Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่25)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่25)_เมตะวรรณ

เช้าวันต่อมาเวลาเจ็ดโมงกว่ารกันดาเตรียมตัวออกจากบ้านไปที่ร้านเสื้อตามปกติ หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้วหญิงสาวเดินออกมาด้านนอก ไม่แปลกใจที่เห็นว่ามีคนนั่งรออยู่ที่ตรงเทอร์เรซด้านหน้าเพราะนางมาลัยบอกไว้ก่อนแล้วว่านางได้บอกให้หลานชายนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนเธอเพราะว่ารถคันที่เธอใช้ประจำจอดอยู่ที่โรงแรมที่เธอไปเที่ยวเมื่อคืนวันเสาร์ แต่แม้รกันดาจะรู้ล่วงหน้าว่าจะต้องเจอหน้ากับภาวัฒน์ตั้งแต่เช้าก็ไม่ได้ทำให้ความตื่นเต้นและเขินอายจากหลายๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมาลดน้อยลงไป ผิดกับเขาที่ยังทำตัวเป็นปกติเหมือนว่าที่ผ่านมาไม่ได้มีเรื่องราวใดๆ เกิดขึ้น

“สวัสดีตอนเช้าครับ” ภาวัฒน์ลุกขึ้นพร้อมกับทักทายคนที่ก้าวเดินออกมาเสียงสดใส ปกติเขามักชื่นชมเธอทุกครั้งเวลาที่เธอแต่งตัวสวยออกนอกบ้านแต่วันนี้เขารู้สึกชื่นชมมากกว่าปกติทั้งที่รกันดาก็ไม่ได้แต่งตัวสวยเกินไปกว่าทุกๆ ครั้ง บางทีอาจจะเป็นเพราะรู้ว่าภายใต้เสื้อผ้านั้นสวยแค่ไหนจนเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่รู้สึกชื่นชมอยู่ตอนนี้นั้นเพราะเธอแต่งตัวสวยหรือเพราะว่าเธอสวยหมดจดไปทั้งเนื้อทั้งตัวตอนปราศจากเสื้อผ้ากันแน่หรืออาจจะรวมๆ กัน แต่ไม่ว่าจะชมอะไรสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือรกันดาเป็นผู้หญิงที่ดูดีมีเสน่ห์จนเขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเมื่อก่อนความรู้สึกที่เขามีต่อเธอถึงได้แตกต่างจากตอนนี้นัก คล้ายว่าตั้งแต่วินาทีแรกหลังจากที่เขาได้ผ่านค่ำคืนด้วยกันมากับเธอเขาก็หลงใหลคลั่งไคล้เธอ ความรู้สึกที่มีต่อรกันดานั้นเข้มข้นกว่าเดิมหลายเท่าจนเขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อก่อนเขาเห็นว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้น ถึงตอนนี้เขาก็ยังเห็นว่าเธอเป็นคุณหนูเจ้าอารมณ์ช่างเอาแต่ใจคนเดิมแต่ว่าไม่ใช่เด็กหญิงแต่เป็นสาวสวยสะพรั่งที่สามารถสะกดตาสะกดใจผู้ชายที่พบเห็นเธอได้โดยเฉพาะผู้ชายคนที่ได้เห็นเธอในมุมมองที่ผู้ชายคนอื่นไม่มีโอกาสได้เห็นอย่างเขาแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่หลงใหลได้ปลื้มผู้หญิงสวยๆ เหมือนอย่างผู้ชายส่วนใหญ่ก็ตาม แต่สำหรับผู้หญิงสวยคนนี้ในเวลานี้เป็นข้อยกเว้น

ตอนนี้รกันดาเริ่มจะเบื่ออาการเขินอายของตัวเองที่ยังปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างคงเส้นคงวายิ่งพอได้มาเห็นสายตาเป็นประกายวิบๆ วับๆ ของคนตรงหน้าด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ชวนให้เธอคิดไปว่าเขาคงกำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่เธอไม่อยากจะให้เขาคิดแต่จะห้ามเขาได้อย่างไรในเมื่อเธอก็เผลอคิดถึงอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะตอนที่เห็นหน้าเขา

“เช้าๆ กล่องเสียงอักเสบเหรอครับคนเค้าทักถึงทำเป็นหยิ่งไม่ยอมทักตอบ”

หญิงสาวหมั่นไส้ที่ทั้งสีหน้าและคำพูดนั้นร้ายขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เลยทำเป็นยักไหล่ทำหน้าตาเหมือนว่าที่เขาพูดนั้นไม่ได้เป็นเรื่องสลักสำคัญอะไรจนไม่อยากจะถกเถียงด้วยแต่ก็มีอีกสาเหตุคือเพราะยังทำตัวไม่ค่อยถูก

“โอเคไม่พูดก็ไม่พูดถ้าอย่างนั้นเชิญคุณผู้หญิงนำไปก่อนเลยครับ” เขาพูดแล้วก็หลบทางให้ ร่างโปร่งระหงก้าวผ่านหน้าเขาและเดินนำไปโดยมีจุดมุ่งหมายคือที่หน้าประตูรั้วเพราะโทรเรียกแท็กซี่ไว้ ขณะที่ภาวัฒน์เดินตามหลังสายตาของเขาไม่ได้ละไปจากร่างบอบบางที่เดินนำหน้า เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนแบบนี้เมื่อเขาอดที่จะจินตนาการถึงผิวขาวเนียนผุดผ่องกับส่วนประกอบทุกสัดส่วนที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้าไม่ได้และก็ไม่ปฏิเสธว่าอยากได้เห็นกับตาอีกครั้งหรืออีกหลายๆ ครั้งซึ่งทำให้รู้สึกทรมานใจแปลกๆ เมื่อคิดว่าจะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

สองหนุ่มสาวยืนรอที่หน้ารั้วไม่ถึงห้านาทีรถแท็กซี่ก็มาถึง รกันดาก้าวเข้าไปในรถก่อนโดยที่อีกคนก้าวขึ้นตามมาติดๆ และยังเขยิบเข้ามาบดเบียดแนบชิดจนเธอต้องขยับหนีจนติดกับประตูอีกด้านแต่เขาก็กระแซะเข้ามาอีกจนเธอต้องแอบทำหน้าหมั่นไส้ไม่ให้เขาเห็น ภาวัฒน์เป็นคนบอกสถานที่ปลายทางกับคนขับแท็กซี่ซึ่งก็คือที่โรงแรมที่รถของรกันดาจอดอยู่ คนขับมองผ่านกระจกดูสองหนุ่มสาวด้วยสีหน้าแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร หลังจากเคลื่อนรถออกไปแล้วถึงค่อยพูดเพื่อไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบเกินไปเพราะผู้โดยสารไม่ยอมพูดกันซักคำผิดกับที่นั่งบดเบียดแนบชิดและผิดกับสถานที่ปลายทางที่จะไป

“ไปโรงแรมกันตั้งแต่เช้าเลยนะครับ ทำงานอยู่ที่นั่นเหรอครับ”

“เปล่าครับ” แค่ได้เห็นหน้าและได้ฟังบทสนทนาภาวัฒน์ก็รู้แล้วว่าคนขับแท็กซี่กำลังคิดอะไร นี่แหละหนานิสัยผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นใครมีอาชีพอะไรพอเห็นสาวสวยก็คิดในแง่ที่คล้ายคลึงกัน ยิ่งได้เห็นสาวสวยที่อยู่กับผู้ชายหนุ่มๆ ด้วยแล้วก็คงอดจะคิดไปในแนวทางนั้นไม่ได้ พอได้ลองคิดย้อนไปถึงวันเก่าภาวัฒน์คิดว่าเขาไม่น่าปล่อยให้รกันดาต้องขึ้นแท็กซี่คนเดียวหลายๆ ครั้งเลยเพราะทรวดทรงองค์เอวที่ได้สัดส่วนกับใบหน้าที่หวานจัดของเธอคงจะเป็นเป้าสายตาของคนขับแท็กซี่ในยามที่เธอไม่รู้ตัวและอาจจะรวมถึงผู้ชายหลายๆ คนที่ได้พบเห็นเธอด้วย

“แล้วจะไปทำอะไรกันเหรอครับ”

“ธุระส่วนตัวครับ” ภาวัฒน์ตั้งใจจะประชดคนขับที่อยากรู้อยากเห็นเกินไปแต่คนขับกลับเข้าใจไปอีกอย่างว่าเป็นอย่างที่คิดไว้ หนุ่มคนขับที่อายุอานามยังไม่เกินวัยสามสิบพูดหยอกล้อสองผู้โดยสารน้ำเสียงขบขัน

“ทำธุระส่วนตัวกันตั้งแต่เช้าเลยนะครับ สวีทกันจริงๆ บ้านหลังใหญ่คนอยู่เยอะคงไม่สะดวกนะครับก็เลยต้องไปที่ที่เป็นส่วนตัวหน่อย”

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หันขวับมองคนข้างๆ ทันที เธอถลึงตามองเขาเพราะถือว่าเป็นความผิดของเขาที่พูดนำให้คนขับแท็กซี่เข้าใจไปในแนวทางนั้นเลยทำให้จากที่ภาวัฒน์ไม่พอใจที่คนขับแท็กซี่คิดถึงเรื่องทำนองไม่ดีกับรกันดาเขากลับหมั่นไส้เธอแทน และที่ภาวัฒน์ไม่ไม่พอใจคนขับแท็กซี่จนเกินไปเพราะเรื่องที่ถูกเข้าใจนั้นมีตัวเขาร่วมอยู่ด้วย ถ้าบังเอิญว่าคนขับแท็กซี่พูดทะลึ่งกับรกันดาแค่คนเดียวเขาก็คงจะโกรธมากกว่านี้อีกหลายเท่า

“ก็ทำนองนั้นแหละครับ” ภาวัฒน์ไม่ปฏิเสธเพราะจะแกล้งรกันดาแต่ก็ไม่พูดยาวๆ ให้เป็นการต่อความยาวสาวความยืดซึ่งก็เหมือนว่าจะได้ผลเพราะคนขับแท็กซี่เงียบไปเหมือนจะเริ่มรู้ตัวว่าผู้โดยสารไม่อยากคุยด้วย ด้านหญิงสาวก็สะบัดหน้าขวับหันมองไปนอกหน้าต่างพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอกไม่ให้ผิวในส่วนที่ไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมสัมผัสกับเนื้อตัวของคนข้างๆ ชายหนุ่มรู้สึกเสียดาย ตอนนี้เล็กๆ น้อยๆ เขาก็พร้อมเก็บเกี่ยว แค่ได้สัมผัสกับผิวอุ่นๆ ของเธอเขาก็รู้สึกดีมากแล้ว สองผู้โดยสารไม่พูดกันซักคำจนถึงที่หมาย ภาวัฒน์จ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อนจะก้าวตามรกันดาลงจากรถจากนั้นก็ก้าวเท้าไวๆ ตามร่างโปร่งระหงที่ตอนนี้นำห่างออกไปไกลแล้ว

“โกรธผมเรื่องอะไรเนี่ย ผมพูดผิดตรงไหนครับ มาเอารถก็คือธุระส่วนตัวแต่คนขับแท็กซี่เข้าใจไปอีกอย่างเองแล้วคุณจะมาโทษผมได้ยังไง” เขาพูดเมื่อก้าวไล่หลังเธอทัน รกันดายังคงเงียบอยู่เขาเลยต้องดึงแขนให้เธอหยุดเดิน เธอหันมองเขาสีหน้าเรียบเฉย “หรือว่ายังไม่หายโกรธผมเรื่องเมื่อคืน ผมขอโทษอีกครั้งก็ได้ มือมันไปเองผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ” รกันดาพูดเป็นประโยคแรก เธอไม่ได้โกรธเขาอย่างที่บอกแต่เพราะอายตั้งแต่แรกที่ได้เห็นหน้าแล้วยิ่งมาโดนคนขับแท็กซี่พูดล้อเลียนโดยมีเขาเป็นสาเหตุทำให้รู้สึกขุ่นเขานิดหน่อยและก็ยิ่งทำให้ทำตัวไม่ถูกเข้าไปอีกผลก็เลยออกมาในแนวทางนี้คือต้องทำเป็นบึ้งตึงใส่เขา

“แล้วทำไมไม่พูดกับผมซักคำ”

“ก็พูดไปแล้วไง” เธอยังมีท่าทีแข็งๆ อยู่เพราะเป็นวิธีการกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินอายและอ่อนไหวยามที่อยู่ต่อหน้าเขาที่ได้ผลที่สุด

“พูดเหมือนไม่อยากจะพูดอย่างนี้น่ะเหรอครับผมว่าไม่พูดเลยซะยังจะดีกว่า”

“จะเอายังไงกันแน่ จะให้พูดหรือจะไม่ให้พูดเลือกเอาซักอย่างสิ”

“พูดหรือไม่พูดก็ได้แค่หายงอนผมก็พอ” ตอนแรกภาวัฒน์คิดว่าที่รกันดาทำเป็นเมินเขานั้นเพราะแกล้งทำเนื่องจากว่าเธอยังอายจากเหตุการณ์ที่เขาถึงเนื้อถึงตัวเธอที่ผ่านมาแต่ตอนนี้ชักไม่มั่นใจคิดว่าเธอคงยังงอนเขาเรื่องเมื่อคืนและอาจรวมถึงเรื่องบนรถแท็กซี่ด้วย เธอมองหน้าเขาไม่รู้จะพูดว่าอะไรเพราะจะบอกว่างอนก็ไม่ใช่ทั้งหมดแต่เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงมากกว่า “เอาเป็นว่าผมขอไถ่โทษด้วยการเลี้ยงข้าวคุณหนึ่งมื้อโอเคมั้ยครับ”

“มื้อไหนล่ะ มื้อเช้าฉันกินแล้วมื้อกลางวันก็คงไม่สะดวก” เพราะปกติแล้วถ้าภาณุไม่มาหรือถ้านครินทร์ไม่ชวนไปกินข้าวกลางวันด้วยเธอก็จะไปกินกับรตีพรเพราะฉะนั้นถ้าจะออกไปกินกับภาวัฒน์ก็ต้องหาเหตุผลมาอ้างกับรตีพรส่วนเขาก็คงต้องหาเหตุผลมาอ้างกับคนในร้านรวมถึงนครินทร์ด้วยเหมือนกันจากนั้นก็ต้องแอบไปเจอกันแล้วก็ต้องไปกินที่ไกลๆ กันถูกพบเห็น

“มื้อเย็นไงครับ หรือว่าไม่สะดวกอีก”

รกันดามองเขาแน่นิ่ง ใจนั้นตกลงไปแล้วแต่ปากต้องช้ากว่าเล็กน้อยเพราะเร็วไปจะไม่ดีเดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเธอดีใจที่เขาชวนเธอไปกินข้าวเป็นครั้งแรกแล้วเธอก็อยากจะไปกับเขาใจแทบขาด

“ว่ายังไงครับ” เขาถามใจคอไม่ค่อยดีเกรงว่าครั้งนี้รกันดาจะงอนจริงงอนนานและก็กลัวว่าเธอจะอาการเก่ากำเริบคือถ้าอยู่ใกล้กันมากๆ เธอก็จะรู้สึกเบื่อขี้หน้าเขาจากนั้นก็จะเริ่มหงุดหงิดไม่อยากให้เขาเข้าใกล้แล้วยิ่งถ้าใกล้มากเท่าไหร่แรงผลักก็อาจจะสูงตามไปด้วยซึ่งเขาก็ใกล้เธอมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะใกล้กับผู้หญิงคนหนึ่งได้แล้ว

“ก็ได้” เธอตอบคล้ายว่าไม่เต็มใจแต่ก็ทำให้อีกคนโล่งอกไปเป็นกอง “พอหกโมงฉันไปรอที่รถนะนายจะได้ไม่ต้องโทรมา”

“ทำไมครับ”

“ก็ยังไงนายก็เลิกงานเวลาประมาณนี้อยู่แล้วโทรมาก็เสียค่าโทรศัพท์เปล่าๆ” คำตอบที่แท้จริงนั้นเพราะไม่อยากจะเป็นภาระของเขามากเกินไป ไม่อยากจะวุ่นวายกับชีวิตเขาเหมือนเมื่อก่อนเพราะเกรงถ้าว่ายิ่งพาตัวเองให้เข้าใกล้เขาเขาก็จะยิ่งรู้สึกอึดอัดและพยายามถอยห่างออกไปและก็ยังกลัวว่าถ้าแฟนของเขารู้ว่าผู้ชายของตัวเองต้องมีธุระปะปังเรื่องของผู้หญิงคนอื่นมากเกินไปแล้วแฟนเขาจะไม่พอใจและผลสุดท้ายก็คือเขาต้องทำเพื่อความสบายใจของคนรักของเขานั่นก็คือการเลิกข้องเกี่ยวกับเธอ แต่การกระทำของเธอกลับเป็นตัวเพิ่มความหวาดหวั่นให้กับเขา เป็นการสนับสนุนความเข้าใจของเขาที่ว่าเธออาจจะเริ่มเบื่อเขา ภาวัฒน์รู้สึกว่าตอนนี้เขามีความสำคัญสำหรับรกันดาน้อยลง หรือว่าคำพูดของเขาเป็นการกระตุ้นให้เธอพยายามค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงแล้วเธอก็เห็นเค้าลางคำตอบแล้วว่าเธออาจจะไม่ได้รักเขาอย่างที่เคยเข้าใจ แล้วเมื่อคืนที่เธอมานั่งรอเขากลับบ้านมันหมายความว่ายังไง วันนึงบอกว่ารักวันนึงบอกว่าอาจจะไม่รัก วันนึงยังทำเหมือนเป็นห่วงแต่อีกวันกลับเฉยเมย แค่เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ทำเขาสับสนมากพอแล้วแต่นี่เขายังต้องมาสับสนกับพฤติกรรมของรกันดาอีก

++++++++++++++++++++

“คุณนายกันต์มาแล้ว” นี่คือเสียงแรกที่รกันดาได้ยินหลังจากที่ผลักประตูก้าวเดินเข้ามาในร้านเสื้อของตนเอง รตีพรยังหน้าบานในขณะที่ลูกน้องทั้งสองหน้าจืดเจื่อนไปเพราะไม่รู้ว่าเจ้านายคนสวยที่เพิ่งมานั้นเลิกอยู่ในโหมดอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีแล้วหรือยังหลังจากหายไปไม่มาร้านหนึ่งวัน

“คุณนงคุณนายอะไร” รกันดาเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาส่วนที่เอาไว้ต้อนรับลูกค้าที่ซึ่งเป็นที่ประจำในระยะหลัง เธอหันไปส่งยิ้มทักทายให้กับลูกน้องสองสาวแล้วก็ได้รับรอยยิ้มแหยๆ กลับมา รตีพรหัวเราะชอบใจขณะที่เดินเข้ามานั่งข้างๆ เพื่อน

“จะไม่คุณนายได้ไงไม่มาร้านวันนึงปล่อยให้ฉันนกแล้วก็พินทำงานกันงกๆ แล้วนกกับพินก็ยังไม่หายกลัวที่เห็นคุณนายเหวี่ยงเมื่อวันก่อนเลย”

ได้รู้ดังนั้นรกันดาหันไปทางพนักขายทั้งสองก่อนจะรีบอธิบายถึงเหตุการณ์ดังกล่าว

“ฉันไม่ได้เหวี่ยงใส่นกกับพินนะไม่ต้องกลัวฉันหรอก ตอนนั้นฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีอย่าถือสากันเลยนะ”

“ไม่ได้ถือสาเลยค่ะ เราเข้าใจคุณกันต์ค่ะ” นกรีบบอก พินพยักหน้าเออออตาม รกันดายิ้มโล่งอกก่อนจะหันมาทางคนข้างๆ เพราะได้ยินคำถาม

“ว่าแต่ที่หายไปวันนึงนี่เป็นอะไรหรือว่าอยู่ฉลองกับณุที่เป็นโสดแล้วซะจนเมาเละเช้าเลยตื่นมาทำงานไม่ไหว”

รกันดาแอบนินทารตีพรในใจว่ารู้ดีเหลือเกิน ถึงเดาไม่ถูกหมดแต่ก็เข้าทาง

“พูดอย่างกับเห็น”

“จริงเหรอวะ อะไรของแกวะกันต์ไหนบอกว่าไม่อยากให้ณุมาวุ่นวายแต่พอเฉลยความจริงแล้วกลับไปดื่มฉลองกับเขาซะงั้น ตกลงนี่แกไม่อยากคืนดีกับณุจริงเหรอวะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไปดื่มกับณุจริงแต่ไม่ได้ดื่มฉลองเพราะฉันยังไม่ได้บอกความจริงณุเลย”

สาวเปรี้ยวย่นคิ้วทำหน้างง “มันยังไงกันแน่ เล่ามาให้ละเอียดซิ”

“ณุบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยแต่ก็ท่ามากกินข้าวเสร็จก็ยังไม่ได้ฤกษ์พูดซักทีฉันก็เลยต้องตามไปดื่มกับเขา”

“แล้วณุบอกอะไรแกแล้วทำไมแกถึงยังไม่ได้สารภาพความจริงอีก”

“ณุบอกว่าไปเจอคุณภาสของแกอยู่กับผู้หญิง เพราะเหตุผลนี้นี่แหละฉันถึงยังไม่ได้บอกความจริงกับณุ”

“ทำไมล่ะ แล้วคุณภาสอยู่กับใคร”

“ใครซะอีกล่ะก็แฟนเขาน่ะสิ ทีนี้ก็เข้าทางณุเลยพูดยุให้ฉันเลิกกับแฟนฉันใหญ่ฉันก็เลยตัดสินใจยังไม่บอกความจริงเพราะฉันคิดว่าถ้าณุรู้ว่าฉันยังไม่มีแฟนเขาต้องรุกฉันหนักขึ้นแน่ๆ” สัญชาตญาณเอาตัวรอดของรกันดายังดีเหมือนเดิมเมื่อรวมกับที่พอมีประสบการณ์การแสดงอยู่บ้างเลยทำให้คนที่แม้จะเป็นเพื่อนสนิทก็ยังไม่รู้สึกระแคะระคายซักนิดเดียวว่าคำบอกเล่าที่กำลังฟังอยู่นี้ไม่ใช่ความจริง

“อ้าวอย่างนี้เฮียมันก็ดีใจเก้อน่ะสิ”

“แกบอกคุณรินทร์แล้วเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ เฮียมันดีใจใหญ่ที่จะจีบแกออกหน้าออกตาได้แล้วยังบอกให้ฉันชวนแกไปกินข้าวกลางวันด้วยเลย”

“ฉันก็ไม่อยากจะโกหกแล้วเหมือนกันแต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี คงต้องคิดหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้อีกที” คราวนี้รกันดาไม่ได้โกหกเพราะเธอไม่อยากจะทำตัวเป็นภาระให้ภาวัฒน์ต่อไปแต่จะให้บอกความจริงกับภาณุก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการเพราะเห็นความรำคาญใจรออยู่ข้างหน้า ที่ตั้งใจจะบอกความจริงไปวันนั้นเหตุผลเดียวก็คือคนที่รับบทแฟนใหม่ขอถอนตัวแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาถึงตอนนี้เขายังมีเจตนารมณ์ในเรื่องนี้เหมือนเดิมหรือเปล่า

“ฉันว่าบอกๆ ไปเหอะไม่อย่างนั้นก็ต้องโกหกไม่มีที่สิ้นสุดอีกอย่างเฮียมันจะได้จีบแกแข่งกับณุได้อย่างเต็มที่”

“ฉันก็บอกแกแล้วว่าฉันไม่ได้อยากจะโกหกต่อแต่แกไม่มาเป็นฉันแกไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอมันรู้สึกยังไง ไม่ใช่ว่าณุยังมีความสำคัญกับฉันอยู่หรือเพราะว่าฉันยังทำใจเรื่องเขาไม่ได้หรอกนะฉันถึงไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกแต่เพราะฉันอยากอยู่สงบๆ มากกว่า”

“แล้วเฮียล่ะ แกรำคาญมันหรือเปล่าที่จีบแก” ถึงจะกัดกันบ่อยๆ แต่รตีพรก็รักและเอาใจช่วยนครินทร์ในฐานะญาติเลยไม่อยากให้เขาต้องเป็นที่รำคาญใจของรกันดา

“เปล่าเลย ถ้าฉันรำคาญคุณรินทร์ฉันก็แย่เต็มทีแล้ว เขาอุตส่าห์ช่วยเหลือฉันตั้งหลายเรื่องแล้วคุณรินทร์กับณุก็คนละกรณีกัน ฉันก็อธิบายไม่ถูกแต่แกก็น่าจะเข้าใจนะ แฟนเก่ากับเพื่อนใหม่มันรู้สึกแตกต่างกันอยู่แล้วถึงจะตามจีบเหมือนกันก็เถอะ”

รตีพรพยักหน้าว่าเข้าใจ “แต่คุณรันก็น่าจะรู้เรื่องแกกับคุณภาสแล้วนะถ้าแกโกหกต่อไปมันจะดีเหรอวะ โมเมเอาแฟนเค้ามาเป็นแฟนตัวเองผู้หญิงที่ไหนก็คงไม่ชอบใจนักหรอก”

“ฉันก็แค่ให้แฟนเค้ามาเล่นเป็นแฟนฉันฉันไม่ได้คิดจะแย่งแฟนเค้ามาเป็นแฟนฉันซักหน่อย” รกันดาเสียงดังขึ้นมาบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ทำให้รตีพรคิดว่าควรจะเลิกคุยเรื่องนี้เพราะเป็นเรื่องที่เพื่อนกำลังเบื่อหน่ายถ้าคุยมากก็จะทำให้เครียดแล้วก็อาจจะทำให้อารมณ์ขึ้นปรี๊ดแตกขึ้นมาอีก

“แล้วตกลงแกจะไปกินข้าวกลางวันกับเฮียมันมั้ย”

“แกไปด้วยหรือเปล่า”

“ไปสิ ก็ไปกินด้วยกันตามปกตินั่นแหละ เฮียมันแค่อยากเห็นหน้าแกเพราะไม่ได้เจอแกมาหลายวันแล้วก็ตั้งแต่ที่มันต้องหายหัวไปโดยปริยายช่วงที่ณุมาหาแกแล้วแกต้องอยู่ตัวติดทำสวีทกับแฟนใหม่แก แต่แกก็ยังจะเจอแฟนกำมะลอของแกอยู่นะเพราะเห็นเฮียบอกว่าจะชวนคุณภาสไปด้วย”

“งั้นก็ไปสิ” รกันดาตอบคล้ายไม่ใส่ใจเพราะทำเป็นหันไปค้นหาหนังสือขึ้นมาอ่าน รตีพรรีบขอตัวไปโทรศัพท์ซึ่งไม่ต้องบอกรกันดาก็รู้ว่าจะโทรหาใครแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะเรื่องของนครินทร์ไม่ได้กวนใจเธออยู่แล้วเพราะเธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าเลือกรับความช่วยเหลือจากเขาและถ้าต้องมาอยู่ใกล้ๆ กันเธอก็จะต้องถูกเขาจีบไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะหยุดจีบซึ่งมีเหตุผลอยู่สองประการที่จะทำให้เขาเลิกจีบเธอก็คือหนึ่งเลิกล้มความตั้งใจหรือสองได้ในสิ่งที่ต้องการซึ่งอนาคตจะออกมาเป็นแบบไหนเธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน

เวลาเที่ยงกว่าๆ สองสาวเจ้าของร้าน Richey Morgan พากันออกไปที่ร้านอาหารตามที่ได้นัดหมายกับนครินทร์ไว้ซึ่งเป็นร้านที่ตั้งอยู่ในละแวกนั้น สาวเปรี้ยวรับหน้าที่เป็นคนสั่งอาหารอีกตามเคยเมื่ออีกสาวไม่ยอมแม้กระทั่งหยิบเมนูขึ้นมาดู รกันดามองผ่านกระจกไปที่ด้านนอกตัวร้านรอคอยการมาถึงของคนที่จะมาพร้อมกับนครินทร์แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นนครินทร์เดินมาแค่คนเดียวแต่ก็ยังพอจะเหลือความหวังอยู่บ้างเพราะคิดว่าภาวัฒน์อาจจะตามมาทีหลัง

“เฮียคุณภาสไม่มาด้วยเหรอ”

นครินทร์ก้าวเข้ามานั่งลงเคียงข้างรกันดา เขายิ้มให้เธอก่อนจะหันมาตอบคำถามรตีพร

“ถ้ามาแกก็เห็นแล้วสิ”

รตีพรทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจเมื่อถามดีๆ แต่คนถูกถามไม่ยอมตอบดีๆ

“แล้วทำไมคุณภาสไม่มาล่ะคะเฮียขา” คำถามนี้คือสิ่งที่รกันดาอยากจะพูดมากที่สุดแล้วในตอนนี้แต่ก็ยังห้ามตัวเองไว้ได้ทัน

“ยังติดลูกค้าอีกนานกว่าจะถ่ายรูปเสร็จมันก็เลยฝากให้คนในร้านซื้อข้าวไปให้”

“คุณภาสนี่ติดงานตลอดไม่เหมือนเฮียว่างตลอด”

“ถึงไม่ว่างก็ต้องมาให้ได้นัดคุณกันต์ไว้แล้ว” เมื่อได้ยินชื่อตัวเองรกันดาเงยหน้ามองนครินทร์หลังจากที่ก้มเขี่ยข้าวในจานด้วยความเบื่อหน่ายปนน้อยอกน้อยใจตอนที่ได้รู้ว่าภาวัฒน์ไม่มาแน่แล้ว เขายิ้มให้เธอเป็นรอบที่สอง เธอส่งยิ้มอ่อนๆ กลับไป คำพูดดังกล่าวของเขาแทนที่จะทำให้เธอซาบซึ้งกลับเป็นการเพิ่มความรู้สึกน้อยใจที่มีต่อใครอีกคนเพราะไม่เห็นว่าเขาคนนั้นจะพยายามมาพบหน้าเธอให้ได้อย่างที่นครินทร์ทำเลย แต่ก็ไม่แปลกและเธอก็ไม่ควรคาดหวังอะไรจากเขาเพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันและเขาก็ไม่ได้กำลังจีบเธอเหมือนกับเพื่อนของเขา หลังจากนั้นนครินทร์ชวนสาวที่หมายปองพูดคุย รกันดาพยายามทำตัวให้เป็นปกติโดยการไม่นึกถึงคนที่ไม่ยอมมากินข้าวด้วยกัน ขณะกำลังรับประทานอาหารกันไปพูดคุยกันไปชายหนุ่มหนึ่งเดียวตัดสินใจพูดเข้าเรื่องที่ตั้งใจไว้

“เย็นนี้คุณกันต์ว่างหรือเปล่าครับ”

“คุณรินทร์มีอะไรเหรอคะ” รกันดายังไม่ให้คำตอบเพราะต้องเรียงลำดับความสำคัญบางทีที่นครินทร์จะชักชวนนั้นอาจจะสำคัญกว่าการไปกินข้าวกับภาวัฒน์แต่ถึงไม่มีอย่างไหนสำคัญไปกว่ากันเธอก็ไม่ควรรีบปฏิเสธเพราะจากไม่ว่างอาจจะเปลี่ยนใจเป็นว่างซะก็ได้ในเมื่อคนที่นัดกันไว้ไม่เห็นจะให้ความสนใจกันก็คงไม่ผิดถ้าเธอจะไม่ให้ความสนใจเขาบ้าง

“ผมได้ตั๋วหนังมาฟรีมาสองใบเป็นหนังรักโรแมนติกครับผมคิดว่าคุณกันต์น่าจะชอบก็เลยจะชวนคุณกันต์ไปดูด้วยกัน”

“เย็นนี้เหรอคะ” รกันดาถามซ้ำเป็นการประวิงเวลาเพราะยังตัดสินใจไม่ได้

“ครับ ช่วงค่ำๆ ปิดร้านแล้วค่อยไปก็ยังทันครับ”

ถึงประโยคชักชวนเธอไปดูหนังของนครินทร์นั้นดูเหมือนว่าเขาไม่ได้จริงจังมากนักแต่จากสีหน้าแววตาที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบจากเธออยู่นั้นทำให้รกันดาต้องคิดหนักเข้าไปใหญ่ การที่ภาวัฒน์ไม่ยอมมากินข้าวด้วยกันทั้งที่รู้ว่าเธอก็มาด้วยมันอาจจะดูว่าเป็นเรื่องงี่เง่าที่เธอน้อยใจเขาแต่เรื่องของความรู้สึกมันเป็นไปได้ทั้งนั้นยิ่งกับคนที่มีความสำคัญด้วยแล้วการกระทำเล็กๆ น้อยๆ มักส่งผลยิ่งใหญ่กว่าที่ควรจะเป็นเสมอ ไม่ใช่ว่านครินทร์จะลุ้นอยู่คนเดียวรตีพรก็กำลังลุ้นด้วยเช่นกันเพราะรกันดายังอ้ำอึ้งไม่ให้คำตอบซักที รตีพรรู้สึกสงสารนครินทร์ที่เรื่องแฟนกำมะลอของรกันดายังไม่ล้มเลิกทำให้เขาไม่ได้จีบเพื่อนของเธออย่างเต็มที่อย่างที่ได้ตั้งใจไว้ และนี่ก็คงจะเป็นโอกาสเล็กๆ น้อยๆ ในช่วงที่ภาณุยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับรกันดา

หลังจากใช้เวลาตัดสินใจอยู่หลายวินาทีรกันดาถอนหายใจก่อนจะให้คำตอบกับนครินทร์

“กันต์ต้องขอโทษคุณรินทร์ด้วยนะคะคือว่ากันต์นัดเพื่อนไว้แล้วค่ะ”

ชายหนุ่มใจห่อเหี่ยวลงไปทันตา เขาคิดว่าทำถูกแล้วที่โกหกว่าได้ตั๋วมาฟรีเพราะถ้าชวนรกันดาไปดูหนังแบบตรงๆ แล้วถูกเธอปฏิเสธมาตรงๆ เช่นกันแบบนี้เขาคงจะเสียความรู้สึกไม่น้อยและจะพาลให้หมดความมั่นใจเอาได้แต่นี่เขายังพอปลอบใจตัวเองได้ว่าที่เธอปฏิเสธเพราะคำชวนของเขาก็คล้ายว่าไม่ได้จริงจังมากนัก

“ไม่เป็นไรครับเอาไว้โอกาสหน้าก็ได้”

“กันต์ก็อยากดูนะคะแต่ว่ากันต์ไม่ว่างจริงๆ ถ้าเป็นคราวหน้ากันต์สัญญาว่าจะไปดูกับคุณรินทร์แน่นอนค่ะ” รกันดารีบอธิบายถึงความจำเป็นที่จะต้องปฏิเสธและให้คำมั่นสัญญาเพราะรู้สึกเห็นใจนครินทร์

“ครับ”

“เฮียไม่ต้องเสียใจไปเดี๋ยวฉันไปดูกับเฮียแทนก็ได้ สวยสูสีกันไปกับฉันก็เหมือนไปกับกันต์นั่นแหละ” รตีพรรีบพูดปรับเปลี่ยนบรรยากาศเพราะไม่อยากให้ต่างฝ่ายต่างคิดมากเพราะเธอก็พอจะเข้าใจรกันดาเช่นกันว่าเพื่อนของเธอยังไม่ได้มีใจให้นครินทร์ถึงขั้นที่จะอยากออกไปไหนมาไหนด้วย หรือบางทีก็อาจมีนัดแล้วจริงๆ “แต่ถ้าไม่อยากไปกับสาวสวยเกินพิกัดอย่างฉันเพราะกลัวหนุ่มอื่นจะอิจฉาก็ให้ตั๋วฟรีสองใบของเฮียมาก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะหาหนุ่มๆ ควงไปเอง”

“ถ้าจะให้แกฉันเอาไปให้ไอ้ภาสดีกว่ามันจะได้เอาไปดูกับรัน ให้สองคนนั้นได้มีโอกาสจู๋จี๋กันยังจะได้ประโยชน์กว่าให้แกเอาไปเลี้ยงผู้ชาย”

“แรงอ่ะ” สาวเปรี้ยวทำหน้าเบ้ใส่ลูกพี่ลูกน้องหนุ่มที่อุตส่าห์เอาใจช่วยแต่ดันมากัดกันซะได้ “แต่ก็เอาเหอะฉันยอมเสียสละเพื่อจะให้คุณภาสกับคุณรันได้ไปสวีทกัน เผื่อว่าผลบุญจะดลบันดาลให้ฉันเจอผู้ชายที่ทั้งหน้าตาดีทั้งจิตใจดีแล้วก็รักเดียวใจเดียวแบบคุณภาสบ้าง”

ต่อจากนั้นนครินทร์ตอบโต้รตีพรว่าอย่างไรรกันดาไม่รับรู้เพราะตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนสีหน้าเจ็บช้ำและหวาดหวั่นจากสิ่งที่ได้ยิน เธอคิดว่ารู้อย่างนี้น่าจะตอบรับคำชวนของนครินทร์ซะก็ดี อย่างน้อยถ้าไม่ได้เป็นการขัดขวางให้คู่รักไม่ได้ไปดูหนังสวีทหวานกันเพราะอาจจะสวีทกันเป็นปกติอยู่แล้วก็เป็นการหยุดยั้งความรู้สึกหวาดหวั่นที่กำลังเผชิญอยู่และความเศร้าเสียใจที่อาจจะเกิดไม่ให้เกิดขึ้นถ้าภาวัฒน์จะยกเลิกนัดกับเธอเพื่อจะไปดูหนังกับรันทพร แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

++++++++++++++++++++

เวลาเกือบบ่ายโมงนครินทร์กลับมาถึงสตูดิโอถ่ายภาพ เขาทักทายพนักงานในร้านขณะกำลังเดินไปทางมุมด้านในร้านที่เป็นส่วนที่พักของพนักงานที่ตอนนี้พนักงานคนหนึ่งกำลังนั่งกินข้าวอยู่ เจ้าของร้านเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ กับตากล้องมือหนึ่ง

“เพิ่งได้กินข้าวเหรอวะ”

“อืม เพิ่งถ่ายรูปเสร็จเมื่อกี๊นี้เอง หิวไส้แทบขาด แล้วแกเป็นไงอร่อยดีมั้ยล่ะได้ไปกินกับสาวในดวงใจ” น้ำเสียงตอนท้ายนั้นห้วนพิกลแต่นครินทร์ไม่ทันสังเกตเพราะกำลังเซ็ง

“มันจะอร่อยได้ไงวะ ได้ฟังข่าวไม่ดีแถมคุณกันต์ยังปฏิเสธที่ฉันชวนไปดูหนังอีก”

แม้จะอยากรู้รายละเอียดอย่างรวดเร็วที่สุดแต่ภาวัฒน์ก็ยังทำคล้ายว่าไม่ได้ใส่ใจอยากรู้มากนักด้วยการหันไปยกแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยปากถามน้ำเสียงเรียบๆ

“ข่าวไม่ดีอะไรแล้วแกชวนเค้าไปดูหนังเหรอวะ”

“ก็คุณกันต์ยังไม่ได้บอกกับไอ้นายณุเรื่องแฟนใหม่ฉันก็อุตส่าห์ดีใจคิดว่าจะได้เริ่มต้นจีบคุณกันต์แข่งกับหมอนั่นได้เต็มที่เพราะเวลาหมอนั่นมาหาคุณกันต์ฉันก็ไปหาเค้าไม่ได้ จะชวนให้ออกมากินข้าวด้วยเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้ แต่ถึงตอนหมอนั่นไม่อยู่ฉันก็ไม่ค่อยอยากไปวุ่นวายกับคุณกันต์มากอยู่ดีเพราะแค่เรื่องหมอนั่นคุณกันต์ก็คงเซ็งมากแล้วถ้าฉันยังโผล่หน้าไปให้เห็นฉันก็กลัวว่าคุณกันต์จะพาลเบื่อขี้หน้าฉันไปด้วยอีกคน เห็นไอ้มินบอกว่าคุณกันต์เบื่อเรื่องไอ้นายณุถึงขั้นโวยวายเสียงดังลั่นร้านเลย”

“แล้วแกรู้มาจากไหนว่าเค้าจะบอกความจริงแฟนเก่าเค้า”

“จะรู้จากไหนได้นอกจากจากไอ้มิน”

“แล้วทำไมเค้าถึงยังไม่บอก”

“ก็เหตุผลเดียวกับที่ต้องโกหกนั่นแหละ ไม่อยากให้ไอ้หมอนั่นเข้ามาวุ่นวายแต่ตอนแรกที่คิดจะบอกก็คงเพราะเบื่อเล่นละครแล้วล่ะมั้ง ฉันก็ฟังไอ้มินมันเล่ามาอีกทีก็ไม่ค่อยจะเข้าใจคุณกันต์เหมือนกัน อย่างนี้แหละนิสัยผู้หญิงคิดซับซ้อนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา”

“แล้วเรื่องดูหนัง”

“ก็เพราะนึกว่าคุณกันต์บอกความจริงไปแล้วฉันก็เลยตั้งใจจะเริ่มต้นจีบเค้าจริงจัง แต่ฉันก็ไม่ได้บอกไปตรงๆ หรอกว่าฉันเป็นคนจองตั๋วเองโกหกไปว่าได้มาฟรีกลัวถูกปฏิเสธแล้วจะหมดความมั่นใจว่ะ แล้วคุณกันต์ก็ปฏิเสธจริงๆ บอกว่านัดเพื่อนไว้” นครินทร์พูดไปก็ทำหน้าเบื่อหน่ายไปด้วย “ไม่รู้ว่าไม่อยากไปดูหนังกับฉันเลยหาข้ออ้างหรือว่านัดเพื่อนไว้จริงๆ แต่ฉันลองถามไอ้มินดูนะ มันบอกว่าคุณกันต์ไม่น่าจะมีเพื่อนที่ไหนอีกเพราะไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็ก เพื่อนที่เรียนที่เมืองนอกมาด้วยกันก็ไม่ค่อยมีที่สนิทจนถึงขั้นนัดกันออกไปเที่ยว ฉันกลัวว่าจะไม่ใช่เพื่อนน่ะสิวะ แกพอจะรู้บ้างมั้ยวะภาสว่านอกจากไอ้นายณุแล้วยังมีหนุ่มที่ไหนมาตามจีบคุณกันต์อีกบ้างหรือเปล่า”

“คุณมินยังไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้ได้ไง” ภาวัฒน์รีบบอก “แล้วแกชวนเค้าดูวันไหน”

“รอบค่ำวันนี้” ตอนนี้ภาวัฒน์รู้แล้วว่าเพื่อนของรกันดาคือใคร “อุตส่าห์วางแผนไว้ซะอย่างดิบดีว่าถ้าได้ไปดูหนังด้วยกันความสัมพันธ์จะได้พัฒนาขึ้นมาบ้างอีกอย่างก็จะได้แอบมองแอบจับนู้นแตะนี่บ้างทดแทนกับที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานแต่ไม่ทันไรภาพที่วาดไว้ก็แตกสลายไปต่อหน้าต่อตา ไม่เคยคิดเลยว่าหนุ่มเจ้าเสน่ห์สาวรักสาวหลงอย่างฉันจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์กินแห้วแบบนี้ เพิ่งจะรู้ซึ้งว่าจีบสาวสวยเพอร์เฟคมันยากอย่างนี้นี่เองแต่ก็ยังไม่ท้อหรอกว่ะ ของยิ่งได้มายากยิ่งท้าทายแล้วก็คุ้มค่ากับความพยายามที่จะต้องทุ่มเทมากเป็นพิเศษ”

นครินทร์พูดว่าอะไรต่อหลังจากที่บอกว่าที่ชวนรกันดาไปดูหนังก็เพื่อจะได้แอบมองแอบจับนู้นแตะนี่เธอบ้างภาวัฒน์ไม่รับรู้แล้วเพราะเขายังติดใจอยู่ที่ประโยคนั้น

“นี่แกอย่าบอกนะว่าที่แกชวนเค้าไปดูหนังจุดประสงค์หลักๆ ก็เพื่อจะได้แต๊ะอั๋งเค้า”

“จุดประสงค์หลักคือสร้างสัมพันธ์ที่ดีโว้ยแต่ที่จะได้ถูกเนื้อต้องตัวบ้างเล็กๆ น้อยๆ คือผลพลอยได้ พูดถึงเรื่องนี้ฉันให้ตั๋วหนังแกไปดูกับรันเอามั้ยแกจะได้ได้รับผลพลอยได้อย่างที่ฉันบอกไง ปกติแกก็คงจะไม่ได้จับนู้นแตะนี่แฟนแกบ่อยนักหรอกใช่มั้ยล่ะไอ้สุภาพบุรุษ”

“ไอ้ทุเรศเอ๊ย” ภาวัฒน์อดไม่ได้ที่จะด่าเพื่อนซักหนึ่งฉาก “ดีแล้วล่ะที่เค้าไม่ไปกับแกแล้วฉันก็ไม่ขอรับความหวังดีที่มาพร้อมคำแนะนำที่ไม่ค่อยจะดีของแกด้วย”

“อะไรวะ เมื่อก่อนตอนฉันเล่าให้แกฟังว่าได้แต๊ะอั๋งสาวไม่เห็นแกจะว่าอะไรเลย” นครินทร์พูดงงๆ แต่แค่ชั่ววินาทีก็เริ่มจะเข้าใจ “อ่อฉันลืมไปว่าคุณกันต์เป็นลูกผู้มีพระคุณของแกแล้วก็เป็นสุดที่รักของยายแกแกเลยเป็นห่วงเค้าเป็นพิเศษ แต่ฉันก็ไม่ได้จะทำอะไรรุ่มร่ามนะเว้ย ก็แค่ถูกตัวกันตอนดูหนัง แอบเนียนจับแขนจับมือบ้างก็แค่นั้น ด่าซะอย่างกับฉันจะไปปล้ำคุณกันต์ในโรงหนัง”

ภาวัฒน์ส่ายหัวพร้อมกับหันไปกินข้าวต่อไม่ได้ทำการตอบโต้เพราะกลัวว่าจะห้ามปากไม่อยู่เนื่องจากอยากจะด่ามากกว่านี้

“ตกลงไม่เอาแน่เหรอตั๋วอ่ะ แกจะทำหรือไม่ทำอย่างที่ฉันบอกกับรันมันก็เรื่องของแกแต่ของฟรีทำไมไม่เอาวะหรือว่าเย็นนี้รันไม่ว่าง”

“รันไปทำงานต่างจังหวัด”

“ไอ้ตั๋วหนังสองอันนี้ท่าทางจะไม่เป็นที่ต้องการไม่รู้ว่าไอ้มินมันยังจะเอาอยู่หรือเปล่าถ้าไม่มีใครเอาจะได้โยนทิ้งขยะซะให้รู้แล้วรู้รอด” นครินทร์นั่งบ่นในขณะที่อีกคนไม่ได้มีทีท่าว่าอยากจะคุยกับเขาต่อแต่เขาก็ยังไม่หมดเรื่องพูดคุยเพราะยังติดใจกับเรื่องนัดหมายเย็นนี้ของรกันดา “ภาสแกช่วยสืบให้หน่อยสิว่ามีใครมาติดพันคุณกันต์อีกบ้างหรือเปล่า แค่ไอ้นายณุฉันก็เซ็งจะแย่ถ้ามีเพิ่มมาอีกคนสงสัยจะงานหนักว่ะคราวนี้ นี่แหละน้าริอาจจีบนางฟ้าก็เลยต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากหน่อย”

“ถ้ามันยากนักก็เลิกจีบซะจะได้หมดเรื่องหมดราว”

“ไม่ได้โว้ยบอกแล้วไงว่าคนนี้จริงจังจะเลิกจีบก็ต่อเมื่อคุณกันต์มีแฟนหรือว่ามีผัวเป็นตัวเป็นตนไปแล้วนั่นแหละ แต่คงยากว่ะท่าทางคุณกันต์ไม่ยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ หรือพูดอีกอย่างก็คือเลือกเยอะ ถ้าคนที่ค่อนข้างจะสมบูรณ์แบบอย่างฉันแล้วก็ที่ดูดีน้อยกว่าฉันเล็กน้อยอย่างไอ้นายณุคุณกันต์ยังไม่สนใจแล้วใครหน้าไหนที่เค้าจะสนใจวะ แต่ยังไงก็ทำเป็นวางใจไม่ได้อยู่ดีฉันถึงบอกให้แกช่วยสืบให้ยังไงล่ะ”

“ฉันไม่เคยบอกว่าจะร่วมด้วยช่วยกันกับแกจีบนางฟ้าของแกเพราะฉะนั้นเรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว” ภาวัฒน์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินถือกล่องข้าวกับแก้วน้ำออกไปจากบริเวณดังกล่าว คนที่เหลือนั่งทำหน้าเบื่อโลกที่อะไรๆ ก็ไม่เป็นใจเอาซะเลย สาวก็ยังไม่แสดงท่าทีอะไรให้เห็นเพื่อนก็ไม่เข้าใจและไม่ยอมให้ความช่วยเหลือ การจีบหญิงคราวนี้เป็นงานหินจริงๆ

++++++++++++++++++++

รกันดายืนไม่นิ่งเท่าที่ควรขณะที่กำลังรอคนที่นัดกันไว้ การที่ภาวัฒน์ไม่ได้โทรมายกเลิกนัดทำให้พอจะลดความหวาดหวั่นไปได้บ้างแต่ก็ยังไม่หายกระวนกระวายใจเพราะเขาอาจจะเดินมาบอกเองก็ได้ว่าไปกินข้าวกับเธอไม่ได้แล้ว เวลาหกโมงสิบห้านาทีร่างสูงใหญ่ปรากฏแก่สายตา รกันดาที่ยืนรออยู่ที่รถทำหน้านิ่งเฉยเพราะทั้งยังไม่หายน้อยใจเขาและกำลังเตรียมตัวเตรียมใจตั้งรับถ้าจะเป็นอย่างที่กลัว เธอไม่มีให้เขาแม้กระทั่งรอยยิ้มตอบรับหลังจากที่เขาเดินมาถึงและส่งยิ้มทักทาย ภาวัฒน์ลอบถอนหายใจที่เห็นว่ารกันดายังอารมณ์ไม่ต่างจากเมื่อเช้า

“มารอนานรึยังครับ”

“ซักพักแล้วล่ะ”

“ผมขอโทษนะครับที่มาช้า” เขารีบพูดขอโทษเพราะเกรงว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รกันดาหน้านิ่งเฉย เธอพยักหน้าไม่ได้พูดว่าอะไร “งั้นไปกันเลยดีกว่า คุณจะขับเองหรือจะให้ผมขับให้”

“ถ้าไม่รบกวนนายจนเกินไปนายก็ช่วยขับให้หน่อยก็แล้วกันเพราะฉันก็ยังไม่ค่อยรู้ทางซักเท่าไหร่” เธอตอบอย่างเป็นทางการทั้งสีหน้าและคำพูดไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังดีใจที่รู้ว่าไม่มีการยกเลิกนัด ด้านอีกคนก็ไม่ได้พูดว่าอะไรเขาเดินมาเอากุญแจรถที่เธอจากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นนั่งประจำที่โดยที่ฝ่ายชายรับหน้าที่เป็นคนขับ

“ไปร้านไหนดีครับ”

“ไม่รู้สิ นายเป็นคนเลี้ยงนายก็เลือกเองก็แล้วกัน”

“คุณอยากจะไปหรือเปล่าเนี่ย ถ้าไม่อยากไปผมจะได้ขับกลับบ้านเลย” ภาวัฒน์ทนไม่ได้กับท่าทีเฉยเมยของรกันดาก็เลยต้องพูดทักท้วงออกมาบ้าง

“ถ้านายอยากผิดคำพูดที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันเป็นการไถ่โทษก็กลับบ้านเลยก็ได้”

คำพูดคำจาที่คล้ายว่าจะเป็นการต่อปากของคำของอีกฝ่ายทำให้ภาวัฒน์อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เขาอมยิ้มขณะขับเคลื่อนรถให้เดินหน้าออกจากที่จอด

“ถ้าจะให้ผมเป็นคนเลือกก็ห้ามบ่นนะครับถ้าไม่ถูกใจ”

“แล้วถ้าอาหารไม่อร่อยบรรยากาศไม่ดีฉันไม่มีสิทธิ์แสดงความเห็นเลยเหรอ”

“ที่คุณพูดก็ถูกถ้าอย่างนั้นก็บ่นได้ตามสบายขอแค่อย่าทำหน้าเหมือนว่าไม่อยากมากินกับผมก็พอ”

“ฉันทำหน้าอย่างนั้นเหรอ” เธอหันถามเขาสีหน้าสีตาดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าในตอนแรก เขาตอบยิ้มๆ

“ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วย แต่ถ้าฉันไม่อยากมาฉันก็ไม่ฝืนใจมาหรอก”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ยิ้มมุมปาก บางทีเขาก็ไม่ควรจะคิดมากเกินไป สาวอารมณ์แปรปรวนอย่างรกันดาถ้าพยายามจะทำความเข้าใจก็อาจจะเหนื่อยหน่อย ก็อย่างที่นครินทร์พูด ผู้หญิงเข้าใจยากความคิดซับซ้อนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

สถานที่รับประทานอาหารมื้อค่ำที่ภาวัฒน์เป็นคนเลือกนั้นเป็นร้านอาหารไทยที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศนั้นดีส่วนรสชาติอาหารก็อร่อยเลยไม่มีคำติติงจากอีกคนให้ได้ยิน รกันดาพูดมากขึ้น หน้าก็ไม่ได้นิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์เหมือนกับที่เป็นมาตั้งแต่เช้า สองหนุ่มสาวรับประทานอาหารกันไปคุยเรื่องราวสัพเพเหระกันไปจนกระทั่งหมดมื้ออาหาร

“เดี๋ยวไปเดินย่อยกันมั้ยครับ เดินไปตามทางริมแม่น้ำชมวิวตอนกลางคืนสวยดี”

“ก็ได้” เธอตอบยิ้มๆ เขายิ้มรับสองคนสบผสานสายตาจนกระทั่งบริกรสาวเดินเอาเงินทอนมาให้จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเคียงคู่กันออกจากร้านไป

“เมื่อยรึยังครับ” ภาวัฒน์ถามคนข้างๆ หลังจากเดินย่อยชมวิวแม่น้ำกว้างใหญ่ภายใต้แสงไฟยามค่ำคืนกันมาได้ซักพักแล้ว

“นิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นคุณไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะเดี๋ยวผมตามไป” ตรงนั้นที่คนพูดหมายถึงคือตรงบริเวณที่มีไว้สำหรับให้ผู้คนได้มานั่งกินลมชมวิวริมแม่น้ำ หญิงสาวไม่ได้ถามว่าเขาจะไปไหนเธอเดินไปนั่งรอตรงที่นั่งที่เป็นทางต่างระดับที่ด้านล่างคือพื้นที่กว้างมีเก้าอี้ยาวตั้งอยู่แต่เธอชอบนั่งตรงนี้มากกว่าเพราะที่เก้าอี้นั้นใกล้กับแม่น้ำเกินไป มืดๆ ค่ำๆ อยู่ใกล้แม่น้ำกว้างๆ มีคลื่นกระทบฝั่งเสียงดังก็น่ากลัวอยู่เหมือนกัน โดยรอบมีผู้คนนั่งเล่นกันประปรายแต่ก็ยังให้ความรู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวอยู่

ภาวัฒน์มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เขาก็หาคำจำกัดความไม่ถูกรู้แต่ว่าเป็นความรู้สึกที่เปลี่ยวเหงาแปลกๆ ร่างบอบบางนั่งอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวภายใต้แสงไฟที่ส่องแสงเรืองรองลงมาจากเสาไฟฟ้าทรงสูง เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนปลิวสยายไปตามแรงลมที่พัดโชย ภาพที่เห็นทำให้เขาอยากจะก้าวเข้าไปหาเพื่อจะไปอยู่เคียงข้างเธอคนนั้น ในตอนนี้เขาทำแบบนั้นได้แต่เขาคงจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปไม่ได้

“อุ๊ย” รกันดาที่กำลังนั่งเหม่อลอยมองดูภาพท้องน้ำสวยงามสะดุ้งพร้อมกับอุทานเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่ข้างแก้ม เธอหันมองดูคนต้นเหตุแล้วก็พบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนที่กำลังถือกระป๋องน้ำอัดลมที่เขาเพิ่งเอามาแตะแก้มเธอเมื่อครู่

“นั่งคนเดียวแบบนี้มีหนุ่มๆ เข้ามาขอเบอร์บ้างหรือเปล่า” เขาพูดพร้อมกับเคลื่อนตัวเขาไปนั่งข้างอย่างแนบชิด ท่อนแขนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากกันและกันช่วยลดความหนาวเย็นจากสายลมยามค่ำคืนที่กำลังพัดแผ่วผิวได้อย่างดี

“ถ้านายไม่เข้ามาก่อนก็คงมีมั้ง”

“งั้นก็ดีที่ผมเข้ามาก่อน”

“ทำไมล่ะ ไม่อยากให้มีคนมาจีบฉันเหรอ”

“ก็ตอนนี้ผมเป็นแฟนปลอมๆ ที่คุณเอาไว้กันผู้ชายคนอื่นเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคุณไม่ใช่เหรอครับผมก็เลยต้องทำหน้าที่อย่างดีไงคุณจะได้ไม่มาว่าผมทีหลัง” เขาพูดขณะที่เปิดกระป๋องน้ำอัดลมยื่นให้เธอ เธอยื่นมือรับไว้พร้อมกับกล่าวขอบคุณ จากคำพูดของเขาทำให้รกันดารู้ว่าภาวัฒน์รู้แล้วว่าเธอยังไม่ได้บอกความจริงกับภาณุและก็ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มีท่าทีว่าไม่พอใจที่เธอยังไม่ได้ทำตามคำขอของเขา

“แต่นายเคยบอกให้ฉันเลิกโกหกคนอื่นนี่แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงอยากจะทำหน้าที่นี้ซะล่ะ”

“ก็ผมยังไม่ได้ถูกปลดจากตำแหน่งผมก็ต้องทำหน้าที่นี้ต่อไป” เขาพูดจบก็ยกกระป๋องเบียร์ในมือขึ้นดื่ม เมื่อลดกระป๋องลงแล้วเขายกให้รกันดาดูพร้อมกับส่งสายตาเป็นคำถามว่าอยากกินบ้างมั้ยแต่เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

“แล้วนายจะเอายังไงต่อ”

“เรื่องอะไรครับ” เขาหันถามเธองงๆ

“ก็เรื่องแฟนปลอมๆ นี่ไง นายจะให้ฉันบอกความจริงกับณุหรือเปล่า”

“ตอนแรกผมอยากให้บอกนะแต่ตอนนี้ผมคิดว่าอย่าเพิ่งดีกว่า ขนาดรู้ว่าคุณมีแฟนแล้วคืนนั้นเขายังถือโอกาสล่วงเกินคุณเลย แต่ถ้าให้ผมเป็นคนตัดสินใจมันก็ไม่ถูก จริงๆ แล้วต้องขึ้นอยู่กับคุณมากกว่าว่าคุณจะเอายังไง”

“ฉันไม่อยากโกหกต่อแต่ฉันก็ไม่อยากให้ณุเข้ามาวุ่นวายกับฉันมากกว่านี้” รกันดาพูดขณะชั่งน้ำหนักว่าควรจะเลือกแบบไหนมากกว่ากันแล้วเธอก็ได้คำตอบแบบที่ไม่เป็นเอกฉันท์ในใจแต่ก็เป็นทางที่ดีกว่า “ฉันว่าฉันไม่โกหกต่อไปแล้วดีกว่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดถ้าขืนโกหกต่อไปนายก็จะต้องมาลำบากกับเรื่องของฉัน คนอื่นๆ ก็ต้องพลอยโกหกไปด้วยอย่างที่นายเคยบอก”

ภาวัฒน์ขัดเธอในใจ เขาอยากจะพูดว่าเขาไม่ได้ลำบากเขาเต็มใจเล่นบทนี้ต่อไปแต่ที่เธอพูดก็ถูก การต้องโกหกมันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว

“ก็แล้วแต่คุณผมยังไงก็ได้ ถ้าไอ้รินทร์รู้มันคงดีใจเพราะมันจะได้เดินหน้าจีบคุณจริงจัง วันนี้มันก็เริ่มดำเนินการแล้วนี่ครับ”

“ที่เขาชวนฉันไปกินข้าวกลางวันกับชวนไปดูหนังน่ะเหรอ” รกันดาหันถามเขา ภาวัฒน์พยักหน้าก่อนยกเบียร์ขึ้นดื่ม “แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ไปดูหนังกับเขา จะว่าไปฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีเลยนะ เขาช่วยฉันตั้งหลายเรื่องแต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ฉันก็ยังจะปฏิเสธเขาอีก”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปกับมัน”

“ก็ฉันนัดนายไว้แล้วนี่ แล้วนายล่ะทำไมถึงไม่ไปดูหนังกับแฟนนายเห็นคุณรินทร์บอกว่าจะเอาตั๋วหนังให้นายไปดูกับแฟน”

“รันไปทำงานต่างจังหวัด”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวกัดริมฝีปากข่มอาการน้อยอกน้อยใจที่มีมาอีกรอบ ถ้ารันทพรไม่ไปต่างจังหวัดเขาก็คงจะไปดูหนังกับแฟนของเขา

“ไอ้รินทร์มันจริงจังกับคุณมากนะ คุณน่าจะลองพิจารณามันดู” ที่พูดไปภาวัฒน์ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเชียร์เพื่อนหรือจะลองเชิงรกันดากันแน่ เขาอยากรู้ว่าเธอจะตอบว่ายังไงแล้วเขาจะรู้สึกยังไงกับคำตอบนั้น

“ก็พิจารณาอยู่ตลอดเวลานั่นแหละหรือว่านายคิดว่าฉันไม่ได้คิดอะไรเลยเวลาที่มีผู้ชายมาจีบ” รกันดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอบไปตามความจริงหรืออยากจะประชดเขา

ภาวัฒน์ได้คำตอบแล้วที่ว่าเขาจะรู้สึกยังไงกับคำตอบของเธอ ใจนึงเขายินดีที่เธอพิจารณาเพื่อนของเขาแต่อีกใจเขาก็คล้ายจะไม่ยินดี ก็จะดีเต็มร้อยได้ยังไงในเมื่อผู้หญิงที่เพื่อนของเขากำลังจีบอยู่นี้เป็นคนที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาแล้ว เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะนอนกับใครพร่ำเพรื่อแล้วรกันดาก็ไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการที่แค่ที่เขาจะเอาไว้ระบายความใคร่จากนั้นก็ลืมเลือนเธอไปจากความทรงจำเพราะฉะนั้นความรู้สึกหวงแหนต่อผู้หญิงที่เขานอนด้วยย่อมจะต้องมีอยู่แล้ว

“ก็ดีครับ ผมไม่เคยเห็นไอ้รินทร์มันจริงจังกับใครเท่านี้มาก่อน แล้วในฐานะที่คุณเป็นคนที่ยายผมรักแล้วก็เป็นลูกของคนที่มีพระคุณกับยายแล้วก็กับตัวผมผมก็เลยบอกมันไปว่าถ้ามันไม่จริงจังก็อย่าจีบคุณแต่มันก็ยืนยันว่ามันจริงจังกับคุณผมก็เลยพอรับรองได้ในระดับนึงว่ามันไม่น่าจะทำให้คุณต้องเสียใจหรือผิดหวังในตัวมัน”

“ขอบใจนายมากนะที่อุตส่าห์เป็นห่วงฉัน” รกันดากัดฟันพูดเวลานี้ใจนั้นเริ่มจะเจ็บแปลบๆ “แต่นายไม่ต้องเชียร์คุณรินทร์นักก็ได้ ถ้าฉันจะชอบก็คือชอบแต่ถ้าไม่ชอบให้ใครพยายามเชียร์ยังไงมันก็คือไม่ชอบอยู่วันยังค่ำ ก็อย่างที่นายพยายามบอกให้ฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่ได้รักนายไง แต่ยังไงรักมันก็คือรักให้ยกเหตุผลมากมายมาพูดโน้มน้าวมันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้”

คำพูดช่วงท้ายนั้นกระแทกใจภาวัฒน์อย่างจัง เขาย่นคิ้วมองรกันดาไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ เมื่อวานเธอยังบอกว่าอาจจะไม่ได้รักเขาอยู่เลยแต่วันนี้กลับมาบอกว่ารักแล้ว เมื่อเห็นเขาทำหน้าเครียดเธอจึงรีบพูดต่อ

“แต่นายไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าฉันจะทำให้นายลำบากใจในภายหลังหรือว่าฉันจะเกาะนายไม่ปล่อย ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรจากนายทั้งนั้น ไม่เคยคิดจะแย่งนายมาจากแฟนนาย ฉันแค่ต้องการได้อยู่ใกล้ๆ นายแล้วก็ให้นายใส่ใจฉันบ้างก็เท่านั้น”

ภาวัฒน์พูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกสับสนกำลังสำแดงฤทธิ์เดช พอรู้ว่าเธออาจจะไม่ได้รักเขาก็รู้สึกไม่ดีแต่พอรู้ว่าเธอรักเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลยและยังเหมือนถูกอะไรหนักๆ หล่นลงมาทับจนคล้ายจะหายใจไม่ออก ชายหนุ่มใช้สองมือยื่นไปจับมือบางของคนที่นั่งข้างๆ ขึ้นมากอบกุมก่อนจะนั่งเท้าศอกกับหน้าขาซบใบหน้าไปที่มือของเธอเหมือนคนที่กำลังเผชิญกับปัญหาหนักและยังคิดไม่ตกว่าจะหาทางออกให้กับปัญหาดังกล่าวได้อย่างไร

“นายไม่ต้องคิดมากหรอกก็แค่ให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ รับรองว่าฉันจะไม่เอาเรื่องของเราไปบอกแฟนนายหรือจะกับใครฉันก็ไม่บอกทั้งนั้น”

ภาวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองรกันดาด้วยสายตากลัดกลุ้มและบ่งบอกถึงความสับสน เขาถอนหายใจเพื่อจะทำอย่างที่เธอบอก ไม่คิดมากและให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ภาวัฒน์ยิ้มอ่อนให้รกันดาก่อนจะก้มใบหน้าเพื่อจะประทับจุมพิตไปที่หลังมือของเธอ เขาอยู่ในท่านั้นนานเกือบครึ่งนาทีจากนั้นก็ดึงร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมกอด รกันดาไม่ขัดขืน เธอใช้สองมือโอบรอบเอวและซุกซบใบหน้าไปที่อกกว้างของเขา แค่นี้ก็ดีถมแล้ว มีเขาให้ได้รัก มีเขาให้ได้บอกรัก มีเขาให้ทั้งกายและใจได้พักพิง ในเมื่อโชคชะตากำหนดให้เธอมาทีหลังผู้หญิงคนนั้นเธอก็ต้องยอมรับแค่เท่าที่สามารถมีได้ แค่มีพื้นที่เล็กๆ ข้างกายและใจของเขาให้เธอได้พักอาศัยเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
_______________________________

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 30 พฤศจิกายน 2553 19:22:17 น.

8 comments

Counter : 887 Pageviews.

กำลังสนุกเลยค่ะ ภาวัฒน์จะตัดสินใจยังไงต่อนะนี่ รักพี่เสียดายน้องอย่างนี้ต่อไป ไม่สงสารหนูกันต์เหรอจ๊ะ

โดย: winbkin (winbkin

) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:1:26:46 น.

เอ๊ะ...อีตาคุณภาสเนี่ยยังไงกันนะ เห็นหน้ารกันดาเมื่อไรต้องคิดแต่เรือนร่างที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้าอยู่นั่นแหละ // จนขนาดนี้แล้วภาสก็ยังไม่แน่ในความรักที่รกันดามีให้นะ สงสารและเห็นใจรกันดาเป็นที่สุด ทั้งๆ ที่เจ็บก็ยังคงจะรักอยู่ 'รักก็คือรัก' นี่แหละนางเอกของคุณเม // อีกนานมั๊ยหล่ะค่ะกว่าที่ภาสจะรู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร 'อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน' คงจะตรงกับภาสมากที่สุดในตอนนี้ // เพลงเข้ากับเนื้อหาตอนนี้มากเลยค่ะ // คุณเมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.9.185 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:33:37 น.

น่าสงสารนางเอกจัง

โดย: c IP: 58.137.140.114 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:57:01 น.

สงสารคุณหนูกันต์จิงๆเลย..

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:12:22:34 น.

หนักใจแทนทุกฝ่าย แต่ปล่อยไว้ยิ่งแย่ ทั้งรันทั้งกันต์นะ

โดย: บุษบา IP: 75.58.16.253 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:29:20 น.

ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม

) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:17:35:07 น.

สงสารรกันดา มากกก เลย T^T เมื่อไหร่นางเอกเราจะมีความสุขแบบแท้จริงซักที สู้ๆ ค่ะไรเตอร์

โดย: Sandy IP: 202.28.248.140 วันที่: 3 ธันวาคม 2553 เวลา:20:52:15 น.

เย่ มีผู้อ่านเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน คุณ sandy ขอบคุณนะคะที่คอมเม้นท์ กันต์นี่เป็นคนสวยที่น่าสงสารเนอะ

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม

) วันที่: 3 ธันวาคม 2553 เวลา:21:29:11 น.