|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ส่วนหนึ่งจากใจฉันพยาบาลจุฬาฯ
...... ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตการทำงานพยาบาลจะต้องมาประสบเหตุการณ์อะไรแบบนี้
เมื่อวานนี้มีโอกาสได้ไปยืนดูการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยจากโรงพยาบาลของเราไปเพื่อทำการรักษาต่อที่โรงพยาบาลอื่นๆ (ต้องบอกก่อนเลยว่าที่ได้แต่ยืนดูเฉยๆนั้นเพราะไม่ได้ทำงานประจำที่วอร์ดที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยนั่นเองค่ะ)
ความรู้สึก ณ ตอนนั้น บอกได้คำเดียวเลยว่า "เศร้าใจเป็นที่สุด"
ในระหว่างนั้น มีทั้งทารกแรกเกิดที่ยังคงนอนอยู่ในตู้อบ คุณแม่ตั้งครรภ์ที่ครบกำหนดคลอดแต่ต้องกลับไปคลอดที่อื่น ผู้สูงอายุที่ยังมีสายให้อาหารทางจมูกที่ยังคงนั่งรอรถมารับอยู่บนรถเข็น และผู้ป่วยอีกหลายคนที่ยังนั่งรออยู่บริเวณใต้ตึกนั้น
และด้วยรถพยาบาลของทางโรงพยาบาลที่มีไม่เพียงพอ จึงได้รับการสนับสนุนความช่วยเหลือรถพยาบาลจากโรงพยาบาลอื่น และรถจากมูลนิธิต่างๆ ที่จอดอยู่ด้านหน้าตึก
พี่ๆ เพื่อนๆพยาบาลหลายคน รวมทั้งเจ้าหน้าที่ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ยังคงทำหน้าที่ของตนเองอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพื่อให้ผู้ป่วยของพวกเรานั้นได้รับความปลอดภัยอย่างที่สุด
หนึ่งในจำนวนนั้นยังมีตัวแทนผู้บริหารที่เราเคารพรักมาร่วมส่งผู้ป่วยด้วย
ฉันหันหน้าหนีและพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลให้กลับคืนสู่ที่ที่มันควรจะอยู่
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโรงพยาบาลที่รักยิ่งของฉันกัน"
ฉันนึกย้อนไปถึงคืนวันที่ 29 เมษายน หลังจากที่ทราบข่าวการเข้าตรวจค้นโรงพยาบาล พี่รูมเมทของฉันต้องขึ้นเวรดึกในคืนนั้น เธอลืมตาแล้วลุกขึ้นมาจากเตียงนอน หลังจากเธอทราบเรื่อง คำพูดแรกที่ออกจากปากเธอคือ"แล้วคนไข้พี่ล่ะ" พี่คนนี้ทำงานอยู่ตึกอายุรกรรมตึกหนึ่งในโรงพยาบาลที่มีผู้ป่วยที่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้เกินกว่าครึ่ง เธอยืนยันที่จะไปขึ้นเวรในตอนสามทุ่มครึ่งด้วยความเป็นห่วงผู้ป่วยและเพื่อนร่วมงาน ซึ่งปกติจะขึ้นเวรตอนห้าทุ่ม ทั้งๆที่ในขณะนั้นหอพักถูกล็อคทั้งหมดและมีคำสั่งห้ามเวรดึกขึ้นเวร ฉันได้แต่ปลอบใจและบอกให้เธอรอฟังข่าวก่อน "นี่แหละหัวใจของคนเป็นพยาบาล"
สุดท้ายฉันกับเพื่อนร่วมงานจำนวนหนึ่งก็เลือกเดินผ่านใต้ตึกนั้นไปแล้วทำได้แค่ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับหลายคนที่รู้จัก
"เป็นกำลังใจให้นะคะ"
และเมื่อฉันกลับถึงห้องพักที่อยู่ด้านหลังโรงพยาบาล น้ำตาที่ถูกกลั้นไว้ก็ไหลมาอย่างกับเขื่อนพัง ฉันกอดคอกับเพื่อนรูมเมทแล้วพร้อมใจกันปล่อยโฮด้วยความรู้สึกอัดอั้นตันใจอย่างที่สุด
วินาทีนั้นฉันได้รู้เลยว่า "ความเป็นพยาบาลของฉันมันฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจแล้วจริงๆ"
Create Date : 01 พฤษภาคม 2553 |
Last Update : 1 พฤษภาคม 2553 16:08:52 น. |
|
24 comments
|
Counter : 645 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Grace mother IP: 183.89.16.36 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:13:06 น. |
|
|
|
โดย: ป้าช้อย วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:51:33 น. |
|
|
|
โดย: พยาบาล รพ เด็ก (pps_n ) วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:29:05 น. |
|
|
|
โดย: ppenn IP: 124.122.171.105 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:46:11 น. |
|
|
|
โดย: ~Orange be Ora~ IP: 61.90.76.174 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:00:02 น. |
|
|
|
โดย: gluhp วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:15:08 น. |
|
|
|
โดย: COCOSWEET วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:11:07 น. |
|
|
|
โดย: Nok Tamakar วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:35:15 น. |
|
|
|
โดย: thanitsita วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:11:59 น. |
|
|
|
โดย: Chulapinan วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:34:27 น. |
|
|
|
โดย: น้องสาวของพยาบาลจุฬาเหมือนกันค่ะ (อุ้มสี ) วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:45:28 น. |
|
|
|
โดย: LemonSeed วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:32:58 น. |
|
|
|
โดย: หกพันไมล์ IP: 118.172.246.122 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:43:11 น. |
|
|
|
โดย: นันทดา IP: 202.149.25.241 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:36:10 น. |
|
|
|
โดย: puy_naka63 วันที่: 2 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:13:58 น. |
|
|
|
โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 2 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:47:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|