~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 25

Mibu Sa’Kyo talk…………………


มะเหมี่ยวนั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอนของตัวเองในมือถือเงินเหรียญสองเหรียญถูกันไปมา สายตาจดจ้องไปที่ผนังห้อง โทรศัพท์มือถือพร้อมชุดหูฟังกำลังถูกใช้งาน...............

(ไอ้คุณชายเหมี่ยว......ตังค์โทรศัพท์แกเยอะนักเหรอไง??? ถึงได้โทรมาเงียบเนี่ย!!!)

เสียงกวน ๆ ของปลายสายไม่ได้ทำให้มะเหมี่ยวขยับเขยื้อนอะไร ไม่แม้แต่จะขยับปากเถียง เขาโทรไปหาพริก เมื่อราว 20 นาทีที่ผ่านมา แต่เขาพูดยังไม่ถึง 3 ประโยคเลย

“.....................................”

(เอ่อ.................ตามใจแก)

พริกรู้ดีว่า ถ้ามะเหมี่ยวอยู่ในอารมณ์นี้ ถามให้ตายกันไปข้างหนึ่งก็ไม่มีทางที่จะปริปากพูดอะไรออกมา ดังนั้น ต่างคนต่างเงียบนั้นย่อมดีที่สุด รอให้มะเหมี่ยวพูดออกมาดีกว่า

พริกเอาชุดหูฟังออกมาใช้ เพื่อนที่เขาจะได้หยิบจับอะไรได้สะดวก เขากำลังทบทวนสูตรการคำนวณของวิชาดาราศาสตร์อยู่

“พริก.......”

(ว่ามา)

“ชมพู่สบายดีไหม?......”

พริกวางปากกาที่เพิ่งหยิบขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาส่ายหน้าช้า ๆ เหลือบตาไปมองร่างบางของชมพู่ที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม

(สบายดี............ แกคงไม่ได้โทรมาเงียบเป็นชั่วโมง เพื่อที่จะถามว่าน้องฝาแฝดแกสบายดีหรอกใช่มั้ย?)

“..............................”

เงียบ.......พริกรู้สึกหงุดหงิดกับอาการของมะเหมี่ยว เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เพื่อนของเขาไปอยู่ที่โรงเรียนของคนรัก แต่เท่าที่ดูสถานการณ์แล้ว คงไม่ดีเท่าไรนัก

(O.K. ไม่เป็นไร อยากเงียบก็เงียบ อยากพูดอะไรก็พูดออกมาละกัน)

พริกพูดจบก็จับปากกาขึ้นมาอีกครั้ง หวังว่าเขาคงไม่ต้องวางมันลงอีกครั้งหรอก.............มั้ง

“พริก..............”

.......เจริญเลยว่ะ.......

(ว่ามาเลย......)

“..........ช่างเถอะ.....ฉันจะวางละ ดูแลพู่ด้วย”

มะเหมี่ยวพูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่พริกไม่ได้อยู่ในอารมณ์ราบเรียบด้วย เขาหงุดหงิด ที่จะทบทวนบทเรียน แต่เพื่อนก็โทรมาเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ เขาเป็นห่วงเพื่อน ตอนนี้เพื่อนรักของเขาดูแย่ ๆ

(ไอ้เหมี่ยว.............เลิกทำนิสัยอย่างนี้ได้แล้ว มีอะไรก็ว่ามา อย่ามาปัญญาอ่อน ไร้สาระมาก ๆ ฉันตามไปกระทืบแกที่โรงเรียนจริง ๆ )

พริกเค้นเสียงพูดออกมา เขาไม่อยากโวยวายเสียงดัง ไม่อยากให้ชมพู่ตื่นขึ้นมา เขาอยากให้เธอพักผ่อน

“......ก็มันไม่มีอะไร”

(หุบปากไปเลย......ฉันไม่อยากคิดในแง่ที่ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดกับแกหรอกนะ แต่ให้ตายเถอะ.....เรื่องผู้หญิง????)

“......................”

มะเหมี่ยวไม่ตอบพริก แต่การที่เขาเงียบนั่นแหละคือคำตอบที่ให้พริก พริกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

(เล่ามาสิ.......ฉันจะฟัง)

“...............................มันก็แค่.........”

มะเหมี่ยวเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้พริกฟัง ด้วยเสียงที่ราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ แต่พริกที่กำลังฟังอยู่นั้นเขารับรู้ได้ดี ว่าเสียงแบบนี้แหละ ที่จะเป็นต้นเหตุของความตึงเครียดต่าง ๆ

“........มันก็แค่นี้แหละ ไม่มีอะไร”

(แกจะเอายังไงละเหมี่ยว?)

“ยังนึกไม่ออก”

(ฉันไม่เชื่อ..........ฉันได้ยินเสียงเหรียญ แกคิดจะทำอะไรหรือเปล่า?)

พริกถามอย่างรู้ทันเพื่อนรัก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามะเหมี่ยวเป็นคนยังไง คนอย่างมะเหมี่ยวไม่มีทางยอมอะไรง่าย ๆ

“......................”

มะเหมี่ยวไม่ตอบ พริกยิ้มที่มุมปาก มีเสียง “หึ” ดังออกมาเบา ๆ

(แกจะบอกฉันว่า แกยอมง่าย ๆ หรือไงวะเหมี่ยว.........)

“ไม่มีทาง......”

มะเหมี่ยวพูดสวนออกมาทันที เขาโยนเหรียญทั้งสองขึ้น พริกได้ยินเสียงเหรียญกระทบกัน และนั่นก็คือสัญญาณบอกกับพริกว่ามะเหมี่ยวตัดสินใจอะไรบ้างอย่างได้แล้ว

“ฉันบอกไปแล้ว ยัยนั้นเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่มีทางที่จะเป็นของใคร....ใครที่คิดจะแย่ง....มันจะสะกดคำว่า นรก ได้คล่องเลยทีเดียว”

(ตามใจ..............จะให้ช่วยอะไรก็บอกละกันนะ)

“ช่วยดูแลพู่ให้ดีก็พอ...........ฉันมีอะไรต้องทำนิดหน่อยนะ แค่นี้ก่อนละกัน บาย......”


(โชคดี.....บาย)

พริกกดวางโทรศัพท์มือถือ แล้วลุกขึ้นมานั่งลงกับพื้น ใบหน้าเขาอยู่ห่างจากชมพู่เล็กน้อย เขายิ้มบาง ๆ กับใบหน้าที่หลับใหลนั้น

“พี่เธอนะกำลังแย่เลยนะพู่ แต่....คงไม่เป็นไร เจ้านั้นมีทางออกเสมอ.......ฝันดีนะคนดี”

พริกจูบที่หน้าผากมนของชมพู่เบา ๆ แล้วก็เดินมาที่โต๊ะเขียนหนังสือ เริ่มต้นสนใจกับบทเรียนอีกครั้ง เขาไม่ได้ขยันเรียนอะไรหรอก เพียงแต่ไม่อยากฟุ้งซ่านมาก ๆ เวลาที่อยู่ใกล้ ๆ ผู้หญิงคนนี้ทีไรใจอดหวั่นไหวไม่ได้ทุกที ยิ่งต้องอยู่กันสองคนอย่างนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่

“เฮ้ออออออออ.......ได้เครียดตายกันพอดี...ไอ้พริกเอ้ย!!!”

พริกพูดพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเอง ก่อนที่จะสนใจกับบทเรียนต่อ.......

มะเหมี่ยวเดินมาหยุดที่ห้องห้องของจอย เขาเคาะประตูห้องของจอยสองสามที ไม่นานประตูห้องก็เปิด ใบหน้าขาวซีดของเพื่อนเมทร่วมห้องของจอยเป็นคนเปิดประตู

“ฉันมาเยี่ยมจอย”

เธอพยักหน้าน้อย ๆ หลีกทางให้มะเหมี่ยวเดินเข้ามา.......

“จอยหลับอยู่นะ คงเพลีย เหมือนมีไข้ด้วย พู่มาก็ดี เดี๋ยวเราจะไปอาบน้ำก่อนช่วยอยู่ดูแลจอยแทนแป๊บหนึ่งได้มั้ย?”

“ได้สิ ตามสบาย เดี๋ยวเราดูจอยเอง”

มะเหมี่ยวยิ้มหวาน และหันมาสนใจกับร่างของจอยที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มะเหมี่ยวใช้หางตามองร่างท้วม เพื่อนเมทของจอยที่เดินออกจากห้องไป มะเหมี่ยวเดินมาล็อคห้อง และเดินกลับมาที่เตียงนอนของจอย

มะเหมี่ยวนั่งลงที่ขอบเตียงที่มีร่างของจอยนอนหลับสนิท ร่างบางของเธอดูนอนไม่สบายนัก ที่หน้าผากและขมับ มีเหงื่อผุดขึ้นมาให้เห็น เขาหยิบเอาผ้าที่อยู่ในกะละมังเล็ก ๆ ขึ้นมาบิดจนหมาด แล้วเอามาเช็ดใบหน้าตามตัวของเธออย่างแผ่วเบา

ทุกสัมผัสที่มะเหมี่ยวกระทำอยู่ เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แผ่วเบา ถะนุถนอม ความเย็นค่อย ๆ ซึมซาบเข้าไปในผิวหนังของจอย มันพอจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“อืมมม..........ใครเหรอ......”

เสียงงึมงำของจอยทำให้มะเหมี่ยวเหลือบตาขึ้นไปมองใบหน้าสวยของเธอ ผิวแก้มมีสีแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่ ไม่มีวี่แววว่าจะลืมขึ้นมาดูว่า คนที่เช็ดตัวให้เธอคือใคร

มะเหมี่ยวยิ้มอ่อนโยน แกมเอ็นดูร่างบางนั้น ก่อนจะหลุบตาลงมามองมือที่กำลังทำหน้าที่เช็ดตัวให้เธออยู่ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเขา มะเหมี่ยวรู้สึกดีที่ได้ดูแลจอยอย่างนี้ ในช่วงเวลาที่ไม่มีคนอื่น ๆ เข้ามาวุ่นวาย เขารู้สึกถึงความยินดี ที่ได้มีกันและกัน ระหว่างเขาและจอย

มะเหมี่ยววางผ้าไว้ที่เดิม ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ กับร่างของจอยที่ยังคงหลับสนิทอยู่.... นิ้วสวยของเขาเกลี่ยผมที่ติดบนใบหน้าของเธอออกช้า ๆ ก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามคิ้วสวยได้รูป เปลือกตาที่ปิดสนิท แก้มเนียนสีแดงเรื่อ มาจนถึงริมฝีปากสวยสีชมพูอ่อนนั้นอย่างรักใคร่

เขาแตะนิ้วที่ริมฝีปากนั้นเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ และจรดริมฝีปากแตะกับเรียวปากสวยของจอยอย่างแผ่วเบา

เขาจูบไล้ริมฝีปากนั้น ขบเม้มหยอกล้อเบา ๆ อยากให้เธอสัมผัสความอ่อนโยนนี้ตอนที่ไม่หลับใหล มะเหมี่ยว พรมจูบที่พวงแก้มของเธอ

“ฮื้อ........ใครนะ” มะเหมี่ยวยิ้ม ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างใบหูของจอย

“แล้วเธอคิดว่าใครละ?”

เสียงของมะเหมี่ยวดูจะบางเบาเหลือเกินสำหรับจอยที่แทบจะไม่เหลือสติสัมปชัญญะ สำหรับเธอ การที่มะเหมี่ยวจะมาอยู่ใกล้ ๆ มาพูดจาอ่อนโยนเช่นนี้ ดูจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อเหลือเกิน หรือตอนนี้เธอฝันไป.......

........ต้องเป็นความฝันแน่ ๆ ไม่อย่างนั้น เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาต้องอยู่กับคนรักของเขาสิ.......

จอยพยายามคิดด้วยสติที่เลือนลางเหลือเกิน แต่ภาพที่ลอยเข้ามาในความคิดของเธอก็มีเพียงใบหน้าหวานของเขา

“ชม...พู่”

ริมฝีปากบางของจอยขยับพูดเบา ๆ มะเหมี่ยวยิ้มสวย เขารู้อยู่แล้วว่าในใจของเธอมีแต่เขา ไม่มีที่สำหรับอีกคน หรือใคร ๆ คนอื่นอีกแน่ ๆ แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือ ทำไม เธอคนนี้ถึงคิดจะเดินจากเขาไป

“ใช่.......ฉันเอง แต่จะเรียกให้ถูก เรียกฉันว่า....เหมี่ยว....สิ”

จอยที่เหมือนว่าจะรู้สึกตัว แต่ความจริงแล้วเธอแทบไม่มีสติสัมปชัญญะเลย เธอขยับริมฝีปากเบา ๆ แต่คนที่นิ่งรอฟังอยู่นั้น ยิ้มออกมาอย่างดีอกดีใจ เมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาของจอย

“............ฉันรัก........เธอนะ............เหมี่ยว”

“ฉันก็รักเธอนะ”

มะเหมี่ยวจูบเปลือกตาของเธอเบา ๆ ก่อนที่จะเคลื่อนกายออกห่างออกมา เขาล้วงเอายานวดที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมา อภินันทนาการจากเจ๊เจี๊ยบอีกแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากเลย กับการที่จะให้เจ๊เจี๊ยบ หาซื้อยานวดกล้ามเนื้อที่มีคุณภาพที่ดีที่สุด และนำเอามาให้เขาได้อย่างรวดเร็ว

ปลายนิ้วของมะเหมี่ยวลูบไล้ ไปตามน่องสวยของเธอ เขาเคล้นคลึงเบา ๆ ให้ยาที่ทาได้ซึมซับเข้าไปในผิวเนื้อของเธอ ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล้ว........

รอยยิ้มจาง ๆ ระบายอยู่บนใบหน้าของมะเหมี่ยว ความรู้สึกมากมายที่มีให้กับเจ้าของร่างบางนี้ มีมากกว่าที่ใคร ๆ คิดเสียอีก แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าความรู้สึกที่มีให้จอยจะมากมายเพียงนี้ ทุกอย่างสำหรับเขา ดูจะรวดเร็วไปหมด รักผู้หญิงคนนี้ได้อย่างรวดเร็ว และกำลังเจ็บปวดกับการกระทำของเธออย่างไม่น่าเชื่อ

มะเหมี่ยวนั่งเฝ้าจอยอีกพักหนึ่ง จนเพื่อนเมทของจอยกลับเข้ามาในห้อง เขาจึงกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง แน่นอนว่า ขิงและน้อยหน่าอยู่ในห้องนั้นแล้ว..............


< ตอนที่ 24ตอนที่ 26 >

Create Date : 05 เมษายน 2550		0 comments
Last Update : 17 พฤษภาคม 2550 15:28:36 น.
Counter : 945 Pageviews.
Share Tweet