ความทรงจำ

เช้านี้มีนเข้าไดอารี่ไม่ได้ค่ะ เลยต้องวนกลับมาหา
มิตรที่ไม่เคยเข้าไม่ได้ ในช่วงคับขันแบบบล็อกแก๊งค์
ไม่รู้ว่าเป็นที่แถวๆ มีนหรือว่าเป็นที่ไดอารี่
หากเป็นที่ไดอารี่ ไม่ดีเลย
เพราะเมื่อวานมีนเขียนอะไรสนุกๆ ไว้หลายหน้า
คิดว่าพี่อ่านแล้วคงยิ้มหรือหัวเราะได้มากกว่าเดิม
ระหว่างวันที่งานยุ่งๆน่ะดิ เนอะ เฮ่อ จะเป็น
นานเท่าไหร่เนี่ย ไม่ได้เก็บไว้ด้วยเพราะว่า
พิมพ์ตรง ..อย่างนี้ทุกทีเลยอ่ะ เนอะ


อย่างที่เคยบอกเสมอ ตัวหนังสือ รูปภาพ
หรือเรื่องราวเดิมๆที่บังเอิญเจอแบบไม่ได้ตั้งใจ
ยิ่งเป็นอีเมล์เก่าหรือเรื่องเก่าๆ
ที่คุยกันเหมือนทะเลาะกันแบบนั้นยิ่งอ่านยิ่งสนุก
และอย่างที่บอก มีนหยุดเก็บ ๕๕
ไม่คิดเหมือนกันว่าเวลาผ่านไปเอามาอ่านแล้ว
ยังสนุกหรือหัวเราะได้ นี่อารมณ์คล้ายอ่านจดหมายเก่า
เลยน่ะคะ อาจจะเพราะมีนเริ่มไปคล้ายกับพี่
ตรงที่พี่เคยถามว่าเก็บไว้ทำไมน่ะ..เลยคิดเหมือนกัน
ว่าตัวเอง เก็บทำไมน่ะ ๕๕๕๕

มีนเคยชอบเก็บอะไรแบบนี้มานาน
เก็บไปเรื่อยและบางทีใส่แผ่นซีดีโน้นนี้ไว้
แต่ไม่มีเวลาค้น รื้อ หรือเปิดออกมาดูเท่าไหร่
นอกจากคิดอะไรเพลินๆ ทำอะไรเพลินๆ จึงรื้อมาเปิด
รื้อมาทำ จะว่าปีหนึ่งเอามาเปิดเล่นหรือเปล่าน่ะ ^^

เวลาอ่านๆ บทสนทนาระหว่างพี่กับมีนตอนแรก
มีนนึกภาพตัวเองออกเลยว่าต้องวิ่งจากชั้นบน
ไม่ใช่บนธรรมดา ห้องนอนมีนอยู่ชั้นห้า เป็นงัยล่ะ
แล้วต้องวิ่งลงมาหาคอมพิวเตอร์ที่อยู่ชั้นล่าง
เพราะแต่ก่อนมีนไม่ชอบเอาคอมไว้ในห้องนอน
และแม่ขอ อาจจะเพราะ

แม่คงอยากทราบว่านั่งคุยยังไง อะไร ถึงเวลาไหน
มีบางวันที่ พี่ส่งแมสเสจมาว่าทำไรอยู่ อยู่ไหน
ทำไมไม่ออนไลน์และมีนเคยตอบว่า อยู่ในห้องนอน
เล่นเอาอีกข้างคงจะมุ่ยไปนิด ว่าแล้วมันทำไมไม่ออนฟ่ะ ๕๕

คงตอบได้ในตอนนั้นว่าขี้เกียจลงบันได ขี้เกียจเปิดคอม
และขี้เกียจอีกหลายอย่าง ๕๕ เพราะถึงห้องนอน ห่อตัว
ด้วยผ้าห่มแล้ว แต่ก่อนไม่มีสักคนใครจะแงะ ให้คนติดห้อง
อย่างมีนเดินลงมาเพื่อทำอย่างอื่นได้เลยสักคน

อีกวัน มีนได้รับคำเคืองเล่นๆ แซวเล่นๆ
ว่านึกว่ามีนหนีไปชายแดน พร้อมคำว่าเชอะๆ เป็นระยะ
แต่ก่อนการโต้ตอบของพี่กับมีน
ดูว่ามีนเป็นเด็กไร้ขอบเขตดี เหอ เหอ แต่มีน
เป็นงั้นจริงๆ คุยกับใครก็แบบนั้นจนบางคน
ที่เจอตัวจริง บางหน งง กับมีน ๕๕

ไม่ใช่มีนดีอะไรนักหรอก แค่มีนไม่พูดกวนกับ
คนแปลกหน้า และเรียกว่าไม่พูดเลยก็ได้
หากมาพูดกับมีน มีนก็จะทำหน้าแปลกๆว่า
มาพูดกับมีนไม มีนไม่ได้อยากพูดด้วย

นึกภาพตัวเองตอนคุยกับพี่ออก
แล้วมองตัวเองตอนนี้ ได้แต่ เอ่อ
คือว่าครือ ๕๕๕

มีนขำตัวหนังสือบางตัวที่ส่งมาว่า คึดตึ๋ง ๕๕๕๕
มีนขำคนที่บอกว่าจะเกเร จะไม่ไปทำงาน จะโน่นจะนี่
พอมีนบอกว่ากี่โมงแล้ว คนเดิมก็บอกว่า น้อง..พี่ไปน่ะ
เดี๋ยวรถติด มีนขำอะไรหลายอย่างและมีนเหมือนจะนึก
ออกว่าความทรงจำระหว่างเราที่บางครั้งมีนนึกว่าน้อยลง
จริงๆ ไม่ใช่หรอก

ให้มีนคิดไปเริ่มต้นคุย หรือทำความรู้จักใคร
ด้วยระยะเวลาที่เรารู้จักกัน เห็นจะไม่ ไม่ใช่เพราะเข็ด
หรือว่าอะไร มีนว่า คงไม่มีใครทำให้มีนสนุก
หรือมีความสุข หรือโมโห หรือหัวเราะได้เท่านี้หล่ะ
ดูระยะเวลาที่เรมีให้กัน แต่ละครั้งไม่น้อยเลย
แต่ก่อนไม่ธรรมดาน่ะ เมื่อคืนอ่านจนเหมือนที่บอก
ในไดอารี่ว่ามีนง่วง มองนาฬิกา อ้าว จะสี่ทุ่ม ๕๕

นานมาก....นานแต่อ่านสนุก ไว้วันหลังจะแบ่งปันพี่
กลับไปอ่านสำนวนเดิมๆ ที่คงเส้นคงวาของตน
รู้อะไรไหมคะ พี่ไม่เปลี่ยนไปเลย อาจจะมีกวนมีน
แต่เดี๋ยวนี้พี่ก็ยังกวนเหมือนเดิมหล่ะ เอาน่าไว้จะ
แปะให้อ่าน และเราอ่านกันสองคนเนอะ
ไม่ให้คนอื่นอ่านด้วย (ฮา) ทำเป็นชวนพี่ร่วมแก๊งค์
ไปแบบนั้นหล่ะ มีนว่าพี่ไม่ค่อยย้อนกลับไปอ่าน
อะไรหรอก ไม่รู้สิ มีนว่าพี่คงเป็นแบบนั้น บางหน
เวลาพี่บอกว่า ย้อนหลังดูที่มีนตอบไดอารี่พี่
หรือบล็อกพี่แล้วพี่ขำมีน บางทีคำบอกเล่าแบบนั้น
ยังทำมีนอมยิ้มได้เลย ว่าพี่ทำแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ :)


วันนี้วันศุกร์เป็นวันท้ายสุดของการทำงานในสัปดาห์นี้
สำหรับมีนแล้ว มีนได้ซ่าส์แบบไร้สาระสองวัน
แต่เชื่อได้ว่าพี่ยังคงมีสาระได้อีกเหมือนเดิม
สนุกกับการทำงาน รักษาสุขภาพ
ในช่วงอากาศเย็นลงน่ะคะ

มีนคิดถึงพี่เหมือนอากาศเย็นๆ รอบตัวนี่เลย
แต่ว่าอุณภูมิช่วงนี้มันลดลงนี่น่ะ อิอิ

 

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2548		7 comments
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2548 8:23:13 น.
Counter : 491 Pageviews.
Share Tweet