Mnet Ultimate Live : เมื่อฟิล์มบัฟกลายร่างเป็นแฟนบอย โดย merveillesxx Mnet Ultimate Live Sat 13 Nov 2010 Impact Arena คอนเสิร์ตผ่านไปสักพักแล้ว แต่เพิ่งว่างเขียนถึง ข้อมูลอาจผิดพลาดบ้าง เพราะเขียนด้วยโหมดระลึกชาติ ต้องเริ่มเล่าก่อนว่าเดือนพฤศจิกายนเนี่ย มีเทศกาลหนังชื่อ World Film Festival ซึ่งเราก็ไปดูเกือบทุกวัน ซึ่งเทศกาลนี้เขาก็ขึ้นชื่อเรื่องหนังอาร์ต เราก็เลยต้องสวมวิญญาณฟิล์มบัฟตรากตรำกับหนังในเทศกาล ที่ดูรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้างเกินกว่ายี่สิบเรื่อง แต่แล้วชีวิตก็ช่างหักมุม เพราะช่วงใกล้ๆ จะจบงาน World Film ก็มีวันหนึ่งที่เราหยุดเข้าเทศกาลเพื่อหนีไปดูคอนเสิร์ตเกาหลี Mnet Ultimate Live อันเป็นการเปลี่ยนโหมดแบบกระชากใจมาก หลายวันที่อยู่ในวังวนแห่งความเป็นศิลปะ ไหงอยู่ดีๆ กูไปเข้าสู่วัฒนธรรมป็อปสุดขั้วได้ก็ไม่รู้ แล้วไอ้วันคอนเสิร์ตนี่ก็ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เราสับสนทางตัวตนอย่างมาก กล่าวคือ ตอนเช้าเราไปสอนหนังสือที่มหาลัย แต่พอตกเย็นกลายสภาพเป็นแฟนบอยกรี๊ดนักร้องเกาหลีเสียแล้ว แล้วไอ้ที่กลัวที่สุดก็คือเจอลูกศิษย์ในคอนเสิร์ตนี่แหละ 555 (แต่สรุปว่าไม่เจอนะ) ก่อนจะออกจากบ้านไปอิมแพ็คเราก็เช็คก่อนว่าวันนี้ที่นั่นมีงานอะไรเยอะมั้ย (เพราะได้ข่าวว่าวีคที่แล้วที่มีงานแฟต มีการจัดงาน 13 งานพร้อมกัน แบบว่าชิบหายอย่างรุนแรง) ซึ่งพบว่ามีแค่สองงานเท่านั้น เลยไม่เครียดมาก ออกจากบ้านแบบชิวๆ งานเริ่มหกโมงเย็น ตอนสี่โมงยังนั่งเล่นเฟซบุ๊คอยู่เลย แต่ปรากฏว่าที่ในเมืองทองมันดันมีงานที่ไม่ได้บอกไว้ในเวบ นั่นคือ งานรับปริญญาของ ม.ศรีปทุม! ดังนั้นเมื่อเราลงจากแท็กซี่จึงพบกับบรรยากาศที่เซอร์เรียลมาก กล่าวคือ ฝูงชนมหาศาลที่ด้านหนึ่งเป็นสาวน้อยวัยกระเตาะในเสื้อลาย 2PM พร้อมอุปกรณ์เชียร์เต็มพิกัด อาทิ แท่งไฟ, กระบองลม, ผ้าเชียร์ ฯลฯ แต่ในขณะเดียวกันเราก็จะเห็นคุณพ่อคุณแม่ในชุดผ้าไหม หรือหนุ่มสาวในชุดครุยเดินปะปนไปมาด้วย ช่างเป็นความโกลาหลระดับสุดยอดจริงๆ หลังจากเดินอยู่ในงานได้สัก 5 นาที ก็พบว่าคลื่นกระแสความรุนแรงของแฟนบอยแฟนเกิร์ลช่างทะลักทลายเหลือเกิน เรียกได้ว่ามากกว่าคอนเสิร์ต Rain เมื่อ 3 ปีที่แล้วสัก 50 เท่าเห็นจะได้ ตอนที่เราเดินสำรวจผู้คนอยู่ทางผู้จัดก็ประกาศไซโคทุก 2 วินาทีว่าให้เข้างานได้แล้ว เพราะคอนเสิร์ตจะเริ่มตรงเวลา ณ ตอนนั้นก็มีการตั้งแถวยาวเหยียดอลังการมาก แต่ด้วยว่าเราดูบัตรนั่งจึงเดินตอแหลไปเรื่อยในงานก่อน ก็เลยไปซื้อของที่ระลึก เป็นมินิโฟโต้บุ๊คของ 2PM กับ Wonder Girls ซึ่งพอมาเปิดที่บ้านก็ได้แต่ถามตัวเองว่ากูจะซื้อมาทำกิมจิอะไร เพราะมัน 'มินิ' เหลือเกิน โคตรมินิโฟโต้บุ๊คที่ซื้อมาด้วยความหน้ามืด พอประมาณ 17.45 เรารีบเดินไปต่อแถวเข้างาน เพราะเริ่มผิดสังเกตว่าทำไมแถวมันไม่หดจากเมื่อกี้เลยวะ ซึ่งสาเหตุก็พบว่า staff ตรวจกันเข้มงวดมาก อย่างกระเป๋าของเราเนี่ย พี่การ์ดแก ควัก-ล้วง-แหก อยู่เกือบนาที พอเข้าไปในฮอลล์ พลังของแฟนเพลงเกาหลีก็ยังไม่หยุดหย่อน พอทางทีมงานเปิดเอ็มวีของวงนู้นวงนี้ แฟนๆ ก็กรี๊ดกันไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะของ 2PM นี่กรี๊ดกันสนั่น ไอ้เราก็สงสัยว่าไม่เก็บเสียงไว้กรี๊ดตอนเล่นจริงบ้างเรอะ ภาพน่าอัศจรรย์อีกอย่างของงานนี้คือ คนดูที่มีช่วงอายุหลากหลายมาก ตั้งแต่รุ่นป้า, เด็กมหาลัย, เด็ก ม.ปลาย ยัน เด็ก ม.ต้น แต่ที่หนักกว่าคือ พ่อแม่ของหลายๆ คนต้องมานั่งเป็นเพื่อนลูกด้วย ทีนี้คอนเสิร์ตใกล้จะเริ่มแล้ว คนที่นั่งข้างๆ เรา (เว้นว่างอยู่ที่เดียว) ก็ไม่มาเสียที ตอนแรกก็ลุ้นปนผวาว่าจะเป็นพวกแปลกๆ หรือเปล่า เช่น โอตาคุที่แบบดูไปหัวเราะหึหึไป แต่สรุปแล้วก็เป็นผู้หญิงวัยทำงาน ธรรมดามากๆ นั่งดูอย่างสงบเรียบร้อยตลอดงาน (แต่เดี๋ยวจะมีเซอร์ไพรส์จากเธอคนนี้ โปรดติดตามข้างล่าง) คอนเสิร์ตเริ่มเลทไปหน่อยนึง คือเริ่มเวลา 18.20 วงแรกที่ขึ้นเล่นคือวง Beast ซึ่งเป็นวงที่เราชอบเพลงมากทีเดียว Beast จะเป็นเพลงป็อปร็อคผสมซาวด์อิเล็กทรอนิคที่หนักๆ หน่อย (ค่ายเพลงมันเรียกเก๋ๆ ว่าแนว Rocktronic) อย่างไรก็ดี ซิงเกิ้ลล่าสุดของวงนี้ เพลง Beautiful ก็ได้หักหลังข้าพเจ้าอย่างรุนแรง เพราะพวกหล่อนได้กลายสภาพเป็นไอดอลแอ๊บแบ๊ว แต๋วแตกยิ่งกว่าวง Shinee ไปเสียแล้ว ...ไว้อาลัย หกหนุ่มวง Beast มาแล้วจ้า วง Beast มาเล่นได้ดีทีเดียว เพลงที่เล่นก็เป็นเพลงที่เราชอบทั้งนั้น (Breath, Mystery, Bad Girl, Shock) แต่เราก็รู้สึกว่าน้องๆ ยังเก้ๆ กังๆ ในบางช่วงอยู่บ้าง และยังไม่แน่นปึ้กสุดๆ (โดยเฉพาะเมื่อเจอพลังของ 2PM เข้าไปในช่วงท้ายคอนเสิร์ต ทำให้เห็นข้อเปรียบเทียบอย่างชัดเจน) อีกอย่างคือ หลายช่วงที่ไมค์แต่ละคนดังไม่เท่ากัน ซึ่งมันจะเลวร้ายมากในเพลงช้า แต่สุดท้ายแล้ว Beast ก็เอาตัวรอดไปได้สวยทีเดียว ช่วงที่วง Beast ขึ้นเล่นนั้นเรายังไม่ค่อยแสดงอาการเท่าไร ยังรักษาฟอร์มพอควร แต่พอวงถัดมา 4Minute ขึ้นเล่นเท่านั้นแหละ วิญญาณแฟนบอยก็กำเริบเสิบสานขึ้นมาทันที ณ จุดนี้ ทั้งกรีดร้อง ทั้งโบกแท่งไฟ ไม่ต้องแคร์สื่ออะไรกันอีกต่อไป เดาว่าผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เราคงแอบตกใจว่าอีนี่อยู่ดีๆ เฮี้ยนอะไรขึ้นมา ขะ ขะ ขะ ขา... ฮะ ฮะ ฮะ ฮยอนอาาาาาา!! (คนกลาง) สำหรับวง 4Minute นั้นก็ติดตามมาตั้งแต่ต้น เพราะติดใจในความแรง จึงรู้จักหมดทุกเพลงและอินได้หมด (ตอนอยู่ในงาน World Film หรือขึ้นรถไฟฟ้าก็ถูกโฆษณาสก็อตเพียวเร่หลอนทุกวัน) แต่ก็ต้องสารภาพว่าทุกวันนี้ยังจำได้แต่ฮยอนอาคนเดียว ไม่รู้ชื่อสมาชิกคนอื่นเลย (แหะๆ) ตอนดูจึงโฟกัสฮยอนอาเป็นหลัก พลางคิดในใจว่าน่าจะเอากล้องส่องทางไกลมาด้วยจริงๆ อุตส่าห์ใส่ขาสั้นมาขนาดนี้ (หื่น) แต่ระหว่างที่จดจ้องกับเจ้าหล่อนอยู่นั้น ข้าพเจ้าก็เพิ่งได้ค้นพบความจริงว่าฮยอนอานั้นช่างเหมือนยัยกุ๊บกิ๊บเสียจริงๆ 55555555 ไม่แน่ใจเหมือนกันว่านี่เป็นข้อสังเกตที่ส่งผลดีหรือไม่ดีกันแน่ แต่ว่าเราก็ชอบทั้งสองคนนะ ...โชคดีที่ตอน 4Minute เล่นไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องระบบเสียงเท่าไร แต่เสียหายที่เล่นน้อยไปหน่อย แถมยังเล่นเพลง Huh ซ้ำสองรอบซะงั้น ส่วนตัวเลยรู้สึกว่าจบแบบมักง่ายไปนิด ดูจบไปสองวงแล้ว พูดถึงภาพรวมของงานหน่อยแล้วกัน ระบบเสียงโอเคทีเดียว แต่มีปัญหาเรื่องเสียงไมค์อยู่หลายที ส่วนเวทีก็มีส่วนทางเดินที่ยื่นออกมา แล้วเขาคงวางสคริปต์แล้วว่า เพลงไหนให้นักร้องเดินออกมาหาคนดู บัตรนั่งอย่างเราเลยได้รับความเจริญอยู่เนืองๆ ส่วนโมชั่นกราฟฟิกก็โอเคทีเดียว ไม่ได้เลิศอลังอะไรมากนัก และบางตัวก็ดูทำแบบขอไปที แต่สิ่งที่น่าหงุดหงิดคือ ช่วงพูดคุยของนักร้อง ซึ่งมีการกำหนดสคริปต์ไว้แล้ว แต่ปรากฏว่าซับไตเติ้ลภาษาไทยที่จอ นอกจะมีขนาดเล็กแล้ว ยังขึ้นไม่ทันบ้าง ไม่ตรงบ้าง อยู่ตลอดทั้งงาน บางทีเลยพาลไม่รู้เรื่องเลยว่านี่พูดอะไรกันอยู่ แล้วก็มีตอนหนึ่งที่ฮาดี คือตอนที่ Beast กับ 4Minute มาพูดแจมกัน ไม่รู้ว่าช่วงนี้ไม่ได้ทำสคริปต์ไว้หรือยังไง ทีมงานเลยต้องใช้วิธีพูดออกลำโพง แปลสดๆ กันตรงนั้นเลย ซึ่งถ้าให้ล่ามขึ้นมาบนเวทีให้เป็นเรื่องเป็นราวมันจะดีกว่ามั้ยเนี่ย เฮ้อ โอเค บ่นไปพอควร กลับมาที่คอนเสิร์ตต่อ ช่วงครึ่งหลังก็เป็นคิวฝั่งรุ่นพี่กันบ้าง เริ่มจากสาวๆ Wonder Girls ที่หลังๆ ดูแป้กๆ เงียบๆ ไปพอควร ก็ต้องสารภาพว่าไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้วงนี้ คือถึงจะมีทุกอัลบั้ม ก็จำเพลงไม่ค่อยได้ ตอนดูก็ค่อนข้างเอ็นจอยมาก สาวๆ ร้องและเต้นได้เพลิดเพลินทีเดียว แต่อนิจจาโชคร้ายว่าช่วงนี้ไมค์ก็กลับมาห่วยอีกครั้ง แถมยังมีไมค์หอนอีก 2-3 ครั้ง มีเพลงนึงที่เป็นเพลงช้านี่แทบจะล่มดิ่งเหวไปเลย Wonder Girls ในชุดขาว จริงๆ สมาชิกที่เราชอบใน Wonder Girls คือ โซฮี แต่หล่อนก็ชอบเดินไปแต่ทางซ้าย (ในขณะที่เรานั่งอยู่ฝั่งขวา) ก็เซ็งเล็กน้อย ...แล้วก็มีช่วงที่น่าประทับใจคือตอนที่สาวๆ ดึงคนดูจากข้างล่างขึ้นไปบนเวทีด้วย ความฮาก็คือ มีคนนึงเป็นเด็กผู้ชายใส่ขาสั้น รองเท้าแตะคีบ ตลกมากๆ แล้วน้องผู้ชายคนนี้ก็เดินตัวแข็งทื่อเลย คงประมาณว่าตื่นเต้นสุดๆ เพราะช่วงที่เดินบนเวทีพวก Wonder Girls จะกุมมือแฟนเพลงไปด้วย อ้อ มีอีกอย่างที่ติดใจคือ ถึงแม้ Wonder Girls จะได้อภิสิทธิ์เปลี่ยนชุดหลายครั้งมาก แต่คอสตูมของพวกเธอก็เหมือนสาวออฟฟิศเดินซอยละลายทรัพย์ไปหน่อย ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นคอนเซ็ปต์หรือเปล่า 55 และแล้วก็ถึงไฮไลท์ของงาน นั่นคือ หกหนุ่ม 2PM พอวงนี้จะขึ้นเล่นบรรยากาศของงานเปลี่ยนไปทันทีเลย พลังเสียงกรีดร้องรุนแรงมาก หูแทบจะแตก แท่งไฟสีขาว (สีประจำของ 2PM) ติดกันพรึ่บไปทั้งฮอลล์ ที่สำคัญคือ แม้แต่เจ๊ข้างๆ ที่นั่งเงียบไม่ส่งเสียงสักแอะมาตลอดงาน แกยังออกอาการเลย 2PM มาแล้ววววววววววววววววววว ที่จริงแล้ววันนี้เรากะว่าจะมาในฐานะแฟนบอยเพื่อกรี๊ดสาวๆ แต่สุดท้ายก็ถูกพลังไอดอลสัตว์ป่าของ 2PM เล่นงานเข้าจนได้ เพราะพวกเขาแสดงสดได้ทรงพลังมาก แถมแสง สี เอฟเฟกต์ และโมชั่นกราฟฟิกในช่วง 2PM แสดงก็ดูดีขึ้นมาทันที (จนเราแอบคิดว่ามันลำเอียงไปป่าววะ 55) ประกอบกับแฟนๆ ที่กรี๊ดสเสียสติกันไปแล้วทั้งงาน เราก็เลยไหลตามน้ำตะโกนเชียร์ไปด้วยเลย เพราะไม่งั้นจะไม่คุ้มตังค์เอา ทีนี้ความสนุกอยู่ที่ยัยเจ๊ข้างๆ นี่แหละ คือตอนนี้ก็ดูออกแล้วว่าเธอเป็นแฟนตัวแม่ของ 2PM เลย แต่เหมือนเธอเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไร เวลาเธอกรี๊ดก็จะกรี๊ดแบบป้องปาก ไม่มีเสียง แต่เราสังเกตได้ว่าเท้าเธอนี่จิกเกร็งสุดๆ ว่าแล้วเราก็เลยยิ่งกรี๊ดหนักๆ เพื่อบิวด์ให้เธอกรี๊ดด้วย ปรากฏว่าได้ผลแฮะ ช่วงกลางๆ ของ 2PM เธอก็เริ่มส่งเสียงออกมาบ้าง สิ่งที่น่าดีใจวันนี้คือ นิชคุณ มาในลุคที่ดูดีมาก ไม่ย้อมผมทอง ไม่ทาอายไลเนอร์ ไม่มีที่คาดผม แล้วกล้องก็จับเขาบ่อยมาก ภาพนิชคุณขึ้นจอที คนดูก็กรี๊ดกันแทบฮอลล์ถล่ม ส่วนช่วงท้ายที่เป็นเพลง Again & Again ต่อด้วย Heartbeat ก็พีคสุดๆ ถือเป็นการปิดงานที่สวยงาม ช่วงจบงาน ทั้ง 4 วง ก็ออกมาขอบคุณเป็นพิธี แต่คนดูนี่เริ่มแห่กันออกแล้ว เราก็รอจนศิลปินเข้าหลังเวทีไปให้หมด พอไฟเปิดก็รีบวิ่งออกทันที เพื่อไปเผชิญกับมหกรรมแย่งรถกลับบ้าน ซึ่งก็โชคดีว่าได้รถบัสที่ไปลง BTS หมอชิต แต่ว่าต้องยืนไปตลอดทาง แบบว่าเมื่อยมากกกกกก ไม่ได้ยืนยนรถเมล์นานๆ ขนาดนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว สุดท้ายก็กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ประทับใจพอควร (ดีกว่าคอนเสิร์ต Mnet จบปาหมอนที่ราชมังคลาเยอะ) แล้วก็หวังว่าจะได้เจอกับเมียเด็กทั้งเก้าในเร็ววัน โอปป้ารอเธออยู่เสมอ~ หมายเหตุ: รูปคอนเสิร์ตทั้งหมดนำมาจากเวบผู้จัดการ //www.manager.co.th/Entertainment/ViewNews.aspx?NewsID=9530000161488   Create Date : 18 พฤศจิกายน 2553 2 comments Last Update : 19 พฤศจิกายน 2553 1:35:29 น. Counter : 2458 Pageviews. Share Tweet

555 เป็นอาจารย์เป็นแฟนเกิร์ล อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ เสียวสันหลังกลัวเจอเด็ก แต่คอนสนุกเนอะ   โดย: ู^_^ IP: 202.28.21.4 19 พฤศจิกายน 2553 9:09:44 น.

ฮาตรงกรี๊ดเพื่อช่วยบิ้วต์นี่แหละ แหม่....   โดย: strawberry machine gun 23 พฤศจิกายน 2553 14:01:59 น.