เขียน: ชาคริต แก้วทันคำ
จากหนังสือรวมเรื่องสั้น ม้าน้ำบนชิงช้าสวรรค์
สำนักพิมพ์ตำหนัก

คำเตือน - เหมาะสำหรับผู้ที่อ่านแล้วเท่านั้น

ก่อนอื่นต้องชมเชยว่าเป็นการตั้งชื่อเรื่องที่ฉลาดทีเดียว เพราะมันบ่งบอกถึงแก่นสำคัญของเรื่องได้อย่ างทรงพลัง

ความหมายของมันคือการพยายามปกปิดรากเหง้าด้วยการปลอมแปลงตัวตน

แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถปกปิดได้มิด เหมือนที่ผู้อ่านคาดเดาได้ไม่ยากว่าสุดท้ายแล้วความหมายของชื่อเรื่องที่แท้จริงคืออะไร





ตัวละครในเรื่องถูกแบ่งเป็นสองกลุ่มดังนี้

1. ลิงบนภูเขา

2. มนุษย์ในหมู่บ้านทีผะโกล



ลิงบนภูเขาใช้ชีวิตแบบสัตว์ มีการลักขโมยอาหารของมนุษย์ และเลวร้ายถึงขั้นข่มขืน ส่วนชาวทีผะโกลใช้ชีวิตแบบมนุษย์ที่เป็นสัตว์ประเสริฐ (ตามที่มนุษย์นิยามเอาเอง) ชาวทีผะโกลยังมีการนับถือศาสนาที่หลากหลายเพื่อยกระดับจิตใจ

แต่แท้จริงแล้วแก่นของความเป็นสัตว์ของทั้งสองฝ่ายนั้นแทบไม่ต่างกัน





ความสนุกของเรื่องคือการดำเนินเรื่องที่ค่อย ๆ เปิดเผยข้อมูลให้ผู้อ่านติดตามและเข้าใจเรื่องราวในท้ายที่สุด ซึ่งสรุปเรื่องได้โดยย่อว่า

ตัวเอกชื่อเม๊อะเลอะ เป็นลูกครึ่งระหว่างลิงและมนุษย์ (พ่อเป็นมนุษย์ แม่เป็นลิงภูเขา) เขาพยายามสืบค้นที่มาที่ไปของตัวเอง เพราะพบว่าตัวเองมีหางงอกออกมา

การที่เม๊อะเลอะอาศัยอยู่ในสังคมมนุษย์ เขาจึงพยายามปกปิดครึ่งหนึ่งของสายเลือดที่เป็นลิง ถึงขั้นพยายามตัดหางตัวเองเพื่ออำพรางตัวตน

ดังนั้น เม๊อะเลอะ คือ 'มนุษย์ลิง' ที่พยายามปกปิดตัวตน ด้วยการบิดเบือนซ่อนเร้น
เหมือนที่ชื่อเรื่องสั้นเรื่องนี้คือการอำพรางความจริงด้วยการสลับตัวอักษรคำว่า

 

'มนุษย์ลิง' ให้กลายเป็น 'ย์ลษิมุงน'

ความจริงแล้วเม๊อะเลอะควรจะสงสัยมากกว่าว่าทำไมเขาถึงเกิดขึ้นมาได้ ?

โดยทั่วไปสัตว์คนละประเภทกันเมื่อผสมพันธ์กันจะให้กำเนิดลูกไม่ได้

แต่การที่เม๊อะเลอะเกิดขึ้นมาได้นั่นหมายความว่า 'ลิงบนเขา' กับ 'มนุษย์' คือเผ่าพันธ์เดียวกัน (หรือมีบรรพบุรุษย์ร่วมกัน)



ลิงบนเขามีพฤติกรรมป่าเถื่อน ลักขโมยอาหาร ข่มขืนกระทำชำเรา แต่อันที่จริงมนุษย์ก็ลักขโมยและข่มขืนกระทำชำเราเหมือนกัน

ที่แปลกประหลาดและน่าสนใจก็คือ พวกลิงบนเขามักจะมาดูดกลืนควันจากการเผาศพมนุษย์เพื่อสะสมแต้มวิญญาน

สุดท้ายในตอนจบเราจะพบว่ามนุษย์ในหมู่บ้านทีผะโกลเองก็มีพฤติกรรมการดูดกลืนควันจากการเผาศพเหมือนกัน

นั่นหมายความว่า ชาวบ้านทีผะโกล ก็คือ เผ่าพันธ์เดียวกับลิงภูเขา



มนุษย์ที่ดูเจริญมีจริยธรรมอันดีงามก็ไม่ต่างจากลิงบนเขาที่ดูป่าเถื่อน
ชาวบ้านทผะโกลต่างก็เป็น 'มนุษย์ลิง' ที่อำพรางตนเป็น 'ย์ลษิมุงน' ไม่ต่างกับเม๊อะเลอะ

(ผู้เขียนแอบใส่คำใบ้ว่า พวกลิงภูเขาจะชอบพูดสองประโยคซ้ำกัน ซึ่งในตอนสุดท้ายชาวบ้านทีผะโกลก็พูดสองประโยคซ้ำกันด้วย)





เป็นความบังเอิญที่เรื่องสั้นเรื่องนี้ สอดคล้องกับสถานการณ์การเมืองใน 'ประเทศสัจนิยมมหัศจรรย์' ประเทศหนึ่งที่เพิ่งมีการจัดตั้งรัฐบาลหลังการเลือกตั้งแบบพอดิบพอดี



ก่อนการเลือกตั้ง พรรคฝ่ายประชาธิปไตยบางพรรค ดูเหมือนจะมีอุดมการณ์คนละขั้วกันกับ พรรคที่มีแกนนำมาจากกลุ่มผู้ก่อการรัฐประหาร

แต่สุดท้ายสถานการณ์ปัจจุบันก็แสดงให้เห็นว่า แก่นแท้ของทั้งสองกลุ่มที่เหมือนจะเป็นขั้วตรงข้ามกลับไม่ได้ต่างกันเลย
หนำซ้ำยังร่วมมือกันเพื่อแบ่งผลประโยชน์อย่างหน้าตาเฉยโดยไม่ฟังเสียงของประชาชนส่วนใหญ่

นั่นหมายความว่าทั้งสองกลุ่มต่างก็เป็นสายพันธ์เดียวกันที่อำพรางตัวว่าเป็นขั้วตรงข้าม จึงผสมพันธ์กันได้


 

ชราเด็กไปตายปะธิผจร

Create Date : 10 กันยายน 2566
Last Update : 10 กันยายน 2566 11:31:42 น.		0 comments
Counter : 308 Pageviews.
Share Tweet