Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่24)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่24)_เมตะวรรณ

เมื่อเรื่องราวที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นระหว่างกันสามารถหาข้อตกลงได้แล้วนั่นก็คือฝ่ายชายไม่ต้องทำการรับผิดชอบใดๆ ทั้งรกันดาและภาวัฒน์ต่างก็ต้องพยายามทำตัวและทำใจให้เสมือนว่าเหตุการณ์เมื่อคืนวานไม่เคยเกิดขึ้น ในความคิดของรกันดาย่อมคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอีกฝ่ายที่จะทำแบบนั้นแต่ในความเป็นจริงกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับภาวัฒน์ในเมื่อถ้าดูกันทางพฤตินัยตามลักษณะของสังคมไทยผู้หญิงตรงหน้าที่เขากำลังจับมืออยู่นี้ต้องถือว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเพราะมีสัมพันธ์ทางกายกันแล้วแต่เขากลับต้องทำเป็นลืมเลือนในข้อนั้นไปแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อรกันดาไม่ได้ต้องการให้สถานะระหว่างกันออกมาเป็นแบบนั้นและตัวเขาเองก็ไม่ได้ทำการคัดค้านผลสรุปก็ย่อมต้องออกมาในรูปแบบนี้

ชายหนุ่มปล่อยมือที่กอบกุมมือของอีกฝ่ายออก เขาพยายามคิดว่าถ้าเหตุการณ์คืนวานคือตนเองไปส่งรกันดาที่ห้องแล้วก็กลับมานอนพอเช้าต่อมาเธอมากินข้าวกับเขาที่นี่แล้วเหตุการณ์นับจากนี้ควรจะเป็นอย่างไรต่อ คำตอบก็คือถ้าไม่นั่งดูทีวีด้วยกันเขาก็หาอะไรทำของเขาไปส่วนเธอก็นั่งเล่นนอนเล่นดูรายการโทรทัศน์หรือไม่ก็ดูหนังฟังเพลงไปตามเรื่อง บางทีก็คุยเล่นกับเขาในขณะที่เขาทำกิจกรรมต่างๆ อาจจะมีเป็นบางครั้งที่รกันดาช่วยเขาทำงานเล็กๆ น้อยๆ ทั้งงานบ้านทั้งงานที่สตูดิโอถ่ายภาพที่เขาเอากลับมาทำที่บ้าน พอจนบ่ายแก่ๆ หรืออาจจะถึงหัวค่ำเธอก็จะกลับตึกใหญ่แล้ววันหยุดที่เขากับเธอมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันก็จบลง เมื่อคิดได้ดังนั้นภาวัฒน์ก็ลบทุกความกังวลรวมถึงความทรงจำของเหตุการณ์คืนวานที่ยังติดตรึงอยู่แน่นหนาออกไปจากหัวสมองและจากใจเพื่อจะให้ตนเองสามารถทำตัวให้เป็นปกติได้ เขาสูดหายใจหนึ่งครั้งก่อนจะพูดกับรกันดาด้วยรอยยิ้ม

“วันนี้ผมว่าจะปลูกต้นไม้คุณจะช่วยผมหรือเปล่า”

เมื่อบทสนทนาเปลี่ยนไปจากเรื่องเดิมรวมถึงใบหน้าที่ไม่มีความกังวลเคลือบไว้ของอีกฝ่ายทำให้รกันดารู้ว่าการตกลงกันได้ข้อสรุปแล้วและเรื่องราวคืนวานก็ให้ถือว่าผ่านแล้วผ่านไปซึ่งเธอก็สามารถทำใจยอมรับได้แม้จะเป็นเรื่องยากก็ตาม หญิงสาวทำใจให้สงบนิ่งเพื่อข่มความเขินอายที่ยังคงมีอยู่ ข่มความรูสึกย่ำแย่ในจิตใจที่กำลังเผชิญและพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด

“รักธรรมชาติจริงๆ เลยนะ วันหยุดแทนที่จะพักผ่อนกลับหาเรื่องให้ตัวเองเหนื่อย”

“พูดอย่างนี้แสดงว่าจะไม่ช่วยเพราะไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองเหนื่อย” ภาวัฒน์พยักหน้าน้อยๆ ขณะพูดน้ำเสียงคล้ายต่อว่าต่อขาน “แต่ถ้าไม่ช่วยถือว่าผิดสัญญานะครับ”

“ผิดสัญญาอะไร” รกันดาถามกลับทันที

“ก็วันที่ผมปลูกต้นไม้คราวก่อนคุณบอกว่าครั้งต่อไปคุณจะช่วยผมปลูกด้วย อย่าบอกนะว่าลืมแล้ว”

“ไม่ได้ลืมซักหน่อย” ตอนแรกลืมแต่ตอนนี้นึกออกแล้ว “แล้วก็ยังไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วย”

“งั้นก็ลงมือกันเลยดีกว่า ลุกเร็วอย่ามัวอู้” ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงมือของคนข้างๆ ให้ลุกตาม เธอก้าวไปตามแรงชักจูง ร่างโปร่งระหงหยุดยืนอยู่ที่ตรงระเบียงด้านหน้าจากนั้นก็ได้แต่หันซ้ายหันขวามองดูอีกคนจัดเตรียมอุปกรณ์การปลูกต้นไม้ เธอมองดูกระถางต้นไม้ในอ้อมแขนของภาวัฒน์ที่เขาเดินถือมาจากด้านข้างตัวบ้าน รู้สึกตื้อๆ ในอกเมื่อเห็นว่าเป็นต้นกุหลาบขนาดไม่ใหญ่นักที่มีดอกสีขาวชูช่ออยู่ด้านบน แสดงให้เห็นว่าเขาทำอย่างที่ได้เคยพูดไว้ว่าจะปลูกดอกไม้ที่เธอชอบให้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ไร้ความสำคัญสำหรับเขาซะทีเดียว กระถางดอกกุหลาบขาวถูกยกตามออกมาอีกสี่ต้น รกันดาเดินลงบันไดไปยืนที่พื้นด้านล่าง

“นายไปซื้อมาตอนไหนเนี่ย” ที่เธอถามอย่างนี้เพราะก่อนที่เขาจะขอเลิกทำหน้าที่คนขับรถเธอกับเขาไปกลับด้วยกันทุกวันเลยทำให้สงสัยว่าเขาเอาเวลาที่ไหนไปซื้อต้นไม้

“วันศุกร์ครับผมแวะไปซื้อตอนกลับบ้าน เอาขนขึ้นแท็กซี่มา” ภาวัฒน์บอกพร้อมกับก้มควานหาถุงมือยางขึ้นมาหนึ่งคู่ เขาเงยหน้ามองรกันดานิดหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อสวมใส่ถุงมือให้ เธอไม่ได้ขัดขืนยืนใจสั่นไหวมองดูเขาที่กำลังสวมใส่ถุงมือให้อย่างตั้งอกตั้งใจ จากคำตอบที่เขาให้มาทำให้รกันดารู้วันแรกที่ภาวัฒน์เลิกทำหน้าที่คนขับรถเขายังมีเธออยู่ในความคิดไม่อย่างนั้นเขาคงไม่แวะไปซื้อต้นไม้ที่เธอชอบเพื่อจะเอามาปลูกอย่างที่ได้เคยพูดไว้ เมื่อภาวัฒน์จัดการสวมใส่ถุงมือให้รกันดาแล้วเขาเงยหน้าพูดกับเธอ

“ผมขออนุญาตไม่ใส่นะครับ ใส่แล้วทำอะไรไม่ถนัด”

“ก็แล้วแต่นายสิ มือนายนี่ไม่ใช่มือฉัน”

“แล้วทำไมวันนั้นเป็นห่วงจังว่ามือผมจะสกปรกแต่วันนี้กลับไม่สนใจซะแล้ว”

“คนละวันคิดไม่เหมือนกันก็ไม่เห็นจะแปลก”

ใบหน้าคมคายพยักหงึกๆ ว่าเห็นด้วยเพราะวันนั้นกับวันนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอก็ได้เปลี่ยนไปเช่นกัน รกันดาคิดว่าถ้าเขาทำคนเดียวจะเหนื่อยน้อยกว่ามั้ยในเมื่อเขาคอยบริการเธอทุกอย่างทั้งเดินไปหาเก้าอี้ไม้เตี้ยๆ มาให้นั่ง ต้องเดินไปค้นหาเสียมอีกอันมาให้เธอใช้แล้วยังต้องหันบอกหันมองตอนเธอซักถามแล้วก็ต้องช่วยขุดหลุมของเธอให้ด้วยเพราะว่าที่เธอทำยังไม่สมบูรณ์ดีแล้วก็มีที่ต้องทำตามคำสั่งของเธออีกด้วย

“นายเอาต้นไม้ออกจากกระถางให้หน่อยสิ ฉันไม่กล้าทำเองกลัวทำรากขาด”

รกันดารู้สึกขำที่เอาเข้าจริงก็เหมือนว่าเธอไม่ได้ช่วยอะไรซักเท่าไหร่เลยเพราะหลังจากที่ภาวัฒน์เอาต้นกุหลาบออกมาจากกระถางแล้วเขาก็เอามาวางไว้ในหลุมด้านหน้าของเธอ มือหนึ่งเขาจับต้นไม้อีกมือก็โกยดินลงไปในหลุมโดยมีเธอเป็นคนช่วยโกยด้วยอีกคนแต่อย่างไรก็ออกแรงน้อยกว่าเขาอยู่ดี เมื่อต้นไม้ทรงตัวอยู่แล้วเขาหันไปขุดหลุมที่ค้างไว้ต่อส่วนรกันดาก็ยังสนใจอยู่ที่ต้นไม้ต้นเดิม ขณะกำลังใช้สองมือจัดแต่งความเรียบของดินรอบต้นไม้สายตาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นสัตว์ตัวเล็กๆ ยาวๆ ผิวสีดำมันอยู่ที่ตรงปลายนิ้ว แม้จะไม่ได้สัมผัสตัวมันโดยตรงแต่แค่เห็นก็ทำเอาตกใจ น้ำเสียงหวานร้องวี้ดพร้อมกับที่ดันตัวถอยห่างออกมาจนก้นพลัดตกจากเก้าอี้รู้ตัวอีกทีก็หงายหลังนั่งแหมะอยู่บนพื้นดินแล้ว

“คุณเป็นอะไร” ภาวัฒน์ที่กำลังนั่งย่อตัวขุดดินอยู่หันมาถามด้วยความตกใจแต่เมื่อได้เห็นท่าทางของคนสวยที่ตอนนี้อยู่ในท่าที่ไม่ค่อยสวยซักเท่าไหร่เขาก็อดจะขำไม่ได้แต่ก็ยังพยายามกลั้นยิ้มเต็มที่

“ฉันตกใจไส้เดือน” รกันดาบอกพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ถอดถุงมือเพื่อจะปัดเนื้อตัวที่เลอะดิน เมื่อมองไปทางอีกคนก็ต้องทำหน้าง้ำเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองมาตาเป็นประกายขบขัน

“ขำอะไร”

“ขำตอนไหนผมยังไม่ได้ขำเลย” เขาถามกลั้วหัวเราะ เธอไม่พูดว่าอะไรขณะมองมาตาขุ่น “ยอมรับก็ได้ครับ นานๆ จะได้เห็นคุณทำท่าแปลกๆ ซักทีก็เลยอดขำไม่ได้ แล้วก็ร้องเสียงดังอย่างกับเห็นไดโนเสาร์ที่แท้ก็แค่ไส้เดือน”

“ก็คนมันตกใจนี่หรือนายไม่เคยตกใจ” รกันดาถามพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งที่เดิมหลังจากที่มองไม่เห็นตัวต้นเหตุเสียงร้องเมื่อครู่แล้ว เธอหันไปมองคล้ายว่ารอคำตอบจากเขาในขณะที่เขามองมาหน้ากวนๆ ยิ้มๆ ไม่ได้พูดว่าอะไรยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้ มือบางยื่นเข้าไปผลักร่างสูงใหญ่จนเจ้าตัวร้องอุทานขณะรู้สึกเสียหลักก่อนจะหงายลงไปกองกับพื้นท่าไม่ต่างจากเธอเมื่อครู่ คราวนี้ใบหน้าสวยหวานมีรอยยิ้มขำขันบ้าง

“เห็นมั้ยล่ะว่านายตกใจนายก็ร้องเหมือนกัน”

“แต่ผมก็ไม่ได้ร้องเสียงแหลมเหมือนคุณ” ชายหนุ่มแกล้งตอบคล้ายว่าไม่ได้รู้สึกแค้นใจที่ถูกกลั่นแกล้ง เขาลุกขึ้นยืนปัดมือที่เลอะดินก่อนจะปัดกางเกงสายตาไม่ละไปจากร่างตรงหน้า

“ถ้านายร้องเสียงแหลมฉันคงจะตกใจยิ่งกว่าเห็นไดโนเสาร์อีก”

“ทำไมล่ะครับ”

“ไม่น่าถาม ถ้านายร้องวี้ดว้ายเหมือนผู้หญิงก็แสดงว่าผู้ชายก็จะหายไปอีกคนน่ะสิ” หญิงสาวตอบไม่ได้ทันระวังตัวเพราะอีกคนไม่ได้มีทีท่าว่าจะถลันเข้ามาหาแต่รกันดาก็ต้องร้องเสียงหลงอีกรอบเมื่อร่างถูกดันจนเอนไปข้างหลังภายในเวลาแค่เสี้ยววินาที เมื่อรู้สึกเสียหลักเหมือนว่าจะตกเก้าอี้อีกรอบท่อนแขนเรียวยื่นเข้าเกาะหมับที่ร่างของคนตรงหน้าในขณะที่คนผลักก็รั้งร่างของเธอไว้เช่นกันเพราะแค่แกล้งให้ตกใจเท่านั้นไม่ได้ตั้งใจจะผลักให้ตกเก้าอี้ หลังจากหายตกใจแล้วรกันดาเงยหน้ามองภาวัฒน์เห็นเขากำลังยิ้มตาเป็นประกายที่แกล้งเธอได้สำเร็จ มือบางตีระรัวไปที่ต้นแขนของเขาเป็นการแก้แค้น

“ตีผมทำไมเนี่ย” เขาพูดพร้อมกับคว้าจับมือของเธอเพื่อห้ามปรามแต่ก็ต้องทำให้ถูกเธอตีหนักขึ้นไปอีกพร้อมกับที่น้ำเสียงหวานร้องโวยวายขึ้นมา

“จับมาทำไมมือนายเปื้อนไม่เห็นรึไง”

“ถ้าไม่หยุดผมจับมากกว่านี้นะเอ้า”

เหมือนว่าภาวัฒน์ไม่ได้พูดประโยคก่อนหน้าเพราะว่าไม่ส่งผลต่อจังหวะมือของรกันดาเลยซักนิดเดียวแต่มือบางก็ต้องชะงักกึกเมื่อที่อีกฝ่ายพูดไม่ใช่แค่ขู่ หญิงสาวหน้าร้อนวูบเมื่อมือสองข้างของคนตรงหน้ากำลังจ่อมาทำท่าคล้ายจะจับที่หน้าอกของเธอ เธอเงยหน้าขวับขึ้นมองเขาแม้จะกำลังอับอายเป็นอย่างมากก็ตาม

“หยุดทำไมล่ะครับถ้าไม่กลัวแน่จริงก็ตีต่อสิ” เขาพูดหลังจากเอาสองมือกลับออกไปแล้ว ภาวัฒน์รู้สึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่กล้าทำแบบนั้นแต่อีกใจก็พอจะเข้าใจตัวเองเพราะระดับความลึกซึ้งที่มีต่อกันนั้นเปลี่ยนไปแล้วเพราะฉะนั้นการกระทำที่มีต่อกันก็ย่อมลดความระมัดระวังลงไปตามระดับความลึกซึ้งนั้น ด้านรกันดากำลังกัดริมฝีปากมองเขาทั้งอายทั้งโมโหที่เขาเริ่มเอาใหญ่แต่ก็พอรู้ว่ามีสาเหตุมาจากอะไร ถึงแม้ว่าข้อตกลงระหว่างกันนั้นมีข้อสรุปแบบรู้ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพูดให้ชัดเจนคือให้ทุกอย่างผ่านเลยไปและก็ให้ทำเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ผู้ชายก็คือผู้ชายอยู่วันยังค่ำ ถ้าลองได้ก้าวล้ำเส้นๆ หนึ่งที่ขวางกั้นระหว่างกันมาแล้วก็ยากที่จะให้ถอยหลังกลับเข้าไปตรงจุดเดิม เหมือนคนได้ใจเพราะว่ามากกว่านี้ก็เคยได้มาแล้ว

เมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วมองมาสายตาล้อเลียนเธอก็หยิบถุงมือขึ้นมาสวมรวดเร็วก่อนจะหันกลับไปสนใจกับงานปลูกต้นไม้ต่อ ภาวัฒน์มองคนข้างๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน อยากจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงนั้น และก็ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองทะลึ่งลามกถึงขนาดอยากจะใช้สองมือจับไปตรงสิ่งสวยงามที่ใช้มือจ่อไปเมื่อครู่นี้ ถ้ารกันดาไม่หยุดตีเขาเขาก็คงจะทำแบบนั้นแน่นอน ไม่ใช่เพราะจะแกล้งเธออย่างเดียวแต่เพราะเป็นความต้องการแบบตรงไปตรงมาว่าอยากจะทำแบบนั้น อยากจะได้สัมผัสสิ่งที่เคยได้สัมผัสมาแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งรสสัมผัสรวมถึงภาพที่เห็นยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ รสสัมผัสนั้นช่างดีส่วนภาพก็ช่างสวยงามจนอยากจะได้ลองทำและได้มองภาพนั้นอีกหลายๆ รอบแต่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาคงไม่สามารถเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดด้วยการเรียกร้องความสุขสมจากร่างกายของเธอได้อีกในขณะที่เขาไม่สามารถทำสิ่งใดเพื่อเป็นการตอบแทนให้กับสิ่งที่เธอสูญเสียให้เขาได้เลย

ช่วงเวลาหลังจากนั้นรกันดาไม่พูดกับเขามากไปกว่าแค่ถามเกี่ยวกับงานปลูกต้นไม้ที่กำลังทำอยู่เลยทำให้ภาวัฒน์คิดว่าเธออาจจะโกรธที่เขาทำตัวไม่เหมาะสมพอปลูกต้นกุหลาบขาวห้าต้นเสร็จแล้วเขาเลยรีบเร่งเก็บของเข้าที่ในขณะที่รกันดาเดินไปล้างมือที่บริเวณก๊อกน้ำด้านข้างตัวบ้าน ยังเก็บของไม่เสร็จดีเขารีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปหยิบสบู่เหลวจากนั้นก็ก้าวยาวๆ ไปที่ด้านข้างตัวบ้านที่อีกคนกำลังนั่งล้างมือล้างไม้รวมถึงทำความสะอาดร่างกายในส่วนที่ถูกเขาทำให้เลอะอยู่ สาเหตุที่ภาวัฒน์รีบเร่งเพราะต้องการจะง้อถ้าหากว่าเธอกำลังโกรธ ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงนั่งใกล้ๆ กับคนที่นั่งอยู่ก่อน

“เดี๋ยวผมล้างให้”

“ล้างอะไร” เธอเงยหน้าถามเสียงแข็งเพราะยังไม่หายเคืองปนอายที่เขาทำท่าว่าจะจับหน้าอก

“ทั้งตัวเลยก็ได้” ภาวัฒน์ไม่วายเผลอพูดสองแง่สองง่ามทั้งที่กำลังพยายามง้อที่ทำทะลึ่งใส่เธอแท้ๆ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลเพราะทำให้รกันดาหายนิ่ง เธอเม้มปากขณะมองเขาแบบอายๆ งอนๆ มากกว่าแบบโกรธเคืองเลยทำให้เขาได้ใจเพราะเริ่มจับทางถูกว่าควรจะง้ออย่างไรดี แม้อาจจะไม่ได้ทำให้กลับมาเป็นปกติแต่ก็ทำให้หายหน้านิ่งไม่บอกอารมณ์ได้ “แต่ถ้าทั้งตัวขอเป็นในบ้านนะตรงนี้ไม่สะดวก”

“จะที่ไหนก็ตามสบายเถอะแต่นายก็ขัดตัวเองไปก็แล้วกันเพราะว่าฉันมีปัญญาทำเอง”

“ทำเองมันไม่สมบูรณ์แบบเท่าคนอื่นทำให้หรอกครับ” ภาวัฒน์ยื่นหน้าเข้าไปพูดสายตากรุ้มกริ่มตอนนี้ให้โกรธเขาก็ไม่กลัวเพราะสนุกที่ทำให้รกันดาอายได้ทั้งที่น้อยครั้งนักที่เธอจะมีอาการเขินอายต่อหน้าเขาเท่าที่จำได้ก็มีตอนที่อยู่โรงพยาบาลที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพไม่เรียบร้อย และเมื่อทั้งสายตาและคำพูดนั้นมีเจตนาชัดเจนว่าออกไปในทางล่อแหลมเลยทำให้รกันดาหมดความอดทน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำอะไรซักอย่างเพื่อเอาคืนแต่ตอนนี้อาการเขินอายนั้นมากล้นถึงขั้นที่ว่าไม่สามารถมองสบตาเขาต่อได้รวมถึงไม่อยากให้เขามองหน้าของเธอเพราะเกรงว่าเขาจะคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์คืนวานรกันดาเลยแก้ไขสถานการณ์ที่กำลังตกเป็นรองสุดๆ นี้ด้วยการยกสองมือขึ้นมาปิดบังใบหน้า ภาวัฒน์ยิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นว่ารกันดาเปลี่ยนไปคือขี้อายมากขึ้นหลายเท่า ถึงในชีวิตจริงจะเป็นคนสวยที่มีความมั่นอกมั่นใจแต่อย่างไรเธอก็เป็นสาวที่ไม่เคยมีประสบการณ์โชกโชนในเรื่องอย่างว่าก็เลยทำให้มีอาการอายหนักและไม่หายซักทีซึ่งเขาก็มองว่าน่ารักดี ชั่ววินาทีเขานึกไปถึงรันทพรที่มักจะมีอาการอายเวลาที่เขาพูดจาหวานๆ หรือจับมือ ภาวัฒน์รีบปัดความคิดที่มีถึงผู้หญิงอีกคนทิ้งไปเพราะวินาทีนี้อาการของผู้หญิงตรงหน้าสำคัญกว่า เขายื่นมือเข้าไปแกะมือของเธอออกจากใบหน้าที่กำลังแดงก่ำ รกันดาไม่ได้ฝืนแต่ก็ไม่ได้สบตา

“มือยังล้างไม่สะอาดเลยเอาไปโดนหน้าได้ยังไง เคยว่าผมเรื่องนี้แท้ๆ วันนี้ทำเองซะแล้ว”

เขาเปิดก๊อกแล้วใช้น้ำจากสายยางล้างมือให้รกันดาจากนั้นก็ปิดน้ำแล้วก็ทำการฟอกสบู่ก่อนขัดถูให้ด้วยสัมผัสแผ่วเบาเหมือนกับที่เธอเคยทำแบบเดียวกันนี้ให้เขา เขาเหลือบสายตาขึ้นมองเธอเป็นระยะแล้วก็ต้องพบกับใบหน้าสวยหวานที่ก้มมองอยู่แค่ที่มือไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตาแม้ซักเศษเสี้ยววินาที เห็นอย่างนี้ก็อยากจะล้ออีกแต่ก็ห้ามปากห้ามใจเอาไว้เพราะเกรงว่าถ้าล้อหนักเข้าแล้วเธอจะหนีกลับบ้านไป

“ล้างหน้าหน่อยมั้ยครับ” เขาถามหลังจากล้างมือให้เธอเสร็จแล้วเมื่อไม่มีคำตอบเขาเลยเชยคางของเธอเพื่อให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ใบหน้าน่ารักที่ยังบ่งบอกอาการเขินอายทำให้เขาอยากจะลองหอมแก้มใสๆ ซักฟอด ใบหน้าคมคายยื่นเข้าใกล้อย่างช้าๆ เหมือนคนไม่รู้สึกตัว เธอใจสั่นไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อในขณะที่หน้าของเขาก็เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อจมูกโด่งของเขาใกล้จะสัมผัสกับแก้มเนียนใสเสียงโทรศัพท์จากในบ้านก็ดังขัดจังหวะ ภาวัฒน์หยุดชะงักการเคลื่อนไหวก่อนค่อยๆ ถอยใบหน้าออกมา เขายังทำหน้าไม่ถูกขณะมองเธอ รกันดาก็ยังทำหน้าไม่ถูกเช่นกันแต่สติก็ยังหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ได้ดี

“เดี๋ยวฉันไปรับเอง” ว่าแล้วเธอก็ผุดลุกขึ้นเดินแกมวิ่งเข้าไปในบ้าน เขามองตามก่อนจะถอนหายใจบอกกับตัวเองว่าเผลอตัวอีกแล้ว เขาล้างมือของตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเข้าไปในบ้าน ร่างสูงใหญ่ก้าวผ่านประตูไปในขณะที่คนที่เข้ามาก่อนคุยโทรศัพท์เสร็จพอดี

“แก้วโทรมาถามเรื่องข้าวกลางวัน” รกันดาไม่ต้องขยายความมากเพราะปกติวันที่เธอมาที่นี่นางมาลัยก็จะให้แก้วโทรมาถามทุกครั้งอยู่แล้วว่าเธอจะกลับไปกินข้าวกลางวันที่ตึกใหญ่หรือจะให้แก้วยกอาหารมาให้ที่นี่

“แล้วคุณบอกว่าไงครับ”

“บอกให้แก้วเอามาให้”

ภาวัฒน์ยิ้มดีใจเมื่อรู้ว่ารกันดายังจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่หัวสมองก็คิดถึงตอนที่เด็กรับใช้มาถึงว่าทั้งเขาและเธอไม่ควรจะทำอะไรให้เป็นที่สงสัยทั้งที่ปกติก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยแต่ก็ไม่แปลกเพราะว่าวัวสันหลังหวะย่อมจะมีอาการหวาดระแวงเป็นธรรมดา

“ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับถ้าคุณหิวก็กินข้าวก่อนได้เลยนะไม่ต้องรอผม”

“นายจะอาบน้ำด้วยเหรอแล้วถ้าฉันไม่อาบจะเป็นอะไรหรือเปล่า” รกันดาถามไม่มั่นใจเพราะเพิ่งทำงานกลางแจ้งมาด้วยกันถ้าอีกคนอาบแล้วตนเองไม่อาบก็เกรงว่าจะถูกกล่าวหาว่าสกปรกทั้งที่ก็เห็นว่าเหงื่อยังไม่ท่วมถึงขั้นที่จะต้องอาบน้ำซึ่งภาวัฒน์ก็คิดเช่นเดียวกันแต่ที่เขาจะอาบน้ำก็เพราะต้องการแยกตัวออกจากรกันดาตอนที่แก้วมาที่นี่

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับตัวคุณยังหอมอยู่เลย” เขาบอกสายตากรุ้มกริ่ม “แต่ถ้าอยากอาบก็มาอาบพร้อมกันได้นะ”

เมื่อเป็นคำพูดล่อแหลมรกันดาก็ยังไม่สามารถทำใจแข็งโต้เถียงได้เหมือนเดิมเธอสะบัดตัวเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเปิดทีวีและก็ไม่ได้สนใจคนที่ยังยืนยิ้มมองมาอีกเลยจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในห้องแล้วเธอถึงได้ละสายตาออกจากทีวีพร้อมกับถอนหายใจที่ไม่ต้องฝืนทนทำใจแข็งนั่งหน้านิ่งให้เขาจ้องมองต่อไป หญิงสาวทำหน้ายู่หมั่นไส้ให้กับคนหลังบานประตูห้องนอนเพราะตอนนี้แน่ใจพันเปอร์เซ็นต์แล้วว่าจริงๆ แล้วภาวัฒน์ไม่ได้เป็นผู้ชายเรียบร้อยไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนที่ใครๆ เข้าใจ ถึงแม้ในเวลาปกติเขาจะดูเป็นผู้ชายสุภาพแต่อีกด้านเขาก็เป็นเหมือนผู้ชายส่วนใหญ่คือพูดจาทะลึ่งตึงตังสองแง่สองง่ามแล้วก็ไม่ยอมทิ้งโอกาสเมื่อสามารถฉกฉวยได้แม้จะกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้มีใจให้ก็ตาม

ชายหนุ่มเดินกลับออกมาหลังจากที่เด็กรับใช้กลับไปที่ตึกใหญ่แล้ว เขามองไปที่โต๊ะอาหารพบว่าอาหารถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วในขณะที่รกันดายังคงนั่งดูทีวีอยู่

“ยังไม่กินข้าวอีกเหรอครับ”

“รอนายก่อน”

“งั้นกินกันเลยดีกว่า” เขาพูดยิ้มๆ อีกคนจึงลุกเดินมาที่โต๊ะอาหาร ภาวัฒน์กำลังรู้สึกดีที่รกันดาให้ความใส่ใจดูจากที่เธอรอเขาไม่ยอมกินก่อนเขาก็เลยเดินเข้าไปบริการเลื่อนเก้าอี้ให้ รกันดามองเขางงๆ ภาวัฒน์ก็เอาแต่จ้องมองมาไม่ได้พูดว่าอะไรเธอก็เลยต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่เขาเลื่อนให้ เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจากนั้นมื้ออาหารกลางวันก็เริ่มต้น

“คุณมาอยู่ที่นี่ผมพลอยสบายไปด้วยมีคนเอาข้าวมาให้กินถึงที่” ปกติแล้วถ้ารกันดาไม่มาภาวัฒน์ก็จะทำอะไรกินง่ายๆ ไม่ก็เอากับข้าวเก่าในตู้เย็นมาอุ่นหรือบางทีก็เดินไปหาข้าวกินที่ตึกใหญ่

“แสดงว่าถ้าฉันมาบ่อยๆ นายก็ไม่ว่าอะไรน่ะสิ”

“ผมเคยว่าคุณซักคำมั้ยล่ะครับ”

“นายไม่ว่าแต่นายก็ไม่เต็มใจที่จะอยู่ใกล้ๆ กับฉัน” รกันดาไม่สามารถหลบซ่อนอาการน้อยอกน้อยใจได้ถึงแม้จะพูดไปว่าอาจไม่ได้รักเขาก็ตาม คงเป็นเพราะที่บอกว่าอาจจะไม่ได้รักนั้นเป็นเพียงคำพูดโกหกแต่สิ่งที่รู้สึกและที่แสดงออกนั้นคือความจริงก็เลยดูจะไม่สอดคล้องกันซักเท่าไหร่ สำหรับตัวเธอเองไม่แปลกใจอยู่แล้วที่เป็นแบบนี้แต่สำหรับภาวัฒน์เขาคงจะสับสนอยู่เหมือนกัน และก็เป็นอย่างที่รกันดาคิดแต่เขาก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้ ถ้าเธอรักเขาการแสดงออกแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติแต่ถ้าไม่ได้รักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะคนที่รู้สึกดีๆ ต่อกันก็สามารถเกิดอาการน้อยใจถ้าอีกคนไม่ให้ความสำคัญได้

“ไม่ใช่ไม่เต็มใจแต่คุณก็รู้ว่าผมต้องทำแบบนั้นเพราะอะไร”

“เพราะว่าแฟนนายสั่งมา” เธอพูดเสียงห้วนๆ เขาถอนหายใจไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อเพราะรู้สึกว่าทำให้เสียบรรยากาศ เขาไม่แก้ความเข้าใจแต่ชวนคุยเรื่องอื่นแทนทำให้รกันดายิ่งรู้สึกเจ็บช้ำเพราะคิดว่าตัวเองคิดไม่ผิด ภาวัฒน์แคร์คนรักของเขามาก สำหรับเขารันทพรมีความสำคัญมากกว่าเธอซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยแต่เป็นเรื่องที่ทำใจให้ยอมรับได้ยากยิ่งและยิ่งยอมรับได้ยากขึ้นอีกหลายเท่าเมื่อระหว่างเขากับเธอล่วงเลยมาจนถึงขั้นนี้

อาหารมื้อกลางวันจบลงหลังจากนั้นอีกไม่นาน ฝ่ายชายรับอาสาเป็นคนล้างจานในขณะที่อีกฝ่ายก็อาสาเช่นกันแต่เขาบอกว่าไม่ต้องเธอเลยต้องเดินเข้าไปนั่งดูทีวี ภาวัฒน์ใช้เวลาล้างจานทั้งของมื้อกลางวันและของมื้อก่อนหน้าเป็นเวลาเกือบสิบนาที หลังล้างจานเรียบร้อยแล้วเขาเดินออกมาจากห้องครัว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าตอนนี้ทีวีกำลังดูคนไม่ใช่คนกำลังดูทีวี เขาเดินเข้าไปปลุกรกันดาที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา แค่ไม่นานเธอก็ตื่นหน้าตาบ่งบอกอาการง่วงงุน

“ไปนอนในห้องผมมั้ย เตียงใหญ่แอร์เย็นผมไม่คิดค่าสถานที่”

“นอนตรงนี้ก็ได้”

“ทำไมครับ กลัวเตียงผมเหรอผมยังไม่กลัวเตียงคุณเลยนะ” ใบหน้าของภาวัฒน์ยามบอกกล่าวมีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มตาเป็นประกายวับวาวเรียกความเขินอายจากรกันดาได้อีกแต่ที่มีร่วมด้วยคราวนี้คือความหมั่นไส้ หญิงสาวดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะก้าวลงจากโซฟา อีกคนลุกขึ้นยืนตาม

“ห้องนี้ใช่มั้ย” รกันดาถามขณะพยักพเยิดใบหน้าไปที่ห้องนอนห้องหนึ่งที่เธอรู้ว่าเป็นห้องของเขา เขาพยักหน้าที่ริมฝีปากยังไม่คลายยิ้ม เมื่อได้คำตอบแล้วร่างโปร่งระหงก้าวเข้าไปเปิดประตูห้องดังกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เจ้าของห้องก้าวตามหลังไป เมื่อก้าวเข้ามาได้เขานึกออกมองไปที่กรอบรูปที่โต๊ะทำงาน ขากำลังจะเดินเข้าไปหลบซ่อนรูปใบนั้นจากสายตาของอีกคนแต่เมื่อนึกได้ว่ารกันดาอาจไม่ได้รักเขาขาก็ชะงักอยู่กับที่ หญิงสาวเดินเข้าไปที่เตียงพร้อมกับหันมองรอบห้อง สายตาสะดุดที่รูปของคนรักของเจ้าของห้อง ใจของเธอปวดหนึบขึ้นมาทันทีแต่เธอก็สูดหายใจเพื่อระงับอาการดังกล่าวก่อนจะหันเหสายตาไปทางอื่น เมื่อไม่อยากเห็นก็ไม่ควรจะมอง กิริยาดังกล่าวอยู่ในสายตาของคนที่เดินตามหลัง อาการเหมือนว่าไม่ได้สนใจรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของรกันดาทำให้ภาวัฒน์รู้สึกไม่ดีอย่างประหลาด ชายหนุ่มหัวเราะเยาะตัวเองในใจที่คิดไม่เหมาะสม คิดว่ารกันดาควรจะหึงหวงแต่เมื่อเธอทำเหมือนไม่ได้สนใจรูปของรันทพรเขาเลยรู้สึกผิดหวัง เป็นเรื่องตลกสิ้นดีที่เขาคิดแบบนี้ นานเข้าเขาก็เริ่มเห็นความเห็นแก่ตัวของตัวเองชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“ห้องผู้ชายเหรอเนี่ย ทำไมผ้าปูเตียงถึงได้สีชมพูหวานแหววขนาดนี้” เธอถามน้ำเสียงล้อเลียน นอกจากผ้าปูเตียงจะสีหวานแล้วห้องยังสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบยิ่งกว่าห้องของเธอซะอีก

“ยายเป็นคนซื้อครับ ยายชอบสีชมพูคุณไม่รู้เหรอ ห้องคุณผ้าม่านยังสีชมพูเลย”

“จริงด้วย” ใบหน้าของคนพูดมีรอยยิ้มเมื่อนึกถึงแม่นม “ฉันไม่เคยสังเกตเลยว่านมเป็นสาวหวาน”

“แต่ผมไม่ได้เป็นหนุ่มหวานนะครับ”

“ก็เกือบจะคิดแบบนั้นเหมือนกันนั่นแหละ”

ภาวัฒน์ยิ้มขำก่อนจะเดินไปเปิดแอร์และดึงผ้าห่มขึ้นให้เพื่อจะให้อีกคนนอน รกันดาเดินเข้าไปนอนที่เตียงข้างหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นฝั่งที่ภาวัฒน์ใช้นอนประจำหรือไม่แต่ก็คิดว่าน่าจะใช่เพราะเป็นฝั่งที่ติดกับบริเวณทางเดินเมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็เลยขยับไปที่อีกฟากเพราะไม่อยากใช้พื้นที่ส่วนตัวของเขา เกรงว่าจะเป็นการก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของกันและกันมากเกินไปแต่อีกคนกลับคิดไปอีกอย่าง

“ขยับจะให้ผมนอนด้วยเหรอครับ”

“บ้าเหรอ” เธอสวนกลับทันที “ฉันไม่อยากนอนที่นายต่างหาก”

“ทำไมล่ะครับ”

“ก็ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขนาดที่ฉันจะนอนที่นายได้”

“แล้วต้องเป็นอะไรถึงจะนอนได้” ภาวัฒน์ถามหลังจากที่นั่งตรงฝั่งที่รกันดาเว้นว่างไว้

“ต้องเป็นมากกว่าที่ฉันเป็นอยู่ก็แล้วกัน” รกันดาตอบแค่นั้นก็ล้มตัวลงนอนหันหน้าไปอีกทาง ขณะที่หลับตาลงแล้วก็ลุ้นว่าภาวัฒน์จะนอนลงข้างๆ หรือไม่หรือเขาจะทำอะไรเธอหรือเปล่า รกันดาไม่รู้ว่าจะโล่งอกหรือผิดหวังดีที่ประตูห้องถูกเปิดออกก่อนที่เจ้าของห้องจะลับหายออกจากห้องไป

ที่ภาวัฒน์ต้องรีบกลับออกมาเพราะเกรงว่าจะห้ามตัวเองไม่ได้ ตอนที่เห็นเธอนอนหลับตาอยู่บนเตียงของเขาเขาอยากจะนอนลงเคียงข้างแล้วกอดเธอไว้แน่นๆ ถ้าเป็นตอนกลางคืนเขาคงอยากจะทำมากกว่านั้นแต่เพราะยังเป็นเวลากลางวันซ้ำยังเกรงว่าจะมีใครโผล่เข้ามาเห็นอารมณ์อย่างว่าเลยยังไม่เกิด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่อยากแตะอยากจับอยากสัมผัสผิวขาวนวลเนียนไปทั่วทั้งร่างบอบบางเขาก็เลยต้องรีบออกมาแบบนี้ แต่ถึงจะอย่างนั้นสมาธิทำอะไรต่อมิอะไรหลังจากนั้นก็ไม่มีเพราะใจมัวแต่นึกถึงคนที่นอนอยู่ในห้องรวมกับที่เริ่มง่วงภาวัฒน์เลยเดินไปล็อคประตูด้านหน้าก่อนจะดึงผ้าม่านลงปิดทั้งที่ประตูหน้าต่างแม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาก็ตามเพราะนางมาลัยไม่ค่อยกลับมาที่บ้านนี้ถ้ายังไม่ค่ำยิ่งถ้าเขาอยู่ด้วยแล้วนางยิ่งไม่ห่วงบ้าน ส่วนแก้วจะมาก็ต่อเมื่อนางมาลัยใช้ให้มาเอาของแต่ก็นานๆ ครั้ง กรณีถ้านางมาลัยมีธุระกับเขานางก็จะให้แก้วโทรมาหรือว่าโทรมาเองมากกว่าที่จะเดินมาหาแต่อย่างไรก็ปลอดภัยไว้ก่อนเป็นดีส่วนเหตุผลที่ต้องล็อคประตูและปิดม่านมิดชิดนั้นค่อยคิดหาคำโกหกทีหลังถ้าบังเอิญมีคนมา

ภาวัฒน์ล็อคประตูห้องนอนอีกชั้นก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงนั่งที่เตียงฝั่งที่ว่าง รกันดานอนหันหลังมาทางเขา ดูจากจังหวะลมหายใจเธอคงกำลังหลับสนิท เขาชะโงกหน้าเข้าไปจนเกือบชิด กลิ่นหอมจากเนื้อตัวของเธอโชยเข้าจมูกและคราวนี้ภาวัฒน์ก็ไม่พลาดโอกาสที่จะได้ดอมดมไปที่ผิวแก้มเนียนใส ทั้งปากทั้งจมูกของเขาสัมผัสเน้นย้ำก่อนจะถอยออกเล็กน้อยและไล่เลื่อนแผ่วเบาไปทั่วทั้งซีกหน้าด้านขวาของเธอ เขาหยุดเคลื่อนไหวเมื่อมีเสียงเตือนมาจากภายใน เขาก้มลงหอมหนักๆ อีกครั้งก่อนจะตัดใจถอยห่างออกมาจากนั้นก็เอนตัวลงนอนเคียงข้าง อยากจะกอดแต่ก็กลัวว่าเธอจะตื่นมารับรู้และอาจจะไม่พอใจ ไม่นานจากนั้นภาวัฒน์ก็หลับตามรกันดาไป เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงโดยที่ไม่มีใครมาที่บ้านและไม่มีใครโทรเข้ามาที่เบอร์บ้านแต่โทรศัพท์มือถือมีคนโทรเข้าเมื่อตอนประมาณห้าโมงเย็น เจ้าของเครื่องลืมตาขึ้นก่อนจะรีบลุกขึ้นก้าวเข้าไปคว้าโทรศัพท์มาดูเบอร์ เขามองคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงก่อนจะรีบก้าวออกไปจากห้อง ร่างบอบบางบนเตียงลืมตางัวเงียตื่นตอนที่ประตูถูกปิดลงพอดี ตื่นมารกันดายังงงๆ ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วเป็นเวลาอะไรแต่ไม่นานก็นึกออกว่าอยู่ที่ไหนส่วนเวลาก็ดูจากนาฬิกาบนผนัง ที่นอนข้างๆ ที่ยับยู่ยี่และยังอุ่นๆ อยู่ให้ข้อมูลเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง หัวใจของเธอวูบไหวพร้อมกับที่ใบหน้าร้อนผ่าวริมฝีปากแย้มยิ้มบางเบา เธอลุกขึ้นนั่งจัดแต่งผมและเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นก็ก้าวลงจากเตียงขณะกำลังจัดที่นอนให้เรียบเจ้าของห้องก็เข้ามาช่วย เธอยืนทำอะไรไม่ถูกเมื่อจัดที่นอนเสร็จแล้ว ด้านภาวัฒน์ก็มีอาการอึกอักไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นพูดอย่างไรดี

“คุณจะกลับรึยังครับ” พอเขาพูดจบรกันดาเงยหน้าขึ้นมองสายตาเศร้าสร้อยและมีแววคำถาม เขารีบพูดต่อ “ผมไม่ไล่นะครับแต่ว่าผมจะออกไปข้างนอกเย็นนี้”

“ไปไหน”

“ไปกินข้าว...กับเพื่อน” ภาวัฒน์หยุดจังหวะไปนิดหนึ่งไม่รู้ว่าเพราะอะไรปากถึงไม่กล้าบอกความจริง รกันดาพยักหน้าน้อยๆ ว่ารับรู้ก่อนจะพูดต่อเสียงแผ่ว

“งั้นฉันกลับเลยก็ได้”

“น่าเสียดายจังถ้าผมไม่ได้นัดเพื่อนไว้ผมคงสบายมีคนยกข้าวมาให้กินถึงบ้านอีกมื้อ”

“ฉันยังไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะกินข้าวเย็นกับนาย” รกันดาอมยิ้มพูด แววเหงาหงอยในดวงตาจางไปเล็กน้อย

“งั้นผมก็คงจะเข้าใจผิดไปเอง”

“ก็คงจะอย่างนั้น” ใบหน้ากลับมาซึมเหมือนเดิมเพราะความจริงแล้วเธอยังอยากอยู่กับเขาที่นี่ไปจนค่ำแต่ก็เข้าใจเพราะช่วงนี้เขาคงกำลังอยู่ในช่วงสังสรรค์กับเพื่อนหลังจากที่เป็นอิสระไม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องของเธอ

หลังจากที่รกันดากลับไปแล้วภาวัฒน์อาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมออกไปกินข้าวนอกบ้าน เขาเตรียมตัวเสร็จเร็วก็เลยออกมานั่งดูทีวีรอเวลาด้วยใจที่ไม่ค่อยปกติซักเท่าไหร่เพราะกำลังจะต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตนเองเพิ่งได้ทำความผิดลับหลัง เสียงรองเท้ากระทบพื้นระเบียงเรียกสายตาของเขาให้มองไปที่ประตูบ้าน ร่างสูงใหญ่ลุกก้าวเดินเข้าไปหารกันดาทันที

“มีอะไรเหรอครับ”

“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย ไม่ได้มาห้ามไม่ให้นายไปเที่ยวซักหน่อย”

“ผมก็ไม่ได้คิดแบบนั้นแค่แปลกใจว่าคุณมาทำไม”

“ฉันเอากุญแจรถมาให้ อ่ะ” มือบางยื่นส่งกุญแจรถให้เขา คนตรงหน้ายังไม่รับไว้ขณะกำลังมองมาเป็นคำถาม “ขับรถไปจะได้สะดวกไง”

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”

“ทำไมต้องปฏิเสธด้วย แค่เอารถไปขับมันทำยากนักเหรอ” น้ำเสียงหวานบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ที่อีกคนเรื่องเยอะ

“มันไม่ยากแต่ผมเกรงใจ รถของบ้านคุณผมเป็นแค่คนอาศัยแล้วจะให้ผมเอามาใช้เรื่องส่วนตัวได้ยังไง”

“ก็ฉันเต็มใจให้นายเอาไปใช้แล้วนายจะคิดมากให้ได้อะไรขึ้นมา”

“แล้วคุณจะบอกยายว่ายังไง”

“ก็บอกความจริงว่าฉันเป็นคนเสนอให้นายเอง”

ภาวัฒน์ถอนหายใจตัดสินใจบอกความจริงส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องปฏิเสธความหวังดีจากเธอ

“เพื่อนผมจะมารับที่นี่”

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เสียเวลาเถียงกันเปลืองพลังงาน” เธอบอกหน้ามุ่ย ตอนนี้ใจของภาวัฒน์เต็มไปด้วยความกังวล เขาอยากให้เธอกลับไปเร็วๆ แต่ก็เหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้วเพราะเสียงคนเดินขึ้นบันไดระเบียงด้านหน้าดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏที่ประตู รกันดาหันมองไปตามใบหน้าตกตะลึงน้อยๆ ของภาวัฒน์ แล้วเธอก็เข้าใจถึงสาเหตุของท่าทีตกใจตอนที่เขาเห็นเธอรวมถึงท่าทีแปลกๆ หลังจากนั้น

“คุณกันต์สวัสดีค่ะ” รันทพรแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นรกันดาที่นี่ เธอมองรกันดาเป็นส่วนใหญ่เลยไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหน้าคล้ายว่าตกใจของภาวัฒน์และตอนนี้เขาก็ทำหน้าเป็นปกติแล้ว

“ค่ะ” รกันดาพูดมากที่สุดได้เท่านี้ เธอยิ้มแห้งให้รันทพรก่อนจะหันไปทางภาวัฒน์ “ของที่นมให้มาเอาอยู่ในห้องนมใช่มั้ย เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาเลยนะ”

ยังไม่ทันที่ภาวัฒน์จะได้พูดอะไรร่างโปร่งระหงก็เดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในห้องของนางมาลัย รกันดาเข้าไปแค่ครู่เดียวก็เดินกลับออกมา เธอมองไปที่รันทพร

“นมให้กันต์มาเอาของน่ะค่ะ กันต์กลับก่อนนะคะ”

“ค่ะ” รันทพรเห็นรกันดากำอะไรบางอย่างในมือเลยไม่รู้ว่าของที่นางมาลัยให้รกันดามาเอาคืออะไร หลังจากที่หญิงสาวรูปร่างดีหน้าตาสวยจัดก้าวออกจากบ้านไปแล้วรันทพรมองไปทางแฟนหนุ่ม

“คุณกันต์นี่น่ารักนะคะอุตส่าห์เดินมาเอาของให้ยายภาสด้วย”

ภาวัฒน์ยิ้มไม่ได้ตอบว่าอะไรก่อนจะพูดไปอีกเรื่อง

“รันมาเร็วจัง” เสียงโทรศัพท์ที่ดังปลุกเขาเมื่อตอนเย็นเป็นสายเรียกเข้าจากรันทพร เธอโทรมาบอกว่าคุยงานเสร็จแล้วและจะขับรถมารับเขาเพื่อจะออกไปทานอาหารข้างนอกด้วยกันตามที่ได้นัดหมายกันไว้ เขารีบบอกว่าไปเองได้แต่เธอก็ยืนยันว่าจะมารับเขาก็เลยต้องยอมในที่สุด

“รถไม่ค่อยติดน่ะค่ะ ภาสเสร็จแล้วใช่มั้ยจะได้ไปกันเลย”

“ครับ”

เมื่อปิดโทรทัศน์ปิดไฟในบ้านแล้วภาวัฒน์เดินเคียงคู่กับรันทพรไปที่รถ ขณะเดินผ่านสนามด้านหลังตึกใหญ่เขามองขึ้นไปยังห้องนอนที่ตั้งอยู่ติดกับสนาม ทุกอย่างเงียบสนิทแต่ไฟเปิดอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่าว่าใบหน้าของรกันดาดูเศร้าหมองลงหลังจากที่เธอเห็นรันทพร แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ไม่แปลก แฟนของคนที่ตัวเองเพิ่งนอนด้วยเมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นใครก็คงไม่ได้รู้สึกดีที่ได้เจอ

หลังจากที่คู่รักหนุ่มสาวเดินออกจากระยะมองเห็นไปแล้วผ้าม่านประตูระเบียงสีชมพูของห้องนอนบนชั้นสองถูกเจ้าของห้องเปิดออก ใจของคนแอบเฝ้ามองร้อนรุ่มน้ำตาคล้ายว่าจะไหลแต่ก็ไม่ยอมไหลออกมา ความกลัวกังวลเกิดขึ้น รกันดากลัวว่าคืนนี้จะมีคนมาทำหน้าที่เดียวกันกับที่เธอทำเมื่อคืนก่อน กลัวว่าภาวัฒน์จะไม่ยอมกลับมานอนบ้าน กลัวว่าเขาจะสัมผัสแนบชิดกับผู้หญิงคนอื่นมากกว่าที่เคยสัมผัสเธอ และกลัวว่าเธอจะถูกเขาลืมเลือนไปชั่วขณะในตอนที่เขาอยู่กับคนรักของเขาซึ่งข้อหลังมีโอกาสเป็นไปได้สูงมาก ผู้ชายเมื่ออยู่กับคนที่ตัวเองรักแล้วเขาจะคิดถึงผู้หญิงคนอื่นทำไม ผู้หญิงที่เป็นแค่คนที่เคยหลับนอนด้วยเท่านั้น ผู้หญิงที่ไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเขามากไปกว่าผู้หญิงที่เขารัก

++++++++++++++++++++

บนท้องถนนในเวลาสี่ทุ่มครึ่งรถคันเล็กสีขาวกำลังขับเคลื่อนด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ชายหนุ่มผู้โดยสารนั่งใจลอยไม่พูดไม่จาซึ่งท่าทีดังกล่าวอยู่ในการรับรู้ของคนขับ รันทพรแปลกใจกับท่าทางครุ่นคิดตลอดมื้ออาหารของภาวัฒน์รวมถึงตอนนี้ด้วย เขายังให้ความสนใจกับเธออยู่แต่เขาก็เงียบไปเป็นระยะ เธอตั้งใจว่าจะไม่ถามอะไรเพราะคิดว่าถ้าเขามีปัญหาหนักก็คงปรึกษาเธอแล้วแต่เมื่อมาถึงตอนนี้เขาก็ยังใจลอยไม่เลิกเธอจึงตัดสินใจถามทั้งเพราะอยากรู้และเป็นห่วง

“ภาสมีปัญหาเรื่องงานเหรอคะ วันก่อนที่เจอรันก็นั่งใจลอยวันนี้ก็ยังไม่ค่อยพูดเหมือนมีเรื่องคิดมากอีก”

ภาวัฒน์หันมองคนข้างๆ หลังจากได้ยินคำถาม ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอหน้ารันทพรความรู้สึกละอายใจรุมเร้า ความรู้สึกผิดต่อการกระทำที่พลั้งพลาดไปกัดกร่อนจิตใจทำให้เขาไม่สามารถฝืนทำเป็นปกติได้แต่เขาก็ไม่คิดว่าความกลุ้มกังวลของเขาจะแสดงออกชัดเจนจนรันทพรสังเกตเห็น อีกส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาเหม่อลอยเพราะใจไพล่นึกไปถึงผู้หญิงอีกคนอยู่เรื่อย เขารู้สึกไม่ดีอย่างประหลาดเหมือนว่าการที่เขาออกมากินข้าวกับคนรักนั้นเป็นการกระทำที่เป็นการทำร้ายผู้หญิงอีกคนที่เขาเพิ่งมีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย แต่อีกใจก็คิดว่าการที่เขาคิดถึงผู้หญิงคนอื่นตอนที่อยู่กับคนรักเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ทั้งความรู้สึกผิดที่มีต่อผู้หญิงสองคน ทั้งความรู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ทำและสิ่งที่เป็นอยู่ในยามนี้ ทั้งความสับสนภายในจิตใจทั้งหมดทั้งมวลทำให้เขาไม่มีสมาธิและไม่ได้ให้ความใส่ใจกับคนที่อยู่ด้วยกันเท่าที่ควร ภาวัฒน์มองรันทพรด้วยสายตาสำนึกผิด

“ผมขอโทษนะครับ” ขอโทษที่ไม่ได้ใส่ใจเธอท่าที่ควรและขอโทษต่อสิ่งที่เขาได้พลาดพลั้งไปซ้ำวันนี้เขายังอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเกือบทั้งวัน กินข้าวด้วยกัน พูดจาหยอกล้อ หอมแก้มและยังนอนเตียงเดียวกันอีก

“ภาสจะขอโทษรันทำไมคะ รันไม่ได้ว่าอะไรภาสเลยนะเพียงแต่รันเป็นห่วงไม่รู้ว่าภาสมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้าภาสมีปัญหาอะไรที่หาทางแก้ไม่ได้ภาสปรึกษารันได้นะคะหรือจะบ่นให้รันฟังก็ได้ รันอาจจะช่วยหาทางออกให้ไม่ได้แต่อย่างน้อยภาสจะได้รู้สึกสบายใจขึ้นถ้าได้ระบายออกมาบ้าง”

“ปัญหาเรื่องงานนิดหน่อยครับไม่มีอะไรมากหรอก ขอบคุณรันมากนะที่เป็นห่วงผม”

“เราเป็นแฟนกันนะคะถ้าไม่ให้รันเป็นห่วงภาสแล้วจะให้รันเป็นห่วงใครล่ะ”

ภาวัฒน์ยิ้มแห้งเหือดมองใบหน้าด้านข้างของหญิงคนรักด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามา ทั้งรู้สึกดีกับความรักความห่วงใยที่รันทพรมีให้ ทั้งรู้สึกแย่กับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปทั้งก่อนหน้าและตอนที่อยู่กับรันทพรวันนี้ ทั้งเกลียดตัวเองที่ใจคอยแต่จะนึกถึงผู้หญิงคนอื่นอยู่เรื่อย และที่ยังคิดถึงและเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ เธอจะเสียใจหรือเปล่ากับการที่เขาออกมากับแฟน เธอจะโกรธจนไม่ยอมพูดกับเขาหรือไม่ หรือว่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยซักนิดเดียว ภาวัฒน์แทบอยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ เพื่อเป็นการระบายความอึดอัดในใจแต่ที่ทำได้เพียงแค่ทำใจให้สงบลงและทำหน้าที่คนรักที่ดีด้วยการใส่ใจผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันตอนนี้

ชายหนุ่มชวนแฟนสาวพูดคุยตลอดทางจนรถสีขาวเคลื่อนผ่านรั้วเหล็กบานใหญ่เข้ามาจอดภายในอาณาบริเวณกว้างขวางของคฤหาสน์ภาวิลาส

“ขอบคุณรันมากนะครับที่มาส่ง” ภาวัฒน์บอกก่อนหยุดมองใบหน้าของคนรัก “ผมคงคิดถึงรันน่าดูจะไม่ได้เจอรันตั้งสองอาทิตย์”

รันทพรยิ้มเขินๆ “คิดถึงก็โทรหารันสิคะ”

“แล้วจะไม่กวนเวลางานของรันเหรอครับ”

“โทรซักหลังสามทุ่มก็ได้ค่ะ ถ้ารันไม่ได้ทำงานอยู่รันก็คุยได้”

ภาวัฒน์พยักหน้าขณะยิ้มอ่อนและยื่นมือเข้าไปกอบกุมมือของหญิงคนรัก

“รันต้องพักผ่อนบ้างนะอย่าโหมทำงานหนักเกินไป กินให้เยอะๆ จะได้มีแรงทำงาน แล้วผมจะโทรหานะครับ”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงนุ่มนวล “ภาสก็เหมือนกัน เวลารันมีปัญหาเรื่องงานภาสเคยบอกรันว่าปัญหาทุกอย่างมีทางแก้แล้วก็บอกว่าไม่ให้รันคิดมากเพราะฉะนั้นภาสก็ต้องทำให้ได้อย่างที่เคยบอกรันด้วยนะ”

“รันกำลังว่าผมทางอ้อมอยู่หรือเปล่าว่าสอนคนอื่นได้แต่พอถึงคราวตัวเองก็ไม่มีปัญญาทำ” เขาพูดยิ้มๆ อีกคนยิ้มขันไม่ได้ตอบว่าอะไรแล้วก็ต้องรู้สึกอายจัดเมื่อมือถูกยกขึ้นไปจูบเบาๆ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเธอ หลังจากจูบมือคนรักแล้วภาวัฒน์เงยหน้ามองด้วยสายตารักใคร่ “ผมรักรันนะ สำหรับผมรันคือผู้หญิงที่ดีที่สุดบางทีอาจจะดีเกินไปด้วยซ้ำ”

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ รันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนนึงไม่ได้ดีเด่มาจากไหน ความรักของภาสมีคุณค่ากับรันเพราะฉะนั้นรันไม่ได้ดีเกินไปสำหรับภาสแน่นอน”

“คงเป็นเพราะผมรู้สึกไม่ค่อยดีที่วันนี้ผมคิดถึงเรื่องอื่นมากเกินไปทำให้ไม่ได้สนใจรันเท่าที่ควรทั้งที่เราก็ไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆ”

“รันบอกแล้วไงคะว่ารันไม่ได้ว่าอะไรภาสเลย อย่าคิดมากสิคะ”

“รันไม่ได้โกรธผมแน่นะ” หลังคำถามใบหน้าน่ารักส่ายน้อยๆ พร้อมรอยยิ้มยืนยันว่าไม่ได้โกรธ “ผมขออะไรซักอย่างได้มั้ยครับ”

“อะไรคะ”

“ขอผมหอมแก้มรันทีนึงนะ”

รันทพรนิ่งอึ้งไปไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอแบบนี้จากภาวัฒน์ เมื่อเห็นเขาย่นคิ้วมองมาสายตาจริงจังทำให้รันทพรเข้าใจว่าเขาคงอยากทำแบบนี้มานานแล้วจนวันนี้ทนไม่ได้เลยต้องเอ่ยปากขอและที่ทำคิ้วย่นหน้าเครียดก็คงเพราะกลัวว่าเธอจะไม่พอใจหรือว่าไม่อนุญาต เธอแอบหัวเราะเขาในใจที่ท่าทางที่แสดงออกกับคำพูดนั้นดูไม่ค่อยเข้ากัน

“ค่ะ”

หลังคำอนุญาตใบหน้าคมคายยื่นเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้จมูกสัมผัสไปที่แก้มใสของหญิงคนรัก ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาในห้วงคำนึง เขารีบลบภาพนั้นออกไปเพราะที่ทำแบบนี้ก็เพื่อจะให้ช่วยลบเลือนภาพผู้หญิงอีกคนที่พาดผ่านเข้ามาในความรู้สึกนึกคิดเป็นระยะ เพื่อช่วยให้ลืมเลือนกลิ่นหอมๆ จากแก้มเนียนใสที่เขาได้ดอมดมเมื่อตอนบ่ายและเพื่อมอบความเท่าเทียมให้กับผู้หญิงตรงหน้านี้แต่ก็ยังไม่วายมีภาพของเธอคนนั้นทับซ้อนเข้ามา

หลังลงจากรถภาวัฒน์ก้มตัวลงโบกมือล่ำลาหญิงคนรัก เขากลับตัวเดินไปตามแผ่นหินที่ปูเป็นทางยาวไปทางด้านหลัง สายตาอดที่จะมองไปที่ห้องที่มีผ้าม่านสีชมพูไม่ได้แต่ก็ไม่พบกับความเคลื่อนไหวใดๆ ไฟห้องดับหมดคงเป็นเพราะเจ้าของห้องเข้านอนแล้ว

เมื่อเดินไปเรื่อยๆ จนสายตาสามารถมองเห็นที่ตรงระเบียงด้านหน้าบ้านหลังเล็กจังหวะการก้าวเดินของเขาสะดุดไปสาเหตุจากภาพที่เห็น ร่างบอบบางในชุดนอนแบบเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวกำลังนั่งเอาหน้าซบกับท่อนแขนที่วางอยู่บนเข่าอีกทีหนึ่งอยู่ที่ตรงบันไดระเบียง ด้านหลังร่างนั้นประตูบ้านนั้นปิดสนิทส่วนไฟในบ้านก็ถูกดับหมดแล้วแล้วรกันดามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงในเมื่อนางมาลัยก็เข้านอนไปแล้ว ภาวัฒน์รีบก้าวเดินเข้าไปหาคนที่นั่งเอาหน้าซบกับแขนทันที

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

รกันดาเงยหน้ามองไปตามเสียงที่ดังขึ้นมา เธอผล็อยหลับไปในท่านั้นแต่ก็ยังไม่หลับสนิทจึงรู้สึกตัวเร็ว จิตใจหายร้อนรุ่มไปในระดับหนึ่งเมื่อรู้ว่าคืนนี้ภาวัฒน์กลับมานอนบ้าน รกันดาไม่เคยรู้ว่าภาวัฒน์ได้เคยไปค้างที่อื่นบ้างหรือเปล่าแต่พอเมื่อเขาออกไปข้างนอกกับแฟนตอนกลางคืนเธอก็เกิดความรู้สึกหวาดระแวงจนคิดไปเองว่าเขาอาจจะไปค้างกับแฟนของเขา เมื่อจิตใจร้อนรุ่มก็ทำให้นอนไม่หลับรกันดาจึงลุกขึ้นมานั่งรอภาวัฒน์ที่นี่แต่เมื่อรออยู่นานเกินครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่มีอะไรทำไปด้วยรวมกับที่เริ่มดึกแล้วเธอก็เลยเผลอหลับไป หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นยืนในขณะที่อีกคนก็ก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น

“ว่ายังไงครับ มานั่งหลับอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” ภาวัฒน์ถามซ้ำด้วยความแปลกใจระคนเป็นห่วงที่รกันดาทำอะไรแปลกๆ โดยการออกมานั่งตากน้ำค้างตอนดึก ใจหนึ่งเขาคิดว่าเธอคงมารอเขาแต่มันก็ดูไม่น่าเป็นไปได้และไม่มีเหตุผลให้เธอต้องทำแบบนั้น

“ฉันมารอนาย”

“คุณมารอผมทำไม” คิ้วหนาๆ ของคนถามขมวดเป็นปมยุ่งเหยิง

“ก็ฉันอยากมั่นใจว่านายกลับถึงบ้าน” คำตอบกินความหมายได้ทั้งสองอย่างคือเพราะเป็นห่วงและเพราะหึงหวง สำหรับรกันดาหมายถึงอย่างหลังมากกว่าอาจมีอย่างแรกรวมอยู่ด้วยแต่สำหรับคนฟังเขาไม่สามารถยืนยันกับตัวเองได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอย่างไหนมากกว่ากันแต่เขาก็ไม่อยากจะถามเจาะลึกเพราะไม่ว่าจะหึงหวงหรือเป็นห่วงก็ส่งผลกระทบกับใจของเขามากมายพอๆ กัน และที่ไม่อยากรับรู้อะไรเพิ่มเติมเพราะว่าไม่อยากจะรู้สึกสับสนมากไปกว่าเดิมแค่นี้หลายสิ่งหลายอย่างก็วนเวียนตีวนอยู่ในใจจนยุ่งเหยิงไปหมด แค่รับรู้ว่าตัวเองรู้สึกดีที่เธอทำแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มานั่งรอ” เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยนแววตาอ่อนหวาน เธอพยักหน้าน้อยๆ รับ

“ฉันกลับก่อนนะ” รกันดาพูดจบก็ก้าวผ่านเขาไป

“เดี๋ยวก่อนครับ” ท่อนขาเรียวต้องหยุดชะงักเมื่อถูกเรียกรั้งไว้ก่อนจะหันกลับมา ภาวัฒน์ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด “หลับตาสิครับผมมีอะไรจะให้”

หญิงสาวมองเขาสายตาบ่งบอกความไม่ไว้วางใจ อีกคนหัวเราะตาเป็นประกายขบขัน

“หลับเถอะครับผมรับรองว่าไม่ได้แกล้ง ผมมีอะไรจะให้คุณจริงๆ”

รกันดายอมทำตามเปลือกตาบอบบางปิดลง จากใจที่เพิ่มจังหวะการเต้นนิดหน่อยในตอนที่เห็นหน้าเขาตอนนี้เต้นระรัวเมื่อริมฝีปากถูกประกบจูบแผ่วเบา เธอลืมตาสิ่งที่เห็นนั้นไม่ชัดเจนเพราะหน้าของเขาอยู่ใกล้มาก จากแค่ปากสัมผัสกันตอนนี้เธอรับรู้ว่าริมฝีปากของอีกฝ่ายกำลังขยับเคลื่อนไหวและใช้ลิ้นเป็นตัวช่วยให้เธอตอบรับในขณะที่ต้นแขนสองข้างถูกมือของเขาบีบกระชับ แม้จะตื่นเต้นมากแค่ไหนแต่อีกไม่นานเรียวปากบอบบางก็เผยอเพื่อให้ลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามา เมื่อถูกภาวัฒน์กระตุ้นรกันดาตอบรับด้วยการขยับเคลื่อนไหวทั้งริมฝีปากและเรียวลิ้นเพื่อให้จังหวะสอดคล้องกัน บทจูบอ่อนหวานที่เป็นการร่วมมือกันของทั้งสองฝ่ายเริ่มต้นและเพียงไม่นานจุมพิตนุ่มนวลอ่อนโยนก็เพิ่มระดับอุณหภูมิจนแปรสภาพกลายเป็นบทจูบเร่าร้อน ทั้งสองรู้สึกเหมือนว่าเท้าลอยสูงขึ้นจากพื้นจากนั้นก็คล้ายกำลังล่องลอยไร้น้ำหนักอยู่ในอากาศ การขยับเคลื่อนไหวส่วนต่างๆ ของร่างกายเป็นไปโดยอัตโนมัติตามสัญชาตญาณ มือหนาของฝ่ายชายเลื่อนต่ำลงจากท่อนแขนเรียวมาที่ด้านหน้าลำตัวของอีกฝ่าย รกันดาสะดุ้งตกใจสติรับรู้กลับคืนทันทีเมื่อหน้าอกถูกสัมผัสอย่างถ้วนทั่วด้วยแรงมือที่ไม่เบานัก ใบหน้าสวยหวานที่แววตากำลังหยาดเยิ้มถอยออกห่างพร้อมที่มือบางดันร่างสูงใหญ่ตรงหน้าให้ถอยหลังออกไป

“ผมขอโทษ” ใบหน้าของคนพูดบ่งบอกอาการหวาดหวั่นจากสิ่งที่ทำอย่างชัดแจ้ง หญิงสาวเม้มปากแน่นไม่ได้โกรธแต่รู้สึกอายมากกว่า อายจนไม่รู้จะพูดว่าอะไรร่างโปร่งระหงจึงกลับตัวก้าวเดินรวดเร็วผ่านความมืดมิดกลับไปที่บ้านของตนเองด้วยหัวใจที่ยังไม่หายสั่นไหว คนที่เหลือมองตามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักแต่ภาวัฒน์ก็หาเหตุผลมาปลอบใจตัวเองว่าถึงขนาดมานั่งรอดึกๆ ดื่นๆ ซ้ำยังตอบรับจูบอีกเธอคงไม่ถึงขั้นโกรธเคืองอาจจะแค่เขินอายหรือไม่ก็ขุ่นนิดๆ ซึ่งก็ง้อได้ไม่ยาก คิดได้ดังนั้นใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้ม รู้สึกซาบซ่านเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์หวานบาดใจเมื่อครู่ รสสัมผัสยังติดอยู่ที่ปากและมือ ภาวัฒน์ไม่รู้ว่าคืนนี้ตัวเองจะนอนหลับฝันดีหรือฝันร้ายเพราะอยากจะตามเธอไปเหลือเกิน อยากทำมากกว่าจูบ อยากทำมากกว่าจับ อยากสัมผัสเธอไปทั่วทั้งตัว อยากใกล้ชิดลึกซึ้งเหมือนค่ำคืนก่อนหน้านี้ ได้จูบสาวสวยก่อนนอนก็ต้องดีอยู่แล้วแต่ถ้าเป็นสาเหตุให้ต้องกลับไปนอนนึกถึงด้วยความทรมานทั้งกายและใจเหมือนที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ก็แย่เหมือนกัน
____________________________
มาแล้ว หายไปหายมา ช่วงหลังๆ เขียนยากต้องอธิบายความสับสนของภาสจนคนเขียนสับสนเอง ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 26 พฤศจิกายน 2553 0:58:26 น.

4 comments

Counter : 826 Pageviews.

สวัสดีค่ะคุณเม...

ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารรกันดา จะให้หยุดรักก็ทำไม่ได้ แต่ยิ่งเอาตัวเข้าใกล้ก็ยิ่งเจ็บปวด แม้ว่าจะมีความสุขปนอยู่บ้างในความเจ็บปวด...คุณเมเขียนบรรยายความสับสนของภาสได้ดีจนเห็นภาพอย่างชัดเจน ภาสเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว แต่ก็หาข้ออ้างไปเรื่อยๆ ไม่อยากจะพูดเลยว่าภาสออกจะเห็นแก่ตัวเหมือนผู้ชายทั่วไปนะค่ะ สร้างข้อตกลงว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเค้ามีแฟนแล้ว (ย้ำตลอด)แต่ก็ยังมีความต้องการรกันดา อยากอยู่ใกล้ อยากกอด อยาก...ยังเดาใจคุณเมไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าจะเขียนบทต่อๆ ไปในทางใด แต่ก็จะเป็นกำลังใจและติดตามไปเรื่อยๆ ค่ะ

รักษาสุขภาพมากๆ นะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.32.179 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:34:11 น.

มาแล้ววว รอนานเลยนะเนี่ย แต่ท่าทางภาสจะสับสนจริง และคงจะสับสนไปอีกพั

โดย: ุบุษบา IP: 75.58.16.253 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:8:01:52 น.

อ่านมารอบที่ 2 แล้ว

ลงรอบแรกก็อ่านจนจบ

ยกย่องความรักของรกันดาค่ะ

โดย: บ่าบี๋

วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:11:05:46 น.

เป็นกำลังใจให้พี่เม คนเก่งค่า ลุ้นให้ตีพิมพ์นะคะ
อยากสะสมนิยายดีดีอย่างนี้ไว้ค่า

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:17:15:02 น.