Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่19)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่19)_เมตะวรรณ

สองสัปดาห์ต่อมาถึงวันฤกษ์งามยามดีที่ร้าน Richey Morgan สาขาประเทศไทยโดยสองสาวไฮโซรกันดาลูกสาวคนโตของคุณหญิงกันยา ภาวิลาสและรตีพรลูกสาวคนเดียวของคุณนายเจ้าของร้านเพชรชื่อดังได้เปิดดำเนินงานรวมถึงเปิดตัวอย่างเป็นทางการด้วย ถนนย่านแหล่งช้อปปิ้งอันดับต้นๆ ของกรุงเทพฯ วันนี้จึงดูคึกคักเป็นพิเศษเนื่องจากมีแขกผู้มีเกียรติเดินทางมาร่วมงานนับร้อยชีวิตนอกจากนี้ยังมีนักข่าวสายสังคมและเศรษฐกิจจากหลายสำนักข่าวรวมถึงรายการบันเทิงที่ติดตามความเคลื่อนไหวของบรรดาบุคคลชาวแวดวงสังคมชั้นสูงได้มาร่วมเก็บภาพบรรยากาศภายในงานและสัมภาษณ์ถึงความรู้สึกของเจ้าของร้านสองสาว มารดาของทั้งสองและแขกผู้ร่วมงานบางส่วน เวลานี้ทั้งด้านนอกและภายในร้านจึงอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่บ้างก็กำลังยืนรวมกลุ่มพูดคุยกันอย่างออกรสบ้างก็สนใจเลือกดูเลือกซื้อสินค้าของร้านกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน

เจ้าของร้านสองสาวถือโอกาสนี้สวมใส่ชุดจากร้านของตัวเองเพื่อเป็นการนำเสนอสินค้าไปในตัวซึ่งแต่ละคนก็นำเสนอในรูปแบบที่ตนเองชอบ รกันดาสวมใส่ชุดเดรสกระโปรงแขนยาวสีครีมด้านบนคอเสื้อคว้านจากส่วนหัวไหล่ถึงหัวไหล่อีกข้าง ตัวกระโปรงแนบกับลำตัวทุกสัดส่วนความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย เครื่องประดับทั้งต่างหู สร้อยคอและรองเท้าแมทซ์กันกับชุดอย่างลงตัว ผมนุ่มสลวยปล่อยยาวสยายเคลียคลอช่วงลาดไหล่เปลือยเปล่า ใบหน้าตกแต่งด้วยโทนสีอ่อนดูเป็นธรรมชาติ รกันดานำเสนอเสื้อผ้าในรูปแบบเรียบง่ายแต่ดูดี ส่วนอีกสาวนำเสนอในแบบเรียบง่ายแต่แอบเซ็กซี่รตีพรสวมใส่ชุดเดรสเกาะอกสีน้ำเงินเข้มกระโปรงแนบกับลำตัวความยาวเหนือเข่าหลายนิ้ว ทั้งทรงผมซอยสั้นที่เซ็ทจัดทรงมาแล้วอย่างดี การแต่งหน้าที่เน้นสีสันรวมถึงเครื่องประดับรูปแบบทันสมัยและรองเท้าราคาแพงลิบลิ่วช่วยส่งเสริมให้เจ้าตัวดูดีมากยิ่งขึ้น เจ้าของร้านสองสาวไฮโซทั้งรกันดาและรตีพรวันนี้จึงดูสวยโดดเด่นและสามารถบรรลุวัตถุประสงค์คือทำให้แขกผู้ร่วมงานสนใจและอยากจะซื้อหาเสื้อผ้าแบรนด์ดังกล่าวเพราะต้องการจะสวมใส่แล้วออกมาสวยดูดีแบบเจ้าของร้านทั้งสอง

“หนูกันต์นี่ทั้งสวยทั้งเก่งนะคะ น่าดีใจแทนคุณหญิงจริงๆ ที่มีลูกสาวเพอร์เฟคแบบนี้” คุณหญิงเดือนเด่นที่กำลังนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งภายในร้านบอกกล่าวกับคุณหญิงกันยาขณะที่ต่างก็กำลังมองไปที่สองสาวเจ้าของร้านที่กำลังยืนต้อนรับแขกอยู่ที่ด้านหน้างาน

“ลูกสาวของดิฉันก็มีดีบ้างไม่ดีบ้างปะปนกันไปไม่ได้เพอร์เฟคอะไรหรอกค่ะแต่ที่เค้าสร้างธุรกิจของตัวเองขึ้นมาได้แบบนี้ดิฉันก็ดีใจถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเริ่มต้นก็เถอะค่ะเพราะอย่างน้อยก็ได้เห็นถึงความตั้งใจและความพยายาม” คุณหญิงกันยาบอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ภายในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวลูกที่ทั้งสวยและเก่งอย่างที่คนส่วนมากคิดเห็นกัน

“ถึงจะเป็นแค่ช่วงเริ่มต้นแต่ก็พอจะเห็นแววรุ่งเรืองแล้วเพราะว่าหนูกันต์กับหนูมินเหมาะที่จะทำธุรกิจเกี่ยวกับความสวยความงามเพราะว่ารูปร่างหน้าตาส่งเสริมอยู่แล้ว เจ้าของร้านดูดีมีรสนิยมแล้วลูกค้าที่ไหนจะไม่สนใจสินค้าที่ทั้งสองเป็นคนนำเสนอใช่มั้ยล่ะคะ ตัวดิฉันก็สนใจเหมือนกันแต่เสียดายที่เสื้อผ้าแบรนด์นี้ไม่มีแบบสำหรับกลุ่มวัยรุ่นช่วงปลายแล้วปลายอีกอย่างเรา” คุณหญิงเดือนเด่นบอกน้ำเสียงขบขันในช่วงท้าย

“ถ้าอย่างนั้นเรามาหุ้นกันเปิดร้านเสื้อสำหรับวัยรุ่นช่วงปลายแล้วปลายอีกอย่างที่คุณหญิงว่าดีมั้ยคะ”

“น่าสนใจนะคะ” หลังความเห็นดังกล่าวคุณหญิงทั้งสองหัวเราะพร้อมกันก่อนที่คุณหญิงเดือนเด่นจะถามไถ่ถึงลูกสาวอีกคนของคู่สนทนา “แล้วหนูวิไม่มาด้วยเหรอคะดิฉันยังไม่เห็นเลย”

“ไม่ได้มาหรอกค่ะ วันนี้วิต้องไปร่วมกิจกรรมรับน้องใหม่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ”

คุณหญิงทั้งสองคุยกันต่อเพราะยังไม่ถึงเวลาที่คุณหญิงกันยาจะทำการตัดริบบิ้นเปิดร้าน ระหว่างพูดคุยกันอย่างเข้าขาคุณหญิงกันยาหันไปเห็นคนคุ้นเคยที่ในมือกำลังถือกล้องอยู่จึงเรียกให้เข้ามาหา

“มาลัยบอกว่าวันนี้ภาสมาช่วยถ่ายรูปให้ด้วย”

“ครับ” ชายหนุ่มตอบก่อนจะหันไปเห็นคุณหญิงเดือนเด่นจึงยกมือขึ้นไหว้ อีกฝ่ายรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม คุณหญิงกันยาแนะภาวัฒน์ให้คุณหญิงเดือนเด่นได้รู้จักก่อนจะหันมาพูดกับเขาอีกครั้ง

“ฉันชวนมาลัยให้มางานนี้ด้วยแต่ก็ปฏิเสธท่าเดียวบอกว่าเดี๋ยวมาเกะกะในงาน ถ้ายังไงภาสช่วยถ่ายรูปคนโปรดของมาลัยไปให้เค้าดูเยอะๆ ก็แล้วกันนะ”

“ได้ครับ” ภาวัฒน์รับคำ รู้ว่าคนโปรดของนางมาลัยจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณหนูคนโตของบ้าน “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”

“จ้ะ ขอบใจแทนกันต์ด้วยนะที่อุตส่าห์มาช่วยงาน”

เขายิ้มรับก่อนจะเดินแยกออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ คุณหญิงกันยาหันกลับมาทางคู่สนทนาคนเก่า

“หลานคนเก่าคนแก่ที่บ้านน่ะค่ะ รูปร่างหน้าตาดีนิสัยก็ดี พึ่งพาได้หลายๆ เรื่องค่ะ วันนี้ก็มาช่วยถ่ายรูปให้”

“เสียดายนะคะที่เป็นแค่ช่างภาพแล้วก็เป็นแค่หลานของคนในบ้านไม่อย่างนั้นนิสัยดีๆ แบบนี้คุณหญิงคงได้ลุ้นให้หนูกันต์”

“อ๋อไม่หรอกค่ะเพราะภาสเขามีแฟนแล้วแล้วกันต์กับวิก็สนิทสนมกับภาสแบบพี่น้องมากกว่า กันต์ไม่ค่อยรู้ถนนหนทางขับรถไปไหนมาไหนเองไม่ได้ก็ได้ภาสนี่แหละค่ะที่ช่วยขับรถให้เพราะที่ทำงานเขาก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง ถึงไม่ได้ลุ้นแบบที่คุณหญิงว่าแต่ก็ไหว้วานให้ช่วยเหลือดูแลกันได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ เหมือนมีพี่ชายอีกคน สาวสวยก็ต้องมีคนคอยดูแลจริงมั้ยคะ”

“ค่ะ ให้ช่วยดูแลตอนที่กันต์ยังไม่มีใคร เดี๋ยวพอกันต์มีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็ค่อยโอนหน้าที่ไปให้หนุ่มคนนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นคงจะอีกไม่นานหรอกค่ะ สวยดูดีมีเสน่ห์แบบหนูกันต์ไม่น่าจะครองความโสดได้นาน”

“ยิ่งเร็วยิ่งดีค่ะดิฉันจะได้หายห่วงแล้วก็จะได้ไม่ต้องรบกวนคนอื่นให้มาดูแลด้วย”

ไม่นานหลังจากนั้นเมื่อได้เวลาคุณหญิงกันยาถูกลูกสาวตามให้ไปทำดำเนินการตัดริบบิ้นเปิดร้านอย่างเป็นทางการ พิธีการดำเนินไปตามขั้นตอน ทั้งเจ้าของร้านทั้งแขกผู้ร่วมงานต่างยิ้มแย้มแจ่มใสเสียงปรบมือแสดงความยินดีดังไปทั่วบริเวณ คุณหญิงกันยากล่าวอวยพรให้กับเจ้าของร้านรวมถึงกล่าวขอบคุณแขกผู้ร่วมงานด้วย

บรรยากาศภายในงานถูกเก็บไว้เป็นภาพความทรงจำโดยผู้ที่รับหน้าที่ช่างภาพหนึ่งเดียวในงาน ภาวัฒน์ไม่ลืมทำตามที่คุณหญิงกันยาบอกว่าให้เก็บภาพของคนโปรดของนางมาลัยเยอะๆ แต่ก็เป็นความต้องการของเขาเองด้วยเพราะวันนี้รกันดาสวยเป็นพิเศษและเขาก็ชอบถ่ายสิ่งสวยๆ งามๆ อยู่แล้ว

ขณะที่ภาวัฒน์กำลังถ่ายภาพต่อไปหลังถูกสะกิดหนักๆ เขาลดกล้องลงและหันมอง เห็นนครินทร์กำลังยืนชะเง้อชะแง้มองเข้าไปตรงบริเวณที่คนยืนออรวมกันอยู่ ในมือคือดอกไม้ช่อโต

“ทำไมถึงเพิ่งมา งานเค้าจะเลิกกันแล้ว”

“จะรีบเลิกไปไหนเพิ่งจะเก้าโมงกว่า” นครินทร์หันเหสายตามาทางคู่สนทนา “แต่ที่จริงก็จะมาตั้งนานแล้วล่ะแต่ร้านดอกไม้มันยังไม่เปิดฉันก็ต้องรอมันเปิดแล้วก็ต้องรอมันจัดอีก จะเอาที่จัดสำเร็จไว้แล้วก็กลัวว่าจะธรรมดาไป ของคุณกันต์ของฉันต้องพิเศษกว่าใคร”

“พิเศษแต่ช้า” ภาวัฒน์แกล้งพูดให้เพื่อนหมดความมั่นใจและก็เหมือนว่าจะได้ผลเพราะนครินทร์หน้าเจื่อนไป “แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าพอจีบคุณกันต์นี่แกหมดความมั่นใจไปเยอะเลย เมื่อก่อนไม่เห็นจะนอยด์ขนาดนี้”

“จะไม่ให้นอยด์ได้ไงวะแกลองดูสิว่าสวยๆ หุ่นดีๆ เพอร์เฟคๆ แบบนี้จะหาได้ที่ไหนอีก” นครินทร์พูดไปก็ทำหน้ากลุ้มไปด้วย “แล้วที่ฉันให้แกสังเกตท่าทีของเค้าให้เป็นยังไงบ้างวะ”

“ไม่รู้ว่ะ ฉันก็พูดถึงแกนะแต่เค้าก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ก็เหมือนว่าเค้าก็รู้นั่นแหละว่าแกสนใจเค้าอยู่แต่เค้าก็...” ภาวัฒน์หยุดถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี “ไม่รู้ว่ะ แกลองสังเกตเอาเองก็แล้วกัน ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง จะบอกว่าเค้าเฉยๆ เดี๋ยวแกก็ใจไม่ดีอีก”

“แกก็บอกมาแล้วล่ะแต่เฉยๆ ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ชอบไม่ใช่เหรอวะ เพียงแต่ตอนนี้คุณกันต์อาจจะยังไม่แสดงท่าทีอะไรมาก อาจจะยังไม่กล้าเปิดใจให้คนที่ยังไม่สนิทมากพอ แกลองสังเกตดูสิว่านอกจากไอ้มินแล้วคุณกันต์เค้าไม่ค่อยอะไรกับใคร ถ้าคุยก็คุยไปตามมารยาทแต่ไม่ค่อยให้ความสนิทสนม นอกจากไอ้มินก็มีไอ้แนนอีกคนที่คุณกันต์พูดด้วยมากหน่อย คงเพราะเป็นผู้หญิงด้วยกันแล้วไอ้แนนมันก็พูดมากปากดีเหมือนไอ้มินแต่กับแกกับฉันนี่เค้าไม่ค่อยอะไรด้วยเลย แกว่ามั้ย”

“ก็คงงั้น” ภาวัฒน์ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้เพราะที่รกันดาปฏิบัติต่อเขาเขาก็ไม่รู้ว่าให้ความสนิทสนมในระดับไหนแต่แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างที่นครินทร์เข้าใจแต่เขาก็ไม่ควรพูดให้ใครฟังเพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจถึงรูปแบบความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธออย่างที่นางมาลัย คุณหญิงกันยารวมถึงคนอื่นๆ ในบ้านเข้าใจว่าเป็นความสนิทสนมในแบบของคนที่อยู่ใกล้ชิดเพราะว่าอยู่ในเขตรั้วบ้านเดียวกันอีกทั้งรกันดาก็เป็นคนขี้เหงาเขาที่อยู่ใกล้ที่สุดจึงเหมือนเป็นตัวเลือกแรกที่เธอจะพึ่งพาให้เป็นเพื่อนคลายเหงา ที่นครินทร์เข้าใจว่ารกันดาไม่ค่อยให้ความสนิทกับเขาก็เพราะตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอไม่ค่อยพูดจาทักทายเขาก็เลยพลอยทำให้เขาไม่กล้าพูดมากกับเธอก่อนซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางทีเธออาจจะคิดแบบเดียวกันคือเกรงว่าคนอื่นๆ จะเข้าใจผิดคิดไปในทางไม่ดีเพราะการที่เขาและเธออาศัยอยู่ในเขตรั้วบ้านเดียวกันและยังไปไหนมาไหนด้วยกันเพราะเขาต้องขับรถให้เธอถ้าคนที่ไม่รู้ตื้นลึกมากพอก็คงไม่เข้าใจและอาจคิดเป็นอื่นได้

“คนเริ่มสลายตัวแล้วฉันเข้าไปแสดงความยินดีกับว่าที่แฟนก่อน” นครินทร์บอกกับภาวัฒน์ก่อนจะเดินเข้าไปตรงบริเวณที่สองสาวเจ้าของงานยืนอยู่ที่ตอนนี้แขกผู้ร่วมงานที่มารวมตัวกันตอนตัดริบบิ้นได้เริ่มแยกย้ายกันไปตรงบริเวณอื่นแล้ว คนที่เหลือมองตามก่อนจะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพรอยยิ้มสดใสของเจ้าของงานทั้งสองแล้วก็เก็บภาพตอนที่นครินทร์มอบดอกไม้ช่อโตให้กับรกันดา

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเที่ยงของวันแขกผู้ร่วมงานเริ่มทยอยกันกลับ คนรับหน้าที่เป็นช่างภาพก็เสร็จสิ้นหน้าที่ภาวัฒน์กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บอุปกรณ์การถ่ายภาพอยู่ที่หน้าร้าน แก้วน้ำเย็นปรากฏตรงหน้า เขาเงยหน้ามองคนถือก่อนจะส่งยิ้มให้ กล่าวขอบคุณและรับน้ำมาดื่ม

“ไอ้รินทร์กลับไปแล้วเหรอครับ” ภาวัฒน์ถามรกันดาหลังจากดื่มน้ำไปอึกหนึ่งแล้ว ช่วงบ่ายนครินทร์ต้องออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกซึ่งเจ้าตัวบ่นอุบว่าไม่อยากไปเพราะอยากอยู่กับสาวที่หมายปองนานๆ แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

“อืม เห็นบอกว่าต้องไปพบลูกค้าหรืออะไรนี่แหละจำไม่ค่อยได้เหมือนกัน”

ชายหนุ่มแอบขำในใจที่คนนึงไม่อยากไปทำงานเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ สาวแต่สาวเจ้ากลับไม่ได้ให้ความสนใจเท่าที่ควรเพราะอย่างนี้เขาเลยไม่อยากจะพูดอะไรมากที่นครินทร์ให้เขาช่วยสังเกตท่าทีของรกันดาให้เพราะเขาไม่สามารถจับความรู้สึกของเธอต่อนครินทร์ได้ ที่พอจะเห็นได้เพียงอย่างเดียวคือไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ก็อาจจะเป็นอย่างที่นครินทร์บอก เฉยๆ ไม่ได้แปลว่าไม่ชอบ คิดแค่นั้นภาวัฒน์ก็เลิกคิดถึงเรื่องของนครินทร์กับรกันดาเพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เขาหาเรื่องมาพูดคุยต่อ

“วันนี้แขกเยอะดีนะครับ”

“ใช่แต่ส่วนมากเป็นแขกของคุณแม่กับมินแล้วก็แขกแม่มิน ส่วนของฉันมีนิดหน่อย”

“ผมดีใจด้วยนะครับที่ร้านของคุณสำเร็จเรียบร้อยด้วยดี”

“ตอนนี้แค่เริ่มต้นต้องดูต่อไปว่าจะไปได้ดีขนาดไหน”

“ดูจากจำนวนแขกวันนี้ก็คงมีคนช่วยโฆษณาให้อีกเยอะ ไหนจะนักข่าวไหนจะรายการโทรทัศน์อีก คุณเตรียมตัวรับทรัพย์เลยดีกว่า”

“ขอให้เป็นแบบนั้น” เธอพูดยิ้มๆ ทำให้ใบหน้าของคู่สนทนามีรอยยิ้มตามมา เสียงโทรศัพท์มือถือของฝ่ายชายดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงและกดรับ พูดแค่ไม่กี่คำก็กดวางสายแล้วก็หันมาพูดกับรกันดา

“รันมาถึงแล้วเดี๋ยวผมขอเดินไปรับตรงที่จอดรถก่อนนะครับ”

“อืม” รกันดารับคำเสียงแผ่วก่อนจะรับน้ำในมือเขามาถือ ระหว่างที่ยืนรออยู่ตรงที่เดิมรกันดาพยายามเตือนตัวเองว่าไม่ให้แสดงอาการผิดปกติใดๆ ให้ภาวัฒน์สังเกตเห็นอีก และพยายามดับความร้อนรุ่มในจิตใจแต่เมื่อเห็นภาพสองหนุ่มสาวเดินยิ้มแย้มพูดคุยกันมาแต่ไกลใจก็ร้อนรนทุรนทุรายจนเกินจะหักห้ามได้แต่เธอก็ยังสามารถทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่อภาวัฒน์และรันทพรเดินเข้ามาถึง

“ยินดีกับคุณกันต์ด้วยนะคะ” ฝ่ายหญิงบอกพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้

“ขอบคุณค่ะ กันต์นึกว่าคุณรันจะมาไม่ได้ซะอีกเห็นมินบอกว่าคุณรันติด
งาน” รตีพรเป็นคนโทรเชิญรันทพรและก็บอกกับรกันดาอย่างนั้นจนทำให้เธอไม่ได้เตรียมใจเพื่อจะให้พร้อมเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ต้องการพบหน้ามากที่สุด

“ใช่ค่ะวันนี้รันทำงานแต่ก็พอมีเวลาตอนพักเที่ยงแวะมาได้ค่ะ”

“ลำบากคุณรันแย่เลยนะคะ”

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ คุณกันต์กับคุณมินอุตส่าห์เชิญยังไงรันก็ต้องมาแสดงความยินดีให้ได้อยู่แล้วค่ะ”

ภาวัฒน์มองสองสาวพูดคุยกันด้วยความรู้สึกยินดีเพราะดูจากรอยยิ้มรวมถึงการพูดคุยกันอย่างดีถึงจะไม่ได้สนิทสนมมากนักแต่ก็สามารถนำมาล้างข้อสงสัยที่เคยมีที่ว่ารกันดาไม่ชอบคนรักของเขาได้

หลังจากที่รันทพรคุยกับรกันดาแล้วก็ขอตัวเข้าไปหารตีพรด้านในร้าน ภาวัฒน์ยืนเก็บของต่ออยู่ที่เดิมส่วนรกันดาก็แยกไปคุยกับแขกคนอื่นๆ ที่ยังพอเหลืออยู่ เมื่อใกล้หมดเวลาพักเที่ยงรันทพรขอตัวกลับ รตีพรเดินตามออกมาส่ง รันทพรบอกลาสองสาวเจ้าของงานก่อนจะเดินไปที่รถพร้อมกับภาวัฒน์ซึ่งหลังจากส่งแฟนสาวที่รถแล้วฝ่ายชายจะไปทำงานที่สตูดิโอถ่ายภาพต่อเลยเพราะเสร็จสิ้นหน้าที่ในงานนี้แล้ว หนึ่งในสองของเจ้าของงานมองตามหลังคู่รักหนุ่มสาวด้วยความรู้สึกเจ็บที่หัวใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ รตีพรเดินกลับเข้าไปภายในร้านหลังจากที่รกันดาบอกว่าขอนั่งพักที่ด้านนอกซักพัก หญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวมองโดยรอบงานก็เห็นว่าแขกเหลือแค่เล็กน้อยเท่านั้นส่วนมากจะเลือกดูเสื้อผ้าอยู่ภายในร้าน ส่วนแขกผู้หลักผู้ใหญ่รวมถึงคุณหญิงกันยาได้กลับไปก่อนหน้านี้นานเกือบชั่วโมงแล้ว

รกันดานั่งดื่มน้ำพลางถอนหายใจเหนื่อยหน่ายให้กับปัญหาหัวใจที่ไม่มีทางแก้ จะอาการดีหน่อยก็ตอนได้พบหน้าพูดคุยกับคนที่ตนเองรัก จะอาการหนักก็ต่อเมื่อมีสิ่งมาสะกิดเตือนบอกว่าเขาคนนั้นมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วและจะอาการหนักหน่วงที่สุดก็เมื่อได้พบหน้าคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของเขา

“กันต์” เสียงเรียกขานดึงให้เจ้าของชื่อหลุดออกจากห้วงความคิดคำนึง หญิงสาวหันมองตามเสียงเรียก และก็ต้องชะงักแน่นิ่งไปเสี้ยววินาทีเมื่อพบว่าเป็นคนที่ไม่อยากพบเจอรองลงมาจากคนรักของภาวัฒน์

“ณุมาได้ยังไง” หลังจากหายตกใจระคนแปลกใจรกันดายืนขึ้นพูดจาทักทายกับคนตรงหน้า ภาณุยังคงเหมือนเดิมคือดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็นหนุ่มเนี้ยบหล่อขาดบาดใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้รกันดารู้สึกชื่นชมซักนิดเดียวเพราะสถานะแฟนเก่าที่เลิกกันไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ทำให้อะไรๆ ที่เป็นเขาดูไม่น่าพิสมัยในสายตาเธอ เธอไม่ถึงกับเกลียดเขาแต่ไม่อยากพบหน้า ต่างคนต่างอยู่นั้นดีที่สุดแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดแบบเดียวกัน ภาณุยิ้มกว้างขณะยื่นช่อดอกกุหลาบขาวให้กับอดีตแฟนสาว

“เราได้ข่าวจากเพื่อนๆ ว่ากันต์เปิดร้านเสื้อเราก็เลยมาแสดงความยินดีด้วย นี่กุหลาบขาวที่กันต์ชอบ”

“ขอบใจจ้ะ” รกันดาบอกพร้อมกับยื่นมือรับช่อดอกไม้ การที่มีคำลงท้ายทำให้ฟังดูห่างเหินในความรู้สึกของคนฟังเพราะปกติรกันดาจะพูดแบบไม่มีหางเสียงกับคนที่สนิทสนมแล้วยกเว้นกับผู้หลักผู้ใหญ่และรุ่นพี่ที่เธอจะพูดจาไพเราะด้วยเสมอ

“มินบอกว่ากันต์ไม่ยอมให้มินให้เบอร์โทรศัพท์กับเรา” ภาณุเริ่มโยงเข้าเรื่อง จุดประสงค์หลักในการมาวันนี้ไม่ใช่เพื่อมาแสดงความยินดีแต่เพื่อมารื้อฟื้นความสัมพันธ์ครั้งเก่าให้กลับมาเป็นเหมือนอย่างวันวาน หลังเลิกกับแฟนคนที่อยู่ที่เมืองไทยเขาพยายามมองหาสาวใหม่ที่เหมาะสมกับฐานะชาติตระกูลของเขารวมถึงต้องมีรูปร่างหน้าตาและนิสัยถูกใจแต่เขาก็ยังไม่เจอใครที่มีคุณสมบัติแบบนั้น ความเหงาและความต้องการที่จะมีใครซักคนมาอยู่ข้างๆ ทำให้เขาคิดถึงรกันดาเพราะเธอมีคุณสมบัติที่เหมาะสมและถูกใจเขามากที่สุดแล้วเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น เขาอยากจะขอคืนดีกับเธอเลยขอเบอร์ติดต่อเธอจากรตีพรแต่ก็ไม่ได้อย่างที่ต้องการแต่เขาก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจเพียงแต่กำลังรอโอกาสเพราะเขาไม่กล้าบุกไปหาเธอถึงที่บ้านและไม่รู้ว่าจะดักพบข้างนอกได้ที่ไหนจนเมื่อได้รู้ข่าวว่าเธอกับรตีพรหุ้นกันเปิดร้านเสื้อและวันนี้ก็เป็นวันเปิดร้านวันแรกเขาจึงเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีเขาจึงไม่รีรอที่จะมาพบเธอ

“ใช่”

“ทำไมล่ะ กันต์ยังไม่หายโกรธเราอีกเหรอ”

“เปล่า แต่เราไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องติดต่อกับณุอีก”

“วันเวลาดีๆ ของเรามันไม่มีความหมายในความรู้สึกของกันต์เลยใช่มั้ยกันต์ถึงได้อยากตัดขาดกับเรา” น้ำเสียงและสีหน้าของภาณุเศร้าหมองลงในพริบตาเมื่อได้ฟังคำพูดทำร้ายความรู้สึกแต่ไม่สามารถทำลายความตั้งใจได้

“วันเวลาที่ดีๆ จะยังไงมันก็ยังเป็นเรื่องดีแต่มันก็เป็นแค่อดีต คนเราต้องอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่เหรอ แล้วปัจจุบันของเราก็ไม่ได้มีณุอยู่ในใจเราอีกแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้ขาดแคลนเพื่อนถึงขนาดจะต้องติดต่อกับณุต่อไป” รกันดาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ถึงเธอไม่ได้รักภาณุแต่เธอก็เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเขาเพียงแต่ตอนนี้ความรู้สึกดีๆ รวมถึงหัวใจของเธอได้มอบให้ใครคนอื่นไปแล้ว ถ้าหัวใจเธอยังเป็นของเธออยู่อดีตระหว่างเธอกับผู้ชายตรงหน้านี้อาจจะมีความหมายมากพอที่จะทำให้เธอเปิดใจรับเขาได้อีกครั้งหลังจากที่ความโกรธเคืองในสิ่งที่เขาทำได้จางหายจากความรู้สึกไปแล้วแต่วันนี้หัวใจของเธอได้เป็นของคนอื่นไปแล้วต่อให้ความโกรธเคืองไม่มีหลงเหลือเธอก็ไม่สามารถรักหรือแม้กระทั่งรู้สึกดีๆ เกินกว่าเพื่อนเหมือนอย่างในวันวานได้

“แต่ใจของเรายังมีกันต์เสมอ เราคิดถึงกันต์มากนะ เราพยายามติดต่อหากันต์แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพราะมินก็ไม่ยอมบอกอะไรเราเลย ทางเดียวที่เราทำได้ก็คือรอโอกาสแล้ววันนี้โอกาสก็เปิดให้เราได้มาเจอกันต์ แต่ตอนนี้เราต้องการมากกว่านั้น เราอยากให้กันต์ยกโทษให้กับความผิดของเราแล้วก็ขอให้กันต์ให้โอกาสเราอีกครั้ง เราสัญญาว่าเราจะไม่ทำให้กันต์ต้องเสียใจเหมือนที่ผ่านมาอีก เมื่อกี๊กันต์บอกว่าไม่ได้โกรธเราแล้วแล้วกันต์จะยอมกลับมาคบกับเราเหมือนเดิมได้หรือเปล่า” ภาณุพูดด้วยสีหน้าร้องขอ ยิ่งได้มาเจอรกันดาวันนี้ยิ่งทำให้เขาตั้งมั่นว่าจะต้องรื้อฟื้นความหลังครั้งเก่าให้ได้ รกันดาทั้งสวยทั้งรวย เป็นลูกสาวคุณหญิงคนดัง มีธุรกิจร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมจากต่างประเทศเป็นของตัวเอง นิสัยอาจจะเอาแต่ใจและถือเนื้อถือตัวไปบ้างแต่ก็ถือว่าเป็นข้อเสียแค่เล็กน้อยเมื่อเทียบกับข้อดีอีกมากมาย ภาณุคิดว่าไม่มีใครเหมาะสมกับเขามากกว่ารกันดาอีกแล้วในเวลานี้

“เราไม่ได้โกรธณุแล้วณุสบายใจได้ แต่ถ้าจะให้กลับมาคบกันเหมือนเดิมเราคงทำไม่ได้”

“ทำไม” ภาณุเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อสิ่งที่หวังไม่ได้ได้มาง่ายๆ ดั่งใจ “ถ้ากันต์ไม่ได้โกรธเราแล้วกันต์ก็ต้องกลับมาคบกับเราเหมือนเดิมได้สิในเมื่อที่กันต์ขอเลิกกับเราก็เพราะว่ากันต์โกรธเรา แล้วกันต์ก็เคยยอมเป็นแฟนกับเรานั่นก็แสดงว่าเรามีส่วนที่กันต์ชอบเพราะฉะนั้นถ้าไม่โกรธและเราก็เป็นคนที่ถูกใจกันต์การที่จะกลับมาคบกันอีกมันก็ไม่ใช่เรื่องที่กันต์จะทำไม่ได้”

“ณุคิดเป็นเหตุเป็นผลมากไปหรือเปล่า ความรู้สึกมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนไม่ใช่ว่าสามารถคิดเป็นขั้นเป็นตอนว่าไม่อย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้อย่างที่ณุกำลังเข้าใจ”

“แล้วมันยังไงล่ะ ความรู้สึกของกันต์ตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่กันต์ถึงไม่ยอมให้โอกาสเรา” ระดับเสียงของภาณุสูงมากขึ้นไปตามแรงอารมณ์

“ณุอยากรู้จริงเหรอ” รกันดาถามท้าทาย ภาณุนิ่งเฉยเป็นคำตอบทางอ้อมว่าอยากรู้ “ความรู้สึกที่เรามีให้ณุมันว่างเปล่ามากๆ ในขณะที่เราก็รู้สึกดีมากๆ กับคนอื่นไปแล้ว นี่แหละคือสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ มันพอจะทำให้ณุเข้าใจได้มั้ยว่าทำไมเราถึงทำอย่างที่ณุต้องการไม่ได้”

“หมายความว่ากันต์มีคนอื่นแล้วอย่างนั้นเหรอ” ใบหน้าของภาณุเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดจึงทำให้รกันดามองเห็นหนทางที่จะตัดความหวังของภาณุให้ขาด

“ก็ประมาณนั้น”

“เราไม่เชื่อหรอกกันต์อย่ามาโกหกเราดีกว่า กันต์เพิ่งกลับเมืองไทยแค่สองเดือน เวลาแค่นี้กันต์จะรักจะชอบใครได้ยังไง แล้วถ้ากันต์มีแฟนแล้วเราก็ต้องได้ยินเข้าหูบ้างแต่นี่เราไม่รู้อะไรนอกจากเรื่องร้านนี่เลย” ถึงจะใจเสียในตอนแรกแต่พอคิดๆ ดูแล้วภาณุก็เห็นว่ามีความเป็นไปได้น้อยมากที่รกันดาจะมีคนรักแล้วเพราะถ้ามีจริงเขาก็ต้องพอระแคะระคายบ้างไม่ใช่ไร้คำร่ำลือแบบนี้

“เราไม่ได้โกหก” คราวนี้เป็นรกันดาบ้างที่เริ่มจะใจคอไม่ดีเพราะภาณุไม่เชื่อสิ่งที่เธอบอกไป แต่ลองคิดดูแล้วก็เชื่อได้ยากเพราะเวลาแค่สองเดือนถ้าจะคบหากับใครจริงจังก็ดูคล้ายว่ารวดเร็วไปหน่อยยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยรู้จักใครอย่างเธอยิ่งดูเหมือนว่าไม่น่าจะเป็นไปได้แต่เวลาสองเดือนไม่น้อยเกินไปที่จะทำให้รักให้ชอบใครซักคน

“ถ้ากันต์ไม่ได้โกหกแล้วไหนล่ะแฟนกัน อย่าบอกนะว่างานสำคัญของกันต์แฟนกันต์ยังไม่มา”

“เขามาแล้วแล้วก็กลับไปแล้ว” หญิงสาวตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจ ภาณุกระตุกยิ้มมุมปากเพราะดูคล้ายว่ารกันดากำลังจะจนมุมกับคำโกหกของตัวเอง

“งั้นเราจะไปถามมิน กันต์ไม่รู้ว่าเราจะมางานนี้กันต์คงไม่ได้เตี๊ยมกับมินไว้”

รกันดาถอนหายใจคิดไม่ออกว่าควรจะเดินหน้าโกหกอย่างไรถึงจะไม่ถูกจับได้

“กันต์สารภาพมาดีกว่าว่าโกหกเรา” ภาณุพูดยิ้มๆ หลังเห็นรกันดาเงียบไป จากอารมณ์เสียเพราะรกันดาท่ามากไม่ยินยอมตามที่เขาต้องการง่ายๆ ตอนนี้กลับรู้สึกสนุกที่ได้จับโกหกคนเล่น

หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้งเพราะเริ่มจะจนมุมอย่างที่อีกฝ่ายคาดเดา ขณะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีระหว่างจะทู่ซี้โกหกต่อหรือจะยอมสารภาพความจริงสายตาก็บังเอิญมองผ่านคู่สนทนาไปทางด้านหลังแล้วก็พบเข้ากับตัวช่วยที่มาได้เวลาพอเหมาะพอดี รกันดาละสายตากลับมามองชายหนุ่มตรงหน้า มีรอยยิ้มบางเบาแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า

“ณุคิดว่าคนอย่างเราจะหาแฟนทั้งทีมันยากเย็นนักรึไง ถึงไม่มีณุก็มีคนอื่นที่สนใจเราเหมือนกันแล้วก็ยังเป็นคนที่เราถูกใจมากที่สุดด้วย เดี๋ยวเราจะแนะนำให้รู้จัก” พูดจบร่างโปร่งระหงเดินผ่านภาณุไปทางด้านหลัง เขาหันมองตามเห็นว่ารกันดากำลังยืนรอให้ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา และพอผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาถึงเธอก็ก้าวเข้าไปเกาะเกี่ยวแขนเขาไว้

“ไหนบอกว่าจะกลับไปทำงานไงแล้วมาอีกทำไมคะ” รกันดาถามเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนที่ตนเองเกาะเกี่ยวแขนของเขาอยู่ ภาวัฒน์ตอนนี้กำลังงุนงงแต่ก็ยอมตอบคำถามแต่โดยดี

“ผมลืมกระเป๋าอุปกรณ์กล้องอีกใบไว้ในร้านคุณ วางไว้ตั้งแต่เช้าแล้วแต่ลืมเอากลับไปด้วยก็เลยกลับมาเอา”

“มาก็ดีแล้วกันต์จะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก” รกันดาพูดพร้อมแอบส่งสัญญาณทางสายตาให้ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าภาวัฒน์จะเข้าใจหรือเปล่าแต่มาถึงขั้นนี้ก็ต้องเดินหน้าต่อไป เธอจูงแขนเขาให้ก้าวเดินหน้าไปทางภาณุ

“ณุนี่ภาสแฟนกันต์” หญิงสาวพูดแล้วก็หันไปทางคนข้างๆ ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนนิ่งสีหน้าและแววตาดูไม่ค่อยแนบเนียนเท่าที่ควรเพราะคงกำลังงงอยู่แต่เธอก็หวังว่าภาณุจะไม่ทันสังเกต “ภาสนี่ณุเพื่อนกันต์ตอนเรียนมหาวิทยาลัย”

ไม่ต้องได้รับคำอธิบายและไม่ต้องใช้เวลานานเกินไปภาวัฒน์ก็เริ่มเข้าใจสิ่งที่รกันดากำลังทำได้รางๆ แค่น้ำเสียงอ่อนหวานและที่เดินเข้ามาเกาะแขนก็น่าจะพอเดาได้แล้วว่าเหตุการณ์ไม่ปกติ เมื่อไม่รู้ถึงความจำเป็นมากน้อยในสิ่งที่เธอทำอยู่เขาจึงต้องเล่นตามน้ำไป เขายื่นมือไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าวคำทักทาย

“สวัสดีครับ”

“ครับ” ภาณุจำต้องยื่นจับมืออีกฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้เขากำลังมึนงงเพราะเชื่อไปเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นแล้วว่ารกันดากุเรื่องขึ้นมาเรื่องแฟนใหม่แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เธอแนะนำว่าเป็นแฟนมาปรากฏตัวให้เห็นก็เลยทำให้นึ่งอึ้งคิดไม่ออกบอกไม่ถูกไปชั่วขณะ แต่ไม่นานสติสตางค์ก็กลับคืนเข้าที่ สิ่งที่รับรู้ได้อันดับแรกคือผู้ชายตรงหน้าคงไม่ใช่เศรษฐีมีเงินหรือผู้รากมากดีมาจากไหน ดูจากรสนิยมการแต่งกายเท่านี้ก็พอจะรู้

“คุณภาสใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มทวนชื่อเพราะตอนที่รกันดาแนะนำใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าที่ควร

“ครับ”

“ผมภาณุ เมื่อกี๊กันต์แนะนำไม่หมด ผมเป็นเพื่อนกันต์ตอนแรกแต่ช่วงหลังเราเป็นแฟนกันแล้วพอดีว่ามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยเราก็เลยเลิกกัน วันนี้ผมมาแสดงความยินดีกับกันต์หวังว่าคุณคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ร้องอ๋อขึ้นมาในใจทันที โกหกว่ามีแฟนใหม่แล้วกับแฟนเก่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแต่ก็ไม่ควรจะมาโมเมให้เขาร่วมมือแบบไม่ได้ขอคำปรึกษาก่อนแบบนี้ แต่เมื่อหลวมตัวไปแล้วก็ต้องแสดงต่อไปแล้วค่อยไปตกลงกันทีหลัง

“ไม่ได้ว่าอะไรครับ”

“ภาสเขาไม่ว่าอะไรหรอกก็เราเคยเล่าเรื่องณุให้ภาสฟังแต่ที่เราไม่ได้แนะนำว่าณุเป็นแฟนเก่าก็เพราะมันไม่ได้สำคัญไง จะเพื่อนหรือจะแฟนก็มีค่าเท่ากันเพราะยังไงตอนนี้ก็เป็นแค่เพื่อนอยู่ดี” รกันดาพูดตอกย้ำภาณุถึงความรู้สึกที่มีให้ ในใจหวังแต่ว่าให้เขาล้มเลิกความตั้งใจโดยเร็วที่สุด แต่สำหรับภาณุแล้วยิ่งเห็นอย่างนี้ยิ่งรู้สึกท้าทายและมีความมั่นใจว่าตัวเองมีดีกว่าผู้ชายตรงหน้าและเขาก็พร้อมจะพิสูจน์ให้รกันดาได้เห็น

“เรารู้ว่าตอนนี้กันต์คิดกับเราแค่เพื่อนเท่านั้นแล้วเราก็มาแสดงความยินดีในฐานะเพื่อนเพียงแต่เราอยากบอกแฟนกันต์ไว้เผื่อว่าถ้ากันต์ยังไม่ได้เล่าให้ฟังแล้วมารู้ทีหลังกันต์กับแฟนอาจจะเกิดปัญหากันได้”

“เรื่องแค่นี้เล็กน้อยไม่ทำให้เราเข้าใจผิดกันได้หรอกเนอะ” รกันดาหันถามความเห็นจากคนข้างกาย เขายิ้มเจื่อนๆ ตอบรับ

“ไม่ทราบว่าคุณภาสทำงานอะไรครับ”

“เป็นช่างภาพครับ”

“ภาสเป็นช่างภาพทำอยู่ที่สตูดิโอถ่ายภาพของลูกพี่ลูกน้องมิน” รกันดาช่วยเพิ่มเติมข้อมูล ได้ยินดังนั้นภาณุหัวเราะถูกใจเพราะยิ่งพอรู้ถึงรายละเอียดอาชีพการงานก็ยิ่งมั่นใจในคุณสมบัติของตัวเองว่าเหนือกว่าทุกด้าน

“ผมเพิ่งเรียนจบแล้วก็กลับมาบริหารบริษัทของครอบครัว ครอบครัวของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอิมพอร์ทเอ็กซ์พอร์ทถ้าบอกชื่อไปคุณอาจจะพอคุ้นหูบ้าง แต่ถ้าไม่รู้จักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะงานของคุณกับงานของผมมันห่างไกลกันโขเลย”

“คงจะไม่รู้จักหรอกครับวันๆ ผมก็ได้แต่ถ่ายรูปอยู่ในสตูดิโอ มีไปนอกสถานที่บ้างแต่ไม่ถึงขนาดกับส่งออกนำเข้ารูป” ภาวัฒน์พูดติดตลกในตอนท้าย รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำคล้ายยกตนข่มท่านอยู่แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ผู้ชายคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ เพื่อนก็ไม่ใช่ รู้จักกันก็แค่ผิวเผินก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะเอาคำพูดของภาณุมาใส่ใจ

“ณุมาด้วยเหรอเนี่ย”

เสียงของรตีพรที่เดินออกมาจากในร้านหลังเห็นความไม่ปกติของเหตุการณ์ภายนอกร้านช่วยลดทอนความรู้สึกอึดอัดของรกันดาเพราะรู้ว่าภาณุกำลังพยายามแสดงตัวว่าเหนือกว่าภาวัฒน์แต่พอนึกออกว่ารตีพรไม่ล่วงรู้ถึงแผนการของตนเองด้วยรกันดาจึงรีบส่งสัญญาณกับเพื่อนตอนที่ภาณุหันไปทางรตีพร มือไม้ที่ชี้ไปชี้มาระหว่างตัวเองกับคนข้างๆ บวกกับปากที่พูดแบบไม่มีเสียงว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันทำให้คนรับสารสามารถเข้าใจได้ไม่ยากเพราะรู้มาก่อนแล้วว่ารกันดาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับภาณุอีกและนี่คงเป็นข้ออ้างที่เจ้าตัวคิดว่าจะได้ผลมากที่สุดที่จะทำให้ภาณุเลิกตามตื๊อแต่ไม่เข้าใจเพียงอย่างเดียวว่าทำไมต้องเป็นภาวัฒน์

“เรารู้มาจากเพื่อนอีกที ยินดีกับมินด้วยนะ”

“ขอบใจจ้ะ ขอโทษณุด้วยนะที่ไม่ได้เชิญ บังเอิญว่าเชิญแขกหลายคนวุ่นวายไปหมดก็เลยมีหลงๆ ลืมๆ ไปบ้างหวังว่าไม่โกรธกันนะ”

“มินลืมไม่เป็นไรแต่กันต์ลืมเราก็อดเสียใจไม่ได้เหมือนกัน” เมื่อพูดถึงรกันดาภาณุก็หันมองไปทางเจ้าตัวที่ตอนนี้ยังคงยืนเกาะเกี่ยวแขนกับแฟนหนุ่มอยู่ซึ่งเป็นภาพที่บาดตาบาดใจคนมองไม่น้อย

“อย่าน้อยใจไปเลยน่า เอาอย่างนี้มั้ยเย็นนี้ไปเลี้ยงฉลองด้วยกัน กันต์กับคุณภาสก็ไปด้วย นอกนั้นก็มีเรากับเฮียเราอีกแค่สองคน” รตีพรพูดกับภาณุพร้อมกับส่งแววตารื่นรมย์ไปให้รกันดาที่ตอนนี้กำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองมา หญิงสาวสนุกที่ได้แกล้งเพื่อน อยากรู้ว่าบทคู่รักกำมะลอจะไปได้ซักกี่น้ำ ยิ่งมองไปที่ฝ่ายชายแล้วก็ยิ่งขำเพราะภาวัฒน์มีท่าทางอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด และอีกเหตุผลคือต้องเอาคู่แข่งอย่างภาณุไปให้นครินทร์ดูตัวเผื่อถ้าภาณุจะไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ นครินทร์จะได้วางแนวทางการสู้รบต่อไปได้ถูกหลังจากที่พอจะรู้จักศัตรูคู่แข่งในระดับหนึ่ง และคำชักชวนของรตีพรก็ได้รับการตอบรับในทันทีเพราะภาณุตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะสู้ต่อไปหลังจากเห็นว่าคู่แข่งอย่างคนรักคนปัจจุบันของรกันดาไม่ได้น่าหวาดกลัวเลยซักนิดเดียว
___________________________________

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 5 พฤศจิกายน 2553 7:36:15 น.

2 comments

Counter : 778 Pageviews.

ถึงจะเป็นแค่แฟนกำมะลอก็ถูกใจค่ะ...เอ้าหละซิ ภาณุไม่ถอย กะจะสู้ให้ยิบตา เนื้อเรื่องชักเข้มข้นแล้วดิ...คุณภาสจ๋า...ช่วยคุณกันต์หน่อยนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณเมค่ะ ห่มผ้าหนาๆ เวลานอนนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 12.184.166.218 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:37:20 น.

ภาสซวยละ ดัชักจะดูยุ่งๆซะแล้วงานนี้

โดย: บุษบา IP: 75.36.229.191 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:53:25 น.