Bloggang.com : samurai_KYO : ~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 26

~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 26

Mibu sa’KYO talk…….......

มะเหมี่ยวล้มตัวลงนอนทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ปล่อยให้ภายในห้องนอนจมอยู่กับความเงียบ ก่อนที่จะมีเสียงลากเก้าอี้และตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของน้อยหน่าที่ก้าวขึ้นมานอนที่เตียงข้าง ๆ

มะเหมี่ยวหลับตาลงช้า ๆ พยายามไม่สนใจร่างของขิงที่นั่งอยู่ที่เตียงข้าง ๆ ของเขา เขารู้ดีว่ากำลังทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเจ็บปวดเพราะรักเขา........

.......ทำไมนะ? ขิงรักพู่ไม่พอเหรอคะ? พู่ถึงมองไม่เห็นความรู้สึกของขิงเลย.......

“อัพ”

อัพชะงักเท้าที่กำลังจะเดินมุ่งหน้าไปที่โรงยิม ฯ หันกลับมามองยังต้นเสียงที่ร้องเรียกเขา

“ว่าไงครับจอย? หายดีแล้วเหรอ ถึงได้ออกมาเดินอย่างนี้”

อัพถามจอย สิ่งที่เขาได้รับกลับมาก็คือ การพยักหน้า และรอยยิ้มหวาน

“ดีขึ้นเยอะมากเลยค่ะ......ขอบใจมากนะคะสำหรับยานวด แล้วก็.............ที่....ช่วยเช็ดตัว”

“เอ๋?????”

อัพขมวดคิ้วอย่างฉงนสงสัย....... ยานวดอะไร?? เช็ดตัวอะไร??

“ยาใช้ได้ผลดีมากเลยนะคะ.....วันนี้ไม่ค่อยปวดแล้ว อีกวันสองวันคงจะดีขึ้น”

ยิ่งจอยพูดมากเท่าไหร่ อัพก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นเท่านั้น ความสงสัยถูกแสดงออกมาทางสายตาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นจอยชูหลอดยานวดยี่ห้อหนึ่งขึ้นมา ดูยังไงมันก็ไม่ใช่ยานวดที่อยู่ในห้องพยาบาล ไม่มีแน่นอน ของแพง ๆ ขนาดนี้ อัพมีสีหน้าครุ่นคิดจนจอยเริ่มสงสัยกับอาการของเขา

“เป็นอะไรคะ?? เห็นทำหน้าสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...”

ก่อนที่อัพจะได้ตอบอะไรจอย สายตาของเขาก็ไปปะทะกับร่างของใครคนหนึ่งที่เดินมาทางตนเองและจอย ร่างโปร่งในชุดกีฬาบาส ฯ มีเสื้อวอร์มสีน้ำเงินคลุมตัว เขาไม่ได้มองมาทางทั้งสอง แต่อัพก็รู้ดีว่า เดี๋ยวมะเหมี่ยวก็ต้องเห็นเขาและจอย

“ปะ....ปล่าวหรอกครับ เดี๋ยวอัพต้องไปซ้อมแล้ว จอยจะไปที่ห้องกิจกรรมหรือเปล่า? เดี๋ยวไปรออัพที่นั่นก็ได้นะ....”

จอยขมวดคิ้วเล็กน้อย....ทุกครั้งอัพมักจะคะยั้นคะยอให้เธอไปนั่งดูเขาซ้อม แต่เธอก็ปฏิเสธทุกที เพราะเธอก็ต้องซ้อมวอลเล่ย์บอล แถมยังต้องเตรียมการเรื่องขบวนแห่บุพชาติอีก ที่สำคัญถ้าไปดูอัพซ้อม เธอก็ต้องเจอเค้าอีก คนที่เธอทั้งอยากอยู่ใกล้สุดชีวิต และอยากจะหลีกหนีสุดชีวิต

“ไม่ไปค่ะวันนี้ ไม่มีอะไรที่ห้องกิจกรรมค่ะ ตอนนี้วอลเลย์ก็ไม่ต้องซ้อม อีกสองสามวัน วันนี้ว่าจะไปดูอัพซ้อม ไม่เคยไปดูเลย”

จอยพูดพร้อมกับมองสบตาอัพอย่างซื่อ ๆ ไหน ๆ อัพก็เป็นคนที่เธอคบด้วย แล้วเขาคนนี้ก็ดูแลเธออย่างดี ทั้งเรื่องยานวด และเรื่องดูแลเธอตอนที่เธอไม่สบายเมื่อคืนอีก ทำไมเธอจะทำตัวให้เป็นคนรักที่ดีให้บ้างไม่ได้.......

อัพอยากจะกลั้นหายใจซะ ร่างของคู่กรณีเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แต่ร่างนั้นก็ยังไม่ได้มองมาทางเขา ยังคงก้มหน้าก้มตาเดินเรื่อย ๆ

“ตามใจครับ เบื่ออย่ามาว่ากันนะ”

อัพรับคำอย่างเสียไม่ได้......เมื่อทนสายตารบเร้าของอีกฝ่ายไม่ได้

“ไปเถอะครับ.....” ว่าแล้วอัพก็เดินจูงมือจอยไปยังโรงยิม ฯ

“ขอบใจนะคะ......ที่คอยดูแล.....”

“......................” อัพไม่ตอบ เขาแค่หันมายิ้ม ให้จอย ในสมองของเขาก็คิดออกอยู่แค่คนเดียว คนที่เข้ามายุ่งกับจอย........

............ไอ้พู่......................

มะเหมี่ยวมองร่างบางของจอยที่เดินกุมมืออยู่กับอัพมุ่งหน้าไปที่จุดหมายที่เดียวกับเขาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา..

...........เธอเป็นของฉัน...........

มะเหมี่ยวมองตามร่างของจอยจนทั้งสองเดินเข้ามาในโรงยิม ฯ และเขาก็ตามมาติด ๆ

จอยหย่อนกายลงนั่งที่ อัฒจรรย์ โดยมีอัพยืนอยู่ตรงหน้า ภายในมือของจอยยังมียานวดอยู่ มะเหมี่ยวที่เดินตามมาวางขวดน้ำไว้ไม่ไกลจากที่จอยนั่งเท่าไหร่ จะพูดให้ถูกเขาแทบจะเอาให้เธอถือให้เลยด้วยซ้ำ

จอยรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าใครเอาขวดน้ำมาวางไว้ข้าง ๆ เธอ ความเครียดเริ่มแทรกซึมเข้ามาในร่างกาย มะเหมี่ยวยังรักษาระยะห่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสัมผัสได้คือกระแสความไม่พอใจ และหวาดระแวงของอัพ

“อ้าว!!! จอยหายดีแล้วเหรอ??”

จี เพื่อนสมาชิกทีมบาสของมะเหมี่ยวทักจอยทำลายความอึดอัดเพียงเสี้ยววินาทีนั้น พร้อม ๆกับ เดินเข้ามา

“อื้อ.......ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ดีว่าเมื่อวานอัพไปดูแลน่ะค่ะ”

จีเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของจอย

.........เมื่อคืนอัพมานั่งเล่นที่ห้องของเรานี่น่า.. แล้วไปดูแลจอยได้ไง??...............

จีแสดงสีหน้าแปลกใจทันที เธอหันไม่สบตากับอัพ เขาหลบสายตาแสดงคำถามของจี ก้มมองที่พื้น

มะเหมี่ยวไม่ต้องพูดถึง..........เขาหันไปมองหน้าอัพทันที แต่อัพกลับไม่สบตากับเขา ความไม่พอใจพุ่งเข้ามาในใจของมะเหมี่ยว

เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ สายตาจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของอัพ แต่หูกลับฟังบทสนทนาระหว่างจอยกับจี

จอยพยายามจะสนทนากับจีให้มาก เพื่อที่จะได้ตัดความสับสนที่อยู่ในจิตใจ......

เพียงแค่เธอมาอยู่ใกล้ ๆ ฉันก็ว้าวุ่นใจได้ขนาดนี้แล้ว.......แล้วนี้ฉันจะตัดใจจากเธอได้หรือ

“แล้วขาเป็นไงบ้างคะ? ดีขึ้นยัง”

“โอเคมากเลยค่ะ ก็อัพอีกนั่นแหละที่เอายานวดไปให้ แถมยังนวดให้อีก”

เสียงของจอยที่เจื้อยแจ้วออกมานั้น เหมือนกับเธอไม่ได้คิดอะไร เหมือนกับเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แต่ใครจะรู้บ้าง ว่าตอนนี้เธออยากจะร้องไห้เสียเหลือเกิน

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจอย น้ำเสียงอ่อนหวานที่เอื้อนเอ่ยถึงคนอื่น กำลังกรีดหัวใจของมะเหมี่ยวช้า ๆ มันค่อย ๆ บาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเขาเป็นแผลลึก

“อ๊า......ยี่ห้อนี้ดีมากเลยนะเนี่ย เคยใช้ครั้งหนึ่ง ดีมาก ๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็แพงสุด ๆ เหมือนกัน จีไม่ค่อยซื้อมาใช้หรอก ถ้าการปวดกล้ามเนื้อไม่รุ่นแรงอะ.....อัพ นายซื้อมาใช้ตั้งแต่ตอนไหนอะ คราวที่แล้วยังเห็นใช้อีกยี่ห้อหนึ่งอยู่เลย”

จีถามอย่างพาซื่อ แต่ก็เล่นเอาสะอึก เขาแค่หันมายิ้มกับจีเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปที่เดิม แต่ก็ต้องเจอกับสายตาของมะเหมี่ยวที่จ้องมองอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มแบบที่เขาเกลียดที่สุด....

“บังเอิญจังเลยนะ......รู้สึกว่านายจะใช้ยานวดยี่ห้อเดียวกับฉันว่ะ....”

มะเหมี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงปนเยาะ อัพรู้สึกหน้าชาไปชั่วขณะ จี กับจอยหันมาสนใจกับคนทั้งคู่ พร้อม ๆ กับที่มองยานวดหลอดแบบเดียวกับที่จอยมี แต่ตอนนี้ มันมีอีกหลอดในมือของมะเหมี่ยว

จีพอจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ เธอมองมะเหมี่ยวที่ยื่นสบตากับอัพอยู่ ก่อนจะหันไปมองจอยที่นั่งมองหลอดยาอย่างอึ้ง ๆ

......เขาจริง ๆ นะเหรอเมื่อคืน......

จอยเหม่อมองหลอดยาที่อยู่ในมือเรียวสวยของมะเหมี่ยว เหตุการณ์เลือนรางที่เธอคิดว่าเป็นความฝันกลับเข้ามาในความทรงจำ เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะคิดว่า เรื่องระหว่างเธอกับเขาเป็นเพียงความฝัน แต่ตอนนี้ความพยายามเหล่านั่นเริ่มสั่นคลอน

“ฉันไปซ้อมก่อนละนะ......”

มะเหมี่ยววางหลอดยาไว้ข้าง ๆ จอย จอยไม่ทันได้รู้ตัวเพราะมั่วแต่เหม่อ จึงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเสียงของมะเหมี่ยวเอ่ยกับเธอ

“นวดยาบ่อย ๆ นะ คนที่รักเธอเขาอุตส่าห์เอามาให้ เขาจะได้ดีใจที่เห็นเธอหายดี”

พูดจบ มะเหมี่ยวก็เดินตัวปลิวไป จีเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวออกมาด้วยปล่อยให้อัพและจอยอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดเพียงลำพัง

“เอ่อ....................”

“จอยว่า......จอยไปพักดีกว่านะ จะได้หายเร็ว ๆ อัพก็ตั้งใจซ้อมนะคะ....”

ว่าแล้วจอยก็ลุกเดินจากไปทันที ปล่อยให้อัพมองตามด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

“จอย...ขิงขอคุยด้วยได้มั้ย?” จอยหันมาทางขิงที่เรียกเธอไว้

“ได้สิ มีอะไรเหรอ?” จอยเดินมาหาขิง

“ยุ่งอยู่หรือเปล่า??”

ขิงถามจอยอย่างนึกเกรงใจ เมื่อนึกได้ว่า จอยน่าจะทำธุระอะไรอยู่

“ไม่หรอก ไปคุยที่ระเบียงมั้ย? ในนี้ร้อน”

ขิงพยักหน้าตามคำชวนของจอย ทั้งสองเดินมาที่ระเบียงทางเดิน

“มีอะไรเหรอขิง?”

จอยถาม แต่ขิงกลับเงียบ เธอก้มหน้าก้มตาตลอด เธอไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี

“มีอะไรหรือเปล่า?”

จอยถามย้ำ เธอรู้สึกกังวลมากขึ้น หรือว่าเรื่องที่เธอกลัวมันจะเกิดขึ้นแล้ว

.........หรือว่าชมพู่บอกเลิกขิง แต่ก็ไม่เห็นมีใครพูดอะไรนี่นา ถ้านายนั่นเลิกกับขิงต้องมีคนพูดถึงบ้างแหละ........แล้วขิงเป็นอะไร???

จอยเริ่มคิดมาก เธอเหมือนวัวสันหลังหวะ กลัวว่าจะถูกจับได้เรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับชมพู่

“จอย.....” ขิงเรียกชื่อเธอเบา ๆ จอยเองนิ่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“ว่าไง?”

“อย่าแย่งชมพู่ไปจากขิงเลยนะ”

จอยนิ่งอึ้ง เมื่อจบประโยคของขิง ขิงไม่ได้สบตากับจอย เธอได้แต่ก้มหน้า น้ำตาที่เอ่อคลอมันค่อย ๆ หยดลงพื้นเงียบ ๆ

....ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแฟนของตัวเองคิดยังไงกับจอย เธอรู้อยู่เต็มอก แต่เมื่อจะให้เธอสูญเสียคนรักไปจริง ๆ เธอก็ทำใจไม่ได้

“ขอร้องนะจอย....ขิงรู้ว่าจอยกับชมพู่คิดยังไงต่อกัน แต่อย่าแย่งเขาไปจากขิงเลยนะ”

ขิงหันมาสบตากับจอยที่มีใบหน้าซีดเผือดอยู่

“ขิงรักเขา รักมากจริง ๆ จอยจะให้ขิงทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเอาเขาไปเลยนะ”

ขิงจับแขนจอยเขย่าเบา ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม จอยรีบปรับสีหน้าก่อนจะพูดออกมา

“ขิง...จอยจะทำอย่างนั้นได้ยังไง จอยไม่ได้คิดอะไรกับชมพู่นะ แล้ว....แล้วจอยก็คบกับอัพด้วย จอยไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

จอยฝืนยิ้มออกมาให้กับขิง แม้ในใจของเธอจะเจ็บปวดมากมายก็ตาม

“จอย....จอยบอกขิงทีว่าจอยไม่ได้รักชมพู่ บอกขิงที”

ขิงยังมองสบตาจอย การกระทำของเธอดูเหมือนจะเห็นแก่ตัว แต่สำหรับขิงเธอไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว

“จอย.......ไม่”

จอยพยายามพูดคำว่า “ไม่รัก” ออกมา แต่เหมือนมีอะไรมาจุกคอจนเธอเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

“ว่าไงจอย”

ขิงเร่งเร้า เธออยากแน่ใจ แม้มันมันจะไม่ได้ช่วยให้ชมพู่รักเธอ แต่เธอก็ยังอยากให้คนตรงหน้าพูดออกมาอยู่ดี

“จอยไม่ได้......ไม่ได้.....................ไม่ได้......รักชม....พู่”

จอยแทบจะหมดแรงเมื่อพูดประโยคนี้ออกมา เธอหลับตาลง

“จอยจะไม่คบกับชมพู่ใช่ไหม??”

ขิงถามย้ำอีก จอยไม่ตอบ เธอเพียงแต่พยักหน้าช้า ๆ ขิงกอดเธอไว้

“ขอบใจนะจอย ขอบใจมากนะ........”

“อืม....ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกันนี่” จอยยิ้มฝืด ๆ พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วจอยกลับไปที่ห้องก่อนนะ........มันง่วง ๆ ”

“จ๊ะ”

ขิงปล่อยจอยให้เดินกลับไปที่ห้องพัก แผ่นหลังของจอยดูโศกเศร้าเหลือเกิน ขิงรู้ดีว่าที่จอยบอกไม่ได้รักชมพู่นั้น จอยโกหก เธอดูออก ใจของจอยเทให้ชมพู่หมดแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากเสียคนที่เธอรักเหมือนกัน

“ขอโทษนะจอย....ขิงรักเขาไม่น้อยกว่าจอยเหมือนกัน”

ขิงพึมพำเบา ๆ เธอก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าจอย แต่เธอก็ต้องทำ....เธอรักเขาเหลือเกิน...แม้เขาจะไม่ได้รักเธอก็ตาม

“ดีแล้วละขิง เรื่องแบบนี้ยอมกันง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ.......”

เสียงของน้อยหน่าดังขึ้นไม่ดังมากนัก ขิงหันไปพยักหน้ากับเพื่อน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินกลับห้องพัก เธอไม่มีทางรู้เลยว่าตัวเองกลายเป็นเป้านิ่งให้กับน้อยหน่า......

น้อยหน่ามองตามแผ่นหลังของเพื่อนตัวเอง ก่อนจะเผยรอยยิ้มสะใจออกมา...........

“ไม่เสียแรงที่ฉันเกลี้ยกล่อม ขอบใจมากขิงที่ช่วยกำจัดก้างให้ รายต่อไปก็เธอนั่นแหละ...... ชมพู่ต้องเป็นของฉัน.....”

^

^

^

^

...........วันหยุดนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ยคะ? คุณเจ้านาย....................ยัยเบ๊

มะเหมี่ยวเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อได้อ่านข้อความที่มาจากเบอร์ของจอย......

“อะไรของยัยนี่นะ”

มะเหมี่ยวพึมพำเบา ๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบตกลงกลับไป และวางมือถือลงกับโต๊ะเขียนหนังสือ

“อ่าว!! พู่!!! ยังไม่อาบน้ำเหรอจ๊ะ?”

มะเหมี่ยวหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้กับน้อยหน่า

“เพิ่งซ้อมเสร็จนะค่ะ ว่าจะไปอยู่พอดี แล้ว...................ขิงไปไหนคะ??”

“ขิงอยู่ที่ห้องพีค่ะ”

“อืมมมม....”

มะเหมี่ยวไม่พูดอะไรอีก ลุกเดินมาหยิบของที่อยู่ที่เตียงที่เตรียมสำหรับอาบน้ำก่อนจะตั้งท่าเดินออกจากห้อง

“พู่.....”

มะเหมี่ยวชะงักเท้า ก่อนจะหันกลับมามองน้อยหน่าที่นั่งห้อยขาอยู่ที่เตียง เขาไม่มีคำพูดหลุดออกมา มีเพียงการเลิกคิ้วเป็นคำถามให้น้อยหน่าเท่านั้น.....มันเป็นท่าทางประจำของเขาซึ่งน้อยหน่าก็หลงไหลท่าทางแบบนี้ยิ่งนัก

“คือ..............วันหยุดนี้ พู่กลับบ้านมั้ย??”

“กลับค่ะ.....มีอะไรเหรอ??”

น้อยหน่าหลุบตาลงมองที่ปลายเท้าของตนเอง ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ได้เห็นสายตาที่แสนจะเย็นชาของมะเหมี่ยวที่มองมายังเธอ ก่อนจะปรับให้เป็นปรกติเมื่อน้อยหน่าเงยหน้าขึ้นมา

“หน่าว่าจะชวนไปเดินเที่ยวน่ะ.....ว่างมั้ย??? อาทิตย์นี้........ขิงไม่กลับบ้านนะ”

มะเหมี่ยวยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย...... น้อยหน่ามองรอยยิ้มนั้นอย่างชื่นชอบ ไม่ใส่ใจจะปกปิดความพึงพอใจไว้เลย เธอไม่มีทางรู้เลยว่า นั้นคือร้อยยิ้มที่แสดงถึงความเย้ยหยันในความลุ่มหลงของเธอเอง

“คงไม่ได้หรอก.....มีนัดกับคนสำคัญแล้วนะค่ะ ไปอาบน้ำก่อนนะ...”

พูดจบมะเหมี่ยวก็หมุนตัวเดินออกจากห้องมาอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจว่าน้อยหน่าจะมีท่าทีขัดใจขนาดไหนกับคำปฏิเสธของเขา การกระทำของน้อยหน่าทำให้มะเหมี่ยวนึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามมา เขามองทางเดินข้างหน้านิ่ง ๆ แม้จะดูว่าเป็นเรื่องวุ่นวายมากแค่ไหน แต่มะเหมี่ยวก็ไม่ใส่ใจอะไรกับเรื่องของน้อยหน่านอกจากความรู้สึก...............

“ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเลยท่าจะดี.......ปล่อยไว้ก็น่ารำคาญ”

“ขิง....น้อยหน่ามีอะไรจะบอก”

ขิงหันมาทางต้นเสียง น้อยหน่ากำลังจ้องมาทางเธอ จนเธออดแปลกใจอะไรไม่ได้

“หืม??? ว่าไงคะ???”

“เฮ่อออ.... ทำไมขิงถึงช้าต้วมเตี้ยมอย่างนี้นี่นะ...”

ขิงขมวดคิ้วอย่างฉงนสนเท่ไม่เข้าใจกับวาจาของน้อยหน่า

“เรื่องอะไรเหรอคะ?”

น้อยหน่าถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่มุ่ยหน้าไปทางมือถือของมะเหมี่ยวที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ

“ทำไมเหรอ??”

“โอ้ย!!! ขิง ทำไมไม่ได้ดังใจเลยนะ ขิงไม่รู้หรือไง ว่ายัยจอยนะ ส่งข้อความนัดชมพู่ออกไปเที่ยวอาทิตย์นี้นะ”

ขิงยังงงหนักขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่น้อยหน่าพูด ก่อนที่เธอจะมานั่งบนเตียงของน้อยหน่าด้วย

“พูดเป็นเล่น จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?? ขิงคุยกับจอยเรื่องชมพู่แล้วนี่นา.....แล้ว.......”

“เป็นได้ไม่ได้ก็เป็นไปแล้ว.....ตอนนี้นะยัยนั่นนะส่งข้อความมานัดชมพู่ออกไปเที่ยววันหยุดนี้จริง ๆ”

“แล้วน้อยหน่ารู้ได้ไง???”

ขิงถามกลับน้อยหน่ามา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เธอคิดว่าต้องเกิดขึ้นแน่นอน ดังนั้นสิ่งที่เธอตอบกับขิงจึงเป็นคำตอบที่เธอเตรียมไว้แล้ว

“หน่า รู้นะว่ามันเป็นเรื่องที่เสียมารยาท แต่....ขิงเข้าใจใช่มั้ยว่าหน่าเป็นห่วงขิง ไม่อยากให้ขิงเสียพู่ไป ตอนที่หน่าเข้ามาในห้อง หน่าเห็นพู่พิมพ์ข้อความอะไรสักอย่าง หน้าตาดีอกดีใจ เลยสงสัย พอเขาออกไปเลยเปิดดู ถึงได้รู้ไงคะ........ขิงจะยอมเหรอให้พู่ไปกับจอย แล้วตัวเองก็ต้องมานั่งเจ็บปวดอยู่คนเดียว”

“แต่........ขิงอยากให้พู่มีความสุขนะคะ ขนาดเราพูดขนาดนั้นแล้ว ถ้าเขาสองคนจะรักกัน ขิง........ขิงคง.....”

เหมือนน้อยหน่าจะรู้ว่า ขิงกำลังคิดและจะทำอะไร เธอจึงรีบพูดดักไว้ เธอต้องใช้ขิงแยกมะเหมี่ยวและจอยออกจากกัน

“ไม่ได้นะคะขิง!!!.....”

ขิงถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่แทบจะกลายเป็นตะโกนใส่เธอ เธอมองน้อยหน่าด้วยสายตาที่ค่อนข้างจะตกใจ

“เอ่อ..............ขิง......ขิงก็รักพู่นี่คะ และตอนนี้ขิงก็มีสิทธิ์เต็มที่ในตัวของพู่ เพราะขิงเป็นแฟนของพู่นะคะ ขิงจะยอมให้ยัยนั่นแย่งของของเราไปได้ยังไง ขิงมาก่อนนะคะ”

“แต่พู่รักจอยนะคะ”

“แต่ขิงเป็นแฟนของพู่ค่ะ”

ขิงก้มหน้านิ่งเมื่อน้อยหน่าพูดแบบนี้ มีหรือเธอจะไม่อยากให้คน ๆ นั้นเป็นของเธอแค่คนเดียว แต่เมื่อเขาไม่ต้องการให้เธอเป็นเจ้าของ เธอจะดื้อดึงไปเพื่ออะไร???

“นะคะ เชื่อหน่าเถอะ ถ้าเรากันจอยออกไปได้ เดี๋ยวเขาก็จะเป็นของขิง”

ขิงมองสบตากับน้อยหน่า เธอไม่มั่นใจเอาซะเลยว่าจะทำได้ ชมพู่คนที่เธอเคยรู้จักไม่เหมือนกับคนที่เธอคบอยู่ ดูต่างกันมากจนเธอคิดว่าเป็นคนละคนกัน แล้วเธอจะเอาชนะได้งั้นหรือ

“งั้นนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ขิงจะทำแล้วนะคะ ถ้าเขาสองคนยังมีอะไรกันอยู่ ขิงจะถอยออกมาเองนะคะ”

“อืมมมม....โอเค”

......นี่ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายของเธอเหมือนกันขิง ฉันจะทำให้เธอกระเด็นออกจากชีวิตของพู่เอง......

>>>>>>>>>>>>>>>>>จบตอนขอรับ<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

มาแล้ว ๆ มาแบบสั้น ๆ ขอรับ

ตอนนี้น้อยหน่าก็ทำตัวน่ารักเกิ๊น....อิอิ

ว่าแล้วก็ชิ่งดีกว่า......

เม้นต์กันเยอะ ๆ น้า.........

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

< ตอนที่ 25

ตอนที่ 27 >

Create Date : 17 พฤษภาคม 2550

Last Update : 2 กันยายน 2550 23:12:51 น.

0 comments

Counter : 964 Pageviews.