ตอนอวสานมาแล้วค่ะ ...
จริงๆ หนทางชีวิตของคนจริงๆ ยังคงอีกยาวไกล แต่ตัวละครในนิยายพาฝัน มันควรจะจบลงอย่างสวยงาม เรื่องราวของสายฝนและคริส เกิดขึ้นง่ายๆ และก็จบลงง่ายๆ เช่นกัน ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ และมีความสุขกับความเป็นไปของคริส,สายฝน,โรซาลีนน์ และฟรานเชสโก้...
ปล. หากใครมีความสุขแล้ว ก็ขอให้อ่านแค่ตอนอวสานนี้ ...แต่หากใครอยากรู้ อดีตและอนาคตของพวกเขา ...โปรดรอตอนพิเศษ 'อาจจะ' เขียนเพิ่มมาอีก 1 ตอนค่ะ
สุดท้ายที่หัวใจของเรา
หากจะมีน้ำตารินไหล น้ำตาของโรซาลีนน์คงถูกผสมผสานด้วยน้ำทะเลจนไม่อาจมองเห็นหรือแยกแยะได้อีกแล้ว ไม่มีเวลาสำหรับความเสียใจ เพราะสิ่งที่หญิงสาวทำอยู่ในขณะนี้ คือการต้องพยายามแหวกว่าย พยุงตัวขึ้นไปอยู่เหนือน้ำให้ได้ วูบหนึ่งในห้วงความทรงจำแว๊บเข้ามา คือช่วงเวลาที่เธอตกเรือครั้กแรกในคราวนั้นเมื่อหลายเดือนก่อน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งนั้น ครั้งนั้นมีคริส มาช่วยฉุดเธอขึ้นจากมัจจุราชแห่งท้องทะเล แต่ครั้งนี้ไม่มี และครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ
เขาตั้งใจ ...
เธอรู้สึกได้ ว่าเขาตั้งใจปล่อยมืออย่างแน่นอน หญิงสาวรู้สึกเศร้า เหมือนหัวใจจะขาด รู้สึกเหมือนหัวใจจะขาดจริงๆ และในตอนนี้เอง ที่เธอรู้สึกว่า มีบางอย่างมีโอบรัดรอบลำตัว แล้วดึงเธอขึ้นมาเหนือน้ำ ดึงเธอมาพิงบันไดเรือ หญิงสาวสำลักและไอโขลก...เมื่อสติเริ่มกลับมาครบถ้วน หันมามองคนข้างๆ ฟรานเชสโก้อยู่ตรงนั้น เนื้อตัวเปียกโชกเช่นกัน เขายังกอดเธออยู่ แขนทั้งสองข้างยังคงโอบเอวประคองหญิงสาวไว้ โรซาลีนน์มองเขา ก่อนจะยกมือที่เป็นอิสระ ฟาดไปเต็มที่บนใบหน้าเขา แต่ก็ทำได้ไม่ถนัดนัก เพราะเขาอยู่ใกล้เกินไป ตะโกนถามด้วยความโกรธ
“คุณทำบ้าอะไรของคุณ”
เขาไม่โกรธที่โดนตบ แถมยังมาดึงมือข้างที่เธอตบเขา มาลูบเบาๆ อย่างปลอบประโลม คล้ายจะผ่อนคลายให้เธอหายเจ็บ
“คุณกล้าดียังไง มาปล่อยฉันตกเรือ และที่แย่กว่านั้น คือคุณลงไปช่วยฉันทำไม ล้อเล่นกับชีวิตคน มันสนุกนักหรือ”
“ไม่สนุกหรอก แต่ผมอยากทำ” คำตอบนั้นทำให้เกือบจะโดนตวัดฝ่ามือใส่หน้าอีกครั้ง แต่คราวนี้ชายหนุ่มเร็วกว่า คว้ามืออีกข้างไว้ได้ทันควัน “ฟังก่อนสิ แล้วเดี๋ยวค่อยตบก็ได้”
“..”
“คุณเคยบอกผมว่า ตกเรือคราวก่อน คริสเป็นคนช่วยชีวิตคุณ ...ครั้งนั้น มันทำให้คุณกลับมามีความรู้สึกต่อเขา และอยากจะเอาเขากลับคืนมาอีกครั้ง จำได้ไหม”
โรซาลีนน์มองอย่างเคลือบแคลง ... เขารอคอยคำตอบ เธอจึงพยักหน้ายอมรับอย่างแข็งขืน
“ผมอยากลบรอยจำในใจคุณจากเขา ขอให้เขาเป็นเพียงอดีตที่คุณจะไม่คิดหวนคืนไปอีก โปรดมองมาที่ผมในวันนี้ ... ผมเป็นคนที่ช่วยชีวิตคุณขึ้นมาจากสายน้ำนั่น ผมอยู่ตรงหน้าคุณในนาทีนี้ วินาทีนี้ และผมจะเคียงข้างคุณในอนาคตด้วย หากคุณต้องการ”
“คุณจะมามัดมือชกไม่ได้นะ” โรซาลีนน์เถียง จะร้องไห้ “คุณไม่มีสิทธิ์จะผลักฉันลงไป หรือจะดึงฉันขึ้นมา ตามอำเภอใจ แล้วสั่งให้รู้สึกแบบนั้น แบบนี้”
คำตัดพ้อนั้น ทำให้เขาอึ้งไป แล้วยอมจำนน “ผมขอโทษ ...นาทีนั้นผมไม่ทันคิด ...ผมเพียงแค่อยากให้คุณ ให้โอกาส ระหว่างเรา”
เธอเงียบ
“ได้ไหม”
เงียบ
“ได้โปรด”
“ฉันไม่รู้”
ฟรานเชสโก้มองคนในอ้อมกอด ตาจ้องตา “คุณรู้ แต่คุณไม่กล้าพูดมันออกมาเท่านั้นเอง หัวใจคุณกำลังสับสน ผมรู้สึกถึงมันได้ ...และหัวใจผมก็เช่นกัน”
หญิงสาวเสหลบตา เมื่อเขาจ้องไม่ลดละ “ว่าไง” ไม่ถามเปล่า เชยคางจิ้มลิ้มนั้นขึ้นมา แล้วขู่ “ถ้าคุณไม่ยอมตอบรับ ผมจะจูบคุณอยู่ตรงนี้ทั้งวันทั้งคืน จูบคุณให้ขาดใจตายไปเลย”
โรซาลีนน์เม้มปาก เชิดใส่ ดวงตาแดงก่ำนั้นมีน้ำตาคลอนิดๆ แต่ก็เปล่งประกายแห่งรอยยิ้ม และการท้าทาย
“งั้นก็เชิญจูบฉันให้ขาดใจตายไปเลยค่ะฟราน”
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา หลังจากเตรียมตัวเตรียมใจอยู่หลายวัน คริสก็ตัดสินใจพาสายฝนมาที่บ้านของซิลวิโอ บ้านที่ไม่อาจเรียกว่าบ้าน เพราะมันช่างใหญ่โตมโหฬาร สวนหน้าบ้านกว้างขวาง เขียวขจี สวยงาม ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ซีโมน่า หรือ ซีโมนน้อยของคริส เข็ญรถออกมาตอนรับถึงหน้าบ้าน เข้าไปด้านใน ลีน่า แม่เลี้ยงของคริส ก็ออกมาต้อนรับด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย มีความเป็นมิตรมากขึ้นกว่าเดิม
ซีโมน่าบอกว่า พ่อของเธอ ต้องการเชิญทั้งคู่มาทานข้าวเย็น แต่สายฝนไม่คิดจริงๆ ว่ามื้อเย็นที่กังวลใจว่าจะได้พบกับซิลวิโออีกครั้ง จะได้รับข่าวอีกข่าว นั่นคือ ปราณีแม่ของคริส ก็จะบินมาที่เกาะนี้ด้วย ในอีก สองวันข้างหน้า ซึ่งเมื่อมาถึง สิ่งแรกที่ลีน่าบอกก็คือ ซิลวิโอ ต้องการพบกับสายฝนเป็นการส่วนตัว ในห้องทำงานของเขา คริสตัวแข็งขึ้นทันที
“ทำไม”
“ไม่รู้สิจ๊ะ เชิญ”
คริสจูงมือสายฝนไปที่ห้องของซิลวิโอทันที กำลังจะเปิดประตู ลีน่าเอ่ยขึ้น “คริสจ๊ะ สายฝนคนเดียวจ้ะ” ก่อนจะเดินจากไป
คริสหันมามองสายฝน หญิงสาวมีแววตามุ่งมั่น “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า” ยิ้มอย่างเอาใจ
“จำไว้เลยนะ ไม่ว่าพ่อผมจะพูดอะไรก็ตาม” ... เขาจับมือเธอยกขึ้น แสงของเพชรบนนิ้วนางข้างซ้ายเปล่งประกายวาววาม “คุณรับปากจะแต่งงานกับผมแล้ว ห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด”
สายฝนย่นจมูกล้อเลียน “เด็กน้อย เห็นฉันเป็นคนเปลี่ยนใจง่ายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ... ไม่ต้องห่วงเลย ต่อให้พ่อเธอยกหุ้นโรงแรมให้ทั้งหมด ฉันก็ไม่เปลี่ยนใจ ไม่รับเด็ดขาด ...นอกเสียจากว่า..”
เด็กน้อย ที่ตัวใหญ่กว่าสายฝนมากมายถาม หน้านิ่ว...“นอกเสียจากอะไร...?”
“นอกเสียจาก พ่อเธอจะแถมเธอมากับหุ้นทั้งหมดน่ะสิ”
คำตอบนั้น ทำให้ได้รับกอดแน่นๆ ไปอีกหนึ่งกอด...
หลังจากลับจากบ้านของซิลวิโอ คริสก็สอบถามเป็นการใหญ่ เกี่ยวกับการพูดคุยกันระหว่างสายฝนกับพ่อของเขา ได้รับคำตอบว่า ซิลวิโอ ยื่นข้อเสนอ ว่าจะส่งเสียให้สายฝนได้เข้าเรียนมหาลัย
“แล้วคุณว่าไง”
“ก็ตกลงน่ะสิ”
“ไม่ได้นะ คุณทรยศผม ผมบอกแล้วไง ว่าไม่ว่าเขาจะยื่นข้อเสนออะไร ก็ห้ามคุณตกลง”
สายฝนอิงหลังพิงอกอบอุ่นของเขาบนโซฟา ขณะที่ถอดสายตาไปยังวิว ทิวทัศน์ด้านนอก “แต่ข้อเสนอของเขา มันยอดไปเลยนะคริส เขาบอกว่า ถ้าฉันยอมไปเรียนมหาลัย รอจนกว่าเธอเองก็จบมหาลัย แล้วเขาจะยอมให้เราแต่งงานกัน”
“แต่มันนานนะ อีกตั้งหลายปี ผมอยากแต่งงานกับคุณเร็วๆ เมื่อก่อนคุณกลัวว่าผมโตขึ้นแล้วจะเปลี่ยนใจไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงยอมให้เขาถ่วงเวลาของเรา”
หญิงสาวดึงมือเขามากุมไว้ “คริส ...เร็วหรือช้า อยู่ที่หัวใจ ตอนนี้ฉันไม่กังวลอะไรอีกแล้ว ฉันไม่กลัวว่าฉันจะแก่ตัวลง หรือว่าถ้าเธอโตกว่านี้ แล้วเธอจะเปลี่ยนใจ” เอียงคอไปมองเขา “ ณ ตอนนี้ ฉันเชื่อหัวใจของเธอจ้ะ ว่าเธอจะไม่ไปไหน หรือถ้าวันนึง เธอจะไม่รักฉันแล้ว ฉันก็จะยอมรับมันแต่โดยดี ตอนนี้ฉันแค่มีความสุข กับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ แค่แม่เธอ พ่อเธอเปิดใจให้ฉัน ...ฉันพอใจแล้ว”
“รอให้ตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกนั่นแหล่ะ ผมถึงจะเลิกรักคุณ” เขาตอบเสียงแข็งๆ แต่หัวใจของสายฝนพองโต เพราะเธอสัมผัสได้ด้วยหัวใจ ว่าเขาพูดและหมายความตามตัวอักษรทุกตัว
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ว่าฉันจะไปไกลจากเธอ เราจะอยู่ใกล้ๆ กันนี่แหล่ะ แค่รอเวลาเท่านั้น ฉันเองก็อยากที่จะเรียนรู้ และพัฒนาตัวเอง ให้อยู่ในสังคมเดียวกับเธอ กับพ่อของเธอให้ได้”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น เพราะมันอาจจะทำให้คุณต้องฝืนใจ ถ้าคุณพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่คุณ ซักวันคุณจะเบื่อ และคุณจะไม่มีความสุข กับการอยู่กับผมอีกต่อไป”
สายฝนเบียดตัวเข้าหาเขามากขึ้น และกอด...
“ถ้าเรารักใครซักคนจริงๆ สิ่งที่เราอยากจะทำเพื่อเขา มันย่อมไม่ใช่การฝืนใจแน่นอน ฉันทำสิ่งนั้นเพื่อจะได้ยืนอยู่เคียงข้างเธอ ... จริงๆ มันไม่ใช่การทำเพื่อเธอหรอก ฉันจะทำ เพื่อตัวฉันและหัวใจของฉันเองต่างหาก”
“งั้นก็ตามใจคุณ ...แต่...”
“แต่อะไร”
“แต่จำไว้นะ ... ว่าผมอยากให้คุณมีความสุขมากๆ”
“คริส...”
“หืม...”
“คริส..”
“มีอะไร”
“เธอเคยบอกว่า เธอชอบให้ฉันเรียกชื่อเธอบ่อยๆ ...นี่น่า”
เขาหัวเราะเบาๆ “อืม...ก็ใช่ ...”
“คริส...”
“หืม..”
“ฉันเคยบอกรักเธอหรือยัง”
“ยัง” เขาตอบเรื่อยๆ
“ฉัน-รัก-เธอ-นะ”
คำสารภาพนั้นทำให้คริสนิ่งงันไป และการนิ่งงันของก็พลอยทำให้เธอนิ่งงั้นไปด้วย ลุกขึ้นจากอกเขา หันไปมอง “ทำไม อะไร”
“ผมแค่มีความสุขที่ได้รักคุณ และผมก็พอใจที่คุณก็มีความสุขกับผม แต่ผมไม่คิดว่า ..คำๆ นั้น มันจะทำให้ผมรู้สึกพิเศษแบบนี้”
สายฝนยิ้มทั้งตาและปาก “เธอแบไพ่ในมือเธอมา ฉันก็แบไพ่ในมือฉันไป ...ถือว่าเราเสมอกันแล้วนะ เกมส์นี้”
ประโยคนี้ ทำให้ทั้งคู่นึกถึงคำพูดของคริสในวันนั้น ...
อย่าลืมที่สัญญากันนะ ผมจะสอนคุณเล่นแบล็คแจ็ค และในฐานะที่คุณยังเล่นไม่เป็น ผมจะต่อให้คุณ ผมจะแบไพ่ให้คุณดูก่อนก็ได้ ไพ่ที่ผมถืออยู่คือ ผม-ชอบ-คุณ
จบ.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
