Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่13)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่13)_เมตะวรรณ

เช้าวันเสาร์อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆ ฉายแสงอาบไล้ไปทั่วบริเวณโดยรอบบ้านหลังเล็ก ที่หน้าบ้านชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังกุลีกุจออยู่กับการเตรียมอุปกรณ์ปลูกต้นไม้ ภาวัฒน์ตั้งใจจะนำกล้าไม้ที่ซื้อไว้เมื่อหลายวันก่อนลงดิน เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วเขาเริ่มงานตามขั้นตอน ขณะกำลังย่อตัวลงนั่งขุดดินเขาได้ยินเสียงคนเดินทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะได้หันมองเจ้าของเสียงก็ปรากฏ รกันดาที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินเข้ามานั่งที่ขั้นบันไดตรงระเบียงด้านหน้า เธอนั่งลงแล้วก็เอาแขนกอดเข่ามองดูเขาทำงานไม่พูดไม่จา เขาย่นคิ้วมองก่อนจะถามยิ้มๆ

“อยากทำบ้างมั้ยล่ะครับ ผมไม่หวงนะทำได้ตามสบาย”

“อยากทำแต่เพิ่งทำเล็บมาเมื่อวาน เอาไว้เป็นคราวหน้าก็แล้วกัน” เธอตอบด้วยสีหน้าเรียบสนิทขณะที่สายตามองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะทำเป็นหันมองไปทางอื่น

“พูดแล้วห้ามกลับคำทีหลังนะ”

“อืม”

ภาวัฒน์หัวเราะก่อนจะหันกลับมาสนใจงานต่อ เมื่ออีกฝ่ายหันเหสายตาไปทางอื่นแล้วสายตาของรกันดาเลื่อนมองที่ใบหน้าของเขา เวลาสามวันที่ไม่ได้พบหน้าหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลทำให้เธอคิดถึงเขาจับใจ ใจนึงไม่อยากมาหาแต่อีกใจก็เรียกร้องรุนแรงกว่าจนสุดท้ายเธอก็มานั่งอยู่ที่นี่เวลานี้

“เรื่องร้านไปถึงไหนแล้วครับ” เขาถามโดยไม่ได้หันมอง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมารกันดายุ่งวุ่นวายกับเรื่องร้านซึ่งภาวัฒน์รู้จากนครินทร์อีกทีเพราะนครินทร์ก็อยู่ไม่ติดร้านเหมือนกันเพราะต้องออกไปเทคแคร์ดูแลสองสาวทั้งรกันดาและรตีพร สรุปแล้วสองสาวตกลงที่จะเช่าร้านที่นครินทร์เป็นคนแนะนำให้

“ก็ทำสัญญาเช่าเรียบร้อยแล้วล่ะ ตอนนี้คุณรินทร์อาสาจัดการเรื่องตกแต่งภายในให้ ฉันกับมินก็ไม่ต้องทำอะไรมากแค่บอกความต้องการกับมัณฑนากรว่าอยากให้ออกมาเป็นยังไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปคุยกับมันฑนากรที่คุณรินทร์ติดต่อให้ คุณรินทร์นี่ทำอะไรรวดเร็วดีเนอะ ฉันเพิ่งปรึกษาเขาเมื่อวันศุกร์ที่แล้วเองแต่นี่ผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวก็จะเริ่มตกแต่งร้านแล้ว”

“เพราะเป็นคุณมั้งครับมันเลยกระตือรือร้น”

“ก็คงงั้น” น้ำเสียงหวานตอบแบบไม่บ่งบอกอารมณ์ ภาวัฒน์หันมองก็เห็นรกันดากำลังนั่งหน้าไม่บอกอารมณ์เช่นกัน นิ่งเฉยจนเขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกกับนครินทร์ยังไงซึ่งเป็นงานหนึ่งที่เขาได้รับการร้องขอจากนครินทร์ว่าให้ช่วยสังเกตท่าทีของเธอให้ที

“วันเสาร์อาทิตย์นี่วันหยุดนายเหรอ”

“ใช่ครับ”

“แต่สตูดิโอเปิดทุกวันไม่ใช่เหรอแล้วทำไมนายได้หยุดล่ะ”

“คือที่ร้านไอ้รินทร์มันให้เลือกได้ว่าจะทำแบบเต็มอาทิตย์หรือแบบมีวันหยุด พนักงานในร้านก็ทำงานสลับสับเปลี่ยนวันกันไปน่ะครับ แต่ส่วนมากคนที่เลือกแบบมีวันหยุดก็เป็นพวกช่างภาพเพราะว่ารับงานนอกด้วย อย่างผมนี่ก็ถ่ายภาพให้หนังสือเล่มนึงด้วย แต่ส่วนมากผมจะกินเวลางานที่ร้านเพราะต้องไปต่างจังหวัด ไปทีนึงก็เกือบอาทิตย์แหละครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะไปอีกแล้ว” ปากบอกเล่าไปเรื่อยส่วนมือและสายตาก็ยังคงจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า แต่ถ้าได้ลองหันเหสายตามองไปทางคนที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดก็จะได้รู้ว่าใบหน้าทางด้านข้างตนเองนั้นถูกเธอคนนั้นจ้องมองอยู่เกือบจะตลอดเวลา

“ไปที่ไหน”

“แม่ฮ่องสอนครับ”

หลังคำตอบบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ คนหนึ่งยังคงนั่งมองอีกคนเหมือนเดิม ส่วนคนที่กำลังปลูกต้นไม้ก็ลุกขึ้นจัดการงานขั้นตอนต่อไปคือเอากล้าออกจากถุงเพาะชำเพื่อจะเอาลงดินที่ขุดไว้

“นายชอบปลูกดอกไม้เนอะ” รกันดามองโดยทั่วบริเวณเห็นว่าส่วนมากตรงพื้นที่ด้านหน้าตัวบ้านทั้งที่พื้นและที่แขวนเอาไว้ภาวัฒน์จะปลูกต้นไม้ประเภทไม้ดอกซึ่งที่เธอรู้จักก็มีแค่ไม่กี่ชนิดคือต้นกุหลาบ กล้วยไม้ มะลิ นอกนั้นเป็นต้นที่เคยเห็นแต่ไม่รู้จักชื่อ

“ผมว่ามันสวยดีแล้วบางอย่างก็หอมดีด้วย อย่างดอกแก้วแล้วก็ดอกราตรีจะได้กลิ่นชัดๆ ตอนกลางคืน ตอนคุณมาคุณเคยได้กลิ่นบ้างหรือเปล่า”

“ก็เคยได้นะ”

“ผมชอบกลิ่นของดอกแก้วมากที่สุด มันหอมโรแมนติกแบบไทยๆ ดี ดอกก็สวยแต่ร่วงง่ายไปหน่อย แล้วคุณล่ะชอบดอกไม้อะไร”

“ฉันก็ชอบแบบคนทั่วไปนั่นแหละ”

“กุหลาบเหรอครับ”

“อืม” น้ำเสียงหวานตอบรับในลำคอ “แต่ฉันชอบกุหลาบขาวมากที่สุด แต่ไม่เห็นที่นี่จะมีเลย หรือว่ามีแต่ยังไม่ออกดอก”

“ไม่มีหรอกครับมีแต่สีแดงกับสีชมพู เอาไว้ผมจะซื้อมาปลูกให้ก็แล้วกัน”

“ปลูกให้ฉันน่ะเหรอ” น้ำเสียงที่ถามอาจแน่นิ่งไม่สั่นไหวแต่ใจของคนพูดกลับไม่นิ่งเหมือนกับเสียง

“ก็ใช่น่ะสิครับ ที่ที่ผมใช้ปลูกอยู่นี่เป็นที่บ้านคุณ ต้นไม้พวกนี้ก็ต้องเป็นของเจ้าของบ้าน ตอนผมย้ายออกไปผมคงไม่ขุดเอาไปด้วยหรอก หรือว่าคุณจะให้ผมเอาไปด้วย” เขาหันถามเธอน้ำเสียงขบขัน รกันดาเงียบไม่ได้ตอบว่าอะไร ส่วนใจจากที่วูบไหวไปในทางที่ดีตอนนี้กลับเป็นไปในทางตรงกันข้ามหลังจากได้ยินคำพูดของเขาที่ตีความได้ว่าวันหนึ่งที่แห่งนี้จะไม่มีผู้ชายที่ชื่อภาวัฒน์อาศัยร่วมอยู่ด้วย

“คุณเป็นอะไรดูพูดน้อยผิดปกติ หรือว่ายังไม่หายดี”

“พูดน้อยเหรอ ฉันว่าฉันก็พูดปกตินะ” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่รกันดารู้ตัวเองว่าเป็นอย่างที่ภาวัฒน์บอก สาเหตุคงเป็นเพราะความสับสน ความไม่แน่ใจแต่ไม่ใช่ที่หัวใจแต่เป็นในเรื่องของการกระทำ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรต่อไป ควรอยู่ให้ห่างเขาหรือทำตัวเป็นปกติคือสามารถเจอหน้าพูดคุยกับเขาได้อย่างที่เป็นเมื่อตอนก่อนที่เธอจะรู้ว่าเขามีคนรักแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจและพยายามตัดเรื่องราวความทุกข์กังวลทั้งหลายออกไปจากใจเพื่อจะได้ไม่เหงาเศร้าซึมเพราะเกรงว่าเขาอาจจะสงสัยหรือรำคาญได้

“แต่ผมว่าเมื่อก่อนคุณพูดมากกว่านี้”

“ส่วนนายพูดน้อยกว่านี้ เมื่อก่อนนายเหมือนไม่ค่อยอยากจะคุยกับฉัน”

“แล้วตอนนี้ล่ะครับ” ภาวัฒน์หันมองขณะรอคอยคำตอบ

“ก็ชวนฉันคุย เล่าอะไรให้ฟัง พูดเล่นมากขึ้น”

“แล้วคุณชอบแบบไหนมากกว่ากันผมจะได้ทำตัวถูก กลัวว่าถ้าทำตัวไม่ถูกใจวันนึงจะมีคนมาพูดว่าผมน่าเบื่อ อยากให้ผมอยู่ไกลๆ เพราะไม่อยากเห็นหน้าอีก”

“มันคงไม่ได้ขึ้นอยู่กับนายหรอกแต่ขึ้นอยู่กับฉันเองมากกว่า”

“อารมณ์แปรปรวนผีเข้าผีออกแบบนั้นเหรอครับ”

“อารมณ์แปรปรวนก็พอมั้งคงไม่ถึงกับขั้นผีเข้าผีออกหรอก หรือว่าฉันเคยทำตัวผีเข้าใส่นาย”

“ตอนที่คอยหาเรื่องผม”

“อืม ก็คงใช่นะ แต่ผีอะไรเข้าล่ะ สงสัยจะเป็นผีที่เกลียดขี้หน้านาย” รกันดาพูดยิ้มๆ อีกคนหันมาหัวเราะหึๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร จากนั้นทั้งสองคนพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ฝ่ายหญิงเริ่มพูดมากขึ้น มีข้อสงสัยข้อซักถามมากขึ้นเช่นกันซึ่งส่วนมากจะสงสัยในเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย ภาวัฒน์ก็ตอบคำถามอย่างไม่คิดปิดบังไม่ว่าจะเป็นเรื่องในอดีตหรือปัจจุบัน เขาไม่ได้สงสัยว่ารกันดาจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไมเพราะเขาคิดว่าเธอไม่ได้อยากรู้จริงจังแต่ว่าถามคำถามต่อไปเรื่อยๆ จากที่เขาเล่าให้ฟังมากกว่า เวลาผ่านแดดเริ่มแรงคนทำงานกลางแจ้งก็คิดว่าคงจะพอแค่นี้ ภาวัฒน์ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายพร้อมกับก้าวถอยออกมาดูผลงาน เขายกหลังมือขึ้นปาดเช็ดเหงื่อ

“มือเปื้อนอยู่เอาไปเช็ดหน้าอย่างนั้นได้ยังไง” รกันดาพูดขึ้นมาเสียงดัง อีกคนชะงักก่อนหันมองมาด้วยสีหน้างงๆ ปนบึ้งๆ เล็กน้อย

“แล้วจะเสียงดังทำไมครับ ผมตกใจหมด”

“ก็จะไม่ให้เสียงดังได้ยังไง มือเปื้อนดินแต่เอาไปเช็ดหน้า เชื้อโรคทั้งนั้น”

“เดี๋ยวผมก็อาบน้ำแล้วเชื้อโรคมันคงอยู่ออกฤทธิ์ได้ไม่นานหรอก”

“ใครว่า ตอนนี้มันกำลังไชเข้าไปในตัวนายเลยล่ะ” เธอพูดจบก็ลุกขึ้นเดินหน้าเข้ามาทางเขา “มานี่ฉันจะช่วยกำจัดให้”

“คุณจะพาผมไปไหน” ภาวัฒน์พูดหลังจากที่แขนถูกคนที่ก้าวเข้ามาออกแรงดึงให้เดินตามไปยังทิศทางหนึ่ง

“ตามมาเหอะน่าไม่ต้องถามมาก”

เขาทำหน้าเหมือนกับไม่ใคร่เต็มใจไปแต่ก็ยอมเดินตามแต่โดยดี ที่ที่รกันดาพาเขาไปนั้นคือตรงลานปูนด้านข้างตัวบ้านที่มีก๊อกน้ำติดตั้งอยู่

“อย่าบอกนะว่าจะจับผมแก้ผ้าอาบน้ำ”

ร่างบอบบางกลับตัวหันหน้ามาทางเขาก่อนแกล้งทำหน้าขึงขังและยกแขนขึ้นมากอดอก

“ใช่ ถอดออกให้หมดเลย”

“คุณพูดจริงเหรอ พูดจริงผมทำจริงนะ” ภาวัฒน์เริ่มสนุก เขาแกล้งถามสีหน้าจริงจัง

“นายถอดฉันก็เผ่น ไม่อยากเป็นตากุ้งยิง” รกันดากลับมาพูดด้วยสีหน้าท่าทางปกติ

“นึกว่ากลัวอดใจไม่อยู่”

“อดใจไม่อยู่กับนายน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ” ใบหน้าสวยหวานตอนนี้ซับสีแดงระเรื่อแต่อีกคนไม่ทันได้เห็นเพราะเธอกลับหลังหันแกล้งทำเป็นเดินไปเปิดก๊อกน้ำซะก่อน

“มานั่งนี่เร็วเดี๋ยวล้างมือให้”

“ผมล้างเองก็ได้”

“ฉันล้างให้สะอาดกว่า มาเร็วสิเปิดน้ำแล้วนะมันเปลืองไม่รู้เหรอ” ประโยคหลังบอกน้ำเสียงเร่งเร้าแกมรำคาญซึ่งก็ได้ผลเพราะคนถูกออกคำสั่งรีบเดินเข้ามาย่อตัวลงนั่งก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้า

ภาพที่ภาวัฒน์เห็นอยู่ตอนนี้คือมือบางที่มีนิ้วเรียวสวยและผิวขาวเนียนผุดผ่องยื่นเข้ามาจับให้มือของเขายื่นไปข้างหน้ามากขึ้นจากนั้นก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาที่มาพร้อมกับความเย็นของสายน้ำ หญิงสาวที่กำลังย่อตัวนั่งอยู่ตรงหน้าใช้มือหนึ่งจับสายยางให้น้ำช่วยชะล้างส่วนอีกมือก็ช่วยลูบไล้ให้ดินที่เกาะอยู่หลุดออกไป ทำอย่างนั้นซักพักเธอก็หันไปปิดน้ำ

“รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวไปเอาสบู่ในบ้านก่อน” พูดจบรกันดาก็ลุกขึ้นก้าวไวๆ ออกไปจากบริเวณดังกล่าวก่อนจะเลี้ยวขวาตรงมุมบ้าน ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่เอี้ยวมองตามหลังและก็มองอยู่อย่างนั้นจนร่างบอบบางเดินกลับเข้ามาใหม่พร้อมกับขวดสบู่เหลวและหลอดโฟมล้างหน้า

“โฟมล้างหน้าของนายใช่มั้ย” เธอถามเมื่อย่อตัวนั่งลงแล้ว เขาตอบรับเธอจึงหันไปวางโฟมล้างหน้าไว้ตรงที่ที่สะอาดจากนั้นก็หันมาบีบสบู่ใส่มือแล้วขยับเดินหน้าเข้าใกล้เขาอีกนิดก่อนจะยื่นมือมาถูสบู่ที่มือของเขา มือบางจัดการขัดถูด้วยสัมผัสแผ่วเบาให้ทุกซอกทุกมุมจนภาวัฒน์เริ่มเห็นด้วยว่าให้เธอล้างให้คงจะสะอาดกว่าเขาล้างเอง ดวงตาคมละจากมือของตัวเองเลื่อนสูงขึ้นจนมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวตรงหน้า เขาไล่สายตามองตั้งแต่หน้าผากโหนกนูนลงมาที่คิ้วเข้มได้รูป ดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้ขนตางอนหนา จมูกโด่งปลายเชิดน้อยๆ และเรียวปากบอบบางสีชมพูธรรมชาติ ภาวัฒน์รับรู้มานานแล้วว่ารกันดาเป็นคนสวยซึ่งตอนนี้หลังได้สังเกตใบหน้าของเธออย่างละเอียดแล้วทำให้เขารู้ว่าเป็นเพราะอะไร เพราะองค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าของเธอไม่มีตรงจุดไหนที่จะสามารถหาที่ติได้เลย ซึ่งเมื่อรวมกับองค์ประกอบอื่นๆ ทั้งผิวพรรณที่ขาวเนียนละเอียด รูปร่างที่ลงตัว เส้นผมนุ่มสลวยที่ยาวตรงถึงกลางแผ่นหลังยิ่งช่วยส่งเสริมจนทำให้รกันดาเป็นผู้หญิงมีรูปลักษณ์ภายนอกที่สมบูรณ์พร้อม ไม่แปลกใจที่นครินทร์ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ประทับใจแม้จะเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันก็ตาม

เมื่อล้างมือให้คนตรงหน้าเสร็จแล้วรกันดาเงยหน้ามองแล้วก็ต้องใจสั่นเมื่อใบหน้าคมคายของภาวัฒน์นั้นอยู่ห่างออกไปแค่น้อยนิดและสายตาของเขาก็กำลังจดจ้องเธออยู่แต่แค่เสี้ยววินาทีเขาก็ละสายตาลงมองที่มือ

“เสร็จแล้วเหรอครับ”

“อืม”

“แล้วเอาโฟมล้างหน้ามาทำไม” เขาเงยหน้ามองสบตาเธออีกครั้ง

“โฟมล้างหน้าเอาไว้ใช้ทำอะไรล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยหยิบมาให้ผมหน่อยผมจะได้เอามาทำอย่างที่ว่า”

“ไม่ต้อง ยื่นหน้ามา” หญิงสาวบอกกล่าวเสียงออกคำสั่ง อีกคนขมวดคิ้วจ้องมอง

“หน้าผมคงไม่มีเชื้อโรคอะไรมาก ผมล้างเองก็น่าจะออกหมด”

“ไหนๆ ทำให้แล้วก็ทำให้เสร็จไปเลย ทำไมเรื่องเยอะจัง”

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะหลับตาชะโงกตัวไปข้างหน้า ไม่นานก็รับรู้ได้ถึงความเย็นของสายน้ำต่อมาคือสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบไล้ไปทั่วทั้งใบหน้า ภาวัฒน์ไม่รู้ว่าวันนี้รกันดากินอะไรเข้าไปถึงได้ใจดีบริการให้ถึงขนาดนี้ หรืออาจจะเพราะเห็นว่าเขาทำตัวไม่ถูกสุขอนามัยในระดับมาตรฐานที่เธอกำหนดไว้ก็เลยอดใจไม่ไหวต้องลงมือจัดการทำความสะอาดให้ด้วยตัวเอง

“เสร็จแล้ว”

ชายหนุ่มลืมตาหลังคำบอกกล่าว เขาจ้องมองคนตรงหน้าไม่ยอมละสายตาไปไหนจนคนถูกจ้องรู้สึกประหม่าและเขินอาย รกันดาถามเสียงห้วนกลบเกลื่อนอาการที่เป็นอยู่

“มองอะไร”

“ผมกำลังสงสัยว่าถ้าคุณมีแฟนหรือสามีแล้วคุณจะดูแลสุขอนามัยให้ด้วยการช่วยอาบน้ำให้ทุกวันเลยหรือเปล่า”

“แฟนนะไม่ใช่ลูกใครจะจับอาบน้ำให้ทุกวัน”

“อ้าว ก็เห็นชอบดูแลรักษาความสะอาดให้คนอื่นก็นึกว่าจะทำแบบนั้นผมจะได้เอาไปบอกไอ้รินทร์ไว้ล่วงหน้า”

“คุณรินทร์จะได้หาว่าฉันเป็นพวกโรคจิตน่ะสิ”

“ไม่แน่มันอาจจะชอบ” ภาวัฒน์บอกยิ้มๆ รกันดาไม่ได้ว่าอะไรต่อ “ผมจะบอกอะไรคุณอย่างอย่าโกรธผมนะ”

“อะไร”

“ผมยังไม่ได้เก็บอุปกรณ์ทั้งหลายแหล่เลย แล้วคือถ้าเก็บมือมันก็ต้องเลอะอีก”

“ก็ทำไม่ให้เลอะสิ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจล้างให้ถ้านายทำให้เลอะอีกมีเคืองแน่”

“ผมก็ว่างั้น เดี๋ยวเอาถุงมาสวมมือก็ได้”

“เย็นนี้นายอยากกินอะไร” หญิงสาวพูดเปลี่ยนเรื่อง หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนใบหน้าของเขารำคาญสายตาเธอจึงใช้สองมือลูบเพื่อกำจัดออก ด้านคนโดนกระทำก็เริ่มชินเลยไม่ได้หลบเลี่ยงหรือว่ากล่าวทัก

“ถามทำไมครับ”

“ฉันจะทำกับข้าวให้ตอบแทนที่นายช่วยฉันไว้”

“คุณทำกับข้าวเป็นด้วย” น้ำเสียงทุ้มเจือแววขบขันทำให้อีกคนหน้าง้ำลง

“ทำไม่เป็นแต่ฉันก็ทำมาให้นายกินจนได้แหละน่า”

“ผมเป็นคนกินง่าย คุณทำอะไรมาผมก็กินได้ทั้งนั้นแหละครับ แต่ไม่ต้องทำก็ได้นะผมเกรงใจ”

“ฉันจะทำ” เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวสบู่กับโฟมล้างหน้านายเอาไปเก็บเองนะ แล้วก็อย่าทำให้มือเลอะอีกล่ะ เย็นๆ ฉันจะยกกับข้าวมาให้แล้วฉันก็จะมากินด้วย แค่นี้แหละไปแล้ว”

ภาวัฒน์หัวเราะขณะเอี้ยวตัวมองตามหลังคนที่พูดยาวเป็นชุดแล้วก็เดินมุ่งหน้ากลับไปทางตึกใหญ่ ด้านคนที่เดินกลับออกมาเมื่อเข้ามาในบ้านก็ตามหานางมาลัยทันที รกันดาเดินไปเห็นแม่นมกำลังนั่งเช็ดข้าวของอยู่ที่ตรงโถงกลางของบ้าน ร่างบอบบางก้าวเข้าไปนั่งพับเพียบใกล้ๆ

“นมทำอะไรอยู่คะ”

“นมกำลังทำความสะอาดพวกจานชามเครื่องแก้วที่ไม่ค่อยได้ใช้ค่ะ ฝุ่นเริ่มจับแล้ว คุณหนูมีอะไรคะ”

“นมพอจะมีเวลาว่างช่วยสอนกันต์ทำกับข้าวหน่อยได้หรือเปล่าคะ”

“คิดยังไงคะเนี่ยถึงอยากทำกับข้าว” หญิงสูงวัยถามด้วยรอยยิ้มน้ำเสียงแสดงความแปลกใจ

“กันต์อยากตอบแทนหลานนมที่ช่วยกันต์ไว้ค่ะ เห็นวันนี้เขาหยุดอยู่บ้านกันต์ก็เลยคิดว่าน่าจะทำอะไรไปให้เขากิน”

“ที่จริงคุณหนูไม่ต้องทำอะไรตอบแทนภาสก็ได้ ลำบากเปล่าๆ ค่ะ”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ กันต์อยู่ว่างๆ อยู่แล้ว แล้วอีกอย่างเย็นนี้ก็คงไม่มีใครกลับมากินข้าวที่บ้าน กันต์ไม่อยากกินข้าวคนเดียว”

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนมช่วยสอนให้” นางมาลัยรีบบอกตกลงทันทีเมื่อเห็นท่าทีหงอยๆ ของหญิงสาวตรงหน้า

“เอาเป็นเมนูโปรดของหลานนมนะคะ”

“ค่ะ เดี๋ยวนมจดรายการให้แก้วออกไปซื้อของให้แล้วเดี๋ยวซักบ่ายแก่ๆ เราเริ่มทำกัน”

“โอเคค่ะ ขอบคุณนมมากนะคะ นมน่ารักที่สุดเลย” พูดจบรกันดากระถดตัวขยับเดินหน้าเข้าไปโอบร่างท้วมของแม่นมด้วยความรักใคร่ นางมาลัยยิ้มปลาบปลื้มใจ

++++++++++++++++++++

ค่ำนั้นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มร่างโปร่งระหงภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยความสดชื่นหลังจากที่ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงหมกตัวอยู่ในห้องครัวกับแม่นมจนเหงื่อซึมหน้ามันไปหมด รกันดาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า มองหาชุดกระโปรงที่ดูไม่เป็นทางการจนเกินไป ขณะกำลังจะหยิบออกมาก็คิดว่าถึงจะไม่เป็นทางการแต่ก็คงจะผิดสังเกตคนอื่นๆ จึงเปลี่ยนเป็นมองหาชุดที่ดูธรรมดากว่านั้นแต่ก็ดูดีกว่าแค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นอย่างที่ใส่เป็นประจำตอนอยู่บ้าน มองหาอยู่นานก็ตัดสินใจเลือกเสื้อแขนกุดผ้าเนื้อบางเบาสีฟ้าเข้มที่มีระบายเป็นชั้นๆ ที่ตัวเสื้อตั้งแต่ส่วนอกลงมากับกางเกงขาสั้นสีขาว หยิบออกมาจากตู้แล้วก็เอาไปวางไว้ก่อน ขั้นตอนต่อไปคือไดร์ผมจากนั้นคือแต่งหน้าแล้วค่อยแต่งตัวท้ายสุด ถึงจะพยายามแต่งให้ไวเพราะเห็นว่าค่ำแล้วแต่กว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่ม รกันดาสำรวจตัวเองหน้ากระจกด้วยความพออกพอใจก่อนจะรีบก้าวเร็วๆ ออกจากห้องและลงไปที่ชั้นล่าง ปิ่นโตถูกจัดไว้แล้วเรียบร้อย เธอคว้าเอาปิ่นโตมาถือแล้วเดินออกจากบ้านทางประตูด้านหลัง

เมื่อถึงที่หมายหญิงสาวก้าวเข้าไปด้านใน บ้านหลังเล็กเงียบสนิทไม่เห็นคนที่จะมากินข้าวด้วย เธอเดินเข้าไปจัดการเตรียมอาหารในห้องครัว อาหารที่ถูกถ่ายออกจากปิ่นโตหน้าตาน่ารับประทาน จานหนึ่งเป็นเครื่องเคียงมีทั้งผักสด หมูหวาน ปลาดุกฟู ไข่ต้มผ่าซีกสวยงาม ส่วนถ้วยเล็กข้างๆ นั้นคือน้ำพริกลงเรือของโปรดของภาวัฒน์ กับข้าวนอกจากน้ำพริกลงเรือแล้วก็มีผัดผักง่ายๆ อีกหนึ่งอย่างที่นางมาลัยเป็นคนทำ

“ผมหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว” น้ำเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง รกันดาหันมอง ภาวัฒน์มองข้างหลังก็รู้แล้วว่าวันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ พอเมื่อมองด้านหน้าก็เห็นว่าเสื้อผ้าหน้าผมนั้นส่งเสริมกันดี กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ โชยเข้าจมูก

“อย่าบอกนะว่ามัวแต่งตัวสวยอยู่ถึงมาช้า”

“เปล่าซักหน่อย มัวทำกับข้าวให้นายต่างหาก มาดูสิว่าน่ากินหรือเปล่า”

ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปยืนข้างๆ มองไปที่จานอาหารที่วางอยู่บนเค้าท์เตอร์

“ของคุณผัดผักใช่มั้ย”

“ไม่ใช่” คำตอบดังขึ้นทันทีทันใด “น้ำพริกนี่ต่างหาก เห็นมั้ยล่ะว่าขั้นตอนมีหลายอย่าง ทำอยู่เกือบสองชั่วโมงแน่ะ น้ำมันกระเด็นโดนแขนตั้งหลายครั้ง”

“ไหนครับ”

รกันดายกแขนขึ้นมาให้ภาวัฒน์ดู ไม่ได้เพื่อให้เขาเห็นใจแต่เป็นเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าอาหารตรงหน้ามาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเองจริงๆ

“ได้ทายารึยัง”

“ยัง ทำกับข้าวเสร็จก็รีบอาบน้ำแล้วก็มาเลย”

“งั้นเดี๋ยวผมเอายาสีฟันมาทาให้ คุณยกกับข้าวออกไปวางบนโต๊ะเลยก็ได้เดี๋ยวผมเข้ามายกจานชามเอง”

เมื่อเขาเดินออกจากห้องครัวไปแล้วรกันดาทำตามคำสั่ง ขณะจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกรอบภาวัฒน์เรียกไว้

“คุณมาทายาก่อน” หลังคำบอกกล่าวเธอเดินเข้าไปหาเขา “ที่จริงมันต้องทาตั้งแต่โดนใหม่ๆ แล้วล่ะแต่ทาตอนนี้ก็ยังดีกว่าไม่ทาเลย”

รกันดาเผลอตัวมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกขณะที่เขากำลังลูบไล้เนื้อครีมสีขาวให้ที่แขนตรงรอยที่ถูกน้ำมันกระเด็นใส่ รีบหลบสายตาลงต่ำทันทีเมื่อเขาทาให้เสร็จแล้วและเงยหน้าขึ้นมา

“ยายไม่มากินด้วยเหรอครับ”

“ฉันชวนแล้วแต่นมทำงานค้างไว้เลยบอกว่าจะกินที่โน้น”

เขาพยักหน้ารับรู้จากนั้นของที่เหลือรวมทั้งน้ำถูกนำมาวางบนโต๊ะ เมื่อจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนนั่งลงคนละฝั่งและเริ่มลงมือรับประทานอาหาร รกันดามองภาวัฒน์อย่างใจจดใจจ่อขณะที่เขาตักกับข้าวที่เธอทำกินเป็นคำแรก

“อร่อยมั้ย”

“รสเหมือนที่ยายเคยทำเดี๊ยะเลย”

“ก็นมเป็นคนสอนรสชาติก็ต้องเหมือนที่นมเคยทำสิ”

“ไม่ใช่ว่านมเป็นคนทำเหรอครับ” เขาถามยิ้มๆ

“แล้วนี่อะไร” เธอยื่นสองแขนที่ยังมีรอยยาสีฟันทาอยู่ไปข้างหน้า “นายนึกว่าฉันจะไปยืนให้น้ำมันกระเด็นใส่เล่นๆ อย่างนั้นเหรอ”

“ผมล้อเล่น” เขาบอกกลั้วหัวเราะ “อารมณ์เสียกินข้าวไม่อร่อยนะครับ”

“แล้วใครทำตัวกวนอารมณ์ล่ะ” น้ำเสียงหวานย้อนห้วนๆ

“เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกันนะ” ใบหน้าของคนพูดมีรอยยิ้ม “หายหงุดหงิดรึยังครับจะได้กินต่อ”

“หายแล้ว”

“ขอบคุณนะครับสำหรับอาหารอร่อยๆ”

“อร่อยก็กินให้หมดด้วยล่ะ ถ้าเหลือทิ้งฉันน้อยใจด้วย”

“ไม่เหลือแน่นอนครับรับรองได้”

รกันดายิ้มก่อนจะก้มลงกินอาหารต่อ ทั้งสองคนกินกันไปคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังมาจากในห้องของภาวัฒน์

“เสียงโทรศัพท์นายหรือเปล่า”

“ใช่ครับ ผมขอตัวแป๊บนึงนะ” พูดจบเขาก็ลุกเดินเข้าห้องไป หญิงสาวมองตามก่อนจะหันกลับมากินข้าวต่อ อีกไม่ถึงนาทีเขาเปิดประตูกลับออกมาขณะที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่

“รันแป๊บนึงนะ” ชายหนุ่มบอกคนปลายสายก่อนใช้มือปิดลำโพงโทรศัพท์และเดินเข้ามาหาคนที่โต๊ะอาหาร “ผมขอคุยโทรศัพท์ก่อน ถ้าคุณอิ่มแล้วก็กลับได้เลยนะครับเดี๋ยวผมเก็บโต๊ะเอง”

เขาบอกแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นคุยต่อพร้อมกับขาที่ก้าวกลับเข้าไปในห้อง อีกคนมองตามหลังตาละห้อยก่อนจะหันกลับมามองกับข้าวบนโต๊ะที่พร่องไปไม่เท่าไหร่ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนเป็นหมองหม่นภายในพริบตา ท้องก็อิ่มไปซะดื้อๆ รกันดาวางช้อนส้อมก่อนจะลุกขึ้นมองหากระดาษและปากกา พอเจอแล้วก็เขียนข้อความลงไปและนำกระดาษมาวางไว้บนโต๊ะอาหารจากนั้นก็ก้าวผ่านประตูออกจากบ้านไป

ประมาณสิบนาทีหลังจากนั้นภาวัฒน์เดินกลับออกมาจากในห้อง เขาแปลกใจนิดหน่อยที่รกันดาไม่อยู่แล้วเพราะเห็นว่าตัวเองเข้าไปไม่นาน ตอนแรกเขานึกว่าจะคุยนานกว่านี้เพราะรันทพรกำลังขับรถกลับคอนโดฯ เลยสามารถคุยกับเขาได้ตลอดทางแต่พอดีมีสายซ้อนจากเพื่อนร่วมงานเธอจึงขอคุยกับทางนั้นก่อน ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปที่โต๊ะอาหาร เห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่งวางอยู่จึงหยิบขึ้นมาดู มีข้อความสั้นๆ ปรากฏอยู่ในนั้น

พรุ่งนี้ขอให้นายเดินทางโดยสวัสดิภาพและขอให้งานราบรื่นด้วยดี

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งลงกินข้าวต่อ รู้สึกว่ารสชาติอาหารกร่อยไปคงจะเป็นเพราะไม่มีเพื่อนร่วมโต๊ะคอยพูดคุยด้วย แต่ถึงบรรยากาศจะไม่ค่อยเอื้อให้เจริญอาหารซักเท่าไหร่แต่ภาวัฒน์ก็กินกับข้าวฝีมือของรกันดาจนหมดเกลี้ยง
_____________________________________

Create Date : 24 ตุลาคม 2553

Last Update : 24 ตุลาคม 2553 22:08:37 น.

3 comments

Counter : 775 Pageviews.

ความรู้สึกดีๆ เริ่มงอกงามในใจแล้วนะค่ะ และก็จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข ใจฟูฟ่อง แต่แล้วใจก็แฟ่บในตอนท้าย...รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 25 ตุลาคม 2553 เวลา:18:37:28 น.

ฝ่ายชายเริ่มจะมีใจให้นางเอกหรือยังน๊า..
อ่านไปลุ้นไปสุดตัวเลยค่ะ

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:05:09 น.

"...สาเหตุคงเป็นเพราะความสับสน ความไม่แน่ใจแต่ไม่ใช่ที่หัวใจแต่เป็นในเรื่องของการกระทำ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรต่อไป ควรอยู่ให้ห่างเขาหรือทำตัวเป็นปกติคือสามารถเจอหน้าพูดคุยกับเขาได้อย่างที่เป็นเมื่อตอนก่อนที่เธอจะรู้ว่าเขามีคนรักแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจและพยายามตัดเรื่องราวความทุกข์กังวลทั้งหลายออกไปจากใจเพื่อจะได้ไม่เหงาเศร้าซึมเพราะเกรงว่าเขาอาจจะสงสัยหรือรำคาญได้..."

โฮะๆๆๆ ข้อนี้โดนอิชั้นเต็มๆเลยค่ะ

โดย: Tukta21

วันที่: 16 มีนาคม 2554 เวลา:17:10:02 น.