~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 5

"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."



Mameiw talk......

เฮือก........

“ทำไมมันถึงรู้สึกเสียววาบอย่างนี้วะ?”

ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกเสียวสันหลังแปลก ๆ เมื่อจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอย่างนั้นแหละ ผมมักรู้สึกอย่างนี้เสมอแหละครับ เวลามีเรื่องที่ไม่ค่อยจะดีเกิดขึ้นกับผมและชมพู่ แต่ตอนนี้กับผมก็ไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นนี่น่า หรือว่าเกิดเรื่องกับชมพู่หรือเปล่า ว่าแล้วโทรหาชมพู่ดีกว่า ดีนะที่โรงเรียนไม่ห้ามใช้มือถือไม่งั้นผมต้องติดต่อกับชมพู่ไม่สะดวกแน่ ๆ

ผมกำลังจะคว้ามือถือมาโทรหาน้องสาวสุดที่รัก แต่มีเสียงคำสั่งสวรรค์ดังมาเรียกให้ผมไปยังวิมานฉิมพลีที่แสนสุข

“ชมพู่ไปอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวคนเยอะ”

น้อยหน่าเรียกผม 555 เวลาที่ผมรอคอยมาแสนนานมาถึงแล้ว การอาบน้ำกับสาว ๆ เกือบครึ่งร้อย โอ๊ส!!!! ไอ้พริกเอ้ย!! แกไม่มีวันได้สัมผัสกับชีวิตที่รายล้อมไปด้วยสาว ๆ เช่นฉันหรอก 555 อยู่กับไอ้พวกควายถึกต้นกับพัฒไปก่อนนะเพื่อนรัก แล้วฉันจะเอาประสบการณ์นี้ไปเล่าให้พวกแกอิจฉา ไม่ต้องรอให้เรียกอีกครั้งผมก็ใช้ความเร็ว100ปีแสงเตรียมตัวอาบน้ำ ชมพู่ไม่ใช่พี่ไม่ห่วงนะ แต่เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะจ้า (ไอ้บ้าที่ไหนบอกฉันว่ามันรักน้องมากมายวะ------ > ซา’เคียว)



ตอนนี้กระผม นายมะเหมี่ยวหวาน กำลังรอคิวอาบน้ำอยู่ครับ โอ้พระเจ้า!!!! ผมมีความสุขที่สุด สาวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินกันให้ขวัก

ดูคนนั้นสิหุ่นยังกับนางแบบขาวสวยเป็นบ้าเลย >O< โอ้!!!นั้น แม่คุณเอ๋ย เกิดมาใช้อะไรคว้ามานะทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้ อู้!! เด็กคนนั้นอยู่ ม.4 นี่น่า แต่หุ่นมหาลัยเลยน้องเอ๋ย

สวรรค์ของไอ้เหมี่ยว โชคดีที่มีฝาแฝด และโชคดีที่ฝาแฝดเรียนโรงเรียนสตรี และโคตรโชคดีที่ได้เปลี่ยนตัวจนได้มาอยู่บนสวรรค์แห่งนี้ (ไอ้หื่น) ยังมีอีกเยอะผมบรรยายไม่หมด สุดยอดจริง ๆ


ตอนนี้น้อยหน่ากับขิงไปอาบน้ำแล้ว ความจริงไปนานแล้วละเพราะทนรอผมไม่ไหว ใครจะรีบอาบละครับวิวดีขนาดนี้ ผมมัวแต่มองสาวเลยไม่ทันเห็นน้อยหน่ากับขิงเลยว่าหุ่นดีขนาดไหน ว้า!!!น่าเสียดายจริง ๆ (เพื่อนน้องก็ไม่เว้น ไอ้........) แต่ผมก็ได้สิ่งชดเชยกับการที่ไม่ได้เห็นหุ่นของเพื่อนทั้งสองแล้ว……..


สาวผมสั้นคนนั้นหุ่นโดนใจผมจริง ๆ ให้ตายเหอะ ต้นคอนั้นถ้าได้เอาหน้าไปซุกไซร้สูดเอาความหอมจะขนาดไหนนะ ช่วงไหล่เนียนสวยนั่นอีก

โอ้!!!นี้ถ้าไม่หันหลังให้ผมนะคงรู้กันละว่าสาวคนนี้คว้ามาเยอะไหม แต่เท่าที่ดูช่วงไหล่ และเอวขอดนั้นบวกกับสะโพกผายนั่นหละก็ คนสวย คงราว ๆ คัพบีแน่ ๆ

ผมก็ลากสายตามายังสะโพกไล่มาจนถึงต้นขา ม่ายยยย!!!เธอเป็นคนที่ขาสวยมาก มากสุด ๆ ผิวเนียน ผมอยากลูบไล้จริง ๆ และทันทีที่มือของผมสัมผัสกับเนื้อตัวนุ่ม ๆ ของเธอ เธอก็จะส่งเสียงครางให้ผมได้ยิน สวรรค์......

“ตายจริง ชมพู่เป็นอะไรไปนะ ทำไมเลือดกำเดามันไหลออกมาอย่างนี้เนี๊ยะ”

หา!!! อะไรนะเลือดกำเดาไหล.....

ทันทีที่เสียงขิงปลุกผมออกจากความคิดที่แสนจะเลิสเล่อ (เต็มไปด้วยตัณหาต่างหาก) มือของผมก็ลูบที่จมูก อ๊ากกก!! ใครต่อยฉันวะ เอ้ย!!ไม่ใช่ นี่แม่สาวหุ่นเอ็กซ์คนนั้นทำผมขนาดนี้เลยเหรอ และดูเหมือนมันจะไหลเพิ่มมากขึ้น

“เป็นอะไรนะชมพู่ ทำไม่เลือดมันไหลเยอะขนาดนี้” น้อยหน่ารีบมาดูผมอีกคน

“อากาศข้างนอกมันร้อนนะ พอมาอยู่ที่เย็น ๆ เลยปรับสภาพไม่ทันนะ เส้นเลือดฝอยมันเลยแตก”

ฟังขึ้นมั้ยวะฉันคำแก้ตัวนี้ (ไม่ขึ้น)

“จริง ๆ ด้วยแหละวันนี้ข้างนอกร้อนมาก คงปรับตัวไม่ทันนะ”

เสียงใครก็ไม่รู้แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่เพื่อนสองคนของผมแน่ ๆ

เออ........ใช่สาว สาวหุ่นเซ็กซ์คนนั้นอยู่ไหน แทนที่ผมจะสนใจว่าทำยังไงให้เลือดหยุดไหล ผมกลับหันไปมองจุดที่สาวสุดเซ็กซ์ของผมยืนอยู่และนั้น

“ไม่จริง” ผมพึมพำออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าแม่สาวคนนั้นคือใคร


สาวเอ็กซ์เซ็กซี่สุด ๆ ของผมกำลังมองมาทางนี้

และเธอก็คือ...................



........จอย……

“ไม่จริงอะไรยะชมพู่เลือดไหลเยอะขนาดนี้”

เสียงน้อยหน่าไม่ได้ทำให้ผมสะทกสะท้านเลย ยัยจอยที่ผมสั่งสอนไปเมื่อบ่าย หุ่นสุดยอดขนาดนี้เลยเหรอ นี่ผมไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงนานถึงขนาดจับดูแล้วไม่รู้เลยหรือว่ายัยจอยหุ่นน่า อืมมมมม.....ขนาดนี้ แต่ที่ไม่พลาดก็คือ คัฟบีแน่นอน

“เอาผ้าชุบน้ำมาสิ”

ผมบอกน้อยหน่าเรียบ ๆ เมื่อเสียงยายนี้ถามเหลือเกินว่าจะทำยังไง

“เออ....ขิง ไปเรียกจอยให้หน่อยสิ ยัยนั้นเป็นเบ๊เรานะ”

ผมบอกเมื่อขิงทำหน้างงเมื่อผมบอกให้ไปเรียกจอยมา แต่รู้สึกว่าขิงคงไม่ต้องไปแล้ว เพราะตอนนี้ยัยจอยเดินดิ่งมาหาผมแล้ว

“ไม่ต้องมุงแล้วละไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย”

ผมพูดเมื่อรับผ้าชุบน้ำจากน้อยหน่าแล้วเอามาเช็ดจมูกตัวเอง คล่องครับตีกันบ่อย เลือดออกก็บ่อยเลยแก้ปัญหาเรื่องเล็กๆ แบบนี้ได้ไม่หนักหนาอะไร แต่เสียเชิงนิดหน่อยเลือดกำเดาออก เพราะจ้องสาวมากไปหน่อย แหะ ๆ

จอยเดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้าผมหลังจากที่หลาย ๆ คนทยอยเดินออกไปแล้ว ความจริงผมต้องเงยหน้าขึ้นมากกว่าเพื่อไม่ให้เลือดมันไหลมากกว่านี้ แต่จอยมันนั่งกับพื้นและผมนั่งเก้าอี้ยาว นึกภาพออกใช่มั้ยครับ เนินอกที่โผล่พ้นขอบผ้าเช็ดตัวที่ผันรอบตัวจอยมันทำให้ผมไม่อยากเงยหน้าขึ้น

อ่า....และอีกแล้ว ให้ตายเลือดมันยิ่งไหลมากขึ้นทุกที จนผมต้องเปลี่ยนเอาผ้าเปียกผืนใหม่มาอีกผืน

“จอยว่าเงยหน้าขึ้นดีกว่านะเลือดจะได้หยุด”

รู้หรอกน่า เพราะเธอแหละฉันถึงไม่อยากเงยหน้าขึ้น แต่ก็เงยหน้าขึ้นเพราะขิงเชยคางผมขึ้น

“ขิงมีผ้าเช็ดหน้าอีกมั้ยจ๊ะ ผืนนี้คงไม่พอแล้วละ”

“มีจ๊ะเดี๋ยวนะ”

ขิงตอบจอยแล้วก็เดินเอาผ้าไปชุบน้ำมาส่งให้ ไอ้ที่ปิดหน้าของผมเนี๊ยะมันเป็นของน้อยหน่า ส่วนของผมน่ะเรียบร้อยครับ ชุ่มไปด้วยเลือด

“แย่เลยนะชมพู่”

เสียงน้อยหน่าเอ่ยขึ้นเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร สายตาของผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ฝาผนัง 3ทุ่มครึ่ง โรงอาบน้ำปิด 4 ทุ่มครึ่งนี่หว่า ด้วยสมองอันอัจฉริยะของผม ผมจึงพูดขึ้นว่า

“ใกล้จะปิดโรงอาบน้ำแล้ว เดี๋ยว ขิงกับน้อยหน่ากลับไปก่อนเถอะ ต้องท่องหนังสืออีกนี่ เดี๋ยวเค้านอนตรงนี้สักพักก่อนแล้วจะตามไป” ทั้งคู่มองหน้ากัน

“จะดีเหรอ” เป็นคำถามที่โง่ที่สุดยัยขิงเน่าเอ้ย!!

“น่าไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจอยเค้าจะอยู่เป็นเพื่อนเค้าเอง ใช่มั้ยจอย คุณเบ๊”

ผมย้ำให้จอยรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในฐานะอะไร จอยได้แต่มองหน้าผมคงไม่พอใจเท่าไหร่หรอก แต่คนอย่างผมสนใจที่ไหนหละ


ผมล้มตัวลงนอนบนเก้าอี้ยาว เมื่อขิงและน้อยหน่าเดินออกไปแล้ว และคนที่มาอาบน้ำก็เริ่มทยอยกันออกไปเรื่อย ๆ ส่วนจอยยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

“คุณเบ๊” ^__^

“ฉันชื่อจอย” -___-++

“คุณเบ๊” ^____^

“จอย” -___-+++

“คุณเบ๊” ^______^

“จอย” -______-++++

“คุณเบ๊” ^_______^

“อะไร” สุดท้ายก็ยอมผม ^__________^

“เอาผ้าแห้ง ๆ ให้หน่อยสิ จะเช็ดจมูก”

“ไม่มีหรอก เอาไปชุบน้ำหมดแล้ว”

“ไปหามาดิ”

“เรื่องอะไร” กล้าเถียงผมงั้นเหรอ

“เธอเป็นเบ๊นะ”

“เธอไม่มีสิทธิ์สั่ง” -_____- ++++

“เมื่อตอนบ่ายเธอขอให้ฉันจูบฉันยังจูบเลย ที่ตอนนี้ฉันขอให้เธอเอาผ้าแห้....” -*- จอยเอามืออุดปากผม

“จะเอาที่ไหนหละ ไม่มีใครอยู่แล้วผ้าของฉันก็เปียกแล้วด้วย”

“อ้อเอาอี่อันอัวเอออิ ”

ใช่แหะ คนออกไปกันหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับจอย เสร็จโจร

“ว่าอะไรนะ”

“ก็เอาที่พันตัวเธอสิ”

ว่าแล้วผมก็คว้าหมับที่ปมผ้าที่ยัยจอยขมวดไว้ที่อก จอยรีบตะครุบมือผมทันที ช้าแล้วจอยช้าเกินไปผมดึงผ้าเช็คตัวจอยออก แต่จอยก็ยังถือว่าเร็วอยู่คว้าปลายผ้าเช็ดตัวอีกด้านมาปกปิดเนื้อหนังมังสาไว้ได้ทัน พลาดนิดเดียวเองไอ้เหมี่ยว

ผมเอาผ้าด้านที่คว้ามาได้เช็ดจมูก ความจริงเลือดมันหยุดไปนานแล้ว หาเรื่องดึงผ้าเค้าออกเองแหละผมนะ แหะ ๆ ผมเช็ดจมูกกลิ่นสบู่ที่ติดดับผ้าทำผมแทบกระเจิง ไม่รู้สิแต่ผมชอบกลิ่นแบบนี้ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแรง ๆ แต่เป็นกลิ่นอ่อน ๆ ผมสบตาจอย จอยหลบตาผมทันที ระยะแค่นี้เธอหนีผมไม่พ้นหรอก

“สบตาฉันสิ” จอยค่อย ๆ หันหน้ามาสบตายกับผม หน้าเธอแดงไปหมด

“หน้าแดงไปหมดแล้ว น่ารักจริง ๆ” จริงนะครับจอยตอนนี้น่ารักสุด ๆ เลย

“ปะ...ปล่อย จะกลับห้อง”

จอยพยายามจะลุกหนีผม แต่ผมเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือผ้ากดไหล่เธอไม่ให้ลุก

“อย่าเพิ่งไปสิ ไม่อยากอยู่คนเดียว”

น้ำเสียงผมอ่อนหวานเหมือนสายตาผมตอนนี้เลย แน่นอนครับสาว ๆ ของผมแพ้น้ำเสียงและสายตาแบบนี้ทุกคน รวมทั้งจอยด้วย เธอมองผมลึกเข้ามาในดวงตา จอยเอ๋ย ไม่มีใครสอนเธอเลยเหรอว่าอย่าสบตากับเสือผู้หญิง เพราะมันจะทำให้เธอไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเอง เธอหนีผมไม่รอดแล้ว

“นะ อย่าเพิ่งไปนะ”

น้ำเสียงออดอ้อนเหลือเกิน ถ้าไอ้พริกอยู่มันคงโดดถีบผมเพราะหมั่นใส้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ที่อยู่กับผมคือ จอย หึหึ.........

“นะ”

“อืม”

เ สียงราวกับกระซิบของจอยทำให้ผมแทบกระโจนใส่ เย็นไว้เย็นไว้ เดี๋ยวไก่ตื่น สายตาของผมยังมองไปที่จอย มือที่กดไหล่จอยไว้ลูบไปมาเบา ๆ บริเวณต้นคอและท้ายทอย

“จูบฉันสิ”

ผมพูดเบา ๆ ให้ตายเหอะ ผมราวกับคนที่คอแห้งไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเดือน ๆ กำลังจะได้ดื่มน้ำอย่างนั้นเลย เมื่อจอยค่อย ๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กับผม ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนริมฝีปากของเราสัมผัสกัน

ผมสอดลิ้มเข้าไปชิมความหวานในปากของจอย แล้วผมก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งโดยไม่ยอมให้ริมฝีปากหลุดออกจากกันเลย จากนั้นก็ดึงให้จอยมานั่งบนตักของผม เราแลกลิ้นกันอยู่นานโดยที่ผมไม่รู้สึกว่าเบื่อเลย ความหวานของจอยทำให้ผมชักติดใจเสียแล้ว จอยโอบรอบคอของผม แน่นอนเมื่อเธอโอบรอบคอของผมผ้าเช็ดตัวของเธอก็ร่วงไปกองอยู่ที่สะโพกสวย

รูปร่างของจอยทำให้ผมถึงกับตะลึง จอยสวยมาก สวยกว่าสาว ๆ ทุกคนที่ผมเคยผ่านมา


“อย่ามองแบบนั้น”

จอยพูดด้วยเสียงสั้น ๆ ยิ่งทำให้ผมแทบคลั่ง ผมจูบปลายคางเธอเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลดใบหน้ามาที่ซอกคอที่ผมอยากสูดดมเหลือเกิน และไม่ผิดหวังมันหอมชื่นใจอย่างที่ผมหวังไว้เลย มือของผมสัมผัสเรื่อนร่างของจอยทุกตารางนิ้ว

“จอย....เค้าขอนะ”

คงเพราะตลอดช่วงปิดเทอมผมไม่ได้สัมผัสสาว ๆ เลย เพราะแบบนี้ทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ เสียงเรียกร้องของผมไม่รู้จอยได้ยินหรือเปล่า แต่ผมไม่สนใจแล้ว เรื่องของเรื่องผมรั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว เอาเป็นว่าเธออนุญาตแล้วกันนะจอย







Noina talk.....

พระเจ้า ช่วยลูกด้วย ตอนนี้ลูกกำลังจะตาย ทำไมข้อสอบมันยากอย่างนี้เนี๊ยะ? ชีวิตของน้อยหน่าช่างหน้าเศร้าเสียจริง ๆ ข้อสอบ 5 ข้อ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันยังทำไม่ได้สักข้อ ไอ้ที่ชมพู่สอนมันหายไปไหนหมดนะ

พูดถึงชมพู่ ดูมันเถอะค่ะ หลังจากอาจารย์แจกกระดาษคำตอบไม่ถึงยี่สิบนาที ชมพู่ก็ไปเฝ้าพระอินทร์ด้วยความเคารพเสียแล้ว ช่างสบายเหลือเกิน แล้วขิงละ? ฉันหันไปหาขิง โฮ ๆ สะภาพขิงไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่ หน้านิ่วเชียว ว่าก็ว่าในห้องนอกจากชมพู่แล้วไม่มีใครสบายเลย

“รัตนาภรณ์”

อึยส์!!! เสียง อ.สุนันท์ ตอนนี้อาจารย์มายืนเรียกชมพู่อยู่ข้างหลังของฉันนี่เอง ตาย....ยัยชมพู่ ตื่นซียะ

“รัตนาภรณ์” ^___^*** ------> อาจารย์สุนันท์พร้อมรอยยิ้มชือดเฉือน

“รัตนาภรณ์!!!!!” ^___^***** ------> อาจารย์สุนันท์

“รัด-ตะ-นา-ภรณ์ เธอ-จะ-ตื่น-ได้-หรือ-ยัง” พระเจ้า ช่วยปลุกชมพู่ให้ด้วยเถอะ

“รัตนาภรณ์ >O<” เสียงตะโกนเรียกของอาจารย์สุนันท์ดังก้องไปทั่วห้อง ชมพู่ลุกพรวดขึ้น

“ใครเรียกฉันวะ” อาเมน......ฉันขอไว้ทุกข์ให้เธอ ยัยชมพู่ -_____-

“ -*-!!!” อาจารย์สุนันท์

“-____-” ชมพู่

“ >O< ” ฉัน ขิง และคนอื่น ๆ

“หลับสบายมั้ย? รัตนาภรณ์ -_____-”

อ.สุนันท์ถามและส่งสายตายิ้ม ๆ แบบเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้น ๆ ให้ชมพู่ แต่ดูมันเถอะช่างไม่ได้เดือดร้อนเลยนะ

“ก็ดีค่ะอาจารย์ กำลังฝันด้วย ไม่น่ารีบปลุกหนูเลยนะคะ”

ดูมันตอบอาจารย์ นับวันไอ้เพื่อนคนนี้ของฉันมันยิ่งแปลกไปทุกวัน

“ฝันว่าเธอสอบเก็บคะแนนวิชาของครูได้เต็มหรือเปล่า”

“พูดถึงคณิตศาสตร์ ไหน ๆ อาจารย์ก็เดินมาตรงนี้แล้วเก็บไปด้วยค่ะ มันเสร็จนานแล้ว”

“………”

พวกฉันพากันอึ้งแค่ครึ่งชั่วโมงไม่สิไม่ถึงด้วยซ้ำชมพู่ทำข้อสอบที่แสนยากนั้นหมดแล้วเหรอ ขนาดจอยที่เก่งคณิตศาสตร์ที่สุดในสายนี้ยังทำหน้ายุ่งเลย เธอมั่วหรือเปล่าชมพู่

“...........” อาจารย์เก็บกระดาษคำตอบของชมพู่ไป

“ตอนเย็นไปพบครูที่ห้องพักครูด้วยนะรัตนาภรณ์”

“ไม่ค่ะ”

ตาย...............ชมพู่ผีเข้าเธอหรือไงยะ ถึงได้ไปสวนอาจารย์อย่างนั้น พระเจ้าช่วยบอกลูกทีว่ามันเป็นความฝัน

“ทำไม???” อาจารย์สุนันท์ถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก

“ขี้เกียจ”

เป็นคำตอบที่น่าประทับใจมาก -_____-; อาจารย์สุนันย์ชะโงกหน้าไปพูดอะไรสักอย่างกับชมพู่ ฉันเห็นชมพู่ชักสีหน้านิดหนึ่ง

“ได้ค่ะ แต่.......”

“อาจารย์อย่าทำมิดีมิร้ายอะไรกับหนูนะคะ หนูกลัว”

กรี๊ดดดด ยัยชมพู่พูดยั่วอาจารย์หน้าตาเฉยแถมยังยิ้มกระชากใจแบบที่ฉันชอบ เล่นเอาอาจารย์สุนันท์อึ้งไปเลยค่ะ มีเสียงหัวเราะคิกคักจากนักเรียนทั้งห้อง ชมพู่คว้ากระเป๋าแล้วเดินผ่านอาจารย์สุนันท์ไป

“สอบเสร็จแล้ว ขอตัวนะค่ะ อาจารย์สุนันท์ เจอกันที่ห้องเรียนฟิสิกส์นะ น้อยหน่า ขิง อ้อ!!! ยัยเบ๊ด้วย”

ฉันรีบพยักหน้ารับ แอบอมยิ้มกับชื่อที่ชมพู่เรียกยัยจอยนิดหน่อย ส่วนอาจารย์สุนันท์เดินไปที่หน้าห้องเรียบร้อยแล้ว ยัยชมพู่น่ะไม่ต้องพูดถึงคงไปหาที่นอนแถวหน้าห้องฟิสิกส์นั่นแหละ เพราะตั้งแต่เปิดเทอมชมพู่ทำแบบนี้ตลอด (การเฝ้าพระอินทร์)







Joy talk.....

เฮ้อ........เวรกรรมอะไรของฉันเนี๊ยะ??? ทำไมฉันต้องมานั่งฟังอาจารย์สุนันท์เทศน์ยัยชมพู่ด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ไม่ได้เป็นคนเสียมารยาทกับอาจารย์สักหน่อย ยัยจอยเอ้ย.....เธอไม่น่าไปยุ่งกับยัยชมพู่ตั้งแต่แรกเลย

“เธอต้องไปกับฉันจอย”

“ไม่ ทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องสักหน่อย”

“เธอต้องไป”

“ทำไม”

“เพราะเธอคือเบ๊ของฉัน”

นี่คือคำพูดก่อนที่ฉันจะมานั่งกับชมพู่ที่นี่ ฉันไม่น่าเถียงกับชมพู่ให้เปลืองน้ำลายเลย ยัยชมพู่เปลี่ยนไปมากเลยค่ะ เมื่อก่อนเธอไม่เคยเถียงใครเป็นไฟแบบนี้หรอกค่ะได้แต่ก้มหน้าก้มตารับกรรม แต่ตอนนี้สิคะ กวนประสาทชาวบ้านไปทั่ว ท่าทางก็ดูมั่นใจ เด็ดขาดมากขึ้น แล้วก็ดูมีเสน่ห์มากขึ้นด้วย รอยยิ้มบาดใจของชมพู่ทำใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว แล้วยิ่งเมื่อคืนเกิดเรื่องนั้นขึ้นอีกด้วย ว้ายยยย.....น่าอายสุด ๆ

“เธอมาคนเดียวไม่ได้เหรอรัตนาภรณ์”

เสียงอาจารย์สุนันท์เหมือนจะพยายามระงับอารมณ์ แต่ตัวก่อเรื่องยังยิ้มหน้าระรื่น ก่อนหน้านี้อาจารย์สุนันท์ทำท่าสนใจชมพู่อยุ่ไม่น้อย จนใคร ก็สังเกตได้ แต่ไม่รู้ทำไม คงเพราะชมพูดดูแข็งกระด้างขึ้นมั้งเลย ทำให้อาจารย์เธอเลิกสนใจ

“ก็หนูกลัวอาจารย์ทำมิดีมิร้ายกับหนูนี่คะ เลยพาเพื่อนมาด้วย”

“เธอไม่มีอะไรจะทำหรือไง จีระนันท์ ถึงได้ตาม รัตนาภรณ์มานะ” อาจารย์สุนันท์หันมาเล่นงานฉัน

“เอ่อ คือ....”

“ยัยนี้อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นน่ะค่ะเลยขอตามมาด้วย หนูก็เลยพามา หนูว่าเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่านะคะ” ฉันจะคิดว่านี่คือ การแสดงความช่วยเหลือละกันนะยะชมพู่

“สอดรู้สอดเห็นมันไม่ค่อยดีนะ จีระนันท์”

อาจารย์ขา ไปด่าชมพู่เถอะค่ะหนูไม่อยากมาหรอกค่ะ แต่มันลากหนูมา

“แต่ก็เป็นการอยากรู้อยากเห็นอย่างมีมารยาทนี่คะ ที่ขอตามมาตรง ๆ ดีกว่าคนบางคนที่ไปแอบดูคนอื่นเค้า แบบนั้นเค้าเรียกไร้มารยาทอย่างรุนแรงใช่มั้ยคะ?”

เธอพูดเรื่องอะไรเนี๊ยะชมพู่ แอบดูใคร? แอบดูตอนไหน? อย่ามาชำเลืองมองฉันแบบนั้นสิ ฉันงงยะ

แต่ดูเหมือนชมพู่จะไม่สนใจหน้าตาที่มีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าไปหมด เธอหันกลับไปสบตากับอาจารย์สุนันท์ตรง ๆ โดยที่ไม่หลบสายตาเลย เธอเป็นคนผิดนะยะชมพู่

“เธอหมายถึงใครรัตนาภรณ์”

เสียงอาจารย์สุนันท์เริ่มแข็งกระด้างมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ชมพู่กลับนิ่งเฉยและยังคงสบตาอาจารย์อย่างท้าทาย ก่อนจะยิ้มจาง ๆ โอ้ย....ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองมันร้อน ๆ ยังไงไม่รู้เวลาเห็นชมพู่ยิ้ม

“ใครก็ได้ค่ะอาจารย์ ที่มีพฤติกรรมเช่นนั้น ว่าแต่....ก่อนที่หนูจะออกจากห้องมาอาจารย์กระซิบบอกหนูว่ายังไงนะคะ?” ชมพู่เว้นช่วงไปนิดหนึ่ง ใบหน้าชมพู่ยังแสดงความท้าทายต่ออาจารย์

“จะเล่าเรื่องนักเรียนชั้น ม.5ห้องคิง ที่แอบมีความสัมพันธ์กันในห้องอาบน้ำให้อาจารย์หลาย ๆ ท่านทราบใช่มั้ยคะ? เล่าให้ฟังหน่อยสิคะว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง? เพราะยังไงซะอาจารย์ก็เป็นคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด คงสามารถเล่าได้ละเอียดสินะคะว่าเห็นอะไรบ้าง?”

หา....เมื่อคืนตอนที่ชมพู่ผละออกห่างจากฉันแล้วบอกว่ามีคนเห็น คน ๆ นั้นคือ อาจารย์สุนันท์เหรอ? ตายแน่ ๆ

“นี่ รัตนาภรณ์ เธอหัดเกรงใจครูบ้างนะ”

“หนูก็เกรงใจอยู่นี่ไงคะ อาจารย์ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันชกคุณไปตั้งแต่ตอนที่เรียกฉันตื่นแล้วละ”

ชมพู่เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองกับอาจารย์อย่างรวดเร็ว ใบหน้าตอนนี้ดูไม่น่าไว้ใจเลยทั้งชมพู่และอาจารย์สุนันท์

“ไร้มารยาท ครูจะหักคะแนน จิตพิสัยเธอ 10 แต้ม”

“ตามสบายค่ะเพราะฉันมั่นใจว่า คณิต 5 ข้อ 10 คะแนนที่สอบวันนี้มันชดเชยได้”

“มั่นใจว่าได้เต็มงั้นเหรอ” อ.สุนันท์ย้อน

“ไม่มีรอยลบ และรอยขีดฆ่าในกระดาษคำตอบ เช็คชื่อตอนเข้าสอบ ส่งกระดาษคำตอบคนแรกของห้อง ถ้ากระดาษคำตอบไม่หายหรืออาจารย์ตาลายจนตรวจผิด ฉันเต็มแน่ค่ะ”

เหมือนอาจารย์สุนันท์จะจนกับการต่อปากต่อคำกับชมพู่ จึงได้แต่เงียบ แต่สายตายังจ้องอย่างดุเดือด

“ยังไงซะเธอก็อย่าทำกิริยาอย่างนี้กับครูอีก ส่วนเรื่องในห้องอาบน้ำ….”

“ใครในห้องอาบน้ำเหรอคะ? หนูชักอยากรู้แล้วสิ แต่ว่าคนมีการศึกษาและมารยาทอันดีงาม อย่างอาจารย์สุนันท์คงไม่เอ่ยชื่อสองคนนั่นหรอกใช่มั้ยคะ? โชคดีจังเลยนะคะที่อาจารย์ไม่ใช่คนปากโป้ง ไม่งั้นสองคนนั้นคงแย่ ต้องขอบคุณอาจารย์แทนสองคนนั้นด้วยนะคะ”

ชมพู่พูดชื่นชมอาจารย์สุนันท์ ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะคะ แต่มันฟังแทม่ง ๆ นิดหน่อย

“ครูก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าครูจะทนไม่เล่าได้หรือเปล่า ? คงต้องขึ้นกับตัวของเด็กสองคนนั้นด้วย เธอว่าไง รัตนาภรณ์??”

อาจารย์สุนันท์ยิ้มอย่างเป็นต่อ เอาไงละที่นี้ยัยชมพู่ เอ้....แต่ทำไมยัยนี้ถึงยังเอาแต่ยิ้มนิ่งอย่างนี้นะ

“งั้นก็สุดแต่อาจารย์จะเห็นควรเถอะค่ะ” =___=!!! หน้าฉัน

“เพราะการพูดเพื่อความสะใจของตัวเอง แต่ต้องแลกด้วยชื่อเสียงความปากไม่มีหูรูดกับจอมนินทาและพวกชอบแอบดูก็ตามใจเถอะค่ะ ฉันไม่มีความคิดเห็น” ชมพู่ยิ้มเหยียด เธอแน่มากชมพู่

“ออกไปได้แล้ว ครูหมดธุระกับเธอสองคนแล้ว”

“งั้นลาละค่ะ”

ฉันไหว้ลาอาจารย์แต่ยัยชมพู่กลับเดินลอยหน้าลอยตาออกห้องไปเฉย ๆ เฮ้อ....เธอสุดยอดจริง ๆ ชมพู่………………






....................จบตอนขอรับ..................

มาแล้วขอรับท่าน อ่านแล้วป็นไงบ้าง???

ถามไปงั้นแหละขอรับ....ไม่มีอะไรจะถาม......เรื่องของเรื่องจะบอกว่า

อ่านแล้วไม่เม้นต์แช่งขอรับ.....ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแช่งอะไร เอาเป็นว่าข้าน้อยแช่งขอรับ

ใครเม้นต์ ข้าน้อยรักมากมายขอรับ + จับจูบขอรับ (แล้วก็จะไม่มีใครเม้นต์เพราะกลัวถูกจูบขอรับ) พักนี้ทำไม ซา'เคียว มันหื่นงี้วะ



ปล. แอบเอามาลงตอนเช้าอย่างนี้ ป้าแอน ตกแท่นแน่ ๆ เอิ๊ก ๆ

ไม่เป็นไรนะป้าแอน ถ้าป้าตกแท่น ไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวซาจูบปลอบขวัญ

เอ้.....หรือป้าไม่ต้องการซาแล้ว.....เห็นดูดดื่มกับท่านเบสซะขนาดนั้น

สงสัยที่ตกแท่นคงเป็นซาแล้วละ ใคร ๆ ก็ไม่รัก ไม่สน



"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."


<ตอนที่ 4ตอนที่ 6>

Create Date : 22 กันยายน 2549		0 comments
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 23:09:41 น.
Counter : 1122 Pageviews.
Share Tweet