Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่33)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่33)_เมตะวรรณ

เวลาสายของเช้าวันทำงานที่ห้องทางด้านบนของห้องเสื้อ Richey Morgan เจ้าของร้านหนึ่งคนกำลังนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ อย่างเบื่อหน่าย เพราะไม่มีอะไรทำจนต้องมานั่งดูโทรทัศน์ฆ่าเวลาคงจะไม่ใช่แต่สาเหตุหลักๆ เพราะไม่อยากจะทำอะไรเลยมากกว่า รกันดาเป็นแบบนี้มาเป็นเวลาอาทิตย์กว่าแล้วคือเอาแต่หมกตัวอยู่ที่ด้านบนของตัวร้าน นานๆ ทีจะลงไปช่วยพนักงานร้านแล้วก็หุ้นส่วนขายของ ร้านปิดแล้วก็ไม่ยอมกลับบ้านเพราะว่านอนค้างคืนที่ร้าน พอรตีพรถามก็บอกว่าเป็นช่วงที่รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ และที่ไม่กลับไปนอนบ้านก็เพราะว่ารำคาญรถติดไม่อยากต้องนั่งเบื่ออยู่บนรถเป็นเวลานานเป็นชั่วโมงๆ พอรตีพรถามอีกว่ามีปัญหากับคนที่บ้านหรือเปล่ารกันดาก็ปฏิเสธซึ่งเจ้าตัวคนตอบก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองพูดจริงหรือว่าโกหกเพราะไม่รู้ว่าคนที่บ้านที่รตีพรหมายถึงนั้นรวมถึงคนที่อยู่ในเขตรั้วบ้านเดียวกันแต่ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันด้วยหรือเปล่า แต่ถึงรตีพรจะให้คำจำกัดความความหมายของคนที่บ้านอย่างชัดเจนเธอก็คงจะต้องพูดโกหกอยู่ดีเพราะเธอไม่สามารถบอกใครได้ว่ากำลังมีปัญหากับภาวัฒน์ แล้วก็ยังบอกใครไม่ได้อีกว่าตอนนี้กำลังเบื่อหน่ายชีวิตของตัวเองมากแค่ไหน เหมือนชีวิตนั้นว่างเปล่า ไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้างให้ได้คลายเหงา ไม่มีคนคอยไว้ให้หัวใจได้พักพิง

เวลานี้รกันดากำลังคิดว่าตัวเองอาจจะเข้าใจผิดที่คิดว่าการที่ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ จะทำให้ชีวิตไม่ต้องเผชิญกับความทุกข์หนัก ใช่ที่ว่าไม่เป็นทุกข์เพราะไม่ได้รับรู้ถึงความรักที่เขามีให้กับคนรักของเขาแต่ก็ยังเป็นทุกข์จากความคิดถึงโหยหา อยากพูดคุยอยากพบหน้า อยากได้ยินเสียงอยากได้มองสบตา สรุปแล้วก็คือไม่มีทางไหนที่จะไม่เป็นทุกข์นอกจากต้องเลิกรักเขาให้ได้ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าวันไหนจะทำได้สำเร็จ หรือบางทีอาจไม่มีวันนั้นเลยก็ได้ เวลาที่ความเหงาและความคิดถึงมันกำลังกัดกินใจจนทำให้น้ำตาต้องรินไหลเธอก็พร่ำบอกกับตัวเองว่าความรักที่แท้จริงคือการที่เรายินดีที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขและเวลานี้เธอคิดว่าภาวัฒน์ก็คงกำลังมีความสุขเพราะว่าเขาทำตามที่เธอบอกในคืนนั้น เขาหายออกไปจากชีวิตเธอเป็นเวลาอาทิตย์กว่าแล้ว ไม่มีการโทรหา ไม่พยายามมาเจอ ไม่มีอะไรทั้งสิ้นที่เป็นตัวบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการให้เรื่องราวระหว่างกันต้องเป็นแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่ถึงจะพร่ำบอกกับตัวเองแบบนั้นรกันดาก็ยังไม่รู้สึกยินดีถ้าภาวัฒน์กำลังมีความสุขตรงกันข้ามเธอโกรธที่เขาเอาเปรียบด้วยการหนีไปมีความสุขอยู่คนเดียวแล้วก็ปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับความทุกข์อยู่แบบนี้

เสียงคนกำลังเดินขึ้นบันไดที่รกันดาได้ยินนั้นเร่งให้เจ้าตัวรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาจนแห้งจากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้งก่อนจะทำทีเป็นกำลังนั่งดูโทรทัศน์อย่างเพลิดเพลิน อีกไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาก็คือรตีพรที่เพิ่งจะมาถึงร้าน ร่างระหงของคนที่มาใหม่เดินเข้ามานั่งลงเคียงข้างกับคนที่นั่งอยู่ก่อน

“ไม่ลงไปข้างล่างล่ะ หรือว่ายังอยู่ในช่วงไม่อยากพบปะผู้คน”

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วว่าจะลงไปตอนบ่ายๆ ตอนนี้ขอดูทีวีก่อน” หญิงสาวโกหกช่วงแรกคือที่ปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วเพราะเธอยังอยู่ในช่วงหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต แต่ช่วงหลังที่บอกว่าจะลงไปตอนบ่ายนั้นไม่ได้โกหกเนื่องจากว่าเธอไม่อยากจะต้องมานั่งเหงานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้อีกต่อไป บางทีการที่ได้พบปะกับผู้คนอาจจะทำให้ความรู้สึกของเธอดีมากขึ้น

“นึกว่ายังไม่หายอยู่ในช่วงนั้นฉันจะได้ไม่รบกวน”

“อย่าบอกนะว่าที่มาสายเกือบทุกวันนี่เป็นเพราะไม่อยากรบกวนฉัน”

“จะคิดอย่างนั้นก็ได้นะฉันจะได้ดูดี” รตีพรพูดยิ้มๆ ก่อนจะยอมพูดความจริง “ไม่ใช่หรอกที่จริงเพราะตื่นสายน่ะ ช่วงนี้นอนดึกเกือบทุกคืนเลย”

“ทำไมนอนดึก คุยกับผู้ชายเหรอ”

“แกรู้ได้ยังไงเนี่ยกันต์ เป็นหมอดูหรือว่ามีซิกซ์เซ้นท์ยะ”

“ฉันเดาเอา” รกันดาพูดพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ อารมณ์พอจะดีขึ้นมาบ้างเมื่อได้พูดคุยกับเพื่อน “ว่าแต่แกคุยกับใคร ช่วงนี้มีคนจีบแกด้วยเหรอฉันไม่เห็นรู้เลย”

เมื่อได้พูดถึงคนที่โทรมาคุยด้วยเกือบทุกวันในช่วงนี้ทำให้รตีพรรู้สึกคิดมากขึ้นมา เธอมีคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจมาเป็นเวลานับสัปดาห์แล้วแต่เธอก็ยังไม่กล้าที่จะพูดคุยกับรกันดา แต่ไหนๆ ก็พูดถึงแล้วก็คุยกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันวันนี้ไปเลย

“ถ้าฉันบอกไปแกต้องแปลกใจมากแน่ๆ”

“ใครเหรอ”

“ก็พี่ต้องของแกไง”

ใบหน้าของเพื่อนที่บ่งบอกอาการตกอกตกใจนั้นทำให้รตีพรรู้สึกใจคอไม่ดี เมื่อนึกไปถึงคำพูดและการกระทำในช่วงอาทิตย์กว่าๆ ที่ผ่านมาของคนที่ตัวเองกำลังพูดถึงอยู่ก็รับรู้ได้ถึงกระไอความร้อนที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ในอก

“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นหรือว่าพี่ต้องของแกก็โทรคุยกับแกบ่อยๆ เหมือนกัน แล้วแกก็ชอบเขาไปแล้วใช่มั้ย ฉันว่าแล้วเชียวว่าเขาต้องโกหก ฉันถามเขาว่าจีบแกหรือเปล่าเขาก็บอกว่าไม่ได้จีบที่พูดว่าจะจีบแกแล้วที่ขอให้ฉันช่วยก็แค่ข้ออ้างเพื่อจะขอเบอร์ฉัน แล้วจากคืนนั้นที่ไปเที่ยวด้วยกันเขาก็โทรมาหาฉันเกือบทุกวัน ตอนแรกเขาก็ทำเป็นถามเรื่องของแกแต่หลังๆ เขาก็เริ่มชวนฉันคุยเรื่องอื่น คุยกันเป็นชั่วโมงๆ เลยแล้วบางทีเขาก็มีพูดหยอดจนฉันรู้สึกว่าเขาคงกำลังจีบฉันอยู่ ฉันเห็นว่าเขาเป็นถึงด็อกเตอร์แล้วก็เป็นผู้ใหญ่แล้วฉันก็เลยคิดว่าเขาไม่น่าจะโกหกฉันก็เลยยอมอดตาหลับขับตานอนคุยด้วยจนดึกจนดื่น แต่ที่ไหนได้ก็แค่ด็อกเตอร์หัวงูคนนึง ฉันก็คิดอยู่เหมือนกันว่าแกคงจะชอบเขาอยู่บ้างดูจากท่าทีของแกวันนั้นแต่พอเขายืนยันว่าไม่ได้จีบแกฉันก็เลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร ที่จริงฉันน่าจะคุยเรื่องนี้กับแกตั้งนานแล้วไม่น่ามัวอายจนต้องกลายเป็นคนโง่ให้เขาหลอกอยู่ได้ตั้งนานสองนานเลย”

เมื่อเห็นรตีพรพูดถึงด็อกเตอร์พัทธนัยด้วยใบหน้าที่แดงก่ำบ่งบอกอาการโกรธแค้นรกันดาก็อยากจะรีบพูดอธิบายแต่ก็หาช่องไม่ได้จนกระทั่งเจ้าตัวหยุดพูดไปเอง ตอนนี้ในดวงตาของรตีพรกำลังแดงก่ำไม่ต่างไปจากสีของใบหน้า

“ใจเย็นๆ ก่อนสิที่ฉันตกใจไม่ใช่อย่างที่แกเข้าใจนะ ฉันก็แค่คิดไม่ถึงว่าพี่ต้องจะเป็นคนที่โทรคุยกับแกไม่ใช่ตกใจเพราะว่าพี่ต้องก็โทรคุยกับฉันด้วยเหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าพี่ต้องไม่ได้เป็นด็อกเตอร์หัวงูน่ะสิเพราะว่าเขาจีบแกคนเดียวไม่ได้จีบฉันด้วยเข้าใจรึยังจ๊ะว่าที่แฟนด็อกเตอร์” รกันดาเริ่มจะประมวลผลข้อมูลที่ได้รับจากเพื่อนทั้งจากคำบอกกล่าวและจากสีหน้าท่าทางได้แล้วทำให้เธอจับได้ว่ารตีพรคงจะมีใจให้กับคนที่กำลังจีบไม่น้อยอยู่เหมือนกันไม่อย่างนั้นคงจะไม่โมโหจนถึงขั้นจะร้องไห้แบบนี้

“จริงเหรอ แกไม่ได้แก้ตัวแทนพี่ต้องของแกใช่มั้ย” รตีพรไม่ได้สนใจประโยคแซวของคู่สนทนาเพราะกำลังสนใจประเด็นหลักๆ อยู่

“ไม่จริง”

“มันยังไงกันแน่” สาวเปรี้ยวมีอาการหงุดหงิดอีกครั้งทำให้คนมองอดขำไม่ได้ “แกเป็นบ้าอะไรเนี่ยกันต์ พูดให้รู้เรื่องซักทีสิ”

“ไม่ใช่ตรงที่แกพูดว่าพี่ต้องของฉันแต่ใช่ตรงที่ว่าพี่ต้องไม่ได้จีบฉัน”

“จริงๆ นะ” สาวมั่นเกิดจะมาเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจอะไรๆ ในตอนนี้เลยต้องถามย้ำอีกครั้ง รกันดาพยักหน้ายืนยัน “แล้วไป นึกว่าอีตาด็อกเตอร์โกหกฉัน ฉันล่ะเกลียดที่สุดเลยพวกกะล่อนปลิ้นปล้อนไม่มีความจริงใจเนี่ย”

“แน่ใจนะว่าโกรธแค่เรื่องโกหกอย่างเดียวไม่ใช่ผิดหวังที่จะไม่ได้เป็นแฟนด็อกเตอร์ด้วย”

“แค่เรื่องโกหกอย่างเดียว” รตีพรบอกเสียงไม่หนักแน่น สีหน้าออกเขินๆ ซึ่งเป็นลักษณะที่ไม่เกิดกับเจ้าตัวบ่อยนัก

“ไหนเคยบอกว่าเป็นคนมั่นใจตรงไปตรงมาไงวันนี้กลับเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจซะแล้ว”

“แกไม่ต้องมาล้อฉันเลยนะกันต์ ก็แค่คุยๆ กันเขาโทรมาฉันก็คุยด้วยก็แค่นั้น”

“พี่ต้องเป็นคนดีแล้วก็มีเสน่ห์ด้วย ไม่แปลกหรอกที่แกจะชอบเขาหลังจากที่ได้รู้จักเขามากขึ้น” รกันดายังคงมั่นใจแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ยอมรับว่าเริ่มจะมีใจให้กับชายหนุ่มที่กำลังถูกพูดถึงบ้างแล้ว

“อย่างที่แกก็ชอบเขาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ” ตอนนี้รตีพรเริ่มจะหวั่นๆ ใจอีกครั้ง “กันต์ถ้าแกชอบเขาแกพูดกับฉันตรงๆ ได้เลยนะ จริงอยู่ที่ฉันให้เบอร์เขาก็เพื่อจะขัดขวางแกกับเขาเพราะว่าอยากจะช่วยเฮียแต่ถ้าแกชอบเขาจริงฉันก็จะไม่ขวางอีกเพราะเขาก็ดูเป็นคนดีอย่างที่แกบอกนั่นแหละ อีกอย่างฉันก็จะได้เลิกคุยกับเขาต่อไปด้วย”

“ไม่รู้ว่าแกจะเชื่อฉันหรือเปล่า ฉันรู้สึกถูกชะตากับพี่ต้องมาก เราสนิทกันภายในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่มันเป็นความรู้สึกดีในรูปแบบของพี่น้องไม่ใช่แบบชู้สาว ถึงพี่ต้องจะไม่เคยบอกฉันแต่ฉันก็มั่นใจว่าพี่เค้าก็คิดกับฉันแค่พี่น้องเหมือนกัน แกสบายใจเรื่องฉันกับพี่ต้องได้เพราะว่ามันไม่มีอะไรเลยจริงๆ”

“ฉันพูดกับแกตรงๆ ด้วยก็ได้” เมื่อเห็นว่ารกันดาพูดบอกมาอย่างจริงใจทำให้รตีพรเริ่มอยากจะเปิดใจคุยกับเพื่อนมากขึ้น “ฉันก็เริ่มจะชอบเขาแล้วนิดๆ แต่ตรงกันข้ามกับแกเลยเพราะว่าตอนแรกฉันไม่ค่อยชอบหน้าเขาซักเท่าไหร่หรอก แกก็รู้ว่าสวยๆ เปรี้ยวๆ อย่างฉันไม่มีสเปกเฉิ่มๆ เชยๆ แบบนั้นแน่แล้วอีกอย่างฉันก็นึกว่าเขาจะมาเป็นคู่แข่งเฮียด้วย แต่พอคุยๆ ดูแล้วก็เห็นว่าเขาก็น่ารักดีเหมือนกัน”

“น่ารักยังไงไม่ทราบ” รกันดาพูดล้อเลียน คนโดนล้อทำหน้าดุกลบเกลื่อนความเขินอายแต่ก็กลบไม่มิด

“เขาก็คุยสนุกดี เวลาที่คิดเห็นไม่ตรงกันเขาก็ไม่ยอมแพ้ฉันเหมือนกับคนอื่นที่เคยจีบฉันแต่จะเถียงแบบไม่ยอมอ่อนให้เลยแบบนี้แหละที่ฉันชอบเพราะฉันไม่ชอบคนที่ยอมฉันไปหมดทุกเรื่องมันน่าเบื่อ ส่วนเวลาที่เขาพูดหยอดๆ เขาก็จะพูดแบบตลกๆ เชยๆ ตามสไตล์คนที่ไม่ค่อยได้จีบใครล่ะมั้ง ก็ประมาณนี้แหละไม่รู้เหมือนกันฉันก็อธิบายไม่ถูก” ท้ายประโยคพูดรัวเร็วแบบขวยเขินเป็นการตัดบท “เลิกพูดถึงดีกว่า กลางวันนี้ก็บอกว่าจะมา ทั้งพูดถึงทั้งเห็นหน้าเดี๋ยวก็เบื่อขี้หน้าตาย”

“พี่ต้องจะมาหาแกเหรอ”

“มาหาใครก็ไม่รู้ บอกแค่ว่าจะมากินข้าวด้วย อาจจะมากินกับแกก็ได้มั้ง”

“แกก็นะพี่ต้องรุกถึงขนาดนี้แล้วยังจะมาทำเป็นไม่มั่นใจอยู่ได้ แล้วก็ก่อนที่แกจะโกรธพี่เค้าเพราะคิดว่าพี่เค้าโกหกเนี่ยทำไมแกไม่คิดบ้างล่ะว่าถ้าพี่เค้าจีบทั้งฉันทั้งแกพร้อมๆ กันแล้วเขาจะกล้ามาหาถึงที่ร้านเหรอ ปกติเป็นคนฉลาดหัวไวไม่ใช่รึไงแต่ทำไมวันนี้เกิดคิดอะไรไม่ออกขึ้นมาซะอย่างนั้นหรือว่าความรักมันทำให้คนฉลาดน้อยลง”

“ก็ตอนนั้นมันเวลาแค่เสี้ยววินาทีใครจะไปทันคิด แค่เห็นแกทำหน้าตกใจฉันก็ขึ้นแล้ว นึกว่าจะโดนหลอก”

“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละความรักทำให้คนฉลาดน้อยลง” รกันดาแซวอีกทียิ้มๆ รตีพรทำหน้าเบ้หมั่นไส้ส่งคืนกลับมา “กลางวันนี้แกไปกินข้าวกับพี่ต้องแค่สองคนก็แล้วกันนะส่วนฉันขอตัว โทรไปบอกพี่เค้าก่อนก็ดีพี่เค้าจะได้มีกำลังใจขับรถมาหาเพราะรู้ว่าจะได้อยู่กับแกสองต่อสอง”

“แล้วทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ”

“ไม่เอาหรอก แกไปเถอะฉันเบื่อๆ ไม่อยากออกไปไหน”

“ตามใจเดี๋ยวซื้อของกินแพงๆ มาฝาก ให้พี่ต้องของแกจ่าย” รตีพรพูดแววตาเป็นประกายบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุขซึ่งทำให้คนมองรู้สึกสะท้อนใจ รกันดากำลังคิดว่าทำไมเรื่องราวความรักของเธอมันถึงได้ไม่ราบรื่นง่ายดายเหมือนกับของคนอื่นๆ เค้าบ้าง

“ฉันเห็นรูปแล้วนะ สวยมากเลยคุณภาสนี่ถ่ายรูปเก่งสมกับเป็นช่างภาพมือหนึ่งของร้านเฮียมันจริงๆ”

รูปที่รตีพรพูดถึงคือรูปถ่ายที่รกันดาได้ไปถ่ายแบบไว้ที่สตูดิโอถ่ายภาพของนครินทร์ซึ่งถูกส่งมาให้ตามอย่างที่ได้สั่งการเอาไว้คือเป็นรูปที่อัดใส่กรอบมาแล้วเรียบร้อยจำนวนสี่รูปตามจำนวนชุดที่ใส่ในวันที่ถ่าย ขนาดของนางแบบในรูปมีขนาดเท่ากับตัวจริงรูปจึงมีความสูงเกือบสองเมตรซึ่งเป็นที่ถูกใจทั้งรตีพรและพนักงานสองสาวเพราะเห็นว่าใหญ่ได้ใจอย่างที่อยากจะได้

“ฉันยังไม่เห็นเลย”

“นกกับพินบอกแล้วล่ะว่าแกยังไม่ได้ลงไปดู รูปตัวเองแท้ๆ กลับไม่สนใจ” สาวเปรี้ยวบ่นแบบไม่ได้ใส่ใจมากนัก “เออลืมบอกไป แบบที่เป็นสติ๊กเกอร์ที่จะเอาไว้แปะที่กระจกหน้าร้านเฮียมันบอกว่ายังไม่ได้นะเพราะมันเร่งทำแบบนี้ให้ก่อน คงจะอีกหลายวันอยู่เหมือนกันถึงจะได้”

“อืม” รกันดารับคำเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกหมองหม่นในจิตใจ เมื่อได้ยินชื่อเขาคนนั้นก็ทำให้ความทุกข์ย้อนกลับเข้ามาอีกจนหมดอารมณ์จะพูดคุยต่อไป เมื่ออยู่ๆ คนข้างๆ ก็หันไปสนใจจอทีวีทำให้รตีพรงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทักว่าอะไร หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินหลบออกไปโทรหาด็อกเตอร์พัทธนัย จะบอกเขาว่ารกันดาจะไม่ไปกินข้าวกลางวันด้วย เธอจะดูว่าเขายังจะมาที่นี่ตามที่บอกอยู่หรือเปล่าถ้าได้รู้อย่างนั้น

++++++++++++++++++++

เวลาเกือบเที่ยงวันที่สตูดิโอถ่ายภาพของนครินทร์ประตูกระจกด้านหน้าถูกพนักงานต้อนรับลูกค้าสาวที่เพิ่งกลับจากออกไปซื้อของข้างนอกเปิดเข้ามา หลังก้าวเข้ามาในร้านแล้วสาวแนนก็มุ่งตรงไปหาเจ้าของร้านทันที

“พี่รินทร์แย่แล้ว”

“อะไรวะแนน”

“ตอนออกไปซื้อของแนนเห็นด็อกเตอร์คู่แข่งพี่รินทร์ด้วย เหมือนเขากำลังเดินไปทางร้านคุณกันต์” เมื่อพูดถึงด็อกเตอร์คนหนึ่งที่กำลังเป็นคู่แข่งเรื่องจีบสาวกับนครินทร์ในตอนนี้คนในร้านต่างก็รู้จักเพราะเจ้าตัวพูดบ่นด้วยความเซ็งให้ฟังเป็นระยะ บ่นถี่หน่อยในช่วงแรกหลังจากที่ได้เผชิญหน้ากันส่วนช่วงหลายวันมานี้ก็ไม่ค่อยได้พูดถึงแล้วแต่วันนี้แนนซึ่งเคยเห็นหน้าด็อกเตอร์พัทธนัยในวันที่เขามาที่ร้านก็พูดถึงขึ้นมาอีกซึ่งเป็นไปตามคาดที่ชื่อดังกล่าวนั้นสามารถเรียกความสนใจจากนครินทร์ได้และที่ไม่มีใครรู้ก็คือสามารถเรียกความสนใจจากอีกคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงบริเวณใกล้ๆ กับนครินทร์ได้เช่นกัน

“จริงเหรอวะ”

“จริงแท้แน่นอนแนนจำหน้าเขาได้ไม่ผิดคนชัวร์แต่แนนก็ไม่แน่ใจนะว่าเขาจะไปหาคุณกันต์หรือเปล่า”

“มันมาหาคุณกันต์แน่” นครินทร์สรุปด้วยท่าทางอารมณ์เสีย “ไอ้เราก็หลงนึกไปว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้วอย่างที่ไอ้มินมันบอกแต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้หรือว่าไอ้มินมันไม่รู้ว่าหมอนั่นกับคุณกันต์ยังติดต่อกันอยู่”

“แนนว่าคุณมินคงจะไม่รู้อะไรมากหรอกถึงได้บอกมาแบบนั้น แต่ตอนนี้คุณมินรู้แน่ว่าเขามาหากันหรือเปล่า” แนนบอกกล่าวด้วยท่าทีกระตือรือร้น เมื่อเห็นนครินทร์บ่นว่าเริ่มท้อใจเรื่องของรกันดาทำให้ต้องเอาใจช่วยเขาไปโดยปริยาย

“อือ เดี๋ยวพี่โทรถามไอ้มินมันก่อน” นครินทร์พูดจบแล้วก็เดินล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหารตีพร เขาคุยโทรศัพท์อยู่นานเกือบนาทีคุยเสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาตรงที่เดิมด้วยสีหน้าบ่งบอกอาการหงุดหงิด

“ว่ายังไงพี่รินทร์”

“ไอ้มินมันไม่ได้อยู่ที่ร้านมันออกไปกินข้าวกับเพื่อนข้างนอก แต่มันก็บอกว่าไม่น่าจะใช่ไอ้หมอนั่น มันบอกว่าแนนจำคนผิดหรือเปล่า”

“แนนจำไม่ผิดแน่ วันนั้นแนนยืนมองเขาคุยกับคุณกันต์ตั้งนานแล้วแนนจะจำหน้าเขาไม่ได้ได้ยังไง พี่รินทร์ลองโทรไปถามคุณกันต์ดูสิ”

“จะให้โทรไปถามตรงๆ เลยเนี่ยนะ ไม่เอาหรอกเดี๋ยวคุณกันต์จะหาว่าพี่ยุ่งเรื่องของเค้า”

“ก็ไม่ต้องถามตรงๆ ทำเป็นโทรชวนไปกินข้าวก็ได้เผื่อว่าด็อกเตอร์คนนั้นไม่ได้มาหาคุณกันต์พี่รินทร์จะได้ถือโอกาสนี้ชวนคุณกันต์ไปกินข้าวกลางวันด้วยเลยไง ถ้าคุณกันต์ตกลงก็ได้ไปกับคุณกันต์แค่สองต่อสองด้วยนะเพราะว่าคุณมินก็ไม่อยู่” แนนให้คำแนะนำอย่างตั้งอกตั้งใจ นครินทร์เริ่มมีทีท่าว่าเห็นด้วย

“เออจริงว่ะเรานี่ก็ฉลาดเหมือนกันนะ ถ้าคุณกันต์ยอมไปกินข้าวกับพี่เดี๋ยวเดือนนี้พี่เพิ่มเงินเดือนให้ แต่รออีกซักพักก่อนค่อยโทรไป โทรไปตอนนี้เดี๋ยวคุณกันต์จะรู้ว่าพี่ระแคะระคายเรื่องหมอนั่น” แม้ว่าจะกำลังเป็นกังวลเรื่องคู่แข่งหัวใจแต่นครินทร์ก็ยังมีอารมณ์พูดเล่นกับลูกน้อง คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ด้วยแถวนั้นหันมาแซวแนนที่เดือนนี้อาจจะได้เงินเดือนเพิ่ม บางคนก็แกล้งต่อว่าเจ้าของร้านว่าไม่ยุติธรรมเพราะเอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปะปนกัน หลายคนในร้านกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานไม่เว้นแม้กระทั่งเจ้าของร้านแต่มีหนึ่งคนในที่นั้นกำลังสนใจอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาอยู่ที่งานก็จริงแต่ตอนนี้ใจของภาวัฒน์ไม่ได้อยู่ที่งาน ใจของเขากำลังคิดถึงคนที่แนนกับนครินท์เพิ่งพูดถึงเมื่อครู่นี้ แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันจะจบลงแล้วแต่ใจก็ยังตัดเธอไม่ขาดเสียที ความหวาดหวั่นยังคงก่อกำเนิดเหมือนอย่างวันวานเมื่อได้รู้ว่าชีวิตของเธอคนนั้นมีผู้ชายคนอื่นเข้ามาเกี่ยวพันด้วย และภาวัฒน์ก็ต้องรู้สึกไม่ดียิ่งขึ้นเมื่อคิดว่าตอนนี้รกันดาอาจจะกำลังต้องการใครซักคนให้มาอยู่เคียงข้างแทนที่เขาที่ถอยห่างออกมาจากชีวิตของเธอแล้ว ภาวัฒน์มีคำถามให้กับตัวเองว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีและคำตอบที่ได้ก็คือไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ระหว่างเขาและรกันดานั้นจบลงไปแล้วตามที่เธอได้บอกเอาไว้ในคืนนั้นและเธอก็ทำได้อย่างที่พูด รกันดาไม่ได้ให้เขาขับรถให้อีกไม่แม้กระทั่งมาให้เห็นหน้าแม้แค่เศษเสี้ยววินาทีไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหลังเล็กหรือที่นี่ในขณะเดียวกันเธอก็อาจจะติดต่อพูดคุยกับผู้ชายอีกคนอยู่ตลอดเวลาและก็อาจมีนัดหมายออกไปไหนต่อไหนกันด้วยแล้วอย่างนี้เขาจะต้องทำอะไรอีกในเมื่ออีกคนเค้าก็ไม่ได้สนใจกันเหมือนเดิมแล้ว

ด้านหญิงสาวที่นครินทร์เพิ่งโทรหาตอนนี้กำลังเดินลงบันไดมาที่ชั้นล่างหลังจากที่ขึ้นไปสำรวจความพร้อมก่อนออกไปข้างนอกที่ห้องน้ำชั้นบน ตรงชุดโซฟารกันดากำลังนั่งคุยอยู่กับด็อกเตอร์พัทธนัย เมื่อฝ่ายชายเห็นว่าเจ้าของร้านอีกคนกำลังเดินลงมาเขาก็ลุกขึ้นเตรียมพร้อมออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกัน รตีพรเดินไปยังบริเวณนั้นอย่างเขินๆ เพราะรู้ว่าทุกคนในร้านกำลังจับตามองอยู่จากนั้นก็ก้าวเข้าไปนั่งกระซิบกระซาบกับเพื่อน

“ตอนที่ฉันไม่อยู่ถ้าเกิดแกได้คุยกับเฮียแกอย่าบอกเฮียนะว่าฉันออกไปกินข้าวกับพี่ต้องของแก บอกว่าฉันออกไปกินข้าวกับเพื่อนแค่นี้พอ อย่าลืมล่ะ” รตีพรพูดจบก็ส่งสัญญาณบอกคนที่ยืนรออยู่ว่าพร้อมแล้วจากนั้นสองหนุ่มสาวก็เดินตามกันออกไปจากร้าน รกันดายังรู้สึกงงๆ อยู่ว่าทำไมรตีพรต้องปิดบังเรื่องนี้กับนครินทร์ด้วยแต่พอลองคิดๆ ดูแล้วก็คงเพราะความอาย แค่ตอนที่เห็นด็อกเตอร์พัทธนัยเดินเข้ามาในร้านเธอก็มองออกแล้วว่ารตีพรมีอาการเขินอายไม่มั่นใจเหมือนปกติ คงต้องรอให้อะไรๆ เข้าที่เข้าทางมากกว่านี้สาวมั่นถึงจะกลับมาเป็นสาวมั่นเหมือนเดิม ซึ่งการคาดเดาดังกล่าวนั้นถูกต้อง รตีพรอายนอกจากรกันดาแล้วก็คนที่ร้านเธอก็ยังไม่กล้าให้ใครรู้ว่ากำลังอยู่ในช่วงคุยๆ จีบๆ อยู่กับพัทธนัย โดยเฉพาะนครินทร์เพราะว่าเขาปากไม่ดีแล้ววันนั้นก็พูดกับเขาว่าด็อกเตอร์พัทธนัยไม่ใช่สเปกถ้าเขารู้เขาต้องล้อแบบเอาเป็นเอาตายแน่นอนแต่เธอก็คิดว่ายังไงก็ต้องบอกนครินทร์เร็วๆ นี้เพราะไม่อยากให้เขาต้องคิดมากเรื่องพัทธนัยกับรกันดา ตอนนี้รตีพรจึงขอเวลาทำใจกับการที่จะถูกล้อและต้องให้แน่ใจเรื่องความสัมพันธ์ในระดับหนึ่งก่อนด้วยแล้วถึงจะค่อยบอกให้คนอื่นๆ ได้รู้

“คุณกันต์คะนกจะโทรไปสั่งอาหารคุณกันต์จะทานอะไรคะวันนี้” เสียงของนกดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน รกันดาละสายตาจากนิตยสารบนตักที่เพิ่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่านหันไปตอบคำถามที่ถูกส่งมา

“เอาอะไรก็ได้นกสั่งมาเถอะ”

“ค่ะ”

หลังจากที่นกโทรสั่งอาหารเสร็จแล้วก็วางสายจากนั้นอีกแค่ไม่กี่วินาทีโทรศัพท์ของร้านก็มีคนโทรเข้า รกันดามีสังหรณ์ว่าน่าจะเป็นนครินทร์จึงรีบพูดกับนก

“ถ้าคุณรินทร์โทรมาบอกว่าฉันไม่อยู่นะ บอกว่าออกไปกินข้าวก็ได้”

“ค่ะคุณกันต์”

เป็นอย่างที่รกันดาคิดไม่มีผิด สายเรียกเข้านั้นเป็นของนครินทร์หลังจากที่โทรเข้ามือถือของรกันดาแล้วไม่มีคนรับสายเนื่องจากว่ามือถือถูกเจ้าของวางทิ้งไว้ที่บนชั้นสอง พนักงานสาวบอกกับนครินทร์ตามที่ได้รับการบอกกล่าวจากเจ้านายและอีกไม่นานก็วางสาย คนที่นั่งดูหนังสืออยู่เงยหน้ามาพูดยิ้มๆ ด้วย

“ขอบใจมากนะ”

“ค่ะ”

ด้านนครินทร์หลังจากกดวางสายแล้วก็เดินหน้าหงิกกลับมาตรงที่เดิมที่นั่งคุยอยู่กับแนนแล้วก็คนอื่นๆก่อนที่จะลุกออกไปโทรหารกันดา

“คุณกันต์ว่ายังไงพี่รินทร์”

“คุณกันต์ออกไปกินข้าวแล้ว นกบอกว่าออกไปคนเดียวแต่พี่ไม่เชื่อหรอก สงสัยคุณกันต์จะสั่งไว้ว่าถ้าพี่โทรไปหรือว่าไปหาก็ให้บอกว่าเค้าออกไปกินข้าวคนเดียว พี่ควรจะดีใจดีหรือเปล่าวะที่อย่างน้อยคุณกันต์ก็ยังแคร์ความรู้สึกของพี่อยู่บ้างไม่อย่างนั้นก็คงจะให้บอกตรงๆ แล้วว่าเค้าออกไปกินข้าวกับไอ้ด็อกเตอร์นั่น”

“บางทีคุณกันต์อาจจะไปคนเดียวจริงๆ ก็ได้นะ คุณด็อกเตอร์เขาอาจจะไม่ได้มาหาคุณกันต์ก็ได้”

“ไม่มีทาง แต่ก็ช่างเถอะเพราะพี่ก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนอกจากทำใจ”

“หรือจะคิดในทางที่ดีก็คือว่าคุณกันต์เป็นคนสวยใครๆ ก็อยากได้เป็นแฟนแล้วอย่างนี้ถ้าพี่รินทร์จีบคุณกันต์ได้สำเร็จก็จะมีแต่คนอิจฉา คิดแบบนี้จะได้ไม่ถอดใจแล้วก็มีแรงฮึดสู้”

“ขอบใจมากแนนที่เอาใจช่วยพี่ คิดแบบเราก็ดีเหมือนกัน ของดีใครก็อยากได้จริงมั้ยวะเพราะฉะนั้นถ้าเรายังไม่หมดทางเราก็อย่าเพิ่งยอมแพ้เพราะถ้าเรายอมแพ้ก็ไม่ต่างกับว่าเรายอมยกของชิ้นนั้นไปให้คนอื่นง่ายๆ”

“จริงพี่รินทร์ ถ้ายังไม่จนหนทางจริงๆ พี่รินทร์ต้องไม่ยอมแพ้”

“ไปกินข้าวกันดีกว่าว่ะหิวแล้ว” หลังจากพูดปลอบใจตัวเองแล้วนครินทร์ก็รู้สึกดีขึ้น เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปทางภาวัฒน์ที่ยังไม่ได้ลุกออกไปไหนมาเป็นเวลานานนับชั่วโมงแล้ว “ภาสไปกินข้าวกัน”

“ไปกันก่อนเถอะฉันยังทำงานไม่เสร็จ” ภาวัฒน์ตอบโดยไม่ได้ละสายตาออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์

“แล้วจะให้ซื้อข้าวมาให้หรือเปล่า”

“ไม่ต้องเดี๋ยวออกไปกินเอง”

หลังจากที่นครินทร์กับพนักงานอีกหลายคนเดินออกไปจากร้านจนบริเวณนั้นไม่เหลือใครอยู่ใกล้ๆ แล้วภาวัฒน์ก็ถอนหายใจพร้อมกับเงยหน้าและหลับตาด้วยท่าทางเคร่งเครียดเมื่อความคิดกังวลกำลังรุมเร้า คำพูดของนครินทร์ยังก้องอยู่ในหัว ถ้ายอมแพ้ก็ไม่ต่างกับว่ายอมยกของสิ่งนั้นไปให้คนอื่นง่ายๆ สำหรับตัวเขาไม่มียอมแพ้หรือไม่ยอมแพ้มีแต่จะปล่อยมือหรือยังจะเกาะเกี่ยวเอาไว้ ซึ่งก็ไม่ต่างกัน ถ้าเขายอมปล่อยมือจากรกันดาก็เหมือนว่าเขากำลังยื่นเธอให้กับคนอื่นและก็คงจะเป็นเรื่องที่ทำใจได้อย่างยากเย็นเพราะแค่รู้ว่าเธอออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นเขาก็แทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว สมาธิในการทำงานไม่มีหลงเหลือแม้แต่ความรู้สึกอยากอาหารก็หดหายไปหมด ภาวัฒน์ไม่เข้าใจนครินทร์ว่ามีอารมณ์ออกไปกินข้าวได้ยังไง แต่คิดอีกทีก็ไม่แปลก คนที่กำลังตามจีบกับคนที่เคยเป็นเจ้าของทั้งร่างกายและหัวใจความรู้สึกหวงแหนและกลัวการสูญเสียย่อมจะมีมากน้อยแตกต่างกันเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับนครินทร์รู้สึกขนาดไหนเขาไม่รู้แต่สำหรับเขาเวลานี้ใจกำลังร้อนรนจนใกล้จะมอดไหม้เมื่อคิดว่าของที่เคยเป็นของเขาอาจกำลังจะกลายไปเป็นของคนอื่นในเร็วๆ นี้

++++++++++++++++++++

เวลาเกือบหนึ่งทุ่มภาวัฒน์เพิ่งกลับออกจากสตูดิโอถ่ายภาพ สาเหตุที่เขาอยู่เกินเวลางานก็เพราะต้องการทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ ขณะเดินผ่านตรงบริเวณลานจอดรถที่ปกติแล้วเขามักจะขับรถของรกันดามาจอดที่ตรงนี้เสมอเขาก็แวะเข้าไปดูอย่างที่ทำเป็นประจำในช่วงหลังก็พบว่ารถของรกันดายังจอดอยู่ที่เดิมซึ่งเป็นตัวบ่งบอกว่าคืนนี้เจ้าของรถคงจะไม่กลับไปนอนบ้านอีกตามเคย ชายหนุ่มกลับตัวเดินออกไปจากบริเวณดังกล่าว ขณะเดินถึงทางแยกที่ทางหนึ่งจะเป็นทางออกไปสู่ถนนใหญ่เพื่อจะไปขึ้นรถกลับบ้านกับอีกทางที่เป็นทางตรงเข้าสู่ย่านช้อปปิ้งภาวัฒน์ก็หยุดเดินเนื่องจากเกิดความลังเล สุดท้ายเขาตัดสินใจเลี้ยวไปทางที่ตรงเข้าไปในย่านช้อปปิ้งเพื่อที่จะแวะเวียนไปที่ร้านเสื้อร้านหนึ่ง

ขณะที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้ตัวร้านเพื่อจะเข้าไปสังเกตภายในร้านพินที่กำลังจัดเก็บร้านเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านก็มองผ่านกระจกออกมาเห็นเข้าพอดีภาวัฒน์จึงต้องเปิดประตูเข้าไปในร้านแบบไม่มีทางเลือกเพราะไม่อย่างนั้นก็อาจจะถูกมองว่ามีพฤติกรรมที่น่าสงสัย

“คุณภาสมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมมาหาคุณกันต์น่ะครับไม่รู้ว่าเค้ากลับบ้านไปรึยัง”

“วันนี้คุณกันต์ไม่ได้กลับบ้านหรอกค่ะเพราะว่าจะค้างที่นี่ ตอนนี้อยู่ข้างบนค่ะให้พินไปตามให้มั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับผมไม่ได้มีธุระเร่งอะไร เค้าลงมาตอนไหนก็ค่อยคุยตอนนั้นก็ได้เผื่อว่าเค้ากำลังทำธุระส่วนตัวอยู่” ภาวัฒน์บอกกล่าวแบบไม่ได้มีแผนการอะไรเลยในหัว ที่พูดไปเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเฉยๆ “แล้วคุณมินกลับไปแล้วเหรอครับ”

“กลับไปได้ซักพักแล้วค่ะ”

“ครับ” เขารับคำก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งที่โซฟา “เดี๋ยวผมอ่านหนังสือพิมพ์รอคุณกันต์ไปพลางๆ พินจะทำอะไรก็ตามสบายเลยนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากที่ภาวัฒน์นั่งลงอ่านหลังสือพิมพ์ไปไม่กี่นาทีนกก็เดินออกมาจากห้องเก็บของทางด้านหลัง สองคนทักทายกันจากนั้นนกก็ช่วยพินเก็บร้าน เวลาหนึ่งทุ่มกว่ารกันดาก็ยังไม่ลงมาจากข้างบน ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าพนักงานสองสาวมีทีท่าว่าอยากจะกลับบ้านเขาจึงรีบบอก

“นกกับพินกลับเลยก็ได้ครับ ถ้าอีกซักพักคุณกันต์ยังไม่ลงมาผมก็คงจะโทรไปบอก”

“ถ้าอย่างนั้นฝากคุณภาสช่วยเตือนคุณกันต์ว่าอย่าลืมล็อคประตูด้วยนะคะ” นกเป็นคนบอกจากนั้นสองสาวก็สะพายกระเป๋าเตรียมตัวกลับ “นกกลับแล้วนะคะ”

“ครับ”

หลังชายหนุ่มรับคำพินบอกลาเขาจากนั้นพนักงานสองสาวก็เดินตามกันออกจากร้านไป เวลานี้ด้านนอกมืดแล้ว ร้านรวงบางร้านยังเปิดไฟสว่างบางร้านก็มืดสนิทเพราะว่าปิดร้านแล้ว เมื่อมาถึงขั้นนี้ภาวัฒน์คิดว่าคงต้องอยู่เจอรกันดาก่อน อย่างน้อยก็ต้องเตือนให้เธอล็อคประตูด้านหน้า

ชายหนุ่มวางหนังสือพิมพ์ในมือลงก่อนจะหันมองไปรอบร้าน ตรงด้านหนึ่งรูปถ่ายขนาดใหญ่ที่ตัวเขาเป็นคนถ่ายเองวางพิงอยู่กับผนังเนื่องจากยังไม่ได้ทำการติดตั้งให้เรียบร้อย ภาวัฒน์ลุกขึ้นไปดูภาพถ่ายสี่ภาพนั้นใกล้ๆ เขายิ้มอ่อนเมื่อได้มองใบหน้าสวยหวานของนางแบบ แต่แล้วเขาก็ต้องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายและสับสนเพราะไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับเรื่องราวระหว่างตนเองกับผู้หญิงในภาพถ่ายตรงหน้านี้อย่างไรดี การที่เขาไม่ได้คัดค้านมันก็เหมือนว่าเขาตกลงตามคำบอกกล่าวของเธอที่จะให้เรื่องราวระหว่างกันจบลง และที่ไม่ได้พยายามติดต่อหาเธอหลังจากนั้นก็เหมือนเป็นตัวสนับสนุนว่าเขากำลังทำตามข้อตกลงนั้น ที่เขาทำแบบนั้นเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่ควรทำแต่พอได้ทำแล้วทำให้เขารู้ว่ามันทรมาน เขาคิดถึงใบหน้างดงามของรกันดา คิดถึงน้ำเสียงหลากหลายอารมณ์ทั้งออดอ้อน โวยวายหรือไม่ก็พูดเจื้อยแจ้ว คิดถึงรอยยิ้มตราตรึงใจ แค่ความคิดถึงมันก็ทรมานจิตใจเขามากแล้วแล้วพอเมื่อมารวมกับความหึงหวงที่กลัวว่าจะมีใครมายื้อแย่งเธอไปมันยิ่งทำให้เขาร้อนรน คำว่ารักจากปากของเธอเป็นทั้งตัวผลักดันและดึงดูด ผลักดันเพราะเขากลัวว่าถ้าไม่ห่างกันตอนนี้วันหน้าจะยิ่งยากเมื่อความรู้สึกถลำลึกไปมากกว่าเก่า ส่วนที่ดึงดูดนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก ในเมื่อคนที่เขาอยากอยู่ใกล้ชิดมากที่สุดในเวลานี้คือคนที่รักเขาก็ถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาไม่อยากจะแยกจากเธอไปไหนแต่ก็ถือเป็นเรื่องไม่สมควรเพราะเขามีคนรักอยู่แล้วและเธอเองก็ยังมีโอกาสได้พบเจอใครอีกมากมายเขาก็ไม่ควรจะทำตัวเป็นหมาหวงก้าง แต่ก็อีกที่ว่าใจมันตัดไม่ขาดและร่างกายก็มักจะพ่ายแพ้ต่อใจอยู่ร่ำไปไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะไม่มายืนอยู่ตรงนี้

ขณะที่ภาวัฒน์ยังคงยืนหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้เสียงเปิดประตูห้องทางด้านบนก็ดังขึ้นเขาจึงรีบเดินหลบเข้าไปในห้องเก็บของทางด้านหลัง แอบมองผ่านประตูที่เปิดแง้มเอาไว้ แค่ได้เห็นรกันดาอยู่ไกลๆ ผ่านพื้นที่เล็กๆ ของช่องประตูใจก็ร่ำร้องว่าอยากจะเข้าไปหา อยากจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆ เธอ ไม่ต้องการให้ใครได้ยืนแทนที่ตรงที่ที่เขาเคยอยู่ เหตุผลต่างๆ นาๆ เขาไม่อยากจะรับรู้ อนาคตจะเป็นอย่างไรเขาไม่อยากจะสนใจรู้แค่ว่าเวลานี้เขายังอยากมีรกันดาอยู่ในชีวิตต่อไป

รกันดามีสีหน้าหงุดหงิดเมื่อพบว่าพนักงานสองสาวยังทำหน้าที่ได้ไม่เรียบร้อยก็กลับบ้านกันไปซะแล้วเพราะประตูด้านหน้ายังไม่ได้ล็อคและไฟในร้านก็ยังเปิดสว่างจ้าอยู่ ด้วยความรีบเร่งที่จะจัดการล็อคประตูและปิดไฟเลยทำให้หญิงสาวไม่ได้สังเกตว่าตรงโซฟามีกระเป๋าใบหนึ่งวางอยู่ หลังจากที่ไฟในร้านถูกปิดหมดแล้วทุกดวงบรรยากาศรอบตัวก็เริ่มจะวังเวงน่ากลัวเพราะด้านนอกก็ค่ำแล้วส่วนผนังด้านหน้าก็เป็นกระจกใสทำให้หญิงสาวที่หันมองรอบร้านรู้สึกกลัวทั้งคนทั้งผี รกันดารีบสาวเท้าเพื่อจะเดินกลับขึ้นไปด้านบนแล้วใจก็ต้องหายวูบขนลุกไปทั่วทั้งตัวเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างเข้าประชิดก่อนจะรวบรัดตัวเธอจากทางด้านหลัง เสียงที่ดังขึ้นตามมาทำให้รู้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้รับเชิญ

“หยุดนะนี่คือการปล้น”

วินาทีแรกที่ได้ยินเสียงของผู้บุกรุกหญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากเพราะนึกว่าร้านถูกขโมยขึ้นแต่พอเริ่มจับได้ว่าเป็นกระแสเสียงที่คุ้นเคยก็เลยทำให้ความรู้สึกหวาดกลัวค่อยๆ ลดน้อยลงไปแต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็ไม่ได้ลดความถี่ตามแต่เปลี่ยนมาเป็นไหวโยนด้วยความดีใจแทนเพราะว่าคนที่คิดถึงอยู่ทุกวินาทีมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้แล้ว แต่กระนั้นความโกรธเคืองจากเรื่องราวเดิมๆ ก็ยังคงมีอยู่ทั้งจากภาพที่เขากำลังนั่งพลอดรักอยู่กับคนรักและจากที่เขาห่างหายไปนานนับสัปดาห์ไม่ยอมมาตามง้อขอคืนดีเป็นสาเหตุให้เธอต้องนอนร้องไห้ทุกคืน

รกันดายืนนิ่งเพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำตัวอย่างไรต่อไป ภาวัฒน์กอดกระชับร่างบอบบางแน่นขึ้น เห็นเธอนิ่งๆ แบบนี้เขาก็คิดว่ารกันดาคงจะรู้แล้วว่าคนที่กอดเธออยู่นี้เป็นเขา ชายหนุ่มยื่นหน้าเขาไปใกล้เพื่อจะดูว่าใบหน้าของเจ้าของร่างหอมกรุ่นในอ้อมแขนกำลังแสดงอารมณ์ในทิศทางไหน สิ่งที่เขาเห็นก็คือใบหน้าบ่งบอกอาการโกรธเพราะแววตานั้นแข็งกร้าว ริมฝีปากก็เม้มแน่น เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

“ตกใจเหรอครับ” หลังคำถามสิ่งที่ชายหนุ่มได้รับกลับมาก็คือความเงียบ ขณะที่รกันดากำลังอยู่ในโหมดอารมณ์ในทางไม่ค่อยดีแต่อีกคนกลับตรงกันข้าม แค่ได้กอดได้ดมความหอมได้จ้องหน้าหวานๆ ของเธอแค่นี้ก็ทำให้เขามีความสุขได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะความคิดถึงที่มีอยู่มากล้นทำให้เขาอดที่จะยื่นหน้าเอาจมูกและปากเข้าไปดอมดมตรงบริเวณแก้มเนียนใสล่อตาล่อใจของคนในอ้อมกอดไม่ได้ การกระทำดังกล่าวของภาวัฒน์ทำให้คนถูกกระทำรู้สึกจี๊ดในใจขึ้นมาทันที รกันดาสะบัดตัวอย่างแรงก่อนจะกลับหลังหันและออกแรงดันร่างสูงใหญ่ให้ถอยห่างออกไปและด้วยความที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวร่างจึงซวนเซแต่แค่เสี้ยววินาทีก็สามารถตั้งหลักกลับมายืนตรงเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าได้

“ฉันไม่ใช่แฟนนายนายไม่มีสิทธิ์มาหอมฉัน ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกอดรู้เอาไว้ด้วย”

คำพูดดังกล่าวก็ทำให้ความรู้สึกของคนฟังกรุ่นขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน เมื่อคิดไปว่าอาจจะเป็นเพราะเธอกำลังให้ความสนใจคนอื่นอยู่จึงไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัวก็ยิ่งทำให้กระไอความร้อนในใจนั้นเพิ่มอุณหภูมิสูงขึ้น

“แค่กอดกับหอมเรื่องจิ๊บจ๊อยผมเคยทำมากกว่านี้อีก”

“แล้วทำไม วันนี้เกิดอยากจะทำแบบนั้นขึ้นมาอีกรึไงถึงได้มาหา” รกันดาพูดด้วยความน้อยอกน้อยใจ ความมืดทำให้ไม่รู้ว่าภาวัฒน์เมาหรือเปล่าซึ่งการกระทำที่ผ่านมานั้นทำให้เธอคิดไปว่าเขาอาจกำลังเมาจนทำให้เกิดอารมณ์ความต้องการเขาถึงได้มาหาหลังจากที่ไม่ได้สนใจใยดีกันมาตลอดระยะเวลาหลายวัน

“ทำไมถึงได้ดูถูกผมถึงขนาดนั้นล่ะครับ” น้ำเสียงทุ้มนั้นแปร่งไปอย่างเห็นได้ชัดทำให้คนที่เป็นต้นเหตุเริ่มจะรู้สึกใจคอไม่ดี “ผมขอโทษก็แล้วกันที่ดันคิดถึงก็เลยมาหาแล้วก็ยังจะมาทำตัวล่วงเกินคุณอีก ต่อจากนี้ผมจะจำไว้ว่าผมไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะมาหาคุณ”

ภาวัฒน์ไม่ได้แกล้งพูดประชดแต่เขาพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจที่รกันดาพูดจาดูถูกเจตนาการมาหาเพราะความคิดถึงของเขาเป็นว่ามาเพราะเกิดอารมณ์เรื่องอย่างว่าและจากที่เธอทำเหมือนว่ารังเกียจกัน เขาพูดจบก็เดินฝ่าความมืดไปตรงบริเวณโซฟาเพื่อจะไปหยิบกระเป๋า ขณะกำลังจะก้าวไปทางประตูเสียงพูดเจือแววสะอื้นของหญิงสาวที่ยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิมก็ดังขึ้นมาซึ่งทำให้ย่างก้าวของเขาต้องชะงัก

“ถ้าอยากจะไปก็ไปเลย ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกเลยด้วย”

ได้ยินแค่นั้นใจที่เหี่ยวเฉาของภาวัฒน์ก็กลายเป็นพองโต ใบหน้าคมคายยังคงแน่นิ่งเหมือนเดิมแต่ว่าใจกำลังยิ้ม ชายหนุ่มหมุนกลับตัวมองไปทางรกันดาที่ตอนนี้กำลังยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปหาจากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเพื่อจะทำการปลอบประโลม

เรียวแขนบอบบางสองข้างของคนที่ตัวเล็กกว่ายกขึ้นมาโอบกอดร่างสูงใหญ่แนบแน่นด้วยความคิดถึง เธอร้องไห้หนักขึ้นใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาวางแนบไปบนไหล่ของเขาทำให้เสื้อตรงบริเวณนั้นเปียกชื้นเป็นวงกว้าง

“ไม่ร้องนะครับผมไม่ไปไหนแล้ว”

“จะไปก็ไปสิฉันไม่ได้ห้าม” น้ำเสียงหวานที่ยังเจือแววสะอื้นนั้นพูดอย่างแง่งอน ร่างกายกระทำตรงกันข้ามกับคำพูดเพราะเธอกอดเขาแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิมเป็นตัวบ่งบอกว่าไม่ต้องการให้เขาห่างไปไหนอีกแม้เพียงเศษเสี้ยววินาที เวลานี้รกันดาแน่ชัดกับตัวเองแล้วว่าที่พูดตัดขาดกับเขาคืนนั้นสาเหตุหลักๆ ก็เพราะความโกรธเคือง ส่วนที่ว่าเป็นการที่จะช่วยปลดเปลื้องความทุกข์กับการที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับคนที่ไม่มีความรักตอบแทนกลับมาให้ที่จริงแล้วมันก็แค่ข้ออ้างที่ยกขึ้นมาสนับสนุนการกระทำเพื่อจะประชดเขาก็เท่านั้น ลึกๆ แล้วในใจยังคงพูดบอกอยู่เสมอว่าไม่ว่าเขาจะรักหรือไม่รักขอแค่ให้เขายังเป็นภาวัฒน์คนที่ทำดีมีความห่วงใยให้แก่กันอยู่เสมอแค่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ

“ไปก็ได้แต่คุณต้องไปด้วยโอเคมั้ยครับ” คำพูดดังกล่าวส่งผลให้ร่างบอบบางต้องถอยตัวออกมาเพื่อจะเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตส่งมาเป็นคำถามทำให้ชายหนุ่มต้องขยายความ “กลับไปนอนบ้านเถอะครับ คุณไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ๆ แล้วยายเป็นห่วงคุณมากเลยรู้หรือเปล่า”

“ที่มาก็เพราะจะมาตามฉันให้นมอย่างนั้นเหรอ” ใบหน้าของคนพูดเริ่มจะบิดๆ เบี้ยวๆ บ่งบอกอาการว่ากำลังจะน้ำตาแตกอีกหน

“ก็บอกแล้วไงครับว่ามาหาเพราะคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงด้วยไม่อยากให้คุณนอนค้างที่นี่คนเดียว ถึงจะเป็นแหล่งชุมชนแต่มันก็อันตราย ถ้ามีคนรู้ว่ามีผู้หญิงนอนอยู่แค่คนเดียวก็อาจจะมีคนพยายามเข้ามาทำร้ายคุณก็ได้”

“ไม่ได้มาเพราะจะมาตามฉันกลับบ้านให้นมแน่นะ” เธอยังไม่ยอมเชื่อง่ายๆ แม้ว่าคำบอกกล่าวของเขาจะทำให้รู้สึกดีเป็นอย่างมากก็ตาม

“แน่สิครับ คุณจะไม่กลับก็ได้นะแต่คงต้องให้ผมนอนเป็นเพื่อนจะได้ปลอดภัย”

ได้ฟังดังนั้นมือบางๆ ยกขึ้นมาตีไปที่หน้าอกของเขา ภาวัฒน์เห็นอาการที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกลับมาอยู่ในอารมณ์ปกติแล้วเขาก็ยิ้มอ่อนๆ ด้วยความเอ็นดูในความน่ารักพูดง่ายเข้าใจอะไรไม่ยากของเธอ

“ว่ายังไงครับ จะกลับหรือจะไม่กลับ”

“กลับก็ได้เพราะมีคนกลับเป็นเพื่อนไม่ต้องกลัวเหงาแล้ว”

“ที่ไม่กลับไปนอนบ้านก็เพราะไม่อยากอยู่บนรถคนเดียวงั้นเหรอครับ” ภาวัฒน์คิดไม่ถึงว่าเพราะสาเหตุนี้ด้วย เขาคิดเพียงแค่ว่าเธอคงไม่อยากจะเจอหน้าเขาเลยหลบเลี่ยงด้วยการไม่ยอมกลับบ้าน

“ฉันเคยบอกไปแล้วนะว่าไม่อยากขับรถเองเพราะว่ารถติดมันน่าเบื่อแล้วที่อยู่บนรถคนเดียวก็เหงาด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอกลับไปทำหน้าที่คนแก้เหงาให้เหมือนเดิมนะ” เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอให้

“ก็แล้วแต่นายสิฉันไม่อยากบังคับใจใคร” เธอพูดหน้าเชิดคล้ายว่าไม่อยากจะง้อเขา การกระทำดังกล่าวเรียกรอยยิ้มจากคนมองได้

“ตกลงตามนี้นะครับ”

“ตามไหน”

“ตามใจผมไง ก็คุณบอกว่าแล้วแต่ผมไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องที่นายจะมาขับรถให้เหมือนเดิมน่ะเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ”

“อ้าวแล้วเรื่องอะไรล่ะ ทำไมพูดอะไรไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย” รกันดาพูดยังไม่ทันจบประโยคดีคนตรงหน้าก็เลื่อนมือที่กำลังวางแนบอยู่ที่แก้มจากที่ช่วยเช็ดน้ำตาให้เปลี่ยนเป็นประคองใบหน้าของเธอไว้จากนั้นเขาก็ก้มลงมาประกบจูบที่ริมฝีปาก ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าที่ตกลงตามนี้ของเขาคือเรื่องอะไรซึ่งก็ได้ดังใจเธอด้วยเหมือนกัน รกันดายกสองแขนขึ้นจับที่ต้นแขนสองข้างของภาวัฒน์เพื่อเป็นการประคองตัวจากนั้นก็ขยับปากตอบรับให้กับการรุกล้ำของเขา การขยับเคลื่อนไหวทั้งริมฝีปากทั้งเรียวลิ้นทั้งใบหน้าสอดประสานคล้องจองกันทำให้การจูบไม่ติดขัด ภาวัฒน์รู้ซึ้งแก่ใจแล้วว่าการจะตัดสัมพันธ์ระหว่างกันให้ขาดนั้นมันยากมาก ถ้าใครไม่มาเป็นเขาก็คงจะไม่รู้ว่าเขาพยายามมากแล้วไม่ใช่ว่าไม่ได้พยายามเพราะเขาไม่อยากจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่อยากทำผิดต่อคนรักรวมถึงคนอื่นๆ ที่ไว้วางใจเขาเรื่องของรกันดาแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเวลาที่จะเดินห่างออกไปก็เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดึงให้เขาย้อนกลับมาหาเธอทุกที
_____________________________
ขอบคุณที่ติดตามและช่วยคอมเม้นท์ให้นะคะ

Create Date : 27 มีนาคม 2554

Last Update : 28 มีนาคม 2554 10:27:51 น.

14 comments

Counter : 1171 Pageviews.

กรี๊ดดดดดดดด

โดย: บ่าบี๋

วันที่: 28 มีนาคม 2554 เวลา:15:00:45 น.

อมยิ้มไป น้ำตาไหลไป ไม่รู้อารมณ์ไหนดี Y_Y

โดย: May IP: 192.168.0.53, 61.90.20.21 วันที่: 28 มีนาคม 2554 เวลา:17:35:30 น.

....เวลาที่จะเดินห่างออกไปก็เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดึงให้เขาย้อนกลับมาหาเธอทุกที.......

ใช่เรียกว่า ความรัก หรือปล่าวค่ะ

เริ่มรักคุณภาสของคุณกันต์แล้วน่ะค่ะ แบบนี่ซิ..ถูกใจแฟนๆ ชิมิ ชิมิ

มีความสุข จ้า

โดย: ดา IP: 58.64.126.52 วันที่: 28 มีนาคม 2554 เวลา:18:11:40 น.

อ่านไป น้ำตาคลอ ติดตามตอนต่อไปค่ะ

โดย: เซเรส IP: 183.89.250.71 วันที่: 29 มีนาคม 2554 เวลา:13:47:02 น.

เข้าใจความรู้สึกที่พยายามจะตัดให้ขาด แต่ก็ทำไม่ได้ซักทีมากๆ same old brand new you... ก็คนมันรัก หน่ะนะ

โดย: ti-amo IP: 125.27.134.66 วันที่: 29 มีนาคม 2554 เวลา:17:19:19 น.

ใช่ ตัดให้ขาด ยากมากจริงๆ
เผชิญความรู้สึกนี้อยู่พอดีเลยค่ะ

โดย: Tukta21

วันที่: 30 มีนาคม 2554 เวลา:2:41:44 น.

ตัดใจมันยากมากจริงๆๆ เข้าใจความรู้สึกนี้ดีเลย

โดย: sudarawo IP: 10.12.10.83, 124.109.31.10 วันที่: 30 มีนาคม 2554 เวลา:11:17:56 น.

เขียนได้ดีมากๆเลยค่ะ. อ่านแล้วอินสุดๆ ^^
ไม่ทราบว่ามีผลงานตีพิมพ์บ้างรึป่าวคะ
อยากตามอ่านค่ะ

โดย: เบบี้รู IP: 115.87.195.23 วันที่: 2 เมษายน 2554 เวลา:17:20:15 น.

ชอบช่วงท้ายๆของตอนนี้มากเลย อ่านแล้วมันอบอุ่นยังไงไม่รู้ รออยู่ทุกวันเหมือนเึคยนะคะ

โดย: Sushi IP: 2.49.24.158, 2.49.24.158 วันที่: 3 เมษายน 2554 เวลา:4:43:29 น.

มารออ่านตอนที่ 34 นะคะ

โดย: Tukta21

วันที่: 6 เมษายน 2554 เวลา:22:31:47 น.

หายไปนานจังเลย
รอตอนใหม่อยู่นะคร้า. อิๆ

โดย: เบบี้รู IP: 61.90.22.217 วันที่: 14 เมษายน 2554 เวลา:22:24:33 น.

ติดตามอ่านใน dek-d แล้วตามมาถึงนี่
แล้วเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มค่ะ
รีบๆมาอัพเพิ่มนะค่ะ

โดย: QiQoo IP: 110.49.249.231 วันที่: 19 เมษายน 2554 เวลา:23:19:17 น.

จะรอติดตามตอนที่ ๓๔ นะคะ ชอบมากเลยค่ะ

โดย: เน่เน่ IP: 49.230.42.49 วันที่: 30 เมษายน 2554 เวลา:13:34:14 น.

นานๆจะเจอนิยายที่อ่านแล้วทำให้ซาบซึ้งได้ขนาดนี้ อยากให้พิมพ์เป็นเล่มเร็วๆ อยากซื้อเก็บไว้ อยากเป็นเจ้าของ

โดย: Tanya IP: 76.16.57.67 วันที่: 8 พฤษภาคม 2554 เวลา:0:21:34 น.