Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่20)_เมตะวรรณ

หลังจากที่แฟนกำมะลอของรกันดาขอตัวกลับไปทำงานรตีพรเชิญภาณุให้เข้าไปนั่งในร้าน ร้านเสื้อของทั้งสองสาวนั้นมีพื้นที่ค่อนข้างกว้าง การตกแต่งเน้นโทนสีขาว ดำและเทาส่วนรายละเอียดการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ การประดับตกแต่งด้วยของตกแต่งต่างๆ รวมถึงการติดอุปกรณ์ที่ใช้แขวนและโชว์เสื้อผ้ารวมถึงส่วนของดิสเพลย์ด้านหน้าร้านก็ทำได้อย่างสวยงามและลงตัว

“นกกับพินช่วยเสิร์ฟน้ำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาทีนะจ๊ะแล้วก็ช่วยดูแลแขกที่เหลือให้ด้วย เดี๋ยวฉันกับกันต์ขอตัวไปข้างบนแป๊บนึง” รตีพรบอกกับพนักงานขายของร้านทั้งสองคนที่แนนเป็นคนช่วยแนะนำให้จากนั้นก็ดึงแขนรกันดาให้เดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง เมื่อถึงก็เดินไปเทน้ำใส่แก้วแล้วก็ดื่มน้ำพร้อมกับก้าวเข้ามาหาเพื่อนที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี เมื่อนั่งลงข้างๆ แล้วรตีพรก็เริ่มการพูดคุยทันที

“ไหนช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง”

“เรื่องไหน”

“ก็เรื่องที่อยู่ดีๆ แกก็ดันมีแฟนขึ้นมานี่ไง”

“ก็ตอนที่คุยกับณุเขาถามฉันว่าฉันมีคนใหม่แล้วใช่มั้ยฉันก็เลยคิดว่าถ้าตอบแบบนั้นไปณุคงจะเลิกยุ่งกับฉัน ฉันก็เลยพูดแนวๆ ว่าฉันมีแฟนใหม่แล้วไม่ได้คิดว่าจะเอาใครมาเล่นเป็นแฟนหรอก ก็แค่จะโกหกเฉยๆ”

“ถ้าจะโกหกแค่นั้นแล้วทำไมอยู่ๆ คุณภาสเขาถึงมาเป็นแฟนของแกได้ล่ะ ฉันมองแกคุยกับณุอยู่ไม่อยากขัดจังหวะเลยไม่ได้ออกจากร้านไปหาแต่พอมองอีกทีก็เห็นแกยืนควงแขนคุณภาสแล้ว”

“ก็ณุเกิดไม่เชื่อขึ้นมาน่ะสิ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี ไม่รู้ว่าจะโกหกต่อหรือจะยอมสารภาพความจริงแล้วบังเอิญว่าฉันมองไปเห็นคุณภาสของแกเดินเข้ามาพอดีฉันก็เลยตัดสินใจโกหกต่อก็แค่นั้น”

“ที่แกเลือกให้คุณภาสเป็นแฟนก็เพราะเขาโผล่มาตอนนั้นพอดี”

“ก็ประมาณนั้น”

“ถ้าเฮียรู้เฮียมันคงเจ็บใจตัวเองที่ไม่ได้เดินวนไปเวียนมาอยู่แถวนั้นแต่ดันออกไปคุยกับลูกค้า มันยิ่งบ่นๆ อยู่ด้วยว่าไม่อยากไป ถ้ามันรู้ก่อนว่าถ้าตอนนั้นมันยังอยู่กับแกที่นี่แล้วมันอาจจะได้เป็นแฟนแกแบบรวดเร็วทันใจแบบคุณภาสมันคงยอมเบี้ยวนัด”

รกันดาไม่ได้ตอบว่าอะไรเพราะไม่แน่ใจว่าถ้าเป็นนครินทร์ที่อยู่ด้วยตอนนั้นแล้วเธอจะเลือกให้เขามาเล่นเป็นแฟนอย่างที่ทำกับภาวัฒน์

“ฉันนึกว่าณุล้มเลิกความคิดเรื่องแกแล้วนะเห็นไม่ได้ติดต่อมาถามอะไรเกี่ยวกับแกตั้งเป็นเดือนๆ แล้ว”

“แต่อยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวแบบไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัวเลย” รกันดาพูดต่อ “มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงขอให้ฉันกลับไปคบกับเขาเหมือนเดิม พอฉันปฏิเสธก็ไม่พอใจ ตอนจะจับได้ว่าฉันโกหกเรื่องแฟนใหม่ก็ทำท่าเหมือนเยาะเย้ยฉันแล้วอย่างนี้จะไม่ให้ฉันโกหกต่อได้ยังไง ยิ่งณุทำตัวน่าหมั่นไส้ฉันก็ยิ่งไม่อยากยอมง่ายๆ”

“พอมีแฟนใหม่แล้วก็ไม่ไยดีแฟนเก่าเลยนะยะ” รตีพรแกล้งเย้าเพราะสีหน้าแววตาของรกันดาตอนพูดถึงภาณุนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าไม่หลงเหลือเยื่อใยต่อกันเลยซักนิดเดียว อีกคนไม่ได้ว่าอะไรเธอจึงพูดต่อ “ฉันถามจริงๆ เถอะ แกไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะกลับไปคบกับณุอีกบ้างเลยเหรอ”

“ไม่ ฉันไม่ได้รักณุแกก็รู้ แล้วพอฉันลองกลับมาคิดๆ ดูแล้วตอนฉันคบกับณุฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตจะมีอะไรพิเศษ มันไม่ต่างกับตอนไม่มีแฟนเลยแล้วฉันจะเสียเวลากลับไปคบกับเขาอีกทำไม อย่าว่าแต่จะกลับไปคบเลย แค่เป็นเพื่อนกันฉันยังไม่เห็นถึงความจำเป็น ฉันเลยพยายามจะตัดความหวังของเขาให้ขาดตั้งแต่วันนี้เลยไง แต่แกนั่นแหละที่ทำให้มันยืดเยื้อ”

“เกี่ยวไรกับฉัน” รตีพรถามกลับหน้าใสซื่อทั้งที่รู้ว่ารกันดาหมายถึงอะไร

“ก็แกดันชวนณุไปเลี้ยงฉลองคืนนี้ด้วย ฉันว่าฉันทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แล้วนะที่แต่งเรื่องขึ้นมาหลอกณุแต่แกเป็นคนทำให้เรื่องมันบานปลาย”

“แหม นานๆ จะมีอะไรแบบนี้ซักทีฉันก็อยากเห็นว่าแกเล่นเป็นแฟนกับคุณภาสจะเป็นยังไงแล้วฉันก็อยากรู้ด้วยว่าณุจะทำหน้ายังไง ไหนจะเฮียอีกคงจะคลุ้มคลั่งแน่ๆ คนนึงก็แฟนเก่า อีกคนก็แฟนใหม่ ตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งหน้าตูบรับบทเพื่อนแฟนของคนที่ตัวเองกำลังจีบ เห็นมั้ยล่ะว่าสนุกจะตาย ชีวิตมีรสชาติขึ้นอีกตั้งเยอะ” รตีพรพูดไปก็ทำหน้าเบิกบานใจไปด้วย รกันดาทำหน้าว่าหมั่นไส้เต็มที่

“แกสนุกอยู่คนเดียวน่ะสิ คนอื่นเค้าไม่ได้สนุกไปกับแกด้วยโดยเฉพาะแฟนปลอมๆ ของฉัน”

“ทำไมล่ะ”

“ก็เขาคงลำบากใจที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้”

“ไม่หรอกมั้ง เรื่องเล็กๆ น้อยๆ คุณภาสเขาไม่คิดอะไรมากหรอก ก็แค่ทำเฉยๆ นิ่งๆ ให้แกเล่นไปคนเดียว ฉันว่าเขาคงทำแบบนี้แหละ” ประโยคท้ายรตีพรพูดน้ำเสียงขบขัน

“ฉันก็ว่างั้น ไม่รู้ฉันเลือกคนผิดหรือเปล่าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

“แต่แกจะโทษว่าเป็นความผิดฉันอย่างเดียวไม่ได้นะที่ทำให้เรื่องไม่จบเพราะถ้าณุเขาถอดใจไม่คิดสู้ต่อเขาก็คงไม่ตอบรับคำชวนของฉันหรอก แต่เพราะว่ายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจถึงจะเข้าใจว่าแกมีแฟนใหม่แล้วก็เถอะถึงได้รับปากทันทีทันใดเลย ถึงณุจะไม่ไปด้วยคืนนี้ยังไงฉันว่าเขาก็ไม่เลิกล้มเรื่องแกอยู่ดี วันหน้าเขาก็ต้องมาหาแกอีกแกเชื่อฉันสิ”

“มันก็จริงของแก” รกันดาพูดน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายเพราะเห็นด้วยว่าภาณุคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ

“แล้วที่ฉันไม่เห็นเป็นเรื่องซีเรียสก็เพราะฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าแกไม่คิดจะกลับไปคบกับณุต่อให้เขาตื๊อยังไงมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มากสุดก็แค่รำคาญ แล้วคนอย่างณุทนตื๊อได้ไม่นานหรอก ก็อย่างตอนที่แกขอเลิกเขาก็ตามง้อแกอยู่พักนึงแล้วก็หาย ครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน แกก็ทำสวีทกับแฟนใหม่แกให้มากๆ หน่อยเขาจะได้ถอดใจเร็วขึ้นแล้วเฮียจะได้อิจฉาคุณภาสมากขึ้นด้วย”

“แกชอบแกล้งคุณรินทร์”

“ก็มันสนุกนี่ เฮียมันชอบแกมาก พร่ำเพ้อพรรณนาจนฉันรำคาญ คราวนี้ได้นั่งคร่ำครวญไปอีกสามวันเจ็ดวันแน่ที่ไม่ได้เล่นเป็นแฟนใหม่แกแล้วก็ที่แฟนเก่าแกก็โผล่มาอีก” สาวเปรี้ยวยิ้มขำเมื่อจินตนาการถึงอาการหลังจากนี้ของนครินทร์ “แต่ที่ฉันชวนณุไปด้วยฉันก็ช่วยเฮียด้วยส่วนนึงนะ ยังไงณุก็จะมาจีบแกแข่งกับเฮียอยู่แล้วเพราะฉะนั้นเฮียก็ควรรู้จักณุเอาไว้จะได้เตรียมรับมือได้ถูกทาง”

รกันดาลอบถอนหายใจ อยากจะฝากรตีพรให้ไปบอกกับนครินทร์ว่าไม่ต้องจริงจังกับการจีบเธอให้มากเกินไปเพราะใจของเธอยังคงไม่สามารถเปิดรับใครได้ อาจจะซักระยะหนึ่งหรือบางทีอาจจะตลอดไปเธอก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าถ้าเจอกับความผิดหวังเสียใจนานๆ เข้าแล้วสุดท้ายเธอจะเลิกรักภาวัฒน์หรือเปล่าหรือไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถเลิกรักเขาได้ แต่เธอก็ไม่กล้าทำแบบนั้นเพราะไม่อยากหักหาญน้ำใจของนครินทร์ หรือบางทีถ้าหากว่านครินทร์มีความรักและความจริงใจมากพอเขาอาจจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากภาวะหลงรักคนมีเจ้าของได้ เรื่องของหัวใจเป็นสิ่งไม่แน่นอน วันนี้เธอรักคนๆ นึงมากและคิดว่าคงจะไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแต่ก็อาจจะมีซักวันที่ความรักนั้นจะเหือดแห้งไปตามกาลเวลาถ้าไม่ได้รับความรักตอบแทน วันหนึ่งเธออาจจะคิดได้ว่าไม่มีความทุกข์ย่อมดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์ที่ปรารถนาอย่างในเวลานี้

++++++++++++++++++++

“ไอ้ภาสทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ โคตรไม่ยุติธรรมเลย” หลังวางโทรศัพท์จากรตีพรนครินทร์เดินโวยวายเข้ามาหาภาวัฒน์ที่กำลังนั่งตกแต่งรูปอยู่ที่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งที่ชั้นล่าง

“เรื่องแฟนในอนาคตของแกล่ะสิ” ภาวัฒน์หันมองนิดหนึ่งเห็นนครินทร์ทำหน้าบูดบึ้งขณะกระแทกตัวนั่งบนโซฟาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เขายังไม่ได้เล่าเรื่องของรกันดาที่ให้เขาเล่นเป็นแฟนของเธอให้นครินทร์ฟังรวมถึงเรื่องการปรากฏตัวของแฟนเก่าของเธอด้วยแต่คิดว่าตอนนี้นครินทร์น่าจะรู้รายละเอียดมากกว่าเขาแล้ว

“ใช่ ทำไมแกไม่เล่าให้ฉันฟังเลยวะว่ามีส้มเข่งเบ้อเร่อหล่นใส่แก เสียดายชะมัด ถ้าตอนนั้นฉันอยู่ที่นั่นคุณกันต์ก็คงจะเลือกให้ฉันเล่นเป็นแฟนเค้า”

ร่างสูงใหญ่บนเก้าอี้หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ละมือจากงานก่อนหมุนเก้าอี้ให้หันไปทางคู่สนทนา

“แกก็ไปขอให้แฟนในอนาคตของแกเปลี่ยนตัวสิ ฉันไม่ได้อยากให้ส้มหล่นใส่หรอกนะโว้ยเพราะฉันไม่ชอบโกหกหลอกลวงชาวบ้าน”

“ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดีสิวะ ฉันอยากเป็นแฟนคุณกันต์ใจจะขาด ยังเป็นแฟนจริงๆ ไม่ได้ให้เป็นแฟนหลอกๆ ก่อนก็ยังดี แต่มันช้าไปแล้วว่ะ สงสัยว่าฉันจะได้เป็นแฟนตัวจริงในอนาคตวันนี้ก็เลยคลาดไม่ได้เป็นแฟนหลอก”

“คิดได้อย่างนั้นก็ดี”

“ยังไงก็ไม่ดี แกอย่างนี้ทุกที ไม่ได้จีบคุณกันต์แต่ได้ใกล้ชิดตลอด ได้ขับรถให้ ได้อยู่บ้านใกล้ๆ คราวนี้ยังได้เป็นแฟนอีกถึงจะแฟนอุปโลกน์ก็เถอะวะ ยังไงก็ได้จับมือควงแขน ไอ้มินเล่าให้ฟังว่าคุณกันต์ยืนเกาะแขนแกด้วย แต่พูดไปก็สมน้ำหน้าไอ้หมอนั่น คงชีช้ำน่าดูเห็นคุณกันต์ควงแขนคนใหม่แต่จะดีกว่านี้มากถ้าคนคนนั้นเป็นฉัน”

“ตกลงดีหรือไม่ดีกันแน่”

“ทั้งดีและไม่ดี ดีที่คุณกันต์ใช้แผนนี้เพราะแสดงให้เห็นว่าคุณกันต์ไม่ได้มีใจให้ไอ้หมอนั่นแล้วและก็คงอยากให้หมอนั้นเลิกยุ่งเกี่ยวใจแทบขาดไม่อย่างนั้นคงไม่ถึงขั้นสร้างเรื่องโกหกแบบนี้ แต่ไม่ดีที่คนที่เดินไปที่ร้านคุณกันต์ตอนนั้นเป็นแกไม่ได้เป็นฉัน”

“ที่เป็นฉันเพราะฉันเข้าไปได้จังหวะพอดีใช่มั้ย” ภาวัฒน์ยังไม่ได้คุยกับรกันดาเป็นการส่วนตัวเลยไม่รู้ว่าเพราะอะไรรกันดาถึงให้เขาเล่นบทแฟนใหม่ของเธอแต่เขาก็คาดเดาไว้แล้วว่าคงเป็นเพราะเขาบังเอิญโผล่หน้าไปตอนที่เธอกำลังต้องการตัวช่วยพอดี

“ก็ใช่น่ะสิวะ ฉันถึงได้บอกว่าส้มหล่นใส่แกไงเพราะมันเป็นเรื่องโชคล้วนๆ”

“สรุปแล้วแฟนเก่าเค้ามาขอคืนดีเหรอ”

“ไอ้มินมันบอกแบบนั้นนะ”

“คุณมินเค้าบอกหรือเปล่าว่าคุณกันต์ของแกไม่ได้อยากกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า”

“ไม่ได้บอกแล้วฉันก็ไม่ได้ถามด้วยเพราะพอฉันรู้ว่าคุณกันต์โกหกว่ามีคนใหม่แล้วฉันก็คิดว่าต้องเป็นแบบนั้น แล้วแกถามทำไม”

“ก็คุณมินชวนนายคนนั้นไปด้วยเย็นนี้ ถ้าคุณกันต์ของแกไม่ได้อยากคืนดีกับแฟนเก่าคุณมินก็ไม่น่าจะชวนไปด้วยไม่ใช่เหรอวะ หรือว่าเค้ารู้กันว่าขวัญใจของแกยังมีใจให้แฟนเก่าอยู่ที่แต่งเรื่องแฟนใหม่ก็อาจจะแค่ประชดหรือไม่ก็เรียกร้องความสนใจคุณมินถึงได้ช่วยให้อยู่ใกล้ๆ กันจะได้คืนดีกัน”

“ปากเสียแล้วไง” นครินทร์ต่อว่าเพราะเริ่มใจคอไม่ดี “ฉันว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“แล้วแกถามคุณมินหรือเปล่าว่าทำไมถึงชวนไปด้วย”

“ไม่ใช่แค่ถามแต่ฉันด่ามันไปหนึ่งชุดโทษฐานที่เสือกไม่เข้าเรื่อง”

“แล้วคุณมินบอกว่ายังไง ทำไมถึงชวน”

“มันบอกว่าเรื่องของมันไม่เกี่ยวกับฉัน มันจะไม่เกี่ยวได้ไงวะก็ฉันเป็นเจ้ามือ”

“ถ้าอย่างนั้นแกทำใจไว้หน่อยก็ดี คนเคยคบกันถึงจะเลิกกันแล้วมันก็ใช่ว่าจะตัดได้ขาด ตามง้อกันแบบนี้ถ้ายังมีเยื่อใยต่อกันอยู่ก็คงจะดีกันได้ไม่ยากหรอก” ภาวัฒน์พูดไปก็รู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกว่าไม่อยากให้เป็นแบบที่ตัวเองพูด อาจจะเป็นเพราะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นดูไม่ใช่คนดีเท่าที่ควรดูจากที่พยายามข่มเขาเรื่องการงานเขาก็เลยไม่อยากให้รกันดาต้องไปคบหากับคนแบบนั้น หรืออาจเพราะระหว่างแฟนเก่าของเธอกับนครินทร์เขาก็ย่อมต้องเข้าข้างเพื่อนตัวเองมากกว่า

“ประชดด้วยการบอกว่ามีคนใหม่แล้วมันไม่แรงไปหน่อยเหรอวะ”

“ไม่รู้เพราะฉันก็เดาไปเรื่อย แต่มันก็เป็นไปได้ไม่ใช่เหรอวะ ผู้หญิงเข้าใจยากโดยเฉพาะผู้หญิงอารมณ์แปรปรวนแบบคุณกันต์ของแกยิ่งเข้าใจยากกว่าผู้หญิงปกติๆ หลายเท่า”

“ซวยแล้วสิงานนี้ ถ้าเค้ากลับมาคบกันก็เท่ากับว่าความหวังของฉันแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตาเลย แล้วตอนนั้นแกดูไม่ออกเลยเหรอว่าคุณกันต์รู้สึกยังไงกันแน่”

“จะให้ดูจากตรงไหน ถ้าเค้าทำเป็นอี๋อ๋อกับแฟนใหม่มากๆ มันก็บอกได้สองทางคืออยากให้นายคนนั้นตัดใจเร็วๆ กับอยากให้หึงมากๆ เห็นมั้ยล่ะว่าดูยาก เดี๋ยวแกก็ลองถามคุณมินเอาเองก็แล้วกัน”

“ไม่อยากถามเลยว่ะกลัวคำตอบ”

“งั้นแกก็กลุ้มใจต่อไป ส่วนฉันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยเลยแต่ก็ดันถูกลากไปเกี่ยวด้วย ไม่รู้ว่าส้มหรือทุเรียนหล่นใส่กันแน่” ที่ภาวัฒน์พูดอย่างนั้นเพราะเจอไปแล้วหนึ่งแผลตอนที่ภาณุพูดคล้ายดูถูกเขาเรื่องงานแล้วต่อไปก็ไม่แน่ว่าจะเจออะไรอีก พิษรักแรงหึงอาจจะทำให้เขาต้องเดือดร้อนโดยไม่รู้ตัว อย่างน้อยที่สุดก็สายตาแสดงความไม่เป็นมิตรที่เขาจะต้องเจออย่างแน่นอน

และก็เป็นอย่างที่คิดไว้เพราะวินาทีแรกที่ภาวัฒน์สบตาภาณุหลังจากที่เปิดบานประตูกระจกของร้านเสื้อของสองสาวเข้าไปสิ่งที่ได้รับกลับมาคือใบหน้าบึ้งตึงที่มาพร้อมกับสายตาดูแคลนแต่เมื่อภาณุหันไปมองคนอื่นสีหน้าแววตาก็ปรับเปลี่ยนเป็นปกติภายในพริบตา ภาวัฒน์ลอบถอนหายใจขณะคิดในใจว่ารกันดาไม่น่าจะหาเรื่องให้เขามีศัตรูโดยไม่จำเป็นแบบนี้เลย

“มากันซักที หิวจนไส้กิ่วท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว” เสียงของรตีพรดังเป็นคนแรกหลังจากที่สองหนุ่มก้าวเข้ามาในร้านตอนเวลาประมาณหกโมงเย็นเพราะนัดหมายกันไว้ว่าจะไปฉลองในโอกาสที่ร้าน Richey Morgan สาขาประเทศไทยเปิดตัวอย่างเป็นทางการ

“เพิ่งจะหกโมงจะรีบหิวไปไหน” นครินทร์บอกก่อนจะหันมองไปทางชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่ที่ชุดโซฟาส่วนต้อนรับลูกค้าของร้าน รู้สึกใจเสียนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าภาณุดูดีกว่าที่คิด หน้าตาหล่อเหลาผิวพรรณดูเป็นผู้ดี นครินทร์คิดโดยตัดอคติออกไปก็เห็นว่ารกันดากับคนรักเก่าของเธอดูเหมาะสมกันดีแต่ถ้าเอาอคติกลับคืนมาก็เห็นว่าผู้หญิงคงไม่ชอบคนที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้วแบบนั้น ดูไม่มีความน่าสนใจและน่าเบื่อ ดีบ้างไม่ดีบ้างแบบตัวเขาน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ

“ก็วันนี้ไม่ได้กินข้าวกลางวันกะจะกินมื้อเย็นให้เต็มที่เฮียอุตส่าห์ใจปล้ำฉลองให้ทั้งที”

“งกก็ต้องทนหิวแบบนี้แหละ”

รตีพรไม่ได้ว่าอะไรเพราะกำลังจะทำการแนะนำให้สองคนที่เพิ่งพบหน้ากันได้รู้จักกัน สาวสวยในชุดเซ็กซี่เดินไปทางโซฟาที่ภาณุนั่งอยู่

“ณุผู้ชายที่พูดมากกว่าใครนี่คือเฮียรินทร์ลูกพี่ลูกน้องเราเอง” บอกภาณุแล้วรตีพรหันไปทางนครินทร์ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเซ็งกับสรรพคุณของตัวเองที่ได้ยิน “เฮียที่นั่งหล่ออยู่นี่ณุหรือภาณุเพื่อนฉันกับกันต์ตอนเรียนมหาวิทยาลัย”

ภาณุลุกขึ้นยืนหลังได้รับการแนะนำ เขาเดินเข้าไปจับมือกับนครินทร์ด้วยสีหน้าแสดงออกถึงมิตรไมตรีต่างกับตอนที่มองผู้ชายอีกคนอย่างชัดแจ้ง

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณรินทร์”

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ถึงจะไม่ได้กัดฟันพูดแต่ก็ฝืนใจพูดอย่างที่สุด รตีพรแอบหันไปยิ้มขำกับเพื่อนคนสวยที่เป็นศูนย์กลางของสามหนุ่มในการเผชิญหน้ากันครั้งนี้เพราะรู้ว่านครินทร์ไม่ได้ยินดีอย่างปากว่า รกันดาส่ายหัวระอาให้กับนิสัยชอบเห็นคนอื่นมีปัญหาของรตีพรโดยเฉพาะกับนครินทร์แต่เธอก็รู้ว่าเอาเข้าจริงเพื่อนของเธอก็เอาใจช่วยให้นครินทร์จีบเธอได้สำเร็จเพียงแต่ไม่ได้พูดเชียร์ตรงๆ เพราะหลายๆ ครั้งที่เธอออกไปทานอาหารอาหารกลางวันหรือไม่ก็อาหารเย็นกับนครินทร์ก็เพราะรตีพรเป็นคนชักชวนซึ่งเธอมั่นใจว่าต้องได้รับการร้องขอให้ช่วยเหลือจากนครินทร์มาอีกที

“เฮียฉันชวนณุไปกับเราด้วยนะ ไปกันหลายๆ คนสนุกดี”

นครินทร์พยักหน้ากับรตีพรก่อนจะหันไปยิ้มตามมารยาทให้ภาณุและก็หันกลับไปพูดกับรตีพรอีกที

“ไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวไส้แกจะขาดแล้วท้องจะร้องโหยหวนซะก่อน”

“นกพินฉันฝากร้านด้วยนะแล้วพรุ่งนี้เจอกัน” สาวเปรี้ยวหันไปพูดกับพนักงานทั้งสอง สองพนักงานสาวรับคำมั่นเหมาะ รกันดาหันไปยิ้มอ่อนให้กับนกและพินก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายและเดินตรงเข้าไปหาภาวัฒน์ สองหนุ่มสาวที่จะต้องเล่นเป็นคู่รักต่อจากนี้มองสบตากันก่อนที่ฝ่ายหญิงจะก้าวเข้ามาเกาะเกี่ยวแขนเขาไว้ ภาณุมองภาพนั้นอย่างหมั่นไส้ นครินทร์มองอย่างอิจฉาตาร้อน ส่วนรตีพรคิดในใจว่ารกันดาสวมบทบาทได้แนบเนียนเหลือเกินไม่ยอมหลุดจากบทที่สวมอยู่เลย ส่วนนกกับพินไม่ได้แปลกใจเพราะสองสาวเจ้าของร้านแอบกระซิบบอกก่อนหน้านี้แล้วว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

“ณุเอารถมาหรือเปล่า” รตีพรถามภาณุที่รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน

“เอามา”

“งั้นณุขับรถไปเองส่วนฉันไปรถเฮียนะ” ช่วงท้ายรตีพรหันพูดกับนครินทร์

“อืม”

“ไม่ทราบว่าคุณภาสมีรถหรือเปล่า ถ้าไม่มีไปรถผมก็ได้นะครับ” ภาณุได้ทีหลังคิดออกว่าแฟนปัจจุบันของรกันดาอาจจะไม่มีรถเลยเอาเรื่องนี้มาพูดให้ได้รู้สึกอายบ้าง ด้านคนถูกไถ่ถามรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยแต่ก็พยายามไม่สนใจเขาหันมองคนข้างๆ ว่าจะเอายังไง รกันดากอดแขนเขาแน่นขึ้นขณะบอกกับภาณุ

“ไม่เป็นไรเราเอารถมาแล้วภาสก็ขับให้ประจำอยู่แล้วคงไม่รบกวนณุหรอก”

ภาณุกัดฟันกรอดเมื่อเห็นท่าทางปกป้องคนรักของรกันดาแต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีรถอย่างที่คาดเอาไว้

“โอเคงั้นเอาตามนี้”

หลังคำบอกกล่าวของรตีพรทั้งหมดเดินตามกันออกไปจากร้านเพื่อจะไปตรงที่จอดรถ ภาวัฒน์กับรกันดาเดินออกจากร้านก่อนใครเพราะอยู่ใกล้ประตูที่สุดจากนั้นก็เดินนำตลอดฝ่ายหญิงจึงยังคงเกาะแขนของคนที่เดินข้างๆ ต่อไป รกันดาแอบเหล่มองภาวัฒน์เพราะเกรงว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับคำพูดของภาณุ เมื่อเห็นเขานิ่งจึงคิดว่าเขาคงต้องรู้สึกอะไรบ้างไม่มากก็น้อย เธอเลื่อนมือที่เกาะแขนของเขาไว้ลงไปจนถึงมือของเขาจากนั้นมือของทั้งสองก็สอดผสานกันจุดประสงค์เพื่อจะปลอบโยนไม่ให้เขาคิดมาก แต่เมื่อไม่มีคำพูดใดๆ ภาวัฒน์ก็ไม่เข้าใจเขาหันมองเธอขณะคิดว่าคงเป็นละครฉากหนึ่ง สองคนสบสายตากันชั่ววินาทีก่อนที่ฝ่ายชายจะหันเหสายตามองกลับไปข้างหน้าเหมือนเดิม ภาพนั้นทำให้คนที่เดินตามหลังต้องอึ้งไปกับความสวีทหวานของคู่รักที่เกาะแขนยังไม่พอยังจับมือกันด้วยและมีตบท้ายด้วยการส่งสายตาให้กันอีก

“อยากเป็นคุณภาสใช่มั้ยล่ะ” รตีพรที่เดินรั้งท้ายคู่มากับนครินทร์กระซิบถามคนที่เดินข้างๆ นครินทร์กัดฟันตอบ

“เออสิวะ”

++++++++++++++++++++

กลุ่มคณะเลี้ยงฉลองให้กับการเปิดร้านเสื้ออย่างเป็นทางการของสองสาวรกันดากับรตีพรได้ตกลงกันว่าจะรับประทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารไทยในโรงแรมชื่อดังที่ตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งช้อปปิ้งที่ร้านของสองสาวและร้านของเจ้ามือวันนี้ตั้งอยู่เพราะไม่อยากจะฝ่าฟันการจราจรอันแสนแออัดในเวลาย่ำค่ำของวันทำงานและหลังมื้ออาหารก็ได้วางแผนกันว่าจะไปดื่มฉลองกันต่อที่ไนต์คลับดีๆ ซักแห่ง

สองคนที่มาถึงแรกสุดเดินตามพนักงานของห้องอาหารไปที่มุมฝั่งในสุดของร้าน รตีพรกับนครินทร์นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งเดียวกัน รตีพรสั่งของโปรดของตัวเองก่อนเล็กน้อยและส่วนที่เหลือก็ค่อยให้คนที่มาทีหลังเป็นคนสั่ง ไม่นานหลังจากนั้นภาณุตามเข้ามาและปิดท้ายด้วยสองหนุ่มสาวคู่รักกำมะลอที่ยังไม่หลุดจากบทบาทที่กำลังสวมอยู่เพราะฝ่ายหญิงเกาะเกี่ยวแขนฝ่ายชายเดินเข้ามาในร้าน เป็นที่อิจฉาของคนที่พบเห็นซึ่งรวมสองหนุ่มนครินทร์และภาณุด้วยซึ่งฝ่ายหลังนอกจากอิจฉาแล้วยังแฝงไว้ด้วยความหมั่นไส้และดูแคลนเพราะคิดว่าฝ่ายหญิงนั้นอยู่สูงเกินไปที่จะเดินเคียงคู่กับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเทียบเท่า

“ใครอยากทานอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะครับมื้อนี้ผมทุ่มสุดตัว” เจ้ามือหนุ่มบอกกับคนมาใหม่ทั้งสามโดยสายตามองเจาะจงไปที่รกันดา เธอยิ้มอ่อนๆ รับก่อนบอกกล่าวกลับไปด้วยความเกรงใจ

“ที่จริงมื้อนี้กันต์กับมินน่าจะเป็นเจ้ามือมากกว่านะคะถือว่าเป็นการเลี้ยงขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานของเราสองคน”

“กันต์แกก็อย่าไปขัดศรัทธาเฮียมันเลย เงินเฮียล้นกระเป๋าถ้าไม่ใช้เดี๋ยวจะบูด”

“ใช่ครับ” คราวนี้นครินทร์ไม่ขัดญาติสาว “คุณกันต์ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับที่ร้านคุณกันต์มาเปิดใกล้ๆ กับร้านของผม”

“ถ้าอย่างนั้นกันต์ขอขอบคุณล่วงหน้าก่อนเลยเพราะว่ากันต์คงเต็มที่อย่างที่คุณรินทร์บอก”

“ด้วยความเต็มใจที่สุดครับ”

ภาณุมองสองคนคุยกันก็รู้สึกทะแม่งๆ เพราะดูตาของฝ่ายชายจะหวานเป็นพิเศษ ถ้ารกันดายังไม่มีแฟนเขาคงจะคิดว่านครินทร์กำลังจีบเธออยู่ แต่ภาณุก็คิดว่าตัวเองคงคิดมากไปเพราะแฟนของรกันดายังนั่งหน้านิ่งไม่สนใจอาจจะเป็นเพราะนครินทร์เป็นแบบนี้กับทุกคนอยู่แล้วตามสไตล์หนุ่มคารมดีชอบจ่ายชอบเลี้ยงสาวๆ เมื่อสรุปได้อย่างนั้นภาณุก็เลิกสนใจนครินทร์และหันไปพูดกับภาวัฒน์

“ตอนแรกผมคิดว่าคุณภาสจะเป็นเจ้ามือซะอีก ถ้าคุณภาสยังไม่ได้เลี้ยงฉลองให้กันต์ก็คงจะมีโปรแกรมอื่นรออยู่ อยากรู้จังเลยครับว่าคุณภาสจะทำอะไรพิเศษๆ ให้กันต์”

คนถูกถามลอบถอนหายใจคิดในใจว่าเอาอีกแล้ว จ้องหาเรื่องได้ทุกโอกาสเลยจริงๆ ด้านรกันดาที่กำลังสนอกสนใจเมนูอาหารเงยหน้ามองภาณุด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะรู้ว่ามีความหมายดูแคลนแอบแฝงมากับคำพูดนั้นที่ว่าภาวัฒน์ไม่ใช่เจ้ามือมื้อนี้ทั้งที่เป็นแฟนของเธอ

“ผมยังไม่ได้มีแผนอะไรเลยครับ”

“ภาสไม่ต้องทำอะไรให้กันต์หรอกแค่มีภาสอยู่กับกันต์แค่นี้กันต์ก็มีความสุขมากแล้วล่ะ” น้ำเสียงหวานดังตามคำตอบของภาวัฒน์มาและเวลานี้เจ้าของเสียงก็กำลังส่งสายตาหวานหยดย้อยให้กับคนที่นั่งข้างๆ คนถูกส่งสายตาไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีเลยยิ้มแหยๆ รับ ภาณุฮึดฮัดขัดใจที่รกันดาจะต้องออกโรงปกป้องคนรักของเธอเสมอ

“คู่นี้นี่หวานกันจริงๆ คนไม่มีแฟนอิจฉาจนไฟจะไหม้ตาอยู่แล้วใช่มั้ยเฮีย” หญิงสาวอีกคนแกล้งทำเป็นแซวคู่รักแต่จุดประสงค์หลักต้องการแซวนครินทร์ที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าหงิกงอแน่นอนว่าต้องเป็นเพราะอิจฉาตาร้อนเพื่อนตัวเอง เมื่อถูกถามนครินทร์รีบปรับสีหน้าก่อนจะทำเป็นเออออห่อหมกด้วยการพยักหน้ายิ้มๆ

“กันต์แกเลิกหวานแล้วก็สั่งอาหารได้แล้ว ถ้ามัวช้าฉันไม่รอแล้วนะฉันจะฟาดที่วางอยู่นี่ก่อน” ที่รตีพรบอกว่าจะฟาดก่อนก็คืออาหารสามสี่อย่างที่สั่งไปก่อนหน้านี้ที่บริกรนำมาเสิร์ฟให้ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่

“ถ้าหิวก็กินก่อนสิ”

“ไม่เป็นไรแกก็รีบๆ สั่งเข้า อย่าลืมสั่งของโปรดให้สุดที่รักของแกด้วยล่ะ ว่าแต่คุณภาสจะกินได้อีกหรือเปล่านะเพราะคงกำลังอิ่มอกอิ่มใจ” รตีพรไม่วายแซวภาวัฒน์ด้วยอีกคน อยากจะขำซะให้ได้เพราะตอนนี้ภาวัฒน์กำลังทำหน้าคล้ายพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไม่เหมือนฝ่ายหญิงที่ยังทำเนียนไม่มีอาการผิดแปลกให้เห็นซักนิดเดียวซ้ำยังเล่นละครได้สมบทบาทเพราะยามพูดยามจาหรือสายตาที่มองภาวัฒน์นั้นเหมือนกับว่าเขาเป็นแฟนจริงๆ แต่รตีพรก็ไม่แปลกใจเพราะรกันดามีประสบการณ์ด้านการแสดงตอนเรียนมหาวิทยาลัยเพราะร่วมกิจกรรมกับทางคณะเวลาที่มีการแสดงละครเวทีเป็นบางครั้งแต่แปลกใจที่ว่าทำไมตอนโกหกภาณุถึงไม่แนบเนียนจนเกือบจะถูกจับได้ บางทีอาจเพราะเวลาฉุกละหุกเลยไม่ทันได้ตั้งตัวแต่พอมีตัวช่วยอย่างภาวัฒน์เข้ามาร่วมด้วยหลังจากนั้นก็โกหกได้แนบเนียนซะเหลือเกิน

“แกอย่ามาแซวแฟนฉันนะ คนยิ่งขี้อายอยู่ ฉันสงวนลิขสิทธิ์หยอกเล่นได้คนเดียว”

“ย่ะ หวงจังเลยนะคุณภาสเนี่ย”

“ก็คนมันรักก็ต้องหวงเป็นธรรมดาคนไม่เคยมีความรักอย่างแกไม่เข้าใจหรอก”

“ใครว่าฉันไม่เคยมีความรัก ฉันนี่มีแฟนมาหลายคนแล้วนะ ฝรั่งเอยไทยเอย ใช่ว่าแกมีแฟนคนเดียวซะเมื่อไหร่”

“มีแฟนก็ไม่ได้หมายความว่าต้องมีความรักนี่”

รตีพรเถียงกลับว่าอะไรสองในสามหนุ่มในโต๊ะไม่รับรู้เพราะไม่ได้สนใจฟัง นครินทร์มองหน้าภาวัฒน์สื่อสารทางสายตาว่าอยากจะไปเป็นแกใจแทบขาด ภาวัฒน์ก็ยังคงทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนเดิม ยิ่งเพิ่งถูกสาวบอกรักกลางอากาศยิ่งไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดีถึงจะเป็นแค่คำพูดแบบหลอกๆ ก็ตามทีเพราะไม่ใช่ว่าเขาจะถูกบอกรักบ่อยๆ แฟนตัวจริงยังไม่เคยพูดให้ฟังเลยซักครั้งก็เลยทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่เขินแต่ใจไหวๆ ยังไงชอบกล

เมื่ออาหารที่สั่งรอบหลังทยอยเสิร์ฟทั้งหมดก็เริ่มลงมือรับประทานอาหาร เมนูโปรดของภาวัฒน์ที่รกันดาเป็นคนสั่งถูกนำมาเสิร์ฟแล้ว ภาณุไม่ได้แปลกใจที่รกันดารู้เมนูโปรดของภาวัฒน์เพราะเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกันเพียงแต่ว่าทำให้เขายิ่งไม่ชอบใจเข้าไปอีก อีกสองคนที่เหลือก็ไม่ได้แปลกใจและไม่ได้สงสัยใดๆ เพราะเข้าใจว่าเมนูน้ำพริกลงเรือคงถูกสาวเจ้าสมมติขึ้นมาเองว่าเป็นของโปรดของแฟนหนุ่มกำมะลอ

เมื่อความไม่พอใจเพิ่มมากขึ้นประเด็นที่ภาณุยิบยกขึ้นมาพูดคุยในโต๊ะอาหารก็คือเรื่องของธุรกิจเพราะในโต๊ะมีเพียงคนเดียวที่ไม่มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ด้วยความที่ไม่ได้เป็นคนคิดมากนครินทร์จึงไม่รู้ว่าภาณุมีความต้องการอื่นแอบแฝงนอกจากแค่ชวนคุยเขาจึงร่วมพูดคุยในประเด็นดังกล่าวแบบไม่ใคร่เต็มใจแต่ก็ต้องทำไปตามมารยาท ด้านรตีพรพอจะรับรู้ได้ว่าภาณุต้องการทำตัวเหนือกว่าภาวัฒน์ซึ่งเธอก็ไม่ชอบที่ภาณุทำแบบนั้นแต่ด้วยความที่เขาเป็นเพื่อนและคิดในแง่ดีว่าเขาคงช้ำใจไม่น้อยที่รู้ว่ารกันดามีแฟนใหม่ก็เลยทำตัวพาลๆ ใส่ภาวัฒน์เลยทำให้เธอไม่อยากจะพูดจาขัดคอเขาแต่ก็ไม่ร่วมเออออไปด้วย ส่วนรกันดาไม่อยากแม้กระทั่งจะฟังจึงทำเป็นไม่สนใจเวลาที่ภาณุพูดและก็หันไปเอาอกเอาใจคนข้างๆ แทน

“ภาสกินเยอะๆ นะวันนี้ยืนถ่ายรูปให้กันต์ตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ นี่ไข่ต้มกินกับน้ำพริกกินไข่เยอะๆ จะได้มีแรงนั่งดูรูปกันต่อคืนนี้” ได้ผลชะงัดนักเสียงของรกันดาทำให้ภาณุที่กำลังคุยน้ำลายแตกฟองเงียบไปก่อนจะหันเหสายตามองไปทางเจ้าตัวที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางอี๋อ๋อขณะตักอาหารใส่จานให้กับแฟนหนุ่ม สองคนที่เหลือหันมองตาม รตีพรเลยได้ทีที่จะแกล้งให้ภาณุได้เจ็บใจเล่นบ้างหลังจากปล่อยให้เขาสนุกปากกับการพูดโอ้อวดทับถมภาวัฒน์ทางอ้อมอยู่นาน

“แหมคืนนี้กว่าจะกลับก็ดึกดื่นยังมีกิจกรรมรอให้ทำอีก ว่าแต่แน่ใจนะว่าดูแค่รูปไม่มีดูอย่างอื่นด้วย”

“ที่คิดไว้ก็จะแค่ดูรูปแต่พอถึงเวลาจริงก็ไม่แน่เหมือนกัน ก็ต้องแล้วแต่อารมณ์ว่าอยากจะทำอย่างอื่นต่อหรือเปล่า หรือยังไงดีล่ะภาส” ประโยคหลังหญิงสาวที่ร่วมรับลูกจากรตีพรหันถามคนข้างๆ ภาวัฒน์ที่นั่งรำคาญภาณุอยู่นานก็เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนกันเขาเลยไม่เลือกเงียบเหมือนก่อนหน้า เขาหันส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับรกันดา

“สงสัยจะมีอย่างอื่นต่อก็ผมกินไข่ไปตั้งหลายอัน แต่คุณจะไม่ง่วงก่อนเหรอวันนี้ก็ตื่นแต่เช้า”

“ไม่หรอก ถึงง่วงก็ไม่นอน ภาสอยากทำอะไรกันต์ตามใจทุกอย่าง” รกันดาว่าแล้วก็เกาะแขนพร้อมกับเอาหน้าซบไปบนไหล่ของภาวัฒน์ ตอนนี้ภาณุใจร้อนรุมๆ เพราะตอนที่คบกันรกันดาไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวกับเขาแบบนี้ ส่วนคำพูดที่สื่อให้คิดต่อเขาก็พยายามคิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะเขาไม่เชื่อว่ารกันดาจะยอมมีอะไรเกินเลยกับผู้ชายที่เพิ่งคบกันได้ไม่เท่าไหร่

หลังจากนั้นภาณุสงบปากสงบคำลงเพราะว่าหมดอารมณ์กลั่นแกล้งภาวัฒน์ทางคำพูดเพราะเขารู้สึกว่ายิ่งแกล้งรกันดาก็ยิ่งปกป้องอีกฝ่ายและถึงรกันดาจะแสดงออกให้เห็นว่ารักแฟนใหม่มากแต่ภาณุก็ยังไม่ถอดใจตรงกันข้ามกลับยิ่งท้าทายและคิดว่ายังไงคนเคยคบกันก็ต้องมีเยื่อใยต่อกันบ้าง มีสาเหตุเดียวที่จะทำให้เขาลามือจากเรื่องนี้นั่นก็คือถ้าเขาเจอคนที่เขาคิดว่าเหมาะสมกับเขามากกว่าเธอ

มื้ออาหารจบลงในเวลาค่ำทั้งหมดลงความเห็นกันว่าจะไปร่วมดื่มฉลองกันต่อที่ไนต์คลับของโรงแรมเดียวกันนี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง หลังจากออกจากห้องอาหารก็ขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุด ออกจากลิฟท์ก็เดินตามกันเข้าไปในห้องกว้างที่พื้นที่ด้านในตกแต่งอย่างลงตัว ผนังบางส่วนเป็นกระจกใสทำให้มองเห็นบรรยากาศยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ จากมุมสูง แสงไฟสลัวที่มาพร้อมกับบทเพลงไพเราะที่ถูกขับขานโดยนักร้องบนเวทีเตี้ยๆ ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของคลับยิ่งทำให้สถานที่ดูโรแมนติกเหมาะสำหรับคู่รักจะมานั่งดื่มด่ำบรรยากาศร่วมกัน

“บรรยากาศดี๊ดี ถ้ามีแฟนจะพามาที่นี่มานั่งจู๋จี๊กันสองคน” รตีพรบอกหลังจากที่สั่งเครื่องดื่มกับบริกรไปแล้ว ที่ชุดโซฟาสีนวลตาตรงมุมหนึ่งของสถานที่ทั้งห้าคนนั่งกระจายกันไปโดยรกันดานั่งติดกับภาวัฒน์ที่นั่งตรงริมด้านหนึ่ง ถัดจากรกันดาก็คือภาณุรตีพรและนครินทร์ ด้านหน้าของโซฟารูปครึ่งวงกลมคือโต๊ะดีไซน์แปลกตา

“โรงแรมอาจจะเลิกไปก่อนที่แกจะหาแฟนได้”

“ถ้าเค้าจะเจ๋งก็เพราะเฮียมานี่แหละ” รตีพรสวนนครินทร์ทันควันจากนั้นก็จ้องตาและทำท่าเหมือนจะตีกันซะให้ได้ “อย่ามาอารมณ์เสียแล้วพาล”

“อารมณ์เสียก็เพราะแกนั่นแหละ”

ไม่ต้องพูดให้มากกว่านี้ต่างก็รู้ว่าที่นครินทร์อารมณ์เสียเพราะรตีพรชวนภาณุมาด้วย ที่รู้กันก็เพราะเขาบ่นชุดใหญ่ตอนอยู่บนรถด้วยกันหลังจากนั้นก็แอบส่งสายตาขุ่นๆ ให้เป็นระยะ และมาอาการหนักก็ตอนเห็นที่บรรยากาศดีๆ เพราะถ้าไม่มีภาณุเขาก็คงได้ใช้เวลาและสถานที่ที่เอื้ออำนวยแบบนี้อยู่ใกล้ชิดรกันดา

“มินแกอย่าหาเรื่องคุณรินทร์สิ” รกันดาปรามเพราะพอจะรู้ว่านครินทร์อารมณ์เสียเรื่องอะไรและก็ไม่อยากให้ภาณุรู้ตัวว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของนครินทร์เพราะเขาไม่ผิดคนผิดคือคนชวน

“เฮียมันหาเรื่องฉันก่อนต่างหากแต่ก็เอาเถอะครั้งนี้ยกให้ ไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ”

“กันต์เดี๋ยวไปเต้นรำกันดีกว่า รำลึกถึงตอนที่เราเคยเต้นรำด้วยกันตอนที่เราเป็นแฟนกัน” ภาณุชวนรกันดาเมื่อเห็นว่าคนเริ่มออกกันไปโชว์ลวดลายบนฟลอร์มากขึ้นหลังจากที่เพลงเปลี่ยนมาเป็นเพลงสากลจังหวะช้าๆ ยังไม่ทันที่รกันดาจะพูดว่าอะไรเขาก็หันไปพูดกับภาวัฒน์ “คุณภาสคงไม่ว่าอะไรนะครับที่ผมจะขอรื้อฟื้นความทรงจำกับกันต์ซักหน่อย”

“ตามสบายครับ”

จากที่กำลังจะปฏิเสธภาณุรกันดาหันไปทำหน้ามุ่ยให้คนที่นั่งอีกด้านของตัวเองแทน ภาวัฒน์หันมายิ้มอ่อนให้ทำคล้ายว่าไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิดทั้งที่รู้ดี ที่เขาตอบไปแบบนั้นเพราะขี้เกียจมีปัญหาใครอยากจะทำอะไรก็ทำกันตามสบายเขาขออยู่เฉยๆ ดีกว่า

จากนั้นไม่นานบริกรเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มและของแกล้มเล็กน้อย ภาณุมองเครื่องดื่มของรกันดาก่อนถือโอกาสนี้ย้อนความหลังอีกหน

“ดีนะที่กันต์สั่งเครื่องดื่มแบบมีแอลกอฮอล์ผสมนิดเดียวไม่อย่างนั้นได้หลับคาโต๊ะแน่ ผมจำได้ดีเลยว่ากันต์กินเหล้าทีไรเมาหลับทุกที”

“ใช่ กินเหล้าแทนที่จะได้เฮฮากลับหลับซะงั้น ไปเที่ยวไหนนี่ต้องห้ามกันต์เมาไม่อย่างนั้นต้องลำบากหามกลับห้อง” คราวนี้รตีพรร่วมคุยกับภาณุเพราะความหลังสมัยเรียนก็เป็นเวลาที่ตัวเองร่วมรับรู้ด้วย

“อย่างนี้อันตรายนะครับ ถ้าเมาแล้วเกิดไม่มีคนรู้จักอยู่ด้วยก็เสี่ยงเหมือนกัน” นครินทร์แสดงความเห็น

“กันต์กินเหล้าไม่บ่อยหรอกค่ะ ถ้ากินก็ตอนมีเพื่อนอยู่ด้วย”

“ไม่มีเพื่อนอยู่ก็เคย มีครั้งนึงที่แกไปกินคนเดียวแล้วก็หลับคาที่ ดีนะที่เด็กในร้านโทรหาคนรู้จักจากมือถือแกไม่อย่างนั้นแกโดนฝรั่งลากไปทำมิดีมิร้ายแล้ว”

“ก็ฉันตั้งใจว่าจะกินนิดเดียวแต่ก็หลับไปไม่รู้ตัวเลย”

“คุณกันต์มีปัญหาอะไรเหรอครับถึงได้หนีไปกินเหล้าคนเดียว” นครินทร์ถามอย่างสนอกสนใจ

“ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมเพื่อนก็กลับบ้านกันเกือบหมดกันต์เบื่อๆ เหงาๆ ก็เลยออกไปนั่งฟังเพลงค่ะ”

“กันต์เพลงนี้เพราะดีไปเต้นรำกัน” เมื่อไม่ได้คุยย้อนความหลังกับรกันดาแค่สองคนภาณุก็เริ่มเบื่อจึงชักชวนรกันดาให้ออกไปเต้นรำแทน หญิงสาวหันไปส่งค้อนให้กับแฟนกำมะลอที่นั่งนิ่งไม่รู้สึกรู้สาและยังเป็นคนอนุญาตอีก เธอไม่อยากปฏิเสธให้ภาณุเสียหน้าเลยต้องยอมรับคำชวน คล้อยหลังภาณุนครินทร์ก็เริ่มบ่นทันที

“เบื่อชิปเป๋งแทนที่จะได้ใช้โอกาสนี้ทำความสนิทสนมกับคุณกันต์ก็ดันมีตัวปัญหามาขวาง ไม่รู้จะโผล่มาทำไม เลิกกันไปแล้วก็จบกันไปสิวะ ทำอย่างกับว่าผู้หญิงมีคนเดียวในโลก”

“ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวเฮียก็ไปจีบคนอื่นสิ กันต์ก็ปล่อยให้ณุไป”

“เรื่องสิวะ ฉันจองก่อนที่หมอนั่นจะกลับมาขอคืนดีคนที่ต้องปล่อยคุณกันต์ไปคือไอ้หมอนั่นไม่ใช่ฉัน” นครินทร์พูดเสียงดังรตีพรทำหน้าเบื่อก่อนหันไปคุยกับอีกคนทีเหลือ

“คุณภาสมินต้องขอโทษด้วยนะคะที่มินชวนณุมาด้วย ตอนนั้นมินแค่คิดสนุกๆ อยากให้มากันหลายคนแต่ต้องทำให้คุณภาสรู้สึกอึดอัดเลยที่ต้องมาเล่นละครเป็นแฟนกันต์มัน”

ภาวัฒน์ยิ้มน้อยๆ ให้กับรตีพร

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็เรื่อยๆ อยู่แล้วไม่ได้อึดอัดอะไรมาก ส่วนมากจะเป็นเพื่อนคุณมินมากกว่าที่ต้องเหนื่อยเล่นละคร”

“ก็ใช่น่ะสิวะ ได้เล่นเป็นแฟนสาวสวย มีคนคอยเอาอกเอาใจมันจะอึดอัดอะไร ฉันนี่สิที่อึดอัดจะหยอดคำหวานๆ กับคุณกันต์ยังทำไม่ได้” นครินทร์พูดหน้าบึ้งตึงก่อนจะหันไปทางคนข้างๆ “ตกลงคุณกันต์เค้าโกหกทำไมวะ อยากทำให้หึงหรืออยากจะให้หมอนั่นเลิกยุ่งกันแน่”

คำถามดังกล่าวนครินทร์ถามรตีพรมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถแล้วแต่คนถูกถามก็บอกแค่ว่าไม่รู้แต่นครินทร์ก็รู้ว่ารตีพรรู้แต่ท่ามากไม่ยอมบอกปล่อยให้เขาต้องคิดมากต่อไป แต่คราวนี้คนขี้แกล้งเริ่มเห็นว่านครินทร์อาการเริ่มหนักเลยอยากบอกข่าวดีเผื่อจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นจะได้หยุดบ้าซักที

“ถึงขนาดบอกรักคุณภาสให้ณุฟังคงไม่ใช่แค่ประชดแล้วมั้ง เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ดูไม่ออก”

“ความคิดคนนะโว้ยมันเดาได้ง่ายๆ ที่ไหนแต่แกพูดจริงนะ คุณกันต์ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับไอ้หมอนั่นจริงแท้แน่นอนแล้วแน่นะ”

“หมดสิ้นเยื่อใยไม่ให้ฉันบอกข้อมูลอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์จนณุต้องหาทางมาเจอเอง แบบนี้เรียกว่าอยากจะกลับไปคืนดีมั้ย”

ได้ยินดังนั้นคนที่กลุ้มมานานถอนหายใจโล่งอก หน้าจากที่บึ้งตึงก็เปลี่ยนเป็นบานเป็นจานเชิง

“ฉันก็คิดอย่างนี้อยู่แล้ว ยิ่งได้รู้จักไอ้หมอนั่นยิ่งมั่นใจเลย หล่อแต่ไร้เสน่ห์ไม่เหมือนฉันหล่อดูดีมีเสน่ห์คุณกันต์คิดถูกแล้วที่เลิกสนใจหมอนั่น”

“ตอนแรกบอกเดาความรู้สึกไม่ออกทีนี้บอกมั่นใจ จะไม่มีเสน่ห์ก็ตรงขี้โอ่แบบนี้แหละ ดูอย่างคุณภาสเป็นตัวอย่าง อยู่นิ่งๆ ไอ้กันต์ก็เป็นฝ่ายเข้าไปเบียดกระแซะ เอาอกเอาใจแถมบอกรักอีก ไม่เห็นต้องพูดมากขี้โม้เหมือนเฮีย”

“มันโชคดีโว้ยแต่ยังไงก็เป็นได้แค่แฟนปลอมเพราะตำแหน่งแฟนจริงฉันจองแล้ว” เพิ่งจะถูกต่อว่าหยกๆ แต่นครินทร์ก็ยังไม่วายโม้ต่อ คนที่ถูกพูดถึงยิ้มขำก่อนยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ คิดตามที่นครินทร์พูด สรุปว่าเขาโชคดีใช่มั้ยที่ได้เล่นเป็นแฟนกำมะลอของรกันดา ก็คงโชคดีถ้าไม่ต้องเจอวิธีการกำจัดคู่ต่อสู้แบบค่อยเป็นค่อยไปของภาณุที่ค่อยๆ ทำให้เขาหมดความมั่นใจเพราะริอาจไปคบหากับดอกฟ้าในขณะที่เขาเป็นแค่ประชากรชนชั้นกลางธรรมดาๆ แต่บังเอิญว่าเขาไม่ได้คิดเด็ดดอกฟ้าเขาเลยไม่สะทกสะท้านซักเท่าไหร่อย่างมากก็รู้สึกหน่ายๆ ที่ถูกดูถูกก็เท่านั้น

เมื่อบทเพลงจบลงรกันดารีบผละออกจากคู่เต้นรำเดินเข้าไปที่โต๊ะ ภาณุเดินตามหลังมาด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะรกันดาไม่ค่อยพูดคุยด้วยเพลงจบก็ไม่ยอมต่อ หญิงสาวก้าวเข้าไปดึงแขนคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ภาวัฒน์เงยหน้ามองงงๆ

“ไปเต้นรำกัน”

“ผม...” เขากำลังจะปฏิเสธแต่คนชักชวนก็ไม่เปิดโอกาส รกันดาบอกเสียงออดอ้อนเพราะภาณุอยู่ใกล้ๆ

“นะคนดี ไปเต้นรำกับกันต์หน่อยนะ”

ภาวัฒน์ถอนหายใจก่อนจะวางแก้วเครื่องดื่มบนโต๊ะและลุกก้าวไปตามแรงชักจูง ภาณุมองตามหลังตาขุ่นก่อนเดินเข้าไปนั่งอารมณ์เสียไม่พูดไม่คุยกับใคร

เมื่อถึงฟลอร์เต้นรำรกันดาหยุดและหันมาทางคนที่ก้าวตามหลังมา

“นายทำให้ฉันต้องออกมาเต้นรำแบบเบื่อๆ กับณุนายก็ต้องชดใช้ด้วยการเต้นกับฉัน”

“เต้นกับผมอาจจะเบื่อกว่าก็ได้นะเพราะผมเต้นไม่เป็น”

“นายหันดูคนอื่นสิ เค้าใช้ทักษะอะไร ก็แค่โยกตัวไปตามจังหวะ” ว่าแล้วก็เริ่มจัดการนำมือของคู่เต้นมาวางที่เอวของตัวเองและก็วางมือไปบนไหล่กว้างของเขา “จับแค่นี้แล้วก็ขยับเท้านิดหน่อยไม่เห็นจะยากตรงไหน”

ภาวัฒน์ยิ้มแล้วก็ยอมทำตามที่เธอสอน ไม่นานจังหวะการโยกตัวก็สอดคล้องกันและสอดผสานไปกับบทเพลง

“ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายต้องลำบากไปด้วย”

“ที่เล่นเป็นแฟนคุณนะเหรอครับ”

“ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ ตอนแรกแค่จะโกหกณุว่ามีแฟนแล้วแต่ณุไม่เชื่อก็เลยเลยเถิดมาถึงขั้นนี้”

“แล้วผมก็เป็นผู้โชคดีถูกรางวัลแจ็คพ็อต” เขาช่วยต่อให้ รกันดาทำหน้าย่นยู่เพราะรู้ว่าเขาประชด

“แล้วนายจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้”

“เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากแฟนเก่า” ชายหนุ่มแกล้งบอกเพราะเขารู้เหตุผลแท้จริงพร้อมกับนครินทร์ตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว

“ตอนแรกไม่ใช่แต่ตอนนี้ใช่แล้ว” เธอเงยหน้าสบตาขณะพูด เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ได้เล่นเป็นแฟนของเขาทำให้รู้สึกสุขใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเรียกร้องว่าอยากให้เป็นแบบนี้ไปอีกนานๆ

“ยังไงครับ” เขาย่นคิ้วถาม

“ก็ตอนแรกอยากให้ณุเลิกยุ่งก็เลยโกหกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้ยังไม่อยากให้ณุถอดใจเพราะถ้าณุยังคอยมาตามตื๊อฉันอยู่ฉันก็จะได้เป็นแฟนกับนายต่อไป”

คราวนี้คิ้วหนาของภาวัฒน์ขมวดมุ่นกว่าเดิม ไม่ใช่แค่คำพูดที่สื่อความนัยอะไรบางอย่างเพราะสายตาที่ถูกส่งมานั้นเป็นประกายวับวาวมีความรู้สึกบางอย่างที่สอดคล้องกับคำพูดถูกส่งผ่านมาด้วย ใจของคนฟังและคนได้มองสบตาแกว่งไกวแต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่ใช่อย่างที่คิด

“คุณอยากจะแกล้งผมนานๆ ล่ะสิ”

“ถ้าได้แกล้งนายแต่ตัวฉันไม่มีความสุขฉันจะทำทำไม เพราะฉันมีความสุขมากๆ ฉันเลยอยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่มีกำหนดเลยยิ่งดี ฉันยินดีที่ได้เป็นแฟนกับนายจะจริงหรือจะหลอกมันก็ดีทั้งนั้น” หญิงสาวหยุดจังหวะไป ในดวงตาเป็นกระกายวิบวับกว่าเก่าเพราะเริ่มมีน้ำซึมออกมา “ชีวิตฉันมีความหมายขึ้นมาหลังจากได้รู้จักนาย ฉันไม่เหงาไม่รู้สึกอ้างว้างไม่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวบนโลกก็เพราะว่ามีนายอยู่ใกล้ๆ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้แต่มันก็เป็นไปแล้ว”

ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ผสมมาในเครื่องดื่ม บรรยากาศที่โรแมนติกเหมาะกับการที่จะได้บอกความในใจให้ใครซักคนได้รับรู้และความรู้สึกอินกับการสวมบทบาทคนรักของเขาทั้งหมดผลักดันให้รกันดาต้องเผยสิ่งที่พยายามซ่อนเร้นมาตลอดให้ภาวัฒน์ได้รับรู้ ร่างบอบบางแนบซบกับร่างของคู่เต้นรำไปทั้งตัว ความรู้สึกสุขแผ่ขยายอยู่ในใจของรกันดาแต่ความรู้สึกสับสนระคนหวั่นวิตกคือสิ่งที่ภาวัฒน์กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ในหัวสมองของเขาวุ่นวายสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูกและหลังจากนั้นไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างทั้งสองคนอีก แขนของฝ่ายชายยังคงเกาะเกี่ยวอยู่ที่เอวของคู่เต้นรำที่ยังคงยืนอิงแอบแนบชิดอยู่เหมือนเดิม บทเพลงแรกจบไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากท่อนแขนของฝ่ายชายที่กระชับรัดแน่นยิ่งขึ้น เมื่อเพลงต่อไปเริ่มบรรเลงสองหนุ่มสาวยังคงเต้นรำภายใต้บรรยากาศอ่อนหวานละมุนละไม เขาตัดทุกสิ่งทุกอย่างออกจากสมองและดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาที่ไม่ได้หาได้ง่ายๆ และทำให้สุขใจอย่างประหลาดร่วมไปกับคนในอ้อมแขน
_______________________________

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2553

2 comments

Last Update : 7 พฤศจิกายน 2553 16:37:51 น.

Counter : 824 Pageviews.

พระเอกรู้ซะที สงสารนางเอกจัง
แล้วพระเอกของเราจะทำอย่างไรต่อไป

สนุกมาก มาลงต่อเร็วๆ นะคะ

โดย: C IP: 58.137.140.114 8 พฤศจิกายน 2553 11:11:40 น.

เมื่อไหร่จะออกเป็นเล่มเอ่ย
อยากซื้อเก็บสะสมอ่ะพี่เม
อ่านแล้วอ่านอีก สนุกสุดๆ
อิอิอิ ไม่ได้มาทักทายพี่เมนานละ คิดถึงน้า

โดย: kawee IP: 210.86.135.81 8 พฤศจิกายน 2553 13:00:15 น.