แล้วผมก็กำลังจะแก่ไปอีกปี
เวลามันช่างผ่านไปเร็ว ผมยังจำตอนที่เขียนสรุปเรื่องราวตัวผมเองเมื่อปีที่แ้ล้วได้ 1 ปี หรือ 12 เดือน หรือ 52 สัปดาห์ หรือ 365 วัน หรือ 8760 ชั่วโมง หรือ 525600 นาที หรือ 31536000 วินาที ไม่ว่าจะวัดเวลาด้วยหน่วยใด มันก็กำลังจะผ่่านพ้นไป แล้วก็เหมือนกับทุกๆปีที่ผ่านมา ผมก็ถือโอกาสที่เกิดใกล้ๆกับปีใหม่ มองย้อนกลับไปถึงช่วง 1 ปีที่ผ่านมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง มองย้อนกลับเพื่อที่จะเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงและมั่นใจ ปีนี้เป็นอีกปีที่ผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมเริ่มต้นปีด้วยความสุขอย่างถึงที่สุดบนยอดเขาพัทยา อากาศเย็นแต่ผมอบอุ่น ได้นั่งดูพลุที่สวยที่สุดในชีวิตผมที่จุดทั่วหาดพัทยา แต่น่าเสียดายที่ความสุขนั้นมันเหลือเวลาอีกไม่มากนัก เพราะหลังจากนั้นผมก็ตระหนักได้ว่าผมจำต้องเดินจากความสุขนั้น ผมใช้สมองตัดสินเรื่องความรู้สึก แล้วก็เดินจากความสุขจอมปลอมนั้นออกมา ช่วงระยะใกล้เคียงกันผมได้งานใหม่ งานที่ให้ผลตอบแทนมากกว่าเดิม 50% งานที่มีอนาคตอันสดใสรออยู่ ผมกำลังจะบอกลางานเก่า แต่ตาแดง เสียงเครือๆของเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าทำให้ผมต้องตัดสินใจใหม่ เป็นผมนั่นเองที่ปฏิเสธข้อเสนอ แล้วอยู่กับปัจจุบันอันน่าเบื่อที่ผมต้องการหลีกหนี ผมใช้สมองตัดสินอนาคต ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าถ้าวันนั้นผมตัดสินใจอีกอย่างผมจะเป็นอย่างไร แต่วันนี้แม้มันจะน่าเบื่อ แม้มันจะไม่มีอะไรดีขึ้น แต่ผมก็อยู่ได้ และช่วงนี้เองที่ผมต้องอยู่คนเดียว เวลาทำให้ผมได้รู้ว่า บางครั้งผลของการตัดสินใจมันก็เกินคาดเดา ผมรับรู้ได้ว่าผมรักความสุขของผมขนาดไหน แต่มันก็ย้อนอะไรกลับไม่ได้แล้ว ผมจึงเตลิด ทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำ ไปในที่ที่ผมไม่เคยคิดจะไป เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับความสุขจอมปลอม จนกว่าจะรู้ตัวผมก็ต้องเข้าไปนอนในโรงพยาบาล มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ก็ยังดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก หลังจากนั้นผมก็จมอยู่กับความเศร้าเหงาเปล่าเปลี่ยว สับสนไม่แน่ใจ ไม่กล้าเปิดใจ แต่เหมือนที่บอก เราไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิต แล้วผมก็เผลอเปิดใจง่ายๆไปอีกครั้งโดยไม่ระวัง แล้วผมก็ต้องเจ็บอีกเช่นเดิม ปีนี้เป็นปีที่ผมเจอเรื่องร้ายแรงทั้งร่างกายและจิตใจมากมาย แต่เชื่อมั้ยครับ ทุกครั้งที่ผมล้มลง เพื่อนๆจะอยู่ใกล้ๆ ก่นด่า ว่ากล่าว ตักเตือนและเป็นกำลังใจให้ผมยืนได้อีกครั้ง ปีนี้ปริมาณเพื่อนที่เจอน้อยลงอย่างน่าประหลาด แต่มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น เพราะยิ่งเราโต หน้าที่ความรับผิดชอบและโลกของเรามันยิ่งกว้างไกลออกไป การจะมาเจอกันเหมือนเมื่อก่อนคงเป็นไปได้ยาก แต่มันไม่สำคัญที่ปริมาณหรอกครับ มันสำคัญที่ยิ่งเวลาผ่านมิตรภาพของเรามันยิ่งแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ สุดท้ายก็คงเหมือนทุกปีที่ผมจะขอจบการ review ชีวิตด้วยเพลงซักเพลงที่อธิบาย 1 ปีที่ผ่านมาของผม 4 ปีที่แล้วคือเพลงBad day 3 ปีที่แล้วคือ Cannon Ball ของ Damien Rice 2 ปีที่แล้วคือ Ticket จากหนังรักแห่งสยาม ปีที่แล้วได้เพลง What a difference a day made เป็นเพลงที่สดใสเพลงแรกเลยนะเนี่ย ส่วนปีนี้น่ะเหรอ ก็ต้องเพลงนี้เลยครับ Power of Goodbye เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในปีนี้เป็นผลมาจากคำๆเดียวเลยครับ คำว่า Goodbye ปีนี้เป็นปีที่ผมต้องเจอกับการลาจากและผลของมันเยอะเป็นพิเศษ ถ้าจะขออะไรได้ในปีหน้า ผมขอครับ ผมขอไม่ต้องเจอกับคำว่า Goodbye อีกแล้วครับ
enjoy your day
Create Date : 20 ธันวาคม 2552
22 comments
Last Update : 20 ธันวาคม 2552 18:53:30 น.
Counter : 548 Pageviews.