Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่22)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่22)_เมตะวรรณ

เมื่อไม่มีคนบริการเปิดประตูให้เลยทำให้เขาต้องลำบากบ้างแต่ก็พาเจ้าของห้องไปนอนบนเตียงได้สำเร็จ เขาถอนหายใจเมื่อวางร่างบอบบางแต่น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆ ไปบนเตียงแล้ว มองไปที่ประตูเห็นเปิดค้างไว้ก็เลยเดินไปปิดจากนั้นก็เปิดไฟเปิดแอร์ เขาเดินกลับเข้ามาจัดท่าทางของหญิงสาวบนเตียงให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด รกันดาส่งเสียงอืออาเหมือนจะตื่นขณะที่เขาขยับตัวของเธอแต่เมื่อเข้าที่เข้าทางแล้วเธอก็แน่นิ่งไป ชายหนุ่มคิดว่าแค่นี้ก็คงโอเคแล้วแต่เมื่อมองเสื้อผ้าที่เสื้อคลุมด้านนอกค่อนข้างหนาส่วนกางเกงก็รัดแน่นทำให้คิดว่าเธอคงจะนอนไม่สบายเขาเลยลองปลุกดูแต่คนหลับก็เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้นเขาเลยเดินไปค้นผ้าขนหนูผืนเล็กในตู้เมื่อเจอแล้วก็เอาไปชุบน้ำหมาดๆ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง ภาวัฒน์นั่งลงข้างเตียง เอาผ้าเช็ดเบาๆ ที่ใบหน้าสวยหวานที่ดวงตากำลังหลับแต่ท่าทางขมวดคิ้วน้อยๆ ทำให้เขารู้ว่ารกันดาหลับไม่สบาย เมื่อเช็ดหน้าให้แล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่นเขาเลยจัดการถอดเสื้อตัวนอกออกให้ เมื่อกลับหลังหันเพื่อนำเสื้อไปวางพาดไว้ที่เก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งด้านหลังแล้วเขาอดที่จะหันกลับมามองไม่ได้ทั้งที่ตอนแรกไม่อยากมองเพราะเสื้อตัวในที่รกันดาสวมใส่เป็นเสื้อเกาะอกที่ดูจากตอนที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออกไม่รู้ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ถอดเสื้อตัวนอกออก ผิวขาวเนียนผุดผ่องไร้ร่องรอยไฝฝ้าปรากฏแก่สายตา เมื่ออยู่ภายใต้เสื้อสีหวานยิ่งช่วยขับให้ผิวขาวๆ ดูมีน้ำมีนวลและผุดผ่องน่ามองยิ่งขึ้น เมื่อมองอยู่นานก็ตระหนักได้ว่าไม่น่าจะถอดเสื้อนอกของเธอออกเพราะเกรงว่าถ้าตื่นมารกันดาจะสงสัยและอาจคิดว่าเขาล่วงเกินเพราะเสื้อผ้าไม่อยู่ในสภาพปกติทำให้ภาวัฒน์รู้สึกกังวลเขาจึงตัดสินใจปลุกรกันดาเพื่อให้เธอรู้ว่าคืนนี้เขาแค่มาส่งเท่านั้นไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นและเพื่อปลุกให้เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำด้วยจะได้นอนสบายตัว

“คุณ ตื่นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่า” ภาวัฒน์เรียกพร้อมกับเขย่าตัวไปด้วย หญิงสาวส่งเสียงและยกแขนปัดไปปัดมาคล้ายรำคาญแต่เขาก็ยังปลุกต่อไปจนคนหลับรู้สึกตัวในที่สุด รกันดากระพริบตาถี่ๆ ก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นสิ่งแรกที่รับรู้คืออาการปวดหนึบที่หัว เธอหันมองไปทางคนที่นั่งอยู่ริมเตียงอย่างงงๆ

“นี่ห้องฉันนี่แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“คุณเมาผมเป็นคนพากลับมา คุณลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะจะได้นอนสบายๆ แล้วจะได้สร่างเมาด้วย”

เมื่อได้รับฟังข้อมูลรกันดารวมรวมสติและย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ไม่นานก็นึกออกโดยความจำหยุดอยู่ตรงแค่ตอนที่เธอนั่งดื่มไวน์แบบไม่บันยะบันยังอยู่กับภาณุ ร่างบอบบางพยุงตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่อีกคนยื่นแขนมาช่วยประคองแต่ก็ถูกเจ้าตัวสะบัดตัวหลบเลี่ยงพร้อมกับพูดเสียงกระชาก

“ไม่ต้องมาทำเหมือนเป็นห่วงฉัน”

“ผมไม่ได้ทำเหมือนเป็นห่วงแต่ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่เข้าไปขัดจังหวะแฟนเก่าคุณแล้วก็พาคุณกลับมานี่หรอก”

“หมายความว่าไง”

“คุณไปถามแฟนเก่าคุณเองก็แล้วกันว่าเขาทำอะไรตอนคุณหลับแต่ผมก็แยกคุณออกมาจากเขาแล้วล่ะ ถ้าทำให้คุณไม่พอใจก็ขอโทษด้วยก็แล้วกัน”

“นายจะทำแบบนั้นทำไม กลัวว่าถ้าฉันเป็นอะไรไปแล้วจะถือว่าเป็นความผิดของนายอย่างนั้นเหรอ มันจะเป็นความผิดของนายได้ยังไงในเมื่อนายกับฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้ว นายไม่ได้มีหน้าที่ดูแลฉันแล้วฉันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดของนาย” น้ำเสียงหวานตอนนี้เพิ่มระดับขึ้นมา หน้าตาบ่งบอกว่าใกล้จะร้องไห้เพราะสิ่งที่พูดออกมานั้นคือความจริงที่เสียดแทงจิตใจทั้งสิ้น

“ผมถามจริงๆ เถอะว่าการที่ผมทำแบบนี้มันเลวร้ายมากนักเหรอ” เมื่อถูกกล่าวประชดในเรื่องเดิมๆ เขาก็เริ่มจะไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความผิดของตัวเองนั้นมันร้ายแรงถึงระดับไหนกันทำไมรกันดาพูดเหมือนกับว่าเขามีความผิดใหญ่หลวงที่เลือกเดินถอยห่างจากเธอมา

“ไม่เลวร้ายหรอกแต่นายไม่รักษาคำพูด นายบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนฉัน จะเป็นทุกอย่างที่ฉันต้องการให้เป็นแต่อยู่ๆ นายก็มาทิ้งฉันให้ฉันต้องอยู่โดดเดี่ยวเหมือนเดิม ฉันเคยบอกนายแล้วว่าพอได้รู้จักนายชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป ฉันไม่เหงาไม่รู้สึกอ้างว้างเหมือนอยู่ตัวคนเดียว นายรู้ว่าตัวเองสามารถเปลี่ยนโลกที่มันมืดมนของฉันให้มันสดใสขึ้นได้ นายรู้ว่าตัวเองสำคัญกับฉันมากขนาดไหนแต่นายก็ยังใจร้ายใจดำทำกับฉันได้ลงคอ” หยาดน้ำไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตน้ำเสียงในช่วงหลังจึงเจือสะอื้น เห็นอย่างนั้นจากอารมณ์ที่เริ่มขุ่นของภาวัฒน์ก็กลายเป็นรู้สึกผิดที่มาพร้อมกับความสงสารจับใจ เขาขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลรินลงมาให้

“ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้ถ้าคุณจะไม่คิดว่าคุณชอบผมแบบชู้สาว บางทีถ้าผมไม่ได้อยู่กับคุณบ่อยๆ อย่างเมื่อก่อนคุณอาจจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น”

“แล้วนายบอกฉันทีสิว่าที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ที่ฉันคิดถึงนายทุกวันอยากอยู่กับนายทุกเวลา ฉันไม่เคยคิดจะบอกให้นายรู้แต่ฉันก็เผลอบอกไปแล้ว ถ้าฉันรู้ว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ฉันจะยอมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดชีวิต นายทำเป็นลืมได้มั้ยล่ะ ทำเหมือนว่ายังไม่ได้รู้อะไรจากฉันได้หรือเปล่าแล้วนายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม”

“ผม...” ภาวัฒน์พูดอะไรไม่ออก เหมือนว่ารกันดาไม่ได้มีท่าทางลังเลใจเลยถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา มาถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะมีใจให้ แต่จะให้บอกว่าไม่เชื่อเขาก็พูดได้ไม่เต็มปาก หญิงสาวใช้สองมือจับมือของเขาแนบมาที่แก้มขณะจ้องมองเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยสายตาร้องขอ

“อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ อย่าให้ฉันต้องกลับไปเป็นคนที่ไม่มีใครเหมือนเดิม ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่แย่งนายมาจากแฟนนาย ถึงฉันจะรักนายมากแค่ไหนแต่ฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวนาย ฉันก็แค่ขอให้ได้อยู่ใกล้นายบ้าง ฉันยังอยากตื่นมาเจอกับวันต่อไปถ้ารู้ว่าฉันยังจะได้เห็นนายอยู่ แต่นายรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันไม่อยากตื่นนอนเพราะฉันรู้ว่าตื่นมาแล้วก็จะไม่มีนายอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม ฉันรักนาย รักนายที่สุดรักมากกว่าตัวเองไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ทนเจ็บปวดอยู่แบบนี้เพื่อแค่จะให้มีนายอยู่ในชีวิตต่อไป แล้วถ้าฉันยังไม่สามารถเลิกรักนายได้ฉันก็จะต้องเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุดแต่ฉันก็ยอม ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนฉันก็ยอมเพราะฉันยังอยากเห็นหน้านายยังอยากคุยกับนายยังอยากรักนายอยู่อย่างนี้ นายไม่จำเป็นต้องรักฉันตอบขอแค่อย่าทิ้งฉันไปไหน ฉันฝากนายไปบอกแฟนนายก็ได้ว่าฉันไม่มีทางแย่งนายมาจากเค้าเด็ดขาด ฉันสัญญาหรือถ้าเค้าไม่เชื่อจะให้ฉันสา...” ยังไม่ทันที่รกันดาจะพูดจบมือหนาที่เธอกำลังแนบแก้มร้องไห้อยู่ก็ถูกเจ้าของดึงออกไปจากนั้นก็มีมืออีกข้างเข้ามาร่วมทำหน้าที่ ภาวัฒน์จับให้ใบหน้าของเธอแหงนเงยเพื่อรับจูบของเขาได้ถนัดถนี่ คำพูดทุกคำที่ออกจากปากรกันดาแทงลึกเข้าไปในใจเขาทำให้เจ็บปวดและซาบซึ้งไปพร้อมๆ กัน ไม่เคยมีใครแสดงออกว่ารักเขามากขนาดนี้ ไม่เคยมีใครเคยบอกรักเขาอย่างหนักแน่นจริงใจพร้อมน้ำตาแบบนี้ ไม่มีเลยซักคนเดียว

คำรักจากปากรกันดามีผลกระทบต่อจิตใจของภาวัฒน์มหาศาลจนทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ อยากรู้ว่าภายในเรียวปากที่พูดคำรักหวานซึ้งออกมาจะหอมหวานยิ่งกว่าขนาดไหน ริมฝีปากอุ่นบดเบียดไปกับริมฝีปากนุ่มเย็นชื้นเพราะมีหยดน้ำตาไหลผ่าน ชายหนุ่มใช้ลิ้นสอดแทรกเปิดทางเพื่อจะได้สัมผัสรสชาติได้ถึงภายใน และก็เป็นอย่างที่คิดว่าภายในนั้นต้องมีรสชาติที่สุดแสนวิเศษเมื่อรกันดายอมเปิดทางให้ แม้เธอจะยังไม่ได้ตอบสนองในทันทีแต่ก็ทำให้ชายหนุ่มได้ดื่มด่ำความหอมหวานจนรัญจวนไปทั้งกายทั้งใจ

หญิงสาวยังคงตะลึงค้างเมื่อถูกจู่โจมอย่างรวดเร็วแต่เมื่อถูกกระตุ้นมากเข้าร่างกายที่มีจิตใจคอยชักนำอยู่แล้วก็ทำการตอบสนองให้กับจุมพิตดูดดื่มนั้น เหมือนว่าโลกทั้งใบดับไปต่อหน้าต่อตาเมื่อได้ทั้งรับทั้งสนองตอบไปพร้อมๆ กัน ตอนนี้สตินึกคิดหลุดลอยทุกหมู่มวลความรู้สึกกำลังจดจ่ออยู่แค่ที่เรียวลิ้นที่กำลังเกี่ยวกระหวัดรัดรึงเสียดสีกันอยู่ เสียงอืออาด้วยความพออกพอใจจากทั้งสองคนดังตามมา อาการซ่านสะท้านไปทั้งเนื้อทั้งตัวคล้ายกับว่ากำลังจะถูกสูบให้จมลงไปในอะไรซักอย่างได้ก่อกำเนิดขึ้น ร่างบอบบางถูกดันให้เอนนอนลงไปกับเตียงในขณะที่ริมฝีปากยังไม่ได้ผละห่างออกจากกัน ตอนนี้หัวหูของทั้งคู่อื้ออึงไร้แสงสว่างเหมือนคนกำลังหลงวนอยู่ในหนทางที่ไม่สามารถหาทางออกได้

ภาวัฒน์ถอยใบหน้าออกห่างเมื่อคนข้างล่างมีทีท่าว่าจะหายใจไม่ออก รกันดามองกลับมาดวงตาฉ่ำเยิ้มคงเพราะยังไม่สร่างเมาดีและเพราะจากบทจูบเร่าร้อนเมื่อครู่ เขาเลื่อนสายตามองต่ำลงมาที่ผิวเนื้อขาวผุดผ่องเป็นยองใย อยากรู้ว่าถ้าได้ดอมดมและโลมเลียความรู้สึกจะหวานล้ำอย่างที่ได้ลิ้มรสจูบเมื่อครู่หรือเปล่า ถึงแม้ภายในร่างกายจะมีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ร่วมผลักดันอยู่ด้วยแต่ภาวัฒน์ยังรู้ตัวว่าสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่นั้นไม่ถูกต้อง มีสองทางให้เลือกคือเดินหน้าต่อไปกับหยุดไว้แค่นี้ ทั้งร่างกายและจิตใจบอกชัดเจนว่าต้องการอย่างแรกแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งไว้ไม่ให้เขาก้าวต่อ เขายันตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ใบหน้าสวยหวานมืออีกข้างลูบที่เรือนผมด้วยสัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยน สองคนประสานสายตาในดวงตาฉ่ำเยิ้มบ่งบอกความปรารถนาด้วยกันทั้งคู่ รกันดามึนงงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อรู้แค่ว่ารู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ได้ถูกกอดจูบด้วยสัมผัสเรียกร้องต้องการจากคนที่ตนเองรัก ส่วนภาวัฒน์กำลังต่อสู้กับตัวเอง รู้ว่าถ้าตัดใจลุกขึ้นและรีบก้าวออกไปจากห้องนี้ทุกอย่างก็จะสิ้นสุดอย่างที่ควรจะเป็นติดอยู่ที่ว่าร่างกายและจิตใจไม่เป็นใจให้ทำอย่างนั้น ใบหน้าคมคายโน้มลงเพื่อดอมดมความหอมจากผิวแก้มเนียนใสก่อนจะไล่เรื่อยริมฝีปากไปถึงใบหู น้ำเสียงทุ้มกระซิบแผ่ว

“ถ้าคุณห้ามผมจะไม่ทำอะไรต่อทั้งนั้น ห้ามผมหน่อยได้มั้ย”

“ฉันรักนาย” สิ้นสุดคำบอกกล่าวของเธอก็เหมือนสิ้นสุดทุกความคิดในหัวสมองของเขา เวลานี้มีแค่เพียงอารมณ์ความรู้สึกเท่านั้นที่เป็นตัวชักนำร่างกาย เขาประกบจูบเธออีกครั้งและก็ได้รับการตอบสนองอย่างรวดเร็วทันใจ รกันดาที่เมาทั้งเพราะฤทธิ์น้ำเมาและฤทธิ์พิศวาสไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกจากรู้แค่ว่าไม่อยากให้ภาวัฒน์ไปไหนนอกจากอยู่กับเธอต่อไป อ้อมแขนเรียวกอดกระชับรอบลำตัวของคนด้านบนขณะยันตัวเพื่อจะสนองตอบให้กับจุมพิมเร่าร้อนได้ถนัดถนี่ขึ้น เหมือนดั่งน้ำมันราดลงบนกองไฟ ไฟแห่งความปรารถนาลุกโชติช่วงยากที่จะมีสิ่งใดมาดับลงได้นอกจากต้องก้าวเดินไปจนสุดทาง ร่างกายของภาวัฒน์ตอบสนองกับรสสัมผัสที่ได้มอบและรับอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะนานเหลือเกินที่เขาไม่ได้ก้าวเข้าสู่เรื่องแบบนี้และแทนที่จะทำให้ความต้องการมอดดับกลับตรงกันข้ามเพราะยิ่งห่างหายก็ยิ่งอยากจะพบเจอให้เร็วที่สุด อยากสัมผัสถึงความสุขเหมือนได้ลอยไปแตะสวรรค์ชั้นฟ้า เป็นความรู้สึกในแบบที่เขาแทบจะลืมเลือนไปและเขาตั้งใจว่าค่ำคืนนี้เขาจะได้ล่องลอยไปแตะเส้นสายปลายรุ้งด้วยกันกับเธอ

ผิวขาวๆ ไม่มีความสำคัญพอที่จะทำให้ภาวัฒน์สนอกสนใจตอนนี้เขาอยากไปให้ถึงสิ่งจุดที่ปรารถนาเพราะร่างกายกำลังเรียกร้องต้องการจนทำให้ถึงกับปวดร้าวทรมาน เสื้อเกาะอกถูกปลดออกอย่างรวดเร็วก่อนที่กางเกงยีนรัดรูปจะถูกรั้งผ่านเรียวขาออกมา ชายหนุ่มสนใจมองความสวยสดงดงามทั้งเนื้อทั้งตัวเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบกำจัดเสื้อผ้าของตนเองออกแบบไม่หลงเหลือซักชิ้นเดียว รกันดาใจเต้นระส่ำรีบเบนหน้าหนีเพราะไม่กล้ามองภาพร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่าแล้วก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อรับรู้ว่าทั้งเสื้อทั้งกางเกงชั้นในกำลังถูกปลดออก เธอนอนเกร็งหลับตาจนกระทั่งความเย็นจากเครื่องปรับอาการสัมผัสกับผิวเนื้อไร้สิ่งขวางกั้นในทุกส่วน

“ไหนบอกว่ารักผมทำไมถึงหันหน้าหนีแบบนี้” แม้อยากจะรุกหน้าต่อแทบขาดใจแต่เขาก็ยังอยากร่วมรับรู้ถึงปฏิกิริยาต่างๆ ของเธอเขาจึงไม่อาจทำเป็นไม่สนใจได้ เมื่อได้ยินดังนั้นรกันดาหันหน้ากลับขึ้นมองแล้วก็ได้พบกับใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้เพียงระยะลมหายใจ ภาวัฒน์โน้มใบหน้าลงจุมพิตเรียวปากสีระเรื่อด้วยสัมผัสอ่อนหวานในขณะที่มือก็ลูบไล้ไปตามแนวลำตัวก่อนจะเลื่อนเข้ามาที่หน้าท้องและไล่เรื่อยขึ้นมาจนถึงทรวงอก ร่างบอบบางชะงักงันนิดหนึ่งเมื่อความซ่านสะท้านก่อกำเนิดขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อหน้าอกหน้าใจถูกเคล้าคลึงแต่ไม่นานร่างก็สะท้านสั่น เสียงครวญครางดังผ่านริมฝีปากบอบบางที่ยังถูกประกบจูบ มือหนาไต่ลงต่ำจนเมื่อสัมผัสเข้ากับจุดที่ทำให้คนด้านล่างต้องผวาเฮือกทำให้เขาหมดแล้วซึ่งความอดทน ร่างสูงใหญ่ผละห่างออกไปก่อนจับให้ท่อนขาเรียวแยกออกจากกันเพื่อที่จะเดินหน้าสู่ขั้นตอนสำคัญ

“เจ็บ” คนถูกล่วงล้ำร่างกายร้องบอกเสียงไม่เบานักเมื่อร่างกายถูกกระทบกระทั่งจนไม่สามารถทนต่อได้ ร่างสูงใหญ่ชะงักก่อนโน้มตัวลงเพื่อช่วยบรรเทาอาการเจ็บให้ด้วยจุมพิตนุ่มนวลขณะเดียวกันก็พยายามดันร่างให้เข้าไปสู่ตำแหน่งที่ลึกล้ำกว่า

“โอ๊ย!!” หญิงสาวร้องเสียงหลงขณะใช้มือดันที่หน้าอกของคนด้านบนเพื่อยับยั้ง น้ำตาผุดพรายที่หัวตา

“จะให้ผมพอแค่นี้เหรอครับ” เขาถามเสียงพร่าใจไม่ดีเกรงว่าจะไม่ได้เดินหน้าต่อ คนถูกถามไม่ได้ตอบว่าอะไรได้แต่มองมาน้ำตาคลอ ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “เจ็บแค่นิดเดียวอดทนหน่อยนะครับคนดีของผม”

คำหวานประโลมใจจากนี้ให้เจ็บปวดแค่ไหนเธอก็ยอม รกันดาพยักหน้าที่ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางเบาแทบมองไม่เห็น ภาวัฒน์โน้มตัวทาบทับใบหน้าซุกไซ้ไต่ตอมเพื่อหันเหความสนใจจากนั้นก็ค่อยๆ ดันสะโพกเดินหน้าเสียงร้องดังอยู่ข้างหูในขณะที่ร่างถูกแขนเรียวของคนด้านล่างออกแรงรัดแน่น เขาหลับตากัดฟันถอนหายใจด้วยความเสียวซ่านหลังจากที่สามารถไปถึงจุดที่ต้องการได้แล้ว ความเจ็บค่อยๆ จางหายเมื่อร่างกายถูกเติมเต็มรกันดาทิ้งตัวลงนอนหลับตาพริ้มมือเกาะแน่นที่ท่อนแขนของเขาที่ค้ำยันอยู่ข้างตัว กระแสซ่านสะท้านเวียนวนไปทั่วทั้งร่างของทั้งสองเมื่อเริ่มมีการขยับเคลื่อนไหว

ต่อจากนั้นทุกอย่างเดินหน้าต่อในหนทางธรรมชาติยามที่ชายหญิงมีสัมพันธ์ทางร่างกาย ไฟห้องที่สว่างจ้าไม่สว่างโล่งเท่ากับความรู้สึกนึกคิดเพราะสมองของทั้งสองคนว่างเปล่าเวลานี้ร่างกายเท่านั้นที่กำลังกระทำการ อากาศรอบตัวเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ร่างสองร่างยังคงหลอมรวมคนด้านล่างปล่อยร่างกายให้ไปตามการชักนำ ร่างสูงใหญ่ด้านบนเคลื่อนไหวสลับหนักเบา อากาศหนาวเย็นไม่สร้างความสะทกสะท้านเพราะร่างกายส่วนที่กำลังเสียดสีนั้นร้อนระอุ อุณหภูมิไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงจุดแตกดับ ฝ่ายชายเตรียมพร้อมสัมผัสกับวินาทีที่ห่างหายมานานนับปี เขาผลักดันเธอไปถึงฝั่งก่อนที่เขาจะตามหลังเข้าไปสมทบ ร่างบอบบางสะท้านสั่น น้ำเสียงหวานครางครวญพร้อมกับแรงหอบหายใจ มือไม้ไร้เรี่ยวแรงจนร่วงผล็อยตกลงจากร่างของคนด้านบน รกันดายังคงลอยละล่องอยู่บนวิมานสวยงามในขณะที่ภาวัฒน์ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินแล้วหลังจากได้สัมผัสความสุขล้ำอยู่เพียงไม่กี่วินาที ความรู้สึกผิดกระหน่ำตีจากทุกทิศทางเขาทิ้งตัวนอนแน่นิ่งเคียงข้างร่างบอบบางที่ยังคงไม่กลับสู่ภาวะปกติดี เวลานี้ไม่ใช่แค่ร่วงกระแทกพื้นดินแต่ภาวัฒน์กำลังรู้สึกว่ากำลังตกลงไปอยู่ในนรก เหมือนตัวเองเป็นคนเลวช้าอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นได้ เขาหลับตาไม่อยากหันมองคนข้างๆ เพราะจะยิ่งเป็นการตอกย้ำถึงความผิดพลาดที่เกิด รกันดาที่กำลังมองทางคนที่นอนหลับตาแน่นิ่งรู้ว่าเขากำลังเป็นอะไรอยู่ ความเมาสร่างซาลงมากจนไล่เลียงถูกผิดต่างๆ ได้และก็คิดว่าภาวัฒน์คงกำลังรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เธอกลับตัวหันไปอีกทาง น้ำตาไหลลงไปบนผืนผ้า เวลานี้ที่อยากได้มากที่สุดคืออ้อมกอดอบอุ่นจากเขาเพื่อให้ช่วยปลอบโยนใจที่รู้สึกหวิวไหวหวาดหวั่นแปลกๆ แต่เมื่อหมดสิ้นช่วงเวลาคล้ายถูกตัณหาครอบงำภาวัฒน์ก็กลับมาเป็นคนที่ไม่สามารถจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้เหมือนเดิม

เวลาผ่านทุกสิ่งสงบลงแต่ใจของเขายังไม่สามารถอยู่ในสภาวะเดียวกันได้ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงก่อนหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จแล้วก็เดินหน้าเปิดประตูก้าวออกจากห้องไปด้วยท่าทีที่ไม่บ่งบอกถึงความระแวดระวังเลยซักนิดเดียวเพราะเขากำลังคิดว่าถ้าออกไปเจอคุณหญิงกันยาหรือใครซักคนทุกอย่างจะได้จบและเขาก็จะได้รับผิดชอบในความเลวของตัวเองต่อไปแต่ถ้าไม่ถูกจับได้เขาก็จะต้องจมอยู่กับปัญหา จมอยู่กับความหวาดระแวงและความรู้สึกผิดที่มีต่อใครหลายคนเหมือนคนทำความผิดแล้วยังคงลอยนวล ภาวัฒน์ภาวนาให้ตัวเองถูกจับได้ว่าเพิ่งทำเรื่องเลวร้ายมาเพราะเขาพร้อมจะถูกพิพากษาและไม่ว่าจะต้องรับโทษใดๆ เขาก็ยินยอมทั้งสิ้น

เมื่อประตูถูกปิดลงร่างบอบบางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น รกันดาร้องไห้หนักเหมือนกับคนใกล้จะขาดใจ นี่คือผลของการกระทำผิด ผลของการปล่อยตัวปล่อยใจให้กับคนที่ไม่มีใจให้ สุขได้แค่ไม่กี่นาทีก็กลับมาทุกข์สาหัสและยังเป็นทุกข์ที่หนักหนากว่าเดิมอีกเท่าทวี
___________________________________
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์นะคะ ทั้งคุณเอิง คุณบุษบา น้อง kawee ด้วย

อันนี้ขอตอบน้อง kawee นิด
เรื่องหนังสือขอโทษทีนะคะแบบว่าทำงานช้าไปหน่อย แต่ไฟใกล้เชื้อก็แก้เยอะเหมือนกันอ่านอันนี้ไปก่อนพลางๆ นะคะ ขอบคุณนะคะที่ยังติดตาม

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 13 พฤศจิกายน 2553 9:44:06 น.

6 comments

Counter : 850 Pageviews.

ติดตามผลงานมาตลอด แต่ไม้ได้เข้ามาเมนต์
เปนกําลังใจให้ทั้งคนเขียนและนางเอกของเรานะค่ะ

โดย: Velanla IP: 202.124.72.9 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2553 เวลา:12:02:18 น.

เฮ้อออออออออออออออออ แล้วก็เฮ้อออออออออออออ
อ่านจบแล้วต้องถอนหายใจยาวววววววววววววววววววววว

นี่แหละนางเอกของคุณเม รักก็บอกว่ารัก ไม่มีกั๊ก ไม่มีกลัวเสียฟอร์ม ปากตรงกับใจเสมอ...

รักก็เจ็บ เลิกรักก็เจ็บ แล้วจะทำอย่างไรดีหล่ะรกันดา...แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นจากความเมาผสมความรัก จะต้องก่อให้เกิดเรื่องยุ่งๆ ตามมาอีกมากมาย...

เป็นกำลังใจให้คุณมนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2553 เวลา:23:03:20 น.

ตอนนี้ก็ต้องรอให้พระเอกชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง ส่วนนางเอกก็คงยิ่งแย่เข้าไปใหญ่พอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนี้ก็ยิ่งทำใจลำบาก
ขอบคุณคุณเมมากนะคะ

โดย: บุษบา IP: 75.36.229.191 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2553 เวลา:6:37:32 น.

เฮ้อออ......แล้วไฟที่ใกล้เชื้อ ก้อเริ่มลุกลามเผาไหม้ให้อกตรมขมขื่นกันถ้วนทั่ว สงสารกันต์จริงๆ รักเค้ามากจนลืมรักตัวเองซะแล้ว บทนี้ทั้งทุกข์และสุขจริงๆ

วันนี้ตามอ่านตั้งแต่ต้นทั้งวันเลย สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ

โดย: winbkin (winbkin

) วันที่: 15 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:21:26 น.

ติดตามตลอดเลยค่า
จะเหนี่ยวแน่นอย่างนี้ตลอดไปเลย อิอิอิ

โดย: kawee IP: 210.86.135.81 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:47:48 น.

“อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ อย่าให้ฉันต้องกลับไปเป็นคนที่ไม่มีใครเหมือนเดิม ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่แย่งนายมาจากแฟนนาย ถึงฉันจะรักนายมากแค่ไหนแต่ฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวนาย ฉันก็แค่ขอให้ได้อยู่ใกล้นายบ้าง"

สงสารอะ

โดย: Tukta21

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:12:16:12 น.