Bloggang.com : samurai_KYO : ~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 2

~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 2

"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."

“ชมพู่ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวสายนะทุกทีไม่เห็นตื่นสายนี่นา”

เสียงหวาน ๆ ดังข้างหูมะเหมี่ยว พร้อมกับแรงเขย่าตัวมะเหมี่ยว การตื่นเช้าเป็นความทรมานของมะเหมี่ยวอย่างยิ่ง

-อะไรของไอ้พริกวะ...ตื่นทำพ่ออะไรเช้านักหนาวะเนี๊ยะ-

มะเหมี่ยวคิดอย่างหงุดหงิดที่มีคนมาปลุกเช้า ๆ แบบนี้ 100% ของมะเหมี่ยวคิดว่าคนที่ปลุกนั้นคือพริกเพื่อนสาวหล่อของตน แต่ดูเหมือนการประเมินผลของสมองมะเหมี่ยวจะเร็วกว่าชมพู่มาก เขาเด้งตัวจากที่นอนแทบจะทันทีเมื่อนึกได้ว่า ตอนนี้เขาคือใคร

-เฮ้ย! ตอนนี้ฉันเป็นชมพู่นี่หว่า-

สายตาของมะเหมี่ยวสบกับเพื่อนเมทร่วมห้องที่จ้องมองเธออยู่แล้ว

-ยัยแว่นหนาเต๊อะนี้ใครกันวะ อ๋อ ยัยน้อยหน่า-

มะเหมี่ยวใช่เวลาเกือบหนึ่งนาทีกับการนึกชื่อเพื่อนที่มาปลุก

“ทำไมวันนี้ชมพู่ตื่นสายจัง?”

สายตาของน้อยหน่าจ้องใบหน้าสวยของชมพู่อีกนัยหนึ่งก็คือมะเหมี่ยวนั่นเอง นี่เป็นครั้งแรกที่เพื่อนของเธอตื่นสายนอกจากไม่สบายแล้วเพื่อนคนนี้ไม่เคยตื่นสาย น้อยหน่ารู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว น้อยหน่ารู้สึกว่าชมพู่ดูไม่เหมือนคนเดิมหลาย ๆ อย่างที่ทำให้น้อยหน่าคิดเช่นนั้น หนึ่งในกิริยาที่ดูต่างจากชมพู่คนเดิมก็คือรอยยิ้มบาดใจนี่แหละ ทั้งที่หน้าตาก็คือชมพู่คนเดิมรอยยิ้มก็เหมือนกันแต่ทำไมถึงได้รู้สึกต่างจากเดิม

“โทษทีจ๊ะพู่นอนที่บ้านจนชินนะ เลยไม่ค่อยคุ้นที่กว่าจะหลับได้ก็ดึกนะเลยตื่นสาย”

มะเหมี่ยวบอกน้อยหน่า ก่อนที่จะลุกออกจากที่นอนหยิบของใช้ส่วนตัว น้อยหน่ามองตามกิริยาของคนที่เธอคิดว่าคือชมพู่

-ใครจ้องวะ?-

มะเหมี่ยวหันขวับมาด้านหลังตามสัญชาตญาณ เพราะความที่จ้องเพื่อนร่วมห้องเพลินจนไม่ทันตั้งตัวสายตาของน้อยหน่าจึงปะทะเข้ากับสายตาคมกริบของมะเหมี่ยว สายตาที่เธอกำลังสบอยู่นั้นมันเหมือนกำลังจะดูดกลืนเธอเข้าไป

-ไม่ได้นี่มันเพื่อนชมพู่ เดี๋ยวเกิดเกินเลยจะยุ่ง ไม่ได้ ๆ ขันติโว้ยไอ้เหมี่ยว-

มะเหมี่ยวเตือนสติตัวเอง เพื่อไม่ให้เผลอโปรยเสน่ห์ใส่น้อยหน่า ก่อนจะยิ้มแล้วเดินหันหลังออกประตูไป ปล่อยให้น้อยหน่าอยู่ในภวังค์ของตัวเองต่อไป

“นี่ดีนะ ที่วันนี้อาจารย์เขามีประชุมกันตอนเช้าไม่งั้นเราต้องโดนสวดแน่ที่เข้าเรียนสาย พู่เห็นตารางสอนหรือยัง หน่าอยากตายขึ้นมาทันทีเลยละ แค่วันจันทร์ก็เจอ คณิต เคมี ฟิสิกส์ พู่เบื่อมั้ย? แล้วก็ยัง....”

“เบื่อค่ะ เบื่อมากด้วย ยังมีอะไรอีกมั้ยคะ? ที่น้อยหน่ายังไม่ได้บ่นในเช้านี้ ไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ?”

มะเหมี่ยวเบรคน้อยหน่าให้หยุดพูด เพราะตั้งแต่มะเหมี่ยวอาบน้ำเสร็จกลับเข้าห้องจนปัจจุบันทานอาหารกลางวันน้อยหน่าสรรหาเรื่องมาบ่นได้ไม่หยุดหย่อน มะเหมี่ยวทอดสายตาจริงจังไปยังน้อยหน่าซึ่งตอนนี้น้อยหน่าก็มองมายังมะเหมี่ยวรวมไปถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งที่นั่งเคียงข้างน้อยหน่า จะใครอีกล่ะก็แม่ขิงเน่าเพื่อนของชมพู่นั่นแหละ ทั้งสามก้มหน้ากินข้าวต่อไปอีก แต่ภายในใจแต่ละคนกลับคิดอะไรที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเดียวกัน

-ต้องมีอะไรแน่ ๆ ทุกทีไม่เคยพูดขัดคอแบบนี้ เมื่อวานก็แปลก ๆ ตั้งแต่มาถึงโรงเรียนแล้ว ตอนเช้าก็ตื่นสาย ผิดนิสัยของชมพู่นี่น่า- น้อยหน่าคิด

-เด็ดขาดจังเลยชมพู่ ทุกทีไม่เคยพูดขัดใครแบบนี้เลย หรือว่าเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว-
ขิงคิดเมื่อสังเกตเห็นว่าเพื่อนของตนมีอะไรแปลกใหม่เกิดขึ้น

-อ๋ายย...เอาแล้วไงไอ้เหมี่ยว สงบปากสงบคำหน่อยสิ เดี๋ยวแม่เจ้าประคุณก็รู้ตัวกันพอดี จะสังเกตกันไหมหว่า อย่าให้สงสัยเลย สาธุ-

หลังจากช่วงพักสิ้นสุดลงวิชาที่น้อยหน่าและขิงอยากโดดเรียนก็มาถึง คณิตศาสตร์ นักเรียนทุกคนมาปะจำที่นั่งรออาจารย์กันแล้ว น้อยหน่านั่งข้างหน้ามะเหมี่ยว ส่วนขิงนั่งข้างมะเหมี่ยวซึ่งอยู่อีกแถวหนึ่ง มะเหมี่ยวเลือกที่นั่งติดหน้าต่าง เพราะห้องที่เรียนติดกับสนามบาสและสนามกีฬา วิวสาว ๆ ที่เล่นพละด้านนอกทำให้เหมี่ยวตัดสินใจนั่งติดหน้าต่าง

“นี่ ๆ วันนี้มีอาจารย์คนใหม่มาสอนคณิตด้วยละ เมื่อกี้จอยได้ยินพวกห้อง 2 คุยกัน บอกว่าหล่อมากด้วย ห้อง 2 กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เลย ”

น้อยน่าแค่พยักหน้าเฉย ๆ กับคำบอกเล่าของ จอย สาวน้อยหน้าตาน่ารักประจำห้อง แต่ก็ไม่ตอบว่าอะไร ซึ่งผิดวิสัย เพราะปกติน้อยน่าคงกระดี้กระด้าไปแล้ว แต่นี้กลับไม่มีปฏิกิริยาอันใดเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่น ๆ

“ชมพู่ละ สนใจมั้ยเรื่องอาจารย์คนใหม่ที่จะมาสอนนะ”

มะเหมี่ยวหันหน้ามามองยังต้นเสียง ก่อนจะยิ้มกระชากใจคนมอง เล่นเอาทั้งจอย น้อยหน่าและขิงที่เพิ่งหันหน้ามองมะเหมี่ยว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

“ชมพู่ไม่สนใจหรอกค่ะ เรื่องแบบนี้ไร้สาระ สนใจมาก ๆ ระวังสมองฝ่อนะคะ ว่ามั้ยคะน้อยหน่า ขิง”

ลังจากที่กัดเบา ๆ ใส่จอยแล้วมะเหมี่ยวก็หาพรรคพวกทันที โดยที่ไม่ต้องรอฟังคำตอบของน้อยหน่าและขิง จอยก็สะบัดหน้าพรืดเดินกลับไปนั่งที่

“เอ่อ...เธอกัดจอยแรงไปหน่อยมั้ย...ชมพู่”

น้อยหน่าเอ่ยขึ้น มะเหมี่ยวก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปสนใจสาว ๆ ที่เล่นพละอยู่สนามกีฬาด้วยสายตาวิบวับตามนิสัยเจ้าชู้ของตนเอง ไม่ได้เอะใจเลยว่าน้อยหน่าเริ่มมองตนเองด้วยสายตาที่เริ่มเห็นสิ่งแปลกประหลาดในตัวมะเหมี่ยว ส่วนขิงนั้นคิดอะไรในใจเงียบ ๆ โดยที่ไม่รู้ใครล่วงรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร…….

ในห้องประชุมขนาดใหญ่วิทยาวัยเทคนิค มีการให้โอวาทของผู้อำนวยการทั้งที่เปิดเรียนมาเกือบอาทิตย์แล้ว ชมพู่กำลังนั่งตัวเกร็งแข็งเป็นหิน ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าชมพู่จะแดงไปถึงไหนแล้ว สาเหตุมาจากเพื่อนรักของมะเหมี่ยวนั่นเอง ที่ตอนนี้นั่งหลับเอาหัวมาพิงไหล่ของชมพู่อยู่

เวลาเกือบสัปดาห์ที่ผ่านมาชมพู่ต้องเจออะไรต่อมิอะไรมากมายที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นการเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงเหล้าที่เพื่อน ๆ ของมะเหมี่ยวขยันตั้งกันมากกว่าทำการบ้านเสียอีก ชมพู่ทำได้เพียงแต่อ้างว่าท้องเสีย เป็นนู้นเป็นนี้ไปเรื่อยเพื่อเลี่ยงการนั่งดื่มกับเพื่อน ๆ

การโดดเรียนนี่ก็รู้สึกว่าจะทำกันจนเป็นเรื่องปกติวันหนึ่งมีเรียน 4 วิชา เข้าเรียนซะหนึ่ง แล้วแบบนี้เธอจะสอบได้มั้ยเนี๊ยะ ยังไม่พอยังพากันไปหลีสาวทั้งสาวพาณิชย์ อาชีวะ สาวมหาลัย เด็กม.ปลายก็ไม่เว้น นี่เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้ว่ามะเหมี่ยวแฝดพี่ของเธอและพริกเสน่ห์แรงแค่ไหน แค่นั่งอยู่เฉยก็มีสาว ๆ มาทักมาแซวจนเธอเริ่มไม่ค่อยแน่ใจว่าพวกเธอไปหลีสาวหรือให้สาวหลีกันแน่

นี่ยังน้อยไป วีรกรรมวันแรกที่เปิดเรียนคือการที่ ต้น เพื่อนหัวโจกอีกคนยกพวกไปตีกับเด็กต่างช่าง เหตุผลที่ใช้ในการกระทำครั้งนี้คือ หมั่นไส้ วันนั้นเธอทำได้แค่ยืนมองเท่านั้นเพราะทำตัวไม่ถูกยืนอึ้งแล้วก็วิ่งหนีเมื่อมีสารวัตรนักเรียนไล่กวด โอ้!! แล้วอย่างนี้เธอจะมีชีวิตรอดถึง อาทิตย์หน้ามั้ยนะ

“ต้น...แกว่าพักนี้ไอ้เหมี่ยวมันแปลก ๆ มั้ยวะ?” พัฒเอ่ยกับต้นคู่หูที่ตอนนี้หางคิ้วติดพลาสเตอร์ยาไว้ มันคือผลลัพธ์ของการมีเรื่องวันเปิดเรียน

“ฉันก็ว่า...มันยังไงไม่รู้ ชวนกินเหล้าก็อ้างนู้นนี่ ไปหลีสาวก็ทำตัวเรียบร้อยยังกะเป็นสาวทั้งที่ก่อนหน้าจีบใครไม่ทันมัน ชวนโดดเรียนก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”

ต้นสวดยาวกับความแปลกประหลาดของเพื่อนตนเอง

“แกจำวันที่เรายกพวกไปกระทืบพวกไอ้ชัดได้มั้ยวะ” ต้นพยักหน้าหงึก ๆ พัฒจึงพูดต่อ

“ถ้ามันปกติละก็ลุยกันมันส์ไปแล้วแต่นี้ยืนบื้อ ถ้าไม่มีไอ้พริกเข้าช่วยฉันว่ามันได้ไปหลายแผลแน่ ฉันพยายามคิดนะว่ามันเป็นไอ้เหมี่ยวตัวปลอมหรือเปล่า แต่ดูยังไงหน้าตามันก็ไอ้เหมี่ยวคนเดิมอะ ฉันเลยงง”

“หรือว่ามันจะมีฝาแฝดวะ แบบว่าเอาแฝดอีกคนเปลี่ยนตัวมานะ” ต้นเสนอ

“ถ้ามีจริงเราก็ต้องเห็นสิวะไปบ้านมันตั้งหลายครั้ง แล้วอีกอย่างถ้ามีแฝดจริงมันจะเปลี่ยนตัวกันทำไมวะ ที่สำคัญต่อให้เป็นแฝดกันก็ไม่น่าจะเหมือนกันขนาดนี้ ต้องแยกออกบ้างละน่า”

พัฒแย้งซึ่งต้นก็เห็นด้วย แต่ความสงสัยก็ยังหาคำตอบไม่ได้จึงทำได้แค่มองดูชมพู่จากด้านหลัง...............

“เป็นไงแก? หลับสบายมั้ย ไหล่ไอ้เหมี่ยวนุ่มมั้ยละ?” ต้นเอ่ยเมื่อลงจากหอประชุมมา พริกไม่ตอบ เดินไปเรื่อย ๆ

“เดี๋ยวเรียนวิชาอะไรวะเหมี่ยว?”

“ภาษาไทยเพื่อการอาชีพนะ”

ชมพู่ตอบเพื่อน ไอย์ หนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่เดียว ตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ยิ้มตอบอย่างไม่ค่อยเชื่อหูว่ามะเหมี่ยวสุดขี้เกียจเรียนจะจำได้ว่าเรียนวิชาอะไรบ้าง

“เป็นไปได้ยังไง? คนอย่างไอ้เหมี่ยวจำได้ว่าต้องเรียนวิชาอะไร”

โต้งเพื่อนอีกคนแซว ทำให้พัฒและต้นหันมามองหน้ากัน นี่คืออีกข้อที่เพิ่มความสงสัยให้แก่พวกเขา ส่วนพริกยังคงนิ่งเฉย ทำไมพริกจะไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ของเขาเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่เขาก็หาคำตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไร

“ทำไม แค่จำได้เนี๊ยะมันผิดด้วยเหรอ”

ชมพู่เอ่ยด้วยเสียงที่พยายามทำให้ดูแข็งกระด้างแฝงความดุเพื่อให้ดูเหมือนมะเหมี่ยวมากที่สุด

“เปล่าจ้า....แค่มันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์เท่านั้น”

พัฒเอ่ยขึ้นเพราะกลัวอารมณ์ของเพื่อนคนนี้นัก มะเหมี่ยวในสายตาเพื่อน ๆ คือสาวหล่อที่อารมณ์โกรธรุนแรงที่สุดถ้าสู้กันตัวต่อตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเอามะเหมี่ยวอยู่ ตอนปีหนึ่งที่เจอกันใหม่ ๆ เขากับมะเหมี่ยวเคยเขม่นกันจนมีเรื่องชกต่อยกัน ผลที่ออกมาน่ะเหรอ? คือ เสมอกันละมั้งเพราะตอนนั้นเค้าถึงกับหลับไปเลยเหมี่ยวก็เจ็บตัวไม่น้อยกว่ากัน หลังจากนั้นก็สนิทกันจนกลายเป็นซี้กันไปซะงั้น

“โดดกันมั้ย...ขี้เกียจเจอจารย์’พะยูนวะ” ต้นเอ่ย

“เค้าชื่ออาจารย์ ประยูร ไม่ใช่พะยูน นั่นนะปลา” ชมพู่รีบแก้ทันทีเมื่อต้นแกล้งเรียกชื่ออาจารย์ผิด ๆ

“แกจำชื่ออาจารย์ได้ด้วยเหรอวะ เหมี่ยว”

หลังจากที่เงียบมานาน เสียงเรียบ ๆ ของพริกทำเอาชมพู่สะอึก

-พลาดอีกแล้วชมพู่นะชมพู่-

“ก็มีบ้างที่จำได้” ชมพู่รีบแก้แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เคลียร์เท่าไหร่ แล้วเดินนำไปยังห้องเรียน

อีกสิ่งหนึ่งที่ชมพู่ทำให้ทุกคนสงสัยโดยเฉพาะพริกก็คือ การทำตัวในเวลาเรียน โดยนิสัยที่สุดจะทนของมะเหมี่ยว ไม่มีทางที่จะตั้งใจเรียนเด็ดขาด ถ้าไม่หลับก็อ่านการ์ตูน ไม่ก็คุยกับเพื่อน ไม่งั้นก็กวนTEEN อาจารย์จนอาจารย์หลายท่านเอือมระอา แต่ที่มะเหมี่ยวทำทุกวันนี้คือการตั้งใจเรียน ตั้งใจฟัง ทุกอย่างที่เด็กดีคนหนึ่งควรจะเป็นไอ้เหมี่ยวเป็นจนเพื่อน ๆ งงกันเป็นแถบ ๆ

“ไอ้พริก....แกมองอะไรไอ้เหมี่ยววะ หลงเสน่ห์ไอ้เหมี่ยวเหรอ ทอมเอากันของแปลกนะเว้ย”

แจ็ค เพื่อนอีกคนแซวเล่นเอาพริกสะอึกแต่ยังเก็บอาการได้ดีเยี่ยมก่อนจะสวนกลับอย่างแสบ ๆ คัน ๆ พอกัน

“ฉันว่าทอมเอากันก็ไม่แปลกเท่ากับยัยปอยมาเอาแกทำแฟนวะ หน้าตาอย่างแกมีคนเอาทำแฟนมันแปลกยิ่งกว่าสิ่งมหัศจรรย์ทั้ง 7 ของโลกซะอีก เก็บปากเอาไว้เสือกเรื่องคนอื่นดีกว่า ก่อนจะไม่มีปากพูดเพราะมันมีเลือดมากลบปาก”

“อ่าว...เฮ้ย ก็พูดด้วยดี ๆ มากวนTeenงี้ หาเรื่องกันนี้หว่า”

แจ็คเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกดูถูก ลุกขึ้นพูดเสียงกร้าวกลางห้อง ไม่เกรงกลัวเลยว่าอาจารย์กำลังสอนอยู่ ส่วนพริกก็ลุกพรวดขึ้นประจัญหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน ไอย์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ลุกขึ้นขวางหน้าทั้งสองไว้

“เฮ้ย...นั่งลงทั้งคู่เลย อาจารย์สอนอยู่ เพื่อนกันทั้งนั้น”

ไอย์พูดเสียงดัง ตอนนี้ทั้งห้องมองมายังคนทั้งสามเป็นจุดเดียวกันรวมทั้งชมพู่ด้วย เธอรู้สึกขัดใจอย่างมากเมื่อมีคนก่อกวนตอนเวลาเรียน สายตาของเธอจึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พัฒสังเกตเห็นเกรงว่าเรื่องจะเลยเถิดมากกว่านี้ถ้าจอมปีศาจกริ้วจึงรีบไกล่เกลี่ย

“มีอะไรก็คุยกันตอนหลัง เรียนนั่งลงได้แล้ว”

“พวกแกก็เห็นมันกวนTeenแค่ไหน ปากหมาชัด ๆ”

“แล้วปากแกดีกว่าหมาตรงไหนวะ พูดออกมาทีหมาวิ่งพล่านไปหมด ยังมีหน้าว่าคนอื่นอีก”

พริกสวนทันควัน ทำเอาแจ็คสั่นเป็นเจ้าเขาเลยทีเดียวก่อนจะพุ่งเข้ามาใส่พริก แต่ถูกไอย์กันไว้

“หยุดได้แล้วเกรงใจอาจารย์บ้าง”

เสียงของชมพู่แผดขึ้น บุคคลที่เธออ้างถึงตอนนี้ยืนตัวแข็งอยู่หน้าห้อง แจ็คหับมามองชมพู่ ก่อนจะแสยะปากให้แล้วกล่าวคำพูดดูถูกชมพู่

“หุบปากแกไปเลยไอ้ทอมกลายพันธ์ เป็นผู้หญิงดี ๆ ไม่ชอบเสือกจะเป็นผู้ชายแล้วเป็นไงตอนนี้อยากเป็นผู้หญิงอีกเหรอไงถึงได้ทำตัวอ้อนแอ้น อยากเปลี่ยนจากมีเมียเป็นมีผัวแทนแล้วใช่มั้ย”

ก่อนที่แจ็คจะได้พูดอะไรอีกหมัดหนัก ๆ ก็เข้ากระแทกปากของเขาจนเซล้มไป ฝีมือพริกนั่นเอง ตามด้วยเท้าที่ตรงมายังหน้าของเขา และตามลำตัวอีกหลายทีก่อนที่พริกจะถูกกระชากออกไปด้วยแรงของพัฒและต้น ไอย์เข้ามายืนขวาง ส่วนชมพู่ได้แต่ยืนตะลึง

“บอยดูมันซิ” ไอย์สั่ง บอยที่ยืนอยู่ไม่ห่างรีบเข้ามาดูแจ็ค

“มันหลับไปแล้ว ทั้งหมัดทั้งTeenสมควร” บอยกล่าว

“พามันไปหาหมอ ’จารย์วันนี้แค่นี้ก่อนละกัน ชั่วโมงหน้าค่อยเจอกัน”

ต้นบอกเพื่อนแล้วหันไปบอกอาจารย์ที่ยืนอึ่งอยู่ ก่อนที่จะพากันเดินออกไป พริกนั้นหลังจากที่สะบัดออกจากพัฒและต้นแล้วก็เดินลิ่ว ๆ กลับหอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน..........

พริกกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟากลางห้อง เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้โมโหแจ็คขนาดนี้ เหตุผลเพราะแค่เขาดูถูกมะเหมี่ยว ซึ่งมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพริกเลย แต่ยังไงพริกก็ไม่ชอบไม่ชอบที่ใครจะมาพูดจาไม่ดีกับมะเหมี่ยว

-เมื่อก่อนก็ไม่เป็นอย่างนี้นี่หว่า แล้วมาเป็นอะไรตอนนี้ด้วยวะ โว้ย!!-

พริกคิดอย่างหงุดหงิดเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของเพื่อนรักตอนที่โดนดูถูกเขาก็อยากไปฆ่าแจ็คให้ตายคามือเลยทีเดียว

-ทำหน้ายังกับจะร้องไห้ คงรู้สึกแย่มากเลยนะนั่น ไอ้เวรแจ็คเอ้ย!!!-

พริกยังคงหงุดหงิดต่อไป คิดเรื่องที่เพิ่งผ่านไปหมาด ๆ วนเวียนไปมา จนเพลอหลับไป

ส่วนชมพู่ตอนนี้นั่งอยู่ภายในห้องของพัฒและต้น ทั้งคู่เช่าห้องอยู่ด้วยกัน แต่ไม่ได้อยู่หอเดียวกับชมพู่และพริก หอของพัฒอยู่ถัดจากหอของเธอไปนิดหน่อย ชมพู่มาขลุกอยู่ที่นี่ตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้เย็นมากแล้วเธอก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สมองก็คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมา

“แกจะนั่งตรงนั้นอีกนานมั้ยวะ” ต้นเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนนั่งนิ่งไม่ไหวติง

“อย่าคิดมากน่า คนอย่างไอ้แจ็คน่ะสมควรโดนอย่างนี้บ้างแหละ ไม่โดนไอ้พริกชกอีกหน่อยไม่ฉันก็ไอ้ต้นต้องเอามันแน่ อย่าคิดมาก” พัฒเดินมาตบไหล่ของชมพู่

“แต่เรื่องมันเพราะเค้าเองนะ พริกไม่น่าโกรธแทนเค้าขนาดนั้น”

น้ำเสียงเศร้ากับคำพูดนุ่มนวลของชมพู่ทำให้พัฒและต้น สงสัยขึ้นมาอีก

“ฉันถามจริง ๆ เถอะไอ้เหมี่ยว แกเป็นอะไรวะ ทำไมแกดูแปลก ๆ ตั้งแต่เปิดเทอมมาดูแกเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้วะ”

ต้นเอ่ยขึ้นอย่าสงสัยใคร่รู้ ทำเอาชมพู่อึ้งก่อนที่จะละล้ำละลักปฏิเสธไป

“ปะ....เปล่าเป็นนี่ ก็เหมือนเดิม เป็นไอ้เหมี่ยวคนเดิมนั่นแหละ พวกแกคิดมากไปเปล่า ฉันกลับห้องก่อนละดูเหมือนฝนจะตกยังไงไม่รู้ ไปหละไว้เจอกัน”

ชมพู่รีบปลีกตัวออกมาด้วยกลัวว่าจะถูกจับได้เรื่องเปลี่ยนตัว......

-แค่ไม่กี่วันเอง เริ่มผิดสังเกตกันแล้ว จะรอดมั้ยนะ ชมพู่- ชมพู่คิดอย่างเหนื่อยอ่อน

“มะเหมี่ยวเป็นไงบ้างนะ เงียบไปเลย”

ชมพู่เปรยถึงมะเหมี่ยวเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับหอตนเองไปเรื่อย ๆ

...................จบตอนขอรับ....................,

อยากบอกว่า....ขอโทษขอรับ

ที่ยังไม่สามารถเอาเรื่อง สาวจิตวิทยา กับคาสโนว่าตัวร้าย ตอนพิเศษ จีนกับฟินมาลงให้ได้

คือตอนนี้ข้าน้อยอยู่ในอารมณ์ที่ไม่สามารถจะเขียนเรื่องอะไรได้ทั้งนั้นขอรับ ไม่อยากเขียนสาวจิต ฯ ด้วยอารมณ์เศร้า ๆ แบบนี้ เดี๋ยวจะระทมกันซะก่อน

ส่วนเรื่องรักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ นี้ มีสต็อคตุ้นไว้เยอะขอรับ เลยไม่ต้องบิ้วอารมณ์แต่ง

เฮ้อ.....ทำไมมันรู้สึกเศร้าอย่างนี้ก็ไม่รู้

สงสัยต้องหาอกอุ่น ๆ ซบแล้วละ .......แง้ว (มันเศร้าจริงหรือเปล่าวะ)

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

<ตอนที่ 1

ตอนที่ 3>

Create Date : 16 กันยายน 2549

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 23:08:21 น.

0 comments

Counter : 710 Pageviews.