที่เย็นเยียบ แล้วก้มตัวตามลงไปติดๆ ชายหนุ่มตรึงข้อมือบางไว้ทั้งสองด้าน แม้ข้อมือหญิงสาวจะถูกตรึงไว้อย่างไร้ความสามารถในการขัดขืน...ซึ่งเธอก็ไม่คิดจะขัดขืนอยู่แล้ว และร่างบางใต้ร่างเขาก็ไม่ยอมแพ้ แอ่นร่างเล็กๆ ขึ้นสู้แนบกับร่างแข็งแกร่งของเขาอย่างเต็มที่ เต็มตัวและเต็มใจหนึ่งวินาทีหลังจากนี้ หนึ่งนาทีหลังจากนี้ หนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ จะเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้ สิ่งเดียวที่สายฝนและคริสรับรู้อย่างพร่าพรายและเลือนลางขณะที่กำลังกอดเกี่ยวกันบนโต๊ะอาหารนั้นก็คือ จะต้องทำให้ม่านหมอกมืดมัวที่ครอบคลุมอยู่รอบตัวนั้นมลายสลายไปให้ได้ สายลมอันร้อนเร่ายังคงพัดผ่านแทรกเข้ามาในอากาศอันเย็นฉ่ำของหน้าหนาว ซึ่งสายลมร้อนนั้นพัดเข้ามาพร้อมๆ กับความเสี่ยงที่คนสองคนกำลังช่วยกันค้นหา...ว่าสิ่งที่ได้พนันลงไปนั้น ผลที่ได้รับจะคุ้มค่าหรือไหม...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
