Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่17)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่17)_เมตะวรรณ

เวลาเจ็ดโมงกว่าตรงระเบียงด้านหน้าของบ้านหลังเล็กนางมาลัยกำลังนั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันเพื่อจะนำไปวางตกแต่งที่ตึกใหญ่ คนเป็นหลานก้าวผ่านประตูออกมาก่อนจะก้มลงหยิบรองเท้าและเดินออกมานั่งสวมที่บันได

“ภาส ช่วงนี้มีปัญหาอะไรกับคุณหนูกันต์หรือเปล่า”

“ก็ไม่มีนี่ครับ” ภาวัฒน์เงยหน้าบอกยายก่อนจะหันกลับมามองที่รองเท้าต่อ เมื่อไม่แน่ใจว่าสถานการณ์ระหว่างตนเองกับรกันดากำลังอยู่ในภาวะไหนเขาเลยเลือกที่จะตอบไปแบบนั้น

“แล้วทำไมระยะนี้คุณหนูถึงไม่ให้ภาสขับรถให้ล่ะ ตอนเย็นวันที่คุณหญิงกับคุณหนูวิไม่อยู่คุณหนูเธอก็ไม่เห็นมากินข้าวที่นี่ ถ้าทะเลาะอะไรกันก็บอกยายได้นะเผื่อว่าถ้าคุณหนูเข้าใจภาสผิดยายจะได้ช่วยไปพูดให้”

“ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันหรอกครับ” ชายหนุ่มยืนยันเมื่อนางมาลัยทำเหมือนว่ายังไม่ค่อยเชื่อเท่าใดนัก

“ยายเคยเล่าให้คุณหญิงฟังว่าภาสเป็นคนช่วยขับรถให้คุณหนูแล้วคุณหนูเธอก็ชอบมานั่งเล่นที่นี่คุณหญิงท่านก็เห็นดีด้วยเพราะท่านเป็นห่วงไม่อยากให้คุณหนูต้องขึ้นแท็กซี่แล้วท่านก็กลัวว่าคุณหนูอาจจะเหงา ได้มาคุยเล่นกับภาสที่นี่คุณหนูเธอจะได้มีเพื่อน ถ้าภาสกับคุณหนูเกิดมีปัญหากันยายกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงท่านไม่สบายใจ ถ้าคุณหนูเธอจะเอาแต่ใจไปบ้างภาสก็อย่าถือสาเลย ถือซะว่าเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง”

เมื่อนางมาลัยเห็นว่ารกันดากับภาวัฒน์คล้ายจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันอยู่นางก็เกิดรู้สึกไม่สบายใจเพราะนางอยากให้รกันดาอยู่ในความดูแลของหลานชายเพราะทำให้ทั้งตัวนางเองและคุณหญิงกันยาไม่ต้องกังวลทั้งในเรื่องของความปลอดภัยเนื่องจากรกันดาไม่รู้ถนนหนทางและยังรู้จักผู้คนไม่มากรวมถึงในเรื่องของจิตใจที่ตัวคุณหญิงอาจแค่กลัวว่าลูกจะเหงาแต่นางเป็นกังวลมากกว่านั้น นางต้องการให้รกันดารับรู้ได้ว่ายังมีคนคอยห่วงใยดูแลและเป็นที่พึ่งพิงให้ได้ซึ่งถ้าจะมองหาจากมารดาและน้องสาวคงจะเป็นไปได้ยาก ตัวนางเองก็แก่ไม่สามารถช่วยเหลือเรื่องต่างๆ ได้มากนอกจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในบ้านอีกทั้งช่องว่างระหว่างวัยยังส่งผลให้ไม่สามารถเป็นเพื่อนคุยหรือเป็นที่ปรึกษาที่ดีได้ภาวัฒน์จึงดูเหมาะสมที่สุดเพราะอายุก็ห่างกันไม่มากและอาศัยอยู่ใกล้กันทั้งที่บ้านและที่ทำงาน ดังนั้นเมื่อภาวัฒน์มีประโยชน์ทั้งทางด้านความปลอดภัยและด้านจิตใจต่อรกันดานางก็เลยไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องมีปัญหากัน

“บางทีคุณหนูของยายอาจจะไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเค้าก็ได้นี่ครับเค้าถึงไม่ให้ผมขับรถให้ แล้วถ้าเค้าคิดอย่างนั้นก็ไม่แปลกที่เค้าจะไม่มานั่งเล่นหรือว่ามากินข้าวที่นี่เหมือนเมื่อก่อน”

“แล้วคุณหนูเคยบอกภาสหรือเปล่าล่ะว่าทำไมถึงไม่ให้ไปขับรถให้หรือว่าอยู่ๆ เธอก็เงียบหายไปเฉยๆ เพราะถ้าเป็นอย่างหลังถ้าเกิดว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรกันก็อาจจะเป็นเพราะคุณหนูเธอรู้สึกเกรงใจก็ได้”

“ก็ทำนองนั้นแหละครับ”

“ทำนองนั้นน่ะทำนองไหน”

“ก็ปกติแล้วถ้าวันไหนเค้าจะไปร้านเค้าก็จะบอกผมล่วงหน้าวันนึงแต่พักหลังเขาก็ไม่ได้บอกอะไรเลย แล้ววันที่เค้าไปร้านเค้าไปยังไงครับ” ที่ภาวัฒน์ไม่รู้ข้อมูลดังกล่าวเพราะถึงรกันดาจะไปที่ร้านเสื้อแต่ก็ไม่ได้แวะเข้าไปที่สตูดิโอเขาก็เลยไม่รู้ว่าเธอเดินทางไปกลับยังไงแล้วเขาก็ไม่ได้ถามจากนครินทร์ที่ได้ออกไปทานอาหารกลางวันกับสองสาวเป็นบางครั้งเพราะไม่อยากให้นครินทร์ย้อนถามเขาเหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงไม่ได้ขับรถให้รกันดาเหมือนอย่างเคย

“ส่วนใหญ่ก็ให้คุณหนูมินไปรับไปส่งแต่ก็มีบางครั้งที่ขึ้นแท็กซี่ เห็นว่าวันนี้ก็จะไปแท็กซี่เพราะคุณหนูมินต้องไปธุระที่อื่นก่อนแล้วค่อยไปที่ร้านช่วงสาย คุณหนูเธอเกรงใจเลยไม่ได้ให้คุณหนูมินย้อนมารับที่นี่หลังทำธุระเสร็จ ยายล่ะเป็นห่วงไม่อยากให้คุณหนูเธอขึ้นแท็กซี่เลยจริงๆ” ประโยคหลังหญิงสูงวัยบอกน้ำเสียงกลัดกลุ้ม

“ยายคิดมากไปหรือเปล่าครับ กลางวันแสกๆ ไม่มีแท็กซี่ที่ไหนทำอันตรายคุณหนูของยายหรอกครับ”

“คิดแบบเราน่ะเรียกว่าประมาท ภาสคิดดูสิว่าคุณหนูหน้าตาออกจะสะสวยขนาดนั้นแล้วแท็กซี่ที่มารับก็เห็นบ้านช่องก็ต้องรู้ว่าคุณหนูเธอมีฐานะ คนถ้ามันเกิดคิดไม่ดีแล้วบังเอิญเจอเหยื่อเข้าพอดีจะกลางวันกลางคืนมันก็ทำได้ทั้งนั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าคุณหนูจะขึ้นเฉพาะกลางวันนะเพราะเธอเคยขึ้นกลับมาบ้านตอนค่ำแล้วครั้งนึง”

“ผมว่ายายบอกให้คุณหญิงจ้างคนขับรถดีกว่า กว่าคุณหนูของยายจะขับเองได้ผมว่าคงจะอีกหลายเดือนแล้วกว่าจะถึงวันนั้นยายคงกลุ้มใจตายซะก่อน”

“ถ้าจ้างมาแล้วคุณหนูเธอเกิดไม่ถูกใจไม่อยากไปไหนมาไหนด้วยล่ะ ที่คุณหนูเธอไม่ให้จ้างตั้งแต่แรกก็เพราะว่าเธอไม่อยากมีคนขับรถ อีกอย่างเป็นคนขับรถที่เราจ้างเองก็ไม่ได้หมายความว่าจะไว้ใจได้ คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ ยายว่าภาสไปขออาสาขับให้เองดีกว่า คุณหนูเธอคงจะเกรงใจภาสนั่นแหละถึงได้เงียบหายไปแบบนี้”

“เอาอย่างนั้นเหรอครับ”

“เอาอย่างนี้แหละ ไปพูดเช้านี้เลยเพราะวันนี้คุณหนูเธอจะไปร้าน ตอนนี้ก็น่าจะแต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ ภาสไปดักรอที่หน้าประตูตึกใหญ่ก็ได้”

“ก็ได้ครับ” ภาวัฒน์ได้ลุกขึ้นยืนซักทีหลังจากนั่งฟังยายพูดมานานหลายนาที ลุกแล้วก็บอกกล่าวและยกมือขึ้นไหว้นางมาลัย “งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

ชายหนุ่มก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย จะว่าไม่อยากจะเอามาเป็นภาระก็ไม่ใช่เพราะเขาก็เป็นห่วงไม่อยากให้นางมาลัยคิดมากแล้วก็ไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงกับอันตรายรอบตัวแต่เขาก็เห็นว่าเธอทำตัวเป็นคนเจ้าปัญหาเกินไป เรื่องจากที่ง่ายๆ ก็ทำให้ยุ่งยากแล้วคนที่ลำบากก็มีถ้วนหน้าทั้งเขาทั้งเธอทั้งรตีพรทั้งคนที่เป็นห่วงเธอ ภาวัฒน์เดินไปดักรอรกันดาที่ประตูด้านหน้าตึกใหญ่อย่างที่นางมาลัยบอก รออยู่ประมาณสิบนาทีหญิงสาวร่างโปร่งระหงในชุดพร้อมออกนอกบ้านก็ก้าวเดินออกมา เขาสังเกตว่าเธอชะงักไปเมื่อเห็นเขา

“วันนี้จะไปร้านเหรอครับ”

“อืม” รกันดาตอบโดยไม่ได้มองหน้า

“ให้ผมขับรถให้มั้ย”

“ไม่ต้อง” พูดจบเธอก็ก้าวเดินลงจากเทอร์เรซแล้วก็มุ่งตรงไปที่ประตูรั้วที่อยู่ห่างจากตัวบ้านพอสมควร ภาวัฒน์ถอนหายใจขณะมองตามหลังก่อนจะก้าวตามไปห่างๆ เมื่อรกันดาเดินไปถึงที่หน้าประตูรั้วเธอเข้าไปคุยกับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เฝ้าเวรอยู่

“ฉันโทรเรียกแท็กซี่ไว้ยังไม่มีมาเลยใช่มั้ยจ๊ะ”

“ยังครับ”

หลังคำตอบหญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินผ่านรั้วออกไปรอด้านนอก ภาวัฒน์ยิ้มทักทายพนักงานรักษาความปลอดภัยแล้วก็ก้าวตามไปยืนไม่ห่างจากร่างบอบบางที่ยืนอยู่ก่อน ไม่นานรถแท็กซี่คันหนึ่งก็ขับเข้ามา เมื่อซักถามกันแล้วว่าใช่คันที่โทรเรียกรกันดาก้าวเข้าไปในรถและก็ต้องชะงักมือที่กำลังจะดึงประตูรถปิดเพราะมีคนดึงไว้ ยังไม่ทันจะได้ห้ามปรามร่างสูงใหญ่ก็ตามเข้ามานั่งข้างๆ แล้ว

“เข้ามาทำไม” เธอถามน้ำเสียงบ่งบอกความไม่พอใจ

“ขอไปด้วยคนไม่ได้รึไงครับ” เขาบอกหลังจากที่ดึงประตูรถปิดแล้ว รกันดาเม้มปากมองตาขุ่นเขียวเขาเลยยื่นหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ หู

“นั่งคนเดียวไม่กลัวว่าแท็กซี่จะพาไปทำมิดีมิร้ายรึไงครับ ผมอุตส่าห์ยอมเสียค่าแท็กซี่เพื่อจะมาเป็นโล่ป้องกันให้คุณเลยนะ” เขากระซิบบอกแล้วก็ถอยใบหน้าออกมาก่อนมองคนขับผ่านกระจกส่องหลัง “ออกรถได้เลยครับ”

หลังรถเคลื่อนตัวออกแล้วรกันดานั่งฮึดฮัดขัดใจ ความไม่พอใจกับการกระทำของเขานั้นมีอยู่แล้วเพราะใจนึงเธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกตามที่ได้เคยบอกไปแต่ความรู้สึกดีที่มีมากกว่าความไม่พอใจนั้นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้โมโหตัวเองอยู่ในขณะนี้

“ท่าทางคงกำลังงอนกันอยู่” เสียงคนขับแท็กซี่ดังขึ้นในวินาทีหนึ่งหลังจากเห็นว่าผู้โดยสารฝ่ายหญิงมีท่าทางคล้ายกำลังไม่พอใจอีกฝ่าย “คุณผู้ชายง้อเมียหน่อยสิครับเดี๋ยวถ้าอารมณ์ไม่ดีไปทั้งวันจะทำให้งานออกมาไม่ดีนะครับ ผมเคยมีประสบการณ์แล้ว วันไหนโดนเมียด่าตอนเช้าวันนั้นผมทำงานไม่มีความสุขเลย”

“เค้าขี้งอนอย่างนี้เป็นเรื่องปกติครับ งอนจนผมเหนื่อยที่จะตามง้อแล้ว” เมื่อได้ทีภาวัฒน์เลยถือโอกาสแกล้งรกันดาเขาจึงไม่ปฏิเสธคนขับแท็กซี่เรื่องที่เข้าใจว่าเขากับเธอเป็นสามีภรรยากันซ้ำยังต่อความอีกต่างหาก

“แล้วใครใช้ให้ง้อ” รกันดาแหวกลับทันที เมื่อได้ยินที่ภาวัฒน์พูดกับคนขับแท็กซี่ทำให้ไม่สนใจที่ถูกเข้าใจผิดเพราะคำพูดของเขากวนอารมณ์ให้ขุ่นได้มากกว่าหลายเท่า

“คุณจะเสียงดังทำไมนั่งกันอยู่แค่นี้”

“ถ้านมเป็นคนใช้ให้นายมาง้อฉันก็ไม่จำเป็นที่นายจะต้องฝืนใจทำตามเพราะฉันเองก็ไม่ได้ต้องการให้นายมาง้อฉันเหมือนกัน” หญิงสาวไม่สนใจฟังคำบอกกล่าวก่อนหน้าของเขาเพราะตอนนี้ยังติดใจอยู่ที่เรื่องเดิม

“ผมว่าคุณใจเย็นๆ ดีกว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ” คนขับรถรีบบอก “ตามสบายเลยแต่พยายามใจเย็นๆ เข้าไว้ ใจร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์ มีปัญหาอะไรกันก็คุยกันให้รู้เรื่อง ผัวเมียทะเลาะกันมีลูกหัวปีท้ายปีก็จริงแต่มันเสียสุขภาพจิต เชื่อใจแล้วก็มีความเข้าอกเข้าใจกันจะดีกว่านะครับ”

ตอนนี้รกันดาทั้งหงุดหงิดตัวเองทั้งน้อยใจและโมโหภาวัฒน์เลยไม่มีกระจิตกระใจจะแก้ความเข้าใจผิดของคนขับแท็กซี่แต่ก็ไม่อยากจะทะเลาะกับเขาตอนนี้ด้วยเหมือนกันเลยรีบหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถเพื่อจะสงบสติอารมณ์ตัวเอง

“รักมากก็งอนมากท่องเอาไว้อย่างนี้จะได้มีกำลังใจง้อ” คนขับแท็กซี่พูดกับฝ่ายชายยิ้มๆ ทางกระจก เขายิ้มแหยๆ รับพร้อมกับต่อว่าตัวเองในใจว่าไม่น่าไปต่อความยาวกับคนขับแท็กซี่เลยเพราะดูเหมือนว่าจะทำให้เธออารมณ์บูดเข้าไปอีก

หลังจากนั้นเกือบชั่วโมงเมื่อถึงที่หมายรถแท็กซี่เคลื่อนเข้าจอดเทียบที่ริมข้างทาง ภาวัฒน์ชิงจ่ายเงินก่อนเป็นจังหวะให้รกันดาก้าวลงจากรถแล้วรีบสาวเท้าเร็วๆ หนีไป ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน ใจหนึ่งอยากหนีให้ไกล อีกใจอยากทำตรงกันข้ามเพราะไม่ได้เจอหน้าหนึ่งอาทิตย์ความคิดถึงนั้นท้วมท้นอยู่ในใจ แต่เมื่อย้อนนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ต้องเผชิญ ทั้งความรู้สึกร้อนรุ่มเพราะความหึงหวง ทั้งถ้อยคำต่างๆ นาๆ ที่เสียดแทงจิตใจทั้งจากตัวเขาเองและจากคนอื่นๆ แม้จะไม่ได้เจตนาก็ตาม ทั้งความรู้สึกเหนื่อยล้ากับการที่ต้องหลงรักคนที่ไม่มีใจให้เธอก็เลยเลือกที่จะเอาตัวออกห่าง อย่างน้อยก็ในตอนนี้

เมื่อเดินถึงร้านเสื้อที่ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนของการตกแต่งภายในหญิงสาวถอนหายใจทั้งเพราะโล่งอกที่บังคับใจให้อยู่ห่างจากเขาได้และเพราะเห็นว่าประตูร้านยังล็อคไว้เนื่องจากคนงานของบริษัทตกแต่งภายในยังมาไม่ถึงแล้วเธอก็ไม่มีกุญแจด้วย รกันดาหันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเพราะปกติจะมากับรตีพรและก็ไม่คิดว่าวันนี้คนงานจะมาสาย คิดอยู่ซักพักก็ตัดสินใจว่าจะเดินหาร้านอาหารแถวนี้เพื่อจะเข้าไปนั่งกินอะไรเบาๆ ช่วงระหว่างรอให้คนงานมาถึงจากนั้นก็จะเข้าไปจัดข้าวของที่ชั้นล่างตรงส่วนที่เป็นพื้นที่หน้าร้านเพราะเป็นส่วนที่ตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วและเสื้อผ้าบางส่วนก็ส่งมาถึงแล้ว งานตกแต่งส่วนที่เหลือคือชั้นบนที่รกันดากับรตีพรตกลงกันว่าให้เป็นห้องนอนหนึ่งห้องโดยมีห้องน้ำในตัวส่วนที่เหลือบริเวณห้องโถงก็จะจัดให้เป็นส่วนที่เอาไว้นั่งเล่นพักผ่อนและใช้รับประทานอาหาร

“เข้าไม่ได้เหรอครับ” น้ำเสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังคิดวางแผนให้กับตัวเองในช่วงเช้าหลุดออกจากห้วงความคิดคำนึง ใจพองโตขึ้นมาเพราะรู้ว่าทางไปที่ทำงานของเขาจากตรงที่ลงจากรถแท็กซี่นั้นไม่ต้องผ่านมาทางนี้ รกันดาค่อยๆ กลับตัวมอง เห็นภาวัฒน์กำลังยืนห่างออกไปไม่ไกล

“ฉันไม่มีกุญแจ”

“แล้วคุณจะเข้ายังไงหรือว่าต้องรอคุณมิน”

“พอคนงานมาถึงก็เข้าได้แล้วล่ะ ส่วนมินคงมาตอนสายๆ”

“แล้วคุณจะไปไหนต่อ ไปนั่งรอที่สตูดิโอมั้ย”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปหาร้านอาหารแถวนี้นั่งรอ คงไม่นานหรอกเพราะนี่ก็แปดโมงกว่าแล้ว” หญิงสาวพูดจบก็ก้าวเดินออกจากบริเวณดังกล่าว แต่เดินออกไปไม่เท่าไหร่มือก็ถูกกอบกุมก่อนที่จะถูกดึงรั้งให้ก้าวเดินไปยังทิศทางหนึ่ง

“นายจะพาฉันไปไหน”

“ไปที่สตูดิโอไงครับ คุณจะไปนั่งอยู่ทำไมคนเดียว ถ้าหิวบอกคำเดียวเดี๋ยวไอ้รินทร์มันก็หาของกินมาส่งให้ถึงปาก” เขาหันบอกก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้า เธอไม่คัดค้านและก็ยอมก้าวเดินตามแรงชักจูงจนเมื่อใกล้ถึงที่หมายมือก็ถูกปล่อยออก เขาเดินนำไปเปิดประตูให้เธอก้าวเข้าไปในร้านก่อน

“คุณกันต์มาได้ยังไงคะเนี่ย” คำถามจากพนักงานต้อนรับเจ้าเดิม รกันดาส่งยิ้มให้แนนและกำลังจะบอกกล่าวแต่คนที่มาด้วยก็บอกแทนให้ก่อน

“คุณกันต์มาร้านเสื้อแต่ร้านยังเข้าไม่ได้เลยจะมานั่งรอที่นี่ก่อน แนนช่วยดูแลคุณกันต์ด้วยนะ”

“ได้เลยค่ะ”

“เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ” ภาวัฒน์บอกรกันดา “อีกซักพักไอ้รินทร์ก็คงมาถ้าหิวก็บอกมันหรือว่าจะกินตอนนี้เลยผมจะได้ออกไปซื้อให้”

“ไม่เป็นไรนายไปทำงานเถอะ” เธอบอกด้วยความรู้สึกซาบซึ้งในความเป็นห่วงของเขาที่มีให้แต่สีหน้าและแววตายังคงเฉยเมยเหมือนกับช่วงก่อนหน้าถ้าไม่นับตอนที่โวยวายใส่เขาบนรถแท็กซี่

หลังจากที่ภาวัฒน์เดินขึ้นไปที่บนชั้นสองแล้วแนนจับจูงให้แขกสาวสวยเข้าไปนั่งที่ตรงมุมในสุดของร้านส่วนที่เป็นที่นั่งพักผ่อนสำหรับพนักงาน เพราะยังเช้าอยู่และเพราะเจ้าของร้านยังมาไม่ถึงสาวแนนเลยนั่งลงพูดคุยเป็นเพื่อนรกันดาซึ่งเมื่อคุยไปคุยมาก็ทำให้รกันดานึกออกว่าควรจะปรึกษาเรื่องหนึ่งกับหญิงสาวตรงหน้า

“คุณแนนว่าร้านขายเสื้อผ้าควรจะมีพนักงานขายซักกี่คนดีคะ”

“ร้านเสื้องานไม่น่าจะเยอะเท่าไหร่แล้วถ้าคุณมินกับคุณกันต์จะเข้ามาช่วยขายด้วยแนนว่าไม่ควรจะจ้างคนเยอะเพราะจะทำให้สิ้นเปลืองเปล่าๆ ค่ะ”

“มินกับกันต์น่าจะเข้ามาช่วยเกือบทุกวันค่ะเพราะนอกจากร้านนี้ก็ไม่ได้มีงานที่ไหนอีก”

“ถ้าอย่างนั้นซักสองสามคนก็น่าจะโอเคแล้วค่ะ”

“แล้วเราจะหาคนที่ไว้ใจได้จากที่ไหนดีคะ กันต์ก็ไม่ค่อยมีความรู้ด้านการหาพนักงานอย่างนี้ซะด้วย”

“แนนมีเพื่อนเป็นพนักงานขายในห้างหลายคนค่ะ ไว้ใจได้ทั้งนั้นค่ะ เดี๋ยวแนนจะไปลองถามดูว่ามีใครสนใจบ้างแต่แนนเชียร์เพื่อนสุดฤทธิ์แน่นอนค่ะเพราะคุณมินกับคุณกันต์น่าทำงานด้วยกว่าเป็นไหนๆ เอ๊ะ หรือว่าแนนจะลาออกจากที่นี่ไปทำที่ร้านเสื้อของคุณมินกับคุณกันต์ดี”

“เดี๋ยวคุณรินทร์จะหาว่ากันต์แย่งพนักงานที่มีคุณภาพจากร้านนี้ไปน่ะสิคะ” รกันดาพูดด้วยรอยยิ้มเพราะรู้สึกโล่งใจที่งานที่ร้านเดินหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง “แต่คุณแนนอย่าลืมเชียร์เพื่อนนะคะ กันต์อยากได้เพื่อนคุณแนนมาทำที่ร้านเพราะทำกับคนรู้จักสบายใจดีค่ะ ส่วนเรื่องค่าจ้างให้เพื่อนคุณแนนเสนอมาได้เลยค่ะแล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยรายละเอียดกันอีกที”

“คุณกันต์สบายใจได้ค่ะ เดี๋ยวแนนจัดการให้เสร็จสรรพ”

“ขอบคุณคุณแนนมากเลยนะคะ ดีจังที่กันต์มานั่งรอที่นี่ไม่อย่างนั้นกันต์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหาคนที่ไว้ใจได้ได้จากที่ไหน มินบอกจะเอาพนักงานที่ร้านเพชรของแม่มาทำก่อนกันต์ก็เกรงใจแต่ตอนนี้สบายใจแล้วค่ะ” รกันดาคิดในใจว่าหรือว่าควรจะยกความดีความชอบครั้งนี้ให้ภาวัฒน์เพราะว่าเขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่ตอนเช้านี้ ยิ้มที่มีอยู่ก่อนแล้วกว้างขวางขึ้นเมื่อนึกถึงคนที่ตอนนี้คงกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำงานอยู่ที่ชั้นบน

เวลาผ่านไปจนเกือบจะเก้าโมงเช้าเจ้าของร้านมาถึง นครินทร์ดีอกดีใจออกนอกหน้าเมื่อเข้ามาเห็นรกันดานั่งอยู่ในร้าน เขาพูดคุยกับเธอซักพักก็อาสาเดินไปส่งเธอที่ร้านเสื้อผ้าแล้วก็อยู่ช่วยจัดสินค้าเข้าชั้นและช่วยเอาเสื้อผ้าบางส่วนแขวนกับราวดีไซน์แปลกตาที่ถูกติดตั้งไว้ตามจุดต่างๆ เมื่อรตีพรมาถึงนครินทร์ถูกไล่ให้กลับ ตอนแรกเขาไม่ยอมแต่พอรกันดารับปากว่าจะไปกินมื้อกลางวันด้วยเขาก็ยอมกลับไปที่ร้านของตัวเอง

เที่ยงกว่าๆ รกันดากับรตีพรไปรอนครินทร์ที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ในย่านเดียวกัน สาวเปรี้ยวรับหน้าที่เป็นคนสั่งอาหาร อีกสาวแปลกใจที่เห็นว่าเพื่อนสั่งอาหารมาเยอะเป็นพิเศษ

“ทำไมสั่งเยอะจังกินแค่สามคน”

“สามคนที่ไหน ฉันบอกให้เฮียชวนคุณภาสมาด้วย”

“จะมาเหรอ ครั้งก่อนชวนก็ไม่เห็นมา” ครั้งก่อนที่รกันดาหมายถึงคือช่วงหลังจากที่เธอบอกให้เขาเลิกขับรถให้รวมถึงบอกให้ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีกซึ่งเธอก็คิดว่าน่าจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาไม่ยอมมากินข้าวกลางวันด้วยแต่ถึงจะถามแบบนั้นแต่ใจลึกๆ รกันดาก็หวังว่าภาวัฒน์คงจะไม่ปฏิเสธอีกเพราะเขาและเธอได้พูดจาดีๆ กันบ้างแล้วในช่วงเช้า เมื่อมีความหวังจากรู้สึกเฉยๆ ก็กลายเป็นตื่นเต้น ความต้องการอยากจะหนีให้ไกลแทบไม่มีหลงเหลือ รกันดาคิดว่าเป็นอย่างที่คิดไว้ว่าสุดท้ายความรู้สึกก็ต้องหวนกลับเข้าสู่จุดเดิม จุดที่พ่ายแพ้ให้กับใจตัวเอง

“ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็สั่งไปแล้วล่ะ”

ประมาณห้านาทีต่อมาที่ประตูด้านหน้าหนุ่มหน้าตี๋รูปร่างดีเปิดประตูก้าวเข้ามาในร้าน ใจของรกันดาหม่นลงเมื่อเห็นว่านครินทร์มาแค่คนเดียว

“คุณภาสไม่มาด้วยเหรอ” รตีพรถามหลังจากที่คนมาใหม่ก้าวฉับๆ เข้ามานั่งเคียงข้างสาวที่หมายปอง

“ชวนแล้วแต่มันบอกว่าจะกินแถวนั้นเพราะช่วงบ่ายมันกับพนักงานอีกสองคนต้องออกไปทำข้างนอกมันก็เลยจะรีบกินรีบไป”

“คุณภาสนี่งานยุ่งจริงๆ ชวนทีไรมาไม่ค่อยจะได้เลย” รตีพรบอกขณะที่เริ่มลงมือกินอาหาร “ไม่เหมือนเฮียไม่เห็นเคยจะติดงานแบบคนอื่นเค้าซักครั้ง”

“ฉันก็มีงานมีการทำเหมือนกันแต่งานฉันมันคนละประเภทกับของไอ้ภาส แล้วไม่ดีรึไงที่ฉันมากินข้าวด้วยเนี่ย”

“ดียังไง”

“แกก็ได้ประหยัดค่าข้าวไปมื้อนึงไง”

“ที่พูดนี่รวมถึงกันต์ด้วยใช่มั้ย” รตีพรพูดแล้วก็หันไปทางรกันดา “กันต์ เฮียบอกว่าที่เฮียมากินข้าวด้วยถือว่าเป็นโชคดีของพวกเราเป็นอย่างมากเพราะจะได้ประหยัดค่าข้าว”

“ผมหมายถึงมินคนเดียวครับคุณกันต์” นครินทร์รีบบอกทันทีหลังจากถูกญาติสาวแกล้งเข้าให้แต่เมื่อหันไปทางรกันดาก็เห็นว่าเธอกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาสองมือเขี่ยข้าวไม่ได้สนใจเขากับรตีพรเลย เขาหันกลับมาสบตากับรตีพรเป็นคำถาม รตีพรยักไหล่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจของกินต่อนครินท์เลยต้องทำตามเพราะไม่กล้าปลุกรกันดาออกจากภวังค์ จากนั้นบนโต๊ะบทสนทนาผูกขาดอยู่ที่ลูกพี่ลูกน้องหนุ่มสาว ด้านหญิงสาวอีกคนถึงจะหลุดออกจากภวังค์แล้วแต่ก็ยังไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม

“กันต์เย็นนี้ฉันไม่ว่างไปส่งเพราะต้องไปธุระให้แม่ ให้เฮียไปส่งแทนแล้วกันนะ” รตีพรบอกขณะที่รับประทานอาหารเสร็จแล้วและกำลังรอพนักงานเช็คบิล

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันกลับแท็กซี่เองเกรงใจคุณรินทร์”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ คุณกันต์จะกลับตอนไหนโทรหาผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมเอารถไปรับที่ร้าน”

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะแต่กันต์ขอไปรอที่สตูดิโอจนกว่าจะคุณรินทร์จะปิดร้านก็แล้วกันนะคะ กันต์ไม่อยากรบกวนเวลางานของคุณรินทร์” ขณะบอกรกันดาก็ขอโทษขอโพยนครินทร์ในใจไปด้วย อีกฝ่ายตอบตกลงทันที

เวลาเกือบห้าโมงเย็นรกันดาไปที่ร้านของนครินทร์อย่างที่ตกลงกันไว้ เธอเข้าไปนั่งตรงส่วนที่พักของพนักงาน สอดส่ายสายตาหาชายหนุ่มคนหนึ่งแต่ก็ไม่พบ เจ้าของร้านแวะเวียนเข้ามาพูดคุยด้วยเป็นระยะจนเวลาเกือบจะหกโมงเขาก็เดินเข้ามาบอกว่าสามารถกลับได้แล้ว

“ที่จริงแล้วกันต์กลับพร้อมภาสก็ได้นะคะจะได้ไม่ต้องรบกวนคุณรินทร์” และนี่เป็นสาเหตุให้รกันดาต้องขอโทษนครินทร์ในใจตอนที่อยู่ที่ร้านอาหารเพราะความตั้งใจแรกก็คือแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่ว่าเพิ่งจะนึกออก

“ภาสมันโทรมาบอกว่าไม่เข้ามาแล้วครับ ทำงานเสร็จก็กลับบ้านเลย”

“อ้าวเหรอคะ” ความหวังของรกันดาหลุดลอยเป็นรอบที่สองของวันนี้

“ครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปส่งคุณกันต์เองครับคุณกันต์ไม่ต้องเกรงใจผมเลยซักนิดเดียวเพราะว่าผมเต็มใจที่สุด” สีหน้าท่าทางของนครินทร์สอดคล้องกับคำพูดที่พูดออกมาและก็ทำให้รกันดาไม่กล้าจะปฏิเสธเขา เธอตอบตกลง เขายิ้มยินดีจากนั้นทั้งสองก็พากันเดินไปที่รถ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถหญิงสาวผู้โดยสารเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ระยะเวลานับชั่วโมงที่อยู่บนรถด้วยกันนครินทร์สามารถนับคำได้ว่ารกันดาพูดออกมากี่คำแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจหรือทำให้ความชื่นชมที่มีในตัวเธอลดน้อยลงตรงกันข้ามเขารู้สึกเป็นห่วงและอยากซักถามว่าเธอเป็นอะไรแต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่าระหว่างเขากับรกันดายังไม่สนิทสนมกันถึงขั้นที่เขาจะสามารถถามไถ่เรื่องราวส่วนตัวของเธอได้ แต่ถ้าจะไม่มองในเรื่องของระดับความสนิทสนมแค่ดูจากที่เธอเป็นเพื่อนของรตีพรเขาก็คิดว่าเขาสามารถถามไถ่ได้แต่เขาก็ไม่กล้าอยู่ดี มุมหนึ่งรกันดาอ่อนหวานเป็นกันเองแต่อีกมุมเธอก็วางตัวในระดับหนึ่งจนเหมือนมีกำแพงบางๆ กั้นเธอไว้จากคนภายนอก คงต้องสนิทกันในระดับหนึ่งกำแพงนั้นถึงจะถูกเจ้าตัวทำลายไปเองซึ่งที่เขาเห็นก็มีแค่กับรตีพรเท่านั้นที่รกันดาได้ทำลายปราการขวางกั้นระหว่างกันทิ้งไปแล้วและเขาก็กำลังตั้งหน้าตั้งตารอวันที่เธอจะทำลายปราการระหว่างเขากับเธอทิ้งเช่นกัน

++++++++++++++++++++

ค่ำวันเดียวกันหลังอาบน้ำและกินข้าวเรียบร้อยแล้วรกันดาเข้าไปนั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องนั่งเล่นแต่สมาธิไม่ได้จดจ่ออยู่ที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้า การได้เห็นหน้า ได้สัมผัสถึงความเป็นห่วงเป็นใยทำให้ความคิดถึงเข้มข้นมากยิ่งขึ้นและเมื่อรวมกับที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้พบหน้ามาเป็นเวลาหลายวันยิ่งทำให้ใจร่ำร้องว่าอยากจะเห็นหน้าและอยากจะพูดคุยกันดีๆ ไม่ใช่อย่างที่ทำเฉยเมยใส่เมื่อเช้านี้ รกันดาถอนหายใจก่อนเดินไปปิดทีวีและก้าวออกจากห้องไป

ภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตรงระเบียงด้านหน้าภายใต้แสงไฟที่กำลังส่องสว่างยามค่ำคืนไม่น่าจะเป็นภาพที่ทำให้เธอใจสั่นไหวได้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาคนนั้นเป็นคนที่เธอรัก รกันดาตลกตัวเองที่อยู่ๆ ก็เกิดรู้สึกตื่นเต้นกับแค่การมาหาใครคนหนึ่ง ร่างบอบบางก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้านและเดินเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ไม้สีขาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคนที่นั่งอยู่ก่อน

“นายทำอะไรอยู่เหรอ” เมื่อถามไปแล้วรกันดาก็คิดว่าเป็นคำถามที่ไม่น่าถามเพราะหนังสือที่อยู่ในมือของเขารวมถึงที่วางอยู่บนโต๊ะอีกหลายเล่มเป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดี

“อ่านหนังสืออยู่ครับ” ชายหนุ่มตอบ อีกคนพยักหน้าทำเป็นหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาเปิดดูผ่านๆ ไม่ได้พูดว่าอะไรต่อภาวัฒน์เลยคิดว่าตัวเองคงต้องเป็นฝ่ายชวนคุยหลังจากที่เธออุตส่าห์เป็นฝ่ายยอมเดินมาหา เขายิ้มเมื่อคิดว่าคนอารมณ์แปรปรวนปัญหาเยอะกำลังจะกลับมาทำตัวน่ารักเหมือนเดิมเพียงแต่ว่าอาจจะยังมีวางท่าอยู่บ้าง

“ขากลับคุณมินมาส่งเหรอครับ”

“มินไม่ว่างคุณรินทร์เลยมาส่งแทน” เธอบอกขณะที่ตายังมองอยู่ที่หนังสือ เขาพยักหน้าน้อยๆ คิดในใจว่าจะชวนคุยเรื่องอะไรต่อดีแต่ก็ไม่ต้องคิดมากให้ปวดหัวเพราะอีกคนมีเรื่องมาพูดคุยต่อ “ที่จริงฉันคิดว่าจะกลับกับนายแต่นายไม่ยอมกลับไปที่ร้านฉันก็เลยต้องรบกวนคุณรินทร์เลย”

“ถือว่าเป็นความผิดของผมหรือเปล่าที่ทำให้คุณต้องรบกวนไอ้รินทร์”

รกันดาเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

“ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าคุณรินทร์เขาว่าอะไรหรือเปล่า ถ้าเขาเต็มใจก็ไม่มีอะไรแต่ถ้าเขาไม่พอใจที่ฉันไปรบกวนเขาก็ต้องถือว่าเป็นความผิดนาย”

“งั้นผมก็รอดตัวเพราะไอ้รินทร์มันยิ่งกว่าเต็มใจซะอีก” ภาวัฒน์บอกยิ้มๆ

“แล้วนายล่ะ”

“ผมทำไมครับ”

“เต็มใจขับรถให้ฉันหรือเปล่า”

“ผมน่ะเต็มใจอยู่แล้วแต่ใครก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็มาบอกให้ผมเลิกซะงั้น”

“ช่วงนั้นผีเข้าน่ะแต่ตอนนี้ผีออกแล้ว” ใบหน้าสวยหวานเวลานี้มีรอยยิ้มร่าเริงสดใสตรึงสายตาคนมอง

“แล้วผีจะเข้าช่วงไหนอีกครับผมจะได้เตรียมตัวตั้งรับได้ทัน”

“มันเป็นเรื่องของอนาคตบอกไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเตรียมตัวตั้งรับอยู่ตลอดเวลา”

“เว่อร์แล้ว ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซักหน่อย แล้วถ้านายทำตัวดีๆ ยอมตามใจฉันฉันก็จะผีออกไปอีกนานเลยล่ะ”

“คุณไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นหรอก ยายสั่งการผมไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าให้ผมทำตัวดีๆ กับคุณหนูกันต์แล้วก็ให้ยอมตามใจถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไป แล้วผมก็คิดว่าผมก็ทำได้ดีในระดับนึงแล้วนะ หรือคุณว่าไง”

“ไม่รู้ไม่ได้สนใจแต่ต่อไปฉันจะสังเกตแล้วล่ะ เริ่มจากพรุ่งนี้เป็นวันแรกเลยก็แล้วกัน”

“พรุ่งนี้ทำไมครับ”

“ฉันว่าจะไปหัดขับรถพวงมาลัยขวาเพราะฉันไม่เคยขับพวงมาลัยขวาเลยแล้วตอนหัดก็ต้องมีคนนั่งอยู่บนรถเป็นเพื่อนด้วย”

“แล้วไงครับ”

“แล้วไงล่ะ”

“ผมก็ต้องตามใจด้วยการไปนั่งเป็นเพื่อนคุณ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ถ้าเกิดไม่อยากจะตามใจขึ้นมาล่ะ”

“ฉันก็จะฟ้องนมแล้วฉันก็อาจจะผีเข้าอีกรอบ”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็คงไม่กล้าปฏิเสธ แต่ไม่ใช่เพราะว่ากลัวยายหรือกลัวคุณโวยวายใส่นะแต่ผมอยากไปเป็นเพื่อนจริงๆ” เขาบอกสีหน้าจริงจังจนทำให้ใจของรกันดาไหวโยนแต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันห้ามเบี้ยวด้วยล่ะ”

ภาวัฒน์ย่นคิ้วงงๆ ขณะมองตามหลังคนที่อยู่ๆ ก็ลุกเดินกลับออกไป เขาส่ายหัวพร้อมยิ้มขำขณะหันเหสายตากลับมาหลังจากที่รกันดาไม่ได้อยู่ในระยะมองเห็นแล้ว เขาย้อนนึกไปถึงความสงสัยที่เคยมีที่ตอนนี้ชักจะไม่แน่ใจแล้ว บางทีที่เธออารมณ์เสียใส่เขาในวันที่มีงานเลี้ยงอาจไม่เกี่ยวกับรันทพร คงจะเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวมากกว่า อารมณ์แปรปรวนไม่อยู่กับร่องกับรอยอย่างที่เจ้าตัวพูดเอง ภาวัฒน์ขำตัวเองที่หลงคิดไปว่ารกันดาอาจจะหวงเขาแต่แท้ที่จริงแล้วอาจจะเพราะเบื่อขี้หน้าเพราะช่วงนั้นเจอกันบ่อยทีนี้พอไม่ได้เจอกันซักอาทิตย์ก็หายเบื่อก็เลยกลับมาพูดดีและทำดีด้วยเหมือนเดิม ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์ต่อไปเขาก็คงต้องประเมินสถานการณ์ไว้ว่าอาจจะถูกเธอเบื่อขี้หน้าและวีนเหวี่ยงใส่อีกระลอก นึกแล้วก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายแต่พอคิดอีกทีก็ถือว่าอุทิศตนเป็นทั้งเพื่อนทั้งคนขับรถทั้งที่ระบายอารมณ์ให้กับเด็กขาดความอบอุ่นน่าสงสารซักคนก็แล้วกัน
________________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์เหมือนเดิมค่ะ

เม้นท์ยาวไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณเอิง ขอบคุณคุณบุษบาด้วยนะคะ

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 2:57:47 น.

5 comments

Counter : 745 Pageviews.

มาแปะ ชื่อไว้ก่อนนะคะ ว่าจะมาขอเป็นแฟนด้วยคน

ลงเกือบเช้าเลย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: taekoksaram IP: 58.137.30.201 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:09:53 น.

ขอบคุณมากค่ะ ติดตามต่อไปนะคะ

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม

) วันที่: 2 พฤศจิกายน 2553 เวลา:23:00:36 น.

ตลกฉากในแท็กซี่ นางเอกผีออกแล้ว ต่เป็นรักที่ไร้อนาคตไงไม่รู้อ่ะ แฟนพระเอกก็แสนดี ไม่อยากให้เป็นมือที่สาม ลุ้นว่าจะออกมายังไง สู้ต่อไปค่ะ
ขอบคุณนะคะ

โดย: บุษบา IP: 75.36.229.191 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:32:21 น.

ถ้าคนคนนั้นใส่ใจฉันเหมือนอย่างนายภาสใส่ใจยัยคุณหนูกันต์ก็ดีน่ะสิ

แต่เท่าที่ผ่านมา เขาก็ใส่ใจอยู่เหมือนกัน นิดนึง 555

โดย: Tukta21

วันที่: 17 มีนาคม 2554 เวลา:17:31:29 น.

อ่านมาหลายตอนแล้ว เพิ่งจะมา comment ก็ตอนนี้แหละค่ะ ชอบเรื่องนี้มากค่ะ อัฟจนจบไวๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: มินตรา IP: 89.241.63.124 วันที่: 16 สิงหาคม 2554 เวลา:3:46:18 น.